Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Γιατί άνθρωποι....

Έρχονται στιγμές στην πορεία της ζωής μας, που ο κάθε ένας από εμάς θα βρεθεί σε διακλάδωση, σε σταυροδρόμια, σε ένα σύμπλεγμα μονοπατιών και δρόμων, και τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε ποιόν δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε για να συνεχίσουμε, αυτήν την πορεία της ζωής μας.
Αχαρτογράφητοι δρόμοι και μονοπάτια, που κανένας μας δεν έχει περπατήσει πριν ,και κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να πει από πριν, που οδηγούνε.
Όμως η ζωή συνεχίζεται και εμείς πρέπει να πάρουμε μια απόφαση.
Ποιόν δρόμο να διαλέξουμε; Τις περισσότερες φορές ή επιλογή είναι δύσκολη. Άλλες φορές αποφασίζουμε από ένστικτο, άλλες από την διάθεση της στιγμής και άλλες επειδή εκείνη την στιγμή, αυτό πιστεύουμε ότι είναι το σωστό.
Και η διαδρομή της ζωής μας χαράζεται καθώς συνεχίζουμε.
Άλλοι δρόμοι στην πορεία της ζωής μας θα μας δικαιώσουν για την επιλογή που κάναμε να τους ακολουθήσουμε, και άλλοι θα κρύβουν δυσάρεστα αποτελέσματα, βάσανα, και άσχημες συνέπειες γιατί θα αποδειχτούν ότι κακώς τους βαδίσαμε.
Του κάθε ένα από εμάς ή διαδρομή είναι μοναδική. Καμιά διαδρομή δεν ταιριάζει με κάποιου άλλου ανθρώπου. Χιλιάδες οι φορές που ο κάθε ένας από εμάς θα πάρει τις δικές του αποφάσεις, για τους δρόμους που θα περπατήσει, καθιστούν αδύνατη την πιθανότητα, να υπάρχει και κάποιος άλλος που να έκανε ακριβώς τις ίδιες επιλογές με εμάς. Πολλές μπορεί να είναι ίδιες. Ποτέ όμως δεν θα είναι ίδιες όλες.
Ο κάθε ένας από εμάς έχει χαρτογραφήσει λοιπόν την δική του μοναδική πορεία ,με δικές του επιλογές. Χιλιάδες επιλογές, χιλιάδες οι διαφορετικοί δρόμοι που θα χρειαστεί να επιλέξουμε στην πορεία της ζωής μας.
Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΗΣ.
Με τόσες χιλιάδες δικές μας επιλογές στην πορεία της ζωής μας, γιατί όταν πάρουμε λάθος δρόμους και έρθουν οι άσχημες συνέπειες από την λάθος πορεία που χαράξαμε, να ζητάμε ευθύνες από τον Θεό;
Φαντάζομαι το ίδιο θα αναρωτιέται και ο ίδιος.
ΓΙΑΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

Πατήρ Ιωάννης

Η Πεντηκοστή

Ο Ιησούς Χριστός μετά την Ανάστασή του, για σαράντα μέρες εμφανιζόταν στους μαθητές του για να τους ενθαρρύνει και να πειστούν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι είναι ο ίδιος ο Κύριος και Διδάσκαλός τους, ο οποίος έπαθε, τάθηκε και αναστήθηκε.  Η προτροπή του αναστημένου Κυρίου προς τους μαθητές του ήταν: «από Ιεροσολύμων μη χωρίζεσθαι», να παραμείνουν δηλαδή στην Αγία Πόλη και εκεί να περιμένουν «την επαγγελία του Πατρός» (Πραξ. 1,4).  Αυτή την υπόσχεση ο Ιησούς Χριστός την επανέλαβε και λίγο πριν την Ανάληψή του: «και ιδού εγώ αποστέλλω την επαγγελίαν του πατρός μου εφ΄ υμάς• υμείς δε καθίσατε εν τη πόλει Ιερουσαλήμ έως ου ενδύσησθε δύναμιν εξ΄ ύψους» (Λουκ.24,49).
Η επαγγελία αυτή του Ιησού Χριστού πραγματοποιήθηκε πενήντα ημέρες μετά την Ανάσταση και δέκα ημέρες μετά από την Ανάληψή Του στους ουρανούς. Έτσι, την ημέρα αυτή εορτάζουμε την εορτή της Πεντηκοστής, κατά την οποία τιμούμε την Αγία Τριάδα, ενώ την επόμενη ημέρα τιμούμε ξεχωριστά το Άγιο Πνεύμα. Η εορτή, λοιπόν, της Πεντηκοστής, εορτή της Αγίας Τριάδος, είναι η τελευταία επι γης πράξη της θείας Οικονομίας και η τελευταία εορτή του κύκλου του Πεντηκοσταρίου. Σημειώνεται χαρακτηριστικά στην υμνογραφία της ημέρας: «Την μεθέορτον πιστοί και τελευταίαν εορτήν εορτάσωμεν φαιδρώς, αύτη εστί Πεντηκοστή, επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμία...» (Κάθισμα όρθρου εορτής).
Οι Απόστολοι υπακούοντας στην προτροπή του Κυρίου, παρέμεναν στα Ιεροσόλυμα και περίμεναν την εκπλήρωση της υπόσχεσής Του, η οποία πραγματοποιείται κατά την ημέρα της ιουδαϊκής Πεντηκοστής.  Η Πεντηκοστή μια από τις τρεις μεγαλύτερες εορτές των Ιουδαίων, ήταν η εορτή της ευχαριστίας και των απαρχών, δηλαδή της προσφοράς στο Θεό από τους νέους καρπούς. Εορταζόταν πενήντα μέρες από το ιουδαϊκό Πάσχα και αποτελούσε την ανάμνηση της σύναψης της διαθήκης ανάμεσα στο Θεό και τον Ισραήλ στο Σινά. Η παράδοση των Ιουδαίων αναφέρει ότι ο νόμος δόθηκε πενήντα μέρες μετά την αναχώρησή τους από την Αίγυπτο.  Έτσι πενήντα μέρες μετά την έξοδο των Ισραηλιτών από τη δουλεία της Αιγύπτου δόθηκε ο νόμος και πενήντα μέρες μετά την Ανάσταση του Κυρίου πραγματοποιείται η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος.
Την ημέρα αυτή λοιπόν όλοι οι Απόστολοι βρίσκονταν συγκεντρωμένοι «ομοθυμαδόν επί το αυτό».  Βρίσκονταν δηλαδή συγκεντρωμένοι με ενότητα και ομοψυχία για την κοινή προσευχή στο υπερώο, όπου άλλοτε πραγματοποιήθηκε και ο Μυστικός Δείπνος.  Ξαφνικά και απροσδόκητα ακούστηκε από τον ουρανό μια φοβερή βοή, που έμοιαζε με δυνατό άνεμο και γέμισε όλο το σπίτι, στο οποίο διέμεναν οι μαθητές.  Η αίσθηση αυτή καταδεικνύει τον υπερφυσικό χαρακτήρα του φαινομένου.  Η παρομοίωση του ήχου με την πνοή δηλώνει την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, όπως και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός το σημειώνει στο διάλογό του με το Νικόδημο: «το πνεύμα όπου θέλει πνεί, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλ΄ ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει...» (Ιωαν. 3,8).  Η οικία γεμάτη από την πνοή του Αγίου Πνεύματος «καθάπερ κολυμβήθρα γέγονεν ύδατος», όπως λεει χαρακτηριστικά ο ιερός Χρυσόστομος.  Γίνεται η κολυμβήθρα, ώστε να πραγματοποιηθεί η βάπτιση των μαθητών «εν Πνεύματι», όπως τους το υποσχέθηκε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός: «υμείς δε βαπτισθήσεσθε εν Πνεύματι Αγίω ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας» (Πραξ.1,5).
 Μετά τη βοή εμφανίζονται οι πύρινες γλώσσες, οι οποίες κάθονται σε κάθε Απόστολο χωριστά.  Η φωτιά συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα, ενώ η διανομή των πυρίνων γλωσσών δηλώνει τη δωρεά, τον πλούτο και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.  Η επιλογή του χαρακτηρισμού «πύρινες γλώσσες» λαμβάνει και μια άλλη διάσταση που αφορά στο κήρυγμα των Αποστόλων.  Οι Απόστολοι δέχονται ο καθένας χωριστά τη δωρεά και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος με τη μορφή των «πυρίνων γλωσσών», γιατί με τη σωματική τους γλώσσα επρόκειτο να κηρύξουν και να διαδώσουν σε όλο τον κόσμο το μήνυμα του ευαγγελίου.  Εξάλλου η χρήση του όρου «πυρ» συναντάται πολύ συχνά στην Αγία Γραφή και δηλώνει την παρουσία και ενέργεια του Θεού.  Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της «φλεγομένης» και μη «καιομένης» βάτου, την οποία αντίκρισε ο Μωυσής, ανεβαίνοντας στο όρος Σινά.
Οι μαθητές του Ιησού Χριστού έλαβαν για πρώτη φορά το Άγιο Πνεύμα, όταν συνάντησαν τον αναστημένο Διδάσκαλο: «και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς, λάβετε Πνεύμα Άγιον, αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε κεκράτηνται» (Ιωαν.20,22-23).  Ωστόσο η μετοχή αυτή αποτελούσε την πρόγευση της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος, που επρόκειτο να γίνει κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.  Οι μαθητές λοιπόν κατά την Πεντηκοστή «επλήσθησαν Πνεύματος Αγίου», δέχτηκαν άφθονη την έκχυση του Αγίου Πνεύματος, το ίδιο το Άγιο Πνεύμα ενοικεί σ΄ αυτούς και λαμβάνουν όλο τον πλούτο των χαρισμάτων.  Αυτή η πλημμύρα της χάρης του Αγίου Πνεύματος γίνεται αμέσως εμφανής αφού «ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις», άρχισαν δηλαδή να μιλούν ξένες γλώσσες, τι οποίες μέχρι τότε δεν γνώριζαν.  Έτσι εκπληρώνεται ακόμα μια υπόσχεση του Ιησού Χριστού προς αυτούς λίγο πριν την Ανάληψή Του «γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς» (Μαρκ. 16,17).  Η γλωσσολαλιά ήταν ένα υπερφυσικό γεγονός και αποτελούσε χάρισμα του Αγίου Πνεύματος.  Το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που δίνει στους Αποστόλους την ικανότητα να χρησιμοποιούν ξένες γλώσσες, που ποτέ δεν είχαν μάθει «καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι».  Εξάλλου με το χάρισμα αυτό γίνεται μία αποκατάσταση της ενότητας του κόσμου, η οποία είχε διασπαστεί κατά την κατασκευή του πύργου της Βαβέλ με τη σύγχυση των γλωσσών (Γεν. 11,1-9).  Τότε η ποικιλία των γλωσσών υπήρξε αιτία διαμάχης και χωρισμού, τώρα το χάρισμα της γλωσσολαλιάς γίνεται πηγή ενότητας, ενώ ταυτόχρονα δίδει την οικουμενική διάσταση του κηρύγματος των Αποστόλων και του έργου της Εκκλησίας γενικότερα.  Άλλωστε αυτό ψάλλουμε και στο κοντάκιο της ημέρας: «ότε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμεν, εις ενότητα πάντας εκάλεσε, και συμφώνως δοξάζομεν το πανάγιον Πνεύμα».
Η εορτή της ιουδαϊκής Πεντηκοστής προσείλκυε στα Ιεροσόλυμα πλήθη Ιουδαίων από όλα τα μέρη του κόσμου, που συγκεντρώνονταν στην Αγία Πόλη για να προσκυνήσουν.  Κατά την ημέρα της επιφοίτησης, λοιπόν, του Αγίου Πνεύματος ο ήχος που προερχόταν από τον ουρανό, φαίνεται ότι δεν ακούστηκε μόνο εντός της οικίας, στην οποία βρίσκονταν οι μαθητές, αλλά και εκτός αυτής.  Το γεγονός αυτό προξενεί απορία στα πλήθη και έτσι πολλοί άνθρωποι συγκεντρώνονται έξω από το υπερώο, όπου με έκπληξη ακούν τους Αποστόλους να μιλούν στη δική τους ο καθένας γλώσσα.  Η έκπληξή τους μετατρέπεται σε θαυμασμό και απορία γιατί οι ασήμαντοι ψαράδες της Γαλιλαίας, χωρίς κάποια ιδιαίτερη παιδεία, μπορούν να μιλούν σε διάφορες γλώσσες.  Το συγκεντρωμένο πλήθος ακούει τους Αποστόλους να διαλαλούν τα «μεγαλεία του Θεού», τα θαυμαστά δηλαδή γεγονότα της θείας Οικονομίας στη μητρική τους γλώσσα.  Η ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, το Πάθος, ο Σταυρός, η ένδοξη Ανάσταση, η Ανάληψη και η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, αποτελούσαν τα μεγάλα γεγονότα της θείας Οικονομίας, τα οποία οι Απόστολοι διακήρυτταν στους Ιουδαίους, φωτισμένοι και εμπνεόμενοι από το Άγιο Πνεύμα που προ ολίγου είχαν λάβει.
 Βέβαια το Άγιο Πνεύμα ήταν πάντοτε παρόν, μαζί με τα άλλα δύο Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.  Το Άγιο Πνεύμα ήταν παρόν κατά τη δημιουργία του κόσμου και σε όλα τα μετέπειτα γεγονότα της θείας Οικονομίας. «Και πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος» (Γεν.2,1), το Άγιο Πνεύμα δηλαδή κατά τη δημιουργία επιφερόταν πάνω στα ασχημάτιστα νερά.  Η ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού έγινε με τη συνέργεια του Αγίου Πνεύματος: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ.1:35), είναι το μήνυμα του αρχαγγέλου Γαβριήλ προ την Θεοτόκο. «Το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου» (Ματθ.1,20) διαβεβαιώνει αργότερα ο άγγελος Κυρίου τον Ιωσήφ.  Το Άγιο Πνεύμα, παρίσταται στη Βάπτιση του Κυρίου για να επιβεβαιώσει τη μεσσιανική Του ιδιότητα (Ματθ.3, 16-17) και κατόπιν θα γίνει ο συνεχιστής του έργου Του: «όταν έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωαν.16,13).
Από την ημέρα της Πεντηκοστής και εξής η παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία είναι διαρκής και ακατάλυτη.  Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Κυρίου και ο ίδιος η κεφαλή αυτού του Σώματος, ενώ το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που εμψυχώνει, ενδυναμώνει και καθοδηγεί αυτό το Σώμα.  Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, με «διαιρέσεις χαρισμάτων», με «διαιρέσεις διακονιών», με «διαιρέσεις ενεργημάτων» (Α'Κορ.12,4-6).  Οι καρποί του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια (Γαλ.5,22-23).  Κάθε αγαθό και δωρεά που δίνεται στους ανθρώπους είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος.  Το Άγιο Πνεύμα μοιράζει χαρίσματα στους πιστούς και έτσι σε άλλον «δίδοται λόγος σοφίας, άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, ετέρω δε πίστις εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων, άλλω δε προφητεία, άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων, ετέρω δε γένη γλωσσών, άλλω δε ερμηνεία γλωσσών. Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται» (Α'Κορ.12,8-11).  Σε ότι αφορά την οργάνωση και διοίκηση της Εκκλησίας το «Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιποιήσατο δια του ιδίου αίματος» (Πραξ.20:28). Επιπλέον «έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού» (Εφ. 4:11-12).  Η κάθε διακονία μέσα στην Εκκλησία είναι έργο του Αγίου Πνεύματος.
  Όπως ψάλλουμε και στη σχετική υμνογραφία της ημέρας, το Άγιο Πνεύμα «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας».  Το Άγιο Πνεύμα φώτισε τους Αποστόλους στο έργο της διάδοσης του ευαγγελίου, ενδυνάμωσε τους μάρτυρες, καθοδήγησε τους επισκόπους στην ερμηνεία των Γραφών και στην ορθή διατύπωση των δογμάτων, φώτισε τους όσιους και ασκητές.  Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί τη χάρη των μυστηρίων της Εκκλησίας, αναδεικνύει τους ποιμένες της και χαρίζει τις άκτιστες ενέργειές του, ώστε όλοι οι άνθρωποι να γίνουν μέτοχοι της σωτηρίας.  Το Άγιο Πνεύμα δεν ενοικεί μόνο στο σώμα της Εκκλησίας, αλλά και σε κάθε πιστό χωριστά.  Όλοι κατά την ώρα του βαπτίσματος και της χρίσης με άγιο Μύρο, λαμβάνουμε τη σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.  Όπως λέγει χαρακτηριστικά ο απόστολος Παύλος «ναός Θεού εστέ και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν» (Α΄Κορ.3,16).  Αν κάποιος δεν έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, αυτός δεν ανήκει στο σώμα της Εκκλησίας (Ρωμ.8,9).  
Το Άγιο Πνεύμα θα παραμένει μέσα στην Εκκλησία «εις τον αιώνα», όπως ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός το υποσχέθηκε στους μαθητές του: «και εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μείνη μεθ΄ υμών εις τον αιώνα» (Ιωαν.14,16).  Το Άγιο Πνεύμα είναι κατά τα λόγια της θείας λειτουργίας «το της αληθείας Πνεύμα, το της υιοθεσίας χάρισμα, ο αραβών της μελλούσης κληρονομίας, η απαρχή των αιωνίων αγαθών, η ζωοποιός δύναμις, η πηγή του αγιασμού».  Ό,τι γίνεται μέσα στην Εκκλησία, γίνεται με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.  «Το Άγιο Πνεύμα, που εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται στον κόσμο από τον Υιό, σαν η ψυχή στον άνθρωπο, είναι η ψυχή και η ζωή της Εκκλησίας, η πηγή της αγιωσύνης, η παρουσία του Θεού μέσα στην Εκκλησία κι απάνω από τον κόσμο...» (Μητρ. Κοζάνης Διονυσίου Ψαριανού «Ο Λόγος του Θεού» Τομ. Β΄σελ.640).  Ο ύμνος της Πεντηκοστής, που είναι η προσευχή προς το Άγιο Πνεύμα και με αυτόν αρχίζει κάθε ιερή ακολουθία περικλείει όλο το νόημα, τη σημασία και τη σωστική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος μέσα στο σώμα της Εκκλησίας: «Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός• ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον αγαθέ τας ψυχάς ημών». Αμήν

Αρχιμανδρίτη Αυγουστίνου Κκαρά

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Σκέψη, ο δολοφόνος της… στιγμής

Σκέφτομαι, άρα υπάρχω! Τι σκεφτόμαστε; Μόνο ένας Θεός ξέρει, αφού εμείς βυθιζόμαστε μέσα στον ωκεανό των άπειρων «προβληματισμών» μας. Με τη σκέψη μας δημιουργούμε καταστάσεις ή καταστρέφουμε στιγμές, καθώς... ενδιάμεσο στάδιο δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει, γιατί τα πάντα κινούνται σε ρυθμούς αστραπής. Αυτή είναι που δολοφονεί τη μαγεία της στιγμής, αυτή που πνίγει τον αυθορμητισμό και την παρορμητική διάθεση του ατόμου. Το πώς γίνεται αυτό, ο ανθρώπινος νους είναι αδύνατο να το συλλάβει όπως αδύνατο είναι να οριοθετήσει το πεδίο δράσης της.
Κάποιοι λένε ότι λειτουργεί με τους ρυθμούς της καρδιάς και ότι η φλόγα της καίει καθετί που στερείται από δομημένη τοποθέτηση. Λένε…
Κανείς όμως δε λέει ότι με τη σκέψη ταξιδεύεις στο χθες και το αύριο και χωρίς αυτή, η ζωή σου είναι μια ανάλατη σούπα που εκτός των άλλων… είναι και νερόβραστη.

Πηγή: http://aylogyros.blogspot.gr/

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

1453-2015... η νέα άλωση είναι χειρότερη από την παλιά

Αν κάποιος κάνει σήμερα μια «βόλτα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα δει πολλά δημοσιεύματα και πολλές αναρτήσεις για την σημερινή επέτειο και τη συμπλήρωση 562 χρόνων από την Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς.
Διαβάζοντας μερικά από αυτά τα κείμενα είδα πολλούς πολίτες να ρίχνουν ευθύνες στην τότε Δύση για την Άλωση της Πόλης και να κάνουν συγκρίσεις με την σημερινή τραγική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας και, φυσικά να ρίχνουν και πάλι ευθύνες στη σημερινή Δύση επειδή δεν μας σώζει.
Το ζήτημα της ευθύνης των Δυτικών στην Άλωση της Πόλης αλλά και της στάσης ορισμένων Βυζαντινών που προτιμούσαν το τούρκικο φέσι από την παπική τιάρα, είναι ζήτημα που έχει απασχολήσει πολλάκις τους ιστορικούς και θα συνεχίσει να τους απασχολεί. Οι ευθύνες των δυτικών της εποχής της πτώσης της Πόλης (γιατί κανείς δεν μπορεί να κάνει λόγο το 1453 για Βυζαντινή Αυτοκρατορία), είναι τεράστιες αλλά το ίδιο τεράστιες για την έλλειψη συνεννόησης είναι και οι ευθύνες των αντιδυτικών της Πόλης.
Η σύγκριση με την σημερινή κατάσταση θα έπρεπε να αποτελεί πηγή διδαγμάτων για να μη επαναλαμβάνουμε ως έθνος τα ίδια λάθη.
Αν φτάσαμε σήμερα εδώ που έχουμε φτάσει την κύρια ευθύνη την έχουμε οι ίδιοι. Γιατί απολαύσαμε την περίοδο των παχέων αγελάδων χωρίς να νοιαστούμε για την περίοδο της κρίσης και της οικονομικής καχεξίας.
Ζούσαμε σαν τον τζίτζικα χωρίς να μας απασχολεί το αύριο και ο οικονομικός χειμώνας που ερχόταν. Αλλά και όσοι επισήμαναν το πρόβλημα λοιδωρήθηκαν και καταδικάσθηκαν από τον λαό στο περιθώριο της πολιτικής ιστορίας.
Αλλά και όταν μετά από πόνο και κόπο, φυσικά με τη βοήθεια και τον δανεισμό των εταίρων μας οι οποίοι φυσικότατα αποκόμισαν οφέλη – ο δανεισμός είναι διαφορετικός από τη φιλανθρωπία και δεν πρέπει να τα συγχέουμε- καταφέραμε να φθάσουμε σε ένα σημείο και να λέμε ότι έρχεται η ώρα να βγάλουμε το κεφάλι από το νερό και να πάρουμε ανάσα, ακόμα και τότε επιλέξαμε να ακούσουμε και να καθοδηγηθούμε από τις σειρήνες της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας. Λες και δεν είχαμε διδαχθεί τίποτα από τις δυσκολίες του παρελθόντος… Λες και είχαμε συνολικά ως λαός απολέσει τη μνήμη μας.
Μπροστά στις εύκολες λύσεις και στις υποσχέσεις παραμερίσαμε κάθε σκέψη για συνέχιση της προσπάθειας που οι ίδιοι είχαμε ξεκινήσει…
Φυσικά έγιναν λάθη. Φυσικά εκείνοι που ήταν επικεφαλής της προσπάθειας δεν ακολούθησαν την σωστή πολιτική. Φυσικά υπάρχουν ευθύνες σε όσους μας κυβέρνησαν γιατί ο λαός για να κάνει σωστές επιλογές πρέπει να έχει πλήρη γνώση. Όμως όπως όλα δείχνουν η νέα άλωση ίσως είναι αντίστοιχη της παλαιάς. Και αν η 29η Μαΐου έχει καταγραφεί στην ιστορία του ελληνισμού ως η ημέρα πτώσης του συμβόλου μιας αυτοκρατορίας που άνθισε και προσέφερε φώτα στον πολιτισμό επί 1000 χρόνια, η σημερινή πτώση του ελληνισμού δεν έχει ημερομηνία σύμβολο. Ξεκίνησε από το 1981 όταν στη ζωή μας μπήκε ως κυρίαρχη η λογική της ήσσονος προσπάθειας, η λογική του βολέματος, η λογική του «ωχαδερφισμού», η λογική του «δεν βαριέσαι», η λογική της αναξιοκρατίας, η λογική του «όλοι ίδιοι είναι», η λογική της ρεμούλας, η λογική του λαϊκισμού…
Όταν αυτά με την προτροπή πολιτικών ηγεσιών και την ανοχή πνευματικών ηγεσιών γίνονται καθημερινότητα, τότε σίγουρα ο τόπος στον οποίο όλα αυτά γίνονται τρόπος ζωής σύντομα φτάνει στο σημείο που έχει φθάσει η σημερινή Ελλάδα.
Η νέα άλωση του ελληνισμού, δεν έχει σχέση με πτώση τειχών, αλλά με την πτώση αξιών και αρχών πάνω στις οποίες αυτό το έθνος είχε αντέξει ακόμα και όταν ήταν υπόδουλο, και με τις οποίες είχε κυριαρχήσει πνευματικά σε ολόκληρη την οικουμένη.
Η νέα άλωση του ελληνισμού είναι χειρότερη από την άλωση του 1453, γιατί χωρίς αξίες και χωρίς αρχές δεν μπορείς να φθάσεις στο 1821.
Η λέξη «πρέπει» στη νεοελληνική νοοτροπία έχει αντικατασταθεί από τη λέξη «θα», γιατί έχουμε μάθει αντί για τις σκληρές αλήθειες και το ρεαλισμό να γοητευόμαστε και να ακολουθούμε τον εύκολο δρόμο των υποσχέσεων και του λαϊκισμού.
Γίναμε ένας λαός που λατρεύουμε το μεγαλείο του παρελθόντος, αλλά για τα σημερινά δεινά δεν αναζητούμε ποτέ – και φυσικά δεν αναγνωρίζουμε- τις δικές μας ευθύνες. και βέβαια όταν δεν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας δεν μπορούμε να εργασθούμε για να δημιουργήσουμε συνθήκες που θα επιτρέψουν την επανάληψη επιτυχιών που οδηγούν σε νέο μεγαλείο.
Η υπευθυνότητα όμως και η λεβεντιά δεν βρίσκονται στο μυαλό των Ελλήνων που κάποιοι προσπαθούν να βάλουν στο μίξερ και να το πολτοποιήσουν, αλλά στο DNA τους.
Αυτό το DNA πρέπει να αναζητήσουν πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες και να το αφυπνίσουν. Να γίνουμε ξανά Έλληνες και όχι κακέκτυπα των προγόνων μας. Διαφορετικά η νέα άλωση θα αποδειχθεί χειρότερη από την παλιά…

Γιώργος Κοντογιάννης

Πηγή: https://apopseisgr.wordpress.com

Από τότε που έπεσε η Πόλη, ησύχασαν όλοι...

Αξιοπερίεργο! Αιώνες λυσσομανούσαν οι βάρβαροι λαοί να κατακτήσουν το Βυζάντιο, την Πόλη των πόλεων, την ένδοξη Κωνσταντινούπολη, την χριστιανική πρωτεύουσα του Ελληνισμού που άκμαζε διαρκώς, και ήταν πλούσια σε όλα της, κυρίως στον Ελληνορθόδοξο πολιτισμό της. Την αποκάλεσαν Πόλη Ιερή, Θεία, Βασιλίδα, Παράδεισο και χίλια δυο άλλα ονόματα της έδωσαν για να την λαμπρύνουν περισσότερο...
Όμως, οι εχθροί της, έβλεπαν αυτή την αίγλη, την λαμπρότητα, την δόξα και την μεγαλοπρέπειά της και την ζήλευαν όλοι ανεξαιρέτως, γιατί επί σειρά αιώνων ήταν η σπουδαιότερη Πόλη στον κόσμο!!! Δεν μπορούσαν επ’ ουδενί να φτιάξουν κάτι παρόμοιο, κάτι δικό τους, αλλά μόνο να κλέψουν το ξένο και σήμερα να πανηγυρίζουν ξεδιάντροπα επειδή σκότωσαν και έκλεψαν. Γιατί το να ξέρεις να αρπάζεις, «κάποιοι» το θεωρούν επίτευγμα.
Αιώνες ολόκληρους η Πόλη δεν ησύχασε. Οι περίοδοι ειρήνης ήταν λιγοστοί. Συχνά και για μακρά χρονικά διαστήματα την πολιορκούσαν, την πολεμούσαν, επιχειρούσαν να την καταλάβουν, να την πάρουν. Τα κατάφεραν το 1453 οι Τούρκοι, αφού την είχαν λεηλατήσει και εξουθενώσει οι Φράγκοι το 1204, συνεχίζοντας ακόμα και σήμερα να την πολεμούν όλοι με την βρωμερά αηδιαστική προπαγάνδα τους. Για το λόγο ότι ήταν Ορθόδοξη! Αυτό είχε μπει ανέκαθεν στο μάτι τους. Αυτό πολεμούσαν και συνεχίζουν να πολεμούν. Και το πιο παράξενο και παράδοξο είναι αυτό που έκτοτε συνέβη: Ενώ για 1128 χρόνια, που είχαν την Πόλη τους οι Έλληνες, δεχόντουσαν αλλεπάλληλες επιθέσεις, αναγκαζόμενοι να αμύνονται διαρκώς, μόλις την πήραν οι Τούρκοι, σταμάτησαν οι πολιορκίες, οι πόλεμοι, οι ενοχλήσεις. Δεν τους ξαναενόχλησε κανείς, μα κανείς. Σταμάτησαν όλα!!! Λες και το πρόβλημα αυτής της Πόλεως ήταν η Ορθόδοξη ελληνικότητά της, και από τότε που την πήραν από τους Έλληνες ησύχασαν οι πάντες!!! Και τι ειρωνεία! Δεν την βοήθησε κανένας όταν κινδύνευε. Αλλά και εκείνη δεν δέχθηκε «πονηρές» βοήθειες. Προτιμήθηκε να σκλαβωθούν στους μουσουλμάνους βαρβάρους της Ασίας που έπαιρναν κεφάλια, παρά στους «Δυτικούς» που χαλούσαν ψυχές. Και ήταν πολλοί αυτοί που χάρηκαν επειδή η Πόλη έπεσε. Και έπεσε γιατί το επέτρεψε ο Θεός.
Άραγε πίσω από όλα αυτά τι μπορεί να κρύβεται; Αν σκεφτούμε ότι η Κωνσταντινούπολη χτίστηκε για τον λόγο ότι ο ιδρυτής της Μέγας Κωνσταντίνος την ήθελε ως κέντρο δημιουργίας μιας χριστιανικής αυτοκρατορίας, βασισμένη στον Ελληνισμό, γι’ αυτό και όλοι οι πραγματικοί ιστορικοί όταν λένε Βυζάντιο εννοούν τους Έλληνες, γιατί ο αυτοκράτοράς της ήταν βέβαιος ότι μόνο με τον Χριστό θα υπήρχε ειρήνη και ενότητα στον κόσμο. Και αυτή την ειρήνη και την αγάπη ποιος θα μπορούσε να την φθονήσει; Αυτό το Ωραίον, το θαυμαστό της χριστιανικής Πόλεως ποιος θα το ζήλευε; Κι’ όμως, επιδιώχθηκε η καταστροφή, σε μια αδυσώπητη μάχη του καλού με το κακό, μέχρι που κατορθώθηκε να ελαχιστοποιηθεί ο Ορθόδοξος Ελληνισμός στα μέρη εκείνα και μακροχρόνια πάλι οι «ίδιοι» έδωσαν τα τελειωτικά χτυπήματα χάριν του ιδίου σκοπού: Να μην είναι τίποτα Ελληνικό, Ορθόδοξο.
Ευχή όλων ας είναι να μην νοιώσουν ποτέ όσοι προκάλεσαν αδικίες στους ανθρώπους, το τι επώδυνο είναι το να σε πολεμούν, να σε σκοτώνουν, να σου παίρνουν τη γη σου και να απειλούν διαρκώς τους απογόνους σου.

Στρατής Ανδριώτης

Πηγή: http://stratisandriotis.blogspot.gr/

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης 1453



Η άλωση της Κωνσταντινούπολης έγινε στις 29 Μαϊου του 1453, μετά από πολιορκία που είχε ξεκινήσει στις αρχές Απριλίου. Ο υπερασπιστής της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να κρατήσει απόρθητα τα οχυρά.... Χρησιμοποίησε ακόμα και τη διπλωματία....Προτού ξεκινήσει η στρατιωτική αναμέτρηση έστειλε αντιπρόσωπό του στο σουλτάνο και του υπενθύμιζε ότι στην πόλη παραμένει φρουρούμενος ο πρίγκιπας Ορχάν, διεκδικητής του οθωμανικού θρόνου. Ο Παλαιολόγος ζήτησε από τον σουλτάνο να πληρώσει τα χρήματα που είχαν συμφωνηθεί για τη φρούρηση του εσωτερικού του αντιπάλου. Είναι παιχνίδι της ιστορίας, αλλά έτσι ξεκίνησε η Άλωση της Πόλης. Με την άρνηση του Μωάμεθ να πληρώσει λεφτά στον Παλαιολόγο. Καθοριστική ήταν η χρήση της μπομπάρδας, του τεράστιου κανονιού που σημάδευε τα τείχη της πόλης. Πολλά έχουν γραφτεί για τις αιτίες που οδήγησαν στην άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η Κερκόπορτα, η βοήθεια που δεν ήρθε από τη Δύση, η πολιτική και στρατιωτική παρακμή, ο ρόλος της εκκλησίας και των αρχόντων που κοίταζαν το θησαυροφυλάκιό τους και όχι την Πόλη. Δείτε στο βίντεο της «Μηχανής του Χρόνου» την τελευταία λιτανεία των Χριστιανών πριν από την πτώση της Πόλης, τα τελευταία λόγια του αυτοκράτορα που έπεσε στο πεδίο της μάχης σε ηλικία 49 ετών.....

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Με μία σκέψη της στιγμής

Αδικία. Απογοήτευση.
Ακόμα κι αυτούς που νόμιζες ότι σ’ αγαπάνε και θα σ’ αγαπούν για πάντα, ότι νοιάζονται -έστω - και ότι θα νοιάζονται για πάντα. Κάποια στιγμή να σε κάνουν να αισθάνεσαι τόσο άσχημα, αδικημένα. Απογοήτευση. Παράπονο.
Πάει η αγάπη. Που είναι η αγάπη; Την πήρε ο χρόνος. Ο χρόνος, δεν έχει χώρο για την αγάπη.
Μάθαμε να τα κάνουμε όλα. Μάθαμε να φτιάχνουμε προγράμματα. Ξεχάσαμε την αγάπη. Ξεχάσαμε να βάλουμε στο πρόγραμμα με τις χιλιάδες άλλες υποχρεώσεις και την αγάπη. Και τώρα; Άντε να τη ξαναβρείς. Και να την προσθέσεις στην καθημερινότητα.
Εαυτέ μου. Έμαθες να κρατάς απόσταση. Έμαθες. Τα κατάφερες. Τα καταφέρνεις. Κι αν αποτύχεις; Αυτό το σκέφτηκες; Θα ζήσεις και μετά από αυτό. Το μόνο σίγουρο. Το θέμα είναι πως. Και με ποιους και που. Το ξέρω. Θες να φύγεις, θες να το σκάσεις, από όλους κι από όλα. Να διώξεις κάθε σκληρή ανάμνηση. Κάθε οδυνηρό λεπτό που παρακαλούσες το Θεό κουλουριασμένη στο κρεβάτι σου να περάσει. Είδες που τελικά πέρασε; Πάει. Το έζησες, πόνεσες, μα είσαι ζωντανή.
Και τώρα; Δεν είναι καλύτερα τα πράγματα; Μην πεις όχι. Ναι ίσως από μια μεριά να είναι καλύτερα. Έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου. Το ξέρεις και το ξέρω εαυτέ μου.
Θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Γίνεσαι κάθε μέρα. Ή έστω προσπαθείς. Να προσπαθείς. Μην τα παρατάς. Να έχεις σεβασμό και υπομονή. Μα πάνω από όλα ειλικρίνεια. Άσε τους άλλους να υποκρίνονται. Εσύ να μην φοβάσαι. Δείξε ποιος είναι ο άνθρωπος. Όχι, μην το δείξεις στους άλλους. Δείξε το στον εαυτό σου.
Και να ξέρεις, οι άνθρωποι ακούν μόνο αυτά που θέλουν να ακούσουν. Στο έχουν ξαναπεί.
Μάθε λοιπόν τι να λες. Και τι όχι. Και μην ξεχάσεις ένα πράγμα. Να είσαι ειλικρινής. Να είσαι ξεκάθαρος, αλλά ποτέ απόλυτος. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μαγκιά.

Ιωάννα

Πηγή: http://enfo.gr/

Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων στο Άγιο όρος, για να γίνει Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που ήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα.
Επειδή εκείνος αναπαύονταν στην Σκήτη, παρακάλεσε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένει ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά. Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πια στο κρεβάτι και ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του. Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνει… Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:
Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ” ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:
«Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα, γι” αυτό ετοιμάσου να πας στην κόλαση».
Τότε εγώ του λέω:
«Για κοίταξε, ανάμεσα σ΄ αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως»;
Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει:
«Όχι, δεν υπάρχει».
«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος».
«Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε».
Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου. Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο…
Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και Εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» και είπα: «Ταλαίπωρε, τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσεις, και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο». Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ..

Πηγή: http://leimwnas.blogspot.gr/

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Γιατί προσευχόμαστε;

Όχι βέβαια για να απαριθμήσουμε στο Θεό τις αρετές μας.
Όχι για να καυχηθούμε για τα έργα μας. Όχι για να ικανοποιήσουμε τη συνείδηση μας, ότι δεν παραλείψαμε το «καθήκον» της προσευχής.
Όχι για να κατακρίνουμε τους άλλους «αμαρτωλούς», που συναντήσαμε στο δρόμο μας.
Όχι για ν’ αρχίσουμε ή να τελειώσουμε «θρησκευτικά» την ημέρα μας .
Αλλά, για να ζητήσουμε από τον πολυεύσπλαχνο Κύριο να καλύψει με το πλούσιο έλεος Του:
- Τα πολλά σφάλματα μας,
- Τα ατελή και ελλιπή έργα μας,
- Την έλλειψη αγάπης και κατανοήσεως των αδελφών μας,
- Τις πολλές μας αμαρτίες.
Γι’ αυτό προσευχόμαστε:
Για ν’ ανανεώσουμε τη συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας, αλλά και την εμπιστοσύνη μας στο έλεος του Θεού. Πάντοτε, όταν προσευχόμαστε, πρέπει να νοιώθουμε απ’ το ένα μέρος τον εαυτό μας κρινόμενο μπροστά στον Θεό. Και από το άλλο να νοιώθουμε ότι πέφτουμε με εμπιστοσύνη στα χέρια του Πατέρα, που δέχεται ξανά στη στοργική αγκαλιά Του ένα παιδί Του, που μετανοεί.

Πηγή: http://dakriametanoias.blogspot.gr/

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Κύριε, μάθε με να προσεύχομαι

Κύριε, δεν ξέρω τι να ζητιανέψω από Εσένα.
Μόνον Εσύ γνωρίζεις τι μου χρειάζεται.
Συ με αγαπάς περισσότερο από όσο εγώ ξέρω να αγαπώ τον εαυτό μου.
Κύριέ μου, δώσε στο δούλο Σου εκείνο που ούτε να ζητήσω δεν μπορώ.
Δεν τολμώ να σού ζητιανέψω ούτε απαλλαγή από πάθη, ούτε αρετές, ούτε απόλαυση χάριτος, παρά μόνο στέκομαι μπροστά Σου με την καρδιά μου ανοιχτή απέναντί Σου.
Συ βλέπεις τις ανάγκες που εγώ δε βλέπω, κοίταξέ με και πράξε κατά το έλεός Σου. Χτύπησε και θεράπευσε, ρίξε με και ανύψωσέ με. Πάλλομαι και σιωπώ μπροστά στην άγια θέλησή Σου και μπροστά στις κρίσεις Σου για μένα.
Προσφέρω τον εαυτό μου ως θυσία προς Εσένα.
Δεν υπάρχει μέσα μου άλλη επιθυμία παρά μόνο να εκπληρώσω το θέλημά Σου.
Μάθε με να προσεύχομαι.
Έλα Εσύ ο Ίδιος μέσα μου να προσεύχεσαι.
Αμήν...

Άγιος Φιλάρετος Μόσχας

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/

Θέλεις να δεις τον Ιησού Χριστό;

«Έλα και δες», λέει ο απόστολός Του. Ο Κύριος υποσχέθηκε στους μαθητές Του ότι θα είναι μαζί τους παντοτινά «ως τη συντέ­λεια του κόσμου». Και, πραγματικά, είναι μα­ζί τους μέσα στο άγιο Ευαγγέλιο και στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Τον Χριστό δεν Τον βλέπουν όσοι δεν πιστεύουν στο Ευαγγέλιο. Αυτοί δεν Τον βλέπουν, γιατί είναι τυφλωμένοι από την απιστία.
Θέλεις ν’ ακούσεις τον Χριστό; Σου μιλάει με το Ευαγ­γέλιο. Μην περιφρονείς τη σωτήρια φωνή Του. Φύγε μα­κριά από την αμαρτωλή ζωή και άκου με προσοχή τη δι­δασκαλία του, που είναι η αιώνια ζωή.
Θέλεις να σου φανερωθεί ο Χριστός; Ο Ίδιος σε δι­δάσκει πως θα το πετύχεις: «Όποιος κρατά τις εντολές μου και τις εκτελεί, αυτός με αγαπά· κι αυτός που με αγαπά, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, κι εγώ θα τον αγαπήσω και θα του φανερώσω τον εαυτό μου».
Φυλάξου από τη φαντασία σου, που μπορεί να σου δημιουργήσει την εντύπωση ότι βλέπεις τον Ιησού Χριστό, ότι Τον αγγίζεις, ότι Τον αγκαλιάζεις. Δεν πρόκειται παρά για μιαν ολέθρια αυταπάτη, ένα μάταιο παιχνίδι υπερη­φάνειας, επάρσεως, αλαζονείας ή, όπως ονομάζεται από τους ασκητικούς συγγραφείς, οιήσεως.
Αν τηρείς τις εντολές του Κυρίου, με τρόπο θαυμαστό θα δεις τον Κύριο μέσα σου, όπως Τον έβλεπε ο απόστολος Παύλος και όπως ζητούσε να Τον βλέπουν και οι άλλοι χριστιανοί, θεωρώντας πως όσοι δεν το είχαν κα­τορθώσει, δεν είχαν φτάσει στην κατάσταση που έπρεπε ως χριστιανοί.
Αν ζεις ζωή αμαρτωλή, αν ικανοποιείσαι με τα πάθη σου και συνάμα νομίζεις ότι αγαπάς τον Χριστό, ο αιώνιος μαθητής του Κυρίου, αυτός που στον Μυστικό Δείπνο έγειρε στο στήθος Του, θα σου καταλογίσει πλάνη και θα σε διαψεύσει. Γράφει: «Όποιος λέει, “Τον γνώρισα”, δεν τηρεί όμως τις εντολές Του, είναι ψεύτης· δεν λέει την αλήθεια. Όποιος, απεναντίας, υπακούει στον λόγο Του, αυτός ασφαλώς αγαπά τον Θεό μ’ όλη του την καρδιά».
Αν κάνεις το αμαρτωλό σου θέλημα, καταπατώντας έτσι τις ευαγγελικές εντολές, τότε ο Κύριος θα σε συναριθμήσει ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν Τον αγαπούν. «Αυτός που δεν με αγαπά», λέει, «δεν ακολουθεί τα λόγια μου».
Εξέτασε με επιμέλεια τα ενδύματά σου. Μη βιάζεσαι να πας στον γάμο του Υιού του Θεού φορώντας σαν ασύνε­τος βρωμερά παλιοκούρελα, μολονότι είσαι καλεσμένος σ’ αυτόν τον γάμο όπως κάθε χριστιανός. Ο Βασιλιάς του ουρανού έχει υπηρέτες, που θα σου δέσουν τα πόδια και τα χέρια και θα σε πετάξουν έξω, στο σκοτάδι, μακριά από τον Θεό. Οι δαίμονες είναι οι υπηρέτες στους οποίους θα παραδοθεί ο αδιάντροπος αναζητητής της αγάπης και άλλων υψηλών πνευματικών καταστάσεων, που δεν καθαρίστηκε με τη μετάνοια, αλλά φούσκωσε από οίηση και υψηλοφροσύνη. Σκοτάδι είναι η τύφλωση του πνεύματος του ανθρώπου από την εμπάθεια και τη σαρκικότητα. Όποιος βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση, έχει χάσει την πνευματική του ελευθερία, είναι δούλος της αμαρτίας και των πονηρών πνευμάτων. Το δέσιμο των πο­διών και των χεριών σημαίνει την απώλεια της ικανότητας για θεάρεστη ζωή και πνευματική προκοπή. Απ’ αυτή την τραγική κατάσταση απελευθερώνεται ο άνθρωπος, αν, αφού παραδεχθεί και απορρίψει την πλάνη του, μπει στο σωτήριο στάδιο της μετάνοιας.
Δύσκολη είναι η έξοδος από την πλάνη. Φρουρά στέ­κεται στην πόρτα, πόρτα ασφαλισμένη με μεγάλη κλει­δαριά κι αμπάρες, πόρτα σφραγισμένη με τη σφραγίδα την άσπαστη του άδη. Κλειδαριά κι αμπάρες είναι η υπε­ρηφάνεια, που βρίσκεται βαθιά κρυμμένη στην καρδιά του ανθρώπου, η κενοδοξία, που αποτελεί το κίνητρο κά­θε δραστηριότητάς του, η υποκρισία και η πονηριά, με τις οποίες κατορθώνει να βάλει τη μάσκα των καλών προθέ­σεων, της ταπεινοφροσύνης και της αγιότητας, σκεπάζο­ντας την υπερηφάνεια και την κενοδοξία του. Σφραγίδα άσπαστη, πάλι, είναι η αποδοχή των ενεργειών της πλάνης ως ενεργειών θείων και ευλογημένων.
Μπορεί, άραγε, ο άνθρωπος που βρίσκεται σε πλάνη, στην περιοχή του ψεύδους και της απάτης, να γίνει τηρητής των εντολών του Χριστού, που είναι η αλήθεια από την Αλήθεια; Όποιος δέχεται το ψεύδος, όποιος ευχαριστιέται με το ψεύδος, όποιος ταυτίζεται με το ψεύδος, όποιος ενώνεται με το πνεύμα του ψεύδους, μπορεί να αγαπήσει την αλήθεια; Όχι, θα τη μισήσει, θα γίνει φανατικός εχθρός και διώκτης της.
Τί θα κάνετε εσείς, δύστυχοι ονειροπόλοι, που νομίζατε ότι περάσατε όλη την επίγεια ζωή σας στην αγκαλιά του Θεού, όταν κεραυνόπληκτοι θ’ ακούσετε την απόφαση του Σωτήρα, «Ποτέ δεν σας ήξερα· φύγετε μακριά μου, εσείς που αντιστρατεύεστε τον νόμο τού Θεού»;
Φίλε μου αληθινέ, πήγαινε στον Κύριο Ιησού Χριστό. Πλησίασέ Τον από τον δρόμο των ευαγγελικών εντολών. Γνώρισέ Τον μέσα σ’ αυτές. Με την τήρησή τους φανέρω­σε και απόδειξε την αγάπη σου σ’ Εκείνον. Ο Ίδιος τό­τε θα σου αποκαλύψει τον εαυτό Του και θα πλημμυρίσει την καρδιά σου από ανέκφραστη αγάπη, την αγάπη του Θεού. Η αγάπη αυτή δεν προέρχεται από σένα, τον πε­σμένο άνθρωπο, αλλά αποτελεί δώρο του Αγίου Πνεύ­ματος. Το δίνει ο μοναδικός αληθινός Θεός στα «δο­χεία» που καθαρίστηκαν με τη μετάνοια και στολίστηκαν με την ταπείνωση και τη σωφροσύνη.
Να εμπιστεύεσαι τη ζωή σου και την ψυχή σου στον Κύριο, τον παντοδύναμο και πανάγαθο, όχι στον εαυτό σου, τον αδύναμο και αμαρτωλό. Έτσι θα είσαι ασφαλής. Ο Κύριος είναι ο δημιουργός σου. Μετά τη θλιβερή πτώση σου, Εκείνος ενανθρώπησε για σένα, καταδικάστηκε για σένα, έχυσε το αίμα Του για σένα. Μα και τι δεν θα κάνει ακόμα για σένα! Ετοιμάσου να δεχθείς τα δώρα Του, καθαρίζοντας την ψυχή σου. Αυτό είναι το δικό σου έργο.

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Σε λίγο θα πάμε για ύπνο...

Ας κάνουμε πριν κοιμηθούμε την εξής σκέψη.
Έζησα την μέρα μου σήμερα, όπως την ήθελα εγώ;
Με δικές μου επιλογές και αποφάσεις;
Ή όπως οι άλλοι μου επέβαλαν;
Αν δεν σας αρέσει η απάντηση που θα πάρετε παιδιά μου, κάντε τις διορθώσεις σας στην αυριανή ημέρα, έτσι ώστε αν αύριο βράδυ, ξανά κάνετε την ίδια ερώτηση στον εαυτό σας πριν κοιμηθείτε…….. να πάρετε την σωστή απάντηση.
Μην ξεχνάτε.
Η ζωή είναι δική σας.

Πατήρ Ιωάννης

Μην καταδικάζεις κανέναν στην κόλαση…

Ακούγεται συχνά και λένε, ότι, «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».
Και υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται να σωθούν οι άνθρωποι, που δεν πρόλαβαν να μετανοιώσουν έμπρακτα, για τις αμαρτίες τους, εν όσω ζούσαν ακόμα στην γη.
Όμως, η υπόθεση της σωτηρίας μας έχει δύο όψεις. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Και θέλει να πεί, ότι, ο άνθρωπος, μετά θάνατον, δεν μπορεί πλέον να κάνει έμπρακτη μετάνοια. Σχετική είναι η παραβολή του φτωχού Λαζάρου, και του κολασμένου πλούσιου, την οποία είπε ο Χριστός, και στην οποία, φαίνεται ο Αβραάμ, που βρισκόταν στον Παράδεισο, να λέει στον πλούσιο, που βρισκόταν στην Κόλαση: «μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται, όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς μη δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν» (Λουκ.16,26), που σημαίνει, «υπάρχει μεταξύ μας ένα μεγάλο χάσμα ώστε να μη μπορούν να μεταπηδήσουν εκείνοι που θέλουν να διαβούν απ’ εδώ σ’ εσάς, ούτε και απ’ εκεί σ’ εμάς».
Εδώ, λοιπόν, στηρίζονται κάποιοι και λένε ότι σωτηρία δεν υπάρχει μετά θάνατον, διότι, ναί μεν, μετάνοιωσε ο πλούσιος, όταν είδε και έζησε τα όσα φοβερά υπάρχουν στην Κόλαση, αλλά δεν ίσχυσε η μετάνοιά του, διότι δεν ήταν έμπρακτη μετάνοια. Καί λένε και ισχυρίζονται, ότι κανένας τέτοιος άνθρωπος δεν πρόκειται να σωθεί. Αλλά, η Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση και η Εκκλησία μας, δεν τα βλέπει μόνο έτσι τα πράγματα. Διότι υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, που λέγεται δύναμη και χάρη και έλεος του Θεού. Καί ναί μεν, το χάσμα που λέει ο Αβραάμ, στον κολασμένο πλούσιο, είναι μέγα και κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να μεταπηδήσει με τις δυνάμεις του και με την τότε μετάνοιά του, από την μία μεριά στην άλλη. Γνωρίζουμε, όμως, ότι ο Θεός έχει τόση δύναμη, ώστε να κάνει τα αδύνατα-δυνατά. Σίγουρα, για τον άνθρωπο, είναι αδύνατο να μεταπηδήσει από την Κόλαση στον Παράδεισο. Μπορεί όμως, να τον μεταπηδήσει ο Θεός, αν θέλει, ο οποίος Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα κι αν θέλει να σώσει κάποιον, τον σώζει.
Στην παραβολή του φτωχού Λαζάρου, και του κολασμένου πλούσιου, δεν λέει ο Χριστός, ότι ο Θεός δεν μπορεί να μεταθέσει κάποιον από την Κόλαση στον Παράδεισο. Λέει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να μεταπηδήσει, από την Κόλαση στον Παράδεισο.
Αντίθετα, ο ίδιος ο Χριστός, απαντώντας σε ερώτηση των μαθητών του: «Τις άρα δύναται σωθήναι; Εμβλέψας δε ο Ιησούς είπεν αυτοίς· Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατόν εστι, παρά δε Θεώ πάντα δυνατά εστι». (Ματθ.19,25), που σημαίνει ««Ποιός, λοιπόν, άραγε, είναι δυνατόν να σωθή;, ο Ιησούς αφού τους εκύτταξε καλά στο πρόσωπο, τους είπε, Στούς ανθρώπους τούτο είναι αδύνατον, αλλά στον Θεόν όλα είναι δυνατά»…
Ο Θεός έβαλε μία τάξη και μία σειρά στα πράγματα. Και μας κάλεσε σε μετάνοια, τώρα, που ζούμε στην γη, για να πάμε, μετά θάνατον, στον Παράδεισο. Αυτή είναι η τάξη. Η «φύσεως τάξις». Όμως, η Ορθοδοξία μας, μας διδάσκει ότι «όπου γαρ βούλεται Θεός νικάται φύσεως τάξις», που σημαίνει ότι «όπου θέλει ο Θεός, καταργείται η τάξη που έβαλε ο Θεός». Και έτσι γίνεται, πάντοτε, όταν και όποτε και όπου θέλει ο Θεός.
Όμως, τι σχέση έχουν αυτά με μας; Διδασκόμαστε από την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση, ότι η προσευχή, τα Μνημόσυνα και οι καλωσύνες κάποιων συγγενών ή φίλων, υπέρ των ανθρώπων τους, που δεν πρόλαβαν να κάνουν έμπρακτη μετάνοια, έσωσαν κάποιους από αυτούς και η δύναμη και η χάρη του Θεού, τους μεταπήδησε από την μία μεριά στην άλλη.
Γιαυτό, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, πιστεύει πολύ, στα Μνημόσυνα και στις ελεημοσύνες για χάρη εκείνων που πέθαναν. Και οι προσευχές αυτές της Εκκλησίας μας και οι καλωσύνες μας, είναι δυνατόν να πείσουν τον Θεό και να κάνει το θαύμα του και να σώσει Εκείνος, με την δύναμη, την χάρη και το έλεός του, τους ανθρώπους μας.
Ας μην είναι, λοπόν, τόσο απόλυτοι, κάποιοι Κληρικοί, που έγραψαν και δημοσίευσαν κάποια άρθρα, ότι πάει, τέλειωσε η ιστορία του αμαρτωλού, που δεν πρόλαβε να μετανοήσει εδώ στην γη. Διότι η μονομέρειά τους και η απολυτοποίηση μιάς αλήθειας, μπορεί να κρύβει ή να φέρει αίρεση.
Καί επίσης, με αυτά που γράφουν, έρχονται σε αντίθεση με το έλεος, με την δύναμη και με την Χάρη του Θεού, και με την προσευχή υπέρ των τεθνεώτων, με τα Μνημόσυνα και με τις ελεημοσύνες υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων ανθρώπων μας. Ας μη βιάζονται να καταργήσουν μια Πίστη και Παράδοση αιώνων. Τα Μνημόσυνα και οι ελεημοσύνες υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων, τα έχει κατοχυρώσει από αιώνες η Εκκλησία μας, θεολογικά, θεωρητικά και πρακτικά. Δεν είναι οι κύριοι αυτοί υπεράνω της Πίστεως, της Παραδόσεως της Εκκλησίας, επειδή έχουν τάχα κάποια κρατική εκκλησιαστική εξουσία εδώ στην γη. Δεν είναι πάνω από τον Θεό της αγάπης και του ελέους…
Στην σχετική Ιερή Ακολουθία της Κηδείας ή του Μνημοσύνου ή του Τρισαγίου, διαβάζουμε την ευχή, που λέει στον Θεό και τον παρακαλεί, για οποιονδήποτε αμαρτωλό: «Αυτός Κύριε, ανάπαυσον την ψυχήν του κεκοιμημένου δούλου σου (τάδε), εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός. Παν αμάρτημα το παρ’ αυτού πραχθέν εν λόγω η έργω η διανοία, ως αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός, συγχώρησον· ότι ουκ έστιν άνθρωπος, ος ζήσεται και ουχ αμαρτήσει· συ γαρ μόνος εκτός αμαρτίας υπάρχεις, η δικαιοσύνη σου δικαιοσύνη εις τον αιώνα, και ο νόμος σου αλήθεια».
Πρέπει να υπογραμίσουμε, ότι όταν ο Κληρικός τα διαβάζει αυτά, τα διαβάζει όχι μόνο γι’ αυτούς που μετάνοιωσαν για τις αμαρτίες τους εν ζωή, διότι άλλωστε, αυτοί έχουν μετανοιώσει, έχουν συμμετάσχει στα Μυστήρια και έχουν καθαρισθεί και συγχωρεθεί, από τις αμαρτίες τους πριν να πεθάνουν. Ιδίως αυτοί που Κοινωνούσαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Οι αμαρτίες τους συγχωρέθηκαν και πήραν την ζωήν την αιώνιον. Τελείωσε η υπόθεση γι'αυτούς.
Ο Ιερέας ή ο Μητροπολίτης τα διαβάζει αυτά, κυρίως για κείνους που δεν μετάνοιωσαν έμπρακτα. Διότι ο συγχωρεμένος δεν έχει ανάγκη από συγχώρηση, ούτε από την ευχή που διαβάζει ο Κληρικός «ως αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός, συγχώρησον». Είναι ήδη συγχωρεμένος από πριν, εν όσω ζούσε.
Τελικά, ο Θεός σώζει τον μετανοιωμένο, αλλά ο Θεός σώζει, και όποιον άλλον θέλει. Τι θα κάνει ο Θεός με τους ανθρώπους στην άλλη ζωή, δεν το ξέρουμε. Μόνο ο Θεός ξέρει. Ας μην υποκαθιστούν, λοιπόν, κάποιοι δημοσιογραφούντες Κληρικοί τον Θεόν και ας μη καθορίζουν αυτοί, τι θα κάνει με την σωτηρία των ανθρώπων. Κι ας μη βιάζονται να καταδικάσουν τους ανθρώπους σε αιώνια Κόλαση. Ο Πάνσοφος Θεός ξέρει τι θα κάνει. Δεν χρειάζεται τις δικές τους αποφάσεις…
Ας καταλήξουμε, λοιπόν, στα εξής:
Είναι αλήθεια ότι παντού, ακόμα και στον Άδη, υπάρχει και η δύναμη και η χάρη και το έλεος του Θεού. Εμείς καλά θα κάνουμε να μετανοούμε όσο ζούμε και να αποδεικνύουμε τώρα, έμπρακτα, την μετάνοιά μας. Αυτό είναι το σίγουρο. Όμως, καλά θα κάνουμε να μη καταδικάζουμε κανέναν, στην Κόλαση. Ας ελπίζουμε στα Μνημόσυνα, στα Τρισάγια, στις καλωσύνες υπέρ συγχωρήσεως των αμαρτωλών ανθρώπων μας, που έφυγαν από την ζωή αυτή. Ας ικετεύουμε τον Θεόν γι’αυτούς… Υπάρχει ελπίδα…

Γέρων Αρχιμ Σπυρίδων Λογοθέτης

Πηγή: http://nefthalim.blogspot.gr/

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ

Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15)
Αδελφοί, οι ψυχές μας είναι ντυμένες με πηλό• και τα πήλινα, χοϊκά. σώματά μας έχουν δοθεί για την υπηρεσία της ψυχής μας.
Είθε οι ψυχές μας να μη βουλιάξουν μέσα στο χώμα! Είθε οι ψυχές μας να μη σκλαβωθούν στο πήλινο σαρκίο! Είθε η ζωντανή φλόγα να μη σβηστεί μέσα στο χοϊκό τάφο!
Είναι απέραντη και αχανής η χοϊκή γη που μας έλκει προς τον εαυτό της, αλλά απείρως πλατύτερο είναι το απροσμέτρητο βασίλειο του Πνεύματος που καλεί την ψυχή μας, ως δικιά του.
Πράγματι συνδεόμαστε με τη γη με το χοϊκό σώμα, αλλά συνδεόμαστε και με τον ουρανό με την ψυχή. Είμαστε ένοικοι σε προσωρινές καλύβες, είμαστε στρατιώτες που καταλύσαμε σε προσωρινές σκηνές.
Ω Κύριε, «σώσόν με από πηλού ίνα μη εμπαγώ» Έτσι προσευχόταν ο μετανοημένος βασιλιάς Δαβίδπου είχε αρχικώς παραδοθείστον πηλό, στο χώμα• μέχρι που είδε πως το πήλινο σαρκίο μας έλκει μέσα στην άβυσσο της καταστροφής. Πηλός είναι το σώμα του ανθρώπου, με όλες τις φαντασιώσεις του• πηλός είναι επίσης όλοι οι πονηροί άνθρωποι που πολεμούν τους δικαίους• πηλός είναι οι δαίμονες με τον τρόμο που σκορπούν.
Είθε ο Κύριος να μας σώσει απ’ όλη αυτή τη χοϊκότητα, διότι Εκείνος μόνον είναι ικανός να το κάνει. Θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε πρώτα απ’ όλα για να δούμε τον εχθρό μέσα μας• τον εχθρό ο οποίος προσελκύει τους άλλους εχθρούς.
Η μεγαλύτερη τραγωδία του αμαρτωλού είναι ότι ασυνείδητα και χωρίς να το θέλει είναι σύμμαχος των ίδιων των εχθρών του!
Απεναντίας, ο δίκαιος άνθρωπος έχει ριζωμένη στον Θεό και στη βασιλεία του Θεού τη δύναμη της ψυχής του και γι’ αυτό δεν φοβάται. Δεν φοβάται τον εαυτό του κι επομένως δεν φοβάται και τους άλλους εχθρούς του.
Δεν φοβάται, διότι δεν είναι σύμμαχος ούτε συνεργός των εχθρών της ψυχής του. Κατά συνέπεια, ούτε άνθρωποι ούτε δαίμονες μπορούν να τον βλάψουν. Ο Θεός είναι σύμμαχός του και οι άγγελοι του Θεού είναι προστάτες του. Τί μπορεί τότε να του κάνει ένας άνθρωπος; Τί μπορούν να του κάνουν οι δαίμονες; Τί μπορεί να του κάνει ο πηλός;
Ω Κύριε και Θεέ, Τριάς Ομοούσιε, Συ ο Δημιουργός που ενεφύσησες ζώσες ψυχές στα πήλινα σώματά μας, σώσε μας κατά το μέγα Σου έλεος!

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/

Κυριακή των Αγίων Πατέρων

Η Αγία μας Εκκλησία τιμά σήμερα τους 318 Θεοφόρους Πατέρες της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι με την χάρη του Παναγίου Πνεύματος αντιστάθηκαν απέναντι στο μεγάλο αιρεσιάρχη Άρειο, ο οποίος διεκήρυττε ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός αλλά κτίσμα του Θεού. Το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα έχει επιλεγεί για αυτή την πανηγυρική νίκη της Ορθόδοξης πίστης απέναντι στην αίρεση.
Στο Αποστολικό ανάγνωσμα ο Απόστολος Παύλος επείγεται να βρεθεί την μέρα της Πεντηκοστής στα Ιεροσόλυμα. Από την Μίλητο στέλνει ανθρώπους στην Έφεσο και καλεί τους πρεσβυτέρους της τοπικής εκκλησίας να έλθουν να τον συναντήσουν εκεί. Ο ίδιος τους δίνει πολύ σημαντικές οδηγίες απαραίτητες για την ποιμαντική τους δράση. Τους καλεί να προσέχουν τον εαυτό τους σε αυτά που λένε και αυτά που διδάσκουν. Παράλληλα τους καλεί να έχουν συνεχώς στη σκέψη τους το ποίμνιο το οποίο τους εμπιστεύτηκε ο Θεός. Μόνη τους έγνοια θα πρέπει να είναι η Εκκλησία η οποία είναι θεμελιωμένη στο σταυρικό πάθος του Κυρίου. Η προσοχή τους θα πρέπει να είναι αδιάπτωτη διότι μετά την αναχώρησή του θα εισβάλουν σαν άγριοι λύκοι και αδίστακτα θα προσπαθήσουν να διαλύσουν το ποίμνιο. Αλλά και πολλοί μέσα από την Εκκλησία θα πλανηθούν και θα προσπαθήσουν και αυτοί να παρασύρουν το ποίμνιο.
Ο πρώτος ο οποίος ονόμασε τους αιρετικούς ψευδοδιδασκάλους ως λύκους είναι ο ίδιος ο Χριστός. Οι ¨λύκοι¨ αυτοί είναι σκληροί και αδίστακτοι, υποκριτές και πονηροί. Θα έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά διότι ακριβώς οι αιρετικοί πολέμησαν και πολεμούν την Εκκλησία μέσα από τα σπλάχνα της. Στην αρχή φανερώνονται ως εξαιρετικοί διδάσκαλοι γεμάτοι ενδιαφέρον για την Εκκλησία.
Ο Απόστολος Παύλος επισημαίνοντας το καρκίνωμα της αιρέσεως και των αιρετικών μέσα στην Εκκλησία προχωρεί στην υπόδειξη συγκεκριμένων οδηγιών αντιμετώπισης τους. Φέρει ως παράδειγμα τον ίδιο του τον εαυτό ο οποίος για τρία ολόκληρα χρόνια ασταμάτητα και με πολύ πνευματικό κόπο νουθετεί τον καθένα  ξεχωριστά.  Ο ίδιος ποτέ δεν επεδίωξε χρήματα και αμοιβές. Διακόνησε τον λαό του Θεού με αφιλαργυρία, ανιδιοτέλεια, πολύ προσευχή και πνευματική εγρήγορση. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι τα λόγια του Αποστόλου είναι λόγια υπερηφάνειας και επίδειξης των προσωπικών του κατορθωμάτων. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Απόστολος Παύλος μιλά όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις κάτω από Θεοπνευστία. Η μίμηση της ζωής και της δράσης του Αποστόλου προβάλει ως το καλύτερο φάρμακο αντιμετώπισης των αιρέσεων.
Οι Αιρετικοί αντιμετωπίζονται και με την Ορθόδοξη διδασκαλία αλλά και με την Ορθόδοξη ζωή των πιστών. Δεν φτάνει μόνο να γνωρίζουμε την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας αλλά και η ζωή μας πρέπει να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Έτσι θα εμπνέουμε, θα προφυλάγουμε και θα καλούμε και αυτούς οι οποίοι ίσως παρασύρθηκαν να επιστρέψουν. Η φωτισμένη ζωή πολλών Αγίων μας προφύλαξε πολλές φορές τους ανθρώπους από την πλάνη και την πνευματική αλλοτρίωση μακριά από την  Εκκλησία.

Πρεσβυτέρου Πολύβιου Λαμπρινίδη

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Η διαφορά της Θεϊκής από τις ανθρώπινες αγάπες

Οι ανθρώπινες αγάπες και οι έρωτες έχουνε κορεσμό. Κάποια στιγμή όσοι είχαν πιαστεί στα δίχτυα των ομολογούνε: «βαρέθηκα».
Επίσης φοβούνται κάπως οι άνθρωποι και λένε: «Θα παντρευτώ και θα περάσω τόσα χρόνια συνέχεια με τον ίδιο άνθρωπο;Δεν θα βαρεθώ;».
Ως επακόλουθο αυτού λένε: «Να παντρευτούμε πιο μεγάλοι (σε πιο προχωρημένη ηλικία) για να μην βαρεθούμε» και…κάτι τέτοιες θεωρίες.
Αλλά αυτά είναι, θα λέγαμε, γελοία, ανόητα πράγματα.
- Γιατί;
- Διότι οι άνθρωποι που τα λένε αυτά δεν γνωρίζουν τον σκοπό του γάμου. Δεν έχουν καταλάβει ότι αυτή η αρχική σαρκική αγάπη, η ακόμη και η ψυχική αγάπη, που τους ένωσε, (αυτό, που λέμε έρωτας), πρέπει μέσα στο γάμο να μεταστραφεί, να υπερβαθεί και να γίνει πνευματική αγάπη. Οπότε μετά η ένωση είναι αιώνια, είναι αδιάσπαστη, διότι είναι Αγιοπνευματική ένωση-αγάπη.
Τότε δεν βαριέσαι ποτέ πλέον τον άλλον διότι αισθάνεσαι ότι ο άλλος είναι εικόνα του Θεού και είναι ένα μαζί σου. Σε συνδέει με τον άλλον όχι η σάρκα, ούτε η ψυχή, ούτε τα κοινά σημεία του χαρακτήρα. Σε συνδέει το Άγιο Πνεύμα και ο σύνδεσμος του Αγίου Πνεύματος είναι αδιάλυτος, αδιάλειπτος, ακατάλυτος και αιώνιος.
Να λοιπόν τι πρέπει να προσπαθούν οι άνθρωποι, που θέλουν να συνδεθούν μεταξύ τους: να αποκτήσουν το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο θα τους ενώσει για πάντα. Η εν Αγίω Πνεύματι αγάπη πλέον δεν κουράζει, ούτε κορέννυται, ούτε την βαριέται κανείς. Ενώ τις ηδονές τις σαρκικές έρχεται κάποια στιγμή που οι άνθρωποι τις βαριούνται.
Για αυτό και οι φιλήδονοι άνθρωποι, που είναι παραδομένοι στις σαρκικές ηδονές, θέλουν συνεχώς να αλλάζουνε τρόπο ικανοποίησης του πάθους της φιληδονίας τους. Προχωρούν σε διαστροφές, σε πολύ άσχημα πράγματα και πάλι ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι.
Αυτό είναι ακριβώς το στοιχείο το διακριτικό, το χαρακτηριστικό της σαρκικής ηδονής: φέρνει κόρο, την βαριέται ο άνθρωπος και συνάμα νιώθει άδειος.
Η ψυχή του ανθρώπου έχει ένα άπειρο βάθος, έχει την εικόνα του Θεού . Γι’ αυτό και αναζητάει το απόλυτο, αναζητάει τον Θεό. Δεν μπορεί να γεμίσει με φτηνά, πρόσκαιρα, σαρκικά, γήινα πράγματα. Γεμίζει μόνον με τον άπειρο Θεό.
Το Άγιο Πνεύμα μας διδάσκει τι είναι η αγάπη
«Κανένας δεν γνωρίζει από μόνος του Τι είναι η αγάπη του Θεού, αν δεν τον διδάξει το Άγιο Πνεύμα» Να τώρα τόση ώρα μιλάμε για τον Θεό, για την αγάπη που μας έχει ο Θεός…Την καταλάβαμε; Δεν την καταλάβαμε. Δεν μπορούμε να την καταλάβουμε εγκεφαλικά.
Κάποια στοιχεία λέμε… την περιγράφουμε κάπως, αλλά για να την καταλάβουμε, να την ζήσουμε, να την νοιώσουμε, θα πρέπει να μας την διδάξει το Άγιο Πνεύμα. Και την διδάσκει το Άγιο Πνεύμα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, που θέλουνε να ακούσουνε την διδαχή του. Σ’ αυτούς που, όπως είπαμε, μετανοούνε, που προσεύχονται, που μελετούν τον Λόγο του Θεού, που εκκλησιάζονται.
«Στην Εκκλησία μας όμως η αγάπη του Θεού είναι γνωστή με το Άγιο Πνεύμα. Γι’ αυτό μιλάμε για αυτήν»
Πιστεύω ότι όλοι μας εδώ, που προσπαθούμε κάπως να ζήσουμε πνευματικά, με την βοήθεια του πνευματικού μας οδηγού, έχουμε αισθανθεί κάποιες φορές την μεγάλη αγάπη του Θεού.
Είτε σε κάποια ώρα της Θείας λειτουργίας, είτε σε κάποια ώρα, που κάναμε καλή προσευχή -σωστή προσευχή- είτε σε κάποια ώρα που μελετούσαμε τον λόγο του Θεού, αισθανθήκαμε την πνοή του Αγίου Πνεύματος.
Κάπως διαφορετικά άγγιξαν την ψυχή μας αυτά, που διαβάσαμε η ακούσαμε εκείνη την στιγμή.

Πηγή: http://ekklisiaonline.gr/

Η αληθινή δόξα βρίσκεται στο δρόμο της θυσίας, στην κοινωνία των παθημάτων του Κυρίου μας

Πάτερ, ήλθε η ώρα να θυσιαστώ για τη σωτηρία του κόσμου. Δέξου τη θυσία μου αυτή και δόξασε τον Υιό σου, για να Σε δοξάσει και ο Υιός σου· για να λυτρώσει όσους πίστεψαν σ’ Αυτόν και να τους προσφέρει την αιώνια ζωή. Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν οι πιστοί Εσένα τον μόνο αληθινό Θεό και εμένα που με έστειλες στον κόσμο. Εγώ Σε δόξασα πάνω στη γη. Και με τη θυσία που θα προσφέρω σε λίγο πάνω στο σταυρό, ολοκλήρωσα τελείως το έργο που μου έδωσες να επιτελέσω. Και τώρα που θα φύγω από τον κόσμο αυτό, δόξασέ με και ως άνθρωπο εσύ, Πάτερ, με την δόξα την οποία είχα κοντά σου πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος. Μέσα στη συγκλονιστική αυτή αρχιερατική προσευχή ακούμε τον Κύριο πολλές φορές να μιλάει για τη δόξα του. Σε ποια όμως δόξα αναφέρεται; Όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο, ο Κύριος αναφέρεται στη δόξα της σταυρικής του θυσίας που θα ακολουθήσει. Βέβαια ο Κύριος δοξάστηκε και με τα εκπληκτικά θαύματά του, με την αγία ζωή του, με την απαράμιλλη διδασκαλία του, με την Ανάστασή του και την Ανάληψή του. Όμως η μεγαλύτερη δόξα του Κυρίου μας δεν πραγματοποιήθηκε σ’ αυτές τις στιγμές του θριάμβου, αλλά στις τραγικότερες και πιο ταπεινωτικές στιγμές της ζωής του. Ο Κύριός μας ανήλθε στην κορυφή του μεγαλείου του όταν ανυψώθηκε στην κορυφή του Γολγοθά και αποκάλυψε στους ανθρώπους το ανυπέρβλητο ύψος της αρετής του. Μιας αρετής που ακτινοβόλησε στον ουρανό, στη γη και τα καταχθόνια. Διότι ο Κύριός μας πάνω στο σταυρό αποκάλυψε στο μεγαλύτερο βαθμό την τέλεια αγάπη του για τα πλάσματά του. Εκεί στην τρομερή αγωνία του Πάθους έδειξε τη βασιλική του μεγαλειότητα. Με ανεξικακία και υπομονή δοκίμασε όχι μόνο τους αφόρητους πόνους του μαρτυρίου, αλλά και σήκωσε με εγκαρτέρηση το αβάστακτο βάρος των αμαρτιών μας. Ο σταυρός του έγινε το υψηλότερο βήμα της ανθρωπότητας, που διακηρύττει μία δόξα άφθαστη.
Σε τέτοιου είδους δόξα όμως ο Κύριος καλεί και όλους εμάς. Διότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι για τη δόξα. Δυστυχώς όμως αναζητούμε την καταξίωσή μας σε λάθος δρόμο: στη ματαιότητα, στα χρήματα, στην εξουσία, στην αναγνώριση. Αυτή όμως η κοσμική καταξίωση είναι ψεύτικη, φευγαλέα. Η αληθινή δόξα βρίσκεται στο δρόμο της θυσίας, στην κοινωνία των παθημάτων του Κυρίου μας. Υψωνόμαστε όταν θυσιαζόμαστε· όταν υπομένουμε πειρασμούς, περιφρονήσεις, συκοφαντίες, αδικίες· όταν ξέρουμε να συγχωρούμε και να ευεργετούμε· όταν σταυρώνουμε καθημερινά τον εαυτό μας και τα πάθη του.

Τρύφωνα Παπαγιάννη, θεολόγου-εκπαιδευτικού Μ.Ε

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Όλα καλά...

Υπάρχουν άνθρωποι που, όταν τους ρωτήσεις τι κάνουν, σου απαντούν αμέσως πάντα «πολύ καλά! Δόξα τω Θεώ!» Είναι άραγε αλήθεια; Μπορεί ο άνθρωπος να είναι πάντα μέσα του ήρεμος, χωρίς σκοτούρες και προβλήματα; Είναι δυνατό να μην περάσει πόνο, αναστάτωση, θλίψη;
Βέβαια, δεν μπορείς να ανοίγεις σε όλους την καρδιά σου και να λες τη στεναχώρια σου. Γι’ αυτό στο ερώτημα «τι κάνεις;» απαντάς «καλά!» Εκτός, αν αυτός που σε ερωτά νιώθεις πως θα ήθελες να του μιλήσεις ειλικρινά για τον εαυτό σου.
Πέρα από την πιο πάνω περίπτωση, όπου «κλείνεις την πόρτα» μ’ ένα «καλά! Εσύ;» η φαινομενική παντοτινή ανέμελη συμπεριφορά δείχνει πως ο άνθρωπος κλείνεται στον εαυτό του και δεν θέλει να αποκαλυφθεί. Προτιμά να έχουν οι άλλοι γι’ αυτόν μια τέλεια εικόνα, όπου θα φαίνεται ο πάντοτε ευδιάθετος και ευτυχισμένος, νομίζοντας ότι εκτίθεται με το να μιλήσει για τις δύσκολες μέρες.
Το «περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» του Χριστού στη Γεθσημανή, φανερώνει την ανθρώπινη πραγματικότητα των θλίψεων και των δοκιμασιών, που συντρίβει το πρόσωπο. Δείχνει πως υπάρχουν σε όλους οι στιγμές που δεν έχουμε χαρά, δεν είμαστε όπως θα θέλαμε. Είναι οι στιγμές της υπομονής και της προσευχής. Όπως και της ανάγκης να βρούμε καρδιά ν’ ακούσει την καρδιά μας. Τότε ο πόνος μειώνεται, αντέχεται.
Κανένας άνθρωπος δεν βιώνει συνεχώς πάντα τη χαρά ή τη λύπη. Το ένα διαδέχεται το άλλο, όχι τόσο ως εξωτερική κατάσταση όσο ως καρδιακή, εσωτερική. Την περίοδο των δοκιμασιών μας μια χάρις ως παρηγοριά κρύβεται, γι’ αυτό και αντέχουμε. Όπως και στην ανάπαυση θα προηγηθεί πειρασμός ως δοκιμασία πριν ή μετά.
Η ανθρώπινη πορεία δεν χαρακτηρίζεται από μονοτονία. Δεν είναι θετικό αυτό; Χρειάζεται υπομονή, χωρίς υπερβολές στα βιώματα, είτε αρνητικά είτε θετικά. Για να επιτευχθεί απαιτείται άσκηση.
Μακάρι να μπορούσαμε να προχωρούμε τη ζωή μας με την αποδοχή του εαυτού μας, της ζωής μας, των γεγονότων που μας πονούν, αλλά και της εμπιστοσύνης στο Θεό, που ξέρει την αντοχή του καθενός και συμπορεύεται αθόρυβα. Τότε το «Δόξα τω Θεώ» δεν θα είναι το άλλοθι για να κρύψουμε τον εαυτό μας, μα η καρδιακή φωνή που είτε δέχεται τον πόνο κι ελπίζει στην υπέρβασή του είτε εκφράζει την ευχαριστία για την ανάπαυση των ημερών.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Γλυκύτατε Χριστέ... Θεέ μου

Από μικρό παιδί στο αίμα μου κυλάς.
Από μικρό παιδί σκιρτά η ψυχή μου,κάθε φορά που θα σταθώ στο άγιο σου εικόνισμα.
Από μικρό παιδί σε έχω προστάτη, πατέρα, αδελφό, δάσκαλο, σε έχω Θεό μου.
Σε ευχαριστώ Γλυκύτατε Χριστέ.
Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για εμάς τους ανθρώπους και όλα όσα κάθε ημέρα κάνεις για εμένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Σε ευχαριστώ για την θυσία σου, για την αγάπη σου, για την προστασία σου και την ευσπλαχνία σου. Σε ευχαριστώ που υπήρξες, υπάρχεις και θα υπάρχεις εις τους αιώνες των αιώνων για το καλό όλων των ανθρώπων
Μα πάνω απ’ όλα, Θεέ της αγάπης, Γλυκύτατε Χριστέ, από τα βάθη της ψυχής μου σε ευχαριστώ, που μας αγάπησες τόσο πολύ, ώστε μας άφησες να αποκαλούμε την Παναγία Μητέρα σου και εμείς μητέρα. Η Μάνα Παναγιά μας. Η καταφυγή μας.
Δεν θέλω τίποτα Γλυκύτατε Χριστέ να σου ζητήσω
Με αυτή την προσευχή, θέλω μόνο να σε ευχαριστήσω
Σε ευχαριστώ που με άφησες, την Παναγιά την Μάνα μας να προσκυνήσω.
Και όπως μιλάει στην μάνα το παιδί, έτσι και εγώ στην Παναγιά Μητέρα να μιλήσω.

Πατήρ-Ιωάννης

Στην Ανάληψη του Κυρίου

Μεταξύ ουρανού και γης
Όρθια, στητή, δεσπόζουσα, υπερχρονική και υπεριστορική παρουσία, μεσίτρια μεταξύ Χριστού και ανθρώπων, μεταξύ ουρανού και γης.Έτσι ιστορεί ο βυζαντινός αγιογράφος τη Θεοτόκο στο γεγονός της Αναλήψεως, κι ας μην υπάρχει αγιογραφική μαρτυρία για την παρουσία της μεταξύ των μαθητών του Κυρίου.
Η συνείδηση της Εκκλησίας τη θέλει εκεί στο επισφράγισμα του λυτρωτικού έργου του Υιού της, στο πλήρωμα της θείας οικονομίας, στην ένωση γης και ουρανού, στην υπερύψωση της σαρκός που περιεβλήθη διά της Θεοτόκου ο Χριστός και στη συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Πατέρα Του.
Άξονας στην όλη σύνθεση της Αναλήψεως η Παναγία τοποθετείται ακριβώς κάτω από τη «δόξα» του Υιού της δεόμενη ισχυρώς, αλλά ήρεμη και ατάραχη μεταξύ των Αποστόλων, εκφράζοντας το αμετακίνητο της Εκκλησίας, γιατί αυτή αποτελεί την προσωποποίηση της Εκκλησίας, μεσολαβεί και ικετεύει για τη σωτηρία του πληρώματός της. «Η εκκλησιαστική σημασία της υπογραμμίζεται από την λεπτή κατακόρυφη στάση της  προς τα επάνω και από τα χέρια της τοποθετημένα σαν προσφορά και ικεσία για τον κόσμο.» Γι’ αυτό, όταν η Ανάληψη μετατίθεται από τον κεντρικό τρούλο των Ι. Ναών, αντικαθίσταται από τον Παντοκράτορα και ιστορείται στην καμάρα προ του ιερού βήματος και παραλείπεται από έλλειψη χώρου η Θεοτόκος στη σύνθεση, έχει πάρει ήδη την θέση της στην κεντρική κόγχη του ιερού βήματος ως Πλατυτέρα, δορυφορούμενη από τους δύο «ἐν αἰσθήσεσι λευκαῖς» αγγέλους, που φανερώθηκαν κατά την Ανάληψη, επειδή αυτή είναι η «Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν», αυτή ενώνει τα επί γης με τα επουράνια. Εκεί δε «ζωγραφουμένη μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ συμβολίζει τήν Ἐκκλησίαν μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς».
Στην Ανάληψη του Κυρίου, τη στιγμή που στα μάτια των μαθητών αποκαλύπτεται η θεία φύση του Διδασκάλου τους, η Θεοτόκος υπογραμμίζει την ανθρώπινη φύση Του, την επί γης παρουσία Του και την αιώνια μαρτυρία της αποκαλύψεως του λόγου Του διά της Εκκλησίας. Αφού η Θεοτόκος είναι η «ἀδιάψευστη μαρτυρία τῆς θείας ἐνσαρκώσεως καί τῆς αἰωνίου παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς».
Άλλη μια φορά η παράδοση στη λειτουργική τέχνη, όπως λένε, ενώνει δύο πραγματικότητες, το ιστορικό γεγονός και την «αποκάλυψη που ξεπερνά τα σύνορα του καιρού». Γιατί η Θεοτόκος γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στην Ανάληψη και στην Δευτέρα παρουσία του Υιού της και βεβαιώνει για τη δική μας ανύψωση στη δόξα της κεφαλής της Εκκλησίας, στη δόξα του Χριστού. Γι’ αυτό ελκύει η Θεοτόκος τόσο τα μάτια και την καρδιά μας από τη Σάρκωση του Κυρίου έως την Ανάληψη και έως τη δική της Μετάσταση, αλλά και κάθε μέρα και ώρα συγκεντρώνει της παρακλήσεις και τις ελπίδες μας.
Μεταξύ ουρανού και γης η Θεοτόκος, η Μητέρα κάθε χαράς και ευλογίας όλης της κτίσεως, των ανθρώπων και των αγγέλων, η μόνη παρρησία και μεσίτρια ουρανού και γης του μόνου Μεσίτου Θεού και ανθρώπων, του Χριστού.

Πηγή: http://www.xfd.gr/

Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Κύριε Εισάκουσον της προσευχής μου



Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία Σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη Σου. Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου Σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν Σου πας ζων. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος, και ηκηδίασεν επ'εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις Σου, εν ποιήμασιν των χειρών Σου εμελέτων. Διεπέτασα προς Σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρός Σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου. Μη αποστρέψης το πρόσωπόν Σου απ'εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός Σου, ότι επί Σοι ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν, εν η πορεύσομαι, ότι προς Σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς Σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά Σου, ότι Συ ει ο Θεός μου. Το πνεύμα Σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία, ένεκεν του ονόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη Σου, εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου. Και εν τω ελέει Σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου, και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος Σου ειμί.

Σήμερα η τελευταία μέρα που λέμε "Χριστός Ανέστη"

Σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα της πασχαλινής περιόδου. Με την Ανάληψη του Κυρίου που γιορτάζει αύριο η Εκκλησία μας, κλείνει για εφέτος η περίοδος που ο χαιρετισμός κάθε Χριστιανού ήταν το «Χριστός Ανέστη» και η απάντηση σε αυτόν το «Αληθώς Ανέστη».
Βέβαια μπορεί το έθιμο να προβλέπει μόνο αυτές τις ημέρες από την Ανάσταση μέχρι την Ανάληψη, αλλά αν κάποιος σας πει «Χριστός Ανέστη» εκτός αυτής της περιόδου, μην τον διορθώσετε για το λάθος του, αλλά απαντήστε του κι εσείς «Αληθώς Ανέστη».
Άλλωστε το «Χριστός Ανέστη» δεν είναι ένα έθιμο αλλά ένα γεγονός!

Και του χρόνου!

Πηγή: http://www.dogma.gr/

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Λέγε πρώτος εσύ τα αμαρτήματά σου για να δικαιωθείς

Εμείς όμως όταν διαπράττουμε τα αμαρτήματα τολμάμε να τα διαπράττουμε κατά τρόπον αναίσχυντο και προκλητικό· όταν όμως πρόκειται να τα ομολογήσουμε, τότε ντρεπόμαστε και αποφεύγουμε, ενώ έπρεπε να κάνομε τούτο με μεγάλη προθυμία.
Διότι δεν είναι ντροπή το να κατηγορείς τα αμαρτήματα, αλλά δικαιοσύνη και αρετή· εάν δεν ήταν δικαιοσύνη και αρετή δεν θα έδινε γι” αυτήν ο Θεός αμοιβή.
Το ότι πράγματι έχει αμοιβές η εξομολόγηση, άκουσε τί λέγει· «Λέγε πρώτος εσύ τα αμαρτήματά σου για να δικαιωθείς». Ποιός ντρέπεται να πράξει κάτι από το οποίο θα γίνει δίκαιος; Ποιός ντρέπεται να ομολογήσει τα αμαρτήματα, για να απαλλάξει τον εαυτόν του από τα αμαρτήματα; Μήπως σε προτρέπει να τα ομολογήσεις για να σε τιμωρήσει; Όχι βέβαια για να τιμωρήσει, αλλά για να συγχωρήσει.
Στα κοσμικά δικαστήρια συμβαίνει να επέρχεται η τιμωρία μετά την ομολογία της ένοχης. Για τούτο και ο ψαλμός υποπτευόμενος ακριβώς αυτό, μη τυχόν δηλαδή φοβούμενος κανείς τιμωρία μετά την εξομολόγηση αρνηθεί να εξομολογηθεί τα αμαρτήματά του, λέγει· «εξομολογηθείτε στον Κύριο τα αμαρτήματά σας, διότι είναι αγαθός, διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα». Μήπως δεν γνωρίζει τα αμαρτήματα σου, εάν εσύ δεν τα ομολογήσεις;Λοιπόν τί περισσότερο γίνεται σε σένα όταν δεν τα ομολογείς; Μήπως μπορείς να διαφύγεις την προσοχή του; Και αν ακόμα δεν τα πεις εσύ, εκείνος τα είδε· αν δε τα πεις εσύ εκείνος τα λησμονεί.
Διότι λέγει· «Ιδού εγώ είμαι ο Θεός εκείνος ο οποίος από αγάπη εξαλείφω τις αμαρτίες σου, και δεν τις ενθυμούμαι». Βλέπεις; «Εγώ δεν θα τις ενθυμηθώ» λέγει· διότι τούτο είναι ίδιον της φιλανθρωπίας· συ να τις θυμηθείς για να σου γίνει αφορμή σωφρονισμού.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Οι ορδές του Κεμάλ αφανίζουν τους Έλληνες

Πρόκειται για μία από τις πιο μαύρες στιγμές της Ιστορίας όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για την ανθρωπότητα ολόκληρη. Με την Γενοκτονία των Ποντίων αφανίστηκε...
από τις πατρογονικές του εστίες ένα ζωηρό κομμάτι του ελληνισμού, που πάλευε για την επιβίωσή του για περίπου 3000 χρόνια.
Ο όρος γενοκτονία δημιουργήθηκε το 1945 από τον Αμερικανό καθηγητή Λέμκιν λίγο πριν την Δίκη της Νυρεμβέργης για να περιγράψει τις πρακτικές που χρησιμοποίησαν οι Ναζί για να εξοντώσουν τους Εβραίους. Έτσι, χρησιμοποιείται από τότε για να αποδώσει την προσπάθεια εξόντωσης και αφανισμού, με συστηματικό τρόπο μίας φυλής-πληθυσμιακής ομάδας από μία συγκεκριμένη περιοχή.
Ήταν λοιπόν 19 Μαΐου του 1919 όταν ο Μουσταφά Κεμάλ, μετέπειτα Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων) αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα προκειμένου να ξεκινήσει την δεύτερη ιστορικά, φάση της εξόντωσης των Ελλήνων της βόρειας Μικράς Ασίας προσπαθώντας επίσης να συντονίσει την αντίσταση των Τούρκων κατά της ελληνικής στρατιάς που είχε καταλάβει πριν από μερικές εβδομάδες την Σμύρνη.
Οι Έλληνες του Πόντου αποτελούσαν πάντοτε ένα ζωτικό κομμάτι της περιοχής και παρόλο που ήταν μακρυά από τον εθνικό κορμό της ελληνικής χερσονήσου και των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας, διέγραψαν την δική τους πορεία η οποία όμως ήταν παράλληλη με αυτήν των υπολοίπων Ελλήνων.
Φτάνοντας στην νεώτερη Ιστορία, μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και την πτώση της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, οι Πόντιοι έγιναν ένα κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Περικυκλωμένοι από Μουσουλμάνους και πολλές άλλες εθνότητες, οι Πόντιοι κατάφεραν να διατηρήσουν την εθνική τους συνείδηση με συνέπεια πάντα να αποτελούν για του Οθωμανούς Τούρκους έναν «πονοκέφαλο» για την συγκεκριμένη περιοχή.
Μπορεί πληθυσμιακά να μην ξεπέρασαν τις άλλες εθνότητες αποτελώντας περίπου το 40% της περιοχής, όμως οι δραστηριότητές τους, τους έκαναν κυρίαρχους στην κοινωνική και την οικονομική ζωή του τόπου αυτού. Συγκεντρωμένοι ως επί το πλείστον στα αστικά κέντρα, οι Πόντιοι το 1986 αριθμούσαν περίπου 265.000 ψυχές, μέσα σε μόλις 15 χρόνια είχαν φτάσει τις 330.000, ενώ στις αρχές του 20 αιώνα είχαν ξεπεράσει τις 700.000!
Οι Πόντιοι όμως δεν αναπτύχθηκαν μόνο πληθυσμιακά αλλά και πνευματικά. Ενώ το 1860 υπήρχαν μόλις 100 σχολεία σε όλον τον Πόντο το 1919 υπολογίζονταν να ξεπερνούν τα 1400, ενώ ανάμεσά τους ήταν και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Πώς γίνεται μαζί με αυτά να λείπουν τα τυπογραφεία, οι λέσχες, τα θέατρα, οι εφημερίδες και κάθε τί που επιβεβαιώνει το υψηλό πνευματικό επίπεδο μίας κοινωνίας. Δεν έλειπαν. Η Σαμψούντα, Τραπεζούντα και οι άλλες ιστορικές πόλεις δεν είχαν σχεδόν τίποτα να ζηλέψουν από την κοινωνική και πολιτιστική ζωή πολλών ελεύθερων ευρωπαϊκών πόλεων.
Ωστόσο από το 1908 και με την χρονιά πολύ σημαντική για όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς ένα φιλόδοξο κίνημα που προωθούσε την ισονομία μεταξύ των λαών αναδύθηκε. Ήταν αυτό των Νεότουρκων. Όλες οι μειονότητες έτρεφαν ελπίδες για ίση μεταχείριση επί τέλους στην κοινωνία, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Οι Νεότουρκοι αποδείχθηκαν εθνικιστές και αντί της ισονομίας, στην ατζέντα τους είχαν την «κάθαρση» της Τουρκίας από όλους τους «ξένους».
Στο στόχαστρό τους έβαλαν κυρίως τους χριστιανικούς πληθυσμούς προκειμένου μεγάλες εκτάσεις της Ανατολίας να εκτουρκιστούν. Με την Ελλάδα να είναι απασχολημένη με το Κρητικό Ζήτημα και να μην είναι ικανή να συγκρουστεί ευθέως με την Τουρκία και σε άλλα μέτωπα, οι Πόντιοι και πολλοί άλλοι Έλληνες εκτοπίστηκαν και έζησαν σε μεγάλες κακουχίες υπό το πρόσχημα της «ασφάλειας του κράτους».Τα «Αμελέ Ταμπουρού» σχέδιο εκπονημένο από Γερμανούς αξιωματικούς σκόπευαν να εξοντώσουν όλους τους άνδρες που δεν κατατάσσονταν στον τουρκικό στρατό. Τα τάγματα αυτἀ εργασίας έβαζαν τους άνδρες να εργαστούν σε λατομεία, ορυχεία και κατασκευές δρόμων κάτω από κυριολεκτικά εξοντωτικές συνθήκες. Αποτέλεσμα; Ελέχιστοι ήταν αυτοί που κατάφερναν να επιζήσουν. Οι περισσότεροι υπέκυπταν στην πείνα τις αρρώστιες και τις κακουχίες. Αυτή ήταν η ισονομία που διακήρυτταν οι Νεότουρκοι.
Κάτι τέτοιο όμως οι Πόντιοι δεν μπορούσαν να το αφήσουν έτσι. Με τον καιρό, χιλιάδες ήταν οι άνδρες που αποφάσισαν να καταφύγουν αντάρτες στα ψηλά και δυσπρόσιτα βουνά της περιοχής προκειμένου με ελάχιστα μέσα να αντιταχθούν στους Τούρκους. Το ίδιο έκαναν και οι Αρμένιοι, όμως μέχρι το 1916 οι Τούρκοι είχαν αντιμετωπίσει τον κίνδυνο αυτό. Πώς; Mε την Γενοκτονία των Αρμενίων.
Πλέον το πεδίο για τον Μουσταφά Κεμάλ ήταν ελεύθερο. Ωστόσο οι Πόντιοι δεν ήταν εύκολος αντίπαλος με συνέπεια οι αντάρτες να καταφέρουν αποφασιστικά χτυπήματα στον οργανωμένο εθνικιστικό στρατό, ενώ από το 1919 έτρεφαν πολλές ελπίδες με την δημιουργία του Ποντοαρμενικού κράτους αλλά και την παρουσία του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία.
Οι αντάρτες οργανώνονταν κυρίως σε μικρές ομάδες 15 έως 30 ατόμων για να είναι ευκολότερη η μετακίνησή τους αλλά και η συντήρησ των ανδρών. Όπως διαβάζουμε στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου-National Geographic, υπολογίζεται πως περίπου το 1921 οι Πόντιοι αντάρτες στο σύνολότου ανέρχονταν σε πάνω από 12.000 άνδρες. Ένας μεγάλος για την εποχή αριθμός ατάκτων σκληροτράχηλων πατριωτών μαχητών στα νώτα της στρατιάς του Κεμάλ που δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε ποτέ από τα ελλαδικά επιτελεία.Το βραχύβιο όμως Ποντοαρμενικό κράτος και η ελάχιστη βοήθεια από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες είχαν να ασχολούνται κυρίως με την πολιτική παρά με την κρίσιμη κατάσταση στο μέτωπο, επέτρεψε στον Κεμάλ να προχωρήσει στην «τελική λύση».
Ενώ μέχρι πρότινος οι Έλληνες της περιοχής είχαν την αρωγή των Ρώσων, όλα άλλαξαν μόλις ήρθαν στην εξουσία οι Μπολσεβίκοι, οι οποίοι βοήθησαν απροκάλυπτα τους Τούρκους με κάθε μέσο. Στον ίδιο δρόμο και οι Γερμανοί οι οποίοι προμήθευαν με πολεμικό υλικό και πάσης φύσεως εφόδια τις ορδές του Κεμάλ.
Καθ'όλη την διάρκεια της παραμονής του ελληνικού στρατού στην ενδοχώρα της Ανατολίας, ο Κεμάλ απασχολούσε τους Έλληνες με αντάρτικες επιθέσεις, ενώ ταυτόχρονα είχε την δυνατότητα να σφαγιάζει ολόκληρα χωριά στον Πόντο. Χαρακτηριστικό είναι πως μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή, περίπου 200.000 Πόντιοι είχαν χάσει την ζωή του, ενώ σύμφωνα με άλλους ιστορικούς ο αριθμός μπορεί να ξεπερνά και τις 350.000!
Οι Πόντιοι έψαξαν για νέες πατρίδες, έτσι κατέφυγαν στην νότια Ρωσία αλλά και στην μητέρα Ελλάδα με την ανταλλαγή των πληθυσμών, ξεκινώντας μία νέα ζωή ενώ έδωσαν μία σημαντική πληθυσμιακή ανάσα στην γη της Μακεδονίας.Η μητέρα Ελλάδα με μία σημαντική καθυστέρηση αναγνώρισε τελικά την μαύρη αυτή στιγμή της Ιστορίας στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 με την Βουλή των Ελλήνων να ψηφίζει ομόφωνα για την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Δεν ξεχνάμε ωστόσο πως οι αντάρτες δεν παραδόθηκαν ούτε ακολούθησαν την πορεία του διαλυμένου ελληνικού στρατού. Πολλοί από αυτούς αρνήθηκαν να εγκατασταθούν στο ελληνικό κράτος και παρέμειναν στα βουνά του Πόντου μέχρι το 1924 σχεδόν παρενοχλώντας τις τουρκικές αρχές δημιουργώντας σοβαρά διπλωματικά επεισόδια μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.
Τελικά το μικρασιατικό όνειρο πέθανε μαζί με την ελληνική παρουσία στην Ανατολία. Ο ελληνισμός αυτός όμως δεν πέθανε ποτέ, ήρθε στην Ελλάδα αναζωογόνησε τον κοινωνικό ιστό, μεγαλούργησε και βοήθησε την μητέρα πατρίδα σε κάθε δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισε από τότε.

Γιώργος Μιχαηλίδης



Πηγή: http://yiorgosthalassis.blogspot.com/

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Θεέ μου σ´αγαπώ

Αμαρτήσαμε, Κύριε, ανομήσαμε, ασεβήσαμε.
Λησμονήσαμε τις εντολές σου
Και πορευθήκαμε σύμφωνα με τη δική μας πονηρή σκέψη.
Συμπεριφερθήκαμε ανάξια προς την κλήση μας
Και προς το Ευαγγέλιο του Χριστού σου.
Περιφρονήσαμε τη Θεία Του συγκατάβαση
Και τα Άγια παθήματά Του, που για χάρη μας υπέμεινε.
Ντροπιαστήκαμε μπροστά στον αγαπητό σου Υιό.
Κλήρος και λαός απομακρυνθήκαμε από κοντά σου
Και όλοι βρισκόμαστε μακριά από Σένα.
Όλοι παρεκτραπήκαμε, ναι, όλοι, και γίναμε ανάξιοι.
Κανένας μας, μα ούτε ένας δεν εφαρμόζει δικαιοσύνη και δεν αποφασίζει δίκαια.
Αποδειχθήκαμε ανάξιοι της ευσπλαχνίας σου και της φιλανθρωπίας σου
Και της στοργικής σου αγάπης, Θεέ μας, εξαιτίας της κακίας και της πονηρίας μας
Που εκδηλώθηκε στα καθημερινά μας έργα και στις συνήθειές μας.
Συ είσαι γεμάτος αγάπη και αγαθότητα, αλλά εμείς γίναμε παραβάτες του νόμου σου.
Συ είσαι μακρόθυμος, αλλά εμείς άξιοι για πολλές τιμωρίες.
Γνωρίζουμε την αγαθότητά σου, μολονότι εξακολουθούμε να φερόμαστε ασύνετα.
Λίγο μας έχεις τιμωρήσει σε σύγκριση με το πλήθος των αμαρτιών μας.
Συ εμπνέεις φόβο, και ποιος μπορεί να αντισταθεί στη δύναμή σου;
Εάν θελήσεις να φανερώσεις τη δύναμή σου, τρόμος θα καταλάβει ακόμη και τα όρη.
Αλλά και στο μέγεθος της δυνάμεώς σου ποιος ποτέ θα έχει το θάρρος να αντιπαραταχθεί;
Εάν κλείσεις τον ουρανό, ποιος μπορεί να τον ανοίξει;
Και αν ανοίξεις τους καταρράκτες σου, ποιος θα βρεθεί να τους συγκρατήσει;
Πολύ εύκολο είναι σε Σένα να κάνεις σε μια στιγμή τον πλούσιο ζητιάνο και τον φτωχό πλούσιο
Να δώσεις ζωή σ΄ όποιον δεν έχει και να οδηγήσεις στον θάνατο αυτό που είναι γεμάτος υγεία
Να πατάξεις με ασθένεια, αλλά και να θεραπεύσεις.
Και μόνο να θελήσεις κάτι, αυτό έχει γίνει κιόλας πράξη τελειωμένη.
Κάνε, Κύριε, να κοπάσει η οργή σου.
Δώσε άφεση, Κύριε, συγχώρησε, Κύριε.
Μη μας καταδικάσεις ολοκληρωτικά για τις ανομίες μας.
Είμαστε και μεις λαός σου και γνήσιοι κληρονόμοι σου.
Γι΄ αυτό τιμώρησέ μας, αλλά με επιείκια και αγάπη και όχι με τον θυμό σου.
Αμήν.

Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου

Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Ο Χριστός είναι η χαρά, η ελπίδα, η αγάπη μας

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ, ΑΥΤΟΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΣ
Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά.
Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μία χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μία πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. Όπως λέγει ο Δαβίδ: «ελίπανας εν ελαίῳ την κεφαλήν μου, και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον» (Ψαλμ. ΚΒ’ 5). Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις, σε μεθάει. Αυτή η θεία μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία» (Πρβλ. Ματθ. ε’ 8).
Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε τη χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα και την πάντερπνη ευδαιμονία. Η χαρά η πασίχαρη, που ξεπερνά κάθε χαρά. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι, «ίνα η χαρά ημών η πεπληρωμένη» (Α’ Ιω. α’ 4).
Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο, όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σάς το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μάς αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μάς γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σ’ αυτή τη χαρά θα γνωρίσομε τον Χριστό. Δεν μπορούμε να Τον γνωρίσουμε, αν Εκείνος δεν μας γνωρίσει. Πώς το λέγει ο Δαβίδ; «εάν μη Κύριος οικοδομήσῃ οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες· εάν μη Κύριος φυλάξει πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμ. ΡΚΣΤ'[126] 1).
Αυτά η ψυχή μας θέλει να αποκτήσει. Αν προετοιμασθούμε ανάλογα, η χάρις θα μάς τα δώσει. Δεν είναι δύσκολο. Αν αποσπάσουμε την χάρη, όλα είναι εύκολα, χαρούμενα κι ευλογία Θεού. Η θεία χάρις διαρκώς κρούει την πόρτα της ψυχής μας και περιμένει ν’ ανοίξουμε, για να έλθει στην διψώσαν καρδίαν μας και να την πληρώσει. Το πλήρωμα είναι ο Χριστός, η Παναγία μας, η Αγία Τριάς. Τι ωραία πράγματα!
Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάς. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.
Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού, το παν. Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού. Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο. Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις.
Ένας να είναι ο στόχος μας, η αγάπη στον Χριστό, στην Εκκλησία, στον πλησίον. Η αγάπη, η λατρεία προς τον Θεό, η λαχτάρα, η ένωση με τον Χριστό και με την Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος. Η αγάπη στον Χριστό είναι κι αγάπη στον πλησίον, σ’ όλους, και στους εχθρούς. Ο χριστιανός πονάει για όλους, θέλει όλοι να σωθούν, όλοι να γευθούν τη Βασιλεία του Θεού. Αυτός είναι ο χριστιανισμός. Μέσω της αγάπης προς τον αδελφό θα κατορθώσουμε ν’ αγαπήσουμε τον Θεό. Ενώ το επιθυμούμε, ενώ το θέλουμε, ενώ είμαστε άξιοι, η θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού. Όταν αγαπάμε τον αδελφό, αγαπάμε την Εκκλησία, άρα τον Χριστό. Μέσα στην Εκκλησία είμαστε κι εμείς. Άρα όταν αγαπάμε την Εκκλησία, αγαπάμε και τον εαυτό μας.

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Το μεν ουν αμαρτήσαι ανθρώπινον υπάρχει το δε απελπίσαι, σατανικόν και ολέθριον

Η διδασκαλία της Εκκλησίας δέχεται τους δαίμονες ως εκπεσόντες αγγέλους. Κατ’αυτό τον τρόπο, τους τοποθετεί εντός του πλαισίου των δημιουργημάτων του Θεού. Κατά συνέπεια ,απορρίπτει τη σχετική αντίληψη του συστήματος της Διαρχίας  ότι τα όντα αυτά προέρχονται από την αρχή του κακού , η οποία βαίνει παράλληλα προς την αρχή του αγαθού, δηλαδή τον Θεό. Την ύπαρξη των δαιμόνων μαρτυρούν και η Αγία Γραφή και η Ιερά παράδοση. Ενδεικτικά θα μνημονεύσουμε ορισμένες σχετικές μαρτυρίες.
Ήδη στο βιβλίο της Γενέσεως γίνεται αναφορά για την ύπαρξη και τη δράση του διαβόλου, ο οποίος, με τη μορφή του όφεως , οδήγησε τους πρωτόπλαστους ,τον Αδάμ και την Εύα, στην πτώση. Σαφής είναι η μνεία του διαβόλου και στο βιβλίο του Ιώβ: «Και εγένετο ως η ημέρα αύτη και ιδού ήλθον και άγγελοι του Θεού παραστήναι ενώπιον του Κυρίου, και ο διάβολος ήλθε μετ’αυτών» . Στο βιβλίο της Σοφίας Σολομώντος τονίζεται η δράση του διαβόλου ως συντελεστή της απώλειας της μακαριότητας του ανθρώπου: «φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον». Επίσης, στην Καινή Διαθήκη οι μαρτυρίες περί διαβόλου είναι πολυπληθείς. Ολόκληρη η ζωή και το έργο του Κυρίου αποβλέπουν στην εξουδετέρωση του σατανά από τη ζωή του ανθρώπου και την εκμηδένιση της τυραννίας του.
 Ο σατανάς θεωρείται ως ο άρχων του κόσμου τούτου, εκείνος που ανακόπτει την επικράτηση της βασιλείας του Θεού επί της γης. Ο Ιησούς υφίσταται τους πειρασμούς από τον διάβολο στην έρημο. Ο σατανάς έρχεται και απομακρύνει τον θείο λόγο ο οποίος σπάρθηκε στους ανθρώπους και επιπροσθέτως σπέρνει ζιζάνια αμαρτίας και πονηρίας. Μνεία των δαιμόνων γίνεται και στην Ιερά Παράδοση. Αιτία της έκπτωσης των δαιμόνων από την αγγελική τάξη και ζωή υπήρξαν η υπερηφάνεια, η έπαρση, η αλαζονεία, η ανταρσία. Οι εκπεσόντες άγγελοι, δηλαδή οι δαίμονες στερήθηκαν τη δυνατότητα τη μετανοίας σε αντίθεση με τον άνθρωπο που μπορεί να μετανοήσει επειδή ακριβώς το σώμα ασθενεί.
Το έργο των δαιμόνων είναι η αντενέργεια στο θέλημα του Θεού. Η υπονόμευση του απολυτρωτικού έργου του Σωτήρα και η αντίδραση στην οικειοποίηση της σωτηρίας εκ μέρους του ανθρώπου. Το έργο του διαβόλου είναι ποικιλόμορφο , αλλά πάντοτε έχει στόχο αρνητικό, καταστρεπτικό , ολέθριο. Στην αρνητική αυτή αποστολή προβαίνουν οι δαίμονες είτε δραστηριοποιούμενοι οι ίδιοι εναντίον των ανθρώπων είτε χρησιμοποιώντας για την επιτέλεση του θεόμαχου τούτου έργου τους ασεβείς εναντίον των ευσεβών, τους απίστους κατά των πιστών. Το έργο των δαιμόνων επιτελείται κατά θεία παραχώρηση. Δηλαδή ο Θεός αφήνει ελεύθερο το πεδίο στους δαίμονες να δρούνε έχοντας ως αντικείμενο ενεργείας τους τον άνθρωπο. Αυτό γίνεται για να δοκιμαστεί ο άνθρωπος και να φθάσει μετά από πολύ πνευματικό αγώνα στην πνευματική του τελείωση αλλά και για να τιμωρηθεί για τις αμαρτίες και παραβιάσεις του θείου θελήματος που ο ίδιος ο άνθρωπος διαπράττει. Η δράση τους δεν εστιάζεται μόνο στους ανθρώπους οι οποίοι κινούνται εντός των παθών αλλά και σε εκείνους που είναι κοντά στο Θεό.
Με το έργο των δαιμόνων συνδέεται και η μαγεία, η λευκή και η μαύρη. Η μαγεία δεν έχει καμιά σχέση με τον Θεό. Όποιος χρησιμοποιεί την μαγεία επικλήνεται καθαρότατα τον διάβολο.
  Ο άνθρωπος που ζει εν Χριστώ και κατά Χριστόν έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει τις μεθοδεύσεις και τις επιθέσεις του διαβόλου. Κάνοντας χρήση του αυτεξουσίου του ο άνθρωπος μπορεί να αναδειχθεί νικητής στον αγώνα κατά του διαβόλου. Βρισκόμενος ο άνθρωπος σε συνεχή και αδιάλειπτη εγρήγορση και πάντοτε μαζί με την θεία επικοινωνία και κοινωνία καθίσταται ισχυρός και ακατανίκητος. Επιπλέον αντιλαμβάνεται την περιορισμένη δύναμη του ισχυρού σε αντίθετη περίπτωση «πεπτωκότος αγγέλου». Ο Νείλος ο ασκητής μας τονίζει περί τούτου: «Το μέν ούν αμαρτήσαι ανθρώπινον υπάρχει το δε απελπίσαι, σατανικόν και ολέθριον».

Χρίστος Θεοδώρου
Θεολόγος

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).