Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Ο Κύριός μου και ο Θεός μου...

Τελικά, εκεί που ταλαιπωρείσαι με τα ερωτήματα για την αλήθεια της ύπαρξης, της παρουσίας και της αγάπης Του, έρχεται Εκείνος και τα διαλύει όλα, όπως την αγκαλιά των ερωτευμένων. «Νυμφίος γαρ έστι»…
Ποια λογική και ποια επιχειρήματα μπορούν να σταθούν μπροστά στη Χάρη που βιώνει η καρδιά, όταν θελήσει να έλθει και μάλιστα, κάποτε, σε τόπον άνυδρον, άψυχον και ακατάστατον;
Παραθέτουν (και καλά κάνουν όσοι μπορούν να το κάνουν) «αποδείξεις περί Αναστάσεως του Χριστού». Όσοι όμως πειστήκαν και αλλάξαν την πορεία της ζωής τους, δεν το έκαναν γιατί κάποιος τους έπεισε με τα λόγια του, αλλά γιατί οι ίδιοι μέσα τους βεβαιωθήκαν ότι «Ανέστη ο Κύριος όντως», αρχίζοντας ίσως να ψάχνουν από όσα άκουσαν από άλλους.
Η περίπτωση του Αποστόλου Θωμά θα σηματοδοτεί την ανθρώπινη ταλαιπωρία που αναζητά να συναντήσει το Θεό της καρδιάς, στηριγμένος στο «εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω» (Ιω. 20,25). Αλλά συγχρόνως, θα μας υποδεικνύει πως ο Θεός μας έρχεται ακόμα και για ένα άνθρωπο που αληθινά Τον αναζητά, έστω και με λάθος τρόπο.
Η αποκάλυψη του Αναστάντος κι όχι η ανακάλυψη του ανθρώπου οδηγεί στην πίστη ως σχέση. Γιατί, ποια σημασία μπορεί να έχει η λογική αποδοχή της ύπαρξης του Θεού αν η καρδιά δεν αισθανθεί την παρουσία και την αγάπη Του; Κι αν την αισθανθεί, ποια σημασία έχουν τα λογικά επιχειρήματα;
Αυτό το «ο Κύριός μου και ο Θεός μου!», καταργεί όλες τις απαιτήσεις του μυαλού και βεβαιώνεται μεγαλόπρεπα η πίστη ως βεβαιότητα προσωπικής σχέσης μαζί Του.
Όσα και να ακούσει κανείς από άλλους που Τον είδαν και Τον άκουσαν και Τον ψηλάφησαν (Α΄ Ιω. 1,1) σίγουρα η προσωπική εμπειρία δεν συγκρίνεται. Όχι για να πειστεί η λογική ούτε ως ευκαιρία καύχησης, αλλά ως σιγουριά της γνώσης της αγάπης Του. Τότε ξέρεις χωρίς να πειστείς και απαντούνται τα ερωτήματα χωρίς απάντηση. Αποδέχεσαι το δικό σου σταυρό χωρίς παράπονο, αισθανόμενος ότι Αυτός που σε αγαπά «μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού», δεν θα σε εγκαταλείψει, αλλά σου ετοιμάζει την προσωπική σου ανάσταση.
Ο Θωμάς δέχτηκε την προσωπική αποκάλυψη του Αναστάντος Κυρίου του στη σύναξη των αδελφών του αποστόλων. Στη σύναξη των αδελφών μας, μέσα στην Εκκλησία ως σχέση με τους άλλους κι όχι απορρίπτοντάς τους, με τρόπο, για μια ατομική σωτηρία, θα μας αποκαλυφθεί ο Χριστός, ως κεφαλή της Εκκλησίας. Γιατί το ατομικό είναι εγωιστικό. Το προσωπικό δείχνει την ιδιαιτερότητα του προσώπου. Κι ως πρόσωπα μας αποκαλύπτεται με τρόπο προσωπικό, δηλαδή ξεχωριστό και μοναδικό, κατανοητό στον καθένα.
Τότε δέχεσαι την αποκάλυψή Του ως έκφραση της προσωπικής Του αγάπης, συντρίβεσαι και ανορθώνεσαι και ομολογείς με όλη την ύπαρξή σου «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Πηγή:  http://isagiastriados.com/

Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε...

Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του…
Κι όμως ο Θεός αγαπάει , ανέχεται, μακροθυμεί.
Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματα τους ενώπιον του Πνευματικού , χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι.
Αυτοί, που, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πριν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Ανάβαση στον Άθω

Βοήθα με να σε θέλω πιο πολύ Χριστέ μου

Μου έλεγε κάποιος:
"Πιστεύω, αλλά πιστεύω λίγο".
Του λέω:
-Άκουσε, μου έλεγε ένας γέροντας που γνώρισα στην Αθήνα, ο γερό Ευμένιος ο λεπρός,
"Να λες γιε μου στην προσευχή σου, Χριστέ μου εγώ θέλω ν’ αλλάξω αλλά δεν αλλάζω γιατί σε θέλω λίγο".
Τι ωραία που μιλούσε!
"Βοήθα με να σε θέλω πιο πολύ Χριστέ μου" έλεγε ο γέροντας Ευμένιος.
Αυτός είναι ερωτικός διάλογος.
Μόνο ένας ερωτευμένος μιλά έτσι.
Βοήθα με, σε θέλω λίγο.
Βοήθα με να σε θέλω πιο πολύ και ο Κύριος θ’αρχίσει να σου δίνει.
Αν έχεις ανάγκη από πίστη θα σου δίνει πίστη.
Αν έχεις ανάγκη από πραότητα θα σου δίνει πραότητα.
Στον καθένα από εμάς δίνει ό,τι έχουμε ανάγκη.
Έτσι κερδίζεται η ζωή.
Η ζωή η αιώνιος.

Του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου, κ. Νεοφύτου

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Όταν το νεογέννητο αρνείται να αποχωριστεί τη μαμά του



Όταν μια μαμά έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το μωράκι της, συνήθως μια νοσοκόμα το κρατάει κοντά της αμέσως μετά τον τοκετό. Μερικές φορές, ακριβώς όπως σ’ αυτό το βιντεάκι, το ίδιο το μωρό είναι αυτό που αρνείται να αφήσει τη μαμά του.Αφού ήρθε στον κόσμο με καισαρική τομή, οι νοσοκόμες κρατούσαν το νεογέννητο δίπλα στο κεφάλι της μαμάς τους, για την πρώτη τους συνάντηση. Καθώς, όμως, η νοσοκόμα το απομακρύνει για να το πλύνει, το μωράκι βγάζει μια κραυγή θέλοντας να μείνει ακουμπισμένο στο κεφάλι της μαμάς του – αρνούμενο να τους χωρίσουν.
Πρόκειται για μια μοναδική στιγμή, που είμαστε σίγουροι ότι θα σας συγκινήσει απίστευτα – ιδιαίτερα αν είστε νέα μαμά!

Ζαχαρία Πηνελόπη

Πηγή: http://www.imommy.gr/

Να αφεθούμε στον μεγάλο Έρωτα...

Όποιος δυσκολεύεται να ερωτευθεί, να αφεθεί στην αγάπη που πολλές φορές τρομάζει τις άμυνες και τα οχυρά του "εγώ", θα δυσκολευτεί σήμερα το βράδυ να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Νυμφίου τον Χριστό μας.
Γιατί η εκκλησία μέσα από την ακολουθία του Νυμφίου μας καλεί να αγαπήσουμε.
Να συνάψουμε πνευματική σχέση με τον Κύριο της ζωής μας.
Που;
Στο πρόσωπο της αγάπης και του έρωτος.
Μας ζητάει να απογυμνωθούμε από τις βεβαιότητες του νάρκισσου εαυτού μας.
Από την φυγοπονία και την εσωστρέφεια και να δοθούμε, δίχως όρους και κρατούμενα στον Νυμφίο της ψυχή μας.
Να δοθούμε απόλυτα, απογυμνωμένοι από τις αρετές μας, τα κατορθώματα μας, τον εγκλωβισμό του νου μας, από τις αυτοκαταστροφικές επιθυμίες μας και να συνάψουμε μια βαθιά ουσιαστική σχέση.
Καλούμαστε να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο πάθος και την σταύρωση.
Αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά μονάχα από ανθρώπινες καρδιές που είναι ερωτευμένες.
Στο ποσοστό που θα ερωτευθούμε τον Χριστό θα τον ακολουθήσουμε κι ολας.
Κανείς δεν εισέρχεται σε βάσανα και κόπους, θυσίες και ταλαιπωρίες, πόνους και δάκρυα, σταυρώσεις και εσωτερικές απογυμνώσεις, εάν δεν έχει αγαπήσει.
Μονάχα στο ποσοστό που αγαπάμε θυσιαζόμαστε.
Μονάχα ο έρωτας μπορεί να κάνει την υπέρβαση, να περάσει από την ασφάλεια και τον έλεγχο του "Εγώ" στην παράδοση και το άφημα της καρδιάς.
Από το να θέλει να καταλαβαίνει να αρχίσει να νιώθει.

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/

Ανάσταση στη Νέα Μανωλάδα 2014

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Ποια είναι τα εισερχόμενα, και ποια τα εξερχόμενα…

Μόνο αυτό που βγαίνει από το στόμα μας μας κάνει ακάθαρτους, ή και οι άθλιες σκέψεις πού πολλές φορές έχουμε;
"Ουδέν εστιν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ο δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον" (Μρ. 7, 15).
Αυτά τα λόγια του Χριστού οι άνθρωποι που δεν θέλουν να νηστεύουν τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο.
Λένε πως δεν υπάρχουν φαγητά ακάθαρτα, γι’ αυτό και δεν νηστεύουν.
Είναι σωστό αυτό που λένε;
Όχι, καθόλου δεν είναι σωστό.
Λέγοντας αυτό η αγία μας Εκκλησία δεν εννοεί ότι υπάρχουν φαγητά που κάνουν τον άνθρωπο ακάθαρτο, ότι υπάρχουν τρόφιμα ακάθαρτα.
Τίποτα απ’ αυτά που δημιούργησε ο Θεός δεν είναι ακάθαρτο, όλα είναι καθαρά και καλά λίαν», αν τα δεχόμαστε με ευχαρίστηση, και κανένα φαγητό που μπαίνει στο στόμα μας δεν μας κάνει ακάθαρτους, διότι τίποτα που μπαίνει στον άνθρωπο από έξω δεν μπορεί να τον κάνει ακάθαρτο...
Ποια όμως είναι αυτά που μπαίνουν μέσα μας;
Είναι οι επιδράσεις που δεχόμαστε από τους άλλους ανθρώπους.
Αν οι άνθρωποι μας βρίζουν, μας προσβάλλουν, μας ταπεινώνουν αυτό δεν μας κάνει ακάθαρτους. Ας τους αφήσουμε να μας βρίζουν, να μας κακολογούν και να μας συκοφαντούν, δεν πρέπει αυτό να μας ενοχλεί και να μας κάνει ακάθαρτους.
Μας κάνουν ακάθαρτους εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας.
Ποια είναι αυτά που βγαίνουν από μέσα μας;
Πρώτα απ’ όλα είναι τα λόγια μας.
Αν τα λόγια αυτά είναι άσχημα, αν το στόμα μας, με το οποίο λαμβάνουμε το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού ανοίγει για να λέμε διάφορες βρισιές και αισχρολογίες, αυτό μας κάνει ακάθαρτους.
Ο άνθρωπος που βρίζει, τον εαυτό του βρίζει, και αυτός που συκοφαντεί τον πλησίον του, τον εαυτό του συκοφαντεί και φανερώνει μ’ αυτό τον τρόπο την ρυπαρότητα και την ακαθαρσία της ψυχής του.
Αυτός που βρίζει, μιαίνει τον εαυτό του και όχι εκείνον που βρίζει.
Μας κάνουν ακάθαρτους όλα εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας.
Και από μέσα μας βγαίνουν όχι μόνο τα λόγια αλλά και οι πράξεις και γενικά όλη η συμπεριφορά μας.
Τα λόγια, τα έργα, ακόμα το βλέμμα μας φανερώνουν την κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας.
Αν τα λόγια μας είναι γεμάτα κακίες και συκοφαντίες, αν τα έργα μας δεν είναι καθαρά και όλη η συμπεριφορά μας δείχνει την κακία, την υπερηφάνεια, τη μεγαλομανία και την τάση να προβάλλουμε τον εαυτό μας, αυτό μας κάνει ακάθαρτους.
Γινόμαστε ακάθαρτοι όταν η ζωή μας μοιάζει με τη ζωή των ανθρώπων, για τους οποίους ο άγιος προφήτης Δαβίδ λέει στον 72ο ψαλμό του:
"Διά τούτο εκράτησεν αυτούς η υπερηφανία, περιεβάλοντο αδικίαν και ασέβειαν εαυτών, εξελεύσεται ως εκ στέατος η αδικία αυτών, διήλθον εις διάθεσιν καρδίας· διενοήθησαν και ελάλησαν εν πονηρία, αδικίαν εις το ύψος ελάλησαν· έθεντο εις ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διήλθεν επί της γης" (Ψα. 72, 6-9)
Υπάρχουν άνθρωποι που η γλώσσα τους είναι τόσο μεγάλη που σαρώνει την γη.
Αν λοιπόν είμαστε σαν τούς ανθρώπους που περιγράφει στον ψαλμό του ο προφήτης Δαβίδ, αν η γλώσσα μας σαρώνει την γη, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την υπερηφάνια, την έπαρση και την αναισθησία, αν ο νους μας δεν είναι συγκεντρωμένος και γυρίζει παντού, αν όλους τους ανθρώπους τους ειρωνευόμαστε, τους συκοφαντούμε και τους κουτσομπολεύουμε, τότε κάνουμε τους εαυτούς μας ακάθαρτους.
Οι πράξεις μας αυτές που βγαίνουν από μέσα μας, όχι μόνο από το στόμα μας βγαίνουν, αλλά μέσα από τον ίδιο τον εαυτό μας, από το πνεύμα μας και αποκαλύπτουν στους άλλους ανθρώπους την πνευματική μας υπόσταση.
Την ακαθαρσία του πνεύματος μας την βλέπουν οι άνθρωποι.
Αυτή μας κάνει ακάθαρτους.
Οι άνθρωποι μας βλέπουν μέσα στο θολό φως, μέσα στο σκοτεινό φως της ψυχής μας.
Αυτό το σκοτεινό φως μας μιαίνει.
Αντίθετα πρέπει να ζούμε και να ενεργούμε έτσι ώστε να εκπέμπουμε το Φως του Χριστού, την ευωδία του και όχι την κακία, την υπερηφάνεια, την έπαρση, την συκοφαντία, που όλα αυτά είναι ακαθαρσία. Αυτό να θυμόμαστε.
Τίποτα απ’ αυτά που μπαίνουν μέσα μας από το στόμα μας δεν μπορούν να μας κάνουν ακάθαρτους.
Μας κάνουν ακάθαρτους αυτά που βγαίνουν από το στόμα μας και κάνουν φανερό στους άλλους το εσωτερικό μας είναι.
Να το θυμάστε, να είστε πράοι και ταπεινοί για να εκχέεται από μέσα σας το Φως και η ευωδία του Χριστού.
Αμήν.

Αγίου Λουκά τού ιατρού, Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

                                           ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Το κερί που ανάβω....

Αυτό το κερί που ανάβω Χριστέ μου, Σε παρακαλώ να είναι ΦΩΣ
Για να με φωτίζεις στις αποφάσεις μου, στην πορεία μου, στις δυσκολίες μου.
Να είναι ΦΩΤΙΑ για να κάψεις μέσα μου κάθε εγωισμό, εμπάθεια, κακότητα και απιστία.
Να είναι ΦΛΟΓΑ για να ξαναζεστάνεις την καρδιά μου, έτσι ώστε να Σε λατρεύει και να Σε αγαπά με όλη της την δύναμη.
Κάποιες φορές δεν μπορώ να μείνω για πολύ μέσα στον Ναό Σου…
Αφήνοντας αυτό το Κερί να καίει με το ιλαρό του Φως μπροστά στις Άγιες Εικόνες είναι σαν να Σου δίνω λίγο από τον εαυτό μου.
Κάνε να γίνω και γω μια λαμπάδα που θα λιώνει για Σένα!
Βοήθησε με να συνεχίσω την Προσευχή μου μέσα στις καθημερινές μου δραστηριότητες και υποχρεώσεις, κυρίως όμως αξίωνε με να Σε λατρεύω όσο γίνεται πιο συχνά κατά την Θεία Λειτουργία με την παρουσία μου στον Ναό.

Πηγή: http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/

                    ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Ο Χριστός "καταδίκασε" τον άνθρωπο σε αθανασία

Οι άνθρωποι καταδίκασαν τον Θεό σε Θάνατο.
Ο Θεός όμως δια μέσου της Αναστάσεως Του "καταδικάζει" τους ανθρώπους σε Αθανασία.
Για τα κτυπήματα τους ανταποδίδει σφικτές αγκαλιές.
Για τις ύβρεις τις Ευλογίες.
Για τον θάνατο την Αθανασία.
Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος προς τον Θεό όσο όταν τον σταύρωσαν.
Και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη στους ανθρώπους όση όταν Αναστήθηκε.
Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν τον Θεό θνητό αλλ΄ ο Θεός δια της Αναστάσεως Του κατέστησε τους ανθρώπους Αθάνατους.
Ανέστη ο Σταυρωμένος Θεός και θανάτωσε τον θάνατο.
Ο θάνατος δεν υπάρχει  πλέον....

Πηγή: http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/

                                                       ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Αν οι νεκροί συνεχίζουν να ζουν, τότε ποιο είναι το νόημα της Ανάστασης;

Για να εννοήσουμε την σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα της Αναστάσεως θα πρέπει να κατανοήσουμε (όσο είναι δυνατόν) το γεγονός του θανάτου.
Ο θάνατος είναι εχθρός του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι το πιο βέβαιο γεγονός που θα βιώσει ένας άνθρωπος καθώς έρχεται από την μη ύπαρξη εις την ύπαρξη. Και όμως ο άνθρωπος ζει και κινείται σε αυτήν την ζωή ως αθάνατος και αυτό συμβαίνει επειδή η ζωή του βυθίζεται μέσα στην πλάνη των εγκοσμίων αλλά συγχρόνως συμπεριφέρεται δι’ αυτού του τρόπου διότι δημιουργήθηκε για την αιωνιότητα, δημιουργήθηκε για να ζήσει χωρίς τέλος.
Λέμε ότι οι νεκροί μας δεν είναι νεκροί αλλά ζωντανοί, γι’ αυτό τον λόγο και αποφεύγουμε την λέξη νεκρός και την αντικαθιστούμε με την λέξη κεκοιμημένος. Πως λοιπόν ένας ζωντανός μπορεί να αναστηθεί, αφού δεν είναι νεκρός; Αφού η ανάσταση προϋποθέτει τον θάνατο (να είναι κάποιος νεκρός).
Όταν ομιλούμε για τους κεκοιμημένους και λέμε ότι είναι ζωντανοί ακόμα και μετα τον θάνατό τους εννοούμε ότι υπάρχει η ψυχή τους. Η ψυχή είναι αυτή που διατηρεί την ύπαρξη-συνείδηση κάποιου ανθρώπου. Όμως η ψυχή από μόνη της δεν είναι αρκετή για να είναι κάποιος ζωντανός άνθρωπος!
Ο θάνατος όπως αναφέραμε είναι εχθρός του ανθρώπου, διότι δια του θανάτου ο άνθρωπος παύεται. Ο άνθρωπος είναι σωματοψυχή, δηλαδή αποτελείται από σώμα αλλά και από ψυχή. Όταν λοιπόν δια του θανάτου χωρίζεται βιαίως το σώμα από την ψυχή τότε παύει να υφίσταται και ο άνθρωπος. Και ακριβώς αυτό το φοβερό γεγονός καθιστά τον Θάνατο εχθρό του Ανθρώπου. Δικαιολογημένα λοιπόν ο υμνωδός ερωτά σε ένα τροπάριο της εξοδίου ακολουθίας: « πῶς ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος, βιαίως χωρίζεται, εκ της αρμονίας, και της συμφυΐας, οφυσικώτατος δεσμός, θείω βουλήματι αποτέμνεται…»
Τι υπάρχει λοιπόν μετά τον θάνατο; Υπάρχει η ψυχή του τάδε ανθρώπου. Το σώμα του λοιπόν λόγο της απουσίας της ψυχής αλλοιώνεται, φθείρεται και τελικά γίνεται χώμα.
Η Ανάσταση λοιπόν είναι απαραίτητη, διότι οι ψυχές των κεκοιμημένων την περιμένουν ώστε να λάβουν και πάλι τα σώματά τους, όχι όμως εκείνα που είχαν πιο πριν στην επίγεια ζωή τους, ούτε εκείνο το σώμα των πρωτόπλαστων πριν την πτώση, αλλά ακόμα πιο ανώτερο. Στην Ανάσταση (στην Δευτέρα Παρουσία) οι κεκοιμημένοι θα λάβουν ένα αφθαρτοποιημένο σώμα, ένα σώμα το οποίο δεν θα υπόκεινται πλέον στην φθορά, ούτε θα βιώνει τον χωροχρόνο όπως το βιώνουμε τώρα. Οι ψυχές των κεκοιμημένων επιζητούν την Ανάσταση για να λάβουν τα σώματά τους για να γίνουν άνθρωποι, γι’ αυτό και η Ορθόδοξη θεολογία υποστηρίζει ότι στην Βασιλεία του Θεού δεν έχουν μπει ακόμα ούτε και οι άγιοί μας (αλλά την προγεύονται), διότι για να μπουν και να λάβουν εξ’ ολοκλήρου την άκτιστη ενέργεια της Αγίας Τριάδος στην οποία ο καθένας είναι δεκτικός θα πρέπει να έχουν και το σώμα τους, ώστε σαν άνθρωποι (σώμα και ψυχή) να λαμβάνουν αυτήν την κοινωνία αγάπης που θα τους χαρίζεται από τον Θεό.
Και όλα αυτά βεβαίως μπορούν να πραγματοποιηθούν διότι ο Χριστός πήρε την ανθρώπινη φύση και την θέωσε αλλά και διότι αφού εμείς οι άνθρωποι τον σταυρώσαμε και τον θανατώσαμε Αυτός μας πρόσφερε την Ανάσταση.
Να λοιπόν γιατί η Ανάσταση είναι τόσο σημαντική για όλους τους ανθρώπους: διότι δια της Αναστάσεως (κατά την Δευτέρα Παρουσία) θα αποκατασταθεί και πάλι η ανθρώπινη φύσις μας η οποία με τον θάνατο αλλοιώνεται.
Η Ανάσταση αποτελεί την αρχή μιας ατέλεστης τελειότητας που θα πραγματοποιήται με την Χάρη του Θεού. Χωρίς αυτήν οι άνθρωποι θα πάψουν να υπάρχουν μιας και ο θάνατος έρχεται αδυσώπητος λόγο της φθοράς και της αμαρτίας.
Η Ανάσταση θα έρθει για όλους τους ανθρώπους. Για άλλους ώστε να εισέλθουν εις κρίσιν αιώνια και για άλλους ώστε να εισέλθουν εις Ζωήν αιώνιαν.
Τον θάνατο θα τον γευτούμε, όμως σίγουρα θα γευτούμε και την δική μας ανάσταση. Με την Χάρη του Θεού και με τον προσωπικό μας πνευματικό αγώνα ας ελπίσουμε να αναστησούμε εν Χριστώ ώστε να ζήσουμε μέσα στην ατέρμονη αγάπη Του.

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή:  http://imverias.blogspot.gr/

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Μεγαλείο ψυχής, οι γονείς του θύματος έδωσαν χάρη στον δολοφόνο του παιδιού τους και τον έσωσαν από την αγχόνη



Συνήθως βρίσκουμε την απανθρωπότητα του Ισλάμ και την προβάλλουμε...
Υπάρχουν ωστόσο μερικές ελάχιστες στιγμές που η ανθρώπινη ηθική και φιλευσπλαχνία που βρίσκεται στην συνείδηση μας ριζωμένη από τον ίδιο τον Θεό αντιδρά και ματαιώνει ακόμα και τις δολοφονικές προσταγές του πανίσχυρου Ισλάμ...
Γι αυτό οι Πατέρες μας λένε ότι και οι δίκαιοι άνθρωποι των αλλοθρήσκων θα σωθούν...
Διαβάστε την παρακάτω συγκλονιστική ιστορία όπως την μετέφερε το newsit
Η ιστορία είναι από μόνη της συγκλονιστική.
Η μητέρα του θύματος 
Έρχεται στο φως τώρα, Άγιες Μέρεςκαι γίνεται ακόμη πιο συγκινητική και αποδεικνύει πως σε έναν κόσμο
που έχει χάσει κάθε ανθρωπιά υπάρχουν ακόμη κάποιοι που ξέρουν και μπορούν να συγχωρούν.
Ακόμη κι αν πρόκειται για το δολοφόνο του παιδιού τους.
Είναι από τις ιστορίες που φέρνουν δάκρυα στα μάτια, κόμπο στο στομάχι και ταχυπαλμία.
Συνέβη στο Ιράν.
Ένας άνδρας, ο Balala έχει καταδικαστεί για τη δολοφονία του 18χρονου Abdollah Hosseinzadeh Jnr, πριν από επτά χρόνια.
Πριν λίγες μέρες είχε προγραμματιστεί η εκτέλεσή του.
Η μητέρα του δολοφόνου 
Θα εκτελούνταν δια απαγχονισμού και την καρέκλα που θα έφευγε κάτω από τα πόδια του για να πέσει στο κενό, θα έσπρωχναν ο πατέρας και η μητέρα του θύματος.
Όλα ήταν έτοιμα για την εκτέλεση που θα γινόταν δημόσια.
Κόσμος είναι μαζευτεί στο σημείο για να δει το «θέαμα».
Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους η μητέρα του δολοφόνου, που ήθελε να δει για τελευταία φορά το παιδί της ζωντανό.
Ο Balala ετοιμάστηκε από τους φρουρούς.
Του έδεσαν τα χέρια και τα μάτια, τον ανέβασαν στην εξέδρα και του πέρασαν τη θηλιά στο λαιμό.
Απέμενε μόνο να φύγει η καρέκλα κάτω από τα πόδια του.
Το βάρος να του αφαιρέσουν τη ζωή είχαν οι γονείς του θύματος.
Δευτερόλεπτα πριν από την εκτέλεση, η μαυροφορεμένη μάνα χαστουκίζει τον άνθρωπο που σκότωσε το παιδί της και αποφασίζει να μην εκτελεστεί.
Να του χαρίσει τη ζωή.
Μεγαλείο ψυχής που συγκλονίζει.Του έβγαλαν τη θηλιά και «ανάγκασαν» τη μητέρα του δολοφόνου να τρέξει στη γυναίκα που χάρισε τη ζωή στο παιδί της και να την αγκαλιάσει με δάκρυα στα μάτια.
Ο πατέρας του 18χρονου, Abdolghani Hosseinzadeh, αποκάλυψε
πως η γυναίκα του αποφάσισε να ελευθερώσει τον δολοφόνο του παιδιού τους.
-Πριν από τρεις μέρες η γυναίκα μου είδε στον ύπνο της τον μεγαλύτερο γιο μας
που της είπε πως είναι και οι δυο σε ένα καλό μέρος και να μην προχωρήσει σε αντίποινα.
Οι 2 μάνες αγκαλιασμένες,
δεξιά η μητέρα του δολοφόνου
Το ζευγάρι είχε χάσει άλλον ένα γιο, ένα 11χρονο αγόρι σε τροχαίο.
Μετά το όνειρο αυτό, η γυναίκα αποφάσισε να σκεφτεί περισσότερο τι επρόκειτο να κάνει.
Ο πατέρας του θύματος δεν δίστασε να πει πως ίσως ο Balala να μην είχε πρόθεση να σκοτώσει το γιο του.
Ο Abdollah προσβλήθηκε και τον κλώτσησε.
Τότε εκείνος (ο δράστης) έβγαλε ένα μαχαίρι από την κάλτσα του.
Δεν ήξερε όμως πως να το χειριστεί.

Σύμφωνα με τον νόμο, η οικογένεια του θύματος μπορεί να πάρει μέρος στην εκτέλεση ή και να έχει λόγο στην ποινή που θα επιβληθεί στο δράστη, αλλά όχι σε σχέση με τη φυλάκισή του.

ΠΗΓΗ: DAILY MAIL
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Arash Khamooshi /Isna
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΙΡΗ ΚΑΛΟΥΤΣΑΚΗ

Πηγή: http://koukfamily.blogspot.gr/

Όχι Δικαιοσύνη, αλλά Αγάπη

Σχεδόν κάθε στιγμή της ζωής μας κρίνουμε.
Από τον εαυτό μας, μέχρι τον άλλον, μέχρι την κοινωνία κρίνουμε.
Εκφράζουμε την κρίση ή την κατά-κρισή μας.
Δεν την κρύβουμε.
Η κρίση μας γεννά την κριτική, παράγει ιδέες, αλλάζει αντιλήψεις και νοοτροπίες.
Αυτές κάποιες φορές, παράγουν κάτι το καινούργιο, το οποίο δεν είναι κατ’ ανάγκην καλύτερο από το παλιό.
Η κρίση προκαλεί και ρήξεις.
Όμως όποιος αγαπά, προσπαθεί να βρει λύση στα όποια προβλήματα με τον συνάνθρωπο, προσπαθεί να το κάνει δίχως την παρέμβαση τρίτων.
Η Δίκη του Ιησού, η κρίση Του από όλες τις τότε εξουσίες – εβραϊκή, ρωμαϊκή, βασιλική – και η κατάκρισή Του χωρίς ουσιαστικές κατηγορίες και αποδείξεις, με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα της κάθε μιας, είναι το έσχατο της ανθρώπινης εμπάθειας, αλλά και της ταπείνωσης του Θεού, που με τον τρόπο της κρίσης Του για τον κόσμο προσφέρει ζωή και όχι θάνατο.
Ο τρόπος κρίσης και απόδοσης δικαιοσύνης του Χριστού αποτυπώνεται στα φρικτά εκείνα γεγονότα των Παθών Του. Γνώμονάς Του δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης αλλά η αγάπη..
Αρνείται την βία στον κήπο της Γεθσημανή.
Αρνείται να παρατάξει τις λεγεώνες των αγγέλων για να αποφύγει το θάνατο..
Απαντά με την σιωπή και την γαλήνη στην αποθέωση του συμφέροντος που χαρακτηρίζει τον φαινομενικά ισχυρό διοικητή, καθώς αυτός νίπτει τας χείρας του, για να μην χάσει την ησυχία του.
Δέχεται τον εξευτελισμό της Σταύρωσης.
Υπομένει τις βλασφημίες και τις προκλήσεις.
Υπακούει και στην εγκατάλειψή Του από τον Πατέρα.
Καταδέχεται θάνατο και ταφή και προσφέρει το μέτρο της δικής Του κρίσης: την αγάπη.
Ο Κριτής του κόσμου ήρθε να προσφέρει ζωή.
Για να σώσει και όχι για να απονείμει δικαιοσύνη.
Για να ενώσει τον ουρανό και τη γη.
Είναι ο Κριτής της αγάπης, παραδειγματίζοντας όποιον θεωρεί τον συνάνθρωπο, αδελφό.

Πηγή: http://www.dkaravasilis.gr/

                        ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Στην ζωή συνεχώς μαθαίνουμε...

Έμαθα πως να μεγαλώνεις δεν σημαίνει μονάχα να "κλείνεις" χρόνια.
Πως η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση όταν ακούς ανοησίες.
Πως να δουλεύεις δεν σημαίνει μονάχα να κερδίζεις χρήματα.
Πως οι φίλοι "αποκτούνται" δείχνοντας το πραγματικό μας πρόσωπο.
Πως οι αληθινοί και πραγματικοί φίλοι βρίσκονται πάντα κοντά μας.
Πως τα χειρότερα πράγματα "κρύβονται" μέσα σε μια καλή εμφάνιση.
Πως η φύση είναι το πιο όμορφο δημιούργημα σε αυτή την ζωή.
Πως όταν σκέφτομαι πως γνωρίζω τα πάντα, ακόμη δεν γνωρίζω τίποτα.
Πως μια μοναδική ημέρα μπορεί να είναι πολύ σπουδαιότερη από πολλά χρόνια.
Πως μπορείς να "συνομιλήσεις" με τα αστέρια.
Πως μπορείς να "εξομολογηθείς" στο φεγγάρι.
Πως μπορείς να ταξιδέψεις στο άπειρο.
Πως είναι υγιές να ακούς όμορφα και καλά λόγια.
Πως το να είσαι ευγενικός κάνει καλό στην υγεία.
Πως είναι αναγκαίο να ονειρεύεσαι.
Πως μπορείς να είσαι "παιδί" για όλη την ζωή.
Πως η ύπαρξη μας είναι ελεύθερη.
Πως ο Θεός δεν απαγορεύει τίποτα στο όνομα της αγάπης.
Πως το να κρίνεις και να κατακρίνεις τον εαυτό σου δεν έχει σημασία όταν αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η εσωτερική γαλήνη.
Και τέλος έμαθα πως δεν μπορείς να πεθάνεις για να μάθεις να ζεις.

Πηγή: http://enakathemera.blogspot.gr/

                                                   ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Ανάσταση... η δοκιμασία της λογικής


Δεν είναι καθόλου παράλογο το κήρυγμα περί της Αναστάσεως του Χριστού να εγείρει πλείστες όσες αμφιβολίες και ερωτηματικά. Οι ενστάσεις για το θέμα αυτό άρχισαν να καταγράφονται ευθύς ως συνέβη το υπερφυσικό αυτό γεγονός, που αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το οικοδόμημα της Χριστιανικής Εκκλησίας. «Για τους Εβραίους της Βιβλικής Ιερουσαλήμ ήταν βλασφημία των αποστατών Χριστιανών να ισχυρίζονται ότι ένας σταυρωμένος εγκληματίας μπορούσε ποτέ να είναι ο Μεσσίας. Για τους καλλιεργημένους Έλληνες, που ήδη πίστευαν στην αθανασία της ψυχής, ακόμα και η σκέψη ενός αναστημένου σώματος ήταν αποκρουστική. Ακόμα και για τους Γνωστικούς Χριστιανούς του 2ου  αιώνα ήταν προτιμότερη η άποψη που έφερε τον Ιησού ως αθάνατο πνεύμα που απαλλάχθηκε από το φθαρτό σαρκίο του».Είναι αλήθεια πως η Ανάσταση του Ιησού αποτελεί αληθινό μαρτύριο για την ανθρώπινη λογική. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά, αρκεί να κοιτάξουμε στον περίγυρο του Κυρίου και θα α­ντιληφθούμε την καχυποψία και την αμφιβολία που είχε εμφιλοχωρήσει ακόμα και στο στενό κύκλο των Μαθητών για το φοβερό γεγονός. Οι Δώδεκα κλεισμένοι στο υπερώο αμφισβητούν έντονα τη σχετική πληροφορία όπως τη μετέφεραν οι Μυροφόρες γυναίκες, αποδίδοντάς την στη γυναικεία υπερβολή και στο υπερβάλλον συναίσθημα. Στην πορεία προς Εμμαούς οι δύο Μαθητές έχουν στο πλάι τους τον Αναστημένο Ιησού και αδυνατούν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπό Του τον αγαπημένο Διδάσκαλο. Ο Θωμάς, κινούμενος μέσα στα στενά πλαίσια της λογικής του, αρνείται πεισματικά τις πληροφορίες για την Ανάσταση.
Φθάνοντας στην εποχή μας, το κήρυγμα της Αναστάσεως φαντάζει ακόμα πιο εξωπραγματικό και εξωφρενικό. Και αυτό γιατί η εποχή μας είναι αυτή που αποθεώνει τη λογική, καυχάται για τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου δυναμικού και αρχίζει σταδιακά να μορφοποιεί στο νου του επηρμένου ανθρώπου την αίσθηση της απολύτου αυτάρκειας και παντοδυναμίας. Αυτή η παντοδυναμία όμως δημιουργεί και πλήρη σύγχυση, αφού παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί σήμερα να δηλώνουν Χριστιανοί, αλλά να αρνούνται να δεχθούν το γεγονός της Ανάστασης, αφού δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Αλλά τί είδους Χριστιανισμός είναι αυτός;
Η ίδια η Εκκλησία δηλώνει ότι δεν μπορούμε να προσεγγίζουμε αυτό το γεγονός με λογικά και ανθρώπινα μέτρα. Δεν είναι ούτε φυσική ούτε, πολλώ μάλλον, παρά φύσιν πραγματικότητα, δεν είναι λογική, ούτε, πολλώ μάλλον, παράλογη αλήθεια. Είναι ένα υπέρ φύσιν γεγονός, μια υπέρλογη πραγματικότητα, που αγνοεί τη λογική, υπερβαίνει τα στενά και ασφυκτικά δεσμά της και απελευθερώνεται με τη δύναμη της Θείας βούλησης. Η Ανάσταση απαιτεί το στοιχείο της πίστης για να την προσεγγίσει και να την αποδεχθεί κανείς, μιας πίστης χωρίς όρια και περιορισμούς, χωρίς ναι, μεν, αλλά, μιας πίστης που δίνει νόημα και όραμα και σε αυτήν και στην άλλη ζωή, μιας πίστης που δε συζητά αυτές τις αλήθειες, γιατί δεν μπορούν να συζητηθούν, δεν μπορούν να κατανοηθούν, δε μπορούν να αντέξουν σε σαθρά επιχειρήματα, σε κοσμικές, άρα φθαρτές και πεπερασμένες, αρχές, σε ξεπερασμένες αρνήσεις, που κρατούν δέσμιο τον άνθρωπο στα εντός και επί τα αυτά της μικρής και ελάχιστης υπάρξεώς του. «Η γνώση τούτου του κόσμου δεν μπορεί να γνωρίσει άλλο τίποτα, παρεκτός από ένα πλήθος λογισμούς, όχι όμως εκείνο που γνωρίζεται με την απλότητα της διάνοιας». Και η Ανάσταση απαιτεί απλότητα στη διάνοια, απλότητα στη σκέψη, παιδική, άρα καθαρή και ανόθευτη πίστη.
Η Ανάσταση του Χριστού σηματοδοτεί τη νίκη επί του θανάτου και την εδραίωση της ελπίδος για την αθανασία. Αυτή η ελπίδα είναι ικανή να δώσει κουράγιο, να παράσχει δύναμη και καρτερία για να αντέξει κανείς τα προβλήματα και τους πόνους αυτού του βίου. Η Ανάσταση είναι η απόληξη του Πάθους, η εικόνα που διαδέχεται ευθύς την τραγικότητα του Σταυρού. Αυτή ακριβώς είναι και η ελπίδα. Το γεγονός ότι πίσω από το Σταυρό που σηκώνει ο κάθε άνθρωπος, μηδενός εξαιρουμένου, σε αυτή τη ζωή, υπάρχει ο Κυρηναίος Χριστός που συμπάσχει μαζί μας, υπάρχει ο Αναστημένος Θεός που παρέχει σε όλους τη λύση, τη λύτρωση, τη δικαίωση, την ανάσταση της ζωής και της συνείδησης, το τέλος του πόνου και της οδύνης. Έγραφε σοφά ο αείμνηστος π. Ιουστίνος Πόποβιτς ότι «χωρίς την Ανάσταση δεν υπάρχει ούτε εις τον ουρανόν, ούτε υπό τον ουρανόν τίποτε πιο παράλογον από τον κόσμον αυτόν, ούτε μεγαλυτέρα απελπισία από την ζωήν αυτήν, δίχως αθανασίαν».
Ας πιστέψουμε λοιπόν αυτό που δεν είδαμε και δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε.
Ανταμοιβή αυτής της πίστης θα είναι να δούμε κάποτε Αυτόν που πιστέψαμε.
Χριστός Ανέστη!

Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Οικονόμου
Ιεροκήρυκας, και καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής.

Πηγή: http://www.pemptousia.gr/

                               ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ 

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Πάσχα... αναζητώντας το χαμένο νόημα

Έφτασε ξανά το Πάσχα, εορτών εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων, όπως μας λέει ένα από τα τροπάρια της εορτής. Μέσα στον κατακλυσμό όμως μηνυμάτων, διαφημίσεων, προτιμήσεων, καταναλωτικών ειδών, προκύπτει το πρόβλημα του πραγματικού νοήματος των ημερών.
Χάνουμε τις περισσότερες φορές το αληθινό νόημα της εορτής, το αντικαθιστούμε με υποκατάστατα, που είναι όλος αυτός ο καταναλωτικός θρίαμβος, συνειδητά ή ασυνείδητα προσπερνούμε την ουσία και μένουμε στο κέλυφος.
Τι δεν είναι Πάσχα;
Πάσχα δεν είναι το αρνί, δεν είναι το κόκκινο αυγό, δεν είναι το τσουρέκι, δεν είναι η λαμπάδα, δεν είναι τα καινούρια ρούχα, δεν είναι η παρουσία μας στην Εκκλησία δέκα λεπτά πριν το "Χριστός Ανέστη" και ένα λεπτό μετά.
Πάσχα δεν είναι η λατρεία του φαγητού, το πανηγύρι, ο χορός και το ποτό.
Πάσχα δεν είναι οι σούβλες στο δρόμο, δεν είναι η ανταλλαγή ευχών, δεν είναι η επιστροφή στο χωριό.
Ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά.
Πάσχα είναι πάνω απ' όλα η γεύση της Βασιλείας του Θεού, η φωνή του Ουρανού που έρχεται μέσα μας, όταν μεταλαμβάνουμε στην Θεία Λειτουργία.
Τότε η ψυχή μας, έστω και για λίγο, μεταμορφώνεται, ηρεμεί, νιώθει κάτι από την συγγνώμη και την αγάπη που ανατέλλει μέσα από τον Τάφο.
Τότε, νιώθουμε πως μ' όλο τον κόσμο είμαστε αδέλφια, γιατί μετέχουμε του κοινού ποτηρίου της Ζωής.
Πάσχα είναι η αλλαγή της ζωής μας, η ανάστασή μας από τα πάθη και τις κακίες που μας δέρνουν.
Δεν αξίζει να λέμε ότι ήρθε το Πάσχα κι εμείς δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με το Θεό, το συνάνθρωπο, το γείτονα, τον εαυτό μας, ότι δεν νιώθουμε πιο ελεύθεροι από τα δεσμά της κακίας και του θανάτου. Πάσχα άλλωστε είναι η συντριβή του έσχατου εχθρού της ανθρώπινης φύσης, που είναι ο θάνατος: Θανάτω θάνατον πατήσας...
Πάσχα είναι η αφορμή για ενότητα, ενότητα μεταξύ των λαών και των κοινωνιών. Δεν γίνεται να λέμε ότι γιορτάζουμε την Ανάσταση και ο πόλεμος και η διχόνοια κυριαρχεί στις ψυχές μας. Δεν γίνεται να λέμε ότι πιστεύουμε στα μηνύματα του Χριστού και να επικαλούμαστε αυτή την ιδιότητά μας και να συντρίβουμε λαούς, υπολήψεις, συνειδήσεις, συνανθρώπους, πλησίον, αδελφούς μας. Δεν γίνεται να κάνουμε Πάσχα με κακία για τους άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, ό,τι κι αν μας έχουν κάνει!
Πάσχα δεν μπορεί όμως να νοηθεί και μακριά από την Εκκλησία. Όλα όσα περιλαμβάνει το φολκλορικό και παραδοσιακό μέρος της εορτής, αποκρυσταλλώνονται με τη βίωση της Πασχαλινής χαράς μέσα στην Εκκλησία. Αν δεν ακουστούν οι καμπάνες τ' Ουρανού μέσα στις ψυχές μας, αν δεν νιώσουμε ότι ο Θεός είναι παντού, αλλά κυρίως στο χώρο του Ναού, μικρού ή μεγάλου δεν έχει σημασία, τότε είναι σα να γιορτάζουμε όπως οι Ιουδαίοι, που σταύρωναν έναν Αθώο και δεν έμπαιναν μέσα στην αυλή του Πιλάτου για να μη μολυνθούν!
Την ώρα του Πάσχα η φύση βάζει την πιο καλή και πιο γλυκιά της ώρα.
Η Ανάσταση αποτελεί την κορυφαία γιορτή του πολιτισμού μας γιατί αποτυπώνει το θρίαμβο της αγάπης και της ζωής: ο Χριστός αγαπά τον καθέναν από μας και ζει αναστημένος για τον καθέναν από μας. Μας καλεί να ξαναβρούμε το αληθινό νόημα του Πάσχα, το οποίο φωλιάζει στη Λαμπριάτικη ατμόσφαιρα, όχι μόνο εξωτερικά, αλλά κυρίως εσωτερικά. Γιατί εκεί βρίσκεται το μόνο και αληθινό νόημα, στην μεταμόρφωση της καρδιάς μας, με τη χάρη του Θεού.

Έστω και για μια ημέρα, Χριστός Ανέστη!

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Καλή Ανάσταση

"Ω Πάσχα, λύτρον λύπης", αναφωνούμε από τα βάθη της καρδιάς μας σε κάθε ακολουθία της Πασχαλίου περιόδου! Αιχμάλωτοι είμαστε οι άνθρωποι, στον θάνατο, το κακό, τα πάθη μας, τα συμφέροντά μας. Μας έχει αιχμαλωτίσει ο εγωκεντρισμός μας, η απουσία του Θεού από την ζωή μας και η υποκατάσταση της κοινωνίας μαζί Του από την ύλη και το κοσμικό πνεύμα. Και έχουμε ανάγκη από Κάποιον που να καταβάλει τα λύτρα, για να μπορέσουμε να ελευθερωθούμε. Ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, παρασυρμένοι από το πνεύμα της εποχής, από τις μέριμνες του βίου, από την πεποίθηση στην γνώση και την πρόοδο. Αδυσώπητος όμως ο θάνατος σε όλες του τις μορφές, περιμένει να μας δώσει την λύπη του.
Λύτρον της λύπης όμως είναι ο ίδιος ο Χριστός και γι΄ αυτό εορτάζουμε το Πάσχα! Ανεβαίνει στον Σταυρό και καταδέχεται τον θάνατο, για να τον νικήσει δια της Αναστάσεως. Φορτώνεται όλες τις αμαρτίες μας και κάθε λύπη, για να μας δείξει και να παράσχει ταυτόχρονα τον τρόπο της συγχωρήσεως. Δεν διαγράφει μαγικά κάθε δυσκολία από την ζωή μας, μας δείχνει όμως άτι δια της πίστεως σ΄  Εκείνον ξεκινά κάθε στιγμή η χαρά του αγώνα ώστε να μην νικιόμαστε από καμία λύπη. Και δια της ζωής της Εκκλησίας μας υπενθυμίζει ότι προτεραιότητα έχει η αγάπη, ότι "έσχατος εχθρός ο θάνατος καταργείται" (Α’ Κορ. 15,26), γιατί δεν μπορεί πλέον να μας υποτάξει.
Πολλές λύπες ταλαιπωρούν την ζωή μας σήμερα. Ακοές πολέμων, συγκρούσεις, κρίσεις, απογοητεύσεις και άγχος για το μέλλον. Ζητούμε ειρήνη τόσο στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους όσο και εντός μας και είσπράττουμε την λύπη της διασπάσεως εξ αιτίας της συγκρούσεως των συμφερόντων και της απουσίας πνευματικού προσανατολισμού. Διαπιστώνουμε ότι με τις δικές μας δυνάμεις είμαστε αδύναμοι έναντι των ισχυρών του κόσμου. Στοχεύσαμε στο «ευ ζην», στην αυτάρκεια και την ευμάρεια, και δυσκολευόμαστε ακόμη και στην επιβίωση. Χωρίς Χριστό, Εσταυρωμένο και Αναστάντα, παραμένουμε αιχμάλωτοι στον πονηρό και το κακό.
Καιρός μετανοίας λοιπόν! Καιρός πίστεως! Καιρός να ακούσουμε τον λόγο του Κυρίου μας: «εάν μη νίψω ημάς, ουκ έχετε μέρος μετ’ εμού» (Ἰωάν. 13, 8). Να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στα καθαγιασμένα χέρια Του, τα οποία μας καθαρίζουν με  την αγάπη και την ταπείνωση. Με την ζωή στην Εκκλησία! Ας μην περιμένουμε να κάνουν την αρχή όλοι αυτοί, οι οποίοι νομίζουν ότι έχουν χαρά, αλλά είναι παραδομένοι στην πιο δυσβάσταχτη λύπη: να μην πιστεύουν στην Ανάσταση και την αιωνιότητα. Πρώτοι εμείς λοιπόν να ανταποκριθούμε!
Ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να κηρύξει την ελευθερία στους αιχμαλώτους στην αμαρτία, να φέρει το φως στους πνευματικά τυφλούς, να λυτρώσει δια της συγχωρήσεως όλους όσους νιώθουν συντετριμμένοι από κάθε λύπη, να αναγγείλει τον ερχομό του καιρού της σωτηρίας (Λουκ. 4, 19). Ας Τον αφήσουμε να γίνει και για εμάς το λύτρον της λύπης. Για να ζήσουμε αληθινά την λύτρωση την οποία το μυστήριον του Πάσχα μας φέρνει!        
Χρόνια Πολλά κι ευλογημένα σε όλες και όλους σας!

Καλή Ανάσταση

†ο Κέρκυρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων Νεκτάριος

Μεγάλο Σάββατο... η Ανάσταση της χαράς και της νίκης ενάντια στο θάνατο

"Τούτο γαρ εστι το ευλογημένον Σάββατον, αύτη εστίν η της καταπαύσεως ημέρα, εν η κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού, ο μονογενής Υιός του Θεού, τη σαρκί σαββατίσας". Μ' αυτή τη φράση περιγράφεται στην υμνογραφία της Εκκλησίας μας το πέρασμα από την εποχή του θανάτου στον καιρό της ζωής, το ξεκίνημα της νέας ημέρας της Δημιουργίας, που έφερε ο θάνατος και η Ανάσταση του Κυρίου μας. Και είναι η ημέρα του Σαββάτου μεγάλη για τη ζωή μας, όχι μόνο διότι διαπνέεται από την αναμονή της Ανάστασης, όπως όλα μυστικά γύρω φωνάζουν, αλλά και γιατί μέσα σ' αυτή την ημέρα συντελείται το μεγαλύτερο από όλα τα θαύματα του Κυρίου μας, που δεν είναι άλλο από την συντριβή του θανάτου!
Η Δημιουργία του κόσμου συντελέστηκε με το δημιουργικό Λόγο του Θεού σε έξι ημέρες και με την δημιουργία του ανθρώπου ως του κατεξοχήν αγαπημένου από το Θεό όντος. Ο Θεός την έβδομη ημέρα αναπαύθηκε, βλέποντας ότι ο κόσμος ήταν καλός λίαν. Ο Χριστός, στον ταλαιπωρημένο από την αμαρτία κόσμο του Θεού, δημιουργεί ξανά με την επίγεια ζωή Του, το κήρυγμά Του, την αγάπη, την προσφορά Του και τελικά τη Θυσία Του τις προϋποθέσεις για μια μεταμορφωμένη ζωή. Την έβδομη ημέρα της εβδομάδας θα σαββατίσει ως προς τη σάρκα Του, θα ξεκουραστεί το σώμα Του παραδομένο στο θάνατο μα όχι στη φθορά! Η ψυχή Του, θεανθρώπινη, θα κατέλθει στον Άδη και θα κηρύξει την Ανάσταση, την επαναφορά του κόσμου, ζώντων και νεκρών, στην αγκαλιά του Θεού, και την στροφή στο "καλά λίαν" της Δημιουργίας. Και με την Ανάσταση λίαν πρωί της μιας Σαββάτων, ο Κύριος θα σηματοδοτήσει το ξεκίνημα της Νέας Δημιουργίας, του μεταμορφωμένου από τη φθορά κόσμου, της συντριβής του θανάτου και του παγγέλαστου Άδη!
Αν η Εκκλησία κομίζει μήνυμα στον άνθρωπο και τον κόσμο, αυτό το μήνυμα έγκειται στη συντριβή του θανάτου. Αυτός είναι ο έσχατος εχθρός μας, η αλυσίδα που συντρίβει τη ζωή μας, το πλέον ακατανόητο γεγονός! Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με τη λογική του στο ερώτημα "γιατί πεθαίνουμε;". Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει αυτή την μοναδικά σίγουρη προοπτική για όλους! Όλα τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα που προσπαθούν να δώσουν την δικαίωση στους πιστούς τους, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν πειστικά την οδό του θανάτου. Και είναι θάνατος όχι μόνο το βιολογικό τέρμα του ανθρώπου, αλλά και κάθε τι που φθείρει το σώμα και την ψυχή, το κακό, η ακόρεστη ικανοποίηση των επιθυμιών, το άγχος, η αρρώστια! Μα πάνω απ' όλα, θάνατος είναι η απομάκρυνση από το Θεό, από την ελπίδα μας! Θάνατος είναι η απώλεια κάθε ελπίδας. Θάνατος είναι όταν κανείς δεν αγαπά! Θάνατος είναι η μοναξιά και η ιδιορρυθμία! Θάνατος είναι κάθε απώλεια νοήματος και δίψας για τη ζωή!
Ο Ιησούς Χριστός, σαββατίσας τη σαρκί, αλλά κηρύξας την Ανάσταση και "εις ο ήν πάλιν επανελθών, δια της αναστάσεως, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον". Αυτόν προβάλλει η Εκκλησία μας ως τον Θεάνθρωπο διδάσκαλο του τρόπου νίκης εναντίον του θανάτου! Αυτός είναι η Ανάσταση και η Ζωή. Γιατί η ζωή που προτείνει αυτός δεν περιλαμβάνει τίποτα από το θάνατο του κόσμου. Αλλά είναι η αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπο, η πνευματική πάλη, ο αγώνας και η άσκηση, είναι το ξεπέρασμα του εγώ, είναι η χαρά της κοινωνίας μ' Αυτόν! Βιώνονται όλα αυτά μέσα στην Εκκλησία, που είμαστε όλοι μέλη της και την αποτελούμε, με σκοπό μας να ζήσουμε την Ανάσταση ψυχή τε και σώματι!
Αν στις μέρες μας το μήνυμα της Εκκλησίας έχει μετατραπεί σε κήρυγμα, ηθικολογία, ιδεολογία, γι' αυτό φταίμε όλοι μας όσοι δεν ζούμε την Ανάσταση! Όμως, το τελικό νόημα της Μεγάλης  Εβδομάδος δεν είναι άλλο απ' αυτό. Είναι η πορεία του Θεανθρώπου και του κάθε ανθρώπου από το Γολγοθά του Πάθους και των παθών στην Ανάσταση της χαράς και της νίκης ενάντια στο Θάνατο! Ας διαλέξουμε φέτος την εσωτερική χαρά και ελπίδα κι ας είμαστε σίγουροι ότι το "θανάτω θάνατον πατήσας", ισχύει και για μας και για όλους, και να γευτούμε ολόψυχα αυτή τη χαρά της άλλης βιοτής! Άλλωστε, αυτή ήταν, είναι και θα είναι η άγκυρα της ελπίδας μας!

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Για την ψυχή μας αξίζει πραγματικά κάτι καλύτερο...

Πολλοί πιστοί προσέρχονται αυτές τις ημέρες να μεταλάβουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας. Αρκετοί προετοιμάζονται συστηματικά. Έχουν ήδη ακολουθήσει τη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Έχουν ήδη έγκαιρα (και χωρίς τη βιασύνη της τελευταίας στιγμής) προσέλθει και στο μυστήριο της Εξομολόγησης. Ετοιμάζονται όσο το δυνατόν πληρέστερα για τη Θεία Μετάληψη. Για την προσωπική τους συνάντηση με τον Χριστό.
Ένα τέτοιο γεγονός, προσωπικής συμμετοχής, ας μην καταδεχθούμε να μετατραπεί σε "εθιμικό καθήκον". Σε συνήθεια κάποιων ημερών και τήρηση μιας τυπικής παράδοσης.
Αξίζει να προετοιμάσουμε την ψυχή μας για το μεγάλο δώρο που θα λάβει.
Να σταθούμε λίγο περισσότερο στο ναό.
Να φτάσουμε λίγο νωρίτερα.
Να ακούσουμε την θεία λειτουργία.
Μήπως και παρακινηθεί η ψυχή μας και ξεκολήσει από τα γήινα και τα φθαρτά.
Να ρωτήσουμε και να μάθουμε για την ορθή προετοιμασία.
Κεντρικός μας στόχος: Να προσέλθουμε το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα.
Να μείνουμε μετά το "Χριστός Ανέστη".
Να παραμείνουμε μέχρι το τέλος της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας στην Εκκλησία.
Να λάβουμε μέρος στην λαμπρότερη θεία λειτουργία όλου του έτους.
Να ξενυχτίσουμε μια φορά και για το Χριστό.
Ας σκεφτούμε για λίγο.
Όλη αυτή η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η νηστεία, η εγκράτεια, ο πνευματικός αγώνας, ο πλούτος της πνευματικής προετοιμασίας, οι πολλές και μεγάλες σε διάρκεια ιερές ακολουθίες αυτό προετοιμάζουν.
Τη μεγάλη εορτή της Ανάστασης του Χριστού.
Να ζήσουμε την Κυριακή της Ανάστασης.
Αυτό είναι το κορυφαίο γεγονός που προσμένουμε.
Αυτή είναι η σημαντικότερη ημέρα που εορτάζουμε.
Ας μην αφήσουμε την μίζερη συνήθειά μας ή τον κοινωνικό μας περίγυρο να μας αποσπάσει και πάλι.
Ας δοκιμάσουμε να μείνουμε ξάγρυπνοι μέσα στο ναό ψάλλοντας ξανά και ξανά το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως.
Κι ας μεταλάβουμε στο τέλος της αναστάσιμης θείας λειτουργίας.
Όχι νωρίτερα.
Όχι βιαστικά.
Όχι απροετοίμαστοι.

π. Ιωσήφ Ταγαράκης

Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.gr/

Ο Ευσχήμων

Ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών το αχραντόν σου σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι, εν μνήματι απέθετο. Στην τραγωδία του Πάθους του Κυρίου, μία μορφή περνά ξώφαλτσα από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Κυριαρχούν οι δυο Αρχιερείς των Ιουδαίων, ο Άννας και ο Καϊάφας, ο ένας σκληρότερος από τον άλλο. Ορθώνεται τραγικά λίγη η μορφή του Πιλάτου, ενός ηγεμόνα ανίκανου να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να πάρει αποφάσεις δικαιοσύνης. Σαν αστραπή περνά η εικόνα του Πέτρου που κλαίει πικρά, μη μπορώντας να νικήσει ούτε καν ένα αθώο κορίτσι! Ακόμα κι η εικόνα του Βαραββά, που γλιτώνει τη ζωή του για χάρη ενός Αθώου, θα μπορούσε να σταθεί αχνή μπροστά μας. Στο Σταυρό κυριαρχεί ο ληστής, ο Ιωάννης, η Παναγία, μορφές που πονούν! Και πάνω απ᾿ όλα, ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό κοροϊδίας απ᾿ αυτούς που φανέρωναν στον κόσμο ότι καμιά ζωή δεν έχει αξία, όταν δεν συμφωνεί με τα δικά μας πιστεύω!
Κι όμως, υπάρχει μία μορφή που ανήκει στους δευτεραγωνιστές του Πάθους, αλλά στην ουσία εκφράζει πολλά περισσότερα από τον εαυτό της. Είναι ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας, βουλευτής εκείνης της εποχής, κρυφός μαθητής του Ιησού, ο οποίος "τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού". Το ζήτησε, το πήρε, το έθαψε! Με μία απλότητα στ᾿ αλήθεια συγκινητική, αποδεικνύει την αγάπη του προς τον νεκρό Διδάσκαλο, αλλά και ταυτόχρονα ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς στο προσκήνιο για να προσφέρει αυτό που η καρδιά του νιώθει.
"Ευσχήμων" χαρακτηρίζεται ο Ιωσήφ από τον ευαγγελιστή, που σημαίνει ξεχωριστός, διαλεχτός, αρχοντικός. Κανείς δεν θα περίμενε απ᾿ αυτόν να δείξει μία τέτοια τόλμη, ωστόσο τα θαύματα γίνονται απ᾿ αυτούς που δεν το περιμένει κανείς! Εκεί που οι αγαπημένοι μαθητές του Κυρίου κρύφτηκαν από φόβο μην οδηγηθούν στα ίδια μονοπάτια με τον Ιησού, ο προσδεχόμενος την βασιλεία του Θεού Ιωσήφ δεν διστάζει να προσφέρει τις τελευταίες φροντίδες σ᾿ Αυτόν που πιστεύει, καταπλήσσοντας και τον Πιλάτο και τους περί αυτόν, ίσως και τον ίδιο του τον εαυτό!
Οι περισσότεροι άνθρωποι ίσως είμαστε στην ίδια κατηγορία με τον Ιωσήφ, ευσχήμονες. Η κοινωνία έχει για μας καλή γνώμη, δεν προκαλούμε με τη ζωή μας, είμαστε όπως όλοι, παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στη ζωή χωρίς να προκαλούμε, ίσως στην προσωπική μας ζωή να έχουμε αυτή την αρχοντιά του Ιωσήφ, αυτό το διαλεχτό, αλλά το μοιραζόμαστε μόνο με τους δικούς μας ή το στενό μας περιβάλλον! Ίσως να μας συγκινεί και ο τρόπος της βασιλείας του Θεού, να προσπαθούμε αθόρυβα να τη βιώσουμε στη ζωή μας, ίσως και πάλι κάτι να περιμένουμε, να αναζητούμε αυτό το μυστικό κάλεσμα του ουρανού!
Έρχεται όμως η στιγμή που καλούμαστε να δείξουμε την τόλμη του Ιωσήφ! Και τότε, όπου και να βρισκόμαστε, στο εργασιακό, το κοινωνικό, το οικογενειακό περιβάλλον, όπου κι αν αγωνίζεται ο καθένας μας, ξυπνά μέσα μας αυτή η τόλμη, ξαναβρίσκουμε ένα νεανικό θάρρος που πηγάζει από την πίστη στο γνήσιο, την πίστη σ᾿ Αυτόν που βλέπουμε να παθαίνει, να πεθαίνει, να θυσιάζεται για μας, και ξυπνά μέσα μας ο ευσχήμων που κρύβουμε!
Και τότε νιώθουμε να μας πλημμυρίζει η ανάγκη της μαρτυρίας του Θεού, μία μαρτυρία που δε δίνεται με κραυγές, βία, φωνές, αλλά λειτουργεί σιωπηλά, με την αγάπη που δε γνωρίζει σύνορα, με την παρηγοριά, με την προσφορά χρημάτων αλλά και ενός καλού λόγου, με την προσφορά του χαρίσματος που έχει ο καθένας από μας όπλο μοναδικό, δώρο Θεού, γνήσια ανταπόκριση στον Σταυρωμένο Αγαπημένο, που βλέπουμε να μας δείχνει το δρόμο!
Δεν λειπουνε οι ευσχήμονες σήμερα, ούτε θα λείψουνε ποτέ! Η παρουσία του Ναζωραίου δεν θα πάψει ποτέ να λειτουργεί μυστικά και απλά στις ψυχές των πολλών, όπου κι αν βρίσκονται, με ότι κι αν ασχολούνται! Άλλωστε, αυτή είναι η κοινωνία του Ιησού, η βασιλεία που αγκαλιάζει τους πάντες, χωρίς εξαίρεση, ακόμα κι αυτούς που τον μισούν, ακόμα κι αυτούς που προσπερνούν αδιάφοροι στη θυσία Του, αυτούς που το Πάσχα θα τους βρει στα έθιμα κι όχι στην Ανάσταση!

Πηγή: http://www.g-titomixelakis.eu/

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Λάβετε φάγετε τούτο έστι το σώμα μου... Πίετε εξ αυτού πάντες τούτο εστί το αίμα μου...

Από το πρωί τα τροπάρια και το συναξάρι μιλούν για τέσσερα πράγματα, τον Ιερό Νιπτήρα, τον Μυστικό Δείπνο, την υπερφυή Προσευχή και την προδοσία.
Ιδιαίτερα μιλούν για την Θεία Κοινωνία, την "ψυχοτρόφον τράπεζαν", το "φάρμακον της αθανασίας", το "αντίδοτον του μη αποθανείν".
Σήμερα τα πόδια μου με οδηγούν στην Θεία Λειτουργία, στο Δείπνο του Κυρίου, την συνέχεια του Μυστικού Δείπνου του Κυρίου μου.
Ο ιερέας ως λαμπάδα καιόμενη του Αγ. Πνεύματος, ως ο άλλος Χριστός, τέλεσε το θαύμα.
Τα χέρια του Χριστού μου με κοινώνησαν.
Αληθώς Σώμα και Αίμα Χριστού.
Ένιωθα τα χείλη μου να ακουμπούν στην άχραντη πλευρά του Εσταυρωμένου που ανέβλυζε αίμα ζωήρρυτον.
Το στόμα και η καρδιά μου γλύκαιναν, γεύονταν τον Θεό.
Έκλαιγα από χαρά...δεν είμαι πια μόνος...είμαι μέλη Χριστού...Χριστοφόρος...όμαιμος Χριστού...
"Ξενίας δεσποτικής, και αθανάτου τραπέζης, εν υπερώω τόπω, ταις υψηλαίς φρεσί, πιστοί δεύτε απολαύσωμεν, επαναβεβηκότα λόγον, εκ του Λόγου μαθόντες, ον μεγαλύνομεν".

Αρχιμανδρίτης Σεβαστιανός Τοπάλης

Σήμερον ο Θεός εν τω Σταυρό κρεμάται

"Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας (τρις). Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα πάθη, Χριστέ (τρις). Δείξον ημίν και την ενδοξόν σου ανάστασιν".

Σήμερα κρεμάται επάνω στο ξύλο Εκείνος που κρέμασε τη γη πάνω στα ύδατα. Στεφάνι από αγκάθια φοράει στην κεφαλή, Εκείνος που είναι ο βασιλιάς των Αγγέλων. Ντύνεται με ψεύτικη πορφύρα (βασιλικό ιμάτιο), αυτός που περιβάλλει τον ουρανό με σύννεφα. Δέχτηκε ράπισμα, Εκείνος που στον Ιορδάνη (δια του βαπτίσματός του) ελευθέρωσε τον Αδάμ από το δεσμό της αμαρτίας. Με καρφιά καρφώθηκε ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Με λόγχη κεντήθηκε ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμε τα πάθη σου Χριστέ. Δείξε σε μας και την ένδοξή σου Ανάσταση.

Η Εκκλησία προσκυνά τα πάθη του Χριστού.
Τα προσκυνά στην αντινομική διάσταση του μυστηρίου του Χριστού.
Προσκυνά Εκείνον, που παντοδύναμα κρέμασε τη γη πάνω στα ύδατα, κι όμως ο ίδιος κρέμεται άδοξα επάνω στο σταυρό.
Εκείνον, που είναι ο Κύριος των λειτουργικών πνευμάτων του, κι όμως τώρα αντί βασιλικού διαδήματος, φέρει στο κεφάλι του εμπαικτικά στεφάνι πλεγμένο από αγκάθια!
Προσκυνά  Εκείνον, που περιβάλλει τον ουρανό με σύννεφα, τώρα όμως στο σταυρό είναι ντυμένος κοροϊδευτικά με ψεύτικο βασιλικό μανδύα!
Τον Κύριο, που με το βάπτισμά του αγίασε τα ύδατα και έσωσε τον Αδάμ από τη δυνάστευση του διαβόλου, και που τώρα δέχεται βάναυσο ράπισμα στην παρειά από έναν τιποτένιο υπηρέτη!
Το Νυμφίο της Εκκλησίας να καρφώνεται με καρφιά επάνω στο ξύλο!
Και τον Υιό της Παρθένου να τρυπιέται με λόγχη την αξία του πλευρά.
Τα πάθη του Κυρίου είναι λυτρωτικά.
Ωστόσο δεν παύουν να είναι φορτισμένα με θλίψη και οδύνη πολλή.
Οι ουρανοί θρηνούν για το πάθος του Ποιητή τους.
Η φύση κλονίζεται για τον πάσχοντα Θεό της.
Η Μητέρα κλαίει για την οδύνη του Υιού της και οι Άγγελοι για το μαρτύριο του Βασιλιά τους!
Αλλά και η Εκκλησία θρηνεί για τα σεπτά πάθη του Νυμφίου της.
Το πάθος όμως του Χριστού είναι πάθος ιδιότυπο.
Πίσω απ᾽ αυτό υποφώσκει η δόξα και η Ανάσταση.
Και έχει μια νότα θριαμβικής χαράς, της νίκης του Γολγοθά επί των σκοτεινών δυνάμεων του εχθρού!
Γι΄αυτό και η  Εκκλησία θρηνεί μεν τα παθήματα και το θάνατο του Αρχηγού της, όμως περίσεμνα και με χαρά καλεί να της δείξει και την ένδοξή του Ανάσταση.

Πηγή: http://apfilipposgrammatikous.blogspot.gr/

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Αν ο Χριστός σε ρωτούσε

ΑΣ  ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ  θεωρητικά ότι πέθανες.
Πηγαίνεις στον Παράδεισο και  δύο χρυσόμορφοι Άγγελοι παραστέκουν δίπλα σου δείχνοντάς σου τα απερίγραπτα κάλλη του Παραδείσου.
Εσύ τότε κατευτυχισμένος φτάνεις στις θύρες  και εκεί βλέπεις τον Χριστό να σε περιμένει και να σε ρωτά κατάματα:
-Παιδί μου να!
Ο Παράδεισος που κέρδισες  με τα καλά σου έργα, μπορείς να τον απολαύσεις αιωνίως.
Όμως πρέπει να ξέρεις ότι από εδώ και στο εξής εγώ θα πορευθώ στην κόλαση να κάνω συντροφιά στους κολασμένους.
Λοιπόν τι διαλέγεις;
Να έρθεις μαζί μου, δίπλα μου, στην κόλαση, αφού λες ότι με αγαπάς, ή να καθίσεις χωρίς εμένα στον Παράδεισο;
Τι θα του απαντούσαμε άραγε του Χριστού;
Βέβαια  τούτο το ερώτημα ουσιαστικά δεν στέκει, διότι και εάν υποθέσουμε ότι ο Κύριος πήγαινε στην κόλαση ευθύς αμέσως αυτή θα μεταμορφωνόταν σε Παράδεισο, αφού ο ίδιος ο Χριστός είναι η Ζωή και ο Παράδεισος.
Όμως το δίλημμα  είναι πολύ υπαρκτό:
Αγαπάς Τον  Χριστό επειδή σου χαρίζει τον Παράδεισο να περνάς καλά εκεί ή επειδή η καρδιά σου φλέγεται για το Πανάγιο βασανισμένο πρόσωπό Του.
Βλέπετε και τις Μυροφόρες στο μνήμα;
Δεν τους νοιάζει αν ο Χριστός αναστήθηκε ή όχι, δεν τους νοιάζει αν  δικαιωθήκανε οι προσδοκίες του ή όχι  και παρότι τον έχουνε για  πεθαμένο, μία  άψυχη νεκρική σωρό, ακόμη τον πιστεύουνε ως Θεό και τον φωνάζουνε Κύριο
Αντιθέτως οι άντρες, οι Μαθητές, όχι μόνο φοβούνται να πλησιάσουν το Μνήμα δια τον φόβο των Ιουδαίων ,αλλά δεν θέλουν επ’ουδενί να έρθουν σε ένα κοιμητήρι, ταπεινωμένοι και αντιμέτωποι με την αποτυχία των ονείρων και των προσδοκιών τους.
Γιαυτό και ο Χριστός κατόπιν τους ελέγχει  "δια  την απιστίαν  και σκληροκαρδίαν"(Μαρκ ις΄-14)
Ας θυμηθούμε λοιπόν τον  Όσιο της Αγάπης, τον Άγιο Πορφύριο τον Ομονοιάτη να λέει ¨
-Παιδί μου, ένα πράγμα μόνο να ζητάς: πώς να αγαπήσεις Τον Χριστό.
Και τότε, θα σου δοθούν  τα πάντα.
Ας αγαπήσουμε λοιπόν αυτό το Πάσχα τον Χριστό,όχι για τα καταναλωτικά ουράνια αγαθά που αναμένουνε να λάβουμε, αλλά από φιλότιμο,κάνοντας την καρδιά μας κατοικητήριό της Αγάπης Του και την Ζωή Του ζωή μας.

 π.Διονύσιος Ταμπάκης-Ναύπλιον

Εις τι η απώλεια αύτη;

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες φυσιογνωμίες, δύο ψυχικές καταστάσεις, δύο πράξεις: μία γυναίκα έρχεται να αλείψει την κεφαλή του Ιησού με πανάκριβα μύρα κι ένας μαθητής, ο Ιούδας, προδίδει τον Διδάσκαλο. Αυτές οι δύο πράξεις δεν είναι ασύνδετες μεταξύ τους, γιατί ο ίδιος μαθητής διαμαρτύρεται γι’ αυτή την ολοφάνερη σπατάλη.
Το γεγονός μάς το διηγείται το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (26: 6-16): «Του Ιησού γε­νομένου εν Βηθανία, εν τη οικία Σίμωνος του λεπρού, προσήλθεν αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα βαρυτίμου και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου…». Οι μαθητές αγανάκτησαν. Γιατί τόση σπατάλη; Αυτό μπορούσε να πωληθεί και να δοθούν τα χρήματα στους φτωχούς. Ο Ιησούς απαντά επαινώντας την πράξη της γυναίκας: «Τους πτωχούς πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε». Κι αν άλειψε το μύρο στο σώμα μου, το έκανε ως προτύπωση του ενταφιασμού μου. Τότε ο Ιούδας έφυγε για να συναντήσει τους ιερείς. «Τί μοι θέλετε δούναι, καγώ υμίν παραδώσω αυτόν;» Συμφώνησαν στα τριάντα αργύρια.
Ο Ιησούς επιδοκίμασε την πράξη της γυναίκας, καταρχάς μεν, επειδή προτύπωνε τον θάνατο και τον ενταφιασμό Του, και, εν συ­νεχεία, επειδή ήταν έκφραση μεγάλης αγάπης που νόμιμα απευθυνόταν προς Αυτόν που θα ήταν κοντά τους για λίγο μόνο ακόμη. Εμείς όμως μπορούμε να συμπεράνουμε κάτι για τη δική μας ζωή από τα λόγια του Ιησού; Φαίνεται πως ναι. Αφενός, ο Ιησούς επαινεί τη σπατάλη της γυναίκας λόγω κάποιων πολύ συγκεκριμένων συγκυριών: σωματικά και ορατά θα είναι για πολύ λίγο ακόμη κοντά τους, και η ταφή Του πλησιάζει. Τώρα όμως που οι συγκυρίες αυτές δεν υφίστανται πια, το δικό μας καθήκον είναι διαφορετικό. Χωρίς να έχουμε αντίρρηση στο να τίθενται η ομορφιά και τα πλούτη στην υπηρεσία του Θεού, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την κεφα­λή την τιμούμε στο πρόσωπο των μελών του σώματος της που υποφέρουν. Θα ήταν προσβολή προς τον Θεό να κτίζουμε πολυτελείς εκκλησίες, αφήνοντας τους φτωχούς να πεθαίνουν από την πείνα.
Αφετέρου, το περιστατικό στη Βηθανία έχει σημασία ευρύτερη από την προσφορά ενός δοχείου με πολύτιμο μύρο. Μπορούμε να προσφέρουμε πλουσιοπάροχα στον Ιησού, αφιερώνοντάς Του όχι μόνο υλικά αγαθά, αλλά αγαθά άυλα: μια ζωή προσευχής και άσκησης, κάποια θυσία ακριβή μα φαινομενικά άχρηστη. Ο κόσμος θα διαμαρτυρηθεί, όπως και οι μαθητές στη Βηθανία: προς τι τόση σπατάλη, τόση απώλεια; Μια κανονική ζωή αφιερωμένη στους ανθρώπους δεν θα ήταν πιο χρήσιμη; Και, όμως, αυτές οι «άχρηστες αξίες» παραμένουν η ραχοκοκαλιά κάθε αληθινά ζωντανής πίστης. Εάν τελικά έχουμε χρέος να στραφούμε προς τη χειροπιαστή ή κραυγαλέα απόγνωση των συνανθρώπων μας, έχουμε κάθε δικαίωμα, όσον αφορά τον εαυτό μας, να χύσουμε το αόρατο μύρο στην κεφαλή του Ιησού, να «χάσουμε» δηλαδή (και στην πραγματικότητα να κερδίσουμε) το καλύτερο κομμάτι της ζωής μας.
Η καρδιά μας είναι το πρώτο μυροδοχείο που πρέπει να σπάσει μπροστά Του και για χάρη Του. Η περίπτωση του Ιούδα είναι τόσο τρομερή και τόσο σκοτεινή που δεν τολμούμε να διεισδύσουμε σ’ αυτή και να την εξηγήσουμε. Ας κρατήσουμε όμως μια φράση από την ακολουθία του Νυμφίου της Μεγάλης Τρίτης: «…καπηλεύων ο δεινός Ιούδας την φιλόθεον χάριν…». Είναι δυνατόν να καπηλευτούμε τη χάρη, αφού πρώτα έχουμε γεμίσει από αυτή. Και πόσοι δεν είναι οι χριστιανοί που στη διάρκεια της ζωής τους έχουν πει στο κυρίαρχο πάθος τους -τη σάρκα, το χρήμα, το εγώ-: «είμαι έτοιμος να πουλήσω τον Ιησού.
Πες μου τι θα μου προσφέρεις κι εγώ θα σου τον παραδώσω.

Lev Gillet

Πηγή: http://nefthalim.blogspot.gr/

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Το τροπάριο της Κασσιανής



Το τροπάριο της Κασσιανής υπό την χορωδία του πρωτοψάλτου
και καθηγητή  Βυζαντινής  Μουσικής Νικόδημου Καβαρνού
Αποτελούμενη κατά το πλείστον από τους μαθητές του.

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες
Σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα
Και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου
Κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη
Και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.
Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων
Εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου,
Εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.
Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου
Και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου·
Αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό
Τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.
Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο
Ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.

Παρεξηγημένη Αγία
Δυστυχώς μερικοί τα λόγια του Τροπαρίου τα αποδίδουν στην ίδια την Κασσιανή, που δήθεν ήταν αμαρτωλή µε περιπετειώδεις και αμαρτωλούς έρωτες µε τον Αυτοκράτορα Θεόφιλο. Διάφοροι μυθιστοριογράφοι, ανίκανοι να συλλάβουν το μεγαλείο της και τυφλωμένοι από τη µέθη των παθών τους, προσπάθησαν να παραχαράξουν την αλήθεια και να δημιουργήσουν ένα μύθο, που δυστυχώς στάθηκε ικανός να ξεγελάσει πολλούς. «Την ωραία, αγνή, σοφή παρθένο, τη φιλοσοφούσα και τω Θεώ μόνω ζώσα», όπως γράφει Βυζαντινός χρονογράφος της εποχής της,παρουσίασαν µε σκανδαλώδεις περιπέτειες και αμαρτωλή.
Σύγχρονοι και νεώτεροι χρονογράφoι, όπως ο Γλυκάς,  Πτωχοπρόδρομος,  Κωδινός,  Γεώργιος Αμαρτωλός, Ζωναράς κ.λπ. που έγραψαν για τη ζωή της Κασσιανής, αναφέρουν ότι ήταν απλώς µια υποψήφια νύφη για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο.
Τίποτε δεν υπήρξε περισσότερο μεταξύ Κασσιανής και Θεόφιλου ούτε πριν, ούτε μετά τη στιγμή που το χρυσό µήλο δόθηκε στη συνυποψήφιά της νύφη Θεοδώρα. Έτσι η σπουδαία αυτή μορφή της Οσίας Κασσιανής για πολύ κόσμο είναι παρεξηγημένη και αδικημένη, όπως και η άλλη μεγάλη Αγία Μαρία Μαγδαληνή, που ενώ δεν υπήρξε τίποτε το αµαρτωλό στη ζωή και της μιας και της άλλης από πολλούς (είτε από άγνοια, είτε από κακή προαίρεση), παρουσιάζονται σαν αμαρτωλές – πόρνες γυναίκες µε φανταστικές και βλάσφημες ιστορίες…

Από άρθρο του Αρχιμανδρίτη Παρθένιου Ηγούμενος Ι. Μ. Ο∆ΗΓΗΤΡΙΑΣ

Τη Αγία και Μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα

"Τη Αγία και Μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα".
Αυτό είναι το συναξάρι της δεύτερης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδος.
Ο Νυμφίος της Εκκλησίας και της ψυχής μας, "ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς", οδεύει προς το εκούσιο Πάθος Του, καλώντας κοντά Του όλους εμάς τους πιστούς Του, για να μας κάνει κοινωνούς των σωτηριών παθημάτων Του και του θριάμβου της Αναστάσεώς Του.
Οι θείοι Πατέρες, όρισαν την αγία αυτή ημέρα, να θυμηθούμε μια από τις πιο παραστατικές και διδακτικές παραβολές του Κυρίου μας: την παραβολή των Δέκα Παρθένων. Κι’ είχαν το σκοπό τους  Η ενθύμηση της παραβολής των δέκα παρθένων είναι μια άριστη πνευματική άσκηση, για να μην διαφεύγει από τη σκέψη μας η επερχόμενη μεγάλη, επιφανής και συνάμα φοβερή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.
Τον Νυμφίον αδελφοί αγαπήσωμεν τας λαμπάδας εαυτών ευτρεπίσωμεν
Την παραβολή των δέκα Παρθένων διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στο 25ο  κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Με την ευκαιρία μιας καταπληκτικής εσχατολογικής ομιλίας Του, ο Κύριος είπε και την εξής παραβολή λίγες ημέρες πριν το εκούσιον Πάθος του: Η Βασιλεία των ουρανών είπε, μοιάζει με δέκα παρθένες οι οποίες αφού πήραν μαζί τους τα λυχνάρια τους, πήγαν να υποδεχθούν τον νυμφίο. Πέντε από αυτές ήταν σώφρονες και φρόντισαν να έχουν μαζί τους απόθεμα λαδιού για τα λυχνάρια τους, ενώ οι άλλες πέντε ήταν ανόητες και δεν φρόντισαν να έχουν μαζί τους το αναγκαίο απόθεμα λαδιού. Επειδή δε, αργούσε ο νυμφίος και η νύχτα προχωρούσε, έπεσαν να κοιμηθούν. Τα μεσάνυχτα ακούστηκε μια γοερή κραυγή η οποία ανήγγειλε τον ερχομό του νυμφίου. Οι παρθένες σηκώθηκαν για να προαπαντήσουν τον νυμφίο. Οι μεν σώφρονες παρθένες που είχαν απόθεμα λαδιού, άναψαν τα λυχνάρια τους, οι δε μωρές ζητούσαν απεγνωσμένα από τις σώφρονες να τους δώσουν λίγο λάδι. Εκείνες τους απάντησαν, πως μόλις αρκεί για τα δικά τους τα λυχνάρια και καλά θα κάνουν να πάνε να αγοράσουν. Οι ανόητες παρθένες έτρεξαν να αγοράσουν λάδι, αλλά εν τω μεταξύ ο νυμφίος έφθασε και μπήκε στο χώρο του γάμου με τις πέντε φρόνιμες και έκλεισε την πόρτα. Οι ανόητες παρθένες έφθασαν μετά και άρχισαν να φωνάζουν Κύριε, Κύριε άνοιξέ μας. Αυτός τους απάντησε αλήθεια σας λέγω πως δεν σας γνωρίζω και έμειναν τελικά έξω του νυμφώνος. Κλείνει την παραστατική αυτή παραβολή του ο Κύριος με την εξής σωτήρια προτροπή: "
Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν, ουδε την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται"
Οι παρθένες είναι οι ψυχές μας και η προμήθεια λαδιού για το λυχνάρι, είναι ο επίγειος συνεχής αγώνας για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, να κάνουμε έργα ευποιίας, να παραμερίζουμε από την ύπαρξή μας συνεχώς, όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι παρείσακτα στη φύση μας και αντιστρατεύονται την πνευματική μας πρόοδο και τελείωση. Το λυχνάρι είναι η παρρησία μας μπροστά στο Θεό. Οι φρόνιμες παρθένες συμβολίζουν  τις αγαθής προαίρεσης ψυχές, οι οποίες ζουν αδιάκοπα την λαχτάρα της ένωσής τους με το Νυμφίο της Εκκλησίας, τον σωτήρα Χριστό. Γι’ αυτό αγωνίζονται αέναα να αποκτούν αρετές και πνευματική προκοπή και να περιθωριοποιούν όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία αντιστρατεύονται την ένωσή τους με το Θεό. Οι μωρές παρθένες συμβολίζουν τις ράθυμες, αδιάφορες και εν πολλοίς εχθρικά προς το Χριστό διατελούσες ψυχές. Είναι εκείνες οι ψυχές οι οποίες απορροφημένες από την υλιστική ευδαιμονία, αδιαφορούν για την πνευματική πρόοδο και την εν Χριστώ σωτηρία.      
Η παραβολή αυτή έχει ως σκοπό να θυμίσει στους πιστούς πως η Δευτέρα και ένδοξη Παρουσία του Κυρίου θα γίνει ξαφνικά, θα έρθει «ως κλέπτης εν νυκτί». Γι’ αυτό θα πρέπει οι πιστοί να είναι πάντοτε, ανά πάσα στιγμή έτοιμοι, για την υποδοχή Του, διαφορετικά θα μείνουμε έξω από τη βασιλεία του Θεού και θα χαθούμε. Έτσι οι θείοι Πατέρες έκριναν σκόπιμο να αφιερώσουν μια ημέρα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος στην ανάμνηση της εσχατολογικής αυτής παραβολής των δέκα παρθένων. Το κατανυκτικό κλίμα αυτών των αγίων ημερών είναι η καλλίτερη στιγμή για να υπενθυμίσει η αγία μας Εκκλησία στους πιστούς το φοβερό και απρόοπτο της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Ο Ίδιος ο Κύριος κατά τη δραματική νύκτα της συλλήψεως Του στον κήπο της Γεθσημανής τόνιζε στους μαθητές του «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν» Για το λόγο αυτό οφείλουμε όλοι μας να έχουμε τις λαμπάδες της ψυχής μας πάντοτε αναμμένες όπως ακριβώς οι 5 φρόνιμες παρθένες του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος . Να έχουμε την αναμμένη λαμπάδα της ορθοδόξου πίστεως, την αναμμένη λαμπάδα της εγκρατείας, της χαράς και της θυσίας, διότι όπως ακριβώς το αναμμένο κερί λιώνει και προσφέρεται, έτσι και εμείς, λαμπάδες μπροστά στον Εσταυρωμένο , να εκδαπανώμεθα, να λιώνουμε πάνω στο καθήκον, να γινώμεθα ιερά ολοκαυτώματα για τον συνάνθρωπό μας.
Δυστυχώς αγαπητοί, όλες αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας ανάβουμε κεριά και λαμπάδες στα μανουάλια  μπροστά στις Ιερές εικόνες, μπροστά στον Εσταυρωμένο, στην περιφορά  του Επιταφίου, λαμπάδες το βράδυ της Αναστάσεως. Φωτόλουστος κάθε ορθόδοξος Ναός αυτές τις ημέρες. Ποτέ άλλοτε δεν ανάβονται τόσα κεριά και τόσες λαμπάδες όπως τα βράδια της Μεγάλης εβδομάδας. Άραγε ξέρουμε το αληθινό νόημα του ανάμματος της λαμπάδας; Πολλοί αγαπούν και είναι πρόθυμοι να ανάβουν κεριά και λαμπάδες. Νομίζουν με το ανάβουν πολλά κεριά και λαμπάδες εκφράζουν την ευλάβειά τους, εκπληρώνουν το χρέος τους προς το Θεό. Νομίζουν πως το να κάτσουν 10 λεπτά μετά το Χριστός Ανέστη το βράδυ της Αναστάσεως με την λαμπάδα τους αναμμένη και μετά να πάνε στο σπίτι τους αδιαφορώντας για την Αναστάσιμη Λειτουργία, νομίζουν πως ζήσανε Πάσχα. Πως έβγαλαν την υποχρέωσή τους απέναντι στο Νυμφίο της Εκκλησίας μας. Και δυστυχώς και άλλοι πολλοί που αγνοούν το βαθύτερο νόημα της λατρείας μας νομίζουν, με το ανάψουν πολλά κεριά λατρεύουν σωστά τον Θεό. Αγαπητοί. Όσα κεριά και όσες λαμπάδες αν ανάψουμε, αν δεν ξέρουμε το βαθύτερο νόημα της πράξεως αυτής , και προ παντός αν δεν ανάψουμε και κάτι άλλες λαμπάδες , τίποτε δεν ωφελούμεθα. Το άναμμα του κεριού στην Εκκλησία είναι τύπος. Μα ο τύπος αυτός δεν ωφελεί σε τίποτα εάν δεν ξέρουμε την ουσία γιατί ανάβουμε τις λαμπάδες.
Την απάντηση αυτή, την δείχνει η σημερινή αλλά και η χθεσινοβραδινή ακολουθία. Χτες ομιλήσαμε για τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο που ήταν τύπος του Κυρίου αλλά και την ξυρανθείσα συκή που συμβολίζει τους ανθρώπους που για χρόνια πολλά μένουν άκαρπα δέντρα. Η δεύτερη ακολουθία του Νυμφίου, η σημερινή, μας υπενθυμίζει τα διδάγματα από την παραβολή των 10 Παρθένων που προ ολίγου χαριτι Θεού, αναλύσαμε και είναι οι λαμπάδες της ψυχής μας που οφείλουμε να τις έχουμε πάντοτε αναμμένες και όχι παραμελημένες και παραπεταμένες.
Διότι όπως πολύ ωραία αναφέρει  και ο γέροντας Παίσιος, μηχανή που δεν λαδώνεται σκουριάζει και χαλάει. Αυτοκίνητο χωρίς καύσιμα  καταδικάζεται σε ακινησία. Και η ψυχή του ανθρώπου χωρίς πνευματικά καύσιμα καταδικάζεται σε απραξία και πνευματικό μαρασμό. Και τα καύσιμα αυτά της ψυχής χαρίζονται απλόχερα μέσα στην Εκκλησία. Τα βρίσκει κανείς στη μελέτη της Αγίας Γραφής, στην αδιάλειπτο προσευχή, στην ακρόαση του θείου λόγου, στην μετοχή της λατρείας, στην εξομολόγηση και στην Θεία Κοινωνία.
Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδος η μνεία της Δευτέρας Παρουσίας και η ανάγκη της συνεχούς ετοιμασίας για την τρομερή εκείνη ημέρα, είναι επιτακτική. Οι φρόνιμες παρθένες φρόντισαν να είναι έτοιμες για την υποδοχή του Νυμφίου, σε αντίθεση με τις μωρές και νωθρές, οι οποίες είχαν διασπάσει την προσοχή τους σε άλλες δευτερευούσης σημασίας έννοιες και δεν φρόντισαν να έχουν τα απαραίτητα εφόδια για την υποδοχή του Νυμφίου και να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στη λαμπρή γαμήλια ευφροσύνη.
Ως συνοδοιπόροι του Θείου Πάθους θα πρέπει να έχουμε συνεχώς στραμμένη τη σκέψη μας πως θα ενώσουμε την ψυχή μας με το Νυμφίο Χριστό. Τα φτηνά και εφήμερα πράγματα πρέπει να τα θέτουμε σε δεύτερη μοίρα, αν θέλουμε κι’ εμείς να βρεθούμε στην ομάδα των φρονίμων παρθένων κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Ο δρόμος του Θείου Πάθους δείχνει και σε μας το δικό μας δρόμο, ο οποίος είναι ατραπός μαρτυρίου, ο οποίος όμως οδηγεί στη εν Χριστώ λύτρωση και στην αιώνια ζωή. Είναι ανάγκη αγαπητοί να ενστερνιστούμε τα υψηλά μηνύματα της παραβολής των δέκα Παρθένων και να μιμηθούμε τις φρόνιμες Παρθένες, αν θέλουμε να τύχουμε της μακάριας επιλογής μας με το Νυμφίο της ψυχής μας Χριστό. Επίσης πρέπει να ενσταλάξουμε στην ψυχή μας διάθεση κατάνυξης και συντριβής, προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε τη δεινή μας κατάσταση. Ο ερχόμενος προς το σωτήριο Πάθος Κύριό μας Ιησούς Χριστός περιμένει από όλους μας να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να αλλάξουμε τη ζωή μας, προκειμένου να έχουμε την ελπίδα ότι ο Νυμφίος της ψυχής μας θα μας πει κατά την κρίσιμη ώρα του τέλους μας
"Είσελθε δούλε εις την χαράν του Κυρίου σου".

Πηγή: http://nefthalim.blogspot.gr/

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Μεγάλη Δευτέρα, μια αλλιώτικη ελευθερία

Η Μεγάλη Δευτέρα είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε τον πάγκαλο Ιωσήφ.
Είναι γνωστή η ιστορία του από την Παλαιά Διαθήκη.
Τον πουλάνε τα αδέρφια του δούλο, βρίσκεται στην Αίγυπτο, η γυναίκα του κυρίου του Πετεφρή του επιτίθεται ερωτικά, αυτός την αποπέμπει, κλείνεται στη φυλακή, ερμηνεύει τα όνειρα του Φαραώ για τις παχιές και τις ισχνές αγελάδες, γίνεται στη συνέχεια ουσιαστικά πρωθυπουργός της Αιγύπτου, σώζει τον πατέρα του Ιακώβ, τ’ αδέρφια του και όλο το λαό του Ισραήλ.
Στον οίκο του συναξαριού της ημέρας διαβάζουμε για τον Ιωσήφ μια παράξενη φράση:
"Τον δουλωθέντα μεν τω σώματι, την ψυχήν δε αδούλωτον συντηρούντα".
Ο Ιωσήφ έγινε δούλος εξωτερικά, στην ψυχή του όμως και στην σκέψη του παρέμεινε ελεύθερος. Είναι πολύ σπουδαία η φράση αυτή.
Ο άνθρωπος συνήθως ταυτίζει την ελευθερία με την έλλειψη κάθε εξωτερικού καταναγκασμού.
Σήμερα, ζούμε ελεύθεροι γιατί δεν έχουμε κάποιον να μας δυναστεύει, γι’ αυτό άλλωστε αγωνιστήκαμε, γι’ αυτό και η κοινωνία μας είναι δημοκρατική.
Κάθε φορά μάλιστα που απειλούνται οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα του οιουδήποτε, υπάρχει γενική κινητοποίηση.
Το ίδιο και όταν απειλείται η ελευθερία της πατρίδας, αλλά και το δημοκρατικό πολίτευμα.
Παρά ταύτα, υπάρχει και μια άλλη μορφή ελευθερίας, η οποία δεν τυγχάνει της προσοχής μας όσο χρειάζεται.
Πρόκειται για την ελευθερία της ψυχής.
Αυτή δε συνίσταται μόνο στην ελευθερία σκέψης και λόγου, αλλά κυρίως στην ελευθερία της καρδιάς από τα πάθη και τις αμαρτίες.
Σήμερα ισχύει σχεδόν αξιωματικά η αντίληψη ότι η προσωπική ηθική δεν πρέπει να υποτάσσεται σε οιεσδήποτε δεσμεύσεις, ότι η θρησκευτικότητα του ανθρώπου είναι δικαίωμα που κανείς μπορεί αν το ασκεί ή όχι και ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να απολαμβάνει κάθε στιγμή της ζωής του τα πάντα, χωρίς φραγμούς και περιορισμούς.
Αυτό όμως αποτελεί μια πλάνη, "χείρονα της πρώτης".
Διότι υποδουλώνει τον άνθρωπο στις ανάγκες του και τις επιθυμίες του, τον αφήνει δέσμιο των εξαρτήσεών του, δεν του επιτρέπει να σκεφτεί την εσωτερική του ζωή και τον καθιστά τελικά δούλο της αμαρτίας και της κακίας.
Ο άνθρωπος που δεν αγωνίζεται για την εσωτερική ελευθερία υποτάσσει τον εαυτό του στο συμφέρον, αντιμετωπίζει τη ζωή μόνο με την οικονομίστικη και τεχνοκρατική λογική, δεν δέχεται να θυσιάσει τίποτα και τελικά, αντιστρέφονται οι χαρακτηρισμοί του συναξαριού: γίνεται "αδούλωτος τω σώματι και δουλωθείς τη ψυχή"!
Η Εκκλησία, προβάλλοντας το υπόδειγμα του παγκάλου Ιωσήφ, μας δείχνει το ήθος της, που δεν είναι άλλο από την προσπάθεια απόκτησης της εσωτερικής ελευθερίας.
Ο άνθρωπος που διαπνέεται από την ασκητική προοπτική, στερείται των επιθυμιών του, του εγωισμού του, αφήνει κατά μέρος το συμφέρον, προτιμώντας την αγάπη και την προσφορά, λειτουργεί αρμονικά και ισορροπημένα στη σχέση σώματος και ψυχής, τελικά είναι ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος.
Στην εποχή της κυριαρχίας των Μέσων, όπου η ελευθερία της σκέψης και της κριτικής παραμένει ένα μεγάλο ζητούμενο, ο καθένας έχει πολλά να διδαχθεί από την πορεία στην ελευθερία που μας προτείνει η Μεγάλη Εβδομάδα.
Αρκεί να ζητήσει την ελευθερία, να βρει την αλήθεια κοντά στο Χριστό και να μην περιφρονεί αυτή την πραγματικά υπαρξιακή πορεία, ζώντας την δουλεία των παθών και την ψευδαίσθηση της εξουσίας και της ηδονής.
Ο Ιωσήφ νίκησε τον εσωτερικό πόλεμο και τελικά δοξάσθηκε, αποδεικνύοντας ότι η αδούλωτη ψυχή είναι αυτό που αξίζει κανείς να θυσιάσει πολλά.
Γιατί μόνο τότε, όπως πάλι λέει το συναξάρι, ο Θεός δίνει "στέφος άφθαρτον"...

Πρωτοπρεσβυτέρος Θεμιστοκλέους Μουρτζανός, Φιλόλογος - Θεολόγος

Πηγή: http://panagiaalexiotissa.blogspot.gr/

Τι εορτάζουμε κάθε ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα, από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!
Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;
Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).
Τι τελείται τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας;
Οι τέσσερις πρώτες ημέρες μας προετοιμάζουν πνευματικά για το θείο δράμα και οι Ακολουθίες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου».
Μεγάλη Δευτέρα (Κυριακή Βαϊων βράδυ):
Την Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:
α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Παγκάλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και τη ψυχή. Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του (που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος Του.
β) Το περιστατικό της άκαρπης συκιάς που ξέρανε ο Χριστός (Ματθ. 21, 18-22): Συμβολίζει την Συναγωγή των Εβραίων και γενικά την ζωή του Ισραηλιτικού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα.
Μεγάλη Τρίτη (Μεγάλη Δευτέρα βράδυ):
Την Μεγάλη Τρίτη θυμόμαστε και ζούμε δύο παραβολές:
α) Των δέκα παρθένων (Ματθ. 25,1-13) που μας διδάσκει να είμαστε έτοιμοι και γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.
β) Των Ταλάντων (Ματθ. 25,14-30), που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και πρέπει να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.
Μεγάλη Τετάρτη (Μεγάλη Τρίτη βράδυ):
Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα (Λουκ. 7,47), που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο. Ψάλλεται το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.
Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ):
Την Μεγάλη Πέμπτη γιορτάζουμε 4 γεγονότα :
α) Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας για το ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησία.
β) Τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
γ) Την Προσευχή του Κυρίου, στο Όρος των Ελαιών και
δ) την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου.
Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ):
Την Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού μας. Δηλαδή:
α) Τα πτυσίματα
β) τα μαστιγώματα
γ) τις κοροϊδίες
δ) τους εξευτελισμούς
ε) τα κτυπήματα
στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την
ζ) Σταύρωση και
η) τον θάνατο του Χριστού μας.
Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλη Παρασκευή πρωϊ και βράδυ):
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωϊ γιορτάζουμε:
α) την Ταφή Του Κυρίου και
β) την Κάθοδο Του στον Άδη, όπου κήρυξε σε όλους τους νεκρούς. Έτσι Μεγάλη Παρασκευή το πρωϊ (ημερολογιακά), τελούνται οι εξής ακολουθίες: Ακολουθία των Μεγάλες Ωρών και στις 12.00 το μεσημέρι της Αποκαθηλώσεως, δηλαδή την Ταφή Του Κυρίου από τον Ιωσήφ τον Αριμαθαίας και το Νικόδημο τον Φαρισαίο, μέλος του Μ. Συμβουλίου και κρυφό μαθητή του Κυρίου.
Την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ (ημερολογιακά) ψάλλονται τα Εγκώμια και έχουμε την περιφορά του Επιταφίου!
Κυριακή του Πάσχα (Μ. Σάββατο πρωϊ και νύχτα από τις 12.00π.μ):
Το Μεγάλο Σάββατο (ημερολογιακά) το πρωϊ, έχουμε την λεγόμενη «1η Ανάσταση», δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο!
Το Μεγάλο Σάββατο στις 12.00 (δηλαδή ουσιαστικά την Κυριακή), έχουμε την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από το Πανάγιο Τάφο.
Κυριακή του Πάσχα στις 11.00 π.μ. ή το απόγευμα, τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης», όπου σε πολλές γλώσσες διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο και διατρανώνεται παγκοσμίως η νίκη του θανάτου και η εποχή της Καινούριας Διαθήκης, της χαράς και της Αναστάσιμης ελπίδας.
Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Παθών και της Αναστάσεως για όλους εμάς τους Πίστους;
Οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με "συμπόρευση", "συσταύρωση" και "συνανάσταση"! Ο Χριστός με την θέληση του (εκουσίως), έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς! Αυτό σημαίνει ότι δεν λυπούμαστε «μοιρολατρικά» για το Πάθος του, αλλά για τις δικές μας αμαρτίες και αφού μετανοιώνουμε ειλικρινώς μπορούμε την αντικειμενική σωτηρία που χάραξε ο Χριστός να την κάνουμε και υποκειμενική – προσωπική σωτηρία!

Πηγή: http://agathplatani.blogspot.gr/

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Απολυτίκιο Ανάστασης του Λαζάρου



Ψάλλει ο Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Καβαρνός
Ισοκρατούν π. Ιωάννης Μπούτσης, Γεώργιος Σάββας, Αθανάσιος Κοτίκης, Κωνσταντίνος Σκαρμούτσος, Θωμάς Καραγεώργος, Καβαρνός Εμμανουήλ.

Την κοινὴν Ανάστασιν προ του σου πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον Χριστέ ο Θεός· όθεν και ημείς ως οι παίδες, τα της νίκης σύμβολα φέροντες, σοι τω νικητή του θανάτου βοώμεν· Ωσαννὰ εν τοῖς υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου.

Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Γιατί λέγεται "κουφή" ή "βουβή" εβδομάδα, η εβδομάδα πριν το Σάββατο του Λαζάρου;

H έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής ονομάζεται "Εβδομάδα των Βαϊων". Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ. Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος – η αρρώστια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ’ όλα αυτά. Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο – πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού. Πλησιάζει η "ώρα του Χριστού" για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του. Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για "Την κοινήν ανάστασιν". Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του:"
Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας… ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν… και εδάκρυσεν" (Ιωάν. 11, 33-35).
Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαϊων είναι η "έναρξη του Σταυρού". (Ι.Μ.Π).
Παρά ταύτα ο ευσεβής λαός μας αποκαλεί την εβδομάδα αυτή "κουφή" η "βουβή" με μοναδική δικαιολογία ότι την Εβδομάδα αυτή δεν τελούνται Ακολουθίες και ως εκ τούτου δεν σημαίνει ούτε η καμπάνα οπότε ούτε λέμε (Ακολουθία) ούτε ακούμε (Καμπάνα) αυτήν την Εβδομάδα. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Αρκεί μια ματιά στα Λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας για να μας πείσει ότι,όχι «βουβή» και "κουφή" δεν είναι αυτή η Εβδομάδα αλλά αντίθετα όπως είδαμε και πιο πάνω είναι πλήρης μηνυμάτων και Θεολογικών εννοιών γύρω από το Μυστήριο του θανάτου. Παλαιότερα αυτό εκαλλιεργείτο και από τους ίδιους τους ιερείς σαν μια δικαιολογημένη ίσως προσπάθεια για λίγη ξεκούραση λίγο πρίν τον μεγάλο κόπο της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Το Τυπικό της Εκκλησίας μας, υπαγορεύει και αυτήν την Εβδομάδα τις Ακολουθίες που τελούνται καθ’ όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δηλαδή Μεσονυκτικό Όρθρο, Ώρες και Εσπερινό το πρωί, το Μεγάλο Απόδειπνο το απόγευμα, την Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία την Τετάρτη και την Παρασκευή καθώς και το Μικρό Απόδειπνο με τον κανόνα του Αγίου Λαζάρου την Παρασκευή το απόγευμα. Η μοναδική Ακολουθία που απουσιάζει είναι η Ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας η οποία αποτελεί και την μοναδική χαρμόσυνη νότα στην πένθιμη περίοδο που διανύουμε. Το ότι δεν τελείται η χαρμόσυνη Ακολουθία των Χαιρετισμών την Εβδομάδα αυτή οδήγησε στην παρεξήγηση; Ίσως! Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής(αφού από την Κυριακή ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα με την δική της νηστεία), είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής που είναι η μετάνοια, η νηστεία από την αμαρτία, η χαρμολύπη και η επαναβίωση του λατρευτικού στοιχείου της Εκκλησίας! Ας φροντίσουμε να μην χάσουμε τα όσα έχει να μας προσφέρει και αυτήν την Εβδομάδα η Εκκλησία μας ξεφεύγοντας από επιπόλαιες και ανυπόστατες συμβουλές γύρω από την Λατρευτική μας ζωή. Επίκαιρος και εύστοχος όπως πάντα ο λόγος του π.Μωυσέως του Αγιορείτου για τις Άγιες Αυτές και Μεγάλες Ημέρες.
Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή, να ‘σαι μόνος σαν το Χριστό προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξύδι, τη λόγχη.
Τις ζαριές ν’ ακούς ατάραχα στο μοίρασμα των υπαρχόντων σου, τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία.
Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή, τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της Μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας.
Μην ξαφνιαστείς, μη φοβηθείς στ’ απρόσμενο σουρούπωμα.
Οι μπόρες του ουρανού δε στερεύουν.
Η ξαστεριά θα ’ρθεί το Σαββατόβραδο.
Τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας.

Πηγή: http://tokandylaki.blogspot.ca/

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).