Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Η ζωή είναι στα χέρια σου

Μπορείς, αν θέλεις, να διαλέξεις τη χαρά ή μπορείς να συναντάς την απελπισία όπου κι αν κοιτάς.
Όλα είναι δικά σου.
Πώς συμβαίνει και μερικοί άνθρωποι βλέπουν παντού όμορφους ουρανούς και πράσινο χορτάρι με ωραία λουλούδια, ενώ άλλοι δυσκολεύονται να βρούνε έστω και ένα όμορφο πράγμα;
Ο Καζαντζάκης λέει:
Έχεις τα πινέλα και τα χρώματα.
Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.
Δεν έχει σημασία τι χρώματα χρησιμοποιείς τώρα.
Πάντα μπορείς να τ’ αλλάξεις…

Leo Buscaglia

Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή γερνάμε, γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε

Αν θες να παραμείνεις νέος, πρέπει να συναναστραφείς νέους ανθρώπους.
Αν θες να γεράσεις, προσπάθησε να τους μιμηθείς.
Μη φοβάσαι να γεράσεις.
Είναι πολλοί εκείνοι που ποτέ δεν είχαν αυτό το προνόμιο.
Μην ανησυχείς για το πώς θα αποφύγεις τον πειρασμό.
Όσο μεγαλώνεις θα σ' αποφεύγει αυτός.
Ο ηλικιωμένος άνθρωπος που τον αγαπούν είναι σαν χειμώνας με λουλούδια.
Μονάχα να 'ξεραν οι νέοι.
Μονάχα να μπορούσαν οι γέροι.
Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή γερνάμε.
Γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε!
Όσοι αγαπούν βαθιά ποτέ δεν γερνούν.
Μπορεί να πεθαίνουν από γηρατειά, αλλά πεθαίνουν νέοι.
Υπάρχει κάτι πιο λυπηρό από το να γερνάς – το να παραμένεις παιδί (να συμπεριφέρεσαι σαν μωρός).
Μερικοί άνθρωποι το μόνο που κάνουν είναι να γερνούν.
Όσο ζεις συνέχισε να μαθαίνεις πως να ζεις.
Ακολούθησε αυτό που αγαπάς.
Μην καταδεχτείς να ρωτήσεις τι αναζητούν «εκείνοι» εκεί έξω.
Ρώτα τι έχεις μέσα σου.
Ακολούθησε όχι τα συμφέροντά σου, που αλλάζουν, αλλά αυτό που είσαι κι αυτό που αγαπάς, που ούτε θα αλλάξει, ούτε πρέπει να αλλάξει.
Τίποτα σπουδαίο δεν έγινε ποτέ χωρίς ενθουσιασμό.
Μόλις εμπιστευτείς τον εαυτό σου, θα ξέρεις πώς να ζήσεις.
Η ζωή είναι γεμάτη με συγκεκριμένες υποχρεώσεις και ευθύνες, αλλά καμία δεν είναι τόσο βασική, πρωταρχική ή σημαντική, όσο η ευθύνη που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας.
Τίποτα σπουδαίο δε γίνεται ξαφνικά, όπως δεν γίνεται ένα τσαμπί σταφύλια ή ένα σύκο.
Αν μου πεις ότι λαχταράς ένα σύκο, σου απαντώ ότι χρειάζεται χρόνος.
Άφησέ το να ανθίσει, μετά να καρποφορήσει, μετά να ωριμάσει.
Πολλοί κυνηγούν την ευτυχία όπως ένας αφηρημένος άνθρωπος που ψάχνει το καπέλο του, ενώ το έχει στο χέρι του ή στο κεφάλι του.
Παρ' όλες τις περιπλανήσεις, η ευτυχία βρίσκεται πάντα σε μια περιορισμένη περιοχή και ανάμεσα σε αντικείμενα που είναι σχεδόν μπροστά μας.
Να είσαι ειλικρινής στις σκέψεις σου, καθαρός στα αισθήματα σου.
Δεν θα χρειαστεί να κυνηγήσεις την ευτυχία.
Θα σε κυνηγήσει εκείνη.
Η χαρά δε βρίσκεται στα πράγματα, βρίσκεται μέσα μας.
Τα καλά λόγια μπορεί να είναι σύντομα και εύκολο να ειπωθούν, αλλά ο απόηχος τους πραγματικά δεν τελειώνει ποτέ.
Η τρυφερότητα και η καλοσύνη δεν είναι σημάδια αδυναμίας και απελπισίας, αλλά δείγματα δύναμης και αποφασιστικότητας.
Πάντα να δείχνεις λίγο μεγαλύτερη καλοσύνη απ' ότι είναι απαραίτητο.
Αν δεν έχεις νιώσει συχνά τη χαρά του να κάνεις μια καλή πράξη, έχεις παραμελήσει πολλά και περισσότερο απ' όλα τον εαυτό σου.
Εκείνοι που φέρνουν το φως του ήλιου στις ζωές των άλλων δεν μπορούν να το κρατήσουν μακριά από τους ίδιους.
Πιστεύω ότι θα περάσω από τη ζωή μόνο μια φορά.
Αν επομένως, υπάρχει κάποια καλοσύνη που μπορώ να προσφέρω ή κάποιο καλό που μπορώ να κάνω σε οποιονδήποτε συνάνθρωπο, ας το κάνω τώρα κι ας μην το αναβάλλω ή το παραμελήσω, καθώς δε θα ξαναπεράσω από δω.
Γιατί λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού κι όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;
Κάθε φορά που αναρωτιέσαι για τον σωστό δρόμο, να παίρνεις τον πιο ανηφορικό.
Μόνο η ανηφόρα οδηγεί στην κορυφή.
Μάθε ν' ακούς συνομιλητή σου.
Δεν μαθαίνεις τίποτα ακούγοντας μόνο τον εαυτό σου.
Κάποιοι απλά μεγαλώνουν ενώ άλλοι ωριμάζουν.

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Υπάρχει Ζωή μετά τη Γέννηση;

Στην κοιλιά της εγκύου, δύο έμβρυα συνομιλούν.
Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη.
Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει:
-Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;
Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά:
-Ασφαλώς, ναι, για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ό,τι μας περιμένει μετά."
Ο μικρός σκεπτικιστής έχει εκνευριστεί:
-Αυτό είναι αρκετά ανόητο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Πώς θα έμοιαζε μια τέτοια ζωή, ούτως ή άλλως;
Ο μικρός πιστός όμως, υποστηρίζει:
-Δε γνωρίζω. Αλλά σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερο φως από εδώ. Και ίσως να στεκόμαστε στα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας!
Το γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ξεσπάει:
-Ένα μάτσο ανοησίες! Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το περπάτημα. Και φαγητό με το στόμα είναι πραγματικά μια εντελώς γελοία ιδέα – έχουμε τον ομφάλιο λώρο, που μας τροφοδοτεί αρκετά καλά, ήδη! Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η ζωή μετά τη γέννηση είναι αδύνατη: ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός!
Ο μικρός πιστός παραμένει ακλόνητος:
-Είναι όντως δυνατή. Απλά μπορεί να είναι λίγο διαφορετική από ό,τι είμαστε εδώ.
Ο μικρός σκεπτικιστής σιγά-σιγά χάνει την υπομονή του μπροστά σε τόση χαζομάρα:
-Κανείς και εννοώ ποτέ κανείς, δεν ήρθε πίσω μετά τη γέννηση! Ρίξε μια ματιά σε αυτό: η γέννηση είναι απλά το Τέλος της Ζωής. Τελεία και παύλα. Και κάτι ακόμα για σένα και τα τρελά όνειρά σου: Η ζωή είναι μία μεγάλη σκοτούρα μέσα στο σκοτάδι, αυτό είναι!
Ο μικρός πιστός δεν το αφήνει έτσι:
-Το παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς είναι η ζωή μετά τη γέννηση… αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς θα δούμε τελικά τη μητέρα μας και αυτή θα μας φροντίσει."
Ο σκεπτικιστής γούρλωσε τα μάτια του:
-Μητέρα! Πιστεύεις στη μητέρα; Είναι γελοίο! Με συγχωρείς, αλλά… πού είναι αυτή, θα ήθελα να σε ρωτήσω;
Ο μικρός πιστός κάνει μια χειρονομία με το χέρι:
-Αυτή είναι εδώ! Παντού γύρω μας. Ζούμε μέσα σ' αυτήν, καθώς και μέσω αυτής. Χωρίς αυτήν εμείς δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουμε!
Ο μικρός σκεπτικιστής δεν είναι δυνατόν τώρα να συγκρατηθεί:
-Αυτό φτάνει πραγματικά το αποκορύφωμα της ανοησίας. Και για κανένα λόγο δεν μπορώ να δω πουθενά τη μητέρα σου. Ούτε ένα κομμάτι της – είναι αρκετά προφανές – διότι απλά: δεν υπάρχει!
Το μικρό που πιστεύει, κουνάει το κεφάλι του και κλείνει τα μάτια:
-Μερικές φορές, όταν είμαστε πολύ ήσυχα, την ακούω να τραγουδά. Ή να χαϊδεύει τον κόσμο μας. Νιώθω και έχω την αίσθηση και πιστεύω σταθερά, ότι η γέννηση είναι ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα!

Ένα κείμενο άγνωστου συντάκτη, προερχόμενο από τη Γερμανία.

Πηγή: http://www.agiazoni.gr/

Η ταπεινή Βασίλισσα

"Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ' η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση.
Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι' ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.
Μέσα στο καθένα από αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών».
Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κ' η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμό κι αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Κι' αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς οπού νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκόντανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα.
Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί αυτό το μυστικό κάλλος που τραβά σαν μαγνήτης τις ευσεβείς ψυχές και τις ησυχάζει και τις παρηγορά."

Φώτης Κόντογλου

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Σ' ευχαριστώ Θεέ μου...

Την ώρα που ξαπλώνεις για να κοιμηθείς, θυμήσου να σε παίρνει ο ύπνος μ' αισθήματα ευγνωμοσύνης.
Αν κοιμηθείς σκεπτόμενος δυσάρεστα και λυπηρά αν σε μιζέρια και σε σκέψεις γκρίνιας έρθει ο ύπνος να σε πάρει, γέμισες δηλητήρια το κορμί σου όλη νύχτα .
Ενώ αν πεις "σ' ευχαριστώ Θεέ μου" που αναπνέω, που ήρθαν δυο φίλοι σπίτι να με δουν, που έφαγα αυτό το νόστιμο σουβλάκι κι αυτό το τέλειο παγωτό, που είδα τα μάτια του καλού παιδιού μου κι άκουσα το τραγούδι π' αγαπώ, που φίλησα τα χείλη της καλής μου, και έδωσα ένα κέρμα στο φτωχό...
Μα όχι μόνο να τα πεις, μα να τα νιώσεις κι όλας τούτα δω τα λόγια.
Να αισθανθείς να βγαίνει από τα σπλάχνα σου κάτι γλυκό.
Κάτι σαν παιδικό σιρόπι, που ρίχνει ευθύς τον πυρετό.
Τότε να δεις τι ομορφιά η καρδιά θα νιώσει και πόσο θα γλυκάνει το μυαλό, και πώς ο ύπνος γρήγορα θα έρθει να σου χαρίσει χορτασμό.
Θα κοιμηθείς ίσως τρεις ώρες, μα θα 'ναι ο ύπνος σου βαθύς ντυμένος την ευγνωμοσύνη σαν να εκοιμήθης δεκατρείς.
Τέτοιοι ανθρώποι - εγώ νομίζω - θα ζήσουνε χρόνια πολλά, γιατί η γκρίνια μάς γερνάει κι ασπρίζει όλων τα μαλλιά.
Γι' αυτό, κι εσύ όταν ξαπλώνεις προσπάθησε να θυμηθείς τα τόσα δώρα που βιώνεις και πάψε να μεμψιμοιρείς...
Για προσκεφάλι σου να έχεις τη λέξη αυτή: ευχαριστώ!
Κι αν η ζωή σου σε πληγώνει εσύ, ξανά ευχαριστώ!
Μοιάζει τρελό, κουφό, παράλογο, να λέω για όλα ευχαριστώ.
Μα όσες φορές το δοκιμάζω πιάνει! Και, να! είμαι εδώ, κι ακόμα ζω...

π.Ανδρέας Κονάνος

Η προσευχή

Η προσευχή είναι αγάπη.
Μια αγάπη που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο και που πονά για κάθε ύπαρξη.
Έτσι λοιπόν, όταν προσευχόμαστε με πόνο και αγάπη, τότε και εμείς νιώθουμε την ψυχική κατάσταση αυτού για τον οποίο προσευχόμαστε στον Θεό, και εκείνος νιώθει την ενέργεια της προσευχής μας.
Και για να δώσουμε έμφαση πηγαίνοντας λίγο μακρύτερα λέμε πως όταν δυο άνθρωποι είναι μεταξύ τους δεμένοι με δεσμά υπερβολικής αγάπης δε χρειάζεται να προσεύχονται ο ένας για τον άλλο, διότι αυτοί ζουν την καρδιακή κοινωνία και η ίδια η αγάπη τους είναι μία αιώνια προσευχή προς τον Θεό τους και όχι μόνο για αυτούς αλλά και για όλο τον κόσμο.
Η κάθε προσευχή μας, ως ενέργεια ειρήνης και αγάπης, λαμβάνεται από τον Θεό και παρέχεται σε όλους τους ανθρώπους γενικά αλλά και ιδιαίτερα σε αυτούς που αναφερόμαστε στην προσευχή μας.
Μέσα από την προσευχή μαθαίνουμε πως όλη η ανθρωπότητα είναι τελικά ένας άνθρωπος... είμαστε εμείς.

Ιερομονάχου Βαρθολομαίου Αγιορείτου

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Ο Παράδεισος δεν είναι μακριά μας

Είναι όμορφο να διαβάζεις δυο ωραίες σε περιεχόμενο σελίδες.
Να θαυμάζεις μια ανθισμένη γλάστρα ή να απολαμβάνεις μια δύση ηλίου.
Όμορφο είναι να δέχεσαι ένα αγνό χαμόγελο.
Να φέρνεις στο νου μια σκέψη ελπίδας, να οραματίζεσαι ένα αύριο καλύτερο.
Είναι ωραίο να αναπαύεται μ’ ευγνωμοσύνη το μάτι σου πάνω στην καθαρή μοκέτα του δωματίου ή στο συγυρισμένο συρτάρι σου, αλλά και ν’ απολαμβάνεις -γιατί όχι;- μια πετυχημένη λιχουδιά.
Είν' όμορφο να προσπαθείς να μη σε κουράζει η σκέψη της ανημπόριας που περνάς, γιατί αύριο θα 'χεις λάβει "συν τω πειρασμό και την έκβαση" με τη δύναμή Του.
Να πιστεύεις στον εαυτό σου είναι πολύ όμορφο, αν και βλέπεις -εσύ όσο κανείς άλλος- την αδυναμία σου να είσαι καλός.
Να εκτιμάς την προσπάθεια σου και την ανεπιτήδευτα αγαθή σου θέληση να γίνεσαι καλύτερος.
Όμορφο είναι να πιστεύεις το καλύτερο και για τους άλλους.
Και πίσω από τον άδικο κάποτε λόγο τους, να ψάχνεις να βρεις τον κρυφό άγνωρό σου πόνο τους, που έστειλε τη χολή στα χείλη τους.
Να λες δυο λόγια ικεσίας γι’ αυτούς και να ευχαριστείς αμέσως Εκείνον που θα τους θεραπεύσει.
Είναι όμορφο να στηλώνεις το βλέμμα καθημερινά στη Ματιά του Πανάγαθου Θεού σου κι ανοίγοντας την καρδιά να στέλνεις το φως Της βαθειά σου.
Την Αγάπη και την Ελπίδα να στέλνεις, ότι είσαι ο ελεημένος Του.
Κι ύστερα φέρνοντας τούτο το φως στη δική σου ματιά να το χαρίζεις παντού.
Στην κοπέλα που σ’ εξυπηρέτησε πίσω από την γκισέ, στον μικρό που σκούπισε τα τζάμια τ’ αυτοκινήτου σου.
Στον συνταξιδιώτη μέσα στο τρένο, π’ αθέλητα σε πάτησε.
Στη γριά μητέρα σου που ζει και σήμερα την παραξενιά της.
Είναι όμορφο μπαίνοντας κάθε πρωί στο δρόμο της καθημερινότητας, να ‘σαι πρόθυμος να χαμογελάσεις.
Και το χαμόγελο σου αυτό να δίνει όλους το μήνυμα ότι:
Ο Παράδεισος δεν είναι μακριά μας, αλλά κουρνιάζει μέσα μας.
Με την καλοσύνη που θα ντυθούμε.
Στην ελπιδοφόρα προσμονή που δε θα διώξουμε από μέσα μας.
Στο ζεστό χειροκρότημα που θα χαρίσουμε.
Στο κομμάτι της σοκολάτας που θα στερηθούμε για να τη χαρεί κάποιο παιδί.
Είναι όμορφο να ‘σαι πιστός στην αποστολή που κλήθηκες να επιτελέσεις πάνω στη γη:
Να είσαι ο χαρούμενος άνθρωπος.
Ένα ζωντανό μήνυμα χαράς γιατί "ζει Κύριος ο Θεός"!
Ω, ναι είναι πολύ -πολύ όμορφο να δέχεσαι τη δωρεά του Παράδεισου που σου χαρίζεται και να γίνεσαι έν’ άγγιγμα παραδείσου για τον καθένα είτε αυτός ζει μαζί σου, είτε λαχαίνει να περνά απ’ το διάβα σου.
Ας είναι να ζήσουμε ένα καλοκαίρι χαράς, μέσα στην καλοσύνη, την αγάπη και την ομορφιά του Θεού μας.

Πηγή: http://xristianos.gr/

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;

Tι λένε για μένα οι άνθρωποι;
της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη

Κύριε, πριν 2000 χρόνια ρώτησες τους μαθητές σου:
Τι λένε για μένα οι άνθρωποι;
Ο λόγος Σου διαχρονικός κι έρχεται σήμερα να κουδουνίσει στ’ αυτιά μου.
Ζητάς κι από μένα μια απάντηση: τι λένε για μένα οι άνθρωποι;
Εσύ γνωρίζεις τις σκέψεις που κρύβω από τους άλλους και ξέρεις –ενώπιος ενωπίω είμαστε- πως δεν θέλω να Σου πω ψέματα.
Άλλωστε Εσύ γνωρίζεις τα εσώψυχά μου.
Πώς γίνεται το λοιπόν να σε ξεγελάσω;
Μόνο που ότι πούμε, παρακαλώ Σε, ας μείνει μεταξύ μας.
Συγχώρα με μονάχα γιατί θα Σε πικράνω…
Κι αρχίζω.
Ναι, σήμερα όσο ποτέ, ομολογούν οι άνθρωποι πως είσαι απαραίτητος.
Είσαι λένε, αναντικατάστατος.
Γιατί, όταν πιστεύουμε στην ύπαρξή Σου, λιγότερα Lexotanil πίνουμε για να κοιμηθούμε και να ηρεμήσουμε!
Λένε πως είσαι ο Δημιουργός.
Αλλά το βλέπεις, πως απόχτησα κι εγώ, ο άνθρωπος, δύναμη και δημιουργώ.
Με την Επιστήμη μέχρι κλωνοποίηση κάνω!
Λένε ακόμα οι άνθρωποι του καιρού μου πως είναι βεβαιότητα η Πρόνοιά Σου.
Αλλά καλού-κακού πρέπει να εμπιστευτώ στη δικιά μου πρόνοια, για ν’ αποχτήσω το κάτι τις -όπου θέλεις το προχωράς το κάτι τις…
Τι λεν για Σένα;
Πως είσαι ο Κύριός μας, λένε.
Γι’ αυτό άλλωστε σου αφιερώνουμε τη μια μέρα της εβδομάδας, την Κυριακή, και τις άλλες μέρες, το ξέρεις, τις αφιερώνουμε σε άλλους κυρίους.
Τι λένε για Σένα;
Μα ότι είσαι ομπρέλα που, όταν βρέχει, τρέχουμε από κάτω της να φυλαχτούμε.
Αλλά –μη προς κακοφανισμό- μπορούμε να κυβερνάμε σήμερα τα σύννεφα, να τα βομβαρδίζουμε, να φεύγουν… να ’ρχονται και τέτοια.
Ακόμα λένε πως το θέλημά Σου είναι σοφό.
Κι όπως στον ουρανό έτσι κι εδώ στη γη να γίνεται ‘κείνο που θες.
Μονάχα, πρόσεξε, σύμφωνα με το δικό μας θέλημα να ’ναι το θέλημά Σου.
Ναι, Κύριε, για Σένα λέμε πως είσαι ο Πατέρας μας κι όπως μας είπες, είμαστε παιδιά Σου όλοι.
Γι’ αυτό υπάκουοι στην εντολή Σου πήγαμε στα πέρατα της γης και διαδώσαμε το λόγο Σου.
Βέβαια σα μυαλωμένοι που είμαστε, τους δώσαμε το Ευαγγέλιο και τους πήραμε τη γη τους.
Είναι θέμα προνοητικότητας –δικής μας- όπως Σου εξήγησα.
Εξακολουθούμε πάντα, πιστοί στην εντολή Σου, να διαδίδουμε το Ευαγγέλιό Σου.
Και βεβαίως ΟΛΑ τα παιδιά Σου πρέπει να μάθουν τη μοναδική Αλήθεια που είσαι Εσύ και ο λόγος Σου.
Να Σε προσκυνήσουν όλοι, ε, και σα δάσκαλοι εμάς να μας χειροκροτούν, να μας ειδωλοποιούν.
Λένε οι άνθρωποι πως είσαι ο Πλάστης μας και όλοι πλάσματά Σου.
Φιλάνθρωπος ως είσαι –το λέμε και το πιστεύουμε αυτό– όλους τους σκέπει η αγάπη Σου.
Αγάπη είσαι, έτσι Σε λένε οι άνθρωποι κι είπες πως πρέπει να Σου μοιάσουμε.
Γι’ αυτό ανοίξαμε τις ντουλάπες μας και δίνουμε… και δίνουμε απλόχερα στους άλλους αδελφούς μας.
Γιατί, έλα και πες μου Σε παρακαλώ, τι να την κάνω τη ζακέτα που μου στένεψε;
Αμ το παλιομοδίσιο το παλτό και τα παπούτσια, ξέρεις δα, κείνα που με στενεύουν;
Δοξολογούν το όνομά Σου οι άνθρωποι, όπως μας ζήτησες, γιατί αλάφρωσαν κι οι βαρυφορτωμένες μας ντουλάπες!
Αλλά γενικά μας ενδιαφέρει να μάθουν όλοι το νόμο Σου.
Γιατί τότε δε θα κλειδώνουμε τα σπίτια μας, δε θα κινδυνεύει η ζωή μας και τα αγαθά μας!
Ο κόσμος λέει, πως είσαι ο Σωτήρας και η Οδός.
Κι εμένα με συμφέρει πολύ να είσαι η Οδός, γιατί ο άντρας μου όταν βαδίζει το δρόμο Σου δεν θα ξενοκοιτάζει, τα παιδιά μου δεν θα ξημεροβραδιάζονται σε ντισκοτέκ και ύποπτα μπαρ.
Θα μπορώ να έχω έτσι ήσυχο το κεφάλι μου!
Είσαι η Οδός, αυτό λένε οι άνθρωποι, Κύριε, οδός που θα μας βοηθήσει να περάσουμε καλύτερα ετούτη τη ζωή!
Οι άνθρωποι παραδέχονται πως ήρθες και σταυρώθηκες για μας και προσκυνούν τ’ Άγια Πάθη Σου.
Κι είπες και το ομολογούν αυτό οι πιστοί Σου, πως αν θέλουμε να Σε ακολουθήσουμε, να σηκώσουμε το σταυρό μας.
Κι εμείς, οι πιστοί Σου, πήραμε το σταυρό μας, και επειδή ήτανε –και μην το αρνηθείς- βαρύς, τον κάναμε κόσμημα και θαρρετά και υπερήφανα τον κρεμάσαμε στο στήθος μας.
Ομολογούμε έτσι πως και δικοί Σου είμαστε, μα κι ελαφρύς είναι ο σταυρός.
Άσε που ομορφαίνει τον κόρφο μας και το κομψό μας φουστάνι.
Και με ρωτάς: "Τι λένε οι άνθρωποι για μένα;"
Πως κι αν δεν υπήρχες έπρεπε να Σε εφεύρουμε!
Αγαπημένε φίλε, αδελφέ, Κύριε και Δημιουργέ, δικέ μου Πλάστη, Σε πίκρανα το ξέρω.
Ό,τι είπαμε, παρακαλώ, ας μείνει μεταξύ μας.
Θα εξακολουθώ ίδια, ολόιδια ο Φαρισαίος, να λέω άλλα στους άλλους κι άλλα να κάνω.
Πώς είπες;
Μ’ αγαπάς στο χάλι που ’χω;
Το άκουσα καλά αυτό που είπες;
Πως μ’ αγαπάς, ναι… ναι… το είπες, κι Εσύ ψέματα δε λες ποτέ.
Σ’ ευχαριστώ!!!
Κι αυτό το ευχαριστώ είναι αληθινό… αλήθεια λέω, πίστεψέ με.

Απόσπασμα από το Βιβλίο:
2000 χρόνια μετά "Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;"

Ο Ιησούς Χριστός και οι πιστοί

Αυτός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας, εμείς είμαστε το σώμα.
Είναι δυνατόν να υπάρχει κενόν διάστημα μεταξύ κεφαλής και σώματος;
Ασφαλώς όχι.
Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος, εμείς η οικοδομή που θεμελιώνεται σ’ Αυτόν.
Αυτός είναι η κληματαριά, εμείς οι κληματόβεργες.
Αυτός είναι ο Νυμφίος, εμείς η Νύμφη του Εκκλησία.
Αυτός είναι ο ποιμένας μας, εμείς τα πρόβατά του.
Εκείνος είναι η οδός της ζωής, εμείς βαδίζουμε σ’αυτήν.
Εμείς είμαστε ο Ναός ο πνευματικός.
Αυτός έρχεται και κατοικεί μέσα μας.
Αυτός είναι ο πρωτότοκος, εμείς είμαστε οι αδελφοί Του.
Αυτός είναι ο κληρονόμος της Ουρανίου Βασιλείας ως Υιός του Θεού εμείς οι συγκληρονόμοι Του.
Αυτός είναι η ζωή που οδηγεί στην αιώνια σωτηρία και ευτυχία, εμείς οι μέτοχοι της Αγίας αυτής ζωής.
Αυτός είναι η ανάστασις του κόσμου και των ανθρώπων από την νέκρωση της αμαρτίας, εμείς αυτοί που ανασταινόμαστε.
Αυτός είναι το πνευματικό φως του κόσμου, εμείς αυτοί που φωτίζονται από το φως.
Όλα τα παραπάνω φανερώνουν την ένωση του Ιησού Χριστού με εμάς τους πιστούς Του.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Εσύ δεν καλείσαι να ρωτήσεις, αλλά να ζήσεις...

Όταν ζεις δεν ρωτάς....
Απλά ζεις και κινείσαι στην ροή της πρόνοιας του Θεού
Κι αυτή η εμπειρική σου επαφή με την ζωή και τον Χριστό μας, σου φέρνει τις απαντήσεις.
Εσύ δεν καλείσαι να ρωτήσεις, αλλά να ζήσεις.
Ας αφήσουμε και λίγο χώρο στο Θεό να ενεργήσει μέσα μας, μέσα από την εμπειρία της ζωής και όχι μονομερώς από την σκέψη.
Η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα να το λύσουμε, αλλά μια εμπειρία που πρέπει να ζήσουμε.

π.Λίβυος

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/

Το θέμα είναι εσύ τι αποφασίζεις

Σε παρακαλώ, κάνε μια προσπάθεια να γνωρίσεις το Χριστό.
Δε ξέρεις τι χάνεις!
Και μου λες δε τα γουστάρω αυτά.
Οι παπάδες και το σινάφι τους με απωθούν.
Και σου λέω πιάσε το Χριστό.
Κάνε μια προσπάθεια να τον συναντήσεις εκείνον τον ίδιο.
Στην καρδιά σου να τον νιώσεις, να επικοινωνήσεις.
Όχι απλά ν’ανάψεις ένα κεράκι και να ξαναπάς το Πάσχα.
Είναι σα να μου λες: είμαι τρελά ερωτευμένος με μια γυναίκα, αλλά δε βαριέσαι, θα βγούμε μια φορά και ξανά θα τη δω του χρόνου!!
Όλοι χωράνε μέσα στην εκκλησία, φίλε!
Και οι καλοί παπάδες και οι αγιογδύτες.
Και οι καλοί απλοί άνθρωποι και τα λαμόγια.
Ο Χριστός, φίλε μου, δεν έκανε διακρίσεις.
Ποτέ του.
Και τον Ιούδα μέσα στους μαθητές του τον είχε.
Αλλά και με τον τελώνη έφαγε στο ίδιο σπίτι και με την πόρνη μίλησε.
Και είδες πόσο υπέροχες έγιναν οι ψυχές των τελευταίων μετά!
Μόνο που εδώ στην εκκλησία παίρνεις ό,τι ζητήσεις!
Ουρανό θα ζητήσεις;
Ουρανό θα νιώσεις.
Σκάνδαλα θα ψάξεις;
Σκάνδαλα θα βρεις.
Να σου πω και κάτι που έλεγε ο γέρ.Παΐσιος:
Εδώ στο άγιο Όρος, στον κήπο της Παναγιάς όλα θα τα βρεις!
Και υπέροχα λουλούδια και αγκάθια και τριβόλια.
Σκέψου πως ο Ιούδας έμεινε Ιούδας, ενώ άλλοι (Ζακχαίος, πόρνη, ληστής) έγιναν από σκιές του εαυτού τους σπουδαίοι!
Άρα, φίλε, το θέμα δεν είναι πόσοι εκμεταλλευτές ρασοφόροι υπάρχουν, αλλά το τι κάνεις υπεύθυνα εσύ και η καρδιά σου. Ελευθερία.
Αυτό δίδαξε ο Χριστός. Σε βαθμό άπειρο, ακατανόητο...
Και μη ξεχνάς ότι εσύ κι εγώ δεν είμαστε οι κριτές του καθενός.
Μονάχα του εαυτού μας.
Και ξέρουμε καλά το τι βόθρο έχουμε ακόμη μέσα μας.
Γονάτισες;
Προσευχήθηκες;
Όχι από συνήθεια!
Ούτε από περιέργεια για να δεις αν ο Χριστός θα πραγματοποιήσει σαν μαγικό τζίνι αυτό που θα του ζητήσεις! (τι φτηνή αγοραπωλησία!)
Γιατί να μένουμε τόσο μονοδιάστατοι ώρες-ώρες;
Τρελαίνομαι!
Απορώ.
Και με τον εαυτό μου.
Ένιωσες ποτέ σου το χάδι της Χάρης του μετά από μια ειλικρινή εξομολόγηση;
Κοινώνησες;
Πήρες το Χριστό τον ίδιο στο σώμα και στη ψυχή σου;
Όχι;
Ε, τι περιμένεις, λοιπόν;
Πώς περιμένεις να βρεις αλήθεια όταν το μόνο που επιδιώκεις στη ζωή σου είναι ένα γρήγορο, φτηνό υποκατάστατο σχέσεων;
Έρωτα ψεύτικου;
Χρήματος παράνομου, κλπ κλπ;
Κάνε την κίνηση την έξυπνη, τη σωστή και άσ’τα τ’άλλα.
Κάνε νέο ξεκίνημα, αληθινό βρε αδερφέ!
Το ξεκατίνιασμα υπήρχε, υπάρχει.
Σκάνδαλα υπήρχαν, υπάρχουν.
Και άγιοι επίσης υπήρχαν και υπάρχουν.
Το θέμα είναι απλό:
Εσύ τι αποφασίζεις;
Όχι με το μυαλό τη λογική.
Αλλά δυναμικά και ήρεμα με όλο σου το είναι!

Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως
Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης

Πηγή: http://aoratigonia.blogspot.gr/

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Υπάρχει πεπρωμένο και ποια η σχέση του με τον Θεό;

Πόσες φορές ακούμε από διάφορους ανθρώπους να λένε:
"Ήταν της μοίρας το γραμμένο" ή
"Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον".
Σαν χριστιανοί φυσικά και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει πεπρωμένο ή μοίρα.
Όμως ενώ καταδικάζουμε αυτές τις λέξεις και τις παραπάνω φράσεις δυστυχώς πολλές φορές το σκεπτικό και το νόημα του πεπρωμένου ή της μοίρας το βαπτίζουμε ως «θέλημα του Θεού» υιοθετώντας και καλλιεργώντας την έννοια τους.
Π.χ. κάποιος τραυματίζεται σοβαρά σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και οι κάποιοι γνωστοί –άνθρωποι της Εκκλησίας- θέλοντας να «παρηγορήσουν» τη μητέρα του τραυματισθέντος ανθρώπου λέγουν «…ήταν θέλημα Θεού να το πάθει» με άλλα λόγια είναι σαν να λένε: «ήταν το γραμμένο του…(από τον Θεό)…να το πάθει»!
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός δεν είναι ο" προγραμματιστής" μιας προκαθορισμένης ζωής, μέσα στην οποία είμαστε άβουλες μαριονέτες. Αντιθέτως είμαστε δημιουργημένοι "κατ’εικόνα…" δηλαδή ελεύθεροι, έχοντας την δική μας θέληση και βούληση να κατευθύνουμε την ζωή μας σύμφωνα με τις επιλογές που διαλέγουμε, σύμφωνα με την λογική και τα "πιστεύω" μας.
Το θέλημα του Θεού είναι ένα: Ο Θεός "…πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν…" (Τιμ.Α’ 2:4).
Κάποιοι μπερδεύονται με το θέμα "Χρόνος-Θεός". Υποστηρίζουν λοιπόν ότι αφού ο Θεός γνωρίζει τα πάντα και επειδή για τον Θεό έχουν γίνει τα πάντα, άρα η ζωή μας είναι σκλαβωμένη κάτω από την "γνώση του Θεού" (επειδή τα ξέρει ο Θεός άρα έτσι πρέπει να γίνουν). Όμως αυτό είναι λανθασμένο.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να αναλογιστούμε το εξής: από την μία λέμε ότι ο Θεός ξέρει τα πάντα…άρα όλα έχουν γίνει… άρα υπάρχει πεπρωμένο. Το ζήτημα όμως είναι ότι…ΔΕΝ γνωρίζουμε το τι ξέρει ο Θεός, άρα η γνώση του Θεού για το μέλλον μας δεν μπορεί να μας επηρεάσει αλλά ούτε και το έχει προκαθορίσει ο Ιδιος!
Ο Θεός ως Άκτιστος δεν υπόκεινται στον χωροχρόνο. Η ιδιότητά του αυτή του δίνει την
δυνατότητα να γνωρίζει τα πάντα, όμως όχι διότι τα έχει «προγραμματίσει» πως θα γίνουν, αλλά διότι μπορεί και βρίσκεται και εκτός του χωροχρόνου. Για τον Θεό δηλαδή δεν υπάρχει "τώρα" ή "μετά", δεν υπάρχει μέλλον ή παρελθόν, για τον Θεό δεν υπάρχει χρόνος, γιατί δεν υπόκεινται στον χρόνο όπως κάθε άλλο κτιστό ον (άγγελοι, άνθρωποι, ζώα…) ή και άψυχα αντικείμενα τα οποία επειδή βρίσκονται μέσα στον χωροχρόνο υπόκεινται στην φθορά.
Ο Θεός λοιπόν μπορεί να γνωρίζει το μέλλον και την κατάληξη του καθενός μας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έχει προαποφασίσει το τέλος μας. Η έννοια την Παντογνωσίας του Θεού δεν πρέπει να συγχέεται με το «πεπρωμένο» του κάθε ανθρώπου.
Ο Θεός δεν προορίζει αλλά προγνωρίζει. Το θέλημα του Θεού είναι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και όχι να υποφέρουν. Μην κάνουμε λοιπόν τον Θεό συνένοχο με τα λάθη μας και ρίχνουμε την ευθύνη σ’Αυτόν.
Εάν κάποιος καπνίζει μανιωδώς και βγάλει καρκίνο στους πνεύμονες δεν ήταν «θέλημα Θεού» να το πάθει, αλλά δικό του «θέλημα». Διότι αυτός γνώριζε ότι με αυτό που κάνει κινδυνεύει να αρρωστήσει όμως συνέχιζε.
Πολλές φορές θέλοντας να απενεχοποιηθούμε για την κατάληξη κάποιων επιλογών μας λέγουμε ότι ήταν "Το θέλημα του Θεού" να γίνει αυτό. Όμως αυτό όχι μόνο δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη των πράξεών μας αλλά συγχρόνως γίνεται και αιτία μεγάλης αμαρτίας μιας και ρίχνουμε το "φταίξιμο" στον Θεό.
Ο Θεός είναι ο Κύριος της Ζωής και του Θανάτου. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υπεύθυνος για την διαχείριση της ελευθερίας μας. Διαχειριστές της ζωή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο του Θεού μας, ότι μας αφήνει ελεύθερους να επιλέξουμε και να διαμορφώσουμε την ύπαρξή μας και την ζωή μας γενικότερα.
Δεν υπάρχει λοιπόν πεπρωμένο για κανέναν, δεν υπάρχει τίποτα προδιαγεγραμμένο για την ζωή μας. Σαν όντα που έχουμε την ελευθερία και το νου να κάνουμε της επιλογές της ζωή μας είμαστε οι διαχειριστές και οι αρχιτέκτονες της πορείας μας στην ζωή αυτή αλλά και οι διαμορφωτές για την Ζωή μετά την ζωή.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: http://www.paterikiorthodoxia.com/

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Ο Θεός στον οποίο δεν πιστεύω

Δεν θα πιστέψω ποτέ στο Θεό που καταδικάζει την ύλη…
Σ’ ένα Θεό μαζοχιστή.
Σ’ ένα Θεό που απαγορεύει τις ανθρώπινες χαρές…
Στο Θεό που ευλογεί τους νέους Κάϊν της γης ή εμπνέει φόβο.
Στο Θεό καλοκάγαθο "παππού" που ανέχεται τα πάντα.
Στο Θεό που «ξεχωρίζει»μια Εκκλησία,ένα Έθνος,ένα πολιτισμό,μια φυλή,αποκλείοντας όλα τα άλλα…
Στο Θεό -Κριτή που δικάζει με το νόμο στο χέρι…
Στο Θεό που εξαντλούν οι φιλοσοφικές θεωρίες…
Στο Θεό που καταλαβαίνουν μονάχα οι ώριμοι, οι σοφοί και συστηματικοί.
Στο Θεό που τιμούν όσοι τρέχουν στις εκκλησίες,ενώ εξακολουθούν να κλέβουν με τέχνη και να συκοφαντούν.
Στον απρόσωπο Θεό των γραφείων των θεολόγων και των νομομαθών.
Στο Θεό που αρέσκεται στη «φιλανθρωπία» όσων δεν τηρούν την δικαιοσύνη…
Στο Θεό που καταδικάζει τη σεξουαλικότητα.
Στο Θεό -εκδικητή…
Στο Θεό – όπιο της παρούσας ζωής και ελπίδα μόνο μιας μεταθανάτιας ύπαρξης.
Στο Θεό του οποίου οι μαθητές αδιαφορούν για τον κόσμο και την ιστορία.
Στο Θεό που νομίζουν ότι αγαπούν όσοι δεν αγαπούν κανένα…
Στο Θεό όσων προσεύχονται για να εργάζονται άλλοι…
Στο Θεό που δεν είναι αγάπη ούτε μεταδίδει αγάπη…
Δεν πιστεύω στο Θεό στον οποίο δεν μπορώ να ελπίζω τη στιγμή που χάνονται όλες οι άλλες ελπίδες μου.
Ναι!
Ο Θεός μου είναι ένας Θεός αλλιώτικος!

Χουάν Αρίας, "Ο Θεός στον οποίο δεν πιστεύω"

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Η αγάπη του Θεού φανερώνεται στην Δημιουργία

Στην δημιουργία του ανθρώπου φανερώνεται η άπειρη αγάπη του Θεού. Επίσης και στην δημιουργία όλης της κτίσεως φανερώνεται ότι ο Θεός είναι η Αυτοαγάπη. Ο Θεός δεν είχε ανάγκη, ούτε «υποχρέωση» να δημιουργήσει οτιδήποτε. Από αγάπη «βγήκε» από τον εαυτό Του και δημιούργησε όλο αυτό το σύμπαν. Τέλος με μια ξεχωριστή πράξη αγάπης δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Του. Αφού δημιούργησε πρώτα το παλάτι μετά δημιουργεί και το πριγκιπόπουλο, το οποίο και εισάγει ως κάτοικο-κύριο μέσα στο παλάτι. Τον άνθρωπο τον δημιούργησε τελευταίο, την έκτη ημέρα της Δημιουργίας. Τον δημιούργησε όχι με τον λόγο Του, όπως δημιουργησε όλο το σύμπαν -«είπε και εγεννήθησαν»1- αλλά με μια ιδιαίτερη δημιουργική πράξη. Τον άνθρωπο τον έπλασε με τα χέρια Του, όπως λέγει η Αγία Γραφή. Βέβαια αυτό είναι μια ανθρωπομορφική έκφραση, αφού ο Θεός δεν έχει χέρια. Ο Θεός είναι Πνεύμα.
Η Αγία Γραφή θέλει μ’ αυτήν την έκφραση να μας διδάξει ότι ο Θεός έκανε κάτι πολύ ιδιαίτερο για τον άνθρωπο και τον προίκισε με ο,τι ανώτερο, με την εικόνα Του. Ο άνθρωπος έχει μέσα του την εικόνα του Θεού. Τα ζώα δεν έχουν την εικόνα του Θεού, ούτε τα φυτά, ούτε τα άψυχα, ούτε τα αστέρια η οι πλανήτες. Μόνο ο άνθρωπος και οι Άγγελοι έχουν την εικόνα του Θεού, το «κατ’ εικόνα».
Στην δημιουργία φανερώνεται γενικά η αγάπη του Θεού. Στη δημιουργία του ανθρώπου φανερώνεται η ιδιαίτερη αγάπη του Θεού, ο έρωτας -όπως λένε οι Άγιοι- που έχει ο Θεός για τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος όμως έπεσε, αμάρτησε. Ο άνθρωπος έχασε την κοινωνία του με τον Θεό. Εν τούτοις ο Θεός δεν τον εγκατέλειψε. Τον επισκέφτηκε δια του Χριστού και τον έσωσε. Τον ανέπλασε δια του Πρωτοτόκου πάσης κτίσεως. Σ’ αυτήν την ανάπλαση, την αναδημιουργία του ανθρώπου δια του Θεανθρώπου (Θεία Οικονομία) φανερώθηκε κατ’ εξοχήν η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο.
Η αγάπη του Θεού φανερώνεται στην Θεία Οικονομία.
Ο Θεός μας έπλασε, μας έκανε παιδιά του, μας υιοθέτησε, μας έβαλε μέσα στην Άκτιστη Εκκλησία Του, που είναι η Αγία Τριάδα, η πρώτη Εκκλησία. Μας έβαλε στον παράδεισο ώστε να συναπολαμβάνουμε, να συνδιαλεγόμαστε μαζί του. Όρισε να υποτάσσεται σε μας όλο το σύμπαν: τα ζώα, τα φυτά και γενικά η Δημιουργία…
-Και εμείς τι κάναμε;
-Επαναστατήσαμε και θελήσαμε να φτάσουμε στον προορισμό μας, χωρίς τον Θεό. Προχωρήσαμε εγωιστικά, χωρίς την Θεία Χάρη, από μόνοι μας. Του είπαμε: «Δεν Σε θέλουμε…Άφησέ μας μόνους…». Ο Θεός το σεβάστηκε αυτό γιατί μας αγαπά. Επίσης από αγάπη μας έβγαλε από τον παράδεισο για να μην γίνει αθάνατο το κακό.
Παραχώρησε να μπούμε στην ταλαιπωρία του θανάτου για να μην μείνουμε αιώνια στην πτώση. Θα ήταν αβάσταχτη μια αιώνια ζωή, μέσα στην πτώση, μέσα σ’ αυτήν την διεφθαρμένη κατάσταση, που ήρθαμε λόγω της αμαρτίας, λόγω της ανταρσίας. Μας δίνει λοιπόν τον θάνατο, πάλι από αγάπη ο Θεός, σαν ένα στοπ στην κακία μας και την διαφθορά μας.
συνεχίζεται…

Ιερομόναχος Σάββας ο Αγιορείτης

Πηγή: http://hristospanagia.gr/

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Στον εφημεριδοπώλη Ιωάννη για τα βάσανα της ζωής

Μην χάνεις το θάρρος σου.
Μην σκέφτεσαι το κακό.
Ο Δημιουργός σου βρίσκεται κοντά σου.
Ο τα πάντα ορών βλέπει.
Ο Παντελεήμων θα σε ελεήσει.
Και τώρα είναι ελεήμων απέναντί σου αν και είσαι άρρωστος και σκυθρωπός.
Αυτός δοκιμάζει τον ηρωισμό σου.
Δοκιμάζει την πίστη και την ελπίδα σου.
"Μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται" ( Εβρ. 12, 6 ) λέει ο Απόστολος , που έχει υποστεί πολλά χτυπήματα , όπως λέει αλλού: "υπό Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μίαν έλαβον, τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθάσθην, τρις εναυάγησα" ( Β΄ Κορ. 11, 24-25 ) .
Όλα αυτά τα βάσανα τα δεχόταν ο Παύλος από τους ανθρώπους , όμως ευχαριστούσε τον Θεό, σαν να δέχθηκε από τον Ίδιο.
Και ποτέ δεν παραπονιόταν για τους ανθρώπους ,τους βασανιστές του, αλλά, βασανισμένος και διωγμένος , ασταμάτητα ενθάρρυνε τους άλλους χριστιανούς λέγοντας:
"Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν ερώ, χαίρετε."( Φιλ. 4,4 ) .
Εσύ  βέβαια θα μου πεις:
"Εγώ δεν είμαι ο απόστολος Παύλος!".
Ξέρω, ότι δεν είσαι, αλλά είσαι χριστιανός, και είσαι πνευματικό τέκνο του απόστολου Παύλου, όπως είμαστε όλοι εμείς τα πνευματικά τέκνα όλων των αποστόλων, των πνευματικών μας γονιών.
Εσύ νομίζεις πως σήμερα δεν υπάρχουν χριστιανοί που να υπομένουν τα βάσανα με χαρά; Ιδού, στη Ρωσία επαναλαμβάνεται η ιστορία των αποστολικών παθών.
Φτάνουν έως εμάς πολλές ειδήσεις, πως οι χριστιανοί στη Ρωσία υπομένουν τα μαρτύρια με χαρά, Υπάρχουν και ανάμεσά μας χριστιανοί , οι οποίοι με αποστολική χαρά υπομένουν τα βάσανα της ζωής.
Αυτοί δεν το αγγέλλουν στον κόσμο, ούτε οι εφημερίδες γράφουν γι’ αυτό.
Αυτοί τα λένε ψιθυριστά στους πνευματικούς, και προσεύχονται στον Θεό για τους βασανιστές τους.
Ο πάγος των παθών δεν καταστρέφει τη ζεστασιά της ελπίδας τους.
Τι είδους άνθρωπος θα ήταν εκείνος που την εποχή του δριμύτατου χειμώνα δεν θα πίστευε στον ερχομό της άνοιξης;
Αλόγιστος. Άπειρος.
Η δυνατή παγωνιά θα ήταν διπλάσια δυνατότερη χωρίς την προσδοκία της άνοιξης.
Και στη δική σου ζωή θα στείλει ο Δημιουργός σου την άνοιξη μετά από τις τωρινές σκυθρωπές μέρες σου.
Κι εσύ θα χαίρεσαι και θα γιορτάζεις.
Και θα θυμώνεις με τον εαυτό σου, που κάποια φορά είχες ξεπέσει στην πίστη και την ελπίδα.
Γι" αυτό: μην χάνεις το θάρρος.
Μην σκέφτεσαι το κακό.
Ο Δημιουργός σου θα βρίσκεται κοντά σου.
Ο χειμώνας περνά και η άνοιξη είναι στην πόρτα.
Ειρήνη σε σένα και ευλογία από τον Κύριο.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Σε ευχαριστώ που σ΄ αγαπώ

Σήκωσε τις άγκυρες του "είμαι υπεράνω", της αγωνίας, της μικρότητας και πες το.
Πες το απλά, ταπεινά, χωρίς πολλά πολλά.
Μη ακροβατείς μέσα στον χωροχρόνο που σου έχει απομείνει.
Μην απορρίπτεις την χαρά των λόγων.
Μην καθηλώνεσαι μέσα στην ατολμία σου.
Πες το.
Ομολόγησέ το χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό, χωρίς αύριο.
Σ’ αγαπώ.
Σ’ αγαπώ και σε ευχαριστώ που είσαι στην ζωή μου.
Σε ευχαριστώ που γεμίζεις την καθημερινότητά μου με την παρουσία σου.
Σε ευχαριστώ που είσαι παρών στις λύπες και στις χαρές μου.
Σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να αγαπώ.
Σε ευχαριστώ που σ΄ αγαπώ.
Μάνα μου, πατέρα μου, αδελφέ μου, αδελφή μου, φίλε μου, σύζυγέ μου, παιδί μου, συνάνθρωπέ μου, Θεέ μου… σε ευχαριστώ.
Σε ευχαριστώ που μπορώ να ζήσω αγαπώντας.
Σε ευχαριστώ που μπορώ να δώσω και να δοθώ.
Σε ευχαριστώ που μ’ αγαπάς με τον δικό σου τρόπο.
Σε ευχαριστώ που μπορώ να πω σ’ αγαπώ… και να το εννοώ.

Αρχιμανδρίτης  Παύλος Παπαδόπουλος

Περαστικά!

Είναι γεγονός πως κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως, όταν ο ασθενής βρίσκεται σε κατάσταση ναρκώσεως, όχι μόνον δεν αισθάνεται, αλλά δεν βλέπει ούτε όνειρα. Γι’ αυτό τη  νάρκωση την ονομάζουν ύπνο χωρίς όνειρα. Αυτά όλα όμως αφορούν το σώμα. Η ψυχή είναι ελεύθερη κι έχει τη δική της ζωή. Κι όταν θέλει ο Θεός , ανεξαρτητοποιείται κατά κάποιον τρόπο από το σώμα. Αποδείξεις υπάρχουν πολλές . Μία από αυτές είναι και το γεγονός που διηγήθηκε ένας σεβαστός στην ηλικία προσκυνητής της Υπεραγίας Θεοτόκου, όταν ήρθε στην Ιερά Μονή την άνοιξη του 2006. Είπε τα εξής:
Το πρόβλημα της υγείας μου ως προς το κυκλοφορικό ήταν τόσο σοβαρό, ώστε οι γιατροί απεφάσισαν να με εγχειρήσουν για να με σώσουν. Γνωρίζοντας τη σοβαρότητα της εγχειρήσεως, προσευχήθηκα θερμά στον Θεό και ζήτησα  τη βοήθεια της Παναγίας, την Οποία ευλαβούμαι πολύ και Την έχω προστάτιδα.
Κατά την διάρκεια της εγχειρήσεως, ενώ ήμουν εντελώς ναρκωμένος, "είδα" την Δέσποινα του κόσμου Ιεροπρεπή και γλυκύτατη, να σκύβει από πάνω μου και χαμογελώντας να μου λέει:
- Περαστικά!
Από τη χαρά μου και την αγάπη που Της έχω, φώναξα:
- Παναγία μου!!!
Το φώναξε και η ψυχή μου αλλά, όπως μου είπαν οι γιατροί, το φώναξε και το στόμα μου! Όταν με άκουσαν που φώναξα, νόμισαν ότι ξυπνούσα από τη νάρκωση και ταράχθηκαν, γιατί το πόδι μου ήταν ανοιχτό από πάνω μέχρι κάτω! Ανάμεσά τους ήταν και μια γιατρίνα . Όταν όμως είδαν πως συνέχισα να είμαι ήρεμος και ναρκωμένος , συνέχισαν την εγχείρηση, η οποία είχε εξαιρετική επιτυχία.
Όταν συνήλθα από την εγχείρηση, ήρθαν όσοι γιατροί είχαν λάβει μέρος και με ρωτούσαν λεπτομέρειες για το όραμα που είχα δει, το οποίο θυμόμουν καθαρά όταν ξύπνησα από τη νάρκωση! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειχνε η γιατρίνα , η οποία προσπαθούσε με τη λογική να εξηγήσει το γεγονός. Τα θαυμαστά όμως του Θεού θαυμάζονται, δεν εξηγούνται. Γι’ αυτό σήμερα ήρθα εδώ στο Μοναστήρι Της, να Την προσκυνήσω και να Την ευχαριστήσω.

Από το βιβλίο: "Νεώτερα θαύματα της Παναγίας στη Βαρνάκοβα και ιστορίες για την αιωνιότητα.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πως να ζω, τι να κάνω και πως να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο

Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.
Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:
Να μοιράζεσαι τα πάντα.
Να παίζεις τίμια.
Να μη χτυπάς τους άλλους.
Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
Να κοκκινίζεις.
Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.
Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα.
Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ.
Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω.
Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν.
Το ίδιο κι εμείς.
Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ΄ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα.
Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.
Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.
Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο.
Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.
Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους…
Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά.
Ένας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου.
Αυτή η άδεια, μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας.
Ακόμη περιέχει το "πιστεύω" ενός παραμυθά:
* Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.
* Ότι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.
* Ότι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.
* Ότι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.
* Ότι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.
* Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Προσπάθησα πολύ να μη γράψω κάτι που θα γινόταν η αιτία να μου αφαιρέσουν την άδεια…

"Θεέ μου, είσαι άδικος… και η αγάπη πρέπει να έχει όρια!..."

Κυριακή του Ασώτου, η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου.
Στις εκκλησίες διαβάζεται ένα από τα πιο σκανδαλιστικά κομμάτια του ευαγγελίου, η παραβολή του ασώτου υιού.
Γι' αυτήν ανεβάσαμε παλαιότερα την ανάρτηση:
"Όπου κι αν έχεις πέσει, σε περιμένει. Έλα πίσω!"
Τώρα αναδημοσιεύουμε το παρακάτω εξαιρετικό σχόλιο, από το ιστολόγιο Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες: Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που "του ανήκουν" (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου.
Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει.
Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις.
Γιατί;
Τη ζωή του ήθελε να κάνει.
Ας τα λουστεί τώρα.
Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό.
Τον κακομαθαίνεις.
Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια;
Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε.
Δεν είναι σωστό.
Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!!
Ε, αυτό πάει πολύ…
Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής:
Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός;
Δεν σου πέρασε από το μυαλό το "έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε";
Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι;
Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, "εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες";
Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυρό Σου;
Μαζί με άλλους Χριστιανούς να περιμένουμε δικαίωση από το θάνατο αυτού του καθάρματος;
Καλά τώρα….
Σοβαρά μιλάς;
Επειδή σου είπε ένα "μνήσθητι", του λες με σιγουριά "από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο";
Έτσι τον φαντάζεσαι, Θεέ μου, τον Παράδεισο;
Ξέρεις τι έχει κανείς αυτός ο ελεεινός σε εμάς;
Ξέρεις για τις κλοπές, τους φόνους, τις αδικίες του;
Δεν βλέπεις τα χριστιανικά μας μάτια που βράζουν για εκδίκηση;
Άλλωστε, αυτός πεθαίνει πλέον.
Πες του:
"Θα ήθελα να κάνω κάτι για σένα, αλλά δεν έχουμε χρόνο να μου αποδείξεις ότι σωφρονίστηκες".
Πες του μια παρηγοριά, μια ευχή.
Μίλα του λογικά.
Ε, όχι και "από σήμερα είσαι μαζί μου….".
Τι σημαίνει ότι είδες τη μετάνοια στην καρδιά του;
Δεν καταλαβαίνεις ότι σε εκμεταλλεύεται κι αυτός, όπως και ο μικρότερος γιος;
Συγχωρείς, συγχωρείς, συγχωρείς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς….
Πού θα πάει αυτή η ιστορία;
Δεν βλέπεις εμάς που συνεχίζουμε το έργο σου;
Δεν καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια;

Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους μαθητές μου που καθημερινά μου δίνουν αφορμές γι’ αυτό το κείμενο.
Τους εύχομαι να εγκαταλείψουν τη θρησκεία και να τρελαθούν με έναν τέτοιο Θεό….

Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Δρ. Θεολογίας – Καθηγητής

Πηγή: http://o-nekros.blogspot.gr/

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Νύχτα είναι θα περάσει



Στίχοι:       Τάκης Καρνάτσος
Μουσική:  Αλέξης Παπαδημητρίου
Ερμηνεία:  Αλέκα Κανελλίδου

Πάλι άσκοπο ξενύχτι, σφίγγει πιο πολύ το δίχτυ
Κάποιος σκόρπια λόγια λέει, στην κασέτα η Μίλβα κλαίει
Έξω βρέχει και φυσάει, ένας κούκος τρις χτυπάει
Το τηλέφωνο σωπαίνει, ένα βήμα ξεμακραίνει
Το τασάκι έχει γεμίσει, απ’ την κάπνα έχω δακρύσει
Γέλια με φθηνά αστεία, μα δε δίνω σημασία
Σαν μια κούκλα συμμετέχω, δεν αντέχω, δεν προσέχω
Σβήνει κι έρχεται η μορφή σου, κάπου χάνω τη φωνή σου
Μα δεν πειράζει, νύχτα είναι θα περάσει
Κι ίσως αύριο το πρωί να σ’ έχω ξεχάσει
Θεέ μου, τι ψέμα, δε σ’ έχω ξεπεράσει
Νιώθω μια μελαγχολία, στην καρδιά καταγγελία
Τα κεριά σκιές απλώνουν, οι αναμνήσεις με θυμώνουν
Είπα, έστω μια φιλία, και ζητάς αδιαφορία
Σα σημάδι μ’ αποφεύγεις, αφού πρώτα όμως με κλέβεις
Τα κομμάτια μου μαζεύω και τη σκέψη μου παιδεύω
Σε θυμάμαι και σε σβήνω, μια μ’ αφήνεις, μια σ’ αφήνω
Δεν τ’ αξίζουμε το ξέρω, έλα όμως που υποφέρω
Ότι πήρες και δε δίνεις, τώρα άλλοθι προτείνεις
Μα δεν πειράζει, νύχτα είναι...
Νύχτα είναι θα περάσει

Ο “Νεκρός” φορούσε ρολόι

Για έναν "νεκρό" ο χρόνος είναι νεκρός.
Για ένα "ζωντανό" είναι ψευδαίσθηση, γιατί στην ουσία δεν υπάρχει.
Εμείς τον φτιάξαμε και τον συμφωνήσαμε, για να περιορίζουμε την ζωή μας.
Για να βάζουμε σε πρόγραμμα την μόνη απρογραμμάτιστη πραγματικότητα, την ύπαρξη.
Το μέγα θαύμα της ζωής θελήσαμε να το μετρήσουμε.
Να το ορίσουμε, να το περιορίσουμε, να βάλουμε αριθμούς στο άπειρο.
Να δεσμεύσουμε την ζωή μας σε παρελθόν, σε παρόν, σε μέλλον.
Έτσι η ζωή και ο άνθρωπος διασπάστηκαν.
Ο άνθρωπος χάθηκε από το διαρκές παρόν, το τώρα της ζωής.
Πόσοι άνθρωποι δεν υπέφεραν και δεν υποφέρουν χαμένοι στις ενοχές του παρελθόντος.
Χαμένοι στο άγχος, την αγωνία και την αβεβαιότητα του μέλλοντος.
Χαμένοι στις σκιές της ύπαρξης.
Εάν η ζωή έχει κάποιο νόημα, αυτό είναι στο τώρα.
Είναι στο σήμερα.
Είναι στην αναπνοή και την εκπνοή της στιγμής.
Το παρελθόν είναι ένα πτώμα.
Μια απειλητική σκιά που την αφήνουμε να μας κυνηγά.
Το μέλλον είναι μια ψευδαίσθηση.
Ένα παιγνίδι του νου μας.
Μονάχα το τώρα υπάρχει.
Ο ορισμός της ζωής σε χθες, σήμερα, αύριο, είναι τυραννία.
Τυραννία για την ζωή, τον άνθρωπο.
Είναι τυραννία του προγραμματισμού.
Της μεθόδου, του σχεδίου, του ρολογιού που χτυπάει απειλητικά και σου μετράει, σου τρώει την ζωή.
Τυραννία γιατί πρέπει να γιορτάζεις συγκεκριμένες μέρες αντί για κάθε μέρα.
Να αγοράζεις και να καταναλώνεις.
Να δουλεύεις για τον χρόνο, τον χρόνο του κέρδους.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Κινέζος, ο Θεός και η Μοναξιά"

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Ατελείωτες ενοχές



Ομιλία πατρός Ανδρέα Κονάνου με θέμα: "Ατελείωτες Ενοχές"
Νεανική Σύναξη Αγίας Σοφίας Ν. Ψυχικού 7 Νοεμβρίου 2012

Σεξ παντού, Έρωτας πουθενά

Η αποσπασματική χρήση του σεξ ως βιολογικής ανάγκης διαλύει σίγουρα τα ερωτικά κύτταρα.
Αν χρησιμοποιήσω τα κουπιά μιας βάρκας για να παίξω τένις στην παραλία, τα κουπιά θα είναι σπασμένα όταν θα έρθει η ώρα να λειτουργήσουν στο φυσικό τους περιβάλλον στην ισορροπία νερού-βάρκας.
Με τον τρόπο αυτόν εύκολα μπορεί να περιγραφεί το υπόδειγμα του ανικανοποίητου σεξουαλικά Δον Ζουάν.
Όσες περισσότερες σχέσεις, τόσο περισσότερα κατεστραμμένα "ερωτικά κύτταρα", τόσο μεγαλύτερη αδυναμία για ερωτική σεξουαλική σχέση.
Οι "ειδικοί" σεξολόγοι θα πρέπει να λάβουν σοβαρά τον παράγοντα αυτόν αν θέλουν να βοηθήσουν τους "πελάτες" τους.
Ένας στομαχολόγος ποτέ δεν θα προτείνει φαγητά με καρυκεύματα στον ασθενή του.
Απορώ γιατί ένας σεξολόγος προτείνει περισσότερο σεξ στον ερωτικά ανικανοποίητο "πελάτη" του.
Φυσικά τη λύση δεν την περιμένουμε από το Viagra.
Με χάπια δεν φτιάχνεται έρωτας.
Το μόνο που φτιάχνεται, σίγουρα, μπορεί να είναι η ικανοποίηση πως ο ασθενής τα κατάφερε.
Κι έτσι ξαναπαίζει το παιχνίδι της καταστροφής.
Τα κατάφερε σημαίνει πως μπόρεσε ν΄αποδείξει πως είναι άνδρας.
Άρα μπόρεσε να εκφράσει τη δύναμή του.
Δηλαδή, απέδειξε τον κατακτητικό εγωισμό του.
Το αποτέλεσμα έρχεται ως φαύλος κύκλος.
Ο εγωϊσμός σπάει τη σχέση των προσώπων.
Τα συναισθήματα δεν υπάρχουν εφ΄ όσον πρέπει να καταξιωθείς…

π. Κων/νος Στρατηγόπουλος

Πηγή: http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Δεν γνώριζα πως να Σε αγαπώ Κύριε

Προσευχήθηκα και ο αγαθός Θεός και Σωτήρας μου
Άκουσε την προσευχή μου και μεγάλη χαρά αισθάνθηκα
Μέσα στην ψυχή μου, όταν έμαθα
Πως πρέπει να προσεύχομαι
Και να αγωνίζομαι για την σωτηρία μου.
Γνώρισα, ότι το παν έρχεται από Σένα, Κύριε Ιησού
Όταν ο π. Π. με επισκέφτηκε σε δύσκολες στιγμές
Όταν η ψυχή μου ποθούσε περισσότερο
Να γνωρίσει πως να προσεύχεται.
Για να μπορώ να ελέγχω καθημερινά την ψυχική μου κατάσταση
Και να αντιλαμβάνομαι αν αγωνίζομαι ή όχι όπως πρέπει
Να αρχίσω να γράφω αυτό το ημερολόγιο καθημερινά.
Θα μπορώ να βλέπω έτσι πόσο και πώς αγωνίστηκα.
Κύριε Ιησού, άφ' ότου άκουσα τον λόγο Σου
Δια της φωνής του π. Π., ήξερα πια ότι ο μόνος δρόμος
Που θα ακολουθώ από δω και πέρα θα 'ναι ό δρόμος της προσευχής.
Χρόνια ολόκληρα τρέχω και σε ψάχνω, Κύριε Ιησού
Αλλά τώρα σε αισθάνομαι στην ψυχή μου, στο σώμα μου ενίοτε παρών.
Κύριε τώρα ξέρω ότι όταν θα Σε καλώ, θα γίνεσαι καταφυγή μου
Και με την αγία προσευχή Σου θα νικώ κάθε κακό και τίποτε
Δεν θα μπορεί πια να με αγγίξει.
Δεν γνώριζα πως να Σε αγαπώ Κύριε.
Τώρα έχω ειρήνη στην ψυχή μου και χαίρομαι από καρδιάς
Και δεν ξέρω πως να Σε ευχαριστήσω για την μεγάλη Σου αγαθότητα
Και για όλα όσα έκανες για μένα και για όσα μου αποκάλυψες.
Μια μόνον επίκληση και Σε νιώθω στην καρδιά μου
Και σ' όλο μου το σώμα!
Κύριε Ιησού, αγαθέ μου Ιησού
Θεέ και Σωτήρα της ψυχής μου, δέομαι Σου
Όπως μου δώσεις πνεύμα δυνάμεως και ελπίδος
Για να μην πέφτω σε απόγνωση εξαιτίας κακόβουλων ανθρώπων.
Μην αφήσεις τον πονηρό και κάνει κακό
Σε μένα ή σε αγαπημένα μου πρόσωπα
Και να γελάει μαζί μας για τη νίκη του
Έτσι ώστε να είμαστε ελεύθεροι και να αγαλλώμεθα
Και μαζί με όλα τα παιδιά Σου να Σου προσφέρουμε
Ύμνους δοξολογίας και αίνους.
Παρατηρήσεις πνευματικού οδηγού.
Ή δωρεά της προσευχής μας απαλλάσσει από κάθε κακό.
Αυτός ο οποίος δεν προσεύχεται μένει στην κόλαση.
Το ημερολόγιο να γίνει ο πνευματικός σου.
Να καταγράφεις με ειλικρίνεια κάθε καλό
Και κάθε πτώση προς την αμαρτία.
Να το ξαναδιαβάζεις, να κλαις για κάθε αμαρτία
Και να δοξολογείς το Θεό για κάθε τι καλό.

Ο καρπός της ησυχίας

Παιδί μου, ο καρπός της ησυχίας που επιδιώκεις
Είναι να επιδιώκεις να βλέπεις τους άλλους ως αγίους, ως αγγέλους.
Όταν βλέπεις στους άλλους ελαττώματα
Και ιδίως στον Γέροντά του, να ξέρεις
Ότι έπεσε η πνευματική σου ζωή , υποβιβάστηκε
Και χρειάζεται πολλή μετάνοια και αυτομεμψία.
Όταν βλέπω και κρίνω μέσα μου τους αδελφούς μου
Να ξέρω ότι δεν πάω καλά..
Πρέπει να πιστέψω καλά μέσα μου
Ότι ο κάθε αδελφός είναι καλός
Και άγιος και μόνο εγώ είμαι ο πιο αχρείος.
Σε κάθε παρεξήγηση να βάζω εγώ μετάνοια
Είτε φταίω είτε όχι
Για να είμαι πάντα ειρηνικός με τους άλλους
Και να είναι μαζί μου η Χάρις του Θεού.
Ποτέ να μην κοινωνήσω τα θεία Μυστήρια
Αν έχω πικράνει κάποιον αδελφό και δεν έχω συνδιαλλαγεί μαζί του.

Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Ό εν παντί καιρώ και πάση ώρα

Ό εν παντί καιρώ και πάση ώρα
Εν ούρανώ και επί γης
Προσκυνούμενος και δοξαζόμενος Χριστός ο Θεός
Ο μακρόθυμος, ο πολυέλεος, ο πολυεύσπλαχνος
Ο τους δικαιους αγαπών
Και τους αμαρτωλούς ελεών ο πάντας καλών προς σωτηρίαν
Δια της επαγγελίας των μελλόντων αγαθών.
Αυτός, Κύριε
Πρόσδεξαι και ημών εν τη ώρα ταύτη τας έντεύξεις
Και ίθυνον την ζωήν ημών προς τας έντολάς Σου:
Τας ψυχάς ημών αγίασαν
Τα σώματα άγνισον
Τους λογισμούς διόρθωσαν
Τας εννοίας κάθαρον
Και ρύσαι ημάς από πάσης θλίψεως κακών και οδύνης
Τείχισον ημάς αγίοις Σου αγγέλοις
Ίνα τη παρεμβολή αυτών φρουρούμενοι
Και οδηγούμενοι καταντήσωμεν
Εις την ενότητα της πίστεως
Και εις την επίγνωσιν της απροσίτου Σου δόξης
Ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων.

Αυτή εδώ η Μητέρα είναι η αγάπη είναι...

Η αγάπη δεν εξετάζει θεωρίες και ιδεολογίες
Αλλά μιλά στην καρδιά και στην ψυχή.
Η ανθρώπινη ιστορία πέρασε με βοή
Βασίλεια υψώθηκαν και έπεσαν
Πολιτισμοί φτιάχθηκαν και αιματηροί πόλεμοι έγιναν
Αλλά αυτό που έμεινε αμετάβλητο πάνω στη γη
Και σ' αυτή την ταραγμένη και τραγική ιστορία
Είναι η φωτεινή εικόνα της γυναίκας.
Μια εικόνα φροντίδας, αυτοπροσφοράς, αγάπης και συμπόνιας.
Δίχως αυτή την παρουσία, χωρίς αυτό το φως
Ο κόσμος μας, ανεξάρτητα από τις επιτυχίες
Και τα κατορθώματά του, θα ήταν ένας κόσμος τρόμου.
Μπορεί να ειπωθεί χωρίς υπερβολή
Πως η ανθρωπιά του ανθρωπίνου γένους
Διασώζεται και συντηρείται από τη γυναίκα
Συντηρείται όχι με λόγια και ιδέες
Αλλά με τη σιωπηλή παρουσία της που φροντίζει και αγαπά
Και αν συνεχίζεται ακόμη η μυστηριώδης γιορτή της ζωής
Παρά το κακό που επικρατεί στον κόσμο
Αν ακόμη αυτή η γιορτή εορτάζεται
Σε κάποιο πάμφτωχο δωμάτιο, σ' ένα γυμνό τραπέζι
Τόσο χαρούμενα όσο και σ' ένα παλάτι
Τότε η χαρά και το φως αυτής της γιορτής
Ανήκει σ' αυτή, στη γυναίκα, στην αγάπη
Και την αφοσίωσή της που ποτέ δε σβήνει.
«Και υστερήσαντος οίνου...» (Ιωάν. 2, 3)
Αλλά όσο είναι Αυτή εδώ η Μητέρα  υπάρχει αρκετό κρασί
Αρκετή αγάπη, αρκετό φως για τον καθένα...

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Υπάρχω επειδή υπάρχουμε

Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε ένα παιχνίδι στα παιδιά σε μια αφρικανική φυλή.
Έβαλε ένα καλάθι γεμάτο φρούτα κοντά σε ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιος θα έφτανε πρώτος τρέχοντας εκεί θα κέρδιζε τους γλυκούς καρπούς.
Όταν τους έδωσε σύνθημα να τρέξουν, όλοι πιάστηκαν χέρι χέρι και έτρεξαν όλοι μαζί, κάθισαν μαζί και απόλαυσαν όλοι μαζί τους καρπούς τους.
Όταν τους ρώτησε γιατί είχαν τρέξει έτσι όταν κάποιος μόνος του θα μπορούσε να έχει όλα τα φρούτα για τον εαυτό του, του απάντησαν, "UBUNTU"...
Πως μπορεί κανείς από εμάς να είναι ευτυχής αν όλοι οι υπόλοιποι είναι λυπημένοι;
"UBUNTU" στον πολιτισμό των Ξόζα σημαίνει:
"Εγώ υπάρχω γιατί εμείς υπάρχουμε".

Πηγή: http://theologosgr.blogspot.gr/

Να μάθετε τα παιδιά σας να ζητούν τη βοήθεια του Θεού

Το φάρμακο και το μεγάλο μυστικό
Για την πρόοδο των παιδιών είναι η ταπείνωση.
Η εμπιστοσύνη στον Θεό δίδει απόλυτη ασφάλεια.
Ο Θεός είναι το παν.
Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το παν.
Αυτό ενισχύει τον εγωισμό.
Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση.
Τίποτα δεν θα κάνουμε κι εμείς
Και τα παιδιά χωρίς την ταπείνωση.
Θέλει προσοχή, όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά.
Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε:
Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος
Είσαι νέος, είσαι ανδρείος είσαι τέλειος!...
Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί.
Μπορείτε, όμως, να του πείτε να κάνει προσευχή.
Να  του πείτε:
Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε.
Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις
Για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις.
Να σου δώσει ο Θεός την Χάρη Του.
Τούτο δω είναι το τέλειο.
Σ' όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.
Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό.
Τι λέει ο λόγος του Θεού;
Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς
Και την τρίβον των ποδών υμών ταράσσουσιν.
Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει
Και μας χαλάει τους δρόμους της ζωής μας.
Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού!
Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά
Για καμιά δυσκολία στη ζωή και βγαίνουν απροσάρμοστα
Και τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν.
Τώρα ο κόσμος χάλασε.
Στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια.
Μην το μαλώσουμε, μην του εναντιωθούμε, μην το πιέσουμε το παιδί.
Μαθαίνει, όμως έτσι και δεν μπορεί ν' αντιδράσει σωστά
Και στην πιο μικρή δυσκολία.
Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος.
Οι γονείς ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή
Και οι δάσκαλοι και καθηγητές μετά.
Τα επαινούν διαρκώς.
Τους λένε εγωιστικά λόγια.
Δεν τα φέρνουν στο Πνεύμα του Θεού, τ' αποξενώνουν απ' την Εκκλησία.
Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά και πάνε στο σχολείο
Μ' αυτό τον εγωισμό, φεύγουν απ' τη θρησκεία και την περιφρονούν
Χάνουν το σεβασμό προς τον Θεό, προς τους γονείς, προς όλους.
Γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα
Χωρίς να σέβονται ούτε τη θρησκεία ούτε τον Θεό.
Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι Χριστιανούς.

Γέροντας Πορφύριος

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Το μικρό είναι όμορφο...

Ο Κύριος αγαπούσε τα μικρά παιδιά.
Τα μικρά παιδιά είναι αγνά.
Δεν μολύνθηκαν απ΄ τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια.
Μοιράζονται τα παιχνίδια μεταξύ τους
Σαν να είναι όλα... κοινά.
Ο Κύριος συνιστούσε στους μεγάλους
Να μιμηθούν τα παιδιά
Και να μην είναι δούλοι των επιθυμιών τους.
Ο Κύριος αγαπούσε επίσης την ησυχία, τους λίγους ανθρώπους.
Το διάλογο μαζί τους.
Με τους πολλούς βρισκόταν για να τους υπηρετήσει.
Να τους διδάξει, να θεραπεύσει τους ασθενείς τους.
Ο Κύριος προσευχόταν πάντοτε μόνος
Και για να είναι μακριά από τον κόσμο ανέβαινε στο βουνό
Ή σε κάποιο κήπο ανάμεσα στα δέντρα.
Το πλήθος τον ακολουθούσε παντού για να θεραπεύσει τους αρρώστους του
Και για να λάβει κάποια απάντηση σ΄ αυτά που το απασχολούσε.
Ακόμα και διαφορές μεταξύ τους ζητούσαν να τους λύσει.
Όταν έπαιρναν αυτό που ζητούσαν έφευγαν και δεν γύριζαν πίσω.
Σαν τους λεπρούς που θεραπεύτηκαν
Και μόνο ο ένας από τους δέκα επέστρεψε
Για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Ιησού, που τον θεράπευσε.
Ο Ηράκλειτος επίσης από τους αρχαίους φιλοσόφους
Όπως οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν αγαπούσε τους πολλούς, το πλήθος.
Προτιμούσε τον έναν από τους δέκα χιλιάδες.
Προτιμούσε να είναι μόνος ή να παίζει με τα παιδιά.
Θεωρούσε την πολιτική ένα άθλιο παιχνίδι.
Ο Σωκράτης πήγαινε στην αγορά, αλλά ήταν επιλεκτικός.
Όταν κάποιος τον χαιρετούσε ο Σωκράτης τον κοίταζε με την άκρη του ματιού του
Και μόνον αν τον θεωρούσε άξιον εκτιμήσεως τον αντιχαιρετούσε.
Μια φορά πέρασε μια κοπέλα και τον χαιρέτισε:
Χαίρε ω Σωκράτη, είπε.
Χαίρε ω κόρη, απάντησε ο Σωκράτης.
Επιστρέφοντας η κοπέλα βρήκε το Σωκράτη στην ίδια θέση και τον χαιρέτισε πάλι:
Χαίρε ω Σωκράτη.
Χαίρε ω γύναι, είπε ο Σωκράτης.
Έγραψα αυτές τις γραμμές γιατί λυπάμαι
Που δεν πετάει κανείς την τηλεόραση στα σκουπίδια
Ακόμα και ανάμεσα σε κείνους που πρέπει να είναι πρότυπα πνευματικής ζωής.
Λυπάμαι γιατί μόνο λίγοι ξέρουν
Την προσευχή του Ιησού ή μόνο λίγοι μιλούν Ελληνικά.
Αυτό όμως είναι ατυχία ή είναι ευλογία Κυρίου και Έλεος;
Φαντάσου να μιλούσαν όλοι Ελληνικά!
Φρίκη!
Αηδία!
Ευχαριστώ Θεέ μου, που μόνο λίγοι μιλούν Ελληνικά.
Ευτυχώς που μόνο λίγοι ασκούν την προσευχή του Ιησού.
Οι πολλοί έχουν τις δικές τους χαρές.
Δεν είναι εύκολη η μοναξιά, ούτε η αγρυπνία, ούτε η προσευχή.
Να ζεις στον κόσμο και να μη είσαι από τα στοιχεία του κόσμου
Θα πει σήμερα να ζεις στον κόσμο και να πετάξεις την τηλεόραση.
Όσοι αγαπούν τον Ιησού θα το κάνουν.
Ένας Θεός ξέρει αν είναι μόνο λίγοι και δεν είναι ο περισσότερος κόσμος
Που έχει αηδιάσει με την μαύρη προπαγάνδα του Διαβόλου.

Πηγή: http://blogspotcom-asma.blogspot.com/

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα

Είμαι Κινέζα, γεννήθηκα στην Ταϊβάν και το χριστιανικό μου όνομα είναι Πελαγία.
Ήμουν προτεστάντισσα και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να γίνω Ορθόδοξη.
Μου αρέσει να διαβάζω την Αγία Γραφή και έχω όλες τις εκδόσεις της στα κινεζικά.
Έχω επισκεφθεί την Ελλάδα και διαπίστωσα ότι είναι μια πολύ ξεχωριστή χώρα.
Ταξιδεύοντας στην πατρίδα σας, πριν φθάσω ακόμα, μέσα στο αεροπλάνο διαπίστωσα πόσο διαφορετικοί είναι οι Έλληνες, πόσο ξένοιαστα μιλούσαν, πώς γελούσαν και πώς χειροκροτούσαν τον πιλότο κατά την προσγείωση, πράγμα απίστευτο για μας τους Ασιάτες που είμαστε συντηρητικοί και δεν εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας.
Τώρα πια ξέρω ότι η ελευθερία έχει μέσα της λίγο πάθος και λίγο ένταση φωνής.
Στην Ελλάδα επισκέφθηκα πολλές εκκλησίες, συμμετείχα στη Θεία Λειτουργία και όταν κοινωνούσα τα Άχραντα Μυστήρια έκλαιγα, παρόλο που δεν καταλάβαινα την ελληνική γλώσσα γιατί η Ορθόδοξη πίστη είναι ίδια.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να είχα γεννηθεί Ορθόδοξη να μεταλάβαινα τη Θεία Κοινωνία και να φιλούσα τις Άγιες Εικόνες από τα βρεφικά μου χρόνια μέχρι τον θάνατό μου.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί αντί της Θείας Κοινωνίας τρώμε και πίνουμε τα φαγητά των ειδώλων.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να γεμίζουν τα αυτιά μου από Άγιους Ύμνους.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα αυτιά μας είναι γεμάτα με ήχους από τις σούτρες και τα ουρλιαχτά των ειδώλων.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να οσφραίνομαι τη γλυκιά ευωδία του λιβανιού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που η όσφρησή μας είναι γεμάτη από καπνούς από τις θυσίες στα είδωλα.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε τα χέρια μου να αγγίζουν τις εικόνες, τα Άγια Λείψανα και να αγκαλιάζουν την αγάπη του Χριστού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα χέρια μας αγγίζουνε είδωλα, ειδωλόθυτα και αγκαλιάζουν το τίποτα.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να ανάβω λαμπάδες στον Χριστό και όχι όπως εδώ που καίμε χρήματα για τα φαντάσματα.
Έψαχνα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας περισσότερες από 30 διαφορετικές εκδόσεις της Αγίας Γραφής, οι οποίες δυστυχώς όλες τους είναι γεμάτες λάθη (μεταφρασμένες από ετεροδόξους).
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε να μπορώ να διαβάζω την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο!
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί έχουμε μάτια κι όμως είμαστε τυφλοί.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να μπορώ να βλέπω παντού τη χάρη του Θεού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί βλέπουμε παντού ναούς ειδώλων.
Ναι, είμαι Ορθόδοξη, αλλά ως Ταϊβανέζα, τα Ορθόδοξα βιώματά μου είναι φτωχά.
Κλαίω για μένα γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να δείξω στους συμπατριώτες μου το μεγαλείο της πίστης μας…
Οι άνθρωποι εδώ θέλουν να δουν σημεία και θαύματα…
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί δεν έχουμε τη χάρη να βλέπουμε και να ακούμε τόσα θαύματα, τόσα άγια λόγια που έχετε δει και ακούσει 2000 χρόνια στην Ελλάδα και που ακόμα βλέπετε…
Η Ταϊβάν δεν είναι ορθόδοξη χώρα, οι γιορτές μας δεν μοιάζουν καθόλου με τις δικές σας.
Λυπάμαι που στην Ελλάδα έχετε τόσο όμορφα βουνά, που τα καίτε και δεν τα φροντίζετε, αλλά θαυμάζω που σχεδόν κάθε βουνό έχει κι ένα μοναστήρι.
Εμείς έχουμε τόσο όμορφα βουνά, αλλά γεμάτα από ναούς, μοναστήρια και είδωλα βουδιστικά.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα ώστε να μπορώ να πάω να προσευχηθώ σε κάποιο μοναστήρι εύκολα.
Κλαίω για μένα και τους συμπατριώτες μου.
Πρώτη φορά πήγα σε Μοναστήρι, στην Ιερά Μονή Τίμιου Πρόδρομου, στο Πήλιο.
Ταξίδεψα από την Ταϊβάν στην Ελλάδα 16 ώρες με το αεροπλάνο, μερικές ώρες με το τραίνο ως τη Λάρισα και άλλη μία ώρα, με το αυτοκίνητο της Μονής, που το οδηγούσε μια αδελφή…
Είδα τα παλιά ερείπια της Ιεράς Μονής, είδα τόσα αλλά μέρη στην Ελλάδα εγκαταλελειμμένα και μάτωσε η καρδιά μου.
Στην Ταιβάν δεν έχουμε τόσο αρχαία Άγια και όμορφα μέρη, αλλά εσείς δεν τα εκτιμάτε.
Κλαίω που δεν έχουμε εδώ όμορφες εικόνες.
Κλαίω γιατί νοιώθω τον Χριστό αδύναμο, γυμνό.
Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε.
Η Ταιβάν είναι χώρα με μεγάλη ανάπτυξη αλλά βρίσκεται στο σκοτάδι του σατανά και η πνευματική μας ζωή είναι κενή.
Στην Ελλάδα είδα πολλούς Έλληνες, ιδίως τις Κυριακές, να γλεντάνε να πίνουν και να μην πηγαίνουν στην εκκλησία.
Εδώ όμως στην Ταϊβάν οι συμπολίτες μου αλλά κυρίως οι νέοι, ακόμα και να ήθελαν να έρθουν στην εκκλησία μας είναι σχεδόν αδύνατο, διότι η μόνη Ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει είναι ένα δωμάτιο στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην άκρη της Ταϊπέι και πολλές φορές πολύς κόσμος μένει έξω από την Εκκλησία γιατί ο χώρος είναι μικρός.
Αδελφοί και αδελφές μου στην Ελλάδα, παρόλο που είμαι πνευματικά ανάπηρη, έχω ακόμα τα πόδια μου ζωντανά ώστε να γονατίσω μπροστά σας και να ζητιανέψω.
Θα παρακαλέσω να με θεωρήσετε σαν τον φτωχό Λάζαρο, να μας θρέψετε με τα απομεινάρια του πνευματικού πλούτου που έχετε, να μας ρίξετε μερικά ψίχουλα από τα αποφάγια σας, από τα αφιερώματα που χαρίζετε στις εκκλησίες σας, από τα πολλά εκκλησάκια που έχετε σε κάθε γωνιά της πατρίδος σας.
Το Ορθόδοξο ποίμνιο μας όπως γνωρίζετε είναι μικρό, λιγότερο από εκατό ψυχές.
Δεν είμαστε πλούσιοι.
Δεν έχουμε τη δύναμη να αγοράσουμε μια καλή αίθουσα μέσα στην πόλη για να καλύψουμε τις λατρευτικές μας ανάγκες, τις κατηχήσεις, τα μαθήματα που παραδίδει ο π. Ιωνάς και να προσελκύσουμε τους νέους κυρίως όσους θέλουν να μας γνωρίσουν από κοντά.
Αυτούς που μέχρι τώρα πληροφορούνται για την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ταϊβάν μέσω διαδικτύου.
Δεν σας ζητώ να χτίσουμε Εκκλησία.
Θα κόστιζε εκατομμύρια. Βοηθήστε μας μόνο να αγοράσουμε ένα μεγαλύτερο χώρο στο κέντρο της πρωτεύουσας τον οποίο θα μετατρέψουμε σε Εκκλησία για χάρη του έθνους μου, των αδελφών μου, που δεν άκουσαν και δεν γνώρισαν ποτέ τον Χριστό μας. Είμαστε 23.000.000 άνθρωποι!
Κι όμως σας έχουμε ανάγκη…
Αδέλφια μου αν χρειαστεί να δουλέψω για σας, για να ξεπληρώσω λιγάκι την αγάπη σας, θα το κάνω με όλη μου την καρδιά και σε όλη μου τη ζωή.
Ευχαριστώ και να με συγχωρείτε.

Πελαγία Υu

Πηγή: http://istologio.org/

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Έλα μαζί μου



Στίχοι: Μαρία Πολυδούρη
Μουσική: Καλλιόπη Τσουπάκη
Πιάνο: Βασίλης Τσαμπρόπουλος
Τραγούδι: Νένα Βενετσάνου

Έλα μαζί μου, αφού ήθελες ν’ ανέβεις
Σε τούτη την απόκοσμη κορφή.
Μονάχα μη θελήσεις να κατέβεις
Δεν είναι πουθενά μια επιστροφή.
Την πλάνα ανησυχία σου θα πληρώσεις
Όχι, σαν άλλοτε, με χαλασμό.
Τώρα πρώτη φορά θα παραδώσεις
Και το στερνό σου ακόμα στοχασμό.
Και τότε πια, τα μάγια θα λυθούνε.
Θα μείνουμε μονάχοι στην ερμιά.
Τα γύρω σ’ ένα γύρο θα χαθούνε
Και θά `μαστε σαν κρεμαστά κορμιά.
Τα χέρια μας μονάχα τα μαλλιά μας
Θ’ αγγίζουνε στο φοβερό κενό.
Σαν άνεμος θα παίρνει τη μιλιά μας
Και θά `ναι τάχα εμπόδιο κοινό
Ενώ μέσα στα λόγια μας θα πνέει
Της ίδιας της ψυχής μας ο χαμός.
Και μ’ όλα αυτά να μοιάζουμε σαν νέοι
Κι’ ούτε κι’ αυτός να λείπει ο στολισμός!

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Η ζωή της Τζένη Βάνου

Η Τζένη, της οποίας το πραγματικό όνομα ήταν Ευγενία Βραχνού
Μας έχει χαρίσει πολλές επιτυχίες, όπως
Η Σκλάβα
Χίλιες βραδιές
Σε βλέπω στο ποτήρι μου
Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου...
Στην αρχή της καριέρας της είχε καθιερωθεί σαν τραγουδίστρια του ελαφρού λαϊκού τραγουδιού.
Ξεκίνησε ως τραγουδίστρια στον ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΡΤ, μετά από μια επιτυχημένη ακρόαση στον συνθέτη Μίμη Πλέσσα, ο οποίος από την πρώτη στιγμή εκτίμησε το ταλέντο της.
Την ενασχόλησή της με το τραγούδι, αγνοούσε αρχικά ο πατέρας της, που ονειρευόταν πανεπιστημιακές σπουδές για την κόρη του.
Όταν το πληροφορήθηκε, την έδιωξε από το σπίτι.
Αργότερα όμως, τη συγχώρεσε.
Η ίδια είχε περιγράψει σε συνέντευξή της τη στιγμή της συμφιλίωσης:
Σ’ ένα από τα "Κυριακάτικα Πρωινά" του Rex, ήρθε να με δει ο πατέρας μου, με την ετεροθαλή αδερφή μου.
Ήταν αρχιεργάτης στα πιεστήρια μιας εφημερίδας κι άκουγε απ΄ τους κουτσομπόληδες δημοσιογράφους, που δεν ήξεραν ότι ήταν μπαμπάς μου, πόσο βράχος ηθικής ήμουν.
Μου είπε:
"Όσο μεγάλη και να γίνεις σε δόξα και ηλικία, να μάθεις να ζητάς συγγνώμη.
Αυτό ήρθα σήμερα εγώ να ζητήσω, γιατί δεν ήξερα τι παιδί είχα κάνει".
Το 1964, συμμετείχε στο Φεστιβάλ Ελαφράς Μουσικής Θεσσαλονίκης και πήρε το πρώτο βραβείο για το τραγούδι "Τώρα" του Μίμη Πλέσσα.
Τότε, ένα από τα μέλη της επιτροπής ήταν και ο Δημήτρης Χορν, που ψήφισε "Τζένη Βάνου".
Όταν του επισημάνθηκε ότι έπρεπε να ψηφίσει τραγούδι και όχι καλλιτέχνη, εκείνος απάντησε:
"Μα δεν έχετε καταλάβει ακόμα ότι τα επόμενα πενήντα χρόνια θα μας βασανίζει με τη φωνή της";
Η εκτίμησή της στο πρόσωπο του Μίμη Πλέσσα ήταν τέτοια, που εξαιτίας της συνεργασίας τους, αρνήθηκε να ερμηνεύσει τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι.
Όταν της τηλεφώνησε ο διευθυντής της δισκογραφικής της εταιρίας, Τάκης Λαμπρόπουλος και της ανακοίνωσε ότι ο Χατζιδάκις είχε ζητήσει να συνεργαστούν, εκείνη, γνωρίζοντας τη συνεχή αντιπαράθεση Χατζιδάκι- Πλέσσα, απάντησε:
"Ρε Τάκη, ο Μίμης μ΄ έβγαλε.
Πώς θα του το κάνω αυτό";
Αργότερα, η Βάνου είχε αναφέρει πως έμεινε με την πίκρα ότι δεν τραγούδησε ποτέ Χατζιδάκι, αλλά πως αν είχε δεχτεί τη συνεργασία, δε θα μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδια.
Μπορεί να μη συνεργάστηκε με τον Μάνο, αλλά κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας της, έχει τραγουδήσει εκτός από Μίμη Πλέσσα, τραγούδια και άλλων μεγάλων συνθετών, όπως του Μίκη Θεοδωράκη, του Γιώργου Μουζάκη, του Αττίκ του Τάκη Μουσαφίρη.
Από το 1961 έως το 1969, εμφανιζόταν στη "Νεράιδα", που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα καλοκαιρινά νυχτερινά κέντρα της εποχής.
Το 1969, αφού γέννησε τον γιο της, έφυγε για την Αμερική με την οικογένειά της.
Ο γάμος της όμως δεν ήταν ευτυχισμένος.
Ο σύζυγός της την κακοποιούσε επανειλημμένως, αλλά η Τζένη Βάνου έκανε υπομονή, γιατί ήθελε πολύ να αποκτήσει και δεύτερο παιδί.
Όπως έχει αναφέρει η ίδια, ο άντρας της τη χτυπούσε ακόμα και όταν ήταν έγκυος στην κόρη τους.
Οι φίλοι της, τη θυμούνται με φουσκωμένη την κοιλιά από την εγκυμοσύνη και μαυρισμένο το μάτι από τα χτυπήματα.
Τότε, αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα.
Χώρισε από τον σύζυγό της και ανέλαβε μόνη την ανατροφή των δύο παιδιών τους.
Η τραγουδίστρια δεν έκρυψε ποτέ ότι ο άντρας της τη χτυπούσε.
Προτίμησε να δημοσιοποιήσει το πρόβλημά της, προτρέποντας κατ’ αυτό τον τρόπο και άλλες γυναίκες να μη φοβούνται και να ζητήσουν βοήθεια, σε περίπτωση που τους συνέβαινε κάτι αντίστοιχο.
Σαν μητέρα, παρόλο που ήταν μόνη της, τα κατάφερε περίφημα.
Άλλωστε, από τα πρώτα χρόνια της καριέρας της στο τραγούδι, παραδεχόταν πως ήταν για εκείνη μια δουλειά που την έκανε για βιοποριστικούς λόγους και ότι βασικό μέλημά της ήταν η οικογένεια.
Γι΄ αυτό ήταν μια από τις πιο σεμνές τραγουδίστριες, που δεν υιοθέτησε ποτέ την ιδιότητα της σταρ.
Μάλιστα, σε συνέντευξή της είχε αναφέρει ότι δεν αγάπησε όπως έπρεπε τον εαυτό της, με αποτέλεσμα να κουβαλάει πολλές ανασφάλειες και στη δουλειά της.
Μετά την επιστροφή της από την Αμερική, ο Τόλης Βοσκόπουλος της έκλεισε συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρία και η Βάνου επανήλθε στα μουσικά δρώμενα με επιτυχία, όπου παρέμεινε για αρκετά ακόμα χρόνια.
Παρόλο που έλεγε πως το τραγούδι ήταν απλά ένα επάγγελμα, το υπηρέτησε με ήθος και συνέπεια, χωρίς ποτέ να διαψεύσει τον πατέρα της, για τα λόγια που της είπε όταν της ζήτησε  συγγνώμη.
Η Βάνου τα τελευταία χρόνια της ζωής της είχε αποσυρθεί από το τραγούδι και ζούσε στη Νέα Σμύρνη, οπού διατηρούσε μίνι μάρκετ μαζί με τον γιο της.
Ήταν μια πρωτοβουλία που πήρε η ίδια η τραγουδίστρια το 2010, για να βοηθήσει οικονομικά τα παιδιά της.
Γνώριζε καλά, ότι ο χώρος του τραγουδιού δε θα μπορούσε πια να της προσφέρει τα χρήματα που έβγαζε στο παρελθόν και επέλεξε να ανοίξει μια δική της επιχείρηση.
Παρόλο που ήταν αναγνωρίσιμο πρόσωπο, δούλευε η ίδια στο μαγαζί, χωρίς να την απασχολεί ότι ο κόσμος την ήξερε μέσα από το τραγούδι και ενδεχομένως να εισέπραττε αρνητικά σχόλια ή κουτσομπολιό για την επιλογή της.
Το μίνι μάρκετ έφερε το όνομά της, "Τζένης Μάρκετ" και η ίδια είχε αναπτύξει πολύ καλές σχέσεις με τους γείτονες και πελάτες της.

H Γριά… αλήθεια

Ένας άνθρωπος, σ΄ όλη του τη ζωή έψαχνε την Αλήθεια και δεν μπορούσε να τη βρει.
Πέρασε απ΄ όλες τις χώρες του κόσμου, βρέθηκε στις χώρες του Βορρά, στις χώρες του Νότου και της Δύσης χωρίς αποτέλεσμα.
Κάποια φορά που βρέθηκε σε μια μικρή χώρα της Ανατολής, ένοιωσε κουρασμένος και απελπισμένος και κάθισε κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς.
Ξαφνικά, από το εσωτερικό της σπηλιάς ακούστηκε κάποιος θόρυβος σαν γρύλισμα.
Ο άνθρωπος σηκώθηκε και πλησίασε την είσοδο με ένα ξίφος στο χέρι.
Ξεχώρισε μια σκοτεινή μορφή που του φάνηκε ότι ανήκε σε γυναίκα.
Μπήκε στη σπηλιά όπου βασίλευε φοβερή δυσοσμία.
Όταν τα μάτια του συνήθισαν στο σκοτάδι, είδε πράγματι μια γυναίκα, γριά και αποκρουστική, ρυτιδιασμένη, τριχωτή και βρωμερή.
Εκείνη, σήκωσε προς το μέρος του τα θολά μάτια της και τον ρώτησε, τι θέλει.
-Αναζητώ την Αλήθεια, απάντησε εκείνος.
-Τη βρήκες, του είπε η γριά.
-Εσύ είσαι η Αλήθεια;
-Ναι.
-Πώς μπορώ να είμαι σίγουρος;
Εκείνη του έδωσε αποδείξεις.
Ήξερε τα πάντα για αυτόν, το όνομά του, την ηλικία του, τις περιπέτειές του.
Ο άνθρωπος έμεινε αποσβολωμένος και απογοητευμένος, ρώτησε με αμηχανία:
-Είσαι τόσο άσχημη!
Ποτέ δεν είχα συναντήσει τίποτα πιο τρομερό από ΄σένα.
Όμως όλοι θέλουν να σε γνωρίσουν!
Θα με ρωτήσουν!
Πρέπει να τους πω κάτι!
Τι να τους πω;
-Πες τους ψέματα, είπε η Αλήθεια, πες τους ότι είμαι νέα και ωραία, και όλοι θα σε πιστέψουν.

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Μια υπέροχη οικογένεια

Την ιστορία αυτή την αφηγήθηκε η μητέρα μιας Μοναχής και αφορούσε την δική της οικογένεια.
Είπε:
Κατά την  διάρκεια της γερμανικής κατοχής υποφέραμε πολύ.
Έφθασε ημέρα που στο σπίτι μας δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από νερό!
Τότε ο πατέρας μου μας πήρε από το χέρι και ανεβήκαμε ψηλά στο βουνό, που δέσποζε πάνω από το χωριό που μέναμε, και μαζέψαμε λούπινα.
Τα χιλιοέβρασε η καημένη η μητέρα μου, αλλά δεν λέγανε να ξεπικρίσουν.
Με αυτά ξεγελούσαμε την πείνα μας, αλλά τα μάτια μας έκαιγαν από την πίκρα.
Και να φανταστεί κανείς ότι είχαμε και σοβαρά άρρωστη την μεγαλύτερη αδελφούλα μου.
Αλλά και τα δύο αδέλφια μου αγόρια που εργάζονταν κι ήταν πάνω στην ανάπτυξή τους  τί να φάνε;
Κάποτε η μητέρα εξοικονόμησε ένα κομματάκι σοκολάτα!
Κανένας Άγγλος στρατιώτης της την έδωσε; από καμμιά φιλανθρωπική οργάνωση την πήρε;
Δεν γνωρίζω.
Η καλή μας μητέρα ούτε που την άγγιξε.
Την έφερε και κρυφά την έδωσε στην άρρωστη αδελφούλα μου, με την ελπίδα πως θα δυνάμωνε. Μάταια όμως.
Σε λίγο καιρό πέθανε, την πήρε ο Θεός  κοντά Του.
Ούτε όμως και η άρρωστη την έφαγε.
Επειδή άκουσε πως την άλλη μέρα η μητέρα κι εγώ θα κατεβαίναμε στην πόλη με το γαϊδουράκι για κάποια αναγκαία εργασία και θα περπατούσαμε τουλάχιστον οκτώ με δέκα ώρες, με φώναξε κρυφά κοντά της και δίνοντάς μου το κομματάκι της σοκολάτας, μου είπε:
- Πάρε το, να το φας εσύ, αδελφούλα μου, γιατί έχεις να περπατήσεις πολύ αύριο και πρέπει να δυναμώσεις.
Την πήρα και την φύλαξα για την αυριανή οδοιπορία. ¨
Όμως η καλή μου μητέρα έβαλε εμένα στο γαϊδουράκι κι εκείνη περπατούσε δίπλα με τα πόδια.
Την παρακαλούσα ν΄ ανέβει κι εκείνη, αλλά δεν θέλησε.
Με λυπόταν γιατί ήμουν μικρό.
Τότε έβγαλα από την τσεπούλα μου την σοκολάτα και της την έδωσα λέγοντας:
- Πάρε, μαμά, φάε εσύ σοκολάτα να δυναμώσεις που περπατάς τόσες ώρες, αφού εμένα με πάει το γαϊδουράκι!
Πριν προλάβει να αρνηθεί, την έβαλα στα χέρια της.
Τότε κοντοστάθηκε και την κοίταξε δακρυσμένη.
Είχε ξαναγυρίσει στα χέρια της!
Μια ελληνική οικογένεια βασανισμένη από την φτώχεια και την αρρώστια είχε τέτοιο ήθος, τέτοια αγάπη, τέτοια αυταπάρνηση!
Ας την θαυμάσουμε αλλά και ας την μιμηθούμε!

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).