Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Από καιρό σε καιρό ο πόλεμος

Από καιρό σε καιρό
Ο πόλεμος έρχεται να μας αποκαλύψει την παθητικότητά μας
Να μας συνηθίσει στην ήττα.
Και με το μάτι στεγνό
Βλέπουμε το δρόμο από όπου πρόβαλε το αίμα.
Από καιρό σε καιρό
Όταν ο πόλεμος δίνει το χτύπημά του
Όλες οι πόρτες το δέχονται,
Και συ άκουγες την κλήση
Και την έκρυβες
Με ζώα πληγωμένα
Ξαφνικά τυφλά.
Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήχησε το ρόπτρο
Με τέτοιο επικείμενο κίνδυνο
Δεν υπήρξαν ποτέ ξύλα, που άντεξαν
Τόσο σφοδρά χτυπήματα.
Από καιρό σε καιρό
Έρχεται να ρίξει ανάμεσα στους ανθρώπους
Το συνηθισμένο λύκο, που μας μοιάζει.

Εμπέρτο Παντίλια

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Θεέ μου, δε ξέρω πώς ακόμα με ανέχεσαι...

Θεέ μου, δε ξέρω πώς ακόμα με ανέχεσαι.
Πως;
Δεν το χωράει ο νους μου...
Κι εσύ, υπέροχε Χριστέ μου;
Πώς απαντάς στη δικιά μου αθλιότητα;
Κοιτάς τη βρωμιά μου και μου δίνεις μια ευκαιρία ακόμα.
Είναι μια τρέλα, Θεέ μου, η σχέση μαζί Σου!
Μια αφάνταστα τέλεια, υπέρλογη τρέλα!
Η ζωή μου είναι χάλια και, παρόλ'αυτά,
δέχεσαι να με συντροφεύεις στο ταξίδι μου...
Ελέησέ με... Ελέησέ με....
Μόνο αυτό Σου ζητάω.
Στο ταξίδι μου αυτό είσαι δίπλα μου.
Και το πιο τρελό στη πορεία αυτή είναι
που οι πι'όμορφες στιγμές
ανατέλλουν
μέσα στις πιο μεγάλες δυσκολίες.
Με τρελαίνει η αγάπη Σου, Θεέ μου...

Πηγή: http://armenisths.blogspot.gr 

"Ζωή μέχρι το βράδυ"

Άρχισα να γράφω αυτές τις γραμμές για τη "ζωή μέχρι το βράδυ", τη ζωή χωρίς μεγάλο πρόγραμμα, μετά το διάβασμα μιας βιογραφίας για τον Λέοντα Τολστόη.
Ο Τολστόη, όπως φαίνεται δεν έμαθε ποτέ πώς να ζει μέχρι το βράδυ, πώς να ζει  χωρίς μεγάλη προοπτική,όπως δεν μάθαμε πολλοί από μας, αν και υπήρξε μεγάλος και δοξασμένος συγγραφέας. Γιατί αν ξέρει κανείς πώς να ζει τη ζωή μέχρι το βράδυ δεν νιώθει το φόβο του θανάτου, που βασάνιζε τον Τολστόη σε όλη του τη ζωή.Τι συμβαίνει; Αναρωτιέται κανείς. Μεγάλοι άντρες, συγγραφείς, ποιητές,φιλόσοφοι, φοβούνται, ενώ απλοί άνθρωποι, με την πίστη στο Χριστό έχουν ελευθερωθεί από το φόβο του θανάτου! Οι ίδιοι βρίσκουν συνήθως δύσκολο το Ευαγγέλιο και τις Εντολές, ενώ για τους απλούς είναι φυσικό να ζουν με αυτό! Ο Ιησούς απέστειλε τους μαθητές χωρίς προετοιμασία, χωρίς έγνοια για το μέλλον και δεν τους έλειψε τίποτα.Δεν είναι δύσκολες οι Εντολές σ΄ αυτούς που θέλουν να τις εφαρμόσουν, γιατί όλα είναι δυνατά όταν ζητάμε απ΄ το Θεό το ψωμί της σημερινής ημέρας, ως να είναι όλη η ζωή μια μέρα, σαν να είναι η ζωή μέχρι το βράδυ.Είναι η ζωή μέχρι το βράδυ όπως η τροφή: Λίγη τροφή σε κρατάει λίγες ώρες. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε  υπομονή για λίγο καιρό. Όλα είναι δυνατά αν δεν έχεις μεγάλο πρόγραμμα. Ακόμα και η ανεφάρμοση δημοκρατία, μπορεί να ισχύσει για μια μέρα, αν θέλουν οι πολιτικοί. Αλλά δεν ισχύει ούτε για μια μέρα  όπως δείχνει η εμπειρία. Για τη ζωή μέχρι το βράδυ έριχνε ο Θεός το μάννα στους Εβραίους, στην έρημο.Δεν μπορούσαν να το αποθηκεύσουν για την αυριανή μέρα. Ο Κύριος δίδαξε να μην μεριμνάμε, να έχουμε εμπιστοσύνη στον ουράνιο Πατέρα μας.Η ζωή μέχρι το βράδυ θεραπεύει την ιδιοτέλεια . Η ιδιοτέλεια είναι αρρώστια της ψυχής, όπως αρρώστια της ψυχής είναι και ο φόβος του θανάτου . Γι΄ αυτό πηγαίνουμε  στην εκκλησία , για να θεραπευτούμε με τα άγια  μυστήρια.Μήπως πραγματικά η ζωή μας δόθηκε να τη ζήσουμε σαν να είναι μια μέρα;Μήπως είναι ψευδαίσθηση ότι δεν είναι όλες μέρες μια μέρα;  Όταν είναι για μια μέρα, όλα τα μπορούμε.Τα πάντα είναι δυνατά, αν ζούμε χωρίς άλλη προοπτική. Και να υπομένουμε μπορούμε και να αγαπούμε, και να συγχωρούμε.Μόνο στον παρόντα χρόνο τα γεγονότα και τα πράγματα είναι βέβαια. Οι κατηγορούμενοι νιώθουν ανακούφιση όταν το δικαστήριο αναβάλλει τη δίκη. Η ανακούφιση έρχεται από τη ζωή μέχρι το βράδυ. Κανείς δεν ξέρει το μέλλον, μπορεί κάτι να συμβεί ή να μη συμβεί.
Ζούμε , κατά τον Αριστοτέλη, σε δύο κόσμους, στον κοινό κόσμο, που ζούμε με τους άλλους και στον δικό μας κόσμο, που είναι ο κόσμος που ζούμε χωριστά από τους άλλους, όπως όταν ονειρεύομαστε. Κι ο φόβος του θανάτου είναι μέρος του δικού μας κόσμου. Κανείς δεν μπορεί να μοιραστεί μαζί μας το φόβο μας εκτός από τον Κυριό μας και Θεό μας. Αυτό σημαίνουν τα λόγια της Γραφής, ότι ο Θεός εξετάζει νεφρούς και καρδίας. Από την εμπειρία των Αγίων γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς συμβαδίζει στην αποθάρρυνση και εγκαθιστά βέβαιες ελπίδες. Στον Κύριό μας καταφεύγουμε με την προσευχή και την μετάνοια. Το βράδυ να μην κοιμηθούμε μαζί με την κακία της ημέρας.
Η "ζωή μέχρι το βράδυ" είναι η μόνη αληθινή ζωή για δύο λόγους: πρώτον γιατί είναι η ζωή που μας αποκάλυψε το αψευδές στόμα του Κυρίου και δεύτερον γιατί γι΄ αυτόν που ζει μέχρι το βράδυ όλες οι αρετές είναι δυνατές και το φορτίο των εντολών ελαφρύ. Στη "ζωή μέχρι το βράδυ" δε φοβούμαστε το θάνατο. Σ΄ αυτή την αποκάλυψη έφτασε ο ΛέωνΤολστόη, στο τέλος της ζωής του. Αυτή είναι πράγματι η αποκάλυψη του θανάτου, γράφει ο βιογράφος του φιλόσοφος Λεφ Σεστώβ: "Εκεί κάτω στη γη, όλα αυτά ήταν σημαντικά. Εδώ χρειάζεται κάτι άλλο: φεύγωμεν δη φίλην ες πατρίδα... Πατρίς δη ημίν, όθενπερ ήλθομεν, και πατήρ εκεί". (Πλωτίνος, Ι,6,8)

 Ας φύγουμε για την προσφιλή μας πατρίδα...από εκεί έχουμε έλθει, και εκεί βρίσκεται ο Πατέρας μας.

Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Ομιλία Γέροντος Εφραίμ Βατοπεδινού σε προσκυνητές



Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου μιλά στους προσκυνητές του Μοναστηριού
Και απαντά στις ερωτήσεις τους, το βράδυ της 22ας Οκτωβρίου 2013.

Γιατί διαβάζουμε ότι να ΄ναι και όποιον να ΄ναι;

Οι γονείς θέλοντας να φυλάξουν τα παιδιά τους
Τα συμβουλεύουν να μην μιλάνε με αγνώστους.
Η Γραφή συμβουλεύει κι εμάς τους μεγάλους κάτι παραπλήσιο:
"Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν.
Αλλ΄ ή εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός." Ψαλμός Ι.
Πώς ξέρουμε ποιος είναι αυτός που γράφει και γιατί γράφει;
Κάποιος μοναχός για να φυλάξει τον εαυτό του εφάρμοζε μια αλάνθαστη τακτική:
Κάθε φορά που ο δαίμονας πήγαινε να τον πειράξει, αλλαγμένος σε άγγελο φωτός, ο μοναχός του έλεγε:
"Πάμε πρώτα να προσκυνήσουμε τον Δέσποτα Χριστό και μετά".
Κι ο δαίμονας εξαφανιζόταν.
Πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε την ίδια τακτική σε ότι διαβάζουμε, σε ότι ακούμε, σε ότι βλέπουμε;
Μπορούμε αν έχουμε πάντα στο νου πως ότι κάνουμε εις δόξαν Θεού το κάνουμε.

Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Σήμερα τιμούμε… ή έτσι έπρεπε να κάνουμε… βρε δε βαριέσαι… τι κάναμε σωστά για να το κάνουμε κι αυτό;

Σήμερα δεν είμαι στα καλλίτερά μου για να γράψω κάτι.
Σήμερα αισθάνομαι πως πρέπει να καταθέσουμε την σιωπή μας…
Να αναλογιστούμε…
Να σκεφθούμε…
Τα λάθη μας και τα σωστά μας…
Αυτά που αφήσαμε πίσω μας, δίχως να τους δίδουμε σημασία
Τα οποία όμως είναι τα σημαντικότερα για να μπορούμε να παραμένουμε ελεύθεροι…
Σήμερα λοιπόν δεν ήθελα να γράψω…
Μόνον να στραφώ μέσα μου…
Να ηρεμήσω…
Ε και;
Εντός ολίγου, κάποιοι σίγουρα προετοιμάζονται για να αρπάξουν τα ΠΑΝΩ τους και να ουρλιάξουν…
Κάποιοι άλλοι ίσως να αισθάνονται πως πρέπει να ανατρέψουν τα πάντα…
Σήμερα, αύριο ή και μεθαύριο για κάποιους είναι η ευκαιρία της ζωής τους, προ κειμένου να καταθέσουν την δυσαρέσκειά τους…
Κι εγώ θλίβομαι…
Όλοι δίκαιον έχουμε…
Πως να διαβιώσει κάποιος μέσα σε τόση σαπίλα;
Μέσα σε τόση αδικία;
Μέσα σε τόση φτώχεια…
Κι όμως…
Ειδικώς για σήμερα, αύριο και μεθαύριο σφίγγω τα δόντια και σιωπώ…
Σήμερα τιμούμε… ή έτσι έπρεπε να κάνουμε…
Μα δεν βαριέστε…
Τι κάναμε σωστά για να το κάνουμε κι αυτό;

Πηγή: http://filonoi.gr

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Επειδή στο μέλλον μπορεί να θα βρεθεί κάποιος "αυτοβαπτισμένος ιστορικός" και να μιλάει για έναν τραγικό "συνωστισμό" στην Πάτρα.... δείτε:


Η Πάτρα δοκιμάστηκε με σφοδρό βομβαρδισμό αμέσως μετά την είσοδο της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στις 28 Οκτωβρίου 1940. Τα ιταλικά βομβαρδιστικά τύπου FIAT BR.20 CICOGNIA, της 116ης ομάδας των Πελαργών του 277ου σμήνους της ιταλικής αεροπορίας (277 Squadriglia, 116 Gruppo), υπό την αρχηγεία του σμηνάρχου Κάρλο Ρίνα, έπληξαν την πόλη από μεγάλο ύψος σε μια επίθεση η οποία ξεκίνησε στις 09:45 το πρωί για να τελειώσει το μεσημέρι της ίδιας ημέρας. Τα θύματα, άμαχοι πολίτες, έφθασαν σύμφωνα με την εφημερίδα "Σημερινή", της 28ης Οκτωβρίου 1940, τα 193, τα οποία αποτελούντο από:
125 άνδρες, 43 γυναίκες και 25 παιδιά.
Η εφημερίδα "Καθημερινή", της 29ης Οκτωβρίου 1940, πληροφορεί ότι ο υπερβολικός αριθμός των θυμάτων οφείλεται εις το γεγονός ότι ο άμαχος πληθυσμός παρέμεινε κατά την ώραν του βομβαρδισμού εις ακάλυπτους χώρους και δεν ετήρησε τα στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασίας, καταφεύγων κατά τη διάρκεια του συναγερμού εις υπόγειους χώρους, ή έστω ισόγειους των οικείων τους προχείρως διασκευαζομένους. Τις περισσότερες βόμβες δέχθηκε η περιοχή της οδού "Τριών Ναυάρχων" και πολλοί πίστεψαν τότε ότι οι Ιταλοί πιλότοι θεώρησαν τα δέντρα, τα οποία βρίσκονταν τοποθετημένα σε διάταξη ανά δύο, για ελληνικό στράτευμα. Βόμβες έπεσαν επίσης και στις οδούς Γούναρη, Αγίου Ανδρέα, Ρήγα Φεραίου κ.λπ., καθώς και στη συνοικία του Αγίου Διονυσίου, την συνοικία στην οποία διέμεναν και οι Ιταλοί της Πάτρας. Κατά τους βομβαρδισμούς αυτούς χτυπήθηκαν τόσο τα λιμάνια της Πάτρας όσο και της Ναυπάκτου.

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Όπως ζει κανείς, έτσι και πεθαίνει

Γνωρίζω κάποιον που στα τριάντα πέντε χρόνια της εργασίας του
Δεν πήγε με τη θέλησή του στην εργασία του, ούτε μια φορά!
100 φορές στις 100, ο άνθρωπος αυτός πήγαινε στην εργασία του
Ως να ήταν ο εαυτός του ένας άλλος.
Αλλά μήπως ήταν μόνο στην εργασία του που γινόταν αυτό;
Ο άνθρωπος έζησε όλη του τη ζωή όπως μπορούσε, όχι όπως ήθελε.
Από μικρό παιδί, ο πατέρας του, βλέποντάς τον ονειροπόλο, τον συμβούλευε:
"Ζούμε όπως μπορούμε, όχι όπως θέλουμε."
Η Γραφή λέει να προσέχουμε την φιλοξενία.
Και φέρνει το παράδειγμα του Αβραάμ, που εν αγνοία του φιλοξένησε Αγγέλους του Θεού.
Πού ξέρεις, μήπως αμελώντας τη φιλοξενία σου, να διώξεις τον ίδιο τον εαυτό σου;
Ο Κύριος Ιησούς τη μέρα της σύλληψής του στον κήπο της Γεθσημανή είπε στον μαθητή Του, τον Πέτρο, που χτύπησε κάποιον με το μαχαίρι του:
"Βάλε τη μάχαιρα στη θήκη. Μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις."
Η Γραφή επίσης λέει:
"Με αυτό που ζει κανείς, με αυτό και πεθαίνει".
Που σημαίνει "όπως ζει κανείς, έτσι και πεθαίνει".

Πηγή: http://moschoblog.blogspot.gr 

Είναι ματαιοδοξία το "γράφειν";

Πολλοί βλέπουν το γράψιμο ως ματαιοδοξία.
Αν και δεν διαφωνώ στην καυτηρίαση της ματαιοδοξίας, όπου υπάρχει, ωστόσο δεν μπορώ, από το φόβο μήπως γίνω ματαιόδοξος, να βλέπω παντού ματαιοδοξία και ματαιόδοξους ανθρώπους.
Γιατί δεν είναι το γράψιμο ματαιοδοξία:
1. Γιατί το γράψιμο είναι θεραπεία και καμιά θεραπεία δεν είναι ματαιοδοξία.
2. Γιατί το γράψιμο θεραπεύει την αληθινή ανάγκη της ψυχής για αναγνώριση.
3. Το ότι πολλοί θεωρούν το γράψιμο ματαιοδοξία οφείλεται στο ότι δεν κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στην αληθινή ανάγκη της αναγνώρισης και στην ψευδοανάγκη της δημοσιότητας.
4. Η πίκρα της ξενιτιάς δεν είναι επειδή δεν γνωρίζουμε τον ξένο τόπο, αλλά γιατί ο ξένος τόπος δεν μας γνωρίζει. Η πίκρα της ξενιτιάς, λοιπόν, είναι η πίκρα της αποξένωσης.
5. Αν δεν ικανοποιούμε την αληθινή ανάγκη της ψυχής για αναγνώριση θα νιώσουμε την πίκρα της αποξένωσης. Αυτό είναι το θέμα του "Ξένου" του Καμύ.
6. Ο Μερσώ, ο ήρωας του Καμύ στον "Ξένο" εύχεται τη στιγμή που οδηγείται στο θάνατο, να τον γνωρίσουν έστω και υβρίζοντάς τον, παρά να μην τον γνωρίσει κανείς.
7. Ακόμα κι οι πιο σκληροτράχηλοι εγκληματίες δεν αντέχουν στην αποξένωση.
8. Η βαρύτερη ποινή στους αντάρτες στο βουνό, βαρύτερη κι απ΄ την ποινή του θανάτου, ήταν η ποινή της "γενικής περιφρόνησης".
9. Μη αναγνώριση είναι μη αποδοχή. Τον πόνο από την αποστέρηση της αναγνώρισης, την εκφράζει ο Καμύ με αυτά τα λόγια: "Δεν έχω που να ακουμπήσω την ψυχή μου".
10. Τον πιο μεγάλο πόνο της αποξένωσης εξέφρασε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς με τα λόγια, "αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίναι".

(Οι αλεπούδες έχουν φωλιές, και τα πουλιά έχουν καταφύγια. ο Υιός όμως του Ανθρώπου δεν έχει που να γείρει το κεφάλι). (Ματθ. 8,20)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Πηγή: http://moschoblog.blogspot.gr

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Αγαπάτε τους φίλους σας

Η αγάπη προς τους φίλους είναι ακριβή. Εγώ μιλώ για την αληθινή, θεία αγάπη. Βοήθησε το φίλο σου για το καλό -και ζήτησε τη βοήθειά του για το καλό- μόνον αυτό μπορεί να από ονομαστεί πραγματική φιλική αγάπη. Επιθυμώ το φίλο όχι για να κολακεύει τις αδυναμίες μου και να σκεπάζει και να δικαιολογεί τα λάθη μου αλλά, αντίθετα, να με διορθώνει στο κακό και να με υποστηρίζει στο καλό. Τέτοια φιλία είναι καθαρτήριο, στο οποίο ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις άγριες και χαμηλές συνήθειες και διαθέσεις. Η φιλία είναι πιο απαραίτητη στην ψυχή παρά στο σώμα. Στη θλίψη η σκέψη του φίλου φέρνει ευχάριστη όψη στο πρόσωπο. Στο νεκρικό κρεβάτι η παρουσία του φίλου ομορφαίνει το πρόσωπο του θανάτου. Η φιλία είναι πάντοτε η ζωοδότρα πνοή του αγγέλου που μας παρακολουθεί στη ζωή, που μας σηκώνει όταν πέφτουμε και μας εμπνέει όταν αποδυναμωνόμαστε.
Ανάλογα με το είδος της αγάπης που προσφέρει ένας άνθρωπος στους φίλους του τέτοιους φίλους θα βρει. Ο καθένας έχει το φίλο που του αξίζει. Ανάλογα με την ποιότητα ή το μέγεθος της θυσίας βρίσκονται οι φίλοι. Θα πρέπει να απαρνηθώ οτιδήποτε ευτελές για να μπορέσω να έχω για φίλο εκείνον που το ύψος της ψυχής του μ΄αρέσει. Και πρέπει να αποβάλω τον εγωισμό αγαπώντας έναν μη εγωιστή φίλο. Και πρέπει να αποβάλω τη θηριωδία αγαπώντας έναν ευγενή φίλο.
Η φιλία είναι σχολείο. Ό,τι είδους είναι η φιλία τέτοιου είδους είναι και το σχολείο. Κάποιον η φιλία τον ανεβάζει στον ουρανό και άλλον τον τραβά στην κόλαση. Φιλίες οι οποίες είναι συνωμοσία ενάντια στο καλό υπάρχουν αρκετές. Τέτοιες φιλίες υπάρχουν πολλές και στο περιβάλλον μας. Φίλοι μπορούν να γίνουν κι εκείνοι που ούτε γνωρίζονται ούτε σέβονται ούτε θυσιάζονται ο ένας για τον άλλον. Φίλοι μπορούν να γίνουν άνθρωποι διαφορετικής ψυχοσύνθεσης για το κέρδος. Φίλοι γίνονται άνθρωποι διαφορετικών αρχών όχι λόγω των αρχών αλλά για τον πλούτο. Λόγω ειδικού καθεστώτος για να πάρουν άδεια εργασίας και λόγω προμηθειών, λόγω πλιάτσικου και κλοπής.
Φίλοι συχνά αποκαλούνται προσωρινά και εκείνοι που στο βάθος της ψυχής τους περιφρονούν ο ένας τον άλλον. Χαμογελούν ο ένας στον άλλον συχνά εκείνοι που με χαμόγελα καταπιέζουν ξεσπάσματα μίσους ο ένας για τον άλλον. Αχ αυτά τα φιλικά χαμόγελα! Συχνά σημαίνουν αυλαία πάνω από την κόλαση. Φίλοι γίνονται συχνά άνθρωποι λόγω δειλίας, συχνά από φόβο του ενός προς τον άλλον, πολλές φορές από ματαιοδοξία, συχνά λόγω του ότι βαριούνται. Αυτή είναι πρόσκαιρη και συμφεροντολογική φιλία -το μεγαλύτερο ζιζάνιο που μεγαλώνει στη γη και η μεγαλύτερη ντροπή των ανθρώπων.
Είναι λοιπόν περίεργο που οι άνθρωποι δεν αγαπούν τους εχθρούς τους, όταν δεν ξέρουν να αγαπούν ούτε τους φίλους τους; Είναι παράξενο να μην μπορεί να διαβάσει βιβλία το παιδί που δεν έμαθε την αλφάβητο; Πώς μπορεί να αγαπήσει ο άνθρωπος τον απόμακρό του, όταν δεν μπορεί να αγαπήσει τον πλησίον του; Πώς μπορεί ο Σέρβος να αγαπήσει τον Γερμανό, όταν ο Σέρβος δεν έμαθε να αγαπά το Σέρβο; Πώς οι μη γνωρίζοντες τον Θεό Ιάπωνες να αγαπήσουν τους χριστιανούς Ρώσους, όταν οι Ρώσοι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο; Ποτέ δε θα υπάρξει αγάπη προς τους εχθρούς, μέχρι να υπάρξει αγάπη ανάμεσα στους φίλους. Και δε θα υπάρξει αγάπη ανάμεσα σε φίλους, μέχρι να οικοδομηθεί επάνω στη γνώση των άλλων, το σεβασμό και τη θυσία.
Όσο η φιλία θα αποτελεί μόνο υπηρέτρια των κατώτερων στόχων, τόσο θα κυβερνά στον κόσμο το κακό.
Η χριστιανική αγάπη κινείται κυκλικά.
Πρώτα έρχεται η αγάπη προς τον εαυτό μας, κατόπιν η αγάπη προς τους φίλους μας, μετά η αγάπη προς τους εχθρούς μας και, τέλος, η αγάπη προς τον Θεό. Ο Χριστός την αγάπη προς τον εαυτό μας την πήρε για μέτρο της αγάπης μας για τους ανθρώπους και για τον Θεό. “Όπως αγαπάς τον εαυτό σου”, λέει ο Χριστός, “να αγαπάς και τον πλησίον”. Αν οι άνθρωποι είχαν χριστιανική αγάπη προς τον εαυτό τους, γρήγορα θα είχαν και χριστιανική αγάπη προς τους φίλους τους και προς τους εχθρούς τους. Αλλά αυτή η βασική αγάπη των ανθρώπων -η αγάπη προς τον εαυτό μας- ακόμα πλειοψηφεί ως ζωώδης, εγωιστική, αδηφάγα, ακάθαρτη, οπότε και κάθε άλλη αγάπη, βασιζόμενη σε τέτοια αγάπη είναι ομοίως τέτοια.
Όμως, θα έρθει μια καλύτερη εποχή, κατά την οποία οι άνθρωποι θα αγαπιούνται περισσότερο με το πνεύμα και την αλήθεια, και λόγω του πνεύματος και της αλήθειας, και θα έχουν αληθινή αγάπη τόση όση είναι σήμερα η ψευδής αγάπη.
Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος για τον φίλο θα είναι ιερέας και εξομολόγος, και όχι συνεργάτης στην συγκέντρωση πλούτου και την απόλαυση αυτού του κόσμου.
Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος θα είναι για τον φίλο παρηγορητής και γιατρός, και όχι αποπλανητής και εξολοθρευτής της ψυχής.
Όταν έρθει αυτή η εποχή, τότε θα αρχίσει η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Μα όσο μακριά και αν είναι αυτή η εποχή, βρίσκεται καθ΄οδόν και θα έρθει.
Η αγάπη με την οποία σήμερα οι άνθρωποι αγαπιούνται οδηγεί στην αυτοκτονία. Αλλά όταν έρθει εκείνη η εποχή θα φέρει μαζί της και την αγάπη η οποία θα καθοδηγεί προς τη ζωή.
Ακόμα δεν ήρθε η εποχή της αγάπης προς τους εχθρούς, αφού ακόμα δεν πληρούμε την εντολή για την αγάπη προς τους φίλους.
Αλλά θα εκπληρωθεί και η μια και η άλλη εντολή, γιατί δεν προέρχονται από τον άνθρωπο αλλά από τον Θεό. Και η θεϊκή εντολή δεν μπορεί να μείνει ανεκπλήρωτη. Δεν μπορώ, εγώ, αδελφοί μου, να σας παρακινήσω με τους αδύναμους λόγους μου, ώστε να εκπληρώσετε τις θεϊκές εντολές περί αγάπης. Όμως, θα σας κινήσει σε αυτό ο Θεός, ο οποίος κινεί τους ήλιους. Δεν μπορώ να σας δώσω ούτε τη δύναμη για τη γνώση ούτε τη δύναμη για το σεβασμό ούτε τη δύναμη για τη θυσία. Αυτή η δύναμη θα σας τη δώσει Εκείνος που έχει την παντοδυναμίας στα χέρια Του και που κινεί τα σύννεφα με τις σκέψεις. Ο λόγος περί Θεού θα καταστεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας συνήθειες. Αλλά ο λόγος περί Θεού, ανεξάρτητα απ΄ όλους εμάς θα πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό και η οντότητά του δεν έχει τέλος δεν μπορεί να αφήσει το επίγειο σπίτι του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του, των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιούνται σ΄ένα σημείο και των οποίων η οντότητα είναι μια κουκκίδα. Δεν είναι ο άνθρωπος αλλά ο Θεός φερέγγυος και πιστός εγγυητής της βασιλείας της αγάπης στη γη. Ο Θεός μας είναι εγγυητής ότι ο ήλιος δε θα σβήσει πριν να δει τα τέκνα Του επί της γης να μοιάζουν στον επουράνιο Πατέρα τους. Κοίτα, σε λίγο καιρό θα σβήσει για μας ο ήλιος: Σκεπασμένοι από το μαύρο πέπλο του θανάτου, θα μείνουμε κρυμμένοι από τον ήλιο. Αλλά γιατί να μη μας δει ο ήλιος, όσο ζούμε, σαν τέκνα που μοιάζουν στον επουράνιο Πατέρα τους; Ας υποσχεθούμε ότι θα δώσουμε τέτοια ευχαρίστηση στον ήλιο και πόσο μεγαλύτερη ευχαρίστηση σ΄εμάς και τους φίλους μας! Ας είναι αρωγός μας σ΄αυτό ο επουράνιος Πατέρας μας, και τώρα και στους αιώνες.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Αργά βαδίζει ο Χριστός"
του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πηγή: http://proslalia.blogspot.gr 

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Συγχωρείς τους άλλους;

Αν σου πω, νήστεψε
Πολλές φορές μου προβάλλεις ως δικαιολογία
Την ασθένεια του σώματος.
Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς
Μου λες ότι είσαι φτωχός και έχεις να αναθρέψεις παιδιά.
Αν σου πω, να έρχεσαι στις συνάξεις της Εκκλησίας
Μου λες, έχω διάφορες μέριμνες.
Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία
Και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού
Μου προβάλλεις ως δικαιολογία την έλλειψη μορφώσεως.
Αν σου πω, φρόντισε να βοηθήσεις ψυχικά τον αδελφό σου
Μου λες ότι δεν υπακούει όταν τον συμβουλεύω
Αφού πολλές φορές του μίλησα και περιφρόνησε τα λόγια μου.
Βέβαια, δεν ευσταθούν οι προφάσεις αυτές και όλα αυτά είναι χλιαρά λόγια
Αλλά, παρά ταύτα, μπορείς να προφασίζεσαι.
Αν όμως σου πω, άφησε την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου
Ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις;
Διότι, νομίζω, δεν μπορείς να φέρεις ως πρόφαση ούτε ασθένεια σώματος
Ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια, ούτε απασχόληση και μέριμνα, ούτε τίποτε άλλο.
Γι `αυτό, απ`όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη.
Αλήθεια, πως θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον Ουρανό;
Πως θα κινήσεις τη γλώσσα σου να προσευχηθείς;
Πως θα ζητήσεις συγγνώμη;
Ακόμη κι αν θέλει ο Θεός να σου συγχωρέσει τις αμαρτίες
Δεν Του το επιτρέπεις εσύ
Επειδή δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου.
Διότι, αν συ ο ίδιος εκδικηθείς και επιτεθείς εναντίον του
Είτε με λόγια
Είτε με ανάλογες συμπεριφορές
Είτε με κατάρες
Ο Θεός δεν θα επέμβει πλέον, αφού εσύ ανέλαβες την τιμωρία Του.
Και όχι μόνο δεν θα επέμβει, αλλά και από σένα θα ζητήσει λόγο
Διότι φέρθηκες υβριστικά προς Αυτόν .

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

"Θάρσει τέκνον"

Συχνά οι άνθρωποι λιγοψυχούμε στη ζωή μας. Οι δοκιμασίες, οι οποίες μας απειλούν με θάνατο ή κόπο ή αίρουν τη δυνατότητά μας να ζήσουμε φυσιολογικά, αλλά και ο φόβος της ήττας και της αποτυχίας, που γίνεται εμμονή, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με τις ειδήσεις και τα γεγονότα του κόσμου που μας γεμίζουν απαισιοδοξία, αποτελούν αφορμές ώστε η καρδιά και το φρόνημά μας να μην είναι ακμαία και να έρχεται η κατάσταση της ολιγοψυχίας. Λίγη η ψυχή. Ενώ είναι δώρο Θεού, που πληρώνει το σύνολο της ύπαρξής μας, αισθανόμαστε ότι λιγοστεύει. Ότι δεν έχουμε  δύναμη και κουράγιο να παλέψουμε. Ότι στερούμαστε την ελπίδα για να σταθούμε στα πόδια μας και να αντέξουμε. Και στρέφουμε το νου και την καρδιά μας, όπου είναι δυνατόν, για να αντλήσουμε θάρρος.Ο Χριστός, μετά την θεραπεία των δύο δαιμονισμένων στην περιοχή των Γεργεσηνών, επέστρεψε στην Καπερναούμ. Εκεί του έφεραν έναν παράλυτο, ξαπλωμένο στο κρεβάτι του. Βλέποντας ο Κύριος την πίστη των ανθρώπων στο πρόσωπό Του και την κίνησή τους να φέρουν τον φίλο ή συγγενή τους ενώπιόν Του για να αλλάξει την πορεία της ζωής του, κάνει ένα βήμα πιο πέρα. Δεν μιλά σ’ αυτούς, αλλά στον παραλυτικό και του λέει: «Θάρσει τέκνον» (Ματθ. 9,2). Αντιλαμβανόμαστε πόσο παρηγορητική ήχησε στ’ αυτιά τόσο του αρρώστου, όσο και εκείνων που τον αγαπούσαν αυτός ο λόγος. Ο Χριστός όμως προχώρησε και άλλο. Το θάρρος που έπρεπε να έχουν πήγαζε από το γεγονός ότι  συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες του παραλυτικού, η αιτία για την αρρώστια, αλλά και η ευκαιρία για μια νέα ζωή που ταυτίστηκε με την φωνή του Κυρίου. Γιατί τελικά η θεραπεία στην ολιγοψυχία, τον πόνο και την λύπη των ανθρώπων, δεν είναι άλλη από την φωνή του Χριστού. Ακούγοντας τον λόγο «θάρσει τέκνον», ξαναβλέπουμε τη ζωή μας διαφορετικά. Βλέπουμε το ουσιώδες της, που δεν είναι άλλο παρά η άφεση των αμαρτιών μας. Η συγχώρεση που είναι η μία και μοναδική μεγάλη ανάγκη την οποία έχουμε οι άνθρωποι και που δεν μπορούμε από μόνοι μας να εκπληρώσουμε.  Σε ό,τι έχει να κάνει με τα ανθρώπινα, μπορούμε να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποια λύση. Σε ό,τι έχει να κάνει όμως με την ίδια μας την ψυχή, τον τρόπο που ζει σε σχέση με την πίστη στο Θεό, το Ευαγγέλιο και την αιωνιότητα, μόνο ο λόγος του Χριστού μπορεί να δώσει αληθινό θάρρος. Αξίζει να σταθούμε περισσότερο σ’ αυτόν το λόγο. Η ολιγοψυχία έχει ως ρίζα της την αδυναμία του ανθρώπου να πιστέψει ολοκληρωτικά στο Θεό και την ήττα του από το πνεύμα του ορθολογισμού, από τα πολλά και ποικίλα «γιατί;», όπως επίσης και από την επιθυμία του να δει το μέλλον σε μια διαφορετική προοπτική, αυτή της ζωής και της ευτυχίας σύμφωνα με τα δεδομένα που όλοι επιθυμούμε. Ένας παραλυτικός, που δεν έχει την ικανότητα να σταθεί στα πόδια του, να διαφυλάξει την αξιοπρέπειά του, να πορευτεί με τις δικές του δυνάμεις, αλλά βρίσκεται κατάκοιτος και εξαρτημένος από την ευσπλαχνία των άλλων, είτε ως αποτέλεσμα της αγάπης τους είτε της εξαγοράς της βοήθειας χάρις στα χρήματα, δεν μπορεί εύκολα να σκεφτεί τα περαιτέρω. Ότι δηλαδή υπάρχει και άλλο νόημα στη ζωή. Ότι ένα τέτοιο πρόβλημα, μια τέτοια δοκιμασία δεν έχει να κάνει μόνο με την αδυναμία της ύπαρξης προσωπικής αυτάρκειας, αλλά είναι μία αφορμή για συναίσθηση ότι το «εγώ» μας δεν επαρκεί για την ευτυχία μας. Ότι υπάρχουν παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, ενώ την ίδια στιγμή αγνοούμε καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την δική μας εσωτερική πορεία. Είναι όμως βαθιά ανθρώπινη αυτή η κατάσταση. Είναι ο πρώτος λογισμός που έρχεται στην καρδιά μας και μάς οδηγεί στην ολιγοψυχία. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτός. Ότι δεν φοβάται την αδυναμία. Την απουσία προσωπικής αξιοπρέπειας.  Τον θάνατο. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, οι άνθρωποι επιλέγουν είτε την συντροφιά των οικείων, στους οποίους μεταφέρουν την απογοήτευσή τους, είτε την βοήθεια ειδικών, όπως οι ψυχολόγοι και οι θεραπευτές, είτε καταβάλλονται από την λύπη και την ολιγοψυχία, παραιτούμενοι από κάθε ελπίδα για το αύριο, ενίοτε και από διάθεση για ζωή. Η Εκκλησία, μέσα από την θεραπεία του παραλυτικού, μάς δείχνει τον αληθινό τρόπο να υπερβούμε την ολιγοψυχία. Πρώτον μέσα από την πίστη στο Χριστό, η οποία όμως προϋποθέτει την εμφάνισή μας ενώπιον Του. Η πίστη δεν είναι μόνο εσωτερική κατάσταση και βίωμα. Απαιτεί την παρουσία μας ενώπιον του Κυρίου και αυτό επιτυγχάνεται τόσο με την ολόθερμη προσευχή, όσο και με την μετοχή μας στο σώμα του Χριστού, που είναι η εκκλησιαστική ζωή. Ταυτόχρονα, η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας μάς προφυλάσσει από την απόγνωση. Κάθε δοκιμασία αποτελεί για τον καθέναν μας αφορμή να δούμε την πραγματική μας κατάσταση και πορεία  σε σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία. Δεν έχει σημασία αν η δοκιμασία αποτελεί συνέπεια καθαυτό της αμαρτωλότητάς μας. Μάς βοηθά να συνειδητοποιούμε τα όρια μας, να εντρυφούμε στην μετάνοια για κάθε έργο και κάθε λογισμό μας, αλλά  και να παραμένουμε ταπεινοί ή να βρίσκουμε την ταπεινότητα που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών. Τέλος, για να νικηθεί η ολιγοψυχία χρειάζεται και η παρουσία των άλλων ανθρώπων. Δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας στη λύπη. Η παρουσία όμως αυτή δεν πρέπει να περιορίζεται στην εξωτερική συμπαράσταση. Χρειαζόμαστε από τους άλλους ενίσχυση στην πίστη μας. Κι εδώ έγκειται η μεγάλη ευθύνη όλων όσων αποτελούμε το σώμα του Χριστού. Δεν αρκεί να δηλώνουμε παρόντες ως προς την ανθρώπινη διάσταση στη δοκιμασία και την ολιγοψυχία των άλλων. Χρειάζεται με τον λόγο, την προσευχή μας και την δική μας παρουσία ενώπιον του Χριστού, να τους βοηθήσουμε να νιώσουν ότι μπορούν να μοιραστούν και από την δική μας πίστη και να πάρουν δύναμη. Τίποτε από αυτά δεν είχαν οι γραμματείς των Ιουδαίων, που ήταν παρόντες στην εμφάνιση του παραλυτικού ενώπιον του Χριστού. Ούτε πίστη σ’ Εκείνον ότι είναι ο Υιός του Θεού, ούτε Του αναγνώριζαν το δικαίωμα να συγχωρέσει τις αμαρτίες και να ανακουφίσει ουσιαστικά τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο, όπως επίσης δεν θέλησαν καθόλου να συμμετάσχουν στην δοκιμασία του, ούτε να αποτελέσουν μέλη του σώματος εκείνων που πίστευε στο Χριστό και ήθελε να δώσει ο Κύριος την λύση στη δοκιμασία του παραλυτικού. Η στάση τους αποτελεί για όλους μας έλεγχο, μήπως κι εμείς κατ’ αυτό τον τρόπο σκεπτόμαστε και συμπεριφερόμαστε.
"Θάρσει τέκνον".
Ο λόγος του Χριστού ας αποτελέσει για τον καθέναν μας στη δύσκολη εποχή της όχι μόνο της σωματικής, αλλά κυρίως της πνευματικής παράλυσης  ευκαιρία αναβαπτισμού στην πίστη, στην συναίσθηση της αμαρτωλότητας που γίνεται ταπείνωση και μετάνοια, αλλά και επαναπροσδιορισμού τι σημαίνει να είμαστε μέλη της Εκκλησίας, δηλαδή εκείνοι που μπορούμε να έχουμε και να προσφέρουμε ζωντανή πίστη στους άλλους. Για να μπορούμε να ενισχύουμε στην υπέρβαση της ολιγοψυχίας τόσο τον εαυτό μας, όσο και τους πλησίον μας.

Πηγή: http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Στης καρδιάς μου τη χώρα



Η μετακόμιση δεν μπορεί να στηρίζεται στο "έχειν".
Η μετακόμιση γίνεται στη χώρα της καρδιάς.
Σε ό,τι μας δίνει αληθινή και γνήσια χαρά.
Ό,τι μας δίνει διάρκεια.
Κι αυτό είναι η αγάπη.
Είναι το μοίρασμα.
Είναι η συνάντηση με τους άλλους.
Ό,τι μας κάνει να λειτουργούμε όχι μόνο με το μυαλό, αλλά με την καρδιά.
Χρειαζόμαστε γνήσια συναισθήματα, που να έχουν διάρκεια και να μας βοηθούν να σκεφτόμαστε με γνώμονα και τους άλλους.
Την ίδια στιγμή ο νους μας χρειάζεται να μας βάζει "μέτρο", όριο, εκεί που δεν βλαπτόμαστε ούτε βλάπτουμε.
Κι από κει και πέρα ξεκινά ο κόπος.
Η διάθεση για προσφορά, ακόμη και για μικρές ή μεγαλύτερες θυσίες.

Μη μιλάς κι άκου

Μέχρι τώρα είχαμε μάθει συνεχώς να μιλούμε και μάλιστα για όλα. Έχουμε άποψη βλέποντας συνήθως και υιοθετώντας κάθε πληροφορία που διαβάζουμε στο Ίντερνετ, χωρίς να την διασταυρώνουμε. Μάθαμε να μιλάμε για όλα τα ζητήματα. Από τα προσωπικά μας, τα προσωπικά των άλλων, μέχρι τα κοινωνικά. Η ζωή μας όμως έγινε λόγος και όχι δράση. Κριτική, κατάκριση και απόρριψη, όχι όμως απόπειρα για κάτι άλλο. Τώρα είναι καιρός να ακούσουμε. Όχι κατ’ ανάγκην αυτούς που λένε ότι έχουν τις λύσεις για τα προβλήματα του κόσμου και της ζωής στο τσεπάκι τους, γιατί η ειλικρίνεια ή η επαφή τους με την πραγματικότητα αμφισβητείται από τα γεγονότα, αλλά και από όσους θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι μπορούμε να γυρίσουμε στο αποτυχημένο χθες. Κι αυτοί είναι όσοι παραμένουν πρεσβευτές ενός πολιτισμού, ο οποίος στήριξε την πρόταση της ευτυχίας για τους ανθρώπους στις ψευδαισθήσεις της κατανάλωσης, του ατομοκεντρισμού, της απουσίας του Θεού, μιας ευτυχίας η οποία στηρίζεται μόνο στα δικαιώματά μας, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερο κόπο για να επιτευχθεί, αφού όλα μπορούν να μας δοθούν από τον κόσμο και την επιστήμη, του θριάμβου της εικονικής πραγματικότητας. Τώρα χρειάζεται να ακούμε όσους μας λένε αλήθειες, αλλά και όσους μας δείχνουν δρόμους για να βγούμε από τις ψευδαισθήσεις μας, κάνοντας, έστω και, μικρά βήματα.

Πηγή: http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Όπως θα προσευχόσουν για σένα

Όταν συγκινείσαι από τα βάσανα και την ψυχική ταλαιπωρία των άλλων και παρακινείσαι να κάνεις προσευχή γι' αυτούς με "καρδίαν συντετριμμένην", να ζητάς να τους ελεήσει ο Θεός και να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους, όπως θα προσευχόσουν και για τις δικές σου αμαρτίες. Δηλαδή να δέεσαι στον Θεό με δάκρυα. Να προσευχηθείς για τη σωτηρία τους όπως θα προσευχόσουν για τη δική σου σωτηρία. Αν το κατορθώσεις αυτό και το συνηθίσεις, θα λάβεις από το Θεό πολλά πνευματικά χαρίσματα, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που αγαπά την ψυχή και θέλει τη σωτηρία των άλλων. Το ίδιο το Αγίο Πνεύμα θέλει να μας σώσει με κάθε δυνατό τρόπο, αρκεί εμείς να μην Του εναντιωθούμε, να μη σκληρύνουμε τις καρδιές μας. "Το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις" (Ρωμ. η' 26).

Πόσο έτοιμοι είμαστε να αλλάξουμε τη ζωή μας;

Η Εκκλησία ζητά από εμάς να προσδιορίζουμε την πορεία της ζωής μας κάθε στιγμή. Να μην παραδίδουμε τον εαυτό μας σε ό,τι δεν μας γεμίζει αληθινά. Να μην αφήνουμε την αμαρτία που γίνεται συνήθεια να μας καθιστά ανήμπορούς να κάνουμε νέα ξεκινήματα. Το βόλεμα είναι ίσως η πιο δύσκολη κατάσταση της ζωής μας. Παγιδευόμαστε σε ό,τι έχουμε, ακόμη κι αν αυτό δεν μας δίνει ευτυχία και χαρά. Και όταν διαπιστώνουμε τα αδιέξοδά μας, δεν είμαστε έτοιμοι να ξεφύγουμε. Κολλάμε. Με αποτέλεσμα να παραδινόμαστε στην μιζέρια.
Ας το σκεφτούμε στις σχέσεις μας με τους άλλους. Με φίλους ή φίλες που βλέπουμε ότι δεν μας ταιριάζουν και ότι δεν μας βγάζει πουθενά. Φοβόμαστε να μη μείνουμε μόνοι μας και δεν κάνουμε νέα ξεκινήματα.
Ας το σκεφτούμε στο σχολείο. Αν ένα μάθημα δεν το πάρουμε καλά, τότε μας τυραννά συνέχεια. Γκρεμίζεται η αυτοπεποίθησή μας και είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Φυσικό επόμενο να συμβεί τότε. Είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και τα παρατάμε. Δεν κάνουμε καινούριο ξεκίνημα κι όπου βγάλει.
Ας σκεφτούμε την πνευματική μας ζωή. Αν κάνουμε αμαρτίες, λάθη, αν ακολουθούμε συμπεριφορές ψεύτικές που δεν μας σώζουν, αλλά μας απομακρύνουν από το Θεό, παραδιδόμαστε στην πρόσκαιρη ευχαρίστησή τους ή στην αίσθηση ότι τα πράγματα δεν διορθώνονται. Ενώ όλα ξεκινούν από την μετάνοια και ευτυχώς ο Θεός δίνει πολλές δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες.
Ας το δούμε σε συλλογικό επίπεδο. Ως κοινωνία αποδεχτήκαμε ένα μοντέλο πολιτισμού το οποίο μας παραπλάνησε και μας έδωσε ψεύτικες υποσχέσεις. Τώρα πληρώνουμε το κόστος. Υπάρχει λύση. Να ψάξουμε ποιοι είμαστε και σε Ποιον και τι πιστεύουμε. Και να ξαναβρούμε προσανατολισμούς.
Μετακόμιση και μετακομίσεις χρειαζόμαστε. Αρκεί να έχουμε την ταπείνωση να παραδεχθούμε ότι κάναμε ή κάνουμε λάθη. Και το νέο ξεκίνημα θα είναι ευκαιρία για γνήσιες αλλαγές. Ας το παλέψουμε από την εφηβεία και τα μαθητικά χρόνια, μέχρι κάθε ανθρώπινη σχέση, αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Κάθε στιγμή νέο ξεκίνημα. Με μεράκι και αφοσίωση. Και η πίστη θα μας βοηθήσει. Γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Αν πιστεύουμε στο Χριστό, Εκείνος μας δίνει δύναμη και φώτιση. Και θα μας στηρίξει στις επιλογές μας.
Λίγο καιρό πριν σταυρωθεί ο Χριστός μας έδειξε έναν δρόμο μοναδικό στη ζωή μας: αυτόν της μεταμόρφωσης. Μεταμόρφωση δεν σημαίνει μία εξωτερική αλλαγή κατ’ ανάγκην. Είναι η αλλαγή της διάθεσής μας έναντι του κόσμου, της αμαρτίας, του συμβιβασμού. Είναι ο φωτισμός μας να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα. Την ίδια στιγμή μεταμόρφωση είναι η κοινωνία μας με τον αληθινό Θεό που μας δίνει προορισμό και νόημα: υπάρχουμε για να ψάχνουμε το φως, να το ζούμε και να το μοιραζόμαστε, αλλάζοντας, όσο περνά από το χέρι μας, την πορεία της ζωής μας, από την καθημερινότητα ώς τα μεγάλα.  Κι Εκείνος μας δίνει το Φως Του με διάφορους τρόπους και στην παρούσα και στην αιώνια ζωή. Είναι ένας δρόμος που αξίζει αληθινά.

Πηγή: http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Διάλεξε με ποιους θα `σαι

Χρειάζεται όμως και επιλογή.
Ξεκαθάρισμα.
Ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να μας στηρίξουν.
Ποιοι μας αγαπούνε αληθινά.
Ποιοι μας λένε την αλήθεια.
Αλλά και ποιοι μπορούν να μας προσφέρουν αγάπη.
Με ποιους ταιριάζουμε.
Να νικήσουμε τον φόβο της μοναχικής πορείας.
Η μοναξιά μπορεί να είναι και απαραίτητη επιλογή για κάποια στιγμή της ζωής μας.
Να βρούμε τον προσανατολισμό μας.
Αν κάνουμε ό,τι κάνουν οι άλλοι, τότε δεν είμαστε ελεύθεροι.
Αν διαλέγουμε, ακόμη και με κόστος την πρόσκαιρη μοναξιά μας, τότε θα διαπιστώσουμε ότι μπορεί να έχουμε λίγους ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να σχετιστούμε, αλλά οι σχέσεις μας θα είναι ουσιαστικές.
Το ίδιο γίνεται και σε συλλογικό επίπεδο.
Η πατρίδα μας χρειάζεται να διαλέξει με ποιους θα είναι, αν και ίσως το καλύτερο θα ήταν να είναι ο εαυτός της, η ταυτότητά της και να μπορεί να συζητήσει με όλους, χτίζοντας μια καινούρια διαδρομή.

Απαράδεκτη αδικία

Κάποτε ένας άρχοντας καλός και αγαθός, ελεήμων και εύσπλαχνος, θέλησε να κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο γειτονικό δάσος. Στον δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν ζητιάνο με αξιολύπητη εμφάνιση, ο οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη. Τον ευσπλαχνίστηκε και, γενναιόδωρος καθώς ήταν, άδειασε τις τσέπες του στα χέρια του. Είχε πάνω του 168 λίρες. Του έδωσε τις 166 και κράτησε μόνο τις δύο! Ο ζητιάνος έκθαμβός μπροστά σ΄ αυτή τη γενναιοδωρία, τον χιλιοευχαρίστησε , πρόσεξε όμως και τις δύο λίρες που κράτησε ο άρχοντας. Μετά από αυτό, ο ελεήμων άνθρωπος συνέχισε τον δρόμο του προς το δάσος. Ο ζητιάνος, όμως, ο οποίος ήταν μεταμφιεσμένος ληστής, χώθηκε στο δάσος και από άλλον δρόμο του βγήκε μπροστά κι εκεί στην ερημιά χτύπησε και σκότωσε τον ευεργέτη του και του πήρε και τις δύο λίρες που είχε κρατήσει!!!
Αγανακτεί κανείς μπροστά σ’ αυτή την αχαριστία και απληστία. Κι όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε , μπαίνουμε στην θέση αυτού του αχάριστου και άπληστου ληστού! Ο Πανάγαθος Θεός μας χαρίζει 168 ώρες ζωής την εβδομάδα για να τις αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε, και κρατάει για Εκείνον μόνον δύο ώρες, τις ώρες που πρέπει να συμμετέχουμε στην Θεία Λατρεία της Κυριακής, στην Θεία Λειτουργία. Κι αυτό, πάλι για μας. Για να μας ξεκουράσει ψυχικά, να μας θρέψει με το Πανάγιον Σώμα και Αίμα Του, για να ανανεώσει τις δυνάμεις μας με το ουράνιο οξυγόνο της Χάριτος. Του τις αφαιρούμε ληστρικά κι αυτές με διάφορες προφάσεις.
Έτσι αδικούμε τον Πανευεργέτη μας και Σωτήρα μας Χριστό, αλλά κυρίως την ψυχή μας, που την αφήνουμε νηστική από την θεία Χάρι και εξαντλημένη.

Απόσπασμα από το βιβλίο:
"Εκφράσεις του πνευματικού κόσμου"

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Η προσευχή των ερωτευμένων

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη
Όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:
Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση
Χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω, να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει, να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό, και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου, να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι, να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.
Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.
Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.
Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.
Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.
Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου, από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.
Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.
Απλά και αληθινά.
Απλά και ήσυχα.
Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία.

Μάρω Βαμβουνάκη

Χρόνος και ζωή

….Πέρα όμως από οποιεσδήποτε μεταλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο, ο χρόνος της ζωής των πιστών δεν παύει να έχει την ανεπανάληπτη αξία και τον ιδιαίτερο προσανατολισμό του. Ο χρόνος γίνεται «καιρός» κοινωνίας με το Θεό. Και η κοινωνία αυτή, που έχει προσωπικό και μυστικό χαρακτήρα, παραμένει αθέατη στον κόσμο. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, απευθυνόμενος προς νεοφώτιστα μέλη της Εκκλησίας και εξηγώντας τον προσανατολισμό που προσλαμβάνει η ζωή τους μετά το βάπτισμα, παρατηρεί: "Η ζωή η υμετέρα νυν μεν κέκρυπται και άδηλος εστί τοις απίστοις, έσται δε καιρός, ότε φανερά γενήσεται. Νυν ουκ έστιν υμέτερος ο καιρός".
Ο Χριστιανός με την ένταξή του στην Εκκλησία αναφέρει τη ζωή του και το χρόνο της ζωής του στο Χριστό. Χωρίς να παύει να βρίσκεται μέσα στον κόσμο και να ζει τη χρονική ζωή, μετατίθεται "εις ετέραν πολιτείαν". Εντάσσει το χρόνο του, ή όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος «τον καιρόν» του, σ΄ ένα νέο επίπεδο ζωής.
Έτσι η ζωή του πιστού εκδιπλώνεται σε δύο επίπεδα. Στο επίπεδο της προσκαιρότητας και στο επίπεδο της αιωνιότητας. Στο πρώτο επίπεδο ο χρόνος παρουσιάζεται ως εχθρός του ανθρώπου και προκαλεί την αν­τίδρασή του. Ο άνθρωπος θέλει να "σκοτώσει" το χρόνο του ή να "διασκεδάσει", δηλαδή να διασκορπίσει και να διαλύσει την πλήξη που προκαλεί στην ψυχή του. Αποκαλυπτικές είναι οι σχετικές εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στην καθημερινή ζωή. Στο δεύτερο όμως επίπεδο ο χρόνος παρουσιάζεται ως φίλος και βοηθός του ανθρώπου. Αντιμετωπίζεται ως δωρεά, που προσφέρεται από το Θεό για την ανακαίνιση και την τελείωσή του. Όσο γερνάει σωματικά ο άνθρωπος επεκτεινόμενος προς το μέλλον, τόσο ανακαινίζεται πνευματικά και γίνεται "εαυτού καινότερος".
Επειδή όμως η εν χρόνω ζωή του ανθρώπου επηρεάζεται από την αμαρτία, πρέπει και ο χρόνος της ζωής να είναι χρόνος μετανοίας και αποφυγής της αμαρτίας. Χαρακτηριστικές για το θέμα αυτό είναι και οι σχετικές αιτήσεις και προτροπές, που επαναλαμβάνονται συχνά στη θεία Λατρεία: "Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής η­μών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι παρά του Κυρίου αιτησώμεθα". Η ειρήνη, που είναι πρωτίστως ειρήνη εσωτερική από τα πάθη και την αμαρτία, αλλά και διαπροσωπική και κοινωνική, όπως και η μετάνοια, που αποτελεί το μόνο μέσο για την επανόρθωση και θετική αξιοποίηση του αρνητικού παρελθόντος, αποτελούν τις βασικότερες προϋποθέσεις για τη δημιουργική πορεία στη ζωή. Ο επόμενος και τελικός στόχος της ζωής του πιστού είναι τα χριστιανικά τέλη και η καλή απολογία του ενώπιον του Θεού.
Ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου, όσα χρόνια και αv διαρκέσει, είναι βραχύτατη μπροστά στην αιωνιότητα. Η ορθή όμως χρήση του χρόνου κατά την παρούσα ζωή προσφέρει αιώνιο κέρδος. Μια εικόνα που συνήθως χρησιμοποιείται για να παρουσιαστεί ο χαρακτήρας της παρούσας ζωής είναι το πανηγύρι. Χαρακτηριστικά μάλιστα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει: "Πανήγυριν νόμιζε τόνδε τον βίον. Ην πραγματεύση, κέρδος". Ο πιστός καλείται να εμπορευθεί το χρόνο της ζωής του και να εξαγοράσει με τα πρόσκαιρα τα αιωνία. Καλείται να περάσει ολόκληρο το χρόνο της ζωής του τηρώντας τις εντολές του Θεού και υπομένοντας κάθε θλίψη και δυσκολία, για ν’ αποκτήσει τα αιώνια αγαθά. Έτσι επενδύει με τον καλύτερο τρόπο το χρόνο του.
Όλα τα πράγματα στον κόσμο αγοράζονται ανάλογα με την αξία τους. Η αιώνια όμως ζωή που επαγγέλλεται ο Χριστός αγοράζεται με ελάχιστο αντίτιμο. Γιατί και αν ακόμα αφιερώσει ο άνθρωπος τα χρόνια της ζωής του εξολοκλήρου στο Θεό, δεν μπορεί ν΄ αντισταθμίσει την αξία της. Εξάλλου, ενώ η προσφορά του ανθρώπου είναι επίγεια, η ανταμοιβή του είναι ουράνια. Έτσι η πρόσκαιρη ζωή προσφέρεται στον πιστό ως "καιρός", δηλαδή ως ευκαιρία καλής εμπορίας και αιώνιου πλουτισμού. Αποφεύγοντας την πονηρία του κόσμου και πλουτίζοντας σε καρπούς του Πνεύματος γίνεται μέτοχος της αιώνιας ζωής.

"Χρόνος και άνθρωπος"
Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη

Πηγή:  http://o-tiron.blogspot.gr

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Η συγχώρεση δεν αλλάζει το παρελθόν αλλά "μεγαλώνει" το μέλλον



Η Συγχώρεση είναι ανώτερη από την τιμωρία.
Ηράκλειτος (544 -- 464 π.Χ.)

Η καλλιέργεια της ψυχής μας

Ο λόγος του Θεού, ο ίδιος ο Χριστός, είναι ο σπόρος
Που στην καρδιά μας μπαίνει και μας Χριστοποιεί
Με την αγάπη και τη δική μας υπακοή.
Οι σχέσεις μας με τον Θεό αμιγώς αγαπητικιές πρέπει να είναι
Όχι γιατί τον φοβόμαστε, αλλά γιατί τον αγαπάμε.
Αν όμως δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται στα τελούμενα μέσα στην Εκκλησία
Η πρότασή του Χριστού είναι η κάθαρση των παθών μας
Όπως μας διδάσκει η νηπτική διδασκαλία.
Και τότε όλα θα γίνονται κατανοητά, χωρίς καμιά απορία.
Ο Θεός παραμένει μυστήριο, αλλά αποκαλύπτεται στις ανθρώπινες αισθήσεις.
Αν αυτές προηγουμένως καθαρισθούν και καλλιεργηθούν
Τα πάντα θα κατανοήσεις.
Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο να διαλέξει
Αν θέλει με το διάβολο όλη του τη ζωή να παλεύσει.
Να μη ανοίξει διάλογο με αυτόν, αλλά να προχωρήσει με το Χριστό.
Η κουβέντα που κάνουμε με το διάβολό σημαίνει του πειρασμού η αποδοχή.
Για να μη πέφτει ο σπόρος πάνω στη πέτρα
Θέλει εμμονή, προσευχή, ταπείνωση και επιμονή.
Χρειάζεται πολύ πόνο και πολυχρόνια δουλειά
Στο βάθος της ψυχής ο σπόρος να μπει.
Η στροφή προς το Θεό είναι η μεγαλύτερη αρετή.
Όχι να στρεφόμαστε στα πράγματα του κόσμου: το πλούτο και την ηδονή...
Εκτός απ’ αυτό που είναι αναγκαίο για να το χρησιμοποιεί.
Αν οι αισθήσεις δεν καλλιεργηθούν  και τα μυστήρια του Θεού, αδυνατούν να κατανοηθούν.
Και εξωτερικές αλλαγές (μεταφράσεις τῶν κειμένων κ.λπ.) ψάχνουν να βρουν.
Η αλλαγή θα γίνει μέσα μας αν καλλιεργηθούν
Αυτά τα βασικά μεγέθη της ορθοδόξου νηπτικής θεωρίας.
Τότε η Χάρη του Θεού θα μας φωτίσει να γίνουν κατανοητά
Και εδώ είναι η λύση του προβλήματος της κατανόησης των κειμένων.
... Κι όλα να εξαρτώνται από μας...

π. Παναγιώτης Γκέζος

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Ο Δρόμος άνοιξε.....

Ο Χριστός πλήρωσε το τίμημα των αμαρτιών μας.
Η αμαρτία και η ανταρσία εναντίον του Θεού
Δεν είχε άλλο τίμημα, από το θάνατο.
Αυτό είχε πει ο Θεός στον Αδάμ μέσα στην Εδέμ.
Αλλά πως μπορούσε να γίνει
Να πληρώσουμε τις αμαρτίες μας
Και να ζήσουμε, αφού έπρεπε για την  εξόφληση
Να μεσολαβήσει ο θάνατός μας;
Γι’ αυτό η αγάπη του Θεού βρήκε τον τρόπο
Να αναλάβει ο ίδιος ο Θεός τη μεγάλη προσφορά
Θυσιάζοντας τον Μονάκριβο Γιο Του
Όπως θυσίαζαν τα πρόβατα στην Παλαιά Διαθήκη.
Ο Χριστός άνοιξε πρώτος την πόρτα.
Όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν
Ο Θεός τους έδιωξε και η πόρτα έκλεισε
Με έναν τρομερό άγγελο για φύλακα
Με μια πύρινη ρομφαία.
Η πόρτα θα έμενε για πάντα κλεισμένη.
Μα ο Κύριός μας, ο νικητής της αμαρτίας και του θανάτου
Απέκτησε το δικαίωμα της εισόδου στον Παράδεισο του Θεού
Όχι για τον εαυτό Του
Μα για όλους που θα Τον ακολουθούσαν πιστεύοντας στην αγάπη Του.
Πρώτος και σύμβολο για όλους τους αμαρτωλούς
Μπήκε ένας ληστής
Και μάλιστα όταν ακόμη ο Κύριός μας βρισκόταν επάνω στο Σταυρό.
"Αληθώς, αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι  μετ’ εμού εν τω Παραδείσω".
Ο Χριστός άνοιξε το δρόμο του Ουρανού.
Το μέλλον δεν είναι πια σκοτεινό και αβέβαιο για μας.
Πρωτοπόρος και εγγυητής ανέβηκε ο Ιησούς Χριστός για να "ελκύση προς εαυτόν"
Όλους εκείνους που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν.
Η θέση που τώρα Αυτός κατέχει είναι η θέση που θα πάρουν μαζί Του όλοι οι λυτρωμένοι.
Η πόρτα του Ουρανού είναι ανοιχτή και η  αιώνια ζωή προσφέρεται
Σε όσους θέλουν να την αποκτήσουν, δωρεάν
Αφού το τίμημά της πληρώθηκε διά του Χριστού.

Πηγή: http://armenisths.blogspot.com/

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Ο ψίθυρος του Θεού

Φανταστείτε μία φωνή
Να σας ψιθυρίζει στο αυτί...
Να σας καθοδηγεί...
Να σας φέρνει στο σωστό μέρος...
Να συναντάτε τους σωστούς ανθρώπους...
Και να σας δίνει λύσεις και ιδέες.
Επίσης φανταστείτε αυτή τη φωνή
Να σας αποκαλύπτει το ρόλο σας σ΄αυτή τη ζωή
Τον λόγο για τον οποίο γεννηθήκατε
Τον τομέα όπου θα λάμψετε
Και θα βιώσετε το απόλυτο πάθος σας υπηρετώντας τους άλλους
Το οποίο θα σας οδηγήσει στην απόλυτη αφθονία και ευημερία.
Η διαίσθηση σας είναι ο ψίθυρος του Θεού στα αυτιά σας.
Προϋπόθεση καθαρή καρδιά και η Αγάπη σας για το Θεό.
Να κοιμάστε και να ξυπνάτε με αυτή την αγάπη.
Να ζείτε την κάθε στιγμή στη διάρκεια της ημέρας με αυτή την...
Να εισπνέετε την ενέργεια της αγάπης του Θεού κάθε μέρα.
Και να νιώθετε το κάθε κύτταρο σας στο σώμα σας να δονείται με αυτή...
Να την ακτινοβολείτε όπου και να πηγαίνετε στη διάρκεια της ημέρας.

Προσευχήσου βαθιά... ζήτησε και θα σου δοθεί..
Δώσε τo πρόβλημα σου στο Θεό και αφέσου με εμπιστοσύνη.
Ρώτα....

Ποιον ήρθα να υπηρετήσω;
Ποιος είμαι;
Τι θέλω;
Θεέ μου δείξε μου τι να κάνω;
Τι συμβαίνει στη ζωή μου;
Tι χρειάζεται να γνωρίζω για αυτή τη κατάσταση;
Ο Θεός μας μιλάει κάθε ώρα και κάθε στιγμή!
Μα είμαστε πάρα πολύ απασχολημένοι για να τον ακούσουμε.
Ας ρωτήσουμε...
Ας αφουγκραστούμε...
Και τότε θα λάβουμε.

Πηγή: http://sevastivola.blogspot.gr/

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Μην είναι ο Γέροντας Εφραίμ μην είν΄ το Βατοπαίδι;

Μην είν΄ ο γέροντας Εφραίμ μην είν΄το Βατοπαίδι ;
μην είν΄ η αδελφότητα που όλα τα υπομένει;
Μην είν΄ είναι τα κτήρια που βάζουν μέσα κόσμο;
Μην είναι τα τριάντα και βάλε παρεκκλήσια;
Μην είν΄ οι λειτουργιές μην είν΄ οι προσευχές τους;
Μην είν΄ τα κομποσχοίνια τους, τα Κύριε Ελέησον τους;
Μην είναι η αγόγγυστη πλουσία φιλοξενία;
Μην είν΄η σιωπή, μην είν΄ η ησυχία;
Μην είναι το χαμόγελο σε δίκαιους κι αδίκους;
Mην είν’το διακόνημα, μην είν΄ η υπακοή τους;
Μην είναι η βοήθεια σε πάσχοντες κι απόρους;
Μην είναι η βοήθεια σε φοιτητές αγνώστους;
Μην είν΄ η αγάπη του για όλους τους αρρώστους
μην είν΄ η πληρωμή όλων των νοσηλείων;
Μην είν΄η αποφυλάκιση ενός σωρού ατόμων;
Μην είν΄οι μοναχοί που στην φυλακή πηγαίνουν,
όχι για παραπτώματα αλλά για του Χριστού τον έρω;
Μην είναι το ξαγρύπνημα του γέροντα Εφραίμ μας;
Μην είν΄ το πράο και τ’ ίλαρο που τ΄ αντιμετωπίζει όλα;
Mην είν΄ η αταραξία του σε ύβρεις και σ΄επαίνους;
Μην είν΄ οι γονυκλισίες του, υπέρ ειρήνης κόσμου;
Μην είναι η συγχώρεση όλων των πολεμίων;
Μην είν΄ η υπακοή σε νόμους και εξουσία, που θα μπορούσε να
επικαλεσθεί και λόγους ασθενείας;
Μην είν΄ η Αθωνιάς σχολή η οποία καταρρέει
και με της μονής τα έξοδα ξεκίνησε να πνέει;
Mην είν΄το κέντρο αποκατάστασης ατόμων αναπήρων
που είχανε στα σχέδια στην Αττική να κτίσουν;
Kαι όμως κάποιοι κοντόφθαλμοι πήγαν να σταματήσουν;
Μην είναι το σχολειό που πήγανε να κτίσουν
να μάθουνε τα τέκνα μας Χριστό και Παναγία;
Μην είναι οι αμαρτωλοί άγριοι και ζωώδεις
που με του Γέροντα τις νουθεσιές άγιοι θα γενούσιν;
Mην είν΄ τα τόσα τα πολλά που θέλω να αναφέρω
για των γερόντων την ψυχή και της μονής την χάριν;
Δεν είναι ο Γέροντας Εφραίμ ούτε η αδελφότης
ούτε οι πολύαριθμες Της Παναγιάς εικόνες
Αλλά του κράτους του Ελληνικού που τρώει τα παιδιά του
από τα χρόνια του χρυσού αιώνα Περικλέους
εώς και μέχρι σήμερα με φοβερή αφροσύνη
Είναι γιατί τους έφταιξε ένα άγιο μοναστήρι,
σάμπως και τα προβλήματα εκεί εξεκινήσαν
για την Ελλάδα την φτωχή πως την εκαταντήσαν,
Είδα όμως και το πρόσωπο του πλεονέκτη ανθρώπου
που τώρα τον επήρασιν στα δικαστήρια μέσα
κι είκοσι του εβάλασιν μα δύο κι αν τα κάνει

Εν κατακλείδι αδελφοί θαρσείτε, μην φοβάστε
Κι η Θεοτόκος είναι δίπλα μας, σας λέω δεν κοιμάται
Και του γερόντος την ψυχή με δάφνη στεφανώνει
μα όπως είπε ο Χριστός
ο Άγιος και τον σταυρό μετά χαράς σηκώνει

Νέαρχος Παναγή
Ορθοδοντικός
Λεμεσός

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Γυρεύοντας την καρδιά μου

Πως να χωρέσει η ζωή μας σε λέξεις;
Πως να περιγράψουμε τον κόσμο μας;
Που να στριμωχτεί το άπειρο της ανθρώπινης ψυχής….
Ένα συμβάν
Ένα γεγονός
Κάτι ξαφνικό
Και αρχίζει ο χείμαρος των συναισθημάτων.
Ο πόνος, η αγωνία, η ανάγκη να βοηθήσεις
Να σταθείς δίπλα τους
Να προσευχηθείς, να…., να…
Όλα τα να που δεν έχουν τελειωμό.
Θέλεις να μιλήσεις αλλά και να σωπάσεις
Θες να είσαι εκεί μα δεν μπορείς να είσαι.
Πρέπει να περιμένεις
Να κάνεις υπομονή όπως συνήθως λέω μέσα μου.
Και έτσι ξεκινάει το ταξίδι μου.
Τα γεγονότα από μόνα τους τρέχουν
Και δεν προλαβαίνω να αντιδράσω καρδιακά. 
Κάνω αυτά που πρέπει να γίνουν έστω και εξωτερικά
Πιστεύοντας πως βοηθάω λιγάκι και έπειτα περιμένω.
Όταν περάσει όμως η πρώτη μπόρα αρχίζω τις σκέψεις.
Πόσο πολύ ήθελες να ήσουν εκεί
Γνωρίζοντας πως δεν μπορούσες να κάνεις κάτι
Μα υπάρχουν και άλλοι πίσω που δεν μπορείς να αφήσεις.
Που λειτουργεί λοιπόν η καρδιά που τόσους περιορισμούς τις βάζεις;
Η καρδιά μου λέει θέλω να είμαι εκεί μαζί σας
Όχι μόνο με τη σκέψη
Αλλά και υπαρκτά.
Πόσες φορές η καρδιά μας μας λέει διαφορετικά να λειτουργήσουμε 
Και δεν το κάνουμε.
Αναρωτιέμαι πως μπορεί να το πετύχει κανείς αυτό
Όταν δεν εξαρτάται από κείνον τίποτα.
Κι αν η καρδιά μας είναι γεμάτη συναισθήματα
Πως μπορείς να την παραβλέψεις.
Κάθε άρνηση να ακούσεις την καρδιά σου
Νιώθω πως είναι για μένα άρνηση να ζήσω.

Πηγή: http://www.foufou.gr/

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Θεέ μου σ´αγαπώ

Αμαρτήσαμε, Κύριε, ανομήσαμε, ασεβήσαμε.
Λησμονήσαμε τις εντολές σου
Και πορευθήκαμε σύμφωνα με τη δική μας πονηρή σκέψη.
Συμπεριφερθήκαμε ανάξια προς την κλήση μας
Και προς το Ευαγγέλιο του Χριστού σου.
Περιφρονήσαμε τη Θεία Του συγκατάβαση
Και τα Άγια παθήματά Του, που για χάρη μας υπέμεινε.
Ντροπιαστήκαμε μπροστά στον αγαπητό σου Υιό.
Κλήρος και λαός απομακρυνθήκαμε από κοντά σου
Και όλοι βρισκόμαστε μακριά από Σένα.
Όλοι παρεκτραπήκαμε, ναι, όλοι, και γίναμε ανάξιοι.
Κανένας μας, μα ούτε ένας δεν εφαρμόζει δικαιοσύνη και δεν αποφασίζει δίκαια.
Αποδειχθήκαμε ανάξιοι της ευσπλαχνίας σου και της φιλανθρωπίας σου
Και της στοργικής σου αγάπης, Θεέ μας, εξαιτίας της κακίας και της πονηρίας μας
Που εκδηλώθηκε στα καθημερινά μας έργα και στις συνήθειές μας.
Συ είσαι γεμάτος αγάπη και αγαθότητα, αλλά εμείς γίναμε παραβάτες του νόμου σου.
Συ είσαι μακρόθυμος, αλλά εμείς άξιοι για πολλές τιμωρίες.
Γνωρίζουμε την αγαθότητά σου, μολονότι εξακολουθούμε να φερόμαστε ασύνετα.
Λίγο μας έχεις τιμωρήσει σε σύγκριση με το πλήθος των αμαρτιών μας.
Συ εμπνέεις φόβο, και ποιος μπορεί να αντισταθεί στη δύναμή σου;
Εάν θελήσεις να φανερώσεις τη δύναμή σου, τρόμος θα καταλάβει ακόμη και τα όρη.
Αλλά και στο μέγεθος της δυνάμεώς σου ποιος ποτέ θα έχει το θάρρος να αντιπαραταχθεί;
Εάν κλείσεις τον ουρανό, ποιος μπορεί να τον ανοίξει;
Και αν ανοίξεις τους καταρράκτες σου, ποιος θα βρεθεί να τους συγκρατήσει;
Πολύ εύκολο είναι σε Σένα να κάνεις σε μια στιγμή τον πλούσιο ζητιάνο και τον φτωχό πλούσιο
Να δώσεις ζωή σ΄ όποιον δεν έχει και να οδηγήσεις στον θάνατο αυτό που είναι γεμάτος υγεία
Να πατάξεις με ασθένεια, αλλά και να θεραπεύσεις.
Και μόνο να θελήσεις κάτι, αυτό έχει γίνει κιόλας πράξη τελειωμένη.
Κάνε, Κύριε, να κοπάσει η οργή σου.
Δώσε άφεση, Κύριε, συγχώρησε, Κύριε.
Μη μας καταδικάσεις ολοκληρωτικά για τις ανομίες μας.
Είμαστε και μεις λαός σου και γνήσιοι κληρονόμοι σου.
Γι΄ αυτό τιμώρησέ μας, αλλά με επιείκια και αγάπη και όχι με τον θυμό σου.
Αμήν.

Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Αφιέρωμα στην Τιμία Ζώνη της Παναγίας



Ένα αφιέρωμα από την Κρατική τηλεόραση της Ρωσίας για την Τιμία Ζώνη της Παναγίας.Γυρισμένο όλο στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Το κύριο έργο του ανθρώπου

Tο κύριο έργο του ανθρώπου είναι η προσευχή. O άνθρωπος πλάστηκε για να υμνεί το Θεό. Αυτό είναι το έργο που του αρμόζει. Αυτό μόνο εξηγεί την πνευματική του υπόσταση. Αυτό μόνο δικαιώνει την εξέχουσα θέση του μέσα στη δημιουργία. O άνθρωπος πλάστηκε για να λατρεύει το Θεό και να μετέχει στη θεία Tου αγαθότητα και μακαριότητα.Ως εικόνα του Θεού που είναι, λαχταράει για το Θεό και τρέχει με πόθο να ανυψωθεί προς Αυτόν. Mε την προσευχή και την υμνωδία ευφραίνεται. Tο πνεύμα του αγάλλεται και η καρδιά του σκιρτάει. Όσο περισσότερο προσεύχεται, τόσο η ψυχή του απογυμνώνεται από τις κοσμικές επιθυμίες και γεμίζει από τα ουράνια αγαθά. Και όσο αποχωρίζεται τα γήινα και τις ηδονές το βίου, τόσο περισσότερο απολαμβάνει την ουράνια ευφροσύνη. H δοκιμή και η πείρα μας επιβεβαιώνουν την αλήθεια αυτή.O Θεός ευαρεστείται στις προσευχές εκείνες που προσφέρονται με τον πρέποντα τρόπο, δηλαδή με συναίσθηση της ατέλειας και της αναξιότητας μας. Για να υπάρξει όμως τέτοια συναίσθηση, απαιτείται τέλεια αυταπάρνηση του κακού μας εαυτού και υποταγή στις εντολές του Θεού, απαιτείται ταπείνωση και αδιάλειπτη πνευματική εργασία.Αναθέστε όλες τις φροντίδες σας στο Θεό. Eκείνος προνοεί για σας. Mη γίνεστε ολιγόψυχοι και μην ταράζεστε. Αυτός που εξετάζει τα απόκρυφα βάθη της ψυχής των ανθρώπων, γνωρίζει και τις δικές σας επιθυμίες και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως Αυτός γνωρίζει. Εσείς να ζητάτε από το Θεό και να μη χάνετε το θάρρος σας. Mη νομίζετε ότι, επειδή ο πόθος σας είναι άγιος, έχετε δικαίωμα να παραπονιέστε, όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται. O Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο που εσείς δεν γνωρίζετε. Nα ειρηνεύετε λοιπόν και να επικαλείστε το Θεό.Oι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας οδηγούν στην τελειότητα. Στην τελείωση οδηγεί ο Κύριος, που έρχεται και κατοικεί μέσα μας, όταν εμείς εκτελούμε τις εντολές Tου. Και μια από τις πρώτες εντολές είναι να γίνεται στη ζωή μας το θέλημα όχι το δικό μας, αλλά του Θεού. Και να γίνεται με την ακρίβεια που γίνεται στον ουρανό από τους αγγέλους. Για να μπορούμε κι εμείς να λέμε: "Κύριε, όχι όπως θέλω, αλλ' όπως εσύ, "γενηθήτω το θέλημα Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης". Χωρίς λοιπόν το Χριστό μέσα μας, οι προσευχές και οι δεήσεις οδηγούν στην πλάνη.

Πηγή: http://agiosharalabos.blogspot.gr

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Μην απογοητεύεσθε και μη νιώθετε στενοχώρια...

Όχι στην απελπισία, η ζωή είναι ανυπόφορη μόνο για τους δυσσεβείς. Δεν πρέπει σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις και περιστάσεις να χάνετε το θάρρος σας ή να απελπίζεσθε. Η απελπισία φονεύει την ενέργεια που χρειάζεται για να λάβουμε στην καρδιά μας το Άγιο Πνεύμα. Ο απελπισμένος χάνει την προσευχή και νεκρώνεται για τον πνευματικό αγώνα. Να ξέρετε ότι τη στιγμή της αποθαρρύνσεως και της απελπισίας δεν σας αφήνει ο Κύριος, αλλά εσείς αφήνετε τον Κύριο. Οτιδήποτε θλιβερό κι αν σας συμβαίνει, καλέστε νοερά τον Κύριο Ιησού Χριστό που ζει μέσα στην καρδιά σας. Εκείνος περιμένει την πρόσκλησή σας. Μην απογοητεύεσθε και μη νιώθετε στενοχώρια για τη ζωή σας. Η ζωή είναι ανυπόφορη μόνο για τους δυσσεβείς, αλλά όποιος πιστεύει στον Ιησού Χριστό και ελπίζει σ' Αυτόν, πρέπει να χαίρεται και να εκτιμά τη ζωή. Η επίγεια ζωή μας είναι απαραίτητη σαν προετοιμασία για την αιώνια ζωή: για να δοξάσουμε εδώ τον Θεό, να ευεργετήσουμε τον πλησίον και να επιτύχουμε την Αιώνια Βασιλεία δια της στενής οδού που προστάσσει το Ευαγγέλιο. Η ζωή δεν μας δόθηκε για επίγειες απολαύσεις. «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν», όχι οι γελώντες. Η απελπισία, η νωθρότητα και η αμέλεια είναι οι τρεις γίγαντες με τους οποίους είναι δεμένο όλο το ανθρώπινο γένος.

Στάρετς Σάββας

Πηγή: http://paparokades.blogspot.gr

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Η αγάπη προς τον πλησίον μας αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη εντολή, μετά την αγάπη προς το Θεό

Με την αγάπη χωρίς περιορισμούς  και χωρίς προϋποθέσεις, μιμούμενοι  την αγάπη του Θεού  θα γίνουμε παιδιά του, υιοί κατά χάρη. Σε ολόκληρη τη πατερική θεολογία γίνεται λόγος για την υιοθεσία μας από τον Θεό ώστε να γίνουμε κ εμείς κατά χάρη τέκνα Θεού. Όλοι οι χριστιανοί γίνονται μέτοχοι της χάριτος της υιοθεσίας με το βάπτισμα, που μας καθιστά μετόχους του θανάτου και της αναστάσεως. Η χάρη όμως αυτή του βαπτίσματος ενεργοποιείται με τη μίμηση της θείας αγάπης, χωρίς προϋποθέσεις και περιορισμούς  χωρίς διακρίσεις και επιφυλάξεις, χωρίς απαιτήσεις και εγωιστική αντιμετώπιση αλλά με ειλικρίνεια και ετοιμότητα συγχωρήσεως  των πταισμάτων των άλλων όπως ο Θεός συγχωρεί και εμάς. Η συγχώρηση πάνω απ’ όλα αποδυναμώνει την ενστικτώδη βίαιη αντίδραση μας και εισάγει την αγάπη  στη σχέση μας με τους άλλους.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Πόση χαρά δίνουμε στο Θεό μας όταν προοδεύουμε στη πνευματική μας ζωή, πόσο χαίρεται για εμάς ο Κύριος όταν βαδίζουμε στο δρόμο που Αυτός χάραξε!

Καλό και πρωτεύων είναι να μάθουμε τι αρέσει και τι περιμένει από εμάς ο Θεός, ποιος είναι ο σκοπός μας πάνω στη γη.  Σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει όπως και ο Δημιουργός του, να γίνει κατά χάρη Θεός, να φτάσει στη θέωση, να ενωθεί δηλαδή με το Θεό σε κοινωνία αγάπης. Για να γίνει αυτό κατορθωτό, απαραίτητη είναι και η συμμετοχή μας στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Αρχικά είναι η επαφή μας με το Πνευματικό, τον Ιερέα εκείνο όπου θα του εμπιστευτούμε τη πνευματική μας εξέλιξη. Ο Πνευματικός μας πατέρας αφού γνωρίσει και διακρίνει τα μοναδικά μας χαρίσματα, τότε θα τα χρησιμοποιήσει, οδηγώντας μας προς την αγιοσύνη.  Με βάση τις δικές μας δυνατότητες, θα μας βοηθήσει να συμμετέχουμε στις ιερές ακολουθίες και πως θα προετοιμαζόμαστε για τη συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία. Έχοντας τη κατάλληλη εμπειρία ο Πνευματικός αυτός πατέρας, θα πιάσει από το χέρι το πνευματικό του τέκνο βοηθώντας το αργά - αργά και προσεκτικά, να ανεβεί τη σκάλα που οδηγεί στη θέωση.
Ως χριστιανοί πρέπει να ανατρέξουμε στα αρχικά χρόνια του χριστιανισμού όπου κατείχε τους προγόνους μας η αίσθηση της θυσίας. Βέβαια στις μέρες μας είναι σχεδόν αδύνατο κάποιος να μαρτυρήσει για την πίστη του όπως οι άγιοι Μάρτυρες μας, αλλά μπορούμε να βρούμε τρόπους ώστε να θυσιαστούμε το κατά δύναμη για το Χριστό μας. Για παράδειγμα να τηράμε τις μέρες των νηστειών που καθόρισε η Εκκλησία μας. Ακόμη μπορούμε να στερηθούμε τις απολαύσεις της καθημερινότητας μας και στη συνέχεια αυτά να τα δίνουμε για ελεημοσύνη.

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Για προσευχή ούτε ο τόπος ούτε η ώρα σε εμποδίζουν

"Μα έχω τόσες φροντίδες και ασχολίες!", θα μου πεις. Γι' αυτό ακριβώς έλα στο ναό, για να ελκύσεις με την εδώ παρουσία σου την εύνοια του Θεού, κι έτσι να φύγεις ασφαλισμένος· για να Τον έχεις βοηθό στις υποθέσεις σου, κι έτσι να γίνεις ακατανίκητος από τους δαίμονες και τους μοχθηρούς ανθρώπους.
Γιατί, συμμετέχοντας στη Θεία Λειτουργία και στην κοινή λατρεία, θα ενισχυθείς από τον παντοδύναμο Θεό, θα πάρεις τα δικά Του όπλα, κι έτσι ούτε ο διάβολος ούτε οι άνθρωποι θα μπορέσουν να σε βλάψουν. Και μη μου πεις, ότι, καθώς είσαι συνέχεια απασχολημένος με τα προβλήματα της ζωής, δεν μπορείς να τρέχεις κάθε τόσο στην εκκλησία ούτε να προσεύχεσαι όλη μέρα.
Στην εκκλησία, έστω, δεν μπορείς να πηγαίνεις. Όπου κι αν βρίσκεσαι, όμως, μπορείς να στήσεις το θυσιαστήριό σου. Ούτε ο τόπος ούτε η ώρα σε εμποδίζουν. Κι αν δεν γονατίσεις, κι αν δεν κλάψεις, κι αν δεν υψώσεις τα χέρια σου στον ουρανό, η προσευχή σου θα είναι τέλεια, εφόσον θα έχεις διάνοια θερμή.
Εσύ που βαδίζεις στο δρόμο, εσύ που βρίσκεσαι στην αγορά, εσύ που ταξιδεύεις στη θάλασσα, εσύ που κάθεσαι στο εργαστήριό σου, εσύ που μαγειρεύεις στο σπίτι σου, εσύ που καλλιεργείς το χωράφι σου κι εσύ που σε κάποιαν άλλη εργασία καταγίνεσαι, όταν δεν μπορείτε να έρθετε στην εκκλησία, κάντε, εκεί που είστε, προσευχή εκτενή και προσεκτική.

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).