Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Ο ηθοποιός που έζησε την τραγωδία

Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 1908, 23 του Δεκέμβρη
Όταν στην Περαχώρα, λίγο έξω απ’ το Λουτράκι
Γεννιόταν ένας μεγάλος ηθοποιός.
Ο Παντελής Ζερβός.
Τεσσάρων ετών ήταν όταν έχασε τη μητέρα του κι οκτώ τον πατέρα του.
Οι συγγενείς τότε τον έκλεισαν στο Τζάνειο ορφανοτροφείο.
Δεν άντεξε πολύ.
Πιτσιρίκος ακόμη προτίμησε να δουλεύει το πρωί σε καφενείο στον Πειραιά, να πηγαίνει νυχτερινό σχολείο και το βράδυ να πουλάει λεμονάδες και πορτοκαλάδες στους διψασμένους Πειραιώτες.
Όταν τέλειωσε το σχολείο κατετάγη στο Βασιλικό Ναυτικό και προήχθη σε αρχινοσοκόμο!
Έλα όμως που τραγουδούσε καλά κι έτσι, όταν του είπαν πως στη Λυρική Σκηνή αναζητούσαν νέα ταλέντα, πήρε μέρος και τα κατάφερε.
Την εποχή εκείνη ο Κάρολος Κουν ξεκίναγε δειλά τη δραματική σχολή του.
Μια μέρα ενώ συζητούσε με τους μαθητές του άκουσε απ’ έξω ένα ηχηρό γέλιο.
Βγήκε και είδε έναν ναύτη.
Ήταν ο Παντελής Ζερβός.
Ο Κουν τον ρωτάει:
-Θέλεις να παίξεις στο θέατρο;
-Φυσικά, απαντάει ο Ζερβός με τη γαλανόλευκη στολή.
Εμφανίσθηκε στη σκηνή το 1933 και συνεργάστηκε με τους καλύτερους θιάσους της εποχής του.
Έπειτα ήρθε ο κινηματογράφος, οι 70 ταινίες και το πρώτο βραβείο δεύτερου ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1960 για τον ρόλο του παπα-Φώτη στην ταινία Μανταλένα.
Η κόρη του κάτω από τα ερείπια
Η γυναίκα του ήταν Σαντορινιά και μαζί έκαναν τρεις κόρες.
Το καλοκαίρι του 1956 η οικογένειά του βρισκόταν στη Σαντορίνη για διακοπές.
Εκείνος δεν ήταν μαζί τους, γιατί έπαιζε στην Επίδαυρο.
Κάπου εδώ είναι η αρχή του δράματος, που έμελλε να στιγματίσει όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Ο σεισμός του 1956, που ισοπέδωσε το νησί, έθαψε κάτω από τα ερείπια τη μικρή κόρη του, την Ευδοξούλα, σε ηλικία 12 ετών.
Η γυναίκα του κι οι άλλες δυο κόρες πρόλαβαν και βγήκαν απ’ το σπίτι και σώθηκαν.
Το βράδυ, την ώρα που έμπαινε στο θέατρο, κάποιος συγγενής τον σταμάτησε και του είπε:
"…σκοτώθηκε η Ευδοξούλα".
Βγήκε στη σκηνή κι έπαιξε, κάνοντας τον κόσμο να γελάσει.
Όταν τέλειωσε, υποκλίθηκε, τον μπιζάρισαν, ξαναβγήκε στη σκηνή, υποκλίθηκε ξανά και μετά το όγδοο μπιζ, όταν μπήκε μέσα, λιποθύμησε.
Το δράμα όμως είχε και συνέχεια.
Όταν μετά από τρία χρόνια έγινε η εκταφή, διαπιστώθηκε πως το κοριτσάκι είχε θαφτεί ζωντανό!
Το κατάλαβαν γιατί ο σκελετός του παιδιού δεν ήταν ανάσκελα, αλλά στο πλάι και με το στόμα ανοιχτό.
Προφανώς είχε τραυματιστεί κι όταν συνήλθε προσπάθησε να πάρει ανάσες, αλλά πέθανε από ασφυξία.
Ο Παντελής Ζερβός κράτησε για πάντα μέσα του αυτό το μυστικό, ακόμα κι απ’ τη γυναίκα του.
Το εξομολογήθηκε λίγο πριν από το τέλος του, σε κάποια συνέντευξη:
"Εκείνες τις τραγικές μέρες στο νησί  όποιον σκουντούσαν και δεν σάλευε τον έθαβαν", είπε.
Ήταν ακριβώς όπως τον φανταζόμασταν.
Ένας στοργικός πατέρας, ένας πολύπλευρος καλλιτέχνης, ένας δοτικός άνθρωπος, ένας εξαιρετικός καρατερίστας κι ένας ανεκτίμητος θεατρίνος που, στα 73 του χρόνια, ένα παγωμένο πρωί του Γενάρη του 1982, πήρε την απόφαση ν΄ αφήσει την ενδοχώρα και να γυρίσει για πάντα στα χώματα που τον γέννησαν.
Εκεί… στην Περαχώρα. της ΜΑΡΩΣ ΜΠΟΥΡΔΑΚΟΥ, συγγραφέως του βιβλίου "Σκηνής απόντες"

Πηγή: http://www.mixanitouxronou.gr 

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Ο μόνος που δεν ξέρει την αγάπη…

Ήταν ένας γεωργός που αγαπούσε πολύ τις ελιές του
Αλλά πιο πολύ μια ελιά, μια μικρούλα ελιά που του θύμιζε
Την πρώτη του αγάπη κοντή και στρουμπουλή.
Της είχε φτιάξει ένα λευκό περιδέραιο με πέτρες
Είχε μια παλιά πολυθρόνα από κάτω, καθότανε τα βράδια
Και κουβέντιαζε τις αναμνήσεις και τα όνειρά του.
Η ελιά για πρώτη χρονιά φορτώθηκε καρπό.
Ομόρφυνε, λύγισε τα κλαδιά της.
Κάποια στιγμή τον Νοέμβρη, έρχεται ο γεωργός, βάζει από κάτω τα πανιά, παίρνει μια βέργα, ανεβαίνει πάνω..πάνε οι ελιές ..πάνε τα φύλλα..πάει η ομορφιά…
Εκείνη άρχισε να κλαίει…
-Μα πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη;
-Μ’ αγαπούσε έλεγε…και με χάλασε;
Τότε ακούει μια μαργαρίτα από κάτω να της λέει …
-Τον άνθρωπο μην τον παρεξηγείς.
Είναι ο μόνος …είναι ο μόνος, που δεν ξέρει την αγάπη.
Κοίταξε έμενα, που μια ζωή με μαδάει για να μάθει…!

Πότε είναι αληθινή και πότε είναι φαρισαϊκή η προσευχή

Τι είναι αυτό που κάνει μια προσευχή να είναι φαρισαϊκή;
Δεν είναι οπωσδήποτε κάθε προσευχή που γίνεται φανερά, φαρισαϊκή.
Τι σημαίνουν τα λόγια του Ιησού "είσελθε εις το ταμείον σου";
Στη νομική επιστήμη μαθαίνουμε πως η ίδια πράξη μπορεί να είναι διαφορετική.
Π.χ. η αφαίρεση κινητού πράγματος από την κατοχή ετέρου μπορεί να είναι και μπορεί να μην είναι κλοπή.
Η αφαίρεση κινητού από την κατοχή του άλλου δεν είναι πάντα κλοπή.
Αν αφαιρέσεις από την κατοχή του άλλου  ένα πράγμα με την πρόθεση να το φυλάξεις για κείνον, αυτή η πράξη χαρακτηρίζεται ως διοίκηση αλλοτρίων.
Αν το αφαιρέσεις με πρόθεση να το κάνεις δικό σου, αυτό χαρακτηρίζεται ως κλοπή.
Η ίδια, λοιπόν, προσευχή, άλλοτε μπορεί να είναι φαρισαΪκή και άλλοτε όχι.
Εξαρτάται από την πρόθεση του προσευχομένου.
Ο Ιησούς δεν κυριολεκτεί λέγοντας "είσελθε εις το ταμείον σου", όπως δεν κυριολεκτεί ο Απόστολος Παύλος λέγων, ναοί του Θεού εστέ.
Ο Φαρισαίος όσο θα είχε την πρόθεση της προσευχής για το θεαθήναι τοις ανθρώποις, θα προσευχόταν φαρισαϊκώς έστω κι αν προσευχόταν κρυφά.
Κι ο Τελώνης θα προσευχόταν ταπεινά και αληθινά, έστω κι αν προσευχόταν φανερά, εφόσον θα ένιωθε συντριβή στην καρδιά του.
Η συντετριμμένη καρδία είναι το πνευματικό στοιχείο της αληθινής προσευχής.
Τα εξωτερικά στοιχεία βοηθούν απλώς.
Θα μου πείτε γιατί θα προσευχόμασταν φαρισαϊκώς, αν δεν μας έβλεπε κανείς;
Αυτός που θέλει να ξεγελά τους άλλους, θέλει να ξεγελά  πρώτα τον εαυτό του.
Είναι αμέτρητες οι περιπτώσεις που οι άνθρωποι επιθυμούν να αυταπατώνται!

Πηγή: http://lagouvardospot.blogspot.gr

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Απόδειξέ μου ότι υπάρχει Θεός

Με ρώτησες πως μπορώ να σου αποδείξω ότι υπάρχει Θεός.
Και, αν υπάρχει, πώς ξέρω ότι ο δικός μου Θεός είναι ο αληθινός.
Και σου απάντησα με μια ερώτηση:
Σε νοιάζει η απάντηση;
Ή απλά το ρωτάς από φιλολογικό ενδιαφέρον;
Ή απλά για να με πικάρεις;
Πόσο δύσκολα ερωτήματα…
Μα και πόσο αληθινά, υπαρκτά, καθημερινά, αλλά με διαστάσεις αιώνιες…
Και σου είπα -το θυμάσαι- ότι ο Θεός δεν είναι θέμα φιλοσοφικών σκέψεων και επιχειρημάτων.
Ο Θεός είναι κάτι που το ζεις.
Τον ζεις.
Τον βιώνεις, τον αισθάνεσαι, τον νιώθεις μέσα σου βαθιά.
Η πίστη μας στον αληθινό Θεό είναι εμπειρία και βίωμα.
Αν θες να σου λυθούν οι απορίες πρέπει να διώξεις τον εγωισμό από μέσα σου.
Να γονατίσεις και να προσευχηθείς.
Να Του πεις:
Θεέ μου, έλα στην καρδιά μου.
Έλα, Θεέ μου, και δείξε μου ότι υπάρχεις.
Σε ψάχνω και το ξέρεις ότι σε ψάχνω στ΄ αλήθεια.
Αλλά και πάλι μη νομίσεις ότι επειδή έκανες μια προσευχή, θα φανερωθεί ο Θεός σαν με μαγικό τρόπο.
Ο Θεός γνωρίζει εσένα καλύτερα απ΄ τον καθένα.
Ακόμα και απ’ τον εαυτό σου.
Και θα σου φανερωθεί όταν εκείνος το θελήσει.
Εσύ, μονάχα μείνε σταθερός στην προσευχή σου, στην ελπίδα.
Κάθε μέρα και κάθε ώρα.
Γιατί ο Θεός ακούει….
Πάντα ακούει…
Εμείς, όμως, έχουμε τις προϋποθέσεις να τον ακούσουμε;

Πηγή: http://agiosharalabos.blogspot.gr

Η ελευθερία του Θεού κι η ανελευθερία του διαβόλου

Ως μέρος της Δημιουργίας, ως πλάσματα του Θεού, τίποτε δεν μας ανήκει πραγματικά, ούτε το σώμα μας, ούτε η ψυχή μας,ούτε η ελευθερία μας.
Τα πάντα είναι ευεργεσίες του Θεού προς τα πλάσματά Του.
Νιώθουμε ευγνωμοσύνη για το Θεό κι όλη η λατρεία μας είναι μια διαρκής ευχαρίστηση προς τον Δημιουργό μας.
Αυτό σημαίνουν τα λόγια
"Τα Σα εκ των Σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα."
Η ελευθερία είναι του Θεού όπως είναι τα πάντα στη Δημιουργία.
Ο Ιησούς αποκάλυψε στους ανθρώπους ότι ο Θεός είναι ο πατέρας μας και ως πατέρας των ανθρώπων σέβεται την ελευθερία τους.
Αυτό είναι το νόημα της μεγάλης παραβολής του Ασώτου.
Ο σεβασμός του Θεού για την ελευθερία του ανθρώπου σημαίνει ότι η ελευθερία είναι το μόνο που ανήκει στον άνθρωπο.
Τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει τον άνθρωπο από το να ακολουθήσει το Θεό ή τον εχθρό του Θεού,το διάβολο.
Ο σεβασμός της ελευθερίας του ανθρώπου σημαίνει ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι άβατο,ακόμα και για το Θεό.
Το ερώτημα είναι αν η ανελευθερία είναι του διαβόλου ή αν ο άνθρωπος με τη θέλησή του στερείται την ελευθερία του.
Ενώ ο Θεός γνωρίζει την ψυχή του ανθρώπου, ως δημιουργός της, ο διάβολος γνωρίζει μόνο όσα του αποκαλύπτει ο άνθρωπος.
Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχουν δούλοι που έγιναν παρά τη θέλησή τους.
Κανείς δεν μπορεί να στερήσει τον άνθρωπο από την θεόσδοτη ελευθερία του.

Πηγή: http://lagouvardospot.blogspot.gr 

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Άθως

Ήσυχα λόγια της προσευχής
Και ήχος των καμπανών
Και μόλις φτάνει στ' αυτιά
Αμυδρά ακουστός ο παφλασμός των κυμάτων.
Χλωμές ακτίνες της αυγής
Φωτεινή έκταση
Και στα σύννεφα τα μοναστήρια
Σαν σιλουέτες βουνών.
Αρχαία λάμψη εικόνων
Λαμπυρίζουν τα καντήλια.
Μια διαθήκη, ένας νόμος
Για πολλά χρόνια αδιάλειπτα.
Σκουπίζω το δάκρυ της λήθης
Με βαρύ χέρι.
Στο σπίτι από τον Άθω θα φέρω ελπίδα κι ειρήνη.
Για μια στιγμή σώθηκα
Μέσα στην άγνοια μου
Στην ομίχλη υψώθηκα
Πάνω από τη βρωμερή πραγματικότητα.
Της αιώνιας σοφίας την απάντηση
Έχω ήδη λάβει
Σαν μακρινό φως αστεριού
Αχνοφέγγει στην ψυχή.

Δημήτριος Μιζγκούλιν 

Όταν ο άνθρωπος βουβαίνεται στον πόνο του, εμένα μου έδωσε ο Θεός να λέω τι υποφέρω

Όταν ο εξωτερικός άνθρωπος βουβαίνεται, στρέφει τα μάτια του στον εσωτερικό άνθρωπο, αυτόν που ονομάζουμε "πνεύμα" ή "ψυχή" και προσμένει μια απάντηση.
Όπως λέει το τραγούδι της Μαρίας Ντολόρες, της καλής Μαρίας της ψυχής, "στα μάτια πως με κοιτούσες".
Το ερώτημα που πλανάται τώρα παντού είναι πώς τα βλέπουμε τα πράγματα.
Και στο ερώτημα αυτό εγώ βουβαίνομαι.
Συνήθως απαντώ με κάποιο αστείο, όπως "να μη βλέπουμε πολύ τηλεόραση" κ.α.
Κι όμως οι απαντήσεις αυτές δεν είναι καθόλου αστείες.
Σημαίνουν ότι εκτός από τον επιφανειακό κόσμο, υπάρχει και ο κόσμος της πίστης, του πνεύματος, της ψυχής.
Ας ακούσουμε με λαχτάρα τη φωνή της ψυχής.
Στο βιβλίο του "Εισαγωγή στην ψυχανάλυση", ο Φρόϊντ περιγράφει το λεγόμενο "πείραμα του συνειρμού", που επινόησε κάποιος ψυχίατρος (Ο Βουντ).
Λες μια λέξη ( ή έναν αριθμό) στην τύχη, όποια σου έρθει στο μυαλό , εκείνη τη στιγμή και σημειώνεις τις σκέψεις σου.
Ύστερα ερμηνεύεις τις ασύνδετες σκέψεις σου, όπως ερμηνεύεις ένα όνειρο.
Αν θέλεις να ξέρεις αν είναι καλό το "όνειρο" ή όχι , εξετάζεις τη διάθεσή σου, αυτό που νιώθεις, καλή διάθεση ή κακή.
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αξία των ονείρων, ένα μέσον αυτογνωσίας, χωρίς να έχουν προφητική σημασία.
Απλώς δείχνουν τη δική σου στάση απέναντι στα πράγματα.
Αν στο βάθος είσαι αισιόδοξος ή όχι.
Το εκπληκτικό είναι ότι ενώ ο επιφανειακός άνθρωπος δείχνει απελπισμένος, ο βαθύτερος άνθρωπος μπορεί να είναι γεμάτος πίστη και ελπίδα.
Το πείραμα του συνειρμού στηρίζεται στους νόμους του συνειρμού, δηλαδή την ομοιότητα, την αναλογία, την αντίθεση.
Πώς γίνεται το πείραμα:
Λες μια λέξη (ή έναν αριθμό) στην τύχη, και σημειώνεις τις σκέψεις που έρχονται στο μυαλό σου. Κατόπιν ερμηνεύεις τις σκέψεις σου, όπως ένα όνειρο.
Το πείραμα στον εαυτό μου:
Μου ήρθε στο μυαλό μου ο αριθμός 15 και σημείωσα αυτές τις ασύνδετες σκέψεις:
-Θα πάμε στη Λάρισα- Βροχή- Ωραίος καιρός βροχερός- πορεία μέσα στα χιόνια στο Βλαχογιάννι- χιεμώνας- επιβραβεύτω άνθρωπος- βέβαια θαρθει- κάθε δεκαπέντε και τριανταπέντε.
Ερμηνεία συνοπτική:
Το όνειρο σημαίνει πως οι δυσκολίες της μεταβατικής εποχής από την ηλικία της εφηβείας στην μετεφηβική ηλικία ξεπερνιούνται. (15 ετών έφηβος ήρθα κατόπιν στη Λάρισα για να φύγω και να επιστρέψω στα 35, στην ώριμη ηλικία).
Ότι οι δυσκολίες επιβραβεύονται στην ωριμότητα (τριάντα πέντε).
Συμπέρασμα, βαθύτερα πιστεύω, ότι η κατάσταση που ζούμε είναι μεταβατική κι οι δυσκολίες θα ξεπεραστούν.
Ότι από την πνευματική άποψη ο κόσμος περνάει την εφηβική του ηλικία για να ξαναβρεί την ωριμότητα στην πίστη του στον Ιησού Χριστό.
Ο Ιησούς συμβαδίζει με την αποθάρρυνση και εγκαθιστά βέβαιες ελπίδες!

Πηγή: http://moschoblog.blogspot.gr

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό…



Κάποτε ήταν ένα αγοράκι που ήθελε να γνωρίσει τον Θεό…
Ήξερε ότι το ταξίδι ως το μέρος που ζούσε ο Θεός θα ήταν μακρινό κι έτσι έβαλε στην βαλίτσα του μερικά σοκολατάκια και αναψυκτικά και ξεκίνησε το δρόμο του.
Αφού είχε περπατήσει λίγο , συνάντησε ένα ηλικιωμένο κύριο.
Ο άντρας καθόταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο και τάιζε περιστέρια.
Ο μικρός έκατσε δίπλα του και άνοιξε τη βαλίτσα του για να πιει ένα αναψυκτικό.
Ακριβώς τότε παρατήρησε ότι ο ηλικιωμένος έμοιαζε πεινασμένος κι έτσι του προσέφερε ένα σοκολατάκι.
Ο ηλικιωμένος δέχτηκε με ευγνωμοσύνη και χαμογέλασε στο μικρό.
Το χαμόγελο του ήταν τόσο όμορφο, που το αγόρι, θέλοντας να το ξαναδεί, του προσέφερε και ένα αναψυκτικό.
Ο γέροντας χαμογέλασε ξανά στον μικρό .
Το παιδί ήταν τρισευτυχισμένο!
Πέρασαν μαζί όλο το απόγευμα, τρώγοντας και χαμογελώντας, μα χωρίς να ανταλλάξουν ούτε μία λέξη…
Όταν άρχισε να νυχτώνει, το αγόρι κατάλαβε πως έπρεπε να ξεκινήσει το δρόμο για το σπίτι του.
Σηκώθηκε κι αφού έκανε μόλις λίγα βήματα, γύρισε πίσω, έτρεξε προς το μέρος του ηλικιωμένου και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Κι ο γέροντας του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελό του!
Όταν το παιδί έφτασε σπίτι του, η μητέρα του παρατήρησε το βλέμμα χαράς στο πρόσωπό του.
Το ρώτησε:
-Τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;
Ο μικρός είπε:
-Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με το Θεό!
Και πριν η μαμά προλάβει να απαντήσει ο μικρός πρόσθεσε:
-Και ξέρεις κάτι;
Ο Θεός έχει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει!
Εν τω μεταξύ, ο ηλικιωμένος ακτινοβολώντας και ο ίδιος από χαρά, επέστρεψε στο σπίτι του.
Ο γιος του, παρατηρώντας το βλέμμα ευτυχίας και αγαλλίασης στο πρόσωπό του τον ρώτησε:
-Πατέρα, τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;
Κι ο γέροντας είπε:
-Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό!
Και πριν ο γιος του προλάβει να απαντήσει, ο γέροντας πρόσθεσε:
-Και ξέρεις κάτι;
Είναι πολύ νεότερος απ΄ όσο πίστευα!
Πολύ συχνά υποτιμάμε τη δύναμη ενός αγγίγματος, ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αυτί έτοιμο να μας ακούσει, ένα ειλικρινές κοπλιμέντο, ή την πιο μικρή πράξη ενδιαφέροντος όλα εκ των οποίων μπορούν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας .
Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο λόγο, για λίγο ή για μια ζωή.
Ας τους δεχτούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό!

Είναι ο άνθρωπος εξελιγμένος πίθηκος;

Αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν είναι το γνωστό παιδαριώδες σκίτσο που δείχνει τα βήματα που ακολούθησε ο πίθηκος μέχρι να εξελιχθεί σε άνθρωπο.
Το σκίτσο δείχνει τη μορφή του πιθήκου, το ανάστημά του, όπως από κυρτό γίνεται ευθυτενές.
Στο τελευταίο στάδιο υπάρχει η μορφή του ανθρώπου ως εξελιγμένου πιθήκου, ο οποίος διακρίνεται από τον πριν από αυτόν ανθρωποειδή πίθηκο στην κόμμωση!
Κατά τα άλλα είναι ένας πίθηκος που δεν διαφέρει σε τίποτε από τον προηγούμενο!
Τέτοια είναι η ιδέα της απεικόνισης!
Σύμφωνα με τη θεωρία της εξελίξεως των ειδών ο άνθρωπος είναι εξελιγμένος πίθηκος!
Είναι ο άνθρωπος εξελιγμένος πίθηκος;
Είναι δηλαδή το είδος του ανθρώπου ένα είδος πιθήκου, το οποίο έγινε άνθρωπος, ενώ άλλα είδη πιθήκων  δεν έγιναν άνθρωποι και παραμένουν πίθηκοι;
Η θεωρία δεν εξηγεί πώς μερικοί πίθηκοι έγιναν άνθρωποι και μερικοί έμειναν πίθηκοι!
Ένα από τα συστατικά στοιχεία της αλήθειας είναι η καθολικότητα.
Για να είναι μια θεωρία αληθινή πρέπει να ισχύει παντού.
Όταν μια θεωρία, όπως αυτή του Δαρβίνου, δεν ισχύει σε όλα τα είδη, δεν είναι αληθινή.
Η θεωρία αυτή πάσχει, διότι δεν έχει, όπως προελέχθη, καθολική ισχύ.
Ο πίθηκος εξελίχθηκε ως πίθηκος κι ο άνθρωπος εξελίχθηκε ως άνθρωπος.
Και στο είδος των πιθήκων και στο είδος των ανθρώπων συνέβη το ίδιο.
Το ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι οι οποίοι δεν εξελίχθηκαν ως άνθρωποι και παραμένουν αρχέγονοι συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι το ίδιο συμβαίνει και στους πιθήκους.
Αν και οι πίθηκοι, όπως δείχνουν τελευταίες επιστημονικές έρευνες, όταν κάποιοι πίθηκοι εξελίσσονται σε κάποιον τομέα, εξελίσσονται ταυτοχρόνως όλοι οι πίθηκοι στη γη.
Ειδικοί επιστήμονες μελετούσαν τη συμπεριφορά κάποιων πιθήκων.
Όλοι οι πίθηκοι σε όλα τα μέρη της γης έτρωγαν τις πατάτες χωρίς να τις καθαρίζουν από τα χώματα. Όταν κάποιοι ανακάλυψαν ότι μπορούν να τις καθαρίζουν από τα χώματα, χρησιμοποιώντας κάποιο ξυλαράκι, όλοι οι πίθηκοι της γης έμαθαν να τρώνε τις πατάτες αφού τις καθαρίσουν από τα χώματα!
Αυτό σημαίνει ότι στο κάθε είδος τα μέλη του συνδέονται με κάποια μυστική επικοινωνία.
Σαν να είναι τα είδη οργανισμοί.
Βέβαια αυτή η ιδέα είναι εντελώς αντίθετη με την υλιστική άποψη, ότι τα είδη είναι μηχανές και όχι οργανισμοί.
Η αλήθεια ότι το κάθε είδος είναι οργανισμός σημαίνει ότι δεν μπορεί να εξελιχθεί κανείς έξω από το είδος του.
Παράδειγμα οι μέλισσες.
Όταν  παρεκκλίνουν από τον οργανισμό στον οποίο ανήκουν πεθαίνουν.
Τα μυρμήγκια το ίδιο.
Το μυρμήγκι όταν θέλει να χαθεί βγάζει φτερά, λέει η γνωστή παροιμία.
Τα είδη περιφρουρούν την ύπαρξή τους και δεν συγχωρούν την παρέκκλιση από αυτά.
Παράδειγμα τα υβρίδια, στα οποία σταματάει η περαιτέρω παρέκκλιση από το είδος.

Πηγή: http://lagouvardospot.blogspot.gr 

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Ένα μικρό χαστούκι για σας… ένα μεγάλο χαστούκι για εκείνο



Ένα σποτ που αναφέρεται στο φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας.
Μία κατάσταση που βασανίζει χιλιάδες οικογένειες, πίσω από τις κλειστές πόρτες σπιτιών που κρύβουν προσωπικές ιστορίες βίας.
Στο βίντεο εμφανίζεται μία μητέρα να μιλά στο τηλέφωνο και δίπλα της ο μικρός της γιος να παίζει.
Φαίνεται όμως ότι το παιχνίδι την ενοχλεί, χάνει την υπομονή της και τον χαστουκίζει.
Η εν λόγω καμπάνια ευαισθητοποίησης προωθείται από τη Fondation Pour L’Enfance και το μήνυμα είναι απλό, αλλά άμεσο:
"Ένα μικρό χαστούκι για σας… ένα μεγάλο χαστούκι για εκείνο".

Τι είναι αγώνας για την ελευθερία;

Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, αλλά πρέπει να αγωνίζεται για να είναι ελεύθερος.
Τι σημαίνει αγώνας για την ελευθερία;
Η ελευθερία είναι όπως η Τέχνη.
Στα αρχαία χρόνια προστάτευαν την ελευθερία της τέχνης.
Η κατάργηση της ελευθερίας της τέχνης εθεωρείτο ύβρις.
Θα μπορούσαμε να δώσουμε τον εξής ορισμό για την ελευθερία.
Ελευθερία είναι αγώνας για την ελευθερία.
Δεν είναι ελεύθερος αυτός που δεν αγωνίζεται να είναι ελεύθερος.
Το ίδιο όπως δεν έχει το Θεό εκείνος που δεν αναζητάει το Θεό.
Είναι παράδοξο πράγμα η ελευθερία.
Ενώ είναι δώρο του Θεού πρέπει να αγωνιζόμαστε για να αποκτήσουμε αυτό που μας δόθηκε χωρίς δική μας προσπάθεια.
Το ίδιο παράδοξο υπάρχει επίσης στην Τέχνη, ίσως και σε όλες τις αρετές.
Είναι δώρα του Θεού και μαζί΄πρέπει να αγωνιζόμαστε διαρκώς για να είναι δώρα του Θεού.
Ο άνθρωπος γεννιέται ποιητής, προφήτης, εφευρέτης και συνάμα πρέπει να αγωνιστεί για να είναι αυτό που είναι από τη γέννησή του.
Αυτό σημαίνουν τα λόγια, ότι πρέπει να αγωνιστεί κανείς για να γίνει αυτό που είναι.
Αυτός που είναι πραγματικά ελεύθερος δεν χρειάζεται να καταλάβει τί είναι αγώνας για την ελευθερία.
Όσο δεν αγωνιζόμαστε για την ελευθερία δεν ξέρουμε τι είναι αγώνας για την ελευθερία.
Το ίδιο είναι με την πίστη στο Θεό.
Η πίστη είναι επίσης δώρο του Θεού, αλλά πρέπει να αγωνιζόμαστε για να είμαστε πιστοί, για να μη χάσουμε την πίστη.
Η πίστη, η τέχνη, η ελευθερία δίχως αγώνα διαστρέφονται.
Στον αγώνα για την πίστη μας βοηθούν οι Εντολές.
Δεν είμαστε πιστοί, όσο δεν τηρούμε τις Εντολές του Θεού.
Πολλοί έχουν διαστρέψει την πίστη τους.
Το ίδιο έγινε με την τέχνη και με την ελευθερία.
Δεν είναι μουσική αυτό που ακούγεται χωρίς τους κανόνες της μουσικής.
Και δεν είναι ελευθερία χωρίς τους κανόνες της ελευθερίας.
Η ίδια η ελευθερία δεν είναι παρά αγώνας για την ελευθερία.
Δεν είμαστε ελεύθεροι όσο δεν υπερασπιζόμαστε την ελευθερία.
Σε όσους ρωτούν τους μοναχούς γιατί μένουν στο μοναστήρι, οι μοναχοί απαντούν, για να τηρούν το νου και να μην κάνουν κατάχρηση του κόσμου.
Τα λόγια αυτά είναι επίσης μια απάντηση για την ύπαρξη του Κακού.
Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο να είναι καλός.
Ποιος δημιούργησε το Κακό;
Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, αλλά όχι και τη χρήση του κόσμου από τους Αγγέλους και τους ανθρώπους, τους οποίους έπλασε να είναι ελεύθεροι.
Αν ο Θεός δημιουργούσε και την χρήση, κανείς δεν θα ήταν ελεύθερος.
Ο Θεός έδωσε την ελευθερία στους Αγγέλους και στον άνθρωπο, ακόμα και να Τον αρνηθούν.
Ο Εωσφόρος αρνήθηκε το Θεό.
Η άρνησή του υπήρξε η πηγή του Κακού, που μεταδόθηκε επίσης στους ανθρώπους.
Ο αγώνας για την ελευθερία είναι αγώνας για την χρήση της ελευθερίας, να μην διαστραφεί, όπως στις μέρες μας, που ονομάζουμε ελευθερία τη διαστροφή της ελευθερίας, επειδή θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι χωρίς να αγωνιζόμαστε να είμαστε ελεύθεροι.

Πηγή: http://lagouvardospot.blogspot.gr

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Βροχερές μέρες

Ίσως κάποιες μέρες να μην είναι οι καλύτερες
Όμως θέλω να πιστεύω πως η κάθε μέρα
Έχει έστω μια υποψία από κάτι καλό!
Από την άλλη, αναιρώ για κάποια δευτερόλεπτα
Την εντύπωση των τελευταίων μηνών
Πως ο κόσμος δεν πάει καλά!!!
(οπωσδήποτε σ΄ αυτή τη μάζα που λέγεται κόσμος υπάρχω και ζω ΚΑΙ εγώ)
Για να την ξαναφέρω μπροστά μου κάθε φορά και πιο δυνατή.
Όπως μου είπε κι ένα ''φίλος''  τελευταία....
Δε μας ενδιαφέρει πια αν προχωράμε αριστερά ή δεξιά
Αλλά το πόσο βαρύ είναι το φορτίο που κουβαλάει ο καθένας μας.
Το είπε και τράβηξε το δρόμο του κι αυτός!

Πηγή: http://metofeggariagalia.blogspot.gr

Μην παραδίδεις την εξουσία στα παιδιά.

Η Αγία Γραφή επισημαίνει τον κίνδυνο να παραδίνεται η δύναμη στη γυναίκα.
"Μη δως γυναικί την ψυχήν σου επιβήναι επί την ισχύν σου".
Η Αγία Γραφή εννοεί να μην παραδίδουμε την εξουσία μας στο πάθος για τη γυναίκα.
Ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο το αξίωμα του βασιλέως, για να βασιλεύει στα πάθη του.
Ποτέ οι άνθρωποι δεν παρέδιδαν την εξουσία στο παιδί.
Στην εποχή μας που οι άνθρωποι με τις ευκολίες των υλικών αγαθών, εγκατέλειψαν την ψυχή και παραδόθηκαν σε όλα τα πάθη.
Ανέτρεψαν ακόμα και την τάξη της φύσεως.
Ηρωισμός δεν είναι πια να είσαι κύριος των αλόγων δυνάμεων της ψυχής.
Ηρωισμός είναι για τους ψεύτικους ανθρώπους της εποχής αυτής της παρακμής, να αφήνεσαι στο να σε κατακυριεύουν οι άλογες δυνάμεις της ψυχής.
Αυτό που ο Κρητικός μαντιναδόρος λέει με τους στίχους του
"Ετσά μας εκατάντησαν οι βουρλισμένοι χρόνοι οι καπετάνιοι στο κουπί κι οι μούτσοι στο τιμόνι."
Να ένας στίχος του Καβάφη πώς περιγράφει την παρακμή της εποχής;
"Αφέθηκα και πήγα... σαν τους ανδρείους της ηδονής."
Είναι ανδρεία να αφεθείς στην ηδονή και δεν είναι παραλυσία.
Θέλει δύναμη για να αφεθεί κανείς στα ενστικτά του, τα γενετήσια, της αυτοσυντήρησης κ.α.;
Μην παραδίδεις την εξουσία στα παιδιά.
Τα παιδιά στην εξουσία σε γεμίζουν ψεύτικες ανάγκες κι αγνοούν τις πραγματικές.
Ασχολούνται με αυτό που φαίνεται και δε βλέπουν αυτό που δε φαίνεται, με την επιφάνεια και όχι με το βάθος των πραγμάτων.
Τα παιδιά έλκονται από αυτό που γιαλίζει, από τη συσκευασία, ενώ το περιεχόμενο δεν τους ενδιαφέρει.
Ξοδεύουν υπέρογκα ποσά για την δήθεν διακόσμηση και σου προσφέρουν θόρυβο αντί μουσική, δηλητήρια αντί για εδέσματα και ροφήματα στις καφετέριες με τον ψευδορομαντισμό τους.
Τα παιδιά να τα ελέγχεις.
Να μάθουν να ξεχωρίζουν το αληθινό από το ψεύτικο, το ουσιαστικό από το επιφανειακό, το πολύτιμο από το ευτελέστερο, την πραγματική ανάγκη από την ψευδοανάγκη.
Μην στρέφεις την οργή σου εναντίον σου.
Το εμπόριο θέλει να σε ρίξει στην αυτολύπη, για να μην έχεις δύναμη να ελέγχεις τα παιδιά.
Βοήθησε τους παγιδευμένους να σπάσουν τις παγίδες τους.
Δείτε τι κάνουν στην πολιτική.
Διώκουν την πίστη.
Αγνοούν την Ορθόδοξη Παράδοση.
Εξευτελίζουν το γάμο και την οικογένεια.
Περιφρονούν το γέρο.
Αδιαφορούν για την ελάττωση του πληθυσμού.
Δεν νοιάζονται για την ανεργία.

Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

♪♫ Μουσικό Παραμύθι ♪♫



Στίχοι:      Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Μαρκατόπουλος
Ερμηνεία: Σόνια Θεοδωρίδου
Οπτικοποίηση: Στέλλα Δενδηλιάρη

Περπατάει πάνω στα νερά.
Έχει και στους ώμους του φτερά.
Παίζει με τ' αστέρια μουσική
Και χορεύει στη βροχή.
Βγαίνει απ' τα μάτια του το φως
Κι είναι η καρδιά του ουρανός.
Αγγελάκι, σαν τα σκαλιστά
Κάθε βράδυ σε φυλά.
Κάθε βράδυ σε φυλά
Κοιμάσαι και ξυπνά
Να μη φοβάσαι πια.
Είν' αυτός, είμαι κι εγώ
Φυλάμε και οι δυο
Το ίδιο "σ' αγαπώ".
Τρέχει μες στους κήπους της Εδέμ
Τραγουδάει χίλια τεριρέμ.
Παίζει με το φως κυνηγητό
Με τον άνεμο κρυφτό.
Έχει μια μεγάλη αγκαλιά
Έχει κι έναν ήλιο στα μαλλιά
Αγγελάκι, σαν τα σκαλιστά
Κάθε βράδυ σε φυλά.

Από το βιβλίο - cd "Το φτερό του δράκου"

Η δυστυχία έχει ηθικά αίτια

Η δυστυχία έχει κυρίως ηθικά αίτια.
Η κοινωνία μας δεν κινδυνεύει τόσο από την φτώχεια, όσο από την έλλειψη ενότητας.
Πρέπει να καλλιεργήσουμε την ενότητα.
Να ενισχύσουμε τις ενώσεις, αφού αποκαθαρθούν από τα κατάλοιπα του κομματισμού.
Την ενότητα τη δημιουργεί το ωραίο, φτάνει οι άνθρωποι να διδάσκονται να αγαπούν το ωραίο.
Ο Χριστός διδάσκει να αγαπούμε το ωραίο.
Η ουσία του ωραίου είναι η ανιδιοτέλεια.
Ο κομματισμός δείχνει την αποτυχία της ενότητας με θεμέλιο το Χριστό.
Η ενότητα που δημιουργεί το ωφέλιμο δεν είναι θεμελιωμένη στο Χριστό κι όπως η οικία που χτίστηκε στην άμμο, δεν έχει αρραγή θεμέλια.
Αυτού του είδους είναι η "ενότητα" του κομματισμού.
Γιατί ενότητα;
Γιατί αυτή είναι η δύναμη του φτωχού.
Στο λιμό αν οι άνθρωποι δεν είναι ενωμένοι να μοιράσουν μεταξύ τους ότι έχουν, πεθαίνουν.
Βέβαια ούτε η ενότητα μπορεί να σώσει το φτωχόκοσμο, όταν ο εχθρός είναι το θηρίο.
Το θηρίο όπου επικράτησε καταδίκασε σε θάνατο εκατομμύρια αθώα θύματα με τους τεχνητούς λιμούς που επέβαλε.
Τεχνητή είναι και η σημερινή κρίση στην Ελλάδα.
Η ενότητα της οικογένειας μάχεται το θηρίο.
Γι' αυτό διώκεται η οικογένεια, για το πνεύμα της ενότητας.
Ο Κλήρος, οι γονείς, οι δάσκαλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη να διδάξουν στα παιδιά την αγάπη για το ωραίο και την ανιδιοτέλεια.
Να γίνουμε μάρτυρες του Χριστού.
Τα παιδιά μαθαίνουν με τη μίμηση.
Τώρα μιμούνται την υποκουλτούρα της παρακμής της Δύσης.

Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Άσε τον άνεμο, θα σε πάει αυτός

Αξίζεις.
Αξίζεις, επειδή είσαι πλάσμα του Θεού, δημιούργημά Του.
Επειδή ο Θεός σ’ αγαπάει και όλος ο ουρανός ασχολείται μαζί σου, σε φροντίζει και σου δίνει σημασία.
Ακόμα και αν δε σε πάρει κανένας τηλέφωνο για μια μέρα, ακόμα και αν δε σου μιλήσει κανείς, έχεις μια φοβερή δυναμική μέσα σου.
Είσαι ένα πλάσμα που όμοιό του δεν υπάρχει σ΄ όλη τη γη.
Κανείς δεν είναι σαν κι εσένα, δεν έχει τα γνωρίσματά σου, τα χαρίσματά σου μα και τα προβλήματά σου.
Ο Χριστός σ΄ αγαπάει και σου δίνει σημασία. Θέλει να σε δυναμώσει.
Πώς θα γίνει αυτό;
Με τα σκαμπανεβάσματα.
Τη μια στιγμή νιώθεις πως έχεις τον Χριστό και την άλλη Τον χάνεις.
Τη μια έρχεται και την άλλη φεύγει.
Όπως ακριβώς ένιωσαν και οι μαθητές Του μετά την Ανάσταση, όταν περπάταγαν περίλυποι και χαμένοι στις σκέψεις τους προς Εμμαούς.
Μόλις άρχισαν να νιώθουν την καρδιά τους να φλέγεται κι άρχισαν να καταλαβαίνουν τον Κύριο, Εκείνος έφυγε πάλι μακριά τους.
Γιατί;
Για να τους κάνει πιο δυνατούς.
Τους άφησε μόνο τη γλυκιά γεύση στην ψυχή τους, τη θερμότητα, την πίστη και τη δύναμη.
Να πιστεύουν, ν΄ αγγίζουν και να νιώθουν παρόντα τον αόρατο.
Να νιώθουν ότι κρατούν Αυτόν που όλο τους φεύγει, αφήνοντας όμως πίσω Του την ευωδία Του, τη γλυκύτητά Του, το ζήλο και τον πόθο.
Ο Χριστός θέλει να Τον αγαπάμε, χωρίς όμως να νιώθουμε τη βεβαιότητα ότι Τον κρατούμε.
Δε θέλει να μας δώσει σιγουριά, αλλά να μας αφήσει σ’ ένα μετέωρο κενό, στο οποίο μπορούμε να κάνουμε τις ωραιότερες πτήσεις, τα ομορφότερα σχέδια στον ουρανό της αγάπης Του, στο πέλαγος της ζωής, αφημένοι στους κυματισμούς Του.
Μπορεί να νομίζεις ότι δεν ξέρεις που πας μέσα στο πέλαγος. Τότε, Εκείνος σου λέει:
-Άσε τον άνεμο, θα σε πάει αυτός
Μα δεν έχω πυξίδα.
Νιώθω ότι δεν ξέρω τίποτα
-Αφέσου και θα βγει κάτι καλό.

Από το βιβλίο "Δυνάμωσε την ψυχή σου"  του π. Ανδρέα Κονάνου

Πηγή: http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/ 

Τατουάζ... μόδα του συρμού, τέχνη μιας ζωής... ή πρόδρομος μιας άλλης εποχής;

Έγινε μόδα και σαν τέτοια γνωρίζει διαρκώς άκρατη και άκριτη υιοθέτηση.
Άσχετα ον κάποτε αποτελούσε "προνόμιο" περιθωριακών ατόμων, ναυτικών ή καταδίκων στην πλειονότητά τους.
Από τη στιγμή πού το πρωτοϋιοθέτησαν αστέρες της ροκ και πιο συγκεκριμένα της πανκ μουσικής και πρόσωπα της έβδομης τέχνης, πέρασε στις προτιμήσεις των ευρύτερων μαζών και μάλιστα των νέων.
Κάποιοι το προσεγγίζουν περισσότερο σαν τέχνη, σαν κόσμημα.
Μια ανεξίτηλη δημιουργία πάνω στο ίδιο τους το σώμα.
 Άλλωστε αυτό σημαίνει.
Στην πολυνησιακή διάλεκτο η λέξη "Τα" σημαίνει σχέδιο
Και "ατουάζ" δηλώνει αυτόν που δίνει πνοή στα πλάσματα της γης!
Πιο απλά τατουάζ σημαίνει "το σχέδιο που σου δίνει την προστασία των θεών".
Παράλληλα έχει τις έννοιες "ανεξίτηλο σημάδι", "σχέδιο στο δέρμα", "μαρκάρω κάτι", "κεντώ πάνω στο δέρμα".
Η αλματώδης διάδοσή του σήμερα, μάλιστα μεταξύ των νέων ανθρώπων, μας ώθησε να δημοσιοποιήσουμε ένα βαθύτερο προβληματισμό.
Ίσως κάποιοι να τον θεωρήσουν ακραίο.
Υπερβολικό.
Γιατί όμως να μην ισχύει, τη στιγμή μάλιστα που αρχικά και σε αρκετούς λαούς συμβολίζει την προστασία των θεών;
Γι΄ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν θα σχολιάσουμε τις επιπτώσεις του ανεξίτηλου.
Το γεγονός δηλαδή ότι, αν κάποιος το μετανιώσει, πολύ δύσκολα και σίγουρα πολυέξοδα επανέρχεται στην προηγούμενη κατάσταση, πριν το "χτυπήσει".
Ούτε θα αναμηρυκάσουμε προβληματισμούς του στυλ:
Πως θα φαίνεται αλήθεια αυτό, όταν περάσουν τα χρόνια;
Όταν το κορμί γεράσει;
Τι θα λέμε στο παιδί μας μεθαύριο που θα μας ρωτάει γι΄ αυτό ή θα το χρησιμοποιεί υπέρ των δικών του διεκδικήσεων;
Δεν θα υπεισέλθουμε στην απορία πολλών για το αν και κατά πόσον είναι επώδυνη η διαδικασία απόκτησής του ή επικίνδυνη για την σωματική υγεία.
Θα αποφύγουμε επίσης την αισθητική κριτική των περισσοτέρων εξ αυτών, με αποτρόπαιες και αποκρουστικές παραστάσεις τρομακτικών προσώπων, δαιμόνων και φρικιαστικών σκηνών.
Πολύ περισσότερο, δεν θα προσεγγίσουμε το θέμα θεολογικά για τα αν και κατά πόσο είναι επιτρεπτό να στιγματίζουμε με ανεξίτηλο τρόπο το σώμα μας, που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.
Έναν άλλο προβληματισμό θέλουμε να θέσουμε.
Κάτι που βαθύτερα πρέπει να μας απασχολήσει και να μας υποψιάσει.
Το γεγονός δηλαδή ότι το tatoο παραμένει εφ΄ όρου ζωής ανεξίτηλα χαραγμένο στο σώμα μας, μήπως φανερώνει τον εθισμό και την εξοικείωσή μας με κάτι το οποίο μπαίνει σαν χάραγμα πάνω μας;
Μήπως δηλαδή, πιο απλά, μέσα από αυτή τη σύγχρονη μόδα η ιδεολογία, οι πάντες, μικροί και μεγάλοι, φέροντες ή μη φέροντες tatoo, εξοικειώνονται με την ιδέα, την αισθητική και την πραγματικότητα, ότι φέρουμε διαρκώς κάτι ανεξίτηλο πάνω μας, που λίγο έως πολύ χαρακτηρίζει το γούστο μας, εμάς τους ίδιους τελικά;.      
Κι όπως πολύ εύκολα σήμερα οι πάντες αποδέχονται και καλοδέχονται τη νέα μόδα του tatoo, έτσι εύκολα και προϊδεασμένα από αυτό δεν θα αποδεχθούν και το επερχόμενο και επιβαλλόμενο χάραγμα του Αντιχρίστου;.      
Γιατί, αν κάποτε το tatoo αφορούσε στην αισθητική και την προτίμηση περιθωριακών ατόμων, όμως τώρα, όσο ακραία συνωμοσιολογική και απίθανη κι αν ακούγεται μια τέτοια άποψη τείνει να γίνει μια αποδεκτή πραγματικότητα από τους περισσότερους ανθρώπους.
Ίσως τελικά να μην είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Ούτε μόνο θέμα μόδας ή μοντέρνας αισθητικής.
Ίσως να είναι ο πρόδρομος μιας νέας εποχής.
Αυτής του Αντιχρίστου, το χάραγμα του οποίου μας προετοιμάζουν με πολλούς τρόπους να το δεχθούμε χωρίς αντίδραση.
Γιατί αλήθεια να μην ισχύει κάτι τέτοιο;

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Με τα χρόνια όλο και πιο δύσκολα γράφω...

Με τα χρόνια όλο και πιο δύσκολα γράφω.
Με τα χρόνια με όλο και μεγαλύτερη αγωνία στοχάζομαι.
Και στη μακρά σειρά των ημερών
δεν ζεις πιο εύκολα, αλλά προσεκτικότερα.
Όχι επειδή η ζωή είναι περίπλοκη.
Όχι γιατί η λέξη εξασθενεί...
Με πρόλαβε η σιωπή.
Και φοβάμαι να την καταστρέψω.

Δημήτριος Μιζγκούλιν

Τον καιρό της διάλυσης

Εκείνο που θυμάμαι από την ορεινή κωμόπολη, όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, είναι ο αέρας επάνω στα βουνά, στα Καμβούνια. Τον καιρό της διάλυσης ο αέρας φυσάει χαμηλά στη σάπια βλάστηση. Ο άνθρωπος εργάζεται πάνω στο σάπιο.
Ο ζωογόνος αέρας που έκανε να κυλούν δάκρυα χαράς στα μάγουλά μου. Ό,τι φύτρωνε στον ευλογημένο τόπο μας ήταν ξερικό, πεντανόστιμο. Τα σταφύλια, οι καρποί, τα λουλούδια, που μοσχομύριζαν, τα χειμωνιάτικα αγριολούλουδα που άνθιζαν στα χιόνια. Ο άνεμος διορθώνει κάθε παρέκκλιση απ΄ το κανονικό στον τόπο μας.
Αν νιώθεις κι εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, την διάλυση που νιώθω, διάβασε αυτά που γράφω εδώ. Πιστεύω δεν θα παραξενευτείς, να δεις ότι για να διορθωθεί το κακό που γίνεται στον τόπο μας, πρέπει να αναζητήσουμε την ουσιαστική αιτία στο μακρινό παρελθόν, εκεί όπου άρχισε η παρέκκλιση απ΄ το κανονικό, η οποία οδήγησε στην παρούσα τραγική κατάσταση. Δεν θα παραξενευτείς , αν γυρίσουμε πίσω , στις πηγές, , να βρούμε το μίτο της Αριάδνης, που θα μας βγάλει από τον λαβύρινθό μας.
Τον καιρό της διάλυσης, όπως αυτός που επικρατεί στη χώρα μας, οι άνθρωποι βρίσκονται σε σύγχυση και δεν παρακινούνται να διακρίνουν μεταξύ του ουσιαστικού και του μη ουσιαστικού.Η παιδεία δεν μαθαίνει στους νέους τη διάκριση αυτή. Η σύγχρονη επιστήμη, αρνείται την ουσία που μένει. Η επικρατούσα θεωρία του υλισμού  αρνείται την ουσία. Ακόμα και η ιατρική συχνά δεν αναζητά την ουσιαστική αιτία που προκάλεσε την αρρώστια και αρκείται  στο να καταστείλει τα συμπτώματα.
Στη διάκριση αυτή ανάμεσα στο ουσιώδες και στο επουσιώδες πρέπει να σταθούμε. Αν θέλουμε να μην είμαστε σε διάλυση και σε αποσύνθεση,ως άτομα και ως κοινωνία, πρέπει να μην κάνουμε σύγχυση ως προς την ουσία των πραγμάτων.
Τα προβλήματα γενικά (πρόβλημα είναι και η διάλυση που νιώθουμε ως άτομα και ως κοινωνία) διακρίνονται σ΄ αυτά που λύνονται, τα λεγόμενα συγκλίνοντα προβλήματα και σ΄ αυτά που δεν λύνονται, τα λεγόμενα αποκλίνοντα προβλήματα.
Τα αποκλίνοντα προβλήματα λύνονται μόνον αν είναι εφικτή η διόρθωση της παρέκκλισης απ΄ το κανονικό, η οποία δημιούργησε το αποκλίνον πρόβλημα. Η ανίατη αρρώστια π.χ., αν δεν είναι εφικτή η διόρθωση της παρέκκλισης απ΄ το κανονικό είναι ένα αποκλίνον πρόβλημα, Αν μπορούσε η ιατρική να βρει το σημείο όπου έγινε η παρέκκλιση απ΄ το κανονικό και να το διορθώσει, η ανίατη αρρώστια δεν θα ήταν αποκλίνον (άλυτο) πρόβλημα.
Το ερώτημα που μας καίει τους Έλληνες τώρα είναι, αν η διάλυση ως άτομα και ως κοινωνία είναι πρόβλημα άλυτο (αποκλίνον) ή είναι πρόβλημα που συγκλίνει προς τη λύση του. Με άλλα λόγια είναι εφικτό να βρεθεί σε ποιο σημείον έγινε η παρέκκλιση απ΄ το κανονικό κι αν είναι εφικτό, μπορούμε να διορθώσουμε την παρέκκλιση αυτή και πώς;
Το αντίδοτο της διάλυσης  είναι το Άγιο Πνεύμα, που σαν τον αέρα που φυσάει στα βουνά και καθαρίζει τη σάπια βλάστηση, αναζωογονεί το σάπιο στον άνθρωπο και στην κοινωνία.
Πότε θα βρούμε την ενότητά μας; Τίς ενώσεις τις δημιουργεί το ωραίο. Αγαπάμε το ωραίο, πιο πολύ από όλους τους λαούς του κόσμου. Διακρινόμαστε για την ψυχική μας καλλιέργεια.
" Κάθε έργον, επιτελούμενον έστω από ένα ή δύο ευσεβείς ανθρώπους, γράφει ο Μέγας Βασίλειος,  είμεθα βέβαιοι ότι γίνεται με την συνεργίαν του Πνεύματος. Διότι, όταν δεν υπάρχει προ οφθαλμών κανένας ανθρώπινος υπολογισμός και οι όσιοι αναλαβάνουν τας ενεργείας όχι με σκοπόν την ιδικήν των απόλαυσιν, αλλά με πρόθεσιν να πράξουν ό,τι είναι ευάρεστον εις τον Θεόν, είναι φανερόν ότι εκείνος που κατευθύνει τας καρδίας των είναι ο Κύριος. "

(Απόσπασμα επιστολής Μεγάλου Βασιλείου προς Κληρικούς Νικοπόλεως)

Πηγή: http://moschoblog.blogspot.gr

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Αυτός σήμερα, εγώ αύριο

Μην κατακρίνουμε τον αμαρτωλό γιατί αυτός σήμερα εγώ αύριο...
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος ζητά, όχι μόνο να μην κατακρίνουμε τους άλλους αλλά και να σκεπάζουμε τα αμαρτήματα αυτών.
Γίνε κοινωνός στα παθήματα όλων, αλλά στάσου με το σώμα σου μακριά από όλους. Κανένα να μη ελέγχεις και κανένα να μη κατηγορείς για τη συμπεριφορά του, ούτε και τον πιο κακό. Άπλωσε τον χιτώνα σου πάνω σ' αυτόν που έφταιξε, και σκέπασε τον. Κι αν δεν μπορείς να φορτωθείς επάνω σου το φταίξιμό του και να δεχτείς για λόγου του την τιμωρία και την ντροπή, τουλάχιστον δείξε υπομονή και μη τον περιφρονήσεις.
Σκέπασε αυτόν που φταίει, όταν βέβαια δεν πρόκειται να σε ζημιώσει.
Με τον τρόπο αυτό του δίνεις θάρρος, αλλά και συ κρατάς το έλεος του Θεού.
Πολλές φορές βλέπουμε ένα αμάρτημα και εύκολα το κατακρίνουμε αλλά η θέση διαφόρων ασκητών είναι διαφορετική και φερόντουσαν με αγάπη.
Κάποιοι από τους πατέρες ρώτησαν τον αββά Ποιμένα: αν δούμε ένα αδελφό να αμαρτάνει, θέλεις να του κάνουμε παρατηρήσεις; και ο γέροντας απάντησε:
-Εγώ μέχρι τώρα, αν κάποιος λόγος με αναγκάζει να περάσω από κείνο το μέρος και δω τον αδελφό να αμαρτάνει, τον προσπερνώ και δεν τον ελέγχω».
Το γεροντικό αναφέρει ότι:
Ένας από τους πατέρες, βλέποντας κάποιον να αμαρτάνει, έκλαψε πικρά και είπε:
"Αυτός σήμερα, εγώ αύριο". 

Μόνο υπέρ της αλήθειας μπορούμε να είμαστε

"Ου γαρ δυνάμεθα τι κατά της αληθείας, αλλ' υπέρ της αληθείας. .... κατά την εξουσίαν ην έδωκέ μοι ο Κύριος εις οικοδομήν και ουκ εις καθαίρεσιν. , Λοιπόν, αδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλείσθε, το αυτό φρονείτε, ειρηνεύετε , και ο Θεός της αγάπης και ειρήνης έσται μεθ΄υμών." (Προς Κορινθίους Β΄επιστολή κεφ. ΙΓ΄, 3-13)
Μόνο υπέρ της αλήθειας μπορούμε να είμαστε. Εκείνοι που νομίζουν ότι θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους εναντίον της αλήθειας, ματαιοπονούν και το καταλαβαίνουν αργά ή γρήγορα. Δεν τους δόθηκε η δύναμη από το μηδέν, ούτε έχει αξία η δύναμή τους, χωρίς τους άλλους. Η δύναμη (εξουσία) είναι εκ Θεού, που σημαίνει ότι μόνο καλή χρήση μπορούμε να κάνουμε, όχι κατάχρηση. Αυτό είπε ο Κύριός μας, στον μεγάλο υποκριτή Πόντιο Πιλάτο: "Δεν θα είχες καμιά εξουσία, αν δεν σου είχε δοθεί άνωθεν."
Κανείς δεν μπορεί να κάνει κατάχρηση της εξουσίας του, γιατί η εξουσία του δόθηκε πρωτίστως για την υπηρεσία των άλλων. Ήρθα ως διάκονος, είπε ο Ιησούς, για να μας δώσει το παράδειγμα.
Στην τρικυμία στο πλοίο, οι μαθητές Του φοβήθηκαν: "Δεν σε μέλλει που χανόμαστε", είπαν.
Αξίζει να δούμε ξανά την γεμάτη θεϊκό μεγαλείο σκηνή, όπου ο Κύριος και Θεός επιτιμά τον άνεμο και μιλάει με τη θάλασσα: "Και γίνεται λαίλαψ ανέμου μεγάλη. τα δε κύματα επέβαλλεν εις το πλοίον, ώστε αυτό γεμίζεσθαι. Και ην αυτός επί τη πρύμνη, επί το προσκεφάλαιον καθεύδων. και διεγείρουσιν αυτόν, και λέγουσιν αυτώ. Διδάσκαλε, ου μέλει σε ότι απολλύμεθα. Και διεγερθείς επετίμησε τω ανέμω, και είπε τη θαλάσση. Σιώπα, πεφίμωσο. Και εκόπασεν ο άνεμος, και εγένετο γαλήνη μεγάλη. Και είπεν αυτοίς. Τί δειλοί έστε ούτω; πώς ουκ έχετε πίστιν; Και εφοβήθησαν φόβον μέγαν, και έλεγον προς αλλήλους. Τίς άρα ούτος εστιν, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν αυτώ;" (Μάρκ.Δ', 35-41).

Πηγή: http://moschoblog.blogspot.gr

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Η αγκαλιά του Πατέρα είναι ανοιχτή για τον αμαρτωλό που μετανοεί, για τον άσωτο γιο που επιστρέφει

Ο Θεός μας ζητάει να έρθουμε σ' Αυτόν όπως είμαστε.
Να παραδεχτούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, που αξίζουμε τη δίκαιη κρίση Του.
Αυτό είναι ταπεινωτικό για μας, που θα θέλαμε να παρουσιαστούμε φτιασιδωμένοι και καθαροί, ηθικοί και καλοί άνθρωποι.
Αλλά αν θέλουμε να λάβουμε τη συγχώρηση που εξασφάλισε ο Χριστός για μας στον Σταυρό, δεν μπορούμε να παριστάνουμε τους δίκαιους.
Οι αμαρτωλοί είναι οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο που μπορούν να σωθούν!
Οι Φαρισαίοι την εποχή του Χριστού νόμιζαν πως ο Θεός θα τους δεχόταν, επειδή ήταν καθαροί.
Έτσι, όταν είδαν τον Ιησού να συντρώγει με κακόφημους και αμαρτωλούς ανθρώπους, δυσανασχέτησαν.
Ο Κύριος κατάλαβε τι γινόταν στις καρδιές τους και τους είπε ότι ήρθε να καλέσει αμαρτωλούς εις μετάνοια.
Οι δίκαιοι αυτοί που μόνοι τους δικαιώνουν τον εαυτό τους, δεν χρειάζονται τον Σωτήρα, δεν είναι για αυτούς η σωτηρία Του.
Έτσι χτύπησε την αυτοδικαίωσή τους.
Είχαν ανάγκη να παραδεχτούν την την αμαρτία τους και να μην κρύβονται πίσω από ένα θρησκευτικό μανδύα τύπων και κανόνων.
Η αγκαλιά του Πατέρα είναι ανοιχτή για τον αμαρτωλό που μετανοεί, για τον άσωτο γιο που επιστρέφει!

Πηγή: https://www.facebook.com/profile.php?id=100005966704061 

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Σύγχρονες οάσεις

Στις μέρες μας, τα μοναστήρια αποτελούν την πιο δροσερή όαση αναψυχής για τον σύγχρονο άνθρωπο. Είναι ο τόπος όπου ανακαλύπτουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους και την πραγματική ζωή. Μια ζωή κοινοβιακή, όπου ζει ο ένας βοηθώντας και στηρίζοντας τον άλλο, και όλα έχουν μέσα στην απλότητα τους ένα βαθύτερο νόημα.
Στο μοναστήρι δεν κάνεις εγωιστικά ότι σου γουστάρει και επιθυμείς, αλλά εκούσια υποτάσσεις το προσωπικό σου θέλημα κι ακολουθείς το κοινοβιακό πρόγραμμα του μοναστηριού. Υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες προσευχής , εκκλησιασμού, φαγητού, εργασίας, ξεκούρασης, μελέτης, ανάπαυσης.
Ακολουθώντας το μοναστηριακό πρόγραμμα αρχίζεις να μαθαίνεις την υπακοή και να κρύβεις το θέλημα σου. Ακόμη και οι επισκέπτες ενός μοναστηριού ακολουθούν το μοναστηριακό πρόγραμμα με μεγάλη ευχαρίστηση και άνεση.
Η μοντέρνα κοινωνία μας λειτουργεί κατά τρόπο αντίθετο από τα πιο πάνω, με αποτέλεσμα την προφανή αποδιοργάνωση σε πολλούς τομείς. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι η ακαταστασία και η τσαπατσουλιά, η αναστάτωση και η αναρχικότητα είναι απότοκα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Το βλέπουμε στις απλές καθημερινές λεπτομέρειες της ζωής. Εμείς οι απελευθερωμένοι και προχωρημένοι τρώμε ότι ώρα και ότι θέλουμε, κοιμόμαστε και ξυπνάμε ότι ώρα θέλουμε, εκκλησιαζόμαστε, αν και όταν εμείς το θελήσουμε. Αυτή η ασύδοτη ελευθερία μας έχει υποδουλώσει σε τέτοιο βαθμό, που γέμισε την κοινωνία μας με άγχος, κατάθλιψη και τόσα ψυχολογικά προβλήματα. Μέσα από μια επίσκεψη στα μοναστήρια και την έστω για λίγο ένταξη μας στο μοναστηριακό πρόγραμμα, αποκτά η ζωή μας ένα σωστό ρυθμό κι ένα βαθύτερο νόημα. Οικογένειες οι οποίες έχουν συχνές επαφές με μοναστήρια αντιμετωπίζουν τα καθημερινά προβλήματα με πιο σωστό και ανώδυνο τρόπο. Επίσης υιοθετούν στην καθημερινή τους ζωή μοναστηριακές συνήθειες όπως είναι το κοινό τραπέζι, η κοινή ώρα προσευχής και ξεκούρασης, η προσωπική επαφή και κοινωνία. Όσο πιο κοντά στα ορθόδοξα μοναστήρια βρισκόμαστε τόσο καλύτερα θωρακίζουμε την οικογένεια μας στα σύγχρονα προβλήματα. Ιδιαίτερα από την ακοινωνησία των σημερινών ανθρώπων, που ώθησε το λογοτέχνη στην επιγραμματική διατύπωση "ποτέ οι στέγες των σπιτιών μας δεν ήταν τόσο κοντά, αλλά και οι καρδιές μας τόσο μακριά η μια από την άλλη".

Άγιος Αναστάσιος εκ Παραμυθίας



Η 18η Νοεμβρίου, είναι η ημερομηνία εορτής του Αγίου Αναστασίου του Νεομάρτυρα εκ Παραμυθίας.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, λεπτομέρειες για την ζωή του, την δράση και εντυπωσιακά στοιχεία από την εποχή του.
Παρουσιάζει ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Γηρομερίου Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος Ντελής και ο Εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Αναστασίου Παραμυθιάς, Πάτερ Αντώνιος Καλόγηρος.

Πηγή: http://www.paramythia-online.gr/paramythia/

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Επίκαιρο όσο ποτέ...

Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική Αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη.
Η ύφεση άρχιζε και στο Διοικητικό Συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για το πόσο κόσμο θα απολύσουμε.
Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες.
Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού - 15.000 υπάλληλοι παγκοσμίως.
Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του.
Ο Πρόεδρός μας δεν μιλούσε.
Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος.
Όταν τελειώσαμε, ξαφνικά ο Πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει.
Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί, και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια, τον θυμάμαι λες και ήταν χθες.
Θα τον αναπαράγω όσο πιο σωστά μπορώ, διότι οι αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.
 -Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρωστάει και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και αν και λίγα του είναι αρκετά.
Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε.
Να χάσει την δουλειά του, να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών.
Τι θα πει στα παιδιά του;
Τι θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπειά του;
Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του.
Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.
ΑΛΛΑ, την ιδία στιγμή, έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους, και εάν δεν κάνω κάτι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.
Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $ 135.000.000.
Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο:
Ελάττωση του μισθού μου 75% ,ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων 50%, ελάττωση μισθού γενικών διευθυντών 40%, υψηλόμισθων στελεχών κλπ.
Καμία απόλυση.
Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.
Σηκώθηκε και έφυγε...κι όπως έφευγε, είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο:
-Κρίμα που θα παίζετε γκολφ μόνο τρεις φορές αντί για έξι παιδιά...
Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε ούτε ένα άτομο, και σε τρία χρόνια η αξία της μετοχής ήταν $ 147 από $ 7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση.
Α ναι, είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ'αυτό το διάστημα.
Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομά του.
Το 1992, στο τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότησή του (και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο, αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες), τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του, γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε.
Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν:
-Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα. Ήμαστε σε 42 χώρες, από τις οποίες οι 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες, διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα, όπως μου είχατε προτείνει, είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία. Και κανείς, μα ΚΑΝΕΙΣ, δεν ξέρει τι μπορεί να κάνει ένας απελπισμένος άνθρωπος. Η πιθανότητα ακόμα και να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη. Ενώ εσείς που ήσασταν δίπλα μου, και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα κάνατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ, και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις. Να θυμάστε, ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα...και εργοστάσια καίει.

Σήμερα ζωγραφίζει στο San Francisco και είναι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας (άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες) του Όμπαμα...

Γιατί το έγραψα;
Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στη τηλεόραση/ράδιο και να μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ).
Όλα αυτά, χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης για το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα.
Ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν.
Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ.
Έτσι, θα είναι όχι μόνο προστατευμένοι, αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ (σας θυμίζει κάτι αυτό;) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους.
Λοιπόν, νάνοι της νοημοσύνης, έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πώς  συμπεριφέρονται οι άνθρωποι που είναι πραγματικά σκεπτόμενοι.
Έτσι, δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε, όταν όμορφα
"εργοστάσια" όμορφα καίγονται...ΠΑΝΤΟΥ!

Πηγή: http://www.timi.gr/ 

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Το κτίσιμο και το φύτεμα

Ένα κείμενο της Παράδοσης, αγνώστου συγγραφέα, λέει ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να υιοθετήσει δύο στάσεις: να χτίζει ή να φυτεύει. Οι χτίστες μπορεί να χρειαστούν χρόνια για το έργο τους, κάποτε όμως τελειώνουν αυτό που χτίζουν. Τότε περιορίζονται από τους ίδιους τους τοίχους τους. Όταν ολοκληρώνεται το χτίσιμο, η ζωή χάνει το νόημα της. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που φυτεύουν. Οι καταιγίδες και οι εποχές τους προκαλούν προβλήματα και σπάνια ξεκουράζονται. Σε αντίθεση με τα κτίρια, ένας κήπος δε σταματά να αναπτύσσεται. Παρόλο που απαιτεί την προσοχή του κηπουρού, του δίνει τη δυνατότητα να ζήσει τη ζωή του σαν μια μεγάλη περιπέτεια. Οι κηπουροί αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, γιατί ξέρουν ότι στην ιστορία του κάθε φυτού βρίσκεται η δημιουργία όλης της γης.

Paulo Coelho

Η ξιπασιά της εξωτερικής εμφάνισης

Μία γυναίκα που φορούσε ένα ξεθωριασμένο καρό φουστάνι, με το σύζυγό της ντυμένο με ένα φτωχικό κοστούμι, κατέβηκαν από το τρένο στη Βοστώνη και κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του προέδρου του Πανεπιστημίου Harvarard.
Δεν είχαν ραντεβού.
Η γραμματέας μπορούσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι τέτοιοι επαρχιώτες δεν είχαν καμία δουλειά στο Harvard.
-Θα θέλαμε να δούμε τον πρόεδρο...  είπε ο άντρας με χαμηλή φωνή.
-Θα είναι απασχολημένος όλη μέρα...  απάντησε η γραμματέας κοφτά.
-Θα περιμένουμε... απήντησε η γυναίκα.
Για ώρες η γραμματέας τους αγνοούσε, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα απογοητευτούν και θα φύγουν. Καθώς όμως είδε ότι δεν έφευγαν, η γραμματέας αποφάσισε να ενοχλήσει τον πρόεδρο, παρόλο που δεν το ήθελε με τίποτα.
-Ίσως αν τους δείτε για ένα λεπτό, να φύγουν... του είπε!
Εκείνος αναστέναξε με αγανάκτηση και έγνεψε θετικά.
Ο πρόεδρος στράφηκε προς το ζευγάρι με ύφος βλοσυρό και αλαζονικό.
Η γυναίκα του είπε:
-Είχαμε έναν γιο που φοίτησε στο Πανεπιστήμιό σας για ένα χρόνο. Το αγαπούσε και ήταν πολύ ευτυχισμένος εδώ. Αλλά δυστυχώς πριν από ένα χρόνο σκοτώθηκε απρόσμενα. Ο άντρας μου και εγώ θα θέλαμε να χτίσουμε ένα μνημείο για αυτόν στο χώρο του Πανεπιστημίου.
Ο πρόεδρος δεν συγκινήθηκε καθόλου. Αντιθέτως εκνευρίστηκε.
-Κυρία μου... απάντησε με αναίδεια, δεν μπορούμε να βάζουμε αγάλματα για κάθε άνθρωπο που φοίτησε στο Harvard και πέθανε. Αν το κάναμε, τότε αυτό το μέρος θα έμοιαζε με νεκροταφείο.
-Όχι... απάντησε γρήγορα η γυναίκα, δεν θέλουμε να στήσουμε ένα άγαλμα. Σκεφτήκαμε να δωρίσουμε ένα κτίριο στο Harvard.
Ο πρόεδρος γύρισε τα μάτια του. Έριξε μία ματιά στο ξεθωριασμένο καρό φουστάνι και το φτωχικό κοστούμι και φώναξε:
-Ένα κτίριο! Έχετε ιδέα πόσο κοστίζει ένα κτίριο; Έχουμε περισσότερα από επτάμισι εκατομμύρια δολάρια σε κτίρια εδώ στο Harvard.
Για μία στιγμή η γυναίκα έμεινε σιωπηρή. Ο πρόεδρος χαμογέλασε χαιρέκακα. Ίσως ήρθε η ώρα να τους ξεφορτωθεί. Η γυναίκα στράφηκε προς τον άντρα της και είπε ήρεμα:
-Μόνο τόσα χρειάζονται για να φτιάξει κανείς ένα πανεπιστήμιο; Γιατί δεν φτιάχνουμε το δικό μας τότε;
Ο σύζυγος έγνεψε θετικά.
Το πρόσωπο του προέδρου κιτρίνισε και καταλήφθηκε από σύγχυση.
Ο κύριος και η κυρία Leland Stanford σηκώθηκαν όρθιοι και βγήκαν έξω. Ταξίδεψαν μέχρι το Palo Alto στην Καλιφόρνια όπου ίδρυσαν το Πανεπιστήμιο που φέρει το όνομά τους, το Πανεπιστήμιο Stanford, στη μνήμη ενός γιού τον οποίο το Harvard είχε ξεχάσει.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Ένας άγνωστος ομολογητής τον καιρό της εισβολής

Το βιβλίο του Ρόνι Αλασόρ έφερε στην επικαιρότητα ο καθηγητής Γιαλτσίν Κιουτσούκ μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή για το "φίλο" του Αττίλα Ολγκάτς, ο οποίος ομολόγησε κυνικά ότι σκότωσε 10 Ελληνοκύπριους κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Ακολουθούν συγκλονιστικά αποσπάσματα από το βιβλίο που έχει ως τίτλο
 "Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους".
Σφαγές αμάχων, εκτελέσεις αιχμαλώτων και κάθε είδους αισχρότητες περιγράφουν σε μαρτυρίες τους βετεράνοι του τουρκικού στρατού.
Μία απ΄ αυτές αναφέρει:
Ο "δικός" μου ήταν ένας ξανθός σγουρομάλλης νεαρός με γαλάζια μάτια.
Αν και πριν από λίγο είδε τον άλλο συγχωριανό του να πεθαίνει, δεν ήταν καθόλου ταραγμένος.
Τον πήρα και τον πήγα λίγα μέτρα πιο εκεί.
Ήμουν σε αδιέξοδο και σε αμηχανία.
Ο αξιωματικός περίμενε να μας δει να γινόμαστε εκτελεστές.
Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Όμως, παρ΄ όλα αυτά δεν μπορούσα να τον σκοτώσω εν ψυχρώ.
Έψαχνα μια δικαιολογία για να τον σκοτώσω.
Τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα
-Γίνεσαι μουσουλμάνος;
Εκείνος στεκόταν όρθιος με τα χέρια δεμένα και με κοίταζε στα μάτια.
Έδειξε να κατάλαβε και σχεδόν χαμογελώντας, κούνησε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και μου είπε μια λέξη άγνωστη σ’ εμένα:
-Όι, όι.
Κατάλαβα την άρνησή του, η οποία και ήταν η αφορμή που ζητούσα για να σηκώσω το όπλο μου. Έτσι απλά για να μην πέσω στα μάτια του αξιωματικού και των συναδέλφων μου, άδειασα μια ολόκληρη γεμιστήρα πάνω του.
Τώρα όμως με τύπτει η συνείδηση και βασανίζομαι γι΄ αυτό το έγκλημα.
Τα μάτια αυτού του παιδιού και το χαμόγελό του δεν φεύγουν ποτέ από τη σκέψη μου.
Τους άλλους δύο Ελληνοκύπριους τους σκότωσαν οι δύο λοχίες.
Αφήνοντας τα πτώματα άταφα, γυρίσαμε στο χωριό.
Όπως έλεγε ο λοχαγός μας, είχαμε γίνει πια "άνθρωποι του παραδείσου".

Από το βιβλίο του Ρόνι Αλασόρ "Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους"

Πηγή: http://isagiastriados.com

Άλλο γέροντας, άλλο πνευματικός, άλλο εξομολόγος

Το επαναλαμβάνω για να γίνει συνείδηση, ότι άλλο Γέροντας, άλλο πνευματικός, άλλο εξομολόγος. Γιατί εντοπίζουμε και προσωπολατρίες και αντιεκκλησιαστική φατριαστική συμπεριφορά εκ μέρους των χριστιανών μας.
Επίσης, μπερδεύουμε το μοναχικό ήθος με το κοσμικό ήθος, πράγμα πού είναι προσβολή για το όγδοο μυστήριο, κατά αγ. Γρηγόριο Θεολόγο, του μοναχισμού. Την έννοια του υποτακτικού με το πνευματικοπαίδι και της πνευματικής πατρότητας με την ιερά εξομολόγηση.
Γέροντας είναι ο πνευματικός πατέρας των μοναχών. Οι μοναχοί έχουν Γέροντα. Ένας γέροντας σε μοναστήρι μπορεί να είναι πνευματικός και εξομολόγος κοσμικών πού επισκέπτονται γι αυτό τον λόγο το μοναστήρι, αλλά πάντα θα είναι ο πνευματικός ή ο εξομολόγος τους ή και τα δύο, αλλά όχι ο γέροντας τους. Στον Γέροντα κάνουμε υπακοή σαν μοναχοί και δείχνουμε εμπιστοσύνη σαν κοσμικοί. Υπάρχει διαφορά. Επίσης, οι αδελφότητες στον κόσμο, έχουν Πνευματικό προϊστάμενο και όχι Γέροντα, καν αυτός είναι Γέροντας για τους μοναχούς ή Γέροντας στην Εκκλησία.
Πνευματικός είναι ο άνθρωπος πού έχει χάρη από τον Θεό, να νουθετεί και να μας καθοδηγεί στην εν Χριστώ ζωή, να του εναποθέτουμε τα προβλήματα και τους πνευματικούς μας προβληματισμούς, να μας ποιμαίνει και να μας καθοδηγεί πνευματικά. Πνευματικός μπορεί να είναι ένας απλός μοναχός, ο οποίος δεν είναι εξομολόγος, ακόμα και ένας λαϊκός! Σπάνιο αλλά όχι απίθανο. Το Πνεύμα όπου θέλει πνεί. Πνευματικός ήταν ο γέροντας Παΐσιος, ο οποίος δεν ήταν ούτε ιερέας, ούτε εξομολόγος.
Εξομολόγος είναι ο ιερέας εκείνος, άγαμος ή έγγαμος, πού έχει ειδική άδεια από τον οικείο αρχιερέα, να τελεί το μυστήριο της εξομολόγησης. Στον εξομολόγο πάμε, αφού έχει προηγηθεί μετάνοια και απόφαση, για να του πούμε τις αμαρτίες μας και αυτός μας διαβάζει την συγχωρητική ευχή εις άφεσιν αμαρτιών και ενίοτε, όποτε και αν χρειαστεί μας δίνει νουθεσίες και ίσως κάποιον κανόνα. Η συγχώρηση των αμαρτιών τελείται με την μετάνοια την δική μας και την συγχωρητική ευχή από χειροτονημένο ιερέα εξομολόγο και όχι με τα επιτίμια και τους κανόνες, πού είναι παιδαγωγικά μέσα στην ευχέρεια του πνευματικού εξομολόγου.
Το ιδανικό είναι ο πνευματικός μας να είναι εξομολόγος, και εξομολόγος μας να είναι ο πνευματικός μας, αλλά όχι απαραίτητο. Πνευματικός εξομολόγος ήταν λ.χ ο γέροντας Πορφύριος. Έχουμε έναν πνευματικό και πολλούς εξομολόγους.
Ο πνευματικός θα μας οδηγήσει στην εξομολόγηση, ο εξομολόγος θα εξομολογήσει, ο πνευματικός εξομολόγος και τα δύο.

π. Παντελεήμονας Κρούσκος

Πηγή: iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Τω αγαπήσαντί με Αγάπης αντίδωρο

Το δόσιμο σε Σένα, αγάπη
Κι θάνατος για σένα ζωή
Γιατί πρωτοδόθης Αγάπη
Κι απέθανες για μένα Ζωή.
Η πρόσκληση δείγμα αγάπης
Κι απάντηση μετουσία ζωής
Το σμίξιμο ένωση αγάπης
Θάνατος του θανάτου απ’ τη Ζωή.
Σ’ αγαπώ και πεθαίνω
Και πεθαίνοντας ζω
Ζώντας δε πεθαμένος
Ατελεύτητα ζω!

Επισκόπου Κυρήνης Αθανασίου

Η αληθινή αναζήτηση

Ο αποχωρισμός διεγείρει.
Όταν απομακρυνόμαστε, όταν μας χωρίζουν από ένα αντικείμενο, από ένα αγαπημένο ον, εγείρεται η δύναμη της επιθυμίας που ψάχνει να ξαναβρεί αυτό ή αυτόν που της λείπει.
Ζηλεύουμε, επιθυμούμε αυτό που λείπει.
Για να μπορέσουμε να διαφοροποιηθούμε, απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο αποχωρισμός.
Είναι αδύνατο να αυτονομηθούμε αν μείνουμε κολλημένοι στους άλλους.
Αδύνατο να εισέλθουμε στην κοινωνική ζωή δίχως ιδιαιτερότητα και δίχως πρωτοτυπία.
Ενώ αν αφήσει κανείς τους γονείς του, αν εγκαταλείψει μια συντροφική ή μια φιλική σχέση, μπορεί, μέσα από τη δοκιμασία, να οδηγηθεί σε μια ευχάριστη πάντοτε διαφορετική και, παράλληλα, να μην χάνει τη χαρά της επανεύρεσης.
Όσο περισσότεροι είναι οι αποχωρισμοί ή οι ευνουχισμοί τόσο πιο έντονα αισθανόμαστε την έλλειψη μας, κεντρίζεται η επιθυμία μας, υποχρεώνεται να στραφεί προς ένα σκοπό που δεν είναι πια άμεσος, είναι απώτερος. Έτσι, ο καρπός της επιθυμίας θα είναι πιο ώριμος, πιο εσωτερικός, πιο ουσιώδης.
Ο Ιησούς λοιπόν, μας λέει ότι πίνοντας το αίμα του και τρώγοντας, καταπίνοντας το σώμα του, θα ζούμε «αφυπνισμένοι», δηλαδή, χάρη στην εξαφάνιση του, βρισκόμαστε στο δρόμο απ’ όπου ήλθε εκείνος. Αν κάνουμε σάρκα μας τη σάρκα του βαδίζουμε αναγκαστικά προς τον Πατέρα. Αν τον καταναλώνουμε, «εξαφανίζουμε» μέσα μας το ορατό υπόβαθρο της παρουσίας του κι αυτό μας δομεί και μας μεταμορφώνει αποχωριζόμαστε από την ορατή του υπόσταση για να ζήσουμε από και χάρη σ’ αυτόν, πνευματικό, αθέατο σύντροφο.
Όταν ο Ιησούς, λέει στον νεαρό πλούσιο: "Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον σου τα υπάρχοντα και δος τοις πτωχοίς", είναι σαν να του λέει: "Αποχωρίσου από τα μη ζωντανά πράγματα, παράσιτα της επιθυμίας σου, για να πας στο ουσιώδες". Μας ζητά να ελευθερωθούμε από αυτά που απολαμβάνουμε για να ανοιχτούμε σε μιαν άλλη, ακόμη άγνωστη σε μας, απόλαυση.
Δεν επιβάλλει τίποτα στο νεαρό πλούσιο, του δίνει το μέσο που του είναι απαραίτητο για να βρει αυτό που λέει ότι ψάχνει. Αλλά το ψάχνει στ΄ αλήθεια; Αν ναι, ιδού το τίμημα που πρέπει να δώσει. Είναι η προϋπόθεση της δυναμικής της επιθυμίας. Προϋπόθεση που φαίνεται να δέχεται πιο δύσκολα ο πλούσιος απ’ ό,τι ο ενδεής.
Αρνιόμαστε με όλη μας τη δύναμη τον αποχωρισμό… Αν πάμε ως το τέλος της επιθυμίας μας, θα συναντήσουμε μοιραία τον αποχωρισμό, τον ευνουχισμό ή το θάνατο, αλλά, όπως ο νεαρός ενάρετος πλούσιος, είμαστε γαντζωμένοι στην ασφάλεια που «φρενάρει» την ορμητικότητα μας. Ο Ιησούς "ξεφρενάρει" την επιθυμία μας. Μας μαθαίνει πώς να αναπτύσσουμε ταχύτητα, αυτό λέει στο νεαρό ενάρετο πλούσιο, με τον Ιησού μπορούμε να "σκίσουμε", όπως λένε σήμερα! Ναι, αλλά παίζοντας τα όλα για όλα. Παρατώντας τα γνώριμα πράγματα που μας δίνουν ευχαρίστηση, που δεν είναι άσχημα, αλλά… υπάρχει και κάτι που είναι τόσο καλύτερο!

Φρανζουάζ Ντολτό

Πηγή: http://isagiastriados.com

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Η ομορφιά...

H ομορφιά όμως δεν είναι μονάχα στη φύση.
Είναι κι απάνω στον άνθρωπο, στο πρόσωπό του, στο σώμα.
Είναι και μέσα στην ψυχή του ανθρώπου.
Ένας που πλαταίνει την ψυχή του για να χωρέσει μέσα της τον κόσμο ολόκληρο, που σβήνει το "εγώ" του, το θυσιάζει δηλαδή για να επιτύχει κάτι που το κέρδος του να μοιραστεί στους άλλους, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να φανερώνει την ομορφιά που είναι κρυμμένη μέσα μας.

Θεοδόσης Νικολάου

Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου…

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…

Mario de Andrade

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Τι είναι η αγάπη

Η πνευματική ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από την αγάπη.
Δεν αγαπάμε γιατί θέλουμε να κάνουμε το καλό ή να βοηθήσουμε ή να προστατεύσουμε κάποιον.
Ενεργώντας έτσι, βλέπουμε τον πλησίον σαν έναν απλό αντικείμενο
Και τους εαυτούς μας σαν άτομα γενναιόψυχα και σοφά.
Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη.
Αγάπη είναι να κοινωνείς με τον άλλο
Και ν΄ ανακαλύπτεις σ΄ αυτόν τη σπίθα του Θεού.

Μοναχός Τόμας Μέρτον

Η καταστροφή μας, ο θρίαμβος μας...

Στο βιβλίο του επισκόπου Antony Bloom "Πορεία και συνάντηση", αναφέρεται η προσευχή ενός νέου:
"Κύριε σ΄ αγαπώ. Αν ο θρίαμβος  Σου σημαίνει την καταστροφή μου, ας αφανιστώ εγώ, αλλά ας έρθει η Βασιλεία Σου!".
Σίγουρα η προσευχή του νεαρού είναι διαποτισμένη με θεϊκό έρωτα, στοιχείο που απουσιάζει από τους περισσότερους χριστιανούς. Γι΄ αυτό και η όποια δοκιμασία, κοινωνική, οικονομική, προσωπική ή άλλη, που υποδηλώνει στα δικά μας μάτια την «καταστροφή» μας, μας οδηγεί σε κατάσταση πανικού. Έκφραση αυτού του πανικού είναι και οι σπασμωδικές μας ενέργειες, οι άτσαλες κινήσεις μας, που ασφαλώς επιδεινώνουν την κατάσταση. Σημεία, βέβαια, αυτά της απιστίας μας, δηλαδή της μη σχέσης μας με το Θεό.
Φαίνεται ότι τα γεγονότα της ζωής δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένουμε. Κάποτε δυσάρεστα, κάποτε ευχάριστα, προχωρούμε με βάση την πνευματική μας ανάπτυξη, εν γνώσει ή εν αγνοία μας. Μέσα από αυτή τη θεώρηση, μπορεί η "καταστροφή μας" να σημαίνει τον "θρίαμβο μας", αν μας οδηγήσει στην άλλη γνώση του εαυτού μας και του κόσμου μας. Μπορεί να μας δώσει εμπειρίες μοναδικές, που κανένα βιβλίο δεν μπορεί να το κάνει, όπως και να μας αποκαλύψει την υποκρισία του εαυτού μας, που φαντάζει σε μας και στους άλλους ταπεινός, συγκαταβατικός, πιστός, απαθής. Να απορρίψει, δηλαδή, ότι ωραίο και χριστιανικό φαινόταν ότι ζούσε. Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι δοκιμασίες ως «καταστροφή» του ψεύτικου είναι μας, επεξεργάζονται το "θρίαμβό" μας.
Η Ορθόδοξη θεολογία μιλά για τη νίκη του Σταυρού, δηλαδή της ωδυνόμενης αγάπης, της κένωσης, της αδυναμίας. Η δύναμή Του είναι ο θρίαμβος μας. Η δόξα του Θεού είναι ο αγιασμός και η σωτηρία του κόσμου, των παιδιών Του.
Στην πραγματικότητα η «καταστροφή» μας είναι η δόξα μας, γιατί γίνεται ο σταυρός μας που προαναγγέλλει τη δική μας ανάσταση, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου "ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται". Κι αυτά γίνονται αντιληπτά με τη λογική όχι του κόσμου τούτου αλλά του Θεού. Ο κόσμος μιλά για μια νίκη που στηρίζεται στη δύναμη του πλούτου, της δόξας, της ηδονής. Ο Θεός μιλά για νίκη κατά του θανάτου που κρύβεται μέσα μας και θανατώνεται με τον πόνο, τη δοκιμασία, την «καταστροφή», γιατί φέρνουν την ταπείνωση που οδηγεί στη γνώση του ταπεινού Θεού.
Στον κόσμο που πορεύεται χωρίς ελπίδα και νόημα, οι χριστιανοί του σταυρού και της αναστάσεως καλούνται, χωρίς προκλητικότητα, να ζήσουν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Τόσο για τους ίδιους όσο και για τους άλλους. Τότε θα γίνονται σημεία που θα δείχνουν την ομορφιά και τη χαρά του σταυρού, της "καταστροφής", της "άλλης βιοτής". Εκείνης της Βασιλείας του Θεού.

Πηγή: http://isagiastriados.com 

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Πόνος από τον πόνο

Τα "γιατί" του όποιου πόνου μας φαίνεται πως θα μένουν αναπάντητα, όσο προσπαθούμε να δούμε την αιτία έξω από τον εαυτό μας. Για όσους, με καλή διάθεση, κάνουν το δικηγόρο του Θεού, φαίνεται πως δεν θα αποδειχτούν καλοί δικηγόροι, μια και η λογική Του δεν συμβαδίζει με τη δική μας.
Θα ήθελα σ’ αυτό το σημείωμα να εντοπίσω μια αιτία που γίνεται κάποτε ο λόγος του δικού μας πόνου. Είναι εκείνη που προκαλούμε εμείς τον πόνο του άλλου, εκούσια ή ακούσια.
Ζώντας με ανθρώπους, αναπόφευκτα, συγκρουόμαστε, ψυχραινόμαστε, προκαλούμε και δεχόμαστε πόνο. Η ατέλειά μας, όπως και των γύρω μας, είναι δεδομένη και η μη συνειδητοποίησή της θα μας προκαλεί συχνά απογοήτευση και απαίτηση , είτε από τον εαυτό μας είτε από τους άλλους.
Όμως, εκείνες οι φορές που ο λόγος μας ή η σιωπή μας ως αδιαφορία, πλήγωσε τον πλησίον μας, μένουν στη ζωή μας ως αμετανόητες αμαρτίες. Δεν μπορείς να δικαιολογηθείς και να καλύψεις τη συνείδησή σου! Χρειάζεται να περάσεις τον πόνο της μετάνοιας, που συντρίβει την έπαρση και την αυτάρκεια μέχρις "Άδου κατωτάτου" και φτάνεις στην ανάστασή σου. "Ο πόνος της μετάνοιας", κατά τον όσιο Γέροντα της Κύπρου, Παναή τον εκ Λύσης, "είναι ο μεγαλύτερος πόνος στον άνθρωπο". Όταν, βέβαια, είναι αληθινή μετάνοια, η οποία και δίνει την εμπειρία της νεκρανάστασης.
Αν αυτή η μετάνοια δεν υπάρξει, τότε λειτουργεί ο πνευματικός νόμος που θα φέρει πόνο από τον πόνο που προκαλέσαμε εμείς στον άλλο. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για ν’ απαλλαγούμε από το βάρος της αμαρτίας μας, παρά να δεκτούμε το φάρμακο του πόνου. Είτε μέσω της μετάνοιας είτε μέσω του ακούσιου πόνου των θλίψεων.
Πώς να καλυφτούν οι "μικρές" αμαρτίες μας έναντι των συνανθρώπων μας; Πώς να παραθεωρηθούν οι κρυφοί βαθιοί αναστεναγμοί τους; Πώς να αδιαφορήσεις για τον καρδιακό τους πόνο; Είναι εκεί, αναμένοντας την καρδιακή μας συγγνώμη για να εξαλειφτούν και να θεωρηθούν "ως μη γενόμενες". Κι αν αυτό δεν γίνει, τότε ο καλός Θεός αφήνει να πειρακτούμε, να δοκιμαστούμε, να συντριβούμε, για να λυτρωθούμε. Δεν είναι αυτό έκφραση της αγάπης Του;
Τα χρόνια που ζούμε έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι το μόνο σίγουρο για τον καθένα μας. Έτσι η αναβολή για την τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μας είναι επιπολαιότητα που στοιχίζει. Οι έξυπνοι, ως ξύπνοι ευρισκόμενοι εν εγρήγορση, δεν περιμένουν την τελευταία στιγμή για ν΄ απαλλαγούν από τα βάρη της συνείδησης. Τακτοποιούν τις σχέσεις τους, ελευθερώνονται και πορεύονται προς συνάντηση του Κυρίου τους με τη χαρά των αγίων Του.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Πηγή: http://isagiastriados.com

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Τα όρια του Θεού και τα δικά μας

"Ο Θεός δεν θέλει να είμαστε αδρανείς και γι’ αυτό δεν κάνει το παν Αυτός.
Ούτε αλαζόνες θέλει να είμαστε, γι’ αυτό δεν άφησε το παν σε μας".
Ο λόγος αυτός του Οσίου Θεοδώρου Εδέσσης, από τη Φιλοκαλία, δείχνει το μέτρο των ορίων μας, αλλά και τη στάση του Θεού απέναντι στα όποια προβλήματα και επιδιώξεις μας.
Ο άνθρωπος, ως εικόνα Θεού, έχει μέσα του μεγάλες δυνάμεις, που πολλές φορές τις αγνοεί ή τις κρύβει σκόπιμα. Αν τις ενεργοποιήσει θα εκπλαγεί από τις δυνατότητές του. Αυτό φαίνεται, όταν οι συνθήκες της ζωής είναι τέτοιες που τον αναγκάζουν να το κάνει.
Η παρατηρούμενη επιθυμία, από κάποιους, να ζητούν από το Θεό να τους βοηθήσει χωρίς να έχουν διάθεση να κάνουν αυτό που μπορούν, εκφράζει την παιδική συμπεριφορά που τα θέλει όλα από τους γονείς. Όμως, o ουράνιος Πατέρας μας, επειδή δεν ενεργεί με πάθη και σκοπιμότητες, φαίνεται ότι δεν διστάζει να μας αφήσει στην ταλαιπωρία μας προκειμένου να μας κάνει να ανακαλύψουμε τις δυνάμεις και τα χαρίσματά μας.
"Ο Θεός δεν δυσκολεύεται να μας πει όχι εκεί που πρέπει.
Δεν προβληματίζεται αν τα όρια που μας βάζει μας στενοχωρούν". (Από το βιβλίο Όρια ζωής)
 Από την άλλη, η αλαζονική αντίληψη ότι όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας, χωρίς τη Θεϊκή αρωγή, στην πραγματικότητα εκφράζει ψευδαίσθηση των δυνατοτήτων μας. Μια ασθένεια, ακόμα και θεραπεύσιμη, θα μας πείσει για του "λόγου το αληθές". Θα μας βεβαιώσει πως τίποτα δεν είμαστε και χωρίς την κρυφή ή φανερή βοήθεια του μόνου Δυναμένου "εποιήσαμεν ουδέν".
Στην πορεία της ζωής μας άλλοτε θα χαιρόμαστε τις δυνάμεις μας και τις δραστηριότητές μας και άλλοτε θα απολαμβάνουμε τη συμπόρευση του Κυρίου μας. Αυτές οι μικρές και μεγάλες εμπειρίες, οι προσωπικές και γι΄ αυτό μη αποδεικνυόμενες, θα μας βεβαιώνουν ότι είμαστε σημαντικοί γιατί είμαστε παιδιά Εκείνου που μας αγάπησε χωρίς όρια, ώστε να στείλει τον "Υιόν Του το μονογενή" να θυσιαστεί για να ζήσουμε. Δεν είναι αυτό μια δυνατή ευλογία και δύναμη στη ζωή; Δεν είναι ικανή αυτή η εμπειρία να μας κάνει να υπομένουμε, να Τον εμπιστευόμαστε και να ελπίζουμε, όταν Εκείνος σιωπά για το λόγο που γνωρίζει; Λέχθηκε ότι "Κανένας ποτέ δεν πίστεψε από βιβλία και διδαχές, αλλά από βιώματα και προσωπικές εμπειρίες". Έτσι, κάθε εμπειρία από το Θεό, όταν, βέβαια, κατοχυρώνεται από την Εκκλησιαστική εμπειρία και αλήθεια, γίνεται μια αποκάλυψη της Βασιλείας Του, την οποία καλούμαστε να ζήσουμε από το "νυν αιώνα". Με αυτή την εμπειρία ως "απόδειξη" μπορούμε να νικήσουμε το φόβο του θανάτου, την απόγνωση των προβλημάτων, την ωδίνη της όποιας αποτυχίας μας. Μπορούμε να πορευόμαστε με τη βεβαιότητα της "αιώνιας ασάλευτης Βασιλείας Του".

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Θα σ'αγαπώ...



"...Πάντα γοητευόμαστε ν' αναπολούμε την πρώτη πρώτη στιγμή που σηκώσαμε τα μάτια και πρωτοκοιτάξαμε, αθώα και παρθένα και ανήξερα, εκείνον που πρωτοερχόταν εν αγνοία του, εν αγνοία μας, να διαρρήξει για παντοτινά πια, για μελλοντικά και για αναδρομικά, εκείνο που μέχρι τότε ονομάζαμε: η ζωή μου"

Μάρω Βαμβουνάκη

Ο δράκος της ψυχής μου...

Ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει ένα δράκο.
Όχι της ιστορίας, μα των αρχέτυπων συμβόλων της ψυχής μου.
Γιατί εκτός από την ιστορία εκεί έξω, εκτός τον χρόνο που μετρά το ρολόι του χεριού σου, υπάρχει κι μια άλλη ιστορία που γράφεται στα φύλλα της καρδιάς σου, υπάρχει κι ένας άλλος χρόνος που ονομάζεται ψυχικός.
Εκεί λοιπόν μάχομαι καθημερινά με τους δράκους της ύπαρξης μου, τις σκιές που σκοτεινιάζουν το υπαρξιακό τοπίο μου.
Αυτόν λοιπόν τον δράκο σκότωσε και σκοτώνει καθημερινά ο Άγιος Γεώργιος στις ψυχές εκείνων που τον επικαλούνται, τον δράκο που ζει μέσα μου, που χάνεται και απλώνεται στα σκοτάδια της καρδιάς μου και καθημερινά τρομάζει τις επιθυμίες μου, βγάζει φωτιές και καίει τα όνειρα μου, αγριεύει, οργίζεται και προσπαθεί να απελπίσει τον ορίζοντα μου.
Να χάσω προσπαθεί τον δρόμο προς την πνευματική ωρίμανση και ολοκλήρωση.
Το Χριστό πολεμά μέσα από την ευθύνη μου να υπάρξω ως πρόσωπο.
Τον δρακοκτόνο λοιπόν Αϊ Γιώργη παρακαλώ, την τέχνη να μου μάθει, πως το δαμάζουν εκείνο το θεριό που κατοικεί στα απάτητα τα μέρη της ψυχής μου.

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).