Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Απαιτείται πίστη, πίστη ζώσα αληθινή και βεβαία

Το γεγονός ότι βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία, δεν σημαίνει ότι κατά ένα τρόπο αυτόματο είμαστε σωσμένοι και άγιοι. Δεν αρκεί κανείς να είναι μέλος της Εκκλησίας για να επιτύχει τη σωτηρία του. Απαιτείται πίστη, πίστη ζώσα αληθινή και βεβαία. Πίστη απλή, άδολη, ταπεινή! Η χάρη του Θεού αντιτάσσεται στην υπερηφάνεια και δίδει χάρη στους ταπεινούς.
Σήμερα, στην εποχή μας ζητούμε το θαύμα στη ζωή μας και λησμονούμε ότι αυτό επιτελείται σύμφωνα με το μέτρο της δικής μας πίστεως και πραγματικά αυτό που λείπει είναι η πίστη του εκατόνταρχου. Μόνο με αυτή, την γνήσια πίστη, θα μπορέσει ο άνθρωπος να βαδίσει τον επί γης βίο του και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και τις αντιξοότητες του κόσμου τούτου.

Πρεσβυτέρου Πολυβίου Λαμπρινίδη

Ποιο είναι το φυσικό γνώρισμα του νου, ποιο του σώματος

Το φυσικό και ουσιώδες γνώρισμα του νου είναι να ασχολείται πάντοτε, επειδή είναι νους, με τα συγγενή νοητά. Εφ' όσον είναι άυλος, με τα άυλα. Εφ' όσον είναι αθάνατος με τα αθάνατα. Και με μία λέξη να ασχολείται με τα όντως καλά και αυτά να έχει για τροφή του, για την αύξησή του και κατόπιν για την ευχαρίστησή του.
Αντίθετα το φυσικό χαρακτηριστικό του σώματος είναι να κλίνει πάντοτε, εφ' όσον είναι σώμα, προς τα σωματικά, εφ' όσον είναι αισθητό προς τα αισθητά, και εφ' όσον είναι υλικό προς τα υλικά. Και με μία λέξη να κλίνει προς τα ψευδώς καλά και αυτά να έχει για τροφή, αύξησή του, ζωή και κατόπιν για ηδονή. Γι' αυτό και ο θείος Γρηγόριος Νύσσης είπε: "Η ανθρώπινη φύση αισθάνεται διπλή ηδονή. η μία ενεργείται με την απάθεια μέσα στην ψυχή, ενώ η άλλη στο σώμα μέσω του πάθους. όποια από τις δύο διαλέξει η προαίρεσή μας, αυτή υπερισχύει σε βάρος της άλλης" (Λόγος ι΄. Εις το Άσμα Ασμάτων, τόμος α΄.). Μολονότι όμως το σώμα σαν σώμα που είναι κλίνει από την φύση του στην ηδονή των αισθητών, παρόλα αυτά άγεται, κυβερνείται και χαλιναγωγείται από τον νου, όταν έχει ολοκληρωμένη την λογική. Γιατί σύμφωνα με τον θείο Δαμασκηνό, αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της λογικής και της παράλογης ψυχής. ότι δηλαδή η μεν άγεται και εξουσιάζεται από το σώμα και τις αισθήσεις, ενώ η λογική άγει και εξουσιάζει και το σώμα και τις αισθήσεις. Διότι έτσι ορίσθηκε από τον Θεό, να κυριαρχεί δηλαδή το λογικό στο παράλογο και το καλλύτερο στο χειρότερο και να υποτάσσει τα νοήματά του. Γι' αυτό και όταν επιθυμεί κάτι δεν ορμά αμέσως στην πράξη και στην απόλαυση της επιθυμίας, αλλά εμποδίζεται από τον κυρίαρχο νου. Και τα λόγια του Δαμασκηνού είναι τα εξής: "Όσα δεν έχουν λογική, δεν είναι αυτεξούσια. Διότι περισσότερο άγονται από την φύση, παρά κυριαρχούν σ' αυτήν. Γι' αυτό και δεν αντιστέκονται στην φυσική επιθυμία, αλλά μόλις επιθυμούν κάτι, ορμούν προς την πράξη. Αντίθετα ο άνθρωπος όντας λογικός, περισσότερο κυριαρχεί στην φύση, παρά άγεται από αυτήν. Γι' αυτό και όταν επιθυμεί, αν βέβαια θέλει, έχει τη δύναμη να αναχαιτίσει την επιθυμία ή να την ακολουθήσει" (Βιβλ. β΄, Περί πίστεως. Κεφ. μδ΄).

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Όταν θα πεθάνεις, ποιον θα ρωτώ;

Μια φορά ρώτησα τον πατέρα μου με μεγάλη αγωνία,
-Όταν θα πεθάνεις, σε ποιον θα πηγαίνω να κάνω ερωτήσεις;
-Πρώτα απ 'όλα, είπε, "μην ανησυχείς. Θα είμαι μαζί σου για πολύ καιρό.
Αλλά σε περίπτωση που φύγω, να κάνεις τις ερωτήσεις σου στον Χριστό... και να περιμένεις τις απαντήσεις ..."
-Πού είναι Εκείνος;
-Δεν έχει σημασία πού είναι. Οι ερωτήσεις σου θα Τον φτάνουν σχεδόν ακαριαία. Αλλά θα πρέπει να προσπαθείς να είσαι ευαίσθητος στις απαντήσεις του και όταν τις κατανοείς, να τις βάζεις σε εφαρμογή. Αφού μάθεις να επικοινωνείς μαζί Του, Εκείνος θα σε διδάξει πώς να κάνεις ερωτήσεις στην Ψυχή σου και να αναπτύξεις συναναστροφή με την Ψυχή σου.
Αργά ή γρήγορα, οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να στέκονται στα δικά τους πόδια, ώστε να είναι αντάξιοι υψηλότερων επιτευγμάτων.

Τορκόμ Σαραϊνταριάν

Ο αγώνας εναντίον του πνεύματος της φιλαργυρίας, αγώνας ξένος και έξω από την ανθρώπινη φύση

Οι ερεθισμοί των άλλων παθών, εννοώ του θυμού και της επιθυμίας, έχουν τις αφορμές από το σώμα, και κατά κάποιο τρόπο είναι έμφυτα και έχουν την αρχή από τη γέννηση. Γι' αυτό και χρειάζεται πολύς καιρός για να νικηθούν. Η αρρώστια όμως της φιλαργυρίας έρχεται από έξω και μπορεί ευκολότερα να κοπεί αν καταβάλει κανείς επιμέλεια και προσοχή. Αν όμως παραμεληθεί, γίνεται πιο καταστρεπτική από τα άλλα πάθη και δύσκολα φεύγει- γιατί είναι ρίζα όλων των κακών, κατά τον Απόστολο. Ας σκεφτούμε ως εξής: οι φυσικές κινήσεις του σώματος υπάρχουν όχι μόνο στα παιδιά, στα οποία κρίση του καλού και του κακού δεν υπάρχει ακόμα, αλλά και σ' αυτά τα νήπια που τρώνε γάλα, που δεν έχουν ούτε ίχνος ηδονής, δίνουν όμως σημάδι ότι έχουν εκ φύσεως κίνηση στη σάρκα τους. Επίσης και το κεντρί του θυμού παρατηρείται στα νήπια, όταν τα βλέπομε να διεγείρονται ζωηρά εναντίον εκείνων που τα λύπησαν. Και αυτά δεν τα λέω για να κατηγορήσω τη φύση σαν αιτία της αμαρτίας• μη γένοιτο• αλλά για να δείξω ότι ό θυμός και η επιθυμία, αν και για καλό ενώθηκαν με τον άνθρωπο από το Δημιουργό και είναι κάπως από τα φυσικά προσόντα του σώματος, εξαιτίας της αμέλειας ξεπέφτουν σε πράξεις έξω από τη φύση. Γιατί η κίνηση του σώματος δόθηκε από το Δημιουργό για τη γέννηση απογόνων και την παράταση της ανθρωπότητας κατά διαδοχή και όχι για την πορνεία. Και ο θυμός έχει κατασπαρεί μέσα μας για τη σωτηρία μας, για να θυμώνουμε εναντίον της κακίας και όχι να γινόμαστε θηρία εναντίον των ανθρώπων. Αν λοιπόν χρησιμοποιούμε για κακό το θυμό και την επιθυμία, δεν είναι η ανθρώπινη φύση αμαρτωλή ούτε θα κατηγορήσουμε τον Πλάστη, όπως δεν κατηγορούμε εκείνον που έδωσε στον άλλον ένα σιδερένιο εργαλείο για μια αναγκαία και ωφέλιμη εργασία, και αυτός το χρησιμοποίησε σε φόνο.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Μην ξεγελιόμαστε από το δέλεαρ της αμαρτίας

Η ζωή μας κυλά τόσο γρήγορα και μαζί της χάνονται όλες οι εγωκεντρικές και εμπαθείς επιθυμίες και πράξεις μας. Όλα γίνονται ένα πυκνό νέφος καπνού, που μας πνίγει και γεμίζει την καρδιά μας με απογοήτευση. Ο μισθός με τον οποίο μας πληρώνει η αμαρτία είναι ο θάνατος. Μια πληρωμή που πρέπει να την περιμένουμε αναπόφευκτα. Μην ξεγελιόμαστε λοιπόν από το δέλεαρ της αμαρτίας. Μη μας απατά τόσο εύκολα. Τίποτε δεν έχει να μας δώσει παρά μόνο σκοτάδι και θάνατο. Κι είναι αλήθεια ότι επανειλημμένα ο απόστολος στις επιστολές του τονίζει την οδυνηρή και τραγική για τον άνθρωπο κατάληξη της αμαρτίας: τον ίδιο το θάνατο. Ό,τι η Γένεση, το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής ήδη από τα πρώτα κεφάλαιά της, καταγράφει ως δραματική πορεία του πρώτου ανθρώπου, κατά την οποία η επιλογή της αμαρτίας οδήγησε στον πνευματικό θάνατο πρώτα, δηλαδή την απομάκρυνση από το Θεό, και τη συνέπειά του έπειτα, το σωματικό θάνατο, το ίδιο αναφέρει και ο απόστολος Παύλος.

Ο μισθός λοιπόν της αμαρτίας είναι ο θάνατος

Ο απόστολος Παύλος κάνει μια σύγκριση μεταξύ της δουλείας της αμαρτίας και της εν Χριστώ ελευθερίας. Λέει λοιπόν στους χριστιανούς της Ρώμης: «Ελευθερωθέντες από της αμαρτίας εδουλώθητε τη δικαιοσύνη». Αφού ελευθερωθήκατε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι στην αρετή. Και συνεχίζει: Χρησιμοποιώ ανθρώπινο τρόπο εκφράσης εξαιτίας της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης σας, η οποία ρέπει προς την αμαρτία και γι’ αυτό η άσκηση της αρετής σας φαίνεται δουλεία. Όπως δηλαδή προσφέρατε τα μέλη σας  στην αμαρτία για να κάνετε την ανομία, έτσι τώρα να προσφέρετε τα μέλη σας  στην ενάρετη ζωή για να προοδεύσετε σε αγιότητα. Η υποταγή σας όμως αυτή στην ενάρετη ζωή δεν είναι σκλαβιά αλλά ελευθερία.  Βέβαια ένας άνθρωπος που ζει μακριά από τη χάρη του Θεού, αυτό νομίζει. Νομίζει ότι η ελευθερία βρίσκεται στην ασυδοσία, στην αποτίναξη κάθε εντολής. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Η πραγματική ελευθερία βρίσκεται μέσα στις εντολές του Χριστού. Διότι ο άνθρωπος γίνεται πραγματικά ελεύθερος, όταν ελευθερώνεται από τη μεγαλύτερη δουλεία, που είναι η δουλεία της αμαρτίας. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν υπακούει στο θέλημα του Θεού.
Πώς όμως συμβαίνει να νομίζει ο άνθρωπος ότι είναι ανελεύθερος, όταν υποτάσσεται στις εντολές του Θεού; Αυτό συμβαίνει διότι το σαρκικό φρόνημα που έχουμε όλοι, επαναστατεί και αντιστρατεύεται τον αγώνα της αρετής. Δημιουργεί πολλές δυσκολίες. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος, καθώς σκέπτεται την αδυναμία της φύσης μας, ονομάζει την εν Χριστώ ελευθερία δουλεία. Διότι έτσι φαίνεται αρχικά. Για να μπορέσουμε να αισθανθούμε την υπακοή μας στον Θεό ως ελευθερία και όχι ως βάσανο, θα πρέπει να έχουμε κάπως προοδεύσει στην υπακοή μας προς το θείο θέλημα. Τότε θα μπορούμε να αισθανθούμε την όντως ελευθερία μας, όταν φθάσουμε στο σημείο κατά το οποίο η άσκηση της αρετής θα αποτελεί τη μεγαλύτερη απόλαυσή μας· όταν η αρετή γίνει φυσική και αυθόρμητη ενέργεια μέσα μας. Αυτή είναι η κατάσταση που ζουν αμετακίνητα οι άγιοι άγγελοι αλλά και οι τελειωμένοι άγιοι.
Η ολοκληρωτική τους αφοσίωση στον Θεό είναι η ευτυχία τους. Η απόλυτη αιχμαλωσία της θέλησής τους από τη θέληση του Θεού αποτελεί πλήρωμα της χαράς τους. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με μας τους χλιαρούς, ιδιαιτέρως μάλιστα όταν βρισκόμαστε στα πρώτα μας βήματα στη χριστιανική ζωή. Η διεφθαρμένη μας φύση καθιστά δύσκολο τον αγώνα μας. Γι’ αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε διαρκώς. Κι όσο θα υποτασσόμαστε στο θέλημα του Θεού, τόσο θα αποκτούμε την εν Χριστώ ελευθερία. Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος ρωτά: Όταν ήσασταν δούλοι της αμαρτίας, «τίνα καρπόν είχετε τότε»; Ποια ωφέλεια είχατε; Καμία! Κι όταν θυμάσθε τα αμαρτωλά έργα σας, ντρέπεσθε. Διότι το τελικό αποτέλεσμα των έργων αυτών είναι ο πνευματικός θάνατος.
Τώρα όμως που ελευθερωθήκατε από την αμαρτία και υποταχθήκατε στον Θεό, έχετε αποκτήσει την πρόοδο στην αγιότητα και θα κερδίσετε τελικά την αιώνια ζωή. Δεν είναι λοιπόν πραγματική ελευθερία η υποταγή σας στον Θεό; Ναι. Τότε ήσασταν δούλοι δυστυχισμένοι, διότι ο μισθός με τον οποίο η αμαρτία πληρώνει τους δούλους της είναι ο θάνατος. «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος»· ενώ το δώρο που δίνει ο Θεός στους δούλους του, είναι η αιώνια ζωή. Ο μισθός λοιπόν της αμαρτίας είναι ο θάνατος. Ο πνευματικός θάνατος, ο χωρισμός δηλαδή της ψυχής μας από το σώμα, αλλά και ο αιώνιος θάνατος, η κόλαση. Ο αιώνιος αυτός θάνατος είναι το αποτέλεσμα μιας ζωής που κατασπαταλήθηκε στις ηδονές, μιας ζωής φίλαυτης και αλλοπρόσαλλης. Εκτός όμως από τις ανυπολόγιστες ζημιές της αιωνιότητας, εκτός από το φοβερότερο κακό που μπορεί να πάθει ο άνθρωπος, να στερείται τη χάρη του Θεού και στη γη και αιωνίως στην κόλαση, η αμαρτία και σ’ αυτή τη ζωή καταστρέφει πολλαπλά τον άνθρωπο. Φόβοι, αγωνίες, κορεσμός, εξάντληση, αηδία, απογοητεύσεις, εξαχρείωση, ντροπή, εξευτελισμός. Αυτά φέρνουν οι στιγμιαίες και παροδικές απολαύσεις, τις οποίες αναζητεί ο άνθρωπος στην αμαρτία. Τι κερδίζει κανείς λοιπόν με την αμαρτία; Απολύτως τίποτε. Θυσιάζει αγαθά πολύτιμα και αιώνια για πάθη ευτελή και ανάξια λόγου ή για ηδονές που διαρκούν μόνο ελάχιστες στιγμές και μετά χάνονται και εξατμίζονται.

Τρύφωνα Παπαγιάννη, θεολόγου-καθηγητή Μ.Ε

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

Πως να μιλήσω για σένα και για μένα...

Πως να ντυθούν με λέξεις της ψυχής μου τα χρώματα...
Να ζωγραφίσω το βλέμμα σου που φυλακίζει τα όνειρά μου και τ΄άγγιγμά σου που σα ρούχο το κορμί μου έχει φορέσει σαν ένα με τη σάρκα μου...
Πως να μιλήσω για σένα και για μένα...
Πως να βαφτούν με χρώμα οι στιγμές του ονείρου...
Να αποτυπώσω στο χαρτί τις μέρες και τις νύχτες μας και κάθε λέξη να ποτίσω απ' το άρωμά σου μυρωδιά βραδυνής θάλασσας με ίχνη από καπνό...
Πως να μιλήσω για σένα και για μένα...
Πως ν'ακουστούν όσα τα μάτια ομολογούν...
Να περιγράψω όσα τα βλέμματα φλύαρα φανερώνουν και όσα οι ανάσες μαρτυρούν σα δυναμώνουν ίδια άγρια κύματα που προσπαθούν να φιληθούν με τ'άστρα...
Πως να μιλήσω για σένα και για μένα ...
Πως να ειπωθούν τα "σ'αγαπώ" που μας πετούν ψηλά ...
Να τραγουδήσω αυτά που άγγελοι τους πρέπει να τα πούνε και να βρω στίχους μαγικούς που υφαίνονται από έρωτα κι αγγίζουν την καρδιά...
Πως να μιλήσω για σένα και για μένα...
Μα πιο πολύ
Πως να μιλήσω γι'αυτήν την αγκαλιά!

Πηγή: http://samelistevi.blogspot.gr/

Μην αλλοιώνουμε τα βαφτιστικά μας ονόματα

Το κακό πραγματικά παράγινε. Σπάνια σήμερα, στην εποχή της ματαιοδοξίας και επίδειξης, παραμένει απείραχτο το βαπτιστικό μας όνομα. Δηλαδή το όνομα που εκφωνήθηκε από τον ανάδοχό μας και τον ιερέα την ώρα του μεγάλου Μυστηρίου του Αγίου Βαπτίσματος και το είχε δώσει ο σαρκικός μας πατέρας την όγδοη από τη γέννησή μας ημέρα αλλοιώνεται. (Σωστό είναι, όχι να φωνάζουμε το νήπιο σαν νάναι ζώο για μήνες μέχρι τη βάπτισή του: μπέμπη, μπέμπα, μπουμπού, μπούα κλπ αλλά εξαρχής με το πλήρες κανονικό του όνομα).
Στις μέρες μας λοιπόν, στην γενεά των ματαίων επιδόσεων και της ακατάσχετης ξενομανίας, δεν υπάρχει όνομα αναλλοίωτο. Πέρα από το γεγονός ότι πολλοί δίνουν ονόματα άσχετα με εορταζομένους αγίους, αρχαιοελληνικά, περιστασιακά και σύγχρονα, (οι καϋμένοι αδελφοί μας Κύπριοι από τον πόθο για την Μητέρα Πατρίδα έβαζαν ως βαπτιστικό όνομα την «Ελλάδα», επίσης πολλοί «συναγωνιστές» στην περίοδο του κομμουνιστικού κινήματος ονομάτιζαν τα παιδιά τους «λαοκρατία, δημοκρατία»), οι περισσότεροι παραλλάσσουν το αρχικό όνομα και τελικά βγαίνει κάτι σαν όνομα που δε θυμίζει τίποτε από άγιο και από ελληνική γλώσσα.
Έτσι η Παρασκευή γίνεται Βούλα, η Αθανασία Σούλα, η Βασιλική Βίκυ, η Ουρανία Ράνια, η Παναγιώτα Γιώτα, η Ευαγγελία Λούλα και Λίτσα… Ο Δημήτριος λέγεται πλέον Τάκης, ο Παναγιώτης Πάνος, ο Σεραφείμ Μάκης, ο Γεώργιος Γάκης, ο Αθανάσιος Θάνος και Νάσος, ο Αναστάσιος Τάσος και Ανέστης και η Αργυρούλα Ρούλη, η Κωνσταντίνα Ντάντυ και η Δέσποινα Νταίζη… Και μόνο αυτό καθαυτό το γεγονός της αλλαγής είναι ανεπίτρεπτο, το θεολογικό βάθος και λάθος της υποθέσεως όμως είναι ότι παραλλάσσουμε τα ονόματα των αγίων που μαρτύρησαν και αγίασαν για τον Χριστό και την πίστη και από τα μαρτυρικά αίματά τους βγήκε η μνήμη τους, η γιορτή τους και τα ονομαστήριά μας. Το κατάφερε ο διάβολος να μην ακούγεται το ακριβές όνομα του αγιασμένου μάρτυρα που τον έκαψε με την ομολογία και τα πολυώδυνα βάσανα, να μη ταπεινώνεται ο ίδιος και να μη δοξάζεται ο Αληθινός Θεός, «ο θαυμαστός εν τοις αγίοις Αυτού». Σαν να μη έλειπε τούτο μας ήρθαν και τα προτεσταντικά γενέθλια, φαινόμενο του διεστραμμένου δυτικού κόσμου, με αποτέλεσμα να υψώνεται εγωϊστικά ο σημερινός αρρωστημένος και εμπαθής άνθρωπος και να μη γίνεται καμμιά αναφορά στην εξαγιασμένη προσωπικότητα του εορταζομένου αγίου. Όχι τη μέρα που γεννήθηκε ένας άγιος για τον Ουρανό, μέσα από τα αίματά του, αλλά τιμούμε τη μέρα που ένα μικρό και πεπερασμένο ατομικό μέγεθος και πρόσωπο αντίκρυσε το φως του παρόντος αιώνος.
Ας μη πούμε κάποια άλλα ονόματα εποχιακά, κυβερνητικά ή από το ζωϊκό βασίλειο κλπ. όπως Ρήγας, Ρίζος, Δούκας, Ελεφάντω, Αφέντρα, Σουλτάνα, Μόσχω και Μοσχούλα, Γκόλφω και Ρουμπίνη… Μήπως ξέρει κάποιος πότε γιορτάζουν αυτά τα ονόματα;…
 Το χειρότερο πια είναι τα διπλά και τριπλά ονόματα. Έρχονται παιδάκια να κοινωνήσουν, με τις γιαγιάδες τους κυρίως, (κι είναι αξιέπαινες όντως αυτές οι κυρίες της τρίτης ηλικίας για το έργο τους αυτό) και ακούει κάποιος τρία ονόματα: π.χ. Θεοδώρα, Βασιλική και Ευμορφία! Ψάχνει ο ιερέας για τρία πρόσωπα, κεφάλια και στόματα και ανταποκρίνεται ένα! Βλέπετε έπρεπε να καλύψουμε δύο γιαγιές, που δεν έκαναν πίσω με τίποτε, αν δεν άκουγαν το όνομά τους και από το συγκεκριμένο παιδί και εγγόνι τους, κι ένα δήθεν μυστικό τάμα της μητέρας, όταν ήταν επίτοκος. Από αυτή τη συμπλοκή τώρα προσώπων και ονομάτων, επιθυμιών και ταμάτων, ή το νήπιο γίνεται «φούρνος του Χότζα», διότι η κάθε μια ενδιαφερομένη φωνάζει το παιδί κατά το αρέσκον αυτή όνομα ή βγαίνει ένα σύνθετο όνομα: π.χ. Εβελίνα (=Ευανθία και Ελένη ή Παρασκευή και Ελένη!). Ελεντίνα (= Ελένη και Κωνσταντίνα!). Μαριλίζα (=Μαρία και Ελισάβετ!). «Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», στην κυριολεξία.
 Το τοιούτο γεγονός είναι παραποίηση της ελληνικής γλώσσας, ασέβεια στην Εκκλησία, τους αγίους και την Ορθοδοξία, αντίθετο με την Παράδοσή μας και ξενομανία δακρύβρεκτη, που θέλουμε όλοι να κόβουμε και να ράβουμε και να παρουσιαζόμαστε: Τζίμης, Φαίη (από το Σοφία μάλλον) και ό,τι άλλο. Είναι αχαριστία στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που μαζί με άλλους Διδασκάλους του Γένους, αγωνίστηκε να μη χάσουμε μέσα στα ελληνικά σπίτια τη λαλιά μας και να μη ξεχνάμε τα ελληνορθόδοξα ονόματά μας.
Κι ένα τελευταίο ερμηνευτικό πρόβλημα: Όταν λέμε Αθανάσιος, το όνομα αυτό προέρχεται από τον Μέγα Αθανάσιο, που είναι επώνυμος της Αθανασίας. Αν τώρα πούμε Θάνος, αυτό προέρχεται από τον θάνατο και τη θανή. Αν φωνάξουμε κάποιον Αναστάσιο, το όνομα αυτό προέρχεται από την Ανάσταση. Αν τον πούμε όμως Τάσο τον ίδιο άνθρωπο, τότε αυτό πηγάζει από την τάση του ηλεκτρικού ρεύματος. Το ίδιο ισχύει κι όταν ο Ευθύμιος γίνεται Θύμιος και μας θυμίζει το θυμό κι όταν ο Δημήτριος γίνεται Τάκης και μας ανάγει στον τάκο που βάζουν στις ρόδες των φορτηγών τους οι νταλικέρηδες για να μη κυλίσουν στην κατηφόρα τα οχήματά τους!
 Αδελφοί, Συγχωρέστε μας!
Αλλά μη αλλάζουμε τα ονόματα!
Μη τα αλλοιώνουμε!
Όσο κι αν γελά η κοσμική παρέα και το σύγχρονο περιβάλλον, εμείς ας εκφωνούμε και ας απαγγέλλουμε τα ονόματα ακριβώς: Ελληνικά και Ορθόδοξα!

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί
Σα να κρατούν στους ώμους τους ολάκερο το σύμπαν…
Κοιτάζουν πάντα χαμηλά, τον ήλιο δεν τον βλέπουν
Πώς να τον δούνε μάτια μου;
Πώς να τον δεις τον ήλιο αν δε σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά ...
Γι'αυτό δεν είναι εύκολο να δεις το πρόσωπό τους...
Κανέναν δεν κοιτάζουνε
Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, αόρατοι πως νιώθουν
Γι'αυτό κι εκείνοι δεν κοιτούν
Βλέπεις, θαρρούνε μάτια μου πως κι οι άλλοι δεν τους βλέπουν
Όμως ποτέ τους δε μιλούν…
Μα αν καταφέρεις και τους δεις και τους κοιτάξεις πιο καλά
Τότε θα δεις τι κουβαλούν βαθιά μεσ'την ψυχή τους...
Θλίψη που καθρεφτίζεται στα σκυφτά μάτια τους
Πίκρα, που ζωγραφίζει το βουβό βλέμμα τους
Σιωπή, που σφίγγει τα στεγνά χείλη τους
Μοναξιά, που ασχημαίνει το πρόσωπό τους
Μην απορήσεις μάτια μου
Η μοναξιά ασχημαίνει τους ανθρώπους...
Μη φοβηθείς και φύγεις!
Το δύσκολο ήταν να τους δεις
Πλησίασέ τους… μίλα τους
Μα να'σαι υπομονετικός
Μην αισθανθούν τη λύπη σου
Κρύψε την ενοχή σου που δεν τους είδες πιο νωρίς
Πώς να το κάνεις μάτια μου αν δεν κοιτάζεις χαμηλά;
Πρέπει να νιώσεις μοναξιά για να κοιτάξεις σαν κι αυτούς
Να αισθανθείς πως είσαι εσύ… ή ίσως κάποιος που αγαπάς...
Μα αν γίνει έτσι μείνε ...
Νιώσε τον πόνο τους, τη μοναξιά, μόνο μη νιώσεις οίκτο
Είναι περήφανοι πολύ,κι αν νιώσουνε τον οίκτο σου
Πιότερο θα λυγίσουν...
Λένε πως όσοι είναι σκυφτοί
μέσα τους θέλουνε να μπουν, στη μήτρα που τους γέννησε
Εκεί που νιώθαν ασφαλείς...
Στον κόσμο εκείνο το μικρό που διπλωμένος μόνο αντέχεις
Μα αντέχεις την αγάπη του κι αυτή είναι μεγάλη
Γι'αυτό ποτέ δεν την ξεχνάς…
Πώς να το κάνεις άλλωστε;
Δεν ξεχνιέται η αγάπη μάτια μου, μόνο πονάει αν δεν την έχεις
Γι'αυτό θέλουν να ξαναμπούν στον κόσμο εκείνο το μικρό
Είναι μεγάλος τούτος 'δω...κακός και άδικος, ψυχρός,
Χωρίς στάλα αγάπη
Πώς να τ'αντέξει όλα αυτά ένα σκυφτό κεφάλι;
Μην απορήσεις αν σουν πουν πως η ζωή τους είναι εντάξει
Τι περιμένεις να σου πουν; πως έχουν μάθει να'ναι μόνοι;
Δε μαθαίνεται μάτια μου αυτό, μα συνηθίζεται πικρά
Λένε πως είσαι δυνατός αν έχεις μάθει ν'αγαπάς
Μα γίνεσαι πιο δυνατός αν έχεις μάθει την αγάπη να αντέχεις
Κι αυτό μαθαίνεται ευτυχώς!
Γι'αυτό μην ψάχνεις τι να πεις καθώς θα τους κοιτάζεις
Χάιδεψε απλά τα μάτια τους με γέλιο απ'την καρδιά σου
Βλέπεις, η θλίψη δεν κοιτά τα μάτια που γελάνε
Μίλα τους μόνο απ'την καρδιά και χαμογέλασέ τους
Μην πεις μια λέξη... τίποτα
Μονάχα ακούμπησέ τους
Μην εκπλαγείς σαν τεντωθούν...
Πρόσεξε, μην τρομάξεις!
Πήρες από το βάρος τους κι ισιώνει το κορμί τους
Μην εκπλαγείς όταν σε δουν
Θα σε κοιτάξουν μ'έκπληξη, μα θα χαμογελάσουν…
Δειλά...πριν το κεφάλι τους σηκώσουνε ψηλά
Στον ουρανό…
Ίσως τα μάτια κλείσουνε...
Γιατί θα τους θαμπώσει, το φως του ήλιου που θα δουν
Γιατί θα θυμηθούνε, το φως που είχαν στην καρδιά
Κι ίσως και να δακρύσουν
Μα θα 'ναι δάκρυα από χαρά
Και τότε, θα μιλήσουν ....

Στέβη Σαμέλη

Η ευχή και το όπλο...

Η πράξη της νοεράς προσευχής είναι να βιάσεις τον εαυτόν σου να λέγεις συνεχώς την ευχή με το στόμα αδιαλείπτως.
Στην αρχή γρήγορα, να μην προφθάνει ο νους να σχηματίζει λογισμό μετεωρισμού.
Να προσέχεις μόνο στα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Όταν αυτό πολυχρονίσει, το συνηθίζει ο νους και το λέγει και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχεις μέλι στο στόμα σου και θέλεις να το λέγεις.
Αν το αφήσεις στενοχωρείσαι πολύ.
 Όταν το συνηθίσει ο νους και χορτάσει -το μάθει καλά- τότε το στέλνει στην καρδιά.
Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και μεταφέρει στην καρδιά οτιδήποτε φαντασθεί.
Όταν ο ευχόμενος κρατεί τον νου του να μη φαντάζεται τίποτε, αλλά να προσέχει μόνο τα λόγια της ευχής, τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποια βία και θέληση δική του τον κατεβάζει στην καρδιά, και τον κρατεί μέσα και λέγει με ρυθμό την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»...
Αν θέλεις να βρεις τον Θεό δια της «ευχής» δεν θα σταματάς ποτέ αυτήν την εργασία. Όρθιος, καθήμενος, βαδίζοντας δεν θα μένεις χωρίς την ευχή.
Να μη βγαίνει πνοή χωρίς την ευχή για να εφαρμόζεται ο λόγος του Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε».
Εάν μπορέσεις να λέγεις την «ευχή» εκφώνως και συνέχεια, σε δύο-τρεις μήνες πιστεύω την συνηθίζεις και μετά πλησιάζει η Θεία Χάρις και σε ξεκουράζει.
Αρκεί να μη σταματήσεις να την λέγεις με το στόμα, χωρίς διακοπή.
Όταν την παραλάβει ο νους τότε θα ξεκουρασθείς με την γλώσσα να την λέγεις.
Όλη η βία είναι στην αρχή, έως ότου γίνει συνήθεια.
Κατόπιν θα την έχεις σ' όλα τα χρόνια της ζωής σου.
Μόνο κτύπα ευθέως την θύρα του θείου ελέους και πάντως ο Χριστός μας θα σου ανοίξει, εάν επιμένεις».

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Πηγή: http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/

Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Η μοναξιά και η σιωπή

Γιατί όλα τα μεγάλα πνεύματα αγαπούσαν τη μοναξιά; Επειδή αγαπούσαν τη συντροφιά του Θεού, την ανενόχλητη συντροφιά με Τον μεγαλύτερο από τον εαυτό τους.
Στη μοναξιά συνωστίζονται επάνω στον άνθρωπο όλα τα μεγάλα προβλήματα της ζωής, των οποίων η βάση συμπεριλαμβάνει όλη τη γη και των οποίων οι κορυφές χάνονται στην ομί­χλη της αιωνιότητας και της απεραντοσύνης. Και, παρόλο που ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα λύσει, όμως αισθάνεται κάποια φρικώδη ικανο­ποίηση ότι στέκεται μεταξύ ανίκητων γιγάντων. Τα λυμένα προβλήματα και αποκαλυμμένα μυστήρια οι άνθρωποι τα περιφρονούν, όπως περιφρονούν και τους νικημένους εχθρούς. Γι’ αυτό ένα μεγάλο πνεύμα αποζητά τη μοναξιά, δηλαδή αποζητά τη συντροφιά των μεγαλύτε­ρων από τον εαυτό του, τη συντροφιά των μη αποκαλυμμένων μυστηρίων, των άλυτων προβλημάτων, τη συντροφιά όλων των γιγαντιαίων μυστηρίων, τα οποία όλα, μαζεύονται γύρω από το μυστήριο του Υψίστου.
Τη σιωπή την αγαπούσαν όλα τα μεγάλα πνεύματα, επειδή βαθιά αισθάνονταν την αλήθεια της λαϊκής παροιμίας: Η μιλιά είναι ασήμι, η σιωπή είναι χρυσός. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος δοκίμασε επάνω στον εαυτό του, ότι ο ίδιος δεν είναι εκείνο που λέει για τον εαυτό του, αλλά εκείνο που αποσιωπά για τον εαυτό του. Όχι εκείνο το οποίο αποσιωπά επίτηδες, αλλά εκείνο που αποσιωπά αναγκαστικά, επει­δή δεν μπορεί να το εκφράσει.
Οι συζητήσεις μας μέσα στην παρέα είναι σαν μικρό νόμισμα, με το οποίο εξαγοράζουμε τον εαυτό μας, όσο το μεγάλο νόμισμα παραμένει μέσα μας, αφανέρωτο. Ή, εμείς παρουσιαζό­μαστε στην παρέα σαν επιπόλαια στιγμιαία φωτογραφία, όσο το πορτρέτο μας παραμένει μέσα μας, αφανέρωτο.
Εξάλλου, όλα τα μεγάλα στοιχεία είναι τα πιο σιωπηλά -ενώ ο ίδιος ο Θεός πιο σιωπηλός απ’ όλους- ενώ όλα τα μικρά πράγματα είναι
πολύλογα. Γιατί είναι περίεργο τότε, λοιπόν, που όλα τα μεγάλα πνεύματα είναι σιωπηλά;

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Άγιον Όρος... ντοκιμαντέρ του 1987

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015

Η θυσία του "εγώ"

Καυχιόνται μερικοί...
«Εμείς τα αφήσαμε όλα, δουλειά, φίλους, σπίτια, αυτοκίνητα, περιουσίες, πτυχία.
Τα αφήσαμε όλα και γίναμε μοναχοί».
Μα τί λέτε άνθρωποι; Τί αφήσατε; Για ποιο πράγμα καυχιέστε;
Γιατί συμπεριφέρεστε λες και όλα αυτά ήταν δικά σας;
Ο Κύριος σας τα έδωσε, σας τα χάρισε όλα.
Η θυσία σας αυτή λοιπόν δεν σας στοίχισε βαθιά. Ήταν μία θυσία ρηχή.
Άλλο πράγμα να αφήσετε πίσω σας. Κάτι που θα σας στοιχίσει.
Το «εγώ» αυτό ζητά ο Κύριος να αφήσουμε και τότε μας ευλογεί, τότε όντως Τον ευχαριστούμε...
Το να γίνεις μοναχός μαζί με το "εγώ" σου δεν θα σε οφελήσει τίποτα.
Όπως ο Όσιος Νείλος ο Καλαβρός, ο οποίος στην εσχατιά της ασκήσεώς του απόκαμε. Δεν μπορούσε άλλο. Η νηστεία, η κακοπάθεια, η αγρυπνία τον εξουθένωσαν. Οι πειρασμοί δεν έλεγαν να κοπάσουν. Και εκείνη την ώρα...κατάλαβε όπως ο ίδιος το ομολογεί.
«Είμαι αδύναμος, τίποτα δεν κατάφερα, τίποτα δεν είμαι...».
Ομολόγησε την ασθένειά του, την ανεπάρκειά του. Αποδέχτηκε τον πειρασμό σαν τον σταυρό του και τον σήκωσε.
Πριν ήθελε να απαλλαγεί απ’αυτόν. Εγωιστικά, με γογγυσμούς και παράπονα. Τώρα τον αγκάλιασε και ταπεινώθηκε. Έκανε τον πειρασμό μέσο σωτηρίας και όχι αγκάθι παραπόνων.
Και τότε σαν σε όραμα Τον είδε. Τότε που ταπεινώθηκε. Όχι για τις αγρυπνίες του, ή τις νηστείες και την κακοπάθεια που υπέμεινε τόσο καιρό. Τον είδε κυρίως για το αίσθημα της ανεπάρκειας που βίωσε, για την εκούσια παραίτηση από το «εγώ» του, για την ταπείνωση που ενδύθηκε.
Είδε τον Εσταυρωμένο πράο και γαλήνιο πάνω στον Σταυρό του. Ένα αραχνοΰφαντο βήλο από μετάξι τους χώριζε. Μπορούσε όμως να Τον δεί...
Ο Όσιος τότε σπάραξε. Η φωνή του ανακατεμένη με τα δάκρυά του ακούστηκε «Κύριε ελέησέ με, και ευλόγησέ με...».
Και τότε τί φοβερό θέαμα αντίκρυσε!
Είδε τον Εσταυρωμένο να «ξηλώνει» το χέρι του από τον Σταυρό και να τον ευλογεί.
Τον ευλόγησε τρεις φορές, πάνω από τον Σταυρό Του. Με το χέρι εκείνο που καρφώθηκε στον Σταυρό, με εκείνο το χέρι που τρυπήθηκε από την κακία των πλασμάτων Του...
Και ο Όσιος ειρήνευσε.
Ότι κι αν θυσιάσουμε για χάριν του Χριστού είναι πολύ λίγο μπροστά στην δική Του θυσία.
Δεν είναι η άσκηση, αλλά η ταπείνωση που έρχεται δια της ασκήσεως που Τον ευαρεστεί. Τότε που η βαθύτατη ανάγκη για συγχώρεση γίνεται αναπνοή του ασκητού. Τότε που θεοπτία είναι η θέα του άλλου. Τότε που και μεις θα «ξηλώσουμε» την σάρκα μας από το χώμα και θα την ανυψώσουμε στο ύψος του Σταυρού μας...

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Το Πάθος και η Θυσία του Χριστού συμφιλίωσε τους ανθρώπους μεταξύ τους και με το Θεό

Η καταλλαγή είναι ένα ζητούμενο από τον ίδιο το Θεό, ο οποίος κάνει το πρώτο βήμα προς τον άνθρωπο. Βλέπουμε από το Θεό τη διάθεση να συγχωρεί συνεχώς το ανθρώπινο γένος, και μάλιστα αποστέλλει το διάκονο της καταλλαγής, το Άγιο Πνεύμα, είτε σε μορφή περιστεράς ή και αργότερα με την παρουσία του Υιού Του, για να καταφέρει αυτή τη συμφιλίωση.
Το ζήτημα της καταλλαγής του ανθρώπου με το Θεό απασχόλησε ερμηνευτικά και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ο ερμηνευτής Θεοδώρητος γράφει ότι με το Θεό υπήρξαμε «εκπεπολεμώμενοι», δηλαδή ήμασταν σε «κατάσταση πολέμου». Ο Θεός ποτέ δεν έτρεφε και δεν τρέφει εχθρικά συναισθήματα για τον άνθρωπο, έστω και αν είναι αμαρτωλός. Αγαπά αμαρτωλούς και δικαίους και δεν παύει να ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο.
Πώς όμως καταλήγουμε να είμαστε εχθροί του Θεού πριν την καταλλαγή; Ο τρόπος της ζωής μας και το ότι ακολουθούμε τις αμαρτωλές επιθυμίες μας, η αμαρτία, είναι αυτή που μας καθιστά εχθρούς του Θεού. « Και υμάς ποτε όντας απηλλοτριωμένους και εχθρούς τη διανοία εν τοις έργοις τοις πονηροίς». (Κολ. 1,21). Εννοείται ότι ο Θεός δεν εχθρεύεται τον αμαρτωλό αλλά την αμαρτία, τα «πονηρά έργα», όχι τον άνθρωπο που αμαρτάνει. Με την αμαρτία διώξαμε το Θεό από τη ζωή μας, η αμαρτία δε μας άφηνε να υψωθούμε πνευματικά.
Πως όμως άλλαξαν τα πράγματα και βρισκόμαστε συμφιλιωμένοι με το Θεό είναι ένα ερώτημα που σίγουρα θα δημιουργηθεί. Ο Σταυρωμένος και Αναστημένος Χριστός παραδόθηκε εκουσίως στο θάνατο ακριβώς για να επιτελεστεί ο σκοπός του Θεού που δεν ήταν άλλος από την συμφιλίωσή μας μαζί Του. Με το θάνατό Του ο Ιησούς Χριστός νίκησε την αμαρτία και χάρισε σ’ εμάς την άφεση των αμαρτιών άρα και την καταλλαγή μας με το Θεό. Ο Ιησούς Χριστός με την παρουσία Του νίκησε την αμαρτία άρα και το λόγο για τον οποίο υπήρχε «έχθρα» μεταξύ ανθρώπων και Θεού.
Αυτός που έφερε την καταλλαγή στους ανθρώπους είναι ο Ιησούς Χριστός, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής «υπέρ όλης της ανθρωπότητας έπαθεν, και πάσιν εξ ίσου την ελπίδα της αναστάσεως εχαρίσατο». Με το Πάθος και τη Θυσία Του χάρισε σε όλους εμάς την ελπίδα της αναστάσεως και την καταλλαγή μας με το Θεό. Παρόλη την αμαρτία που είχαμε στη ζωή μας ο Χριστός έδωσε τον εαυτό Του θυσία για μάς και μας συμφιλίωσε με το Θεό Πατέρα. Θυσίασε τον Υιό του ο Θεός και αυτό είναι μεγάλη δωρεά για μας.
Αν σκεφτούμε τη θυσία που έκανε για μας ο Θεός, να αφήσει τον Υιό Του να θυσιαστεί για χάρη μας, για να υπάρξει συμφιλίωση μεταξύ εκείνου και εμάς, θα δούμε ότι η αγάπη του Θεού για μας είναι απροϋπόθετη. Αγάπη χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις. Εμείς σήμερα, για να συμφιλιωθούμε μ’ ένα γείτονά μας, με το σύζυγο ή τη σύζυγό μας, θέτουμε όρους. Εδώ ο Θεός θυσιάζει τον ίδιο τον Υιό Του για να θεραπεύσει το ανθρώπινο γένος.
Για να φανερώσει τη σημασία που έχει η καταλλαγή με τον πλησίον μας ο Κύριος τονίζει: «Εάν ουν προσφέρης το δώρον σου επί το θυσιαστηρίον κακεί μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου επί το θυσιαστήριον» (Ματθ.5, 23-24).  Ο Θεός δε λογαριάζει την τιμή που του προσφέρεται μπροστά στην αγάπη για τον πλησίον μας. Ας διακοπεί, λέει, η λατρεία μου για να υπάρξει συμφιλίωση με τον αδελφό σου. Είναι δηλαδή ισοδύναμη η λατρεία προς το Θεό, με τη συμφιλίωση προς τον αδελφό μας και εμείς το θεωρούμε ακατόρθωτο, γιατί η αμαρτία που υπάρχει στη ζωή μας, που ήταν και η αιτία που μας καθιστούσε εχθρούς του Θεού, δεν μας αφήνει να δούμε πόσο σημαντική είναι η καταλλαγή με το συνάνθρωπό μας και κατ’ επέκταση με το Θεό.
Δεν νοείται ο χριστιανός να έχει έχθρα και μίσος ή εμπάθεια για τον πλησίον. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε πρέπει άμεσα να διορθωθεί δια της συγχωρήσεως, της καταλλαγής και της συμφιλίωσης. Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι να υπάρχει στη ζωή μας η μεγαλύτερη αρετή: η αγάπη.

Ηλιάνας Κάουρα, θεολόγου.

Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Πόσο κοντά να έρθουμε ο ένας στον άλλο;

Ο Γέροντας Αιμιλιανός μιλούσε για την «συνδέουσα απόσταση».
Να κρατούμε δηλαδή μία απόσταση στην σχέση μας με τον άλλο η οποία όμως ενεργεί ευεργετικά.
Δεν είναι ψυχρότητα, αλλά σεβασμός.
Διότι όντως είναι πολύ επικίνδυνο η οικειότητα να γίνει εξοικείωση, και να χαθεί ο σεβασμός αναπτύσσοντας μία αδιάκριτη παρρησία μεταξύ μας.
Το αποτέλεσμα είναι τελικά η ρήξη. Γιατί τελικά για να διατηρηθεί η ενότητα θα πρέπει να μην παύσει η διάκριση (διακριτικότητα).
Κάθε σχέση έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες ανάλογα με την φύση της και τα πρόσωπα που την απαρτίζουν.
Όμως κάθε σχέση πρέπει να θεμελιώνεται στην ελευθερία, στον σεβασμό και στην αγάπη, αλλιώς δεν θα τείνει προς την πνευματική τελείωσή μας.
Όπως μου είχε πει και ένας σοφός γέροντας: «Πάτερ, με όλους να τα έχεις καλά, με κανέναν πολύ καλά», και όντως έχει απόλυτο δίκαιο...

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Οι τέσσερις αρετές της ψυχής

Τέσσερις είναι οι μορφές της σοφίας: η φρόνηση, δηλαδή η γνώση και εκείνων που πρέπει και εκείνων που δεν πρέπει να κάνομε και η εγρήγορση του νου. η σωφροσύνη, δηλαδή να γίνει ορθό το φρόνημά μας, ώστε να μπορέσουμε να κρατήσουμε τον εαυτό μας μακριά από κάθε έργο, λογισμό και λόγο που δεν αρέσει στο Θεό. η ανδρεία, δηλαδή η δύναμη και η καρτερία στους κατά Θεόν αγώνες και στους πειρασμούς. η δικαιοσύνη, δηλαδή η διανομή που γίνεται με την ισότητα σε όλα αυτά. Αυτές οι τέσσερις γενικά αρετές γεννιούνται από τις τρεις δυνάμεις της ψυχής. Από το λογισμό, δηλαδή το νου, γεννιούνται δύο, η φρόνηση και η δικαιοσύνη, δηλαδή η διάκριση. Από το επιθυμητικό γεννιέται η σωφροσύνη, και από το θυμικό, η ανδρεία. Κάθε μία από αυτές βρίσκεται ανάμεσα σε δύο παρά φύση πάθη. Η φρόνηση έχει πάνω της την υπερβολική ιδέα και κάτω την ανοησία. Η σωφροσύνη έχει πάνω την ευήθεια και κάτω την ακολασία. Η ανδρεία έχει πάνω το θράσος και κάτω τη δειλία. Η δικαιοσύνη έχει πάνω την κτήση του λιγότερου και κάτω την πλεονεξία. Και αυτές οι τέσσερις αρετές είναι εικόνα του επουράνιου στοιχείου, ενώ τα οκτώ πάθη που τις περιβάλλουν, είναι εικόνα του χωμάτινου.
Αυτά όλα τα γνωρίζει ακριβώς ο Θεός, όπως γνωρίζει τα περασμένα, τα παρόντα και τα μέλλοντα, και εν μέρει τα γνωρίζει και εκείνος που έμαθε κατά χάρη τα έργα του Θεού από Αυτόν, και αξιώθηκε να γίνει «κατ' εικόνα και ομοίωσιν Του». Εκείνος ου λέει ότι γνωρίζει ορθά μόνον εξ ακοής ψεύδεται. Γιατί ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί χωρίς χειραγώγηση να ανεβεί ποτέ στον ουρανό. Ούτε πάλι, αν δεν ανεβεί και δει, μπορεί να πει εκείνο που δεν είδε. Αλλ' ό,τι ακούει από τη Γραφή, εκείνο μόνο οφείλει να λέει εξ ακοής με ειλικρίνεια και να ομολογεί τον Πατέρα του Λόγου, όπως είπε ο Μέγας Βασίλειος. Αλλιώς θα νομίζει ότι έχει γνώση, και θα είναι χειρότερος από εκείνον που δεν έχει. Γιατί όταν νομίζει κανείς ότι είναι κάτι, δεν μπορεί να γίνει, ό,τι νομίζει πως είναι, λέει ο άγιος Μάξιμος. Υπάρχει και αξιέπαινη αγνωσία, όπως λέει ο Χρυσόστομος, όπως όταν συνειδητά γνωρίζει κανείς ότι αγνοεί. Και υπάρχει και αγνωσία πέρα από κάθε αγνωσία , όταν δε γνωρίζει κανείς ότι αγνοεί. Υπάρχει και γνώση ψευδώνυμη, όταν νομίζει κανείς ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει τίποτε, όπως λέει ο Απόστολος.

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Η Ζωή για τον καθένα αρχίζει, όταν γίνει ελεύθερος

Η Ζωή για τον καθένα, ξεκινά όταν νιώσει ελεύθερος... όταν γίνει ελεύθερος, όταν είναι ελεύθερος.
Η Ελευθερία στον άνθρωπο δόθηκε ελεύθερα από τον Θεό. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ελεύθερος. Ελεύθερος από κάθε τι που θα τον εμποδίσει να γνωρίσει και να ενωθεί με τον Δημιουργό Του. Η ελευθερία του ανθρώπου δεν έγκειται απλά στο θέμα της «επιλογής» ανάμεσα στο κακό και το καλό. Η ελευθερία του ανθρώπου πρέπει να εμποτίζει την ζωή του με τέτοιο τρόπο ώστε ακόμα και οι έννοιες του καλού και του κακού να μην αντικατοπτρίζουν οριοθετημένους ορισμούς επιλογών.
Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι τελικά ο σκλάβος του Θείου Έρωτος, ο Άγιος. Και μόνο έτσι μπορεί να βιωθεί στην τελεία της μορφή η ελευθερία. Μία ελευθερία που χαρακτήριζε την χαρισματική ζωή των δια Χριστόν σαλών, μία ελευθερία που επισκίαζε κάθε ηθικιστική θεώρηση της ζωής. Μία ελευθερία που έσβηνε τα «πρέπει» των ανθρώπων και στην θέση τους έβαζε το «όστις θέλει…».
Το βίωμα του Θεού κάνει πέρα τις βιτρίνες της «έξωθεν καλής μαρτυρίας», διότι ο άνθρωπος του Θεού δεν έχει ανάγκη από την «άποψη» των ανθρώπων για την ζωή του, δεν έχει ανάγκη ούτε από επαίνους, ούτε από ύβρεις, έχει βρει τον Θεό και έχει αναπαυτεί, έχει ειρηνεύσει. Ο άνθρωπος του Θεού, ο Άγιος, ζει και κινείται ήδη από αυτήν την ζωή μέσα στην Βασιλεία Του, και γι’ αυτό κινείται ελεύθερα, απαθώς, σιωπηλά, με το ήθος των νεκρών.
Όταν στην ζωή μας, θα ανθίσει η πραγματική ελευθερία, τότε θα καταλάβουμε γιατί οι άγιοι δεν μένανε στους τύπους και τα σχήματα, τότε θα καταλάβουμε γιατί ο Χριστός πολέμησε τόσο πολύ τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς.
Ίσως τότε θα καταλάβουμε γιατί μας αγαπά, γιατί μας συγχωρεί, γιατί μας δέχεται χωρίς να περιμένει τίποτα από εμάς…διότι Του αρκεί έστω ένα: «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και ουκέτι ειμί άξιος κληθληναι υιός σου…».
Βρίσκοντας την ελευθερία του ο άνθρωπος, βρίσκει το "κατ'εικόνα" του και έτσι αρχίζει πλέον να προρεύεται προς το "καθ' ομοίωσιν".
Ο ελεύθερος άνθρωπος, είναι ο άνθρωπος του Θεού, ο άνθρωπος που άγγιξε κατά χάριν την Θεανθρωπία, ο άνθρωπος εκείνος που ζει ελεύθερα χωρίς να ενοχλεί, αλλά μόνο να αγιάζεται και να αγιάζει…

Αρχιμανδρίτης  Παύλος Παπαδόπουλος

Το δαιδαλώδες της ψυχής...

Αυτό το ακατανόητο, το αιώνια, αδιάλειπτα αξεδιάλυτο της ψυχής, που όλο γλιστρά, όλο ξεφεύγει από τα χέρια μας, κι όλο αναρωτιόμαστε, τι κρύβει, τι θέλει, τι ζητά, τι επιδιώκει...
Όλοι μας περνούμε τη ζωή μας προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τον μυστικό, απέραντο κόσμο της ψυχής, κι αναρωτιέμαι, φτάνει ποτέ κανείς μας στον διακόπτη που ρίχνει φως σε τούτο το κόσμο;
Κι όταν έρχονται εκείνες οι στιγμές που νομίζουμε πως πλησιάζουμε σε αυτό που ζητά η ψυχή, εκείνη επαναστατεί, αντιδρά, ζητά ολοένα κάτι άλλο, κάτι πέρα από όσα φανταζόμαστε και ψηλαφούμε.. Να υπάρχει άραγε η μυστική οδός; Να υπάρχει ένα κλειδί για τα αναρίθμητα δώματα της ψυχής; Ίσως η ψυχή ψηλαφείται μονάχα διαισθητικά, με τα μάτια της καρδιάς ανοικτά και τα μάτια της λογικής εν υπνώσει.. Η ψυχή ζητά το ανόθευτο, το καθαρό, αποστρέφεται κάθε τι βολικό και ''συμφέρον''.. Ο δρόμος της ψυχής δεν μας υπόσχεται ασφάλεια και ειρήνη, αλλά πόλεμο, δοκιμασία και δίψα μονάχα για τούτο: ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ.

Πηγή: http://apostagmatakardias.blogspot.gr/

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Κανείς δεν θα καταστραφεί αν φτάσει στο Θεό...

Με τις γνώσεις που έχουμε ,μπορούμε να πούμε ότι μια μέλισσα θα μπορούσε να φτάσει στο φεγγάρι μόνο αν μπορούσε να μπει κρυφά μέσα σε ένα διαστημόπλοιο που θα κατευθυνθεί εκεί.
Και φυσικά αν έβρισκε τρόπο να βγει και να έρθει σε επαφή με το εκεί περιβάλλον, θα καταστρεφότανε αμέσως. Με τον άνθρωπο που θέλει να πάει στον Θεό δεν μπορεί να συμβεί όμως το ίδιο. Το όχημα που μας πάει στον Θεό, είναι η ενέργεια της αγνής ψυχής μας.
Αυτή αναλαμβάνει να μας περιβάλει και να μας προστατέψει στην διαδρομή αυτού του ταξιδιού.
Και στο όχημα αυτό... δεν υπάρχουν λαθρεπιβάτες.

Πατήρ Ιωάννης

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

Περί Λύπης

Όταν το πονηρό πνεύμα της λύπης κατακυριεύει την ψυχή, την γεμίζει με οδύνη και στενοχώρια και δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να προσευχηθεί με την απαραίτητη ηρεμία, εμποδίζει την ανάγνωση των Γραφών με τη δέουσα προσοχή, τον στερεί από την μετριοπάθεια και το σεβασμό στις σχέσεις του με τους άλλους αδελφούς και του προκαλεί μια αποστροφή για κάθε είδος συζήτησης.
Γιατί εκείνος που έχει κατακυριευθεί από τη λύπη γίνεται ένας άνθρωπος τρελός και έξαλλος, που δεν μπορεί να δεχτεί με ειρήνη μια καλή συμβουλή ούτε ν’ απαντήσει ήρεμα σε ερωτήσεις που του απευθύνονται. Αποφεύγει τους ανθρώπους σαν να ήταν εκείνοι η αιτία της λύπης του και δεν μπορεί να καταλάβει ότι η αιτία της δοκιμασίας αυτής βρίσκεται μέσα του.
Η λύπη είναι ένα σκουλήκι της καρδιάς που κατατρώγει τη μητέρα που το γέννησε.
Εκείνος που έχει κατανικήσει τα πάθη, έχει κατανικήσει και τη λύπη. Εκείνος όμως που έχει κατακυριευθεί από τα πάθη δε θα αποφύγει τα δεσμά της λύπης. Όπως ένας άρρωστος άνθρωπος γνωρίζεται από το χρώμα του προσώπου του, έτσι και ένας που είναι κατακυριευμένος από τα πάθη γνωρίζεται από τη λύπη του.
Εκείνος που αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί παρά να αιχμαλωτίζεται από τη λύπη. Αλλά εκείνος που περιφρονεί τον κόσμο είναι πάντα χαρούμενος.
Όπως η φωτιά καθαρίζει το χρυσό, έτσι και η λύπη που προκαλείται από τη νοσταλγία του Θεού καθαρίζει την αμαρτωλή καρδιά.

Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Πριν εξομολογηθείς ψάξε προσεκτικά…

Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος. Όταν θέλεις να κοινωνήσεις, βρες μια εκκλησία που να τελεί την Θεία Ευχαριστία και είσελθε να κοινωνήσεις.
Όταν όμως θες να μιλήσεις για την καρδιά σου, πρόσεχε, που και σε ποιόν θα πας.
Να ιδρώσεις πριν επιλέξεις το πρόσωπο που θα δει και θα ακούσει τις πιο εσώτερες παρθενικές φωνές σου.
Εγώ δεν είμαι άγιος, μα θα πω κάτι επιπλέον.
Εάν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εαν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εαν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

Ποιοι άνθρωποι είναι αγαπητοί και περιζήτητοι;

Όποιος στηρίζεται στην γνώση του και ανατρέπει την γνώμη του άλλου με επιπολαιότητα, όποιος επίσης είναι πρόθυμος να απαντήσει, να δικαιολογηθεί και να δικαιολογήσει, ή έχει θέλημα που είναι βγαλμένο μέσα από τη ζωή του, αυτός απολαμβάνει ως καρπό την έχθρα. Δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανένα. Έχετε παρατηρήσει ποιοι άνθρωποι είναι αγαπητοί και περιζήτητοι; Όσοι διακονούν, όσοι είναι πέρα για πέρα ήρεμοι και πρόθυμοι να αποδεχθούν την γνώμη του άλλου, την επιθυμία του, την σκέψη, την ενέργεια του, το αμάρτημα του, το πάθος του, την ευγένεια του, την αγένεια του, που η ευαισθησία τους είναι στραμμένη προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους.
Αντιθέτως, αυτοί που θέλουν να υπερασπίζουν τον εαυτό τους, που θέλουν να έχουν θέση, γνώμη, σκέψη, να διεκδικήσουν ένα δικαίωμα, να επιβάλλουν την γνώμη τους – άκουσε με, λένε, και μετά κάνε ότι θέλεις – γίνονται αντιπαθητικοί. Γιατί να σε ακούσω, βρε αδελφέ; Εγώ αυτό θέλω να κάνω. Βέβαια, από ταπείνωση ή εξυπνάδα – το ίδιο είναι – θα σε ακούσω, αλλά εσύ έχασες.
Όποιος αφήνει ανέγγιχτους τους άλλους από την παρουσία του, όποιος τους αφήνει ελεύθερους να κάνουν ότι θέλουν και η μόνη σχέση του μαζί τους είναι η σχέσης της διακονίας, της υπηρεσίας, του εσχάτου ανθρώπου, ο απλός, ο ταπεινός, ο ανεπιτήδευτος, αυτός είναι πάντοτε ο αγαπημένος. Όσοι ζητούν, απαιτούν, παρακαλούν, αυτούς, από μακριά τους βλέπεις και τους αποφεύγεις.
Όλα αυτά δεν έχουν θέση σε μια ψυχή η οποία αγνίζει αυτή και την ευτρεπίζει για το Θεόν. Όποιος δεν προσέχει και υποστηρίζει το θέλημα Του, την γνώση Του, αυτός κερδίζει την έχθρα, δεν τον αγαπάει κανείς. Όλοι σαν να δαιμονίζονται, έχουν απέναντι του ένα ένστικτο αντιδράσεως και θέλουν να του πουν όχι. Βέβαια, αυτός τα βάζει με τους άλλους. Προφανώς όμως ο ίδιος είναι υπαίτιος και άξιος της μοίρας του, του στρώματος το οποίο στρώνει. Αυτός εκ του πνεύματος ου δύναται είναι του φέροντος λύπην εν τη καρδία, δεν είναι δυνατόν να ενεργείται από το Άγιον Πνεύμα, το οποίο φέρνει συντριβή στην καρδιά.

Αρχιμανδρίτου Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Χρειάζεται πνευματικός οδηγός στην πνευματική ζωή

Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύονται.
Αν έχουν πνευματικό και βάλουν ένα πρόγραμμα με προσευχή και λίγη μελέτη, εκκλησιάζονται, κοινωνούν, τότε δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν σ’ αυτήν την ζωή.
Η ψυχή πρέπει να παρακολουθείται από τον πνευματικό, για να μη λαθέψει τον δρόμο της. Μπορεί να βοηθάει στον αγώνα λ.χ. και η πνευματική μελέτη, αλλά, αν κανείς δεν έχει πνευματικό οδηγό, μπορεί να δίνη δικές του ερμηνείες σ’ αυτά που διαβάζει, και να πλανηθεί.
Βλέπεις, και όταν κάποιος πάει κάπου με το αυτοκίνητό του και δεν γνωρίζει καλά τον δρόμο, μπορεί να συμβουλεύεται τον χάρτη, αλλά σταματάει κιόλας και ρωτάει, για να μην πάρει λάθος δρόμο. Ξεκινάει, ας υποθέσουμε, από την Αθήνα να πάει στην Φλώρινα. Έχει χάρτη και τον παρακολουθεί, αλλά ρωτάει και σε κανένα περίπτερο αν πηγαίνει καλά, αν ο δρόμος είναι καλός, γιατί σε καμιά διασταύρωση υπάρχει κίνδυνος να πάρει άλλο δρόμο και να βρεθεί στην Καβάλα ή σε κάποιον γκρεμό να κινδυνέψει να σκοτωθεί.
Φυσικά, μπορεί κάποιος να ρωτήσει, αλλά να μην πάρει τον δρόμο που θα του πουν, και να βρεθεί τελικά αλλού, ή να μην προσέξει τα επικίνδυνα σημεία, και να πάθη κακό. Όποιος όμως του δείξει τον δρόμο και συγχρόνως του πει: «πρόσεξε, στο τάδε σημείο έχει μια στροφή επικίνδυνη, εκεί έχει έναν γκρεμό…», εκείνος θα έχει το μισθό του.
Το ίδιο, θέλω να πω, πρέπει να γίνεται και στην πνευματική ζωή. Είναι απαραίτητο ο πιστός να έχει πνευματικό που θα τον καθοδηγεί με τις συμβουλές του και θα τον βοηθάει δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως. Έτσι μόνον μπορεί να ζήση ορθόδοξη πνευματική ζωή και να είναι σίγουρος ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο.
Τον πνευματικό οδηγό φυσικά κανείς θα τον διαλέξει. Δεν θα εμπιστευθεί στον οποιονδήποτε την ψυχή του. Όπως για την υγεία του σώματος ψάχνει να βρει καλό γιατρό, έτσι και για την υγεία της ψυχής του θα ψάξει να βρει κάποιον καλό πνευματικό και θα πηγαίνει σ’ αυτόν, τον γιατρό της ψυχής, τακτικά.

Γέροντα Παΐσιου

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Αν σηκώσουμε το Σταυρό μας...

Σε όλους μας ο Θεός δίνει ένα σταυρό, που είναι οι διάφορες σωματικές, ψυχικές και πνευματικές ασθένειες. Σωματικές ασθένειες είναι οι ποικίλες αρρώστιες του σώματος, για τις οποίες δεν φταίμε εμείς, αλλά οφείλονται σε λόγους οργανικούς. Ψυχικές ασθένειες είναι η φυσική νωθρότης του οργανισμού, αργόνοια, η μελαγχολία, η αδυναμία συγκεντρώσεως του νου. Πνευματικές δε αρρώστιες είναι ο εγωισμό, ο φανατισμός, η υπερβολική τάσις για κάτι… Από τις τρεις αυτές κατηγορίες φοβερότερες είναι οι πνευματικές ασθένειες, γιατί είναι βαθύτερες.

Αρχιμανδρίτη Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη

Δεν είναι αίτιος του κακού ο Θεός

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Αγία Γραφή συνηθίζει να αποκαλεί την παραχώρηση του Θεού, «ενέργεια». Λέει, για παράδειγμα, ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή του: «Μήπως δεν έχει εξουσία ο αγγειοπλάστης, χρησιμοποιώντας το ίδιο υλικό, να κατασκευάζει άλλα σκεύη για τι­μητική χρήση και άλλα για ατιμωτική;».
Ο ίδιος δηλαδή τεχνίτης πλάθει και τα πρώτα και τα δεύτερα. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός των πάντων, αλλ’ όμως δεν είναι Εκείνος που κατασκευάζει αγγεία για διαφορετικές χρήσεις, αλλά η προσωπική προ­αίρεση του κάθε ανθρώπου. Αυτό το λέει ξεκάθαρα ο Απόστολος Παύλος στην Δεύτερη Επιστολή του προς τον Τιμόθεο: «Σ’ ένα αρχοντόσπιτο», λέει, «δεν υπάρχουν μονάχα χρυσά και ασημένια σκεύη, αλλά και ξύλινα και οστράκινα και προορίζονται άλλα για τιμητική χρήση και άλλα για ατιμωτική. Αν λοιπόν κάποιος καθαρίσει τον εαυτό του από τις αμαρτίες είναι σκεύος που θα τιμηθεί, θα αγιασθεί και θα είναι πολύ χρήσιμο στον Θεό που το εξου­σιάζει και επιπλέον θα είναι ετοιμασμένο για κάθε έργο αγαθό».
Είναι βέβαια ολοφάνερο ότι αυτή η κάθαρση γίνεται, αν ο ίδιος ο άνθρωπος το θελήσει. «Αν κά­ποιος καθαρισθεί», λέει ο Απόστολος. Αν όμως δεν το κάνει, αν δεν καθαρίσει δηλαδή τον εαυτό του, θα είναι αγγείο για ατιμωτική χρήση, άχρηστο στον Δεσπότη Χριστό, δοχείο που θά ’πρεπε καλύτερα να γίνει κομμάτια.
Το ρητό λοιπόν του ’Αποστόλου Παύλου που λέει «επέτρεψε ο Θεός να πέσουν όλοι μαζί στην απείθεια», καθώς και το άλλο που λέει «τους έδωσε ο Θεός πνεύμα κατανύξεως, μάτια που δεν μπορούσαν να δουν και αυτιά που δεν μπορούσαν να ακούνε», πρέπει να τα εννοήσουμε ότι έγιναν, όχι γιατί τα θέλησε και τα δημιούργησε έτσι ο Θεός, αλλά γιατί τα παραχώρησε ο Θεός.
Γιατί το καλό είναι δημιούργημα της ελευ­θερίας του ανθρώπου και κατά συνέπεια, δεν μπορεί να επιβληθεί με τη βία.
Συνηθίζει λοιπόν η Αγία Γραφή να ονομάζει την παραχώρηση του Θεού, ενέργεια και δημιουργία. Όταν όμως λέει ότι «ο Θεός δημιουργεί κακά» και «δεν υπάρχει κακία σε μια πόλη που να μην τη δημιούργησε ο Θεός·», δεν εννοεί ασφαλώς ότι ο Θεός είναι αίτιος του κακού.
Η λέξη κακία έχει δύο έννοιες και δύο ση­μασίες. Άλλοτε σημαίνει το κακό κατά τη φύση του. Αυτό δηλαδή που είναι αντίθετο προς την αρετή και προς το θέλημα του Θεού. Άλλοτε πάλι φανερώνει αυτό που το αντιλαμβάνεται η αίσθησή μας ως κακό και κοπιαστικό, δηλαδή οι θλίψεις και οι συμφορές. Οι θλίψεις όμως φαινομενικά είναι κακό πράγμα, γιατί μας προξενούν πόνο. Στην πραγματικότητα όμως οι θλίψεις -για εκείνους που καταλαβαίνουν την αλήθεια των πραγμάτων- είναι καλές και ευερ­γετικές, γιατί γίνονται αιτία να επιστρέψουμε στον Θεό και να σωθούμε.
Αυτού του είδους οι θλίψεις, η Αγία Γραφή θεωρεί ότι συμβαίνουν «κατά παραχώρησιν» του Θεού.
Πρέπει όμως να γνωρίζουμε καλά ότι και γι’ αυτές τις θλίψεις, εμείς πάλι είμαστε υπεύθυνοι. Γιατί τα ακούσια κακά είναι καρποί εκείνων που εμείς ελεύθερα επιλέγουμε να κάνουμε.
Πρέπει ακόμα να ξέρουμε ότι η Αγία Γραφή συνηθίζει να ονομάζει μερικά πράγματα, που είναι αποτέλεσμα κάποιων άλλων ενεργειών μας, ως αιτία. Για παράδειγμα, το αγιογραφικό χωρίο που λέει: «Ενώπιον Σου έχω αμαρτήσει και απέναντι σε Σένα έχω κάνει την παρανομία. Το ομολογώ αυτό δημόσια, ώστε να μη θεωρήσουν Εσένα άδικο για όποια τιμωρία μου δώσεις. Έτσι δεν θα κατακρίνουν Εσένα, αλλά θα αναγνωρίσουν όλοι ότι δίκαια μου επιβάλεις ό,τι όρισες για τιμωρία μου».
Δεν αμάρτησε δηλαδή ο Προφήτης για να αποδειχθεί δικαιοκρίτης ο Θεός, ούτε είχε ανάγκη ο Θεός την αμαρτία μας, για να φανερώσει τη δικαι­οσύνη Του. Αναδεικνύεται νικητής και υπερέχει στη δόξα και στη δύναμη έναντι όλων των ανθρώπων, ακόμα και έναντι εκείνων που δεν εμπλέκονται στις αμαρτίες. Γιατί είναι ο Ίδιος Δημιουργός, ακατάληπτος, άκτιστος και έχει τη δόξα ως φυσικό ιδίωμα και όχι ως κάτι που έλαβε εκ των υστέρων. Ο Θεός αναδεικνύεται επιπλέον ως νικητής έναντι της κακίας μας, όταν δεν μας τιμωρεί τη στιγμή που αμαρτάνουμε, αλλά αντίθετα μας συγχωρεί μόλις μετανοήσουμε. Δεν αμαρτάνουμε, συνεπώς, γιατί έτσι έχει ορίσει για μας ο Θεός, αλλά γιατί η αμαρτία είναι επακόλουθο της πτώσεως του ανθρώπου.
Αν πούμε δηλαδή ότι ο Θεός δημιούργησε το κακό, είναι σαν να λέει κάποιος, που δέχεται την επίσκεψη ενός φίλου του, ότι αυτός ήρθε για να μην μπορέσω να δουλέψω σήμερα. Ο φίλος βέβαια δεν έκανε την επίσκεψη, για να εμποδίσει τον νοικοκύρη από τη δουλειά, αλλά αυτό ήρθε ως συνέπεια της επίσκεψής του. Επειδή δηλαδή έπρεπε να ετοιμασθεί κατάλληλα η υποδοχή, δεν ήταν δυνατόν παράλληλα και να εργάζεται. Αυτές λοιπόν οι εκφράσεις βασίζο­νται στο αποτέλεσμα και αναφέρονται στο πως εξε­λίσσονται, ως επακόλουθο προγενέστερης πράξης, τα διάφορα γεγονότα.
Ο Θεός όμως δεν θέλει να είναι Εκείνος μόνο Άγιος, -ώστε να μας περάσει η ιδέα ότι δημιούργησε το κακό, για να αποκλείσει εμάς από την αγιότητα- αλλά θέλει όλοι, κατά το μέτρο τους, να αγιασθούν και να γίνουν όμοιοι με Αυτόν «κατά Χάριν».

Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Πότε ακούγονται οι προσευχές μας

Μην έχεις έχθρα με άνθρωπο, γιατί δεν γίνεται δεκτή η προσευχή σου. Να έχεις ειρηνικές σχέσεις με όλους, για ν’ αποκτήσεις παρρησία όταν θα προσεύχεσαι. Γιατί ο Κύριος λέει στο Ευαγγέλιο: «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και ημίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος. εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών».
Φοβερός ο λόγος του Κυρίου! Γιατί λέει, πώς αν δε δεις την καρδιά σου καθαρή απέναντι σε όλους μη ζητήσεις τίποτε από το Θεό. διαφορετικά, ύβρη απευθύνεις και όχι προσευχή, αφού ενώ είσαι αμαρτωλός και τρέφεις μνησικακία εναντίον του συνανθρώπου σου, λες σ’ Εκείνον που βλέπει τα βάθη των καρδιών, «αφες μοι τα παραπτώματά μου». Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν προσεύχεται με το νου του, αλλά μόνο με τα χείλη του, και βρίσκεται σε μεγάλη άγνοια. Και ο Θεός βέβαια δεν τον ακούει. Μα ούτε και η προσευχή του είναι πραγματική προσευχή. Είναι μόνο μια συνήθεια που επαναλαμβάνεται σε ορισμένες ώρες.
Εκείνος που θέλει, από το άλλο μέρος να προσεύχεται στο Θεό αληθινά, αγιοπνευματικά, με το νου του και με καθαρή καρδιά, εξετάζει πρώτα τί έχει μέσα στη διάνοια του, ώστε, όταν λέει στο Θεό, «Ελέησόν με», να έχει προηγουμένως και ο ίδιος ελεήσει, ώστε, όταν λέει στο Θεό, «Ελέησέ με», να έχει προηγουμένως και ο ίδιος ελεήσει αυτόν που τον αδίκησε. όταν λέει στο Θεό, «Συγχώρεσέ με», να έχει συγχωρήσει και ο ίδιος τον ομοιοπαθή συνάνθρωπό του και όταν λέει στο Θεό, «Μη θυμηθείς τις αμαρτίες που έκανα, ακούσιες ή εκούσιες», ούτε κι αυτός να θυμάται όσα του έφταιξε ο πλησίον. Αφού όλοι τυραννιόμαστε από τη βία της αμαρτίας, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε κακό για κανένα άνθρωπο.
Αν λοιπόν δεν έφτασες στο σημείο να τα κάνεις αυτά, μάταια προσεύχεσαι, αδελφέ. γιατί, σύμφωνα μ’ όλες τις Γραφές, ο Θεός δεν εισακούει την προσευχή σου.
Όλη η αγάπη που σου έχει δώσει ο Θεός, ώστε αυτό που θέλεις να σου κάνει Εκείνος, να το κάνεις πρώτα εσύ. Και τότε θα ελευθερωθείς ανάλογα με τα μέτρα όπου έφτασες και με το τι έκανες στους ανθρώπους. Γιατί ο Θεός είναι ακρίβεια ζωής, όχι μόνο λόγια της γλώσσας.

Η δυναμική της εξομολόγησης

Μπορεί να σου πει ο πνευματικός: «Πως θα ήθελα να ήμασταν σε ένα ήσυχο μέρος, να μην είχα ασχολίες και να μου έλεγες τη ζωή σου από την αρχή, από τότε που αισθάνθηκες τον εαυτό σου· όλα τα γεγονότα που θυμάσαι και ποια ήταν η αντιμετώπισή τους από σένα, όχι μόνο τα δυσάρεστα αλλά και τα ευχάριστα, όχι μόνο τις αμαρτίες αλλά και τα καλά. Και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Όλα. Όλα όσα απαρτίζουν την ζωή σου».
 Πολλές φορές έχω μεταχειρισθεί αυτή τη γενική εξομολόγηση και είδα θαύματα πάνω σ' αυτό. Την ώρα που λες στον εξομολόγο, έρχεται η θεία χάρις και σε απαλλάσσει από όλα τα άσχημα βιώματα και τις πληγές και τα ψυχικά τραύματα και τις ενοχές· διότι, την ώρα που τα λες ο εξομολόγος εύχεται θερμά για την απαλλαγή σου.
Ας μη γυρίζουμε πίσω στις αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί. Η ανάμνηση των αμαρτιών κάνει κακό. Ζητήσαμε συγγνώμη; Τελείωσε. Ο Θεός όλα τα συγχωρεί με την εξομολόγηση. Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω. Δεν βαδίζω καλά. Ότι όμως με στενοχωρεί, το κάνω προσευχή, δεν το κλείνω μέσα μου, πάω στον πνευματικό, το εξομολογούμαι, τελείωσε! Να μη γυρίζουμε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει τι θα κάνομε τώρα, απ' αυτή τη στιγμή και έπειτα.

Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβήτου

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Η προθυμία και η αυταπάρνηση βασικά γνωρίσματα του χριστιανού

Ο Κύριος μας ζητά να εγκαταλείψουμε τα πάντα και να τον ακολουθήσουμε. Ζητά να εγκαταλείψουμε τα πάθη µας, το αμαρτωλό θέλημά µας, τον αμαρτωλό εαυτό μας και να στραφούμε με αποφασιστικότητα προς αυτόν. Η στροφή μας προς τον Χριστό αφορά στη μετάνοια και στη συνειδητή τήρηση του θελήματός του. Η δε κλήση του Χριστού γίνεται με τον ανάλογο με την εποχή μας τρόπο· με τη φωνή των Πνευματικών µας πατέρων, τις συμβουλές και τις νουθεσίες τους, την Αγία Γραφή, τους λόγους των πνευματικών ανθρώπων και τα κηρύγματα στην Εκκλησία. Και εμείς αντίστοιχα ακολουθούμε τον Χριστό με τον ανάλογο τρόπο· πολεμούμε τα πάθη και τις αδυναμίες μας, αγωνιζόμαστε ενάντια στα ελαττώματά μας, καλλιεργούμε τις αρετές, κάνουμε έργα αγάπης και φιλανθρωπίας, προσφέρουμε σε όσους έχουν ανάγκη την πνευματική η υλική μας στήριξη και συνδρομή.
Το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής ζωής. Αντίθετα αυτό που την αλλοιώνει και την αναιρεί είναι ο ατομισμός, η εγωπάθεια, η τρυφή και η καλοπέραση. Ο λόγος του Κυρίου για το θέμα αυτό είναι ξεκάθαρος « Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι (Ματθ ιστ΄24).

Ιεροδιακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Θαυματουργές εικόνες στο Άγιον Όρος

"Άνθρωπον ουκ έχω"... η κραυγή αγωνίας της σημερινής εποχής

Αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν, στάθηκε η  απάντηση που έδωσε ο παραλυτικός στον Ιησού στην γνωστή σε όλους περικοπή του Ευαγγελίου.
«Άνθρωπο ουκ έχω», μια αλήθεια ακόμα και στην εποχή μας  που οι τρόποι επικοινωνίας έχουν πολλαπλασιαστεί με την (κατα)χρήση της τεχνολογίας. Η διαπίστωση της μοναξιάς, η μοναχικότητα των ανθρώπων, το κλείσιμο στον εαυτό μας, οι επιφανειακές διαπροσωπικές σχέσεις και δυστυχώς οι  “συμβατικές συζυγίες”, παραμένουν μια θλιβερή πραγματικότητα.

α) Γράφει ο Αντώνης Σαμαράκης πως  «ποτέ άλλοτε οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο σήμερα  και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων  δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο σήμερα» . Είναι γεγονός πως στις μέρες μας επικρατεί πολλή και αβάσταχτη μοναξιά. Είναι γεγονός πως ανάμεσά μας υπάρχουν και κυκλοφορούν «άνθρωποι μονάχοι» .
Η μοναξιά στα κόκκινα.
Το κλείσιμο ανάγκη.
Η απελπισία συντροφιά.
Η κατάθλιψη κυρίαρχος  πολλών ψυχών!
Η διαπίστωση αυτή γίνεται ακόμα πιο τραγική όταν όλα τα παραπάνω συμβαίνουν μέσα στις οικογένειες, ανάμεσα στα ζευγάρια. Είναι συνηθισμένο αυτό το φαινόμενο πια στα σπιτικά της Ελλάδας μας εν έτη 2015.  Νομίζουμε πως φταίει η οικονομική κρίση αλλά μάλλον μας βολεύει αυτή η δικαιολογία. Όταν η συζυγία από συνοδοιπορία και συμπόρευση, γίνεται θλιβερή και αβάσταχτη συνύπαρξη, όταν, αντί να είναι ο ένας για τον άλλο βοηθός, γίνεται πρόβλημα,  όταν ο άλλος αντί να είναι ο παράδεισός μας, μετατρέπεται στην κόλασή μας, τότε η πραγματικότητα είναι η μοναξιά μας. Και δυστυχώς δεν είναι λίγες τούτες οι περιπτώσεις.

β) Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που «έχουμε άνθρωπο». Βέβαια, η λύση είναι να είμαστε εμείς άνθρωποι για κάποιους άλλους. Πολλοί αδελφοί μας εγκλωβίζονται και μένουν στάσιμοι στην αναζήτηση φίλων και ανθρώπων που να τους αγαπούν. Λησμονούν πως θα έπρεπε πρώτα και κύρια να είναι οι ίδιοι για κάποιους άλλους φίλοι και συνοδοιπόροι. Με τον τρόπο αυτό δεν θα υπήρχε μοναξιά στις ζωές των ανθρώπων.
Οι  σχέσεις των ανθρώπων όμως, ακόμα και όταν υπάρχουν, λίγες φορές είναι σωστά προσανατολισμένες ( προς τον ουρανό & την αιωνιότητα ). Τις πιο πολλές φορές και όταν ακόμα έχουμε άνθρωπο ή όταν εμείς είμαστε για κάποιους άλλους φίλοι , δεν αποσκοπεί αυτή η επικοινωνία και η σχέση για την απόκτηση αρετών και την πνευματική οικοδομή μας. Αντίθετα για τα κοσμικά και τα επιφανειακά, είμαστε πρώτοι και ενωμένοι. Στην αμαρτία διαπρέπουμε όλοι μαζί.

γ) Ας κάνουμε όμως  ακόμα μια διαπίστωση. Βλέπουμε πως τα μέσα επικοινωνίας στις μέρες μας βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και άνθιση. Η σύγχρονή τεχνολογία κατακλύζει την καθημερινότητα μας. Οι τρόποι που μπορεί κάποιος να επικοινωνεί με τους άλλους είναι πάρα πολλοί.
Και όμως, όλα δεν είναι αρκετά και ικανά να σπάσουν την μοναξιά.
Και όμως, όλα αυτά είναι και παραμένουν επιφανειακές και πολύ ρηχές προσπάθειες επικοινωνίας.
Γιατί ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας και προσφοράς είναι αυτός της προσευχής.
Γιατί ο πραγματικά αγωνιζόμενος και υγιής σκεπτόμενος Χριστιανός θα είναι χωρίς δυσκολία και επιδεξιότητα φίλος και αδελφός.

Γιατί μέσα στην Εκκλησία και συγκεκριμένα μέσα στις Ενορίες μας βρίσκουμε τον τόπο μα και τον τρόπο αυτής της ευλογημένης επικοινωνίας.
Μακάρι έτσι να πορευόμαστε και να αναπαύουμε στη ζωή μας.
Αμήν.

Πρωτοπρεσβύτερος Χρήστος Αιγίδης

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Πώς θα μάθω ν’αγαπώ τους άλλους;

Υπάρχουν πολύ ωραίες γωνιές του παραδείσου σ’αυτή τη γη.
Υπάρχει αγάπη σ’αυτή τη γη.
Υπάρχουν άνθρωποι.
Μην σταματάς να εμπιστεύεσαι.
Λες: "Πώς θα το κάνω; Πώς γίνονται όλ’αυτά";
Ε, γίνονται. Προσπαθώντας. Δεν υπάρχει μια συνταγή.
"Πώς θα μάθω ν’αγαπώ τους άλλους";
Αγαπώντας τους.
Έτσι θα το μάθεις.
Μαθαίνεις ν’αγαπάς όταν αγαπάς.
Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. κάνεις προσευχή και μαθαίνεις την προσευχή.
Ξεκινάς ν’αγαπάς και μαθαίνεις ν’αγαπάς.
Όταν, λοιπόν, σε ρωτήσω "πώς θα μάθεις ν’αγαπάς", θα μου απαντήσεις αυτό: "αγαπώντας".
Και "αγαπώντας" θα πει ότι θα κάνω και λάθη και θα αποτύχω και θα πικράνω και θα πικραθώ.
Η αγάπη θέλει άσκηση.
Επαναληπτικότητα.
Θα ξαναδοκιμάσω!

Aπόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου

Η μετάνοια αναδημιουργεί τον άνθρωπον

Το να πέσωμεν και να τραυματισθώμεν, τούτο έξεστι τοις ανθρώποις, εφ’ όσον και αν μία ημέρα εστίν η ζωή του ανθρώπου επί της γης, έγκειται η διάνοια αυτού επί τα πονηρά εκ γεννήσεως αυτού, αλλά το να πέσωμεν και να μείνωμεν εν τω πτώματι, τούτο ουχί ανθρώπινον.
Η μετάνοια αναδημιουργεί τον άνθρωπον, αύτη εδόθη, ίνα θεραπεύη την ψυχήν μετά το βάπτισμα, και εάν αύτη έλειπεν, σπανίως θα εσώζετο άνθρωπος. Δια τούτο η αρετή της μετανοίας δεν έχει τέλος εφ’ όσον υπάρχει πνοή ζωής εν τω ανθρώπω, διότι έξεστι και τοις τελείοις να σφάλλουν.
Τέκνα μου, οσάκις ίδητε τον λογισμόν να σας ελέγχη δι’ αμαρτίαν τινά, αμέσως πάρετε το φάρμακον, μετανοήσατε, κλαύσατε, εξομολογηθήτε, και ιδού επανέρχεσθε εις την προτέραν και καλυτέραν κατάστασιν.

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Δεν είμαι έξυπνος, ούτε σοφός

Ποντάρω πάντα στην καλοσύνη των ανθρώπων και αυτό το έχω πληρώσει ακριβά. Και επειδή εξακολουθώ και το κάνω ,σίγουρα δεν είμαι έξυπνος. Για σοφός; Εγώ όπως πάντα θα λέω, Ένα ξέρω ,ότι τίποτα δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν αυτό είναι σοφία. Μάλλον διαπίστωση. Έτσι κι αλλιώς κλεμμένο είναι. Άλλος το είπε πρώτος. Ερευνητής είμαι. Αναζητητής της αλήθειας είμαι . Και επειδή έχω αυτογνωσία αυτό πρέπει να λέω. Έστω και κλεμμένο. Και αν καμιά φορά λέω κάτι που ακούγεται όμορφα στα αυτιά κάποιων φίλων μου, δεν το κάνω για επίδειξη. Αυτά που εντοπίζω σαν λάθη μου και αδυναμίες μου, αυτά μοιράζομαι μαζί σας. Διαπιστώσεις είναι. Μακάρι να είχα και την ικανότητα να τα διορθώσω στον εαυτό μου. Αυτό όμως που δεν μπορώ εγώ, ίσως να είναι πολύ εύκολο για κάποιον άλλο. Απλά δείχνω τον δρόμο σε κάποιον που πιθανόν να μπορεί να τον βαδίσει. Έτσι κι αλλιώς αυτά που λέω κατά καιρούς ,αφορούν πολύ πολύ λίγους. Πρόσφατα,(πριν από 2 χρόνια) έγινα και Ιερέας για την Αγάπη του Χριστού. Οπότε ότι λέω που μπορεί να σας ακούγεται όμορφο, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι εκφράζει και την επίσημη θέση της εκκλησίας μας. Μιλάω με την καρδιά μου. Αυτά που λέω είναι αυτά που θα ήθελα να ακούσω και εγώ από έναν ιερέα όσο ήμουν Λαϊκός. Και από ότι βλέπω από τις αντιδράσεις σας ,είναι λόγια που και η δική σας ψυχούλα ήθελε να ακούσει. Να θυμάστε ότι αυτά που λέω είναι ποιο πολύ λόγια που θα έλεγε ο κάθε πατέρας στα παιδιά του και έτσι να τα λαμβάνεται. Αγάπησα πολύ τον Χριστό και μέσα από αυτήν την αγάπη ,αγάπησα πολύ και τον άνθρωπο. Μακάρι αυτά που λέω να αλλάξουν την ζωή κάποιου προς το καλύτερο. Ίσως την δική σας, ίσως την δική μου.
Ο Θεός μαζί σας.

Πατήρ Ιωάννης

Κουράγιο και προσευχή...

Στου απελπισμένου το μυαλό δύσκολα εισχωρούν οι λέξεις της παρηγοριάς.
Αλλά πολλές φορές είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις. Αλλιώς θα πρέπει να αδιαφορήσεις και να προσπεράσεις. Κάτι ακόμα χειρότερο.
Όταν όμως κάποιος περνά από ένα ανυπέρβλητο προσωπικό δράμα ή μεγάλη δυσκολία , το μόνο που δεν έχει ανάγκη είναι να ακούσει λόγια παρηγοριάς. Έτσι αισθάνεται αυτός. Αυτός χρειάζεται λύση, που εμείς πιθανόν δεν μπορούμε να δώσουμε.
Και πρέπει να το σεβαστούμε εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε έξω από το πρόβλημα του.
Οπότε τι κάνουμε; Πώς να σηκώσεις κάποιον που έχει πέσει, όταν τα χέρια σου είναι αδύναμα και το βάρος του μεγάλο; Κινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ γραφικός, θα έλεγα ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ,είναι μια ειλικρινή και βαθιά προσευχή. Όσο ποιο πολύ θέλουμε να τον βοηθήσουμε, τόσο ποιο δυνατή πρέπει να είναι η προσευχή μας.
Και η προσευχή ακούγεται πάντα παιδιά μου από τον Θεό. Αφού δεν μπορούμε να βοηθήσουμε σε προσωπικό επίπεδο, τουλάχιστον δεν αδιαφορήσαμε στο πρόβλημα του άλλου.
Πατήρ Ιωάννης

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Το νόημα της Θείας Λειτουργίας

Έργο της θείας Λειτουργίας είναι η μεταβολή των δώρων που προσφέρουν οι πιστοί –του άρτου και του οίνου- σε σώμα και αίμα Χριστού. Και σκοπός της είναι ο αγιασμός των πιστών, οι οποίοι με τη θεία μετάληψη αποκομίζουν την άφεση των αμαρτιών τους, την κληρονομία της βασιλείας των ουρανών και κάθε πνευματικό αγαθό.
Σ’ αυτό το έργο και το σκοπό συμβάλλουν οι προσευχές, οι ψαλμωδίες, τα αγιογραφικά αναγνώσματα και όλα εκείνα που τελούνται και λέγονται στη διάρκεια της Λειτουργίας. Μέσα σ’ αυτά είναι σαν να βλέπουμε σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής ολόκληρη τη ζωή του Χριστού, από την αρχή ως το τέλος της. Γιατί ο καθαγιασμός των δώρων, η ίδια δηλαδή η θυσία, διακηρύσσει το θάνατο, την ανάσταση και την ανάληψή Του, καθώς τα δώρα αυτά μεταβάλλονται στο ίδιο το σώμα του Κυρίου, σ’ αυτό που σταυρώθηκε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε. Όσα προηγούνται της θυσίας φανερώνουν τα γεγονότα που έγιναν πριν από το θάνατο του Κυρίου, δηλαδή την έλευσή Του στον κόσμο, τη δημόσια εμφάνισή Του, τα θαύματα και τη διδασκαλία Του. Κι εκείνα που έπονται της θυσίας, συμβολίζουν την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους, την επιστροφή των ανθρώπων στο Θεό και την κοινωνία τους μαζί Του.

Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας

Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο, μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό. Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε τι κάνει ο άλλος. Αν έρθουν αν μου μιλήσουν για άλλους, θα τους κλείσω το στόμα ή θα σηκωθώ να φύγω. Και αν κάποιος έρθει να μου πει τον πόνο του, θα του πω, δεν έχεις Γέροντα; στον Γέροντά σου να μιλήσεις. Και αν μου απαντήσει ότι δεν έχει, θα του πω: Να βρεις!
Εγώ δεν είμαι Πνευματικός … πήγαινε να βρεις έναν Πνευματικό που θα μπορεί να σε παρακολουθεί. Ξέφυγε δηλαδή εσύ την αμαρτία του άλλου. Όσο μένεις άτρωτος από τα κακά του άλλου, τον βοηθάς.
Διότι, μόλις ο άλλος σου πει κάτι κακό, αμέσως ξεπέφτει στα μάτια σου και μειώνεται η αγάπη σου, όσο και αν νομίζεις ότι τον βοηθάς. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Καταστρέφεται όλως διόλου η αγάπη μας και προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους, εφ’ όσον αναμειγνυόμεθα στην ιδιωτική ζωή τους. Αυτή είναι υπόθεση μόνο του αρμοδίου προσώπου και ποτέ εμού του μοναχού ή λαϊκού.
Το να αγαθοποιώ όσους με κακοποιούν, με οδηγεί στην ειρήνη. Διότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς μας βάζουν προσκόμματα. Με έναν λόγο, με ένα βλέμμα, με το περπάτημά τους, με την χαρά τους, με την λύπη τους, παρεμβαίνουν στην πορεία μας. Γι’ αυτό χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και αντιδράσωμε στα προσκόμματα που μας βάζουν και διασαλευθή η ειρήνη του νου και της καρδιάς μας, μήπως δηλαδή προκαλέσωμε τον χωρισμό από τον Θεόν. Χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και περιφρονήσω τον αδελφό μου, μην τυχόν νομίζω ότι αυτός είναι υπεύθυνος για τις συμφορές μου, διότι αυτό είναι ξεπεσμός μου από τον Θεόν.
Ο άγιος Ισαάκ τονίζει: «Ουδέποτε φταίει ο άλλος για κάποιο παράπτωμα, πάντοτε φταις εσύ». Δεν σου φταίει ο άλλος επειδή εσύ κουράσθηκαν, αμάρτησες, δυσπίστησες, αλλοιώθηκες. Βλέπεις κάποιον να τρώει με τα χέρια του και αγανακτείς. Αυτό δείχνει σαφώς ότι δεν άρχισες ακόμη την πνευματική σου ζωή. Η άσκησής σου είναι στα προοίμια.
Για να μπορέσεις να ξεπεράσεις αυτούς του σκοπέλους, να αγαθοποιείς όποιον σε κακοποιεί. Σκόρπα, όσο μπορείς, αγαθότητα. Είσαι στον κόσμο; Μπορείς να του βρεις δουλεία. Είσαι στο μοναστήρι; Εάν σε καταρασθεί, να τον ευλογήσεις, εάν σε χτυπήσει από την δεξιά σιαγώνα, να του πεις, χτύπα με και από την άλλη. Δείξε την αγάπη σου, ανάλογα με το πώς σου ανοίγει δρόμο ο ίδιος ο Θεός.
Παρουσιάζονται συνεχώς απρόοπτα ενώπιόν μας, διότι έχομε θέλημα και επιθυμίες. Τα απρόοπτα είναι αντίθετα προς το θέλημα και την επιθυμία μας, γι’ αυτό και μας φαίνονται απρόοπτα, στην ουσία όμως δεν είναι. Διότι άνθρωπος που αγαπά τον Θεόν προσδοκά τα πάντα και λέγει πάντοτε «γενηθήτω το θέλημά σου». Θα έρθει βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον». Επειδή αυτά κοστίζουν στην σαρκικότητά μας, γι’ αυτό εμείς τα βλέπομε ως απρόοπτα.
Για να μην ταράσσεσαι λοιπόν κάθε φορά και στεναχωριέσαι, για να μην αγωνιάς και προβληματίζεσαι, να τα περιμένεις όλα, να μπορείς να υπομένεις ότι έρχεται. Πάντα να λες, καλώς ήλθες αρρώστια, καλώς ήλθες αποτυχία, καλώς ήλθες μαρτύριο. Αυτό φέρνει την πραότητα, άνευ της οποίας δεν μπορεί να υπάρχει καμία πνευματική ζωή.

Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων

Η εορτή των Αγίων Πάντων συναντάται για πρώτη φορά γύρω στο 373 από τον Άγιο Εφραίμ ως εορτή στη μνήμη των μαρτύρων όλης της οικουμένης. Κατά τον Δ´ αιώνα ο ιερός Χρυσόστομος εκφωνεί στην Κωνσταντινούπολη ομιλία στην εορτή πάντων των μαρτύρων της οικουμένης όπου μας πληροφορεί ότι η εορτή αυτή τελείτο την πρώτη Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. Κατά τον 6ον αιώνα η εορτή αυτή προσλαμβάνει γενικότερο χαρακτήρα και περιλαμβάνει: «την των απανταχού της οικουμένης εν Ασία, Λιβύη και Ευρώπη, βορρά τε και Νότο Αγίων Πάντων» κατά το συναξαριστή. Είχε έτσι ως στόχο να περιλάβει όλους τους αγίους γνωστούς αλλά και αγνώστους οι οποίοι ετελειώθησαν και παρέμειναν άγνωστοι μέχρι ο Κύριος να τους φανερώσει. Η Κυριακή των Αγίων Πάντων αποτελεί το τέλος της περιόδου του Πεντηκοσταρίου που ξεκίνησε την Αγία και Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα. Ακολουθεί την Κυριακή της Πεντηκοστής με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, έτσι ώστε να μας δείξει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος που είναι η αγιότητα. Όλο αυτό το πλήθος των Αγίων μας αποδεικνύει το έργο της Εκκλησίας η οποία λειτουργεί ως εργαστήρι αγιότητας. Η σύσταση της εορτής αυτής θέλει να μας δείξει ότι όλοι οι Άγιοι όλων των εποχών αγωνίστηκαν για τον ίδιο σκοπό να φθάσουν, να ενωθούν με τον Χριστό.
Οι προϋποθέσεις για την ένωση μας με τον Χριστό μας τις λέει ξεκάθαρα ο ίδιος ο Χριστός μέσα από σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Πρώτη προϋπόθεση αποτελεί η ομολογία του Χριστού ενώπιων των ανθρώπων έτσι ώστε να τους ομολογήσει και αυτός ενώπιον του Θεού Πατέρα. Η ομολογία του Χριστού ως Υιού του Θεού και Σωτήρα του Κόσμου πρέπει να ομολογείται χωρίς φόβο, αλλά με παρρησία μπροστά στους αιρετικούς αλλά και σε όσους την αρνούνται. Βλέπουμε πολλούς ανθρώπους να δηλώνουν Χριστιανοί και να ακολουθούν τον Χριστιανισμό. Όταν όμως βρεθούν κάποια στιγμή και πρέπει να ομολογήσουν το Χριστό τότε σκέφτονται τι αντίκτυπο μπορεί να έχει αυτό στη προσωπική τους ζωή και προσπαθούν να γίνουν διαλλακτικοί. Μέσα από τη ζωή των Αγίων της Εκκλησίας τόσο κατά την αρχαία εποχή αλλά και πρόσφατα βλέπουμε ότι η ομολογία του Χριστού συνεπαγόταν διωγμό, φυλάκιση, εξορία και πολλές φορές θάνατο. Εντούτοις όμως ομολογούσαν τον Χριστό με πίστη χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες που θα έχει στη ζωή τους η ομολογία αυτή προσβλέποντας στη μέλλουσα και αιώνια ζωή που χαρίζει ο Χριστός.
Δεύτερη προϋπόθεση αποτελεί η συμπεριφορά του πιστού χριστιανού στη σχέση που πρέπει να έχει μεταξύ των γονέων και των παιδιών του και του Χριστού. Ο Χριστός μας τονίζει ότι αυτός που αγαπά πατέρα ή μητέρα, γιο  ή θυγατέρα περισσότερο από μένα δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Η αγάπη προς τα προσφιλή μας πρόσωπα δεν πρέπει να υπερβαίνει με κανένα τρόπο την αγάπη μας προς τον Θεό. Θα μπορούσε κάποιος εδώ να πει ο Χριστός μας θέλει να μην αγαπάμε τους γονείς, τα παιδιά, τους γνωστούς μας; Η απάντηση είναι όχι. Αυτό που θέλει να μας τονίσει ο Χριστός λέγοντας αυτά είναι ότι η αγάπη προς το Θεό πρέπει να είναι το παν για μας και να μην υπεισέρχεται κάτω από το ανθρώπινο συναίσθημα. Ο Χριστός μας τονίζει μέσα από τις Δέκα Εντολές:«τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου».
Μέσα από την Καινή Διαθήκη μας προτρέπει εκτός από την αγάπη που οφείλουμε προς τους δικούς μας να αγαπούμε και τους εχθρούς μας. Ας μην ξεχνούμε το βασικότερο νόημα που μας διδάσκει η Καινή Διαθήκη ότι η αγάπη αποτελεί τη μεγαλύτερη από όλες τις αρετές. Πρέπει λοιπόν να ιεραρχήσουμε τις αξίες μας στη ζωή και να μην αφήνουμε κανένα ανθρώπινο δεσμό να στέκεται εμπόδιο μπροστά στην αγάπη για το Χριστό. Ας έχουμε υπόψη μας οτι η αγάπη που εκφράζεται μέσα από τον κόσμο αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στην αγάπη του Θεού ο οποίος αποτελεί την πηγή της αγάπης.
Τρίτη προϋπόθεση αποτελεί ο Σταυρός που καλείται ο καθένας μας να σηκώσει στη ζωή του. Όταν λέμε για το Σταυρό δεν πρέπει κατανάγκη να είναι ο Σταυρός του μαρτυρίου εφόσον δεν το επιβάλουν ορισμένες ιστορικές συγκυρίες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αν βρεθούμε σε τέτοιες συνθήκες θα προτιμήσουμε την άρνηση του Χριστού παρά το Σταυρό και το θάνατο. Σήμερα οι πιστοί καλούνται να σηκώσουν το Σταυρό της ομολογίας της πίστεως του Χριστού μπροστά στις διάφορες μορφές απιστίας που συναντούν μπροστά τους. Όποιοι προχωρούν στη ζωή τους με βάση τις χριστιανικές αρχές συναντούν την έχθρα του κόσμου που θέλει να ζει με βάση το κοσμικό φρόνιμα σηκώνοντας έτσι το σταυρό εναντίον της αμαρτίας. Αλλά και καθένας από μας σε κάποια φάση της ζωής του θα κληθεί να σηκώσει το σταυρό των θλίψεων και βασάνων της ζωής. Ο κάθε πιστός φαίνεται αν σηκώνει το σταυρό του και ακολουθεί το Χριστό όταν βρεθεί στο δρόμο του Σταυρού.
Συνεχίζοντας ο Χριστός απαντά στην ερώτηση του Αποστόλου Πέτρου που τον ρωτά εμείς που τα αφήσαμε όλα και σε ακολουθήσαμε, τι θα κερδίσουμε: Και ο Χριστός του απαντά ότι θα καθίσουν μαζί του σε θρόνους κατά την τελική κρίση του κόσμου για να κρίνουν τις 12 φυλές του Ισραήλ. Στους υπόλοιπους που ακολουθούν το Χριστό υπόσχεται ότι θα κληρονομήσουν την αιώνια ζωή και θα λάβουν εκατονταπλασίονα ότι άφησαν εδώ στην επίγεια ζωή για χάρη του. Μέσα από αυτό φανερώνεται η εμπιστοσύνη που καλείται να δείξει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά προς τα όσα του υπόσχεται ο Χριστός. Η λήψη των θείων δωρεών σε όσους ακολουθούν το Χριστό δεν περιορίζεται μόνο στα αιώνια αγαθά αλλά ξεκινά από αυτήν εδώ τη ζωή.
Μέσα από την πλούσια υμνογραφία της Εκκλησίας που αναφέρεται στη σημερινή εορτή αποτυπώνονται με θαυμάσιο τρόπο όλα αυτά που μας αναφέρει το Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα τροπάρια των αίνων του δ¢ ήχου: «Tους αγίους ο Κύριος τους εν γη εθαυμάστωσε τα αυτού γαρ στίγματα και παθήματα εν τη σαρκί ανεδέξαντο, εν τούτοις κοσμούμενοι και ταις θείαις καλλοναίς προφανώς αναθέμενοι· ούς υμνήσωμεν, ως αμάραντα άνθη, ως αστέρας απλανείς της Εκκλησίας ως εθελόθυτα θύματα». «Συν προφήταις απόστολοι συν οσίοις διδάσκαλοι, συν ιερομάρτυσι πάντες δίκαιοι και γυναικών αι αθλήσασαι και πόθω ασκήσασαι, των αγίων ή πληθύςκαι δικαίων τα τάγματα ευφημείσθωσαν ιεραίς μελωδίαις, ως της άνω βασιλείας κληρονόμοι, ως Παραδείσου οικήτορες». « Οι την γην ουρανώσαντες, αρετών εν φαιδρότητι, οι Χριστού τον θάνατον μιμησάμενοι, αθανασίας την πρόξενον οδόν οι βαδίσαντες οι τα πάθη των βροτών χειρουργία της χάριτος εκκαθάραντες, οι εν όλω τω κόσμω ομοψύχως εναθλήσαντες γενναίως, ανευφημείσθωσαν μάρτυρες».
Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Εορτής των Αγίων Πάντων μας καλεί να ακολουθήσουμε το δρόμο της αγιότητας. Η αγιότητα σήμερα σε πολλούς φαντάζει σαν μια κατάσταση ανέφικτη από εμάς η μια κατάσταση που υπήρχε σε παλιές εποχές. Αυτό όμως είναι λανθασμένο και εμείς σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να φθάσουμε στην αγιότητα αφού αυτή αποτελεί δώρο του Αγίου Πνεύματος. Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να είμαστε και να συμμετέχουμε στη ζωή της Εκκλησίας προετοιμάζοντας τον εαυτό μας να δεχθεί τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Οι Άγιοι Πάντες αποτελούν παράδειγμα και ελπίδα για την δική μας Αγιότητα.
Αμήν.

Διακόνου Φιλίππου Φιλίππου, θεολόγου

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).