Δος μοι τούτον τον ξένον

Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας
Και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν
Τω του Σωτηρος θανάτω
Ο Ιωσήφ θεασάμενος προσήλθε τω Πιλάτω
Και καθικετεύει λέγων:
Δος μοι τούτον τον ξένον
Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κοσμω
Δος μοι τούτον τον ξένον
Ον ομοφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον
Ον ξενίζομαι βλέπων του θανάτου το ξένον
Δος μοι τούτον τον ξένον
Οστις οιδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους
Δος μοι τούτον τον ξένον
Ον Εβραίοι τω φθονω απεξένωσαν κοσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον
Ίνα κρύψω εν τάφω
Ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν που κλίνει
Ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβοα
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάγχνα τιτρώσκομαι
Και καρδίαν σπαράττομαι νεκρον σε καθορώσα
Αλλά τη σοι αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω
Και τούτοις τοίνυν τοις λογοις δυσωπών τον Πιλάτον
Ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα
Ο και φοβω εν σινδονι ενειλήσας και σμύρνη
Κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι
Ζωήν αιώνιον και το μέγα έλεος