Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Γιατί κάθε (ευτυχισμένος) άνθρωπος χρειάζεται μια Ελληνίδα μαμά!

Η ηθοποιός και συγγραφέας του βιβλίου «Ελευθερώστε την καρδιά σας» Αγάπη Στασινοπούλου και η αδερφή της Αριάννα Χάφινγκτον μεγάλωσαν στη Αθήνα από μια δυναμική και θαρραλέα μαμά. Η Έλλη Στασινοπούλου, παρά τα προβλήματα στο γάμο της και τις οικονομικές δυσκολίες, δίδαξε στις κόρες της να είναι πάντα ανοιχτόκαρδες και να έχουν «ακλόνητη εμπιστοσύνη στη ζωή». Σήμερα, η Αγάπη μάς εξηγεί τι μπορούμε όλοι να μάθουμε από τις ελληνίδες μαμάδες για τη ζωή, την αγάπη και το «γίγαντα εαυτό» μας.
1. Οι θεές δεν βιάζονται
Οι γυναίκες έχουν μεγάλη δύναμη, έλεγε πάντα η μαμά μου. Μέσα μας κουβαλάμε τη Θεά Αφροδίτη, την Αθηνά, την Άρτεμις, την Ήρα…είμαστε οι θεές της ομορφιάς και της σοφίας, οι θεές του κυνηγιού και του φεγγαριού, οι θεές του γάμου και της μητρότητας. Δεν είμαστε οι θεές ούτε των κινητών ούτε των φούρνων μικροκυμάτων.
Λίγα χρόνια πριν, ψάχναμε με τη μαμά μου διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη (μέναμε μαζί τότε). Κάποια στιγμή βρήκαμε ένα που της άρεσε πολύ, αλλά ήταν πολύ ακριβό και δεν υπήρχε περίπτωση να μείνουμε εκεί. Όταν ήρθε η σπιτονοικοκυρά, η μαμά μου κάθισε μαζί της στον καναπέ κι άρχισαν την κουβέντα για την Αγγλία και μια συνταγή γιαουρτιού. «Πήγε 12.30», της λέω. «Πρέπει να φύγουμε να δούμε κι άλλα διαμερίσματα». «Αγάπη μου, μη βιάζεσαι. Δεν πρόκειται να χάσω αυτή την όμορφη στιγμή για να δω σπίτια», μου απάντησε.
2. Δώσε όλη σου την προσοχή
Όταν ήμουν μικρή και δεν μπορούσα να κάνω κάτι, όπως να μάθω τα βήματα ενός χορού ή να αποστηθίσω ένα ρόλο, η μαμά μου μου έλεγε: «Αγάπη μου, δώσε όλη σου την προσοχή. Αν δεν τα καταφέρεις, θα είναι επειδή δεν θα έχεις δώσει όλη σου την προσοχή».
Όταν ήμουν 14 και ο πατέρας μου μας είχε εγκαταλείψει, της λέω: «Μαμά, θέλω να πάω στη Δραματική να γίνω ηθοποιός». Τότε, μέναμε σε μια γκαρσονιέρα στο κέντρο της Αθήνας μαζί με την αδερφή μου, και μια συμμαθήτριά μου μου είχε μιλήσει για τη Royal Academy of Dramatic Arts στο Λονδίνο. Είχα χαράξει τα αρχικά της «RADA» στο γραφειάκι μου, για να μου θυμίζουν συνεχώς το στόχο μου.
Η μαμά μου, ξέροντας πόσο απεγνωσμένα ήθελα να μπω στη σχολή και παρά τα οικονομικά μας προβλήματα, μου είπε με ενθουσιασμό: «Λοιπόν, θα πας! Ας βρούμε το δάσκαλο που θα σε βοηθήσει να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα». Κι από τη στιγμή εκείνη έδωσε όλη της την προσοχή στο όνειρό μου. Ρώτησε γνωστούς και άγνωστες, και τελικά κατάφερε να βρει ένα δάσκαλο που αποφοίτησε από τη RADA.
Όταν πήγαμε να τον συναντήσουμε, η μαμά μου του είπε: «Γεια σας. Είμαι η Έλλη κι αυτή είναι η κόρη μου, η Αγάπη, και θέλει να πάει στη RADA». Εκείνος μ’ έφερε σ’ επαφή με το δικό του δάσκαλο, κι έτσι έγινα δεκτή στη σχολή και πήγα στην Αγγλία – παρόλο που μητρική μου γλώσσα ήταν τα Ελληνικά (κι όχι τα’ Αγγλικά).
3. Άλλαξε κανάλι
Όλοι μας περνάμε φάσεις απογοήτευσης στη ζωή μας, όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα υπολογίζαμε – είτε στα προσωπικά είτε στα επαγγελματικά μας. Αλλά η μαμά μου μου έλεγε συχνά: «Άλλαξε κανάλι! Είναι στο Κανάλι της Απογοήτευσης πολύ καιρό τώρα. Και πριν απ’ αυτό, ήσουν στο Κανάλι τού Κατηγορώ τον Εαυτό μου! Άλλαξε κανάλι και γύρνα το στο Κανάλι Αγαπώ τον Εαυτό μου ή σε όποιο άλλο θες». Κι αυτό που εννοούσε ήταν να επαναπροσδιορίζεις τη σκέψη σου και να συγκεντρώνεσαι σ’ αυτό που θες να συμβεί, κι όχι σ’ αυτό που φοβάσαι και που σ’ εμποδίζει να το πετύχεις.
4. Προσκάλεσε κόσμο στο τραπέζι σου
Η μαμά μου ήταν πολύ ανοιχτόκαρδη και δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει ένα τραπέζι και να βάλει τον υδραυλικό δίπλα στον πρωθυπουργό. Επίσης, πίστευε ότι το φαγητό φέρνει τους ανθρώπους κοντά και ρίχνει τα τείχη της διαφορετικότητας. Αυτή είναι η λογική των Ελλήνων, και η λογική της δικής μας οικογένειας – να προσκαλείς στο τραπέζι σου ανθρώπους, να τους δείχνεις την αγάπη σου και το ενδιαφέρον σου μέσα από παραδοσιακές λιχουδιές όπως η σπανακόπιτα. Στα τραπέζια, η μαμά μου έκλεινε παλιές πληγές κι έκανε νέους φίλους. Και μας τόνιζε πάντα ότι, αποκλείοντας ανθρώπους, είναι σαν να αρνείσαι τη μοναδική ευκαιρία που έχεις να εξελιχθείς, άρα να ζήσεις.
5. Να είσαι ο «γίγαντας εαυτός» σου
Τη μαμά μου δεν την άγγιζαν οι φόβοι. Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού και μια μέρα οι Γερμανοί έκαναν έφοδο εκεί όπου φρόντιζαν τους τραυματίες και έκρυβαν τους Εβραίους. Όταν οι στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν, η μαμά μου χωρίς κανένα δισταγμό όρθωσε το ανάστημά της λέγοντας σε άπταιστα γερμανικά: «Κατεβάστε τα όπλα! Εδώ είναι ο Ερυθρός Σταυρός!». Και τότε οι Γερμανοί, ακολουθώντας την εντολή της, κατέβασαν τα όπλα. Σ’ αυτήν ακριβώς τη στιγμή αναφέρεται η μαμά μου όταν λέει ότι βρήκε το «γίγαντα εαυτό» της. Όποιος κι αν είσαι, να θυμάσαι ότι μέσα σου κρύβεις ένα «γίγαντα εαυτό», που μπορεί να κάνει τα πάντα, αρκεί να πιστέψεις σ’ αυτόν. Το μυαλό μας έχει τεράστια δύναμη, και η μαμά μου δεν το ξεχνούσε ποτέ αυτό. Ακόμα κι όταν την πλήγωνε ο πατέρας μου, π.χ., με εξωσυζυγικές σχέσεις (όπου τελικά κατάφερε να τον αφήσει), ανέτρεχε πάντα σ’ εκείνη τη στιγμή κι έλεγε στον εαυτό της: «Είμαι η γυναίκα που κατάφερε να το κάνει». Όλοι μας έχουμε τέτοιες στιγμές στη ζωή μας – ίσως όχι με Ναζί και όπλα, αλλά στιγμές θάρρους και πίστης, όπου βγαίνει ο «γίγαντας εαυτός» μας.
6. Εσύ είσαι η πιο σημαντική επένδυση της ζωής σου
Είχαμε έναν οικογενειακό φίλο από τη Θεσσαλονίκη, που ήταν επιτυχημένος και πλούσιος. Κάποια στιγμή που ήρθε για να τον φιλοξενήσουμε, είχε πάρει πολλά κιλά και δυσκολευόταν ακόμα και ν’ ανέβει τις σκάλες στο σπίτι μας. Τότε η μαμά μου τον κοίταξε και του είπε: «Όσα χρήματα κι αν βγάζεις από τη δουλειά σου, δεν έχουν κανένα νόημα αν δεν προσέχεις τον εαυτό σου! Καπνίζεις, τρως ό,τι να ‘ναι και δεν ξεκουράζεσαι! Εσύ είσαι η πιο σημαντική επένδυση, κι έχεις αφήσει ελάχιστες αναλήψεις πια από το κεφάλαιο της ζωής σου. Θα χρεοκοπήσεις, αν δεν αρχίσεις σύντομα να κάνεις και μερικές καταθέσεις!». Έτσι τον πήρε και τον πήγε στο νοσοκομείο, όπου βρήκαν ότι είχε φραγμένες αρτηρίες.
Σ’ όλη μου τη ζωή, θυμάμαι αυτή τη φράση κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται στο τρέξιμο και τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Όλοι μας χρειάζεται να βάζουμε φρένο για λίγο και να φροντίζουμε το πιο σημαντικό «εφόδιο» της ζωής μας: την υγεία μας – τον εαυτό μας.
7. Διώξε τη θλίψη μ’ ένα τραγούδι
Όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη για να μείνω μόνη μου, ήταν μια δύσκολη εμπειρία για μένα, μια μεγάλη πρόκληση, μια περίοδος γεμάτη μοναξιά. Έγραφα το πρώτο μου βιβλίο και μου έλειπε πολύ η οικογένειά μου. Η μαμά μου συχνά μου τηλεφωνούσε και μου τραγουδούσε διάφορα ελληνικά τραγούδια, για την αγάπη, τη ζωή και τη θάλασσα. Πολλές φορές τα άφηνε και ως μηνύματα στον τηλεφωνητή μου. Τώρα πια, όταν δεν είμαι καλά, το κάνω μόνη μου στον εαυτό μου. Δεν με απασχολεί το μέρος… όπου κι αν βρίσκομαι, τραγουδάω, κι αυτό με χαλαρώνει και με βοηθάει ν’ αποβάλλω το άγχος.
8. Είσαι εδώ για να είσαι χαρούμενος
Η μαμά μου έφυγε από τη ζωή πριν από 12 χρόνια. Ήμουν στο πλευρό της και της κρατούσα το χέρι. Σήμερα, μπορώ ακόμα να ακούω τη φωνή της να μου μιλάει. Ακούω όλα όσα μου έγραφε στα γράμματά της, όταν ήμουν για σπουδές – μόνη κι έρημη: «Αγάπη μου, όταν νιώθεις θλίψη, να θυμάσαι ότι εδώ ήρθες για να είσαι χαρούμενη, όχι για να ανησυχείς και να στεναχωριέσαι. Δεν ήρθες στη ζωή για να είσαι καλή στα Μαθηματικά (επειδή ήμουν πολύ κακή σ’ αυτό το μάθημα). Δεν είναι αυτός ο λόγος που ήρθες στη Γη. Ο μόνος λόγος που ήρθες σ’ αυτό τον κόσμο είναι για να είσαι χαρούμενη και να δίνεις χαρά. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχουμε έρθει εδώ όλοι μας».

Ζαχαρία Πηνελόπη

Πηγή: http://www.oprah.com/

Στιγμές Ορθοδοξίας




Παιδιά γεμάτα ιερότητα.
Με βλέμματα προσευχητικά να συμμετέχουν στα θεία δρώμενα.
Όχι, δεν είδα μόνο αυτό το κοριτσάκι στην Ρωσία να ζει την Θεία Λειτουργία.
Είδα κατ’αρχήν γονείς να στέκονται σαν λαμπάδες φωτεινές.
Είδα παιδιά να κάνουνε μετάνοιες και τον σταυρό τους με ευλάβεια δοξολογική.
Είδα δίπλα μου αγγέλους μέσα σε σώματα ανθρώπινα να μυρίζουν ουρανό…
Να προσκυνούν εικόνες και να πετούν στην χώρα της Χάριτος.
Και εγώ να στέκομαι εκεί, σαν να ζω σε παραμύθι, προσπαθώντας να σκλαβώσω στην καρδιά μου βλέμματα και κινήσεις ιερές και άγιες.
Να γίνω και εγώ μέτοχος αυτών των στιγμών.
Στιγμών Ορθοδοξίας…


Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Δώσε στο σώμα σου...

Δώσε στο σώμα το νόμο του Θεού
Και τότε θα δεις το σώμα 
Δίπλα σ΄Αυτόν που το έπλασε.

Η εικόνα του απίστου

Ο άπιστος είναι ο πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων, γιατί στερήθηκε το μοναδικό αγαθό πάνω στη γη, την πίστη, που είναι ο μόνος αληθινός οδηγός προς την αλήθεια και την ευτυχία.
Ο άπιστος είναι τόσο δυστυχής, αφού έχει στερηθεί πια την ελπίδα, το μοναδικό στήριγμα στον μακρύ δρόμο της ζωής.
Ο άπιστος είναι πάρα πολύ δυστυχής γιατί του λείπει η αληθινή αγάπη των ανθρώπων που περιβάλλει με φροντίδα τη θλιμμένη καρδιά. Ο άπιστος είναι δυστυχέστατος καθότι στερήθηκε το θείο κάλλος, τη θεία εικόνα τού Δημιουργού, την οποία ο ίδιος ο θείος καλλιτέχνης χάραξε και την οποία η πίστη αποκάλυψε.
Ο οφθαλμός του άπιστου τίποτε άλλο δεν βρίσκει μέσα στη δημιουργία, παρά μόνο τη δράση της φύσης. Η λαμπρή εικόνα του θείου Δημιουργού, το θαυμάσιο κάλλος της γι` αυτόν μένουν καλυμμένα και ανεξερεύνητα. Το βλέμμα του πλανιέται άσκοπα μέσα στο άπειρο της δημιουργίας, πουθενά όμως δεν βρίσκει την ομορφιά της σοφίας του Θεού' πουθενά δεν θαυμάζει τη θεία παντοδυναμία, πουθενά δεν ανακαλύπτει την αγαθότητα τού Θεού, τη θεία πρόνοια, τη δικαιοσύνη και την αγάπη τού Δημιουργού προς τη δημιουργία. Ο νους του δεν μπορεί να οδηγηθεί πέραν τού ορατού κόσμου, ούτε να υπερβεί τα όρια των αισθήσεων. Η καρδιά του παραμένει αναίσθητη μπροστά στην απεικόνιση της θείας σοφίας και δύναμης. Σ' αυτή δεν γεννιέται κανένα συναίσθημα λατρείας. Τα χείλη του μένουν σφραγισμένα, το στόμα του ακίνητο, η γλώσσα του ασάλευτη. Δεν βγαίνει φωνή μέσα από το στέρνο του, που να υμνεί, να δοξολογεί, να ευλογεί και να ευχαριστεί τον Θεό.
Η χαρά που είναι απλωμένη στο σύμπαν εγκατέλειψε την καρδιά του απίστου, διότι απ' αυτήν έχει απομακρυνθεί ο Θεός. Αυτό το κενό, το κάλυψε η λύπη, η βαριεστιμάρα και η ανυπομονησία. Παραμένει κακόκεφος, η δε έλλειψη φροντίδας για τα πνευματικά έχει καταλάβει το πνεύμα του. Πλανιέται μέσα στη δίχως φως και απατηλή νύχτα της ζωής αυτής, όπου καμιά ακτίνα φωτός δεν φωτίζει τους σκοτεινούς δρόμους του. Κανείς δεν καθοδηγεί, κανείς δεν κατευθύνει τα βήματά του. Στο στάδιο της ζωής είναι μόνος. Διέρχεται τον βίο του δίχως την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής. Περνά μέσα από πολλές παγίδες και κανείς δεν μπορεί να τον απελευθερώσει απ'αυτές. Πέφτει μέσα σ' αυτές και συνθλίβεται από το βάρος τους. Στις θλίψεις του κανείς δεν μπορεί να τον ανακουφίσει.
Η ειρήνη της ψυχής, η γαλήνη της καρδιάς, φυγαδεύτηκαν από την απιστία, και το πένθος κατέκλυσε τα βάθη της καρδιάς του. Η χαρά που βρίσκει ο πιστός στην εργασία των θεϊκών εντολών και η ευτυχία που προέρχεται από τον ηθικό βίο, είναι για τον άπιστο άγνωστα συναισθήματα. Η αγαλλίαση που προέρχεται από τη θρησκεία ποτέ δεν επισκέφτηκε την καρδιά του άπιστου. Η πεποίθηση που πηγάζει από την πίστη στη θεία πρόνοια και η οποία καταπαύει τις φροντίδες της ζωής, είναι γι' αυτόν μια δύναμη ακατανόητη.
Η ευχαρίστηση που προέρχεται από την αγάπη και την ευεργεσία αποτελούν για τον άπιστο παντελώς άγνωστα μυστήρια. Ο άπιστος θέτοντας ως αρχή την ύλη, περιόρισε την αληθινή ευδαιμονία του ανθρώπου στον πολύ στενό κύκλο των πρόσκαιρων απολαύσεων, φροντίζοντας πάντοτε για την ικανοποίησή τους και ασχολούμενος διαρκώς με αυτές. Τα θέλγητρα της αρετής είναι σ' αυτόν τελείως ξένα. Δεν έχει γευθεί τη γλυκύτητα αυτής της χάρης. Ο άπιστος αγνόησε ποιά είναι η πηγή της αληθινής ευτυχίας και έτρεξε, δίχως να το καταλάβει, στις πηγές της πίκρας. Η απόλαυση τού έφερε τον κορεσμό και ο κορεσμός την αηδία. Η αηδία έφερε την ανία, η ανία τη θλίψη, η θλίψη τον πόνο και ο πόνος την απόγνωση. Όλα όσα μέχρι τώρα τον έθελγαν, έχασαν τη χάρη τους. Διότι όλες οι απολαύσεις του κόσμου, ως πεπερασμένες, είναι και ανίκανες να κάνουν τον άπιστο ευτυχισμένο.
Εφόσον η καρδιά τού ανθρώπου έχει πλαστεί για να κατοικηθεί από τον Θεό, το απόλυτο αγαθό, σκιρτάει και χαίρεται μόνο με αυτό το αγαθό γιατί σ` αυτό βρίσκεται ο Θεός. Από την καρδιά όμως του άπιστου ο Θεός έχει απομακρυνθεί. Η καρδιά έχει άπειρους πόθους, αφού πλάστηκε για να περιλάβει μέσα της το άπειρο. Ωστόσο, η καρδιά τού άπιστου δεν είναι πια γεμάτη από το άπειρο και πάντα στενάζει, αναζητά και ποθεί, αλλά ουδέποτε ικανοποιείται. Κι αυτό διότι οι απολαύσεις του κόσμου είναι ανίσχυρες να καλύψουν το κενό της καρδιάς του. Οι ηδονές και οι διασκεδάσεις του κόσμου, όταν σβήνουν, αφήνουν στην καρδιά ένα κατακάθι πίκρας. Οι δε μάταιες δόξες έχουν συντρόφισσες τις θλίψεις.
Ο άπιστος αγνόησε ότι η ευτυχία του ανθρώπου δεν βρίσκεται στην απόλαυση των επίγειων αγαθών, αλλά στην αγάπη του Θεού, του απόλυτου και αιώνιου αγαθού. Εδώ βρίσκεται και η κακοδαιμονία αυτών που αγνοούν τον Θεό. Αυτός που αρνείται τον Θεό είναι σαν να αρνείται την ευτυχία του και την ατέλειωτη μακαριότητα. Αγωνίζεται δυστυχισμένος στον πολύμοχθο αγώνα της ζωής. Έτσι, απελπισμένος και με τη δειλία φωλιασμένη στην ψυχή του, βαδίζει προς τον ήδη ανοιγμένο τάφο του. Το θαυμάσιο έργο που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του, αυτό που διαδραματίζεται πάνω στην παγκόσμια σκηνή και το οποίο διευθύνει η θεία σοφία, η θεία χάρη και δύναμη κι ενώ αυτά τα ίδια είναι οι πρωταγωνιστές, με συμπαραστάτες την αρμονία και τη θεία καλοσύνη, περνάει από μπροστά του τελείως απαρατήρητο. Κυλά μπρος στα πόδια του το γλυκό νερό τού ποταμού τής χαράς και της ευτυχίας, αλλά αυτός σαν καταδικασμένος Τάνταλος, αδυνατεί να δροσίσει την ξεραμένη από την απιστία γλώσσα του, σβήνοντας τη δίψα που τον καίει, διότι το νερό που τρέχει από τη δροσογόνο πηγή της πίστης, γλιστρά και φεύγει μπροστά από τα χείλη του.
Δυστυχισμένε δούλε σκληρού τυράννου! Πώς σου έκλεψαν την ευτυχία; Πώς σου άρπαξαν τον θησαυρό; Έχασες την πίστη σου, αρνήθηκες τον Θεό σου, αρνήθηκες την αποκάλυψή Του και πέταξες την πλουσιοπάροχη δωρεά της θείας χάρης. Πόσο άθλια είναι η ζωή του ανθρώπου αυτού! Αυτή είναι μια σειρά από βάσανα, γιατί το τερπνό έχασε στα μάτια του τον τερπνό χαρακτήρα του. Η φύση γύρω του τού φαίνεται στείρα και άγονη δεν γεννά μέσα του καμιά ευχαρίστηση και κανένα χαρμόσυνο συναίσθημα. Κανένα από τα δημιουργήματα του Θεού δεν του χαμογελά. Ένα πένθιμο πέπλο έχει σκεπάσει τη χάρη της φύσης, η οποία πλέον δεν τον έλκει με κανένα της θέλγητρο. Η ζωή του έχει γίνει βάρος δυσβάστακτο και η διάρκειά της στον χρόνο που κυλάει, μοιάζει με αφόρητη ταλαιπωρία.
Να λοιπόν που η απελπισία εμφανίζεται ήδη μπροστά του σαν δήμιος κι ένα σκληρό βασανιστήριο τυραννάει τον ταλαίπωρο άνθρωπο. Το θάρρος του τον έχει κιόλας εγκαταλείψει, η αντίστασή του εξασθένησε και οι ηθικές του δυνάμεις έχουν πλέον διαφθαρεί από την απιστία. Φέρεται σαν άνθρωπος που κινείται από κάτι άλλο, δηλαδή από την απιστία, έχει δε παραδοθεί στα φοβερά δεσμά της απόγνωσης, η οποία είναι πάντα δίχως έλεος και συμπάθεια. Αποκόπτει έτσι με βία και σκληρότητα το νήμα της άθλιας ζωής του και εκσφενδονίζεται στον βυθό της απώλειας, στα μαύρα Τάρταρα, όπου τότε μόνο θα βγει, όταν τον καλέσει η φωνή τού θείου Δημιουργού του, τον οποίο απαρνήθηκε, για να δώσει λόγο για την απιστία του. Τότε θα κατακριθεί και θα σταλεί στο πυρ το αιώνιο.

Αγίου Νεκταρίου

Πηγή: http://www.paterikiorthodoxia.com/

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Ντρέπεσαι να εξομολογηθείς

Αδελφέ, δεν χρειάζεται ντροπή τώρα.
Εδώ είσαι μπροστά στο Χριστόν.
Εγώ δεν είμαι δικαστής να σε δικάσω ούτε και θα σε βάλω να μου κάνεις αναπαράσταση των πράξεών σου.
Δεν μου χρειάζεται.
Εμένα θα τ’ ακούσει το αυτί μου και μεσ’ από αυτό θα σε ακούσει Εκείνος!
Καλό είναι να ντρα­πείς μόνον εμένα και όχι τις γενεές των γενεών όλων των ανθρώπων έν τη Ημέρα της Κρίσεως.
Προς τι λοιπόν η ντροπή;

Άραγε ο χρόνος σου είσαι σίγουρος ότι είναι δικός σου

Ένας άγνωστος άντρας κάθισε στο μετρό στην Ουάσιγκτον και ξεκίνησε να παίζει με το βιολί του. Ήταν ένα κρύο πρωινό του Ιανουαρίου. Έπαιξε έξη κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά.Σε αυτό το χρονικό διάστημα μιας και ήταν ώρα αιχμής υπολογίστηκε ότι περάσαν από μπροστά του 1.100 άνθρωποι ,οι περισσότεροι με κατεύθυνση στην εργασία τους.
Μετά από τρία λεπτά παιξίματος του βιολιού ένας ηλικιωμένος πρόσεξε τον διαφορετικό ήχο στον σταθμό! Έκοψε ταχύτητα και σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα ,μετά έφυγε φουριόζος για να προλάβει το πρόγραμμα του η την δουλειά του.
Μετά από ένα λεπτό ο άγνωστος βιολιστής κέρδισε το πρώτο του δολάριο σαν φιλοδώρημα. Μια γυναίκα πέταξε τα λεφτά στο καπέλο και έφυγε βιαστικά χωρίς καν να σταματήσει.
Μερικά λεπτά αργότερα κάποιος κοντοστάθηκε ακουμπώντας στον τοίχο για να τον ακούσει ,αλλά κοίταξε το ρολόι του και ξεκίνησε πάλι βιαστικά να φύγει.Μάλλον είχε αργήσει στην δουλειά του.
Ο μόνος που έδωσε μεγάλη προσοχή στον άγνωστο βιολιστή μας ήταν ένας τρίχρονος πιτσιρικάς .Η μάνα του τον σβάρνισε να μην κοντοσταθεί αλλά ο πιτσιρίκος πεισματικό στάθηκε να ακούσει τον βιολιστή! Τελικά η μητέρα με βίαιη κίνησή παρέσυρε τον πιτσιρίκο να περπατήσει μαζί της. Ο πιτσιρικάς συνέχιζε περπατώντας να κοιτάζει συνέχεια τον βιολιστή.
Την συμπεριφορά του πρώτου μικρού ακολούθησαν γενικά πολλά παιδιά της ηλικίας του αλλά πάντα οι γονείς χωρίς καμιά εξαίρεση κατάφερναν με την βια να τα παρασύρουν στην δική τους ταχύτητα και "ζάλη".
Στα 45 λεπτά που έπαιξε ο βιολιστής μόνο έξι άνθρωποι σταμάτησαν και τον άκουσαν για πολύ λίγο.Περίπου είκοσι του έδωσαν χρήματα αλλά συνέχισαν με την ίδια ταχύτητα να προχωρούν. Ο βιολιστής "κέρδισε" σε αυτό τον χρόνο 32 δολάρια. Όταν σταμάτησε να παίζει η ησυχία αγκάλιασε τον σταθμό και κανένας δεν κατάλαβε την διαφορά! Κανείς δεν χειροκρότησε ,κανείς δεν έδειξε κάποιο θαυμασμό!
Κανείς δεν το ήξερε αλλά ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell,ένας από τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο! Είχε παίξει ένα από τα πιο  εμπνευσμένα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ στο βιολί, ένα κομμάτι  αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων!
Πριν δυο μέρες είχε παίξει σε ένα θέατρο και είχε ξεπουλήσει όλα τα εισιτήρια με τιμ εισιτηρίου 100 ευρώ μέσω όρο!
Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία ! Ο Joshua Bell έπαιξε ινκόγκνιτο στο μετρό μετά από συνεννόηση με την Washington Post που είχε προγραμματίσει ένα πείραμα κοινωνικής μηχανικής σχετικά με την αντίληψη, το γούστο, και τις προτεραιότητες των ανθρώπων!
Τα ερωτήματα που τέθηκαν είναι:
Σε κοινό περιβάλλον σε μια μη κατάλληλη ώρα:
Μπορούμε να καταλάβουμε την ομορφιά;
Να την αισθανθούμε;
Σταματάμε να την εκτιμούμε;
Μπορούμε να εκτιμήσουμε το ταλέντο σε μια αναπάντεχη στιγμή;
Τελικά στο μόνο που δεν απάντησε το πείραμα ήταν...
Αν δεν έχουμε το χρόνο να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου που παίζει την καλύτερη μουσική που γράφτηκε ποτέ ,πόσα άλλα πράγματα χάνουμε;
Άραγε ο χρόνος σου είσαι σίγουρος ότι είναι δικός σου;

Πηγή: http://perivolipanagias.blogspot.gr/

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Συγχώρα με,αγάπη μου



Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου...
Δινόσουνα ολάκερη
Και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια
Αν ολάκερη έχεις δοθεί...
Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου τότε που μου χαμογελούσες...
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα ονειρά μου αγαπημένη μου..
Μα και τι να πει κανείς...
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα...
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου έζησα όλη τη ζωή...
Θα ξαναβρεθούμε μία μέρα και τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας...
Θάθελα να φωνάξω τ' ονομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη...
Να το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο, καμιά ελπίδα να μη πεθάνει...
Θεέ μου πόσο ήταν όμορφη σαν ένα φωτισμένο δέντρο μία παλιά νύχτα των Χριστουγέννων
Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω...
Μισώ τα μάτια μου, που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου...
Θα σ' ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει, ακούγοντας μακριά τη βουή μίας μεγάλης γιορτής σ' αναζητάω σαν τον τυφλό, που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ' ένα σπίτι που' πιάσε φωτιά, α, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ για να σε συναντήσω γι΄ αυτό έγινε ο κόσμος...
Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις, κλείνεις έξω απ' την πόρτα σου έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο...
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί...
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ' την πόρτα σου, εσύ θα ξέρεις πως πέθανε σφαγμένος απ' τα μαχαίρια του φιλιού, που ονειρευότανε για σένα...
Ποδοπάτησε με, να έχω τουλάχιστον την ευτυχία να μ' αγγίζεις...

Κάθε πότε να κοινωνούμε;

Ποιους απ’ αυτούς θα επιδοκιμάσουμε;
Όσους μια φορά, όσους πολλές η όσους λίγες φορές μεταλαμβάνουν;
Ούτε τους μία ούτε τους πολλούς ούτε τους λίγες, μα εκείνους που πλησιάζουν στο Άγιο Ποτήριο με καρδιά αγνή, με βίο ανεπίληπτο. Αυτοί ας κοινωνούν πάντα.
Οι άλλοι, οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, ας μένουν μακριά από τα Άχραντα Μυστήρια, γιατί αλλιώς κρίμα και καταδίκη ετοιμάζουν για τον εαυτό τους.
Ο Άγιος Απόστολος λέει: «Όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου, προκαλώντας την καταδίκη του» (Α΄ Κορ. 11:27, 29). Θα τιμωρηθεί, δηλαδή, τόσο αυστηρά, όσο και οι σταυρωτές του Χριστού, αφού κι εκείνοι έγιναν ένοχοι αμαρτήματος απέναντι στο σώμα Του.
Πολλοί από τους πιστούς έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο περιφρονήσεως των Αγίων Μυστηρίων, ώστε, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητες κακίες και δεν διορθώνουν καθόλου τον εαυτό τους, κοινωνούν στις γιορτές απροετοίμαστοι, μη γνωρίζοντας ότι προϋπόθεση της Θείας Κοινωνίας δεν είναι η γιορτή, αλλά, καθώς είπαμε, η καθαρή συνείδηση. Καί όπως αυτός που δεν αισθάνεται κανένα κακό στη συνείδησή του, πρέπει καθημερινά να προσέρχεται στη Θεία Κοινωνία, έτσι κι αυτός που είναι φορτωμένος αμαρτήματα και δεν μετανοεί, πρέπει να μην κοινωνεί ούτε στη γιορτή.
Γι’ αυτό και πάλι σας παρακαλώ όλους να μην πλησιάζετε στα Θεία Μυστήρια έτσι απροετοίμαστοι κι επειδή το απαιτεί η γιορτή, αλλά αν κάποτε αποφασίσετε να λάβετε μέρος στη Θεία Λειτουργία και να κοινωνήσετε, να καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, από πολλές μέρες πριν, με τη μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη φροντίδα για τα πνευματικά πράγματα.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Νύχτα....

Ο Χριστός, είναι ο αιώνια ερχόμενος Κύριος, ο Νυμφίος των καρδιών μας, ο εραστής ομού και ο ερωμένος, που έρχεται και μας αναζητά για να μας σώσει «εν τω μέσῳ της νυκτός». Η νύχτα, δεν είναι μόνο η κατάσταση του κακού και της αθλιότητας, των παθών και των δαιμόνων, της δαιμονικής απάτης και ακαθαρσίας, της πονηρίας και της αλλοτριώσεως, του φόβου και του σκότους, του τρόμου και του θανάτου. Στην ασκητική μας Παράδοση, γίνεται καιρός στεναγμών και δακρύων, μετάνοιας και αναμονής των μεγάλων γεγονότων της σωτηρίας «εν Χριστώ»• γεγονότων οριακών για την προσωπική μας ζωή. Όπως ομολογεί ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, «όποιος έφτασε σε πνευματική γνώση, θαυμάζει και τη νύχτα, γιατί σε όλους είναι ωφέλιμη. Στους πρακτικούς δίνει ησυχία και ευκαιρία προσευχής. Τους πενθικούς τούς οδηγεί στη μνήμη του θανάτου και του Άδη. Και εκείνους που επιδιώκουν την ηθική, τους οδηγεί στην ακριβέστερη μελέτη και έρευνα των θείων ευεργεσιών και την τακτοποίηση των ηθών (Ψαλμ. δ΄ 5). Για τους θεωρητικούς η νύχτα έχει πολλές θεωρίες. Τους θυμίζει την Κοσμοποιΐα… και ο θεωρητικός έχει την αίσθηση ότι είναι μόνος σαν τον Αδάμ, και υμνεί τον Κτίστη και Δημιουργό της κτίσεως, με γνώση μαζί με τους Αγγέλους. Όταν γίνονται βροντές και αστραπές, συλλογίζεται την Ημέρα της Κρίσεως. Από την ανατολή του αυγερινού και της αυγής, κατανοεί τη φανέρωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού (Ματθ. κδ΄ 30). Από το ξύπνημα των ανθρώπων από τον ύπνο, συμπεραίνει την κοινή ανάσταση• ενώ από την ανατολή του ηλίου, την έλευση του Κυρίου».
Επιθυμούμε να επαναλάβουμε τους λόγους του Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ (1874–1948), σύμφωνα με τους οποίους, «η νύχτα δεν έχει λιγότερη αίγλη, δεν είναι λιγότερο θεία από την ημέρα. Τη νύχτα λάμπουν τα άστρα. Η νύχτα φέρνει αποκαλύψεις, που η ημέρα δεν τις ξέρει. Είναι η “ώρα της ανέκφραστης νοσταλγίας”. Είναι αγία, είναι πιο μεταφυσική, πιο οντολογική από την ημέρα». Η ελπίδα αυτής της μεταμορφώσεως της νύκτας είναι ο καρπός της ελεύσεως και παρουσίας του Χριστού «εν τω μέσῳ της νυκτός», ο Οποίος «ερρυσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέστησεν εις την βασιλείαν της αγάπης» (Κολ. α΄ 13). Εμείς, βέβαια, εξακολουθούμε να κατασκευάζουμε τη μυστηριώδη νύκτα για να κρύβουμε τα έργα του σκότους, τα φαύλα έργα, να αποκρύπτουμε τον αργό θάνατο της άθεης ζωής μας. Και ο Χριστός, Αυτός ο αμετανόητα ερωτευμένος μαζί μας, εξακολουθεί να έρχεται τη νύκτα, «εν τω μέσῳ της νυκτός», στην καρδιά της νύκτας, στο σκοτάδι του Άδη της καρδιάς και της ιστορίας μας και να απογυμνώνει, να κρίνει και να φωτίζει τα πάντα στο φως της αναστάσεώς Του, στην οποία χαιρόμαστε το φως της Πρώτης και Όγδοης ημέρας της Δημιουργίας. Μπορούμε, λοιπόν, να Τον προσδοκούμε γιατί Εκείνος επιμένει πραγματικά να έρχεται στην αφεγγή νύκτα των τυραννικών παθών μας, στη θλίψη των εσκοτισμένων καρδιών μας, στην τρέλα της κακής μοναξιάς, στον τρόμο της «αθεΐας της νύκτας» των καιρών μας.
Ο Χριστός είναι «ο ων, ο ην και ο ερχόμενος» (Αποκ. α΄ 4). Έρχεται, γιατί δε θέλει να μείνουμε μόνοι στο φόβο της νύκτας μας, αλλά προπαντός γιατί Εκείνος πρώτος ποθεί τη σωτηρία μας στην κοινωνία της αγάπης, όπως αυτή φανερώθηκε στο Σταυρό Του. Έρχεται για να αυτοαποκαλυφθεί ως το εσώτατο Μυστήριο των πάντων και το Όνομα που συγκρατεί σύμπαντα τον κόσμο, ως το αρχέτυπο και το τέλος όλων των δημιουργημένων όντων, των προσώπων και των πραγμάτων, ως το κατάλυμα όλων των ανθρώπινων ερώτων και η κατάπαυση όλων των έσχατων ερωτημάτων μας. Η έλευση του Κυρίου, του Νυμφίου της Εκκλησίας, αποτελεί πρόσκληση και τιμή στην ελευθερία και την αγάπη μας, στην ελεύθερη αγάπη μας ή την ελευθερία των υιών, για να θελήσουμε να συνειδητοποιήσουμε, έστω και την έσχατη ώρα, τον θεανθρώπινο χαρακτήρα της προσωπικής μας φύσεως, ότι δηλαδή εμείς οι άνθρωποι και στην πτώση μας είμαστε αδελφοί και φίλοι Του, οικείοι και συνδαιτυμόνες στην τράπεζα της ζωής και της αναστάσεώς Του. Γι’ αυτήν την πρόσκληση και την τιμή ο Χριστός γίνεται ο επαιτών, ο παρακαλών, ο καρτερών, ο αναμένων, για να μη μείνει ο άνθρωπος ενδεής, απαρηγόρητος, μεθυσμένος, απελπισμένος.

Εγώ όσους φιλώ, ελέγχω και παιδεύω• ζήλευε ουν και μετανόησον.
Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω• εάν τις ακούσει της φωνής Μου και ανοίξει την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ Εμού. (Ἀποκ. γ΄ 19–20).

Πηγή: http://toeilhtarion.blogspot.gr/

Η Σαρακοστή του Πάσχα

Σε αντίθεση με αυτό που πολλοί νομίζουν ή αισθάνονται η Σαρακοστή του Πάσχα είναι περίοδος χαράς. Είναι ο καιρός εκείνος που μας δίνεται η δυνατότητα να αποτινάξουμε κάθε τι άσχημο και θανατηφόρο από μέσα μας για να βρούμε πάλι τη δύναμη να ζήσουμε να βιώσουμε σε όλο το βάθος του το μυστήριο στο οποίο είμαστε καλεσμένοι. Αν δεν κατανοήσουμε αυτή την ποιότητα της χαράς στη νηστεία θα τη μετατρέψουμε σε μια καρικατούρα σε μια περίοδο κατά την οποία στο όνομα του Θεού θα κάνουμε τη ζωή μας μίζερη. Μπορεί, πράγματι, αυτή η ιδέα της χαράς που πλέκεται με την επίπονη προσπάθεια και τον ασκητικό αγώνα να φαίνεται περίεργη, όμως αγκαλιάζει με καθολικό τρόπο τη ζωή της Εκκλησίας. Η Βασιλεία του Θεού είναι κατάκτηση. Δεν χαρίζεται απλά σε εκείνους που αδιάφορα και τεμπέλικα την περιμένουν να έρθει.Για όσους την αναμένουν με τέτοιο πνεύμα θα έρθει, αλλά στο μέσον της νύχτας σαν την Ημέρα της Κρίσης. Σαν τον κλέφτη που τρυπώνει όταν δεν τον περιμένεις, σαν το Νυμφίο που φθάνει ενώ οι μωρές παρθένες κοιμούνται. Δεν είναι όμως αυτός ο τρόπος που θα πρέπει να προσμένουμε την Κρίση και τη Βασιλεία. Χρειάζεται να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας σε μία νέα κατανόηση που θα μας επιτρέψει να ξαναβρούμε μέσα μας αυτό από το οποίο περιέργως έχουμε αποξενωθεί: Τη χαρά της προσμονής της Ημέρας του Κυρίου κι ας ξέρουμε ότι αυτή θα είναι η Ημέρα της Κρίσεως. Ίσως μας ξενίζει το γεγονός ότι στην Εκκλησία κηρύττουμε ως Ευαγγέλιο, δηλαδή "καλό άγγελμα"  αυτό της Κρίσεως κι όμως αναφωνούμε: "Έρχου Κύριε, ταχύ"
Γιατί η Ημέρα του Κυρίου δεν είναι φόβος αλλά ελπίδα.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Μην περιορίζεις την αρετή της νηστείας

Μην περιορίζεις την αρετή της νηστείας μόνο στη δίαιτα.
Αληθινή νηστεία δεν είναι μόνο η αποχή από ορισμένα φαγητά, αλλά και η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες:
Να μην αδικήσεις κανένα.
Να συγχωρήσεις τον πλησίον σου για τη λύπη που σου προξένησε, για το κακό που σου έκανε, για τα λεφτά που σου χρωστάει. Διαφορετικά, μολονότι δεν τρως κρέας, τρως τον ίδιο τον αδελφό σου.
Μολονότι εγκρατεύεσαι στο κρασί δεν εγκρατεύεσαι στις κακολογίες.
Μολονότι νηστεύεις ως το βράδυ ξοδεύεις την ημέρα σου στα δικαστήρια.

Μέγας Βασίλειος

Για τη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

Με τον Μωσαϊκό Νόμο πρόσταξε ο Θεός τους Ισραηλίτες να ξεχωρίζουν κάθε χρόνο το ένα δέκατο από όσα θα αποκτούν και να τα αφιερώνουν στον Θεό και, κάνοντας αυτό, να παίρνουν ευλογία για όλα τους τα έργα (βλ. Λευϊτικό κζ΄30•Αριθμ. ιη΄21,24,26•Δευτερονόμιο ιδ΄24• Β΄ Χρονικών λα΄5). Έχοντας υπόψη τους αυτό οι Άγιοι Απόστολοι, σκέφτηκαν και αποφάσισαν, για να βοηθήσουν και να ευεργετήσουν τις ψυχές μας, να μας παραδώσουν κάτι υψηλότερο και τελειότερο. Δηλαδή, να αφιερώνουμε στον Θεό το ένα δέκατο των ημερών της ζωής μας, για να ευλογούνται έτσι τα έργα μας και κάθε χρόνο να παίρνουμε συγχώρεση.
Λογάριασαν λοιπόν και χαρακτήρισαν σαν “άγιες” από τις τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες του χρόνου, αυτές τις επτά εβδομάδες των αγίων νηστειών. Και, έτσι, ξεχώρισαν επτά εβδομάδες. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, συμφώνησαν να προστεθεί σε αυτές και άλλη μία εβδομάδα (=η εβδομάδα της “Τυρινής”). Αυτό έγινε για να προγυμνάζονται και να προετοιμάζονται όσοι πρόκειται να μπουν στο κοπιαστικό στάδιο των νηστειών, αλλά και για να τιμήσουν τον αριθμό των ημερών της αγίας Τεσσαρακοστής που νήστεψε ο Κύριός μας (Ματθ. δ΄ 2).
Αν αφαιρέσουμε τα Σάββατα και τις Κυριακές (κατά τα οποία έχουμε μερική παύση νηστείας καταλύοντας λάδι), οι υπόλοιπες οκτώ εβδομάδες γίνονται σαράντα ημέρες, τιμώντας ξεχωριστά την νηστεία του Μεγάλου Σαββάτου, επειδή είναι πολύ ιερή αυτή η ημέρα καθώς και η μόνη ημέρα νηστείας ανάμεσα σε όλα τα άλλα Σάββατα του χρόνου. Οι δε επτά εβδομάδες, χωρίς τα Σάββατα και τις Κυριακές, γίνονται τριάντα πέντε ημέρες. Αν προστεθεί σε αυτές και η νηστεία του Μεγάλου Σαββάτου, καθώς και η μισή νύχτα της Λαμπρής, γίνονται τότε συνολικά τριάντα έξι και μισή ημέρες. Που είναι ακριβώς το ένα δέκατο από τις τριακόσιες εξήντα ημέρες του χρόνου. Γιατί, το ένα δέκατο του τριακόσια, είναι το τριάντα• του εξήντα, το έξι• και του πέντε, το μισό.
Συμπληρώνονται λοιπόν έτσι, συνολικά, τριάντα έξι και μισή ημέρες, όπως είπαμε. Αυτή είναι η λεγόμενη “δεκάτη”, όπως θα έλεγε κανείς, όλου του ενιαυτού που καθιέρωσαν οι Άγιοι Απόστολοι. Για να γίνει αφορμή αυτή η "δεκάτη" να καθαριστούμε από τις αμαρτίες και να οδηγηθούμε προς την μετάνοια.
Μακάριος, αδελφοί μου, είναι όποιος φυλάει με επιμέλεια τον εαυτό του, αυτές τις άγιες ημέρες. Γιατί και αν ακόμη, ως άνθρωπος, έτυχε να πέσει στην αμαρτία, είτε από αδυναμία, είτε από αμέλεια, όμως έδωσε ο Θεός τις άγιες αυτές ημέρες, ώστε αν αγωνιστεί με πνευματική αγρύπνια και ταπεινοφροσύνη και φροντίσει τον εαυτό του και μετανοήσει, να (μπορέσει να) καθαριστεί από τις αμαρτίες ολόκληρου του χρόνου.
Καθένας, λοιπόν, που επιθυμεί να καθαριστεί από τις αμαρτίες του, με την νηστεία αυτών των ημερών, πρέπει πρώτα–πρώτα να προσέχει τι θα τρώει. Αλλά έχουμε όμως ανάγκη, όχι μόνο να προσέχουμε την διατροφή μας, αλλά και να απομακρυνόμαστε και από κάθε άλλη αμαρτία.
Ώστε, όπως ακριβώς νηστεύουμε από τροφές, έτσι να νηστεύει και η γλώσσα μας και να είναι μακριά από την καταλαλιά, από το ψέμα, από την οργή και, γενικά, από κάθε αμαρτία που γίνεται με την γλώσσα. Παρόμοια, να νηστεύουμε με τα μάτια μας, δηλαδή να μην κοιτάζουμε μάταια πράγματα, να μην πέφτουμε στην “παρρησία” με τα μάτια, να μην κοιτάζουμε κάποιον αδελφό με αναίδεια. Παρόμοια, και τα χέρια και τα πόδια να εμποδίζουμε από κάθε κακό. Και νηστεύοντας έτσι, όπως λέει και ο Μέγας Βασίλειος, με “νηστεία (που να είναι) δεκτή (στον Θεό), απέχοντας από κάθε άλλη κακία” που διαπράττεται με όλες μας τις αισθήσεις, ας προσέλθουμε τότε κατά την αγία Ημέρα της Αναστάσεως, ανανεωμένοι, καθαροί και άξιοι...

Πηγή: http://toeilhtarion.blogspot.gr/

Η σημασία της Καθαράς Δευτέρας

Η Καθαρά Δευτέρα έχει δεσπόζουσα σημασία για τη Χριστιανοσύνη καθώς αποτελεί την ημέρα καθαρισμού του σώματος από το κρέας και την ενάσκηση των αρετών από το πνεύμα ΑΠΟΤΕΛΕΙ την πρώτη ημέρα της Σαρακοστής, της νηστείας που φτάνει μέχρι το Πάσχα.
Μέσα από αυτή, ο πιστός μπαίνει στη χρονική περίοδο που καταλήγει στα Πάθη, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Ταυτόχρονα, όμως, μέσα από την πάροδο των αιώνων και την ενσωμάτωση εθίμων από άλλες λατρείες και παραδόσεις.
Η Καθαρά Δευτέρα συνδέεται και με τις Απόκριες μία προσαρμογή παγανιστικών εθίμων και τυπική αποδοχή τους από τη Χριστιανική Θρησκεία.
Οι ρίζες της αποκριάς εντοπίζονται στην αρχαία Ελλάδα και στις διάφορες διονυσιακές τελετές.
Σημειολογικά η λέξη αποκριά (όπως και το καρναβάλι) σημαίνει τη μη κατανάλωση κρέατος.
Η Καθαρά Δευτέρα είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής με την οποία, όμως, σηματοδοτείται και το τέλος των Αποκριών.
Παράλληλα, μέρη του εθιμοτυπικού των Αποκριών, όπως το κάψιμο του καρνάβαλου ενσωματώθηκαν κατά το Μεσαίωνα και μεταλλάχθηκαν στο διάβα του χρόνου.
Θεωρείται πως η μέρα αυτή λέγεται Καθαρά Δευτέρα διότι από το πρωί οι άνθρωποι καθαρίζουν τα σκεύη τους από το κρέας και στη συνέχεια το σώμα τους αφού ξεκινάει η νηστεία.
Τις 40 ημέρες που θα ακολουθήσουν, αντίστοιχα με τις ημέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο οι χριστιανοί δεν καταναλώνουν κρέας, λάδι και άλλα υλικά στην προσπάθειά να καθαρίσουν το σώμα τους. Αν και παλιότερα, ο κατάλογος αυτών των υλικών ήταν ατελείωτος σήμερα τηρείται κυρίως από τους Ιερωμένους ενώ το ποίμνιο απλώς αντικαθιστά τα κρέατα με τα θαλασσινά, πλην της Μεγάλης Εβδομάδας όπου η νηστεία είναι πιο αυστηρή.
Ταυτόχρονα, αυτές τις μέρες ιδιαίτερης εκτίμησης χαίρει η λαγάνα που θεωρείται αντίστοιχη των "άζυμων" της Παλιάς Διαθήκης καθώς δεν επιτρέπονται τα αρτύσιμα φαγητά.
Η γιορτή του Πάσχα είναι η σημαντικότερη γιορτή της χριστιανοσύνης και οι εκδηλώσεις πριν από αυτή είναι εξίσου σημαντικές. Η Καθαρά Δευτέρα, αν και έχει συνδεθεί περισσότερο με το εθιμοτυπικό μέρος της δηλαδή, τις λαγάνες, το χαλβά και το πέταγμα του αετού συμβολίζει την ψυχική καθαρότητα που πρέπει να αποκτήσουν οι πιστοί για να υποδεχτούν το γεγονός της Ανάστασης του Θεανθρώπου. Για τους ορθόδοξους, η Καθαρά Δευτέρα ξεφεύγει από το ανθρώπινο για να υψωθεί στο πνευματικό επίπεδο και αυτό αποτυπώνεται στις ακολουθίες.
Όπως τονίζει και ο εκπρόσωπος της αρχιεπισκοπής, Πατέρας Τιμόθεος Άνθης "για μας τους Χριστιανούς Ορθόδοξους η Καθαρά Δευτέρα είναι η έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής. Πρόκειται για έναν πνευματικό αγώνα για να προετοιμαστεί και να βιώσει ο χριστιανός το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού". Ο ίδιος τονίζει με νόημα πως ανεξάρτητα με τη σημασία που οι περισσότεροι δίνουν σ' αυτή τη μέρα
"Πρόκειται για έναν πνευματικό αγώνα μέσω της νηστείας και την ενάσκηση των αρετών".

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Μεγάλη Τεσσαρακοστή... πορεία χαρμολύπης

Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ξεκινά από αύριο, αδελφοί μου, συνιστά την πνευματικότερη λατρευτική διαδρομή του Εκκλησιαστικού έτους, κατά την οποία η Εκκλησία μας καλεί σε μία πορεία εσωστρέφειας και διαρκούς και ειλικρινούς ενδοσκόπησης.
Δικαίως ο υμνωδός την ονομάζει «Στάδιον των αρετών» (Στιχηρό των Αίνων Κυριακής της Τυρινής), αφού στο στίβο της καλούμαστε ν’ αναμετρηθούμε με τον κακό μας εαυτό, να νικήσουμε την παθογόνο ανθρώπινη φύση μας και να καλλιεργήσουμε τα πνευματικά χαρίσματα που o Θεός μάς χάρισε. Πρόκειται, λοιπόν, για έναν αγώνα, επίπονο και διαρκή, κοπιώδη μα και συναρπαστικό, στόχος του οποίου είναι η ίδια η θνητότητά μας.
Η Σαρακοστιανή αυτή πορεία θα μπορούσε να θεωρηθεί και σαν ένα προσκύνημα στα ιερά της πίστεως και της πνευματικής ζωής,σαν ένα ταξίδι με προορισμό την αυτογνωσία που οδηγεί στην Θεογνωσία. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο να το πραγματώσουμε στηριζόμενοι μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Το προσκύνημα αυτό διεξάγεται με τη συνάντηση δύο θελήσεων, της Θείας και της ανθρώπινης, γι’ αυτό και, στη διάρκειά του, η Εκκλησία μάς εφοδιάζει με πλείστα όσα πνευματικά εφόδια, που δίνουν το αληθινό νόημα και αποκαλύπτουν τον πραγματικό σκοπό της υπάρξεώς μας.
Και αυτά τα εφόδια είναι οι υψίστου πνευματικού περιεχομένου Ιερές Ακολουθίες, η προσευχή, η νηστεία, η ελεημοσύνη, η πορεία της μετανοίας, η συχνή Θεία Κοινωνία. Όλα αυτά συντελούν στο να μαλακώσει η καρδιά μας «τόσο ώστε να μπορεί να ανοιχτεί στις πραγματικότητες του πνεύματος, να αποκτήσει την εμπειρία της κρυμμένης "δίψας και πείνας" για επικοινωνία με το Θεό» (π. Αλέξανδρος Σμέμαν, Μεγάλη Σαρακοστή, σ. 36).
Η πλημμυρίδα των Ιερών ακολουθιών αυτής της περιόδου δίνει στην προσωπική μας προσευχή, αλλά και στην προσευχή της εκκλησιαστικής κοινότητας, τη μορφή μιας αγωνιώδους ικεσίας, προϊόν της αποκάλυψης που εξελίσσεται μέσα μας. Φανερώνει την πραγματική μας κατάσταση, του κενού, της ανεπάρκειας, της πνευματικής ένδειας, αλλά και της απογοήτευσης που προκαλεί η απομάκρυνση από τη ζωή της Εκκλησίας και το θέλημα του Θεού.
Όταν αποφασίσουμε να δούμε κατάματα και χωρίς υποκρισία τον εαυτό μας, όταν αποβάλουμε την εγωπάθεια και τον ναρκισσισμό μας, δεν μπορούμε παρά να ψελλίσουμε αυτομεμφόμενοι «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου… δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα…» (Ευχή Οσίου Εφραίμ του Σύρου) τραγικά να αναρωτηθούμε «πόθεν άρξομαι θρηνείν τας του αθλίου μου βίου πράξεις!» (Μέγας Κανών) και να ικετεύσουμε προσευχόμενοι«Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι…» (Μέγα Προκείμενον Κατανυκτικού Εσπερινού).
Αυτή η τελευταία υμνολογική ικεσία, αποκαλύπτει ένα γεγονός που, όσο κι αν θέλουμε να το αγνοήσουμε ή να το αποφύγουμε, απασχολεί και επηρεάζει τη ζωή και τα έργα μας, τόσο ώστε να ζητούμε από το Θεό να εγκύψει πάνω μας για να σωθούμε. Το συναίσθημα της θλίψεως, προϊόν πολλών και ποικίλων παραγόντων, επισκέπτεται συχνά τη ζωή μας και αναστατώνει τον εσωτερικό μας κόσμο.
Ένα πελώριο «γιατί» ορθώνεται τότε μπροστά μας, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την προσπάθειά μας να ξεπεράσουμε και να νικήσουμε τις θλίψεις. Ένα «γιατί» ικανό να μάς εξεγείρει ακόμα και κατά του Θεού, στον οποίο συχνά επιρρίπτουμε τις ευθύνες των προβλημάτων μας αρνούμενοι να κοιτάξουμε, με ειλικρίνεια, πίσω από τα πράγματα για να δούμε την αλήθεια. Μια αλήθεια που διδάσκει, τελικά, ότι «η ζωή δεν αποτελεί αυτοσκοπό για τον άνθρωπο. Από εκείνον εξαρτάται προς ποίους στόχους θα τη στρέψει για να την αιτιολογήσει, να τη δικαιώσει, να την εκμεταλλευτεί, αλλά και να την εξευτελίσει ακόμα» (Μενέλαος Παλάντιος, «Όσα χρείη ποιείν», σελ. 12)
Ποιος είναι αυτός που μπορεί να σταθεί στήριγμα στις δοκιμασίες και στις αγωνίες της ζωής; Ποιος μπορεί να σπογγίσει τα δάκρυα του πόνου, να θεραπεύσει την οδύνη του θανάτου, να άρει τον ζυγό της αμαρτίας, παρέχοντας την άφεση, εκτός από τον Θεάνθρωπο Ιησού; Εκτός από Εκείνον που προειδοποίησε τους δικούς του ανθρώπους ότι  «εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε. Αλλά θαρσείτε, εγώ γαρ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ' 33). Γι’ αυτό και ο υμνωδός συνεχίζει προσευχόμενος «Ταχύ επάκουσόν μου. Πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσε αυτήν».
Ο Κύριος περιμένει να ερεθίσουμε την σταυρωμένη αγάπη Του, με τους χτύπους και τους παλμούς της πίστεώς μας, για να σπεύσει να σηκώσει τον δικό μας σταυρό των θλίψεων, σαν άλλος Κυρηναίος. Και αυτή είναι η ελπίδα μας, τελικά, η ελπίδα που μπορεί να μας κάνει να ξεπεράσουμε τα ανθρώπινα για να νικήσουμε και να καταξιώσουμε την ύπαρξή μας. Ας μην αφήσουμε να χαθεί η ελπίδα. Και αυτήν τη Σαρακοστή ας την καλλιεργήσουμε όντας βέβαιοι ότι όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους, ότι την παγωνιά του χειμώνα διαδέχεται η άνοιξη, τη Μεγάλη Παρασκευή η Κυριακή του Πάσχα, το Πάθος ακολουθεί η Ανάσταση.
Καλή Σαρακοστή!

Τη Κυριακή της Τυρινής Δοξαστικόν των Αίνων Δημήτριος Σύλλας (†1938)



Έφθασε καιρός, η των πνευματικών αγώνων αρχή, η κατὰ των δαιμόνων νίκη, η πάνοπλος εγκράτεια, η των Αγγέλων ευπρέπεια, η προς Θεὸν παρρησία· δι’ αυτῆς γαρ Μωϋσής, γέγονε τω Κτίστῃ συνόμιλος, και φωνὴν αοράτως, εν ταις ακοαίς υπεδέξατο· Κύριε, δι’ αυτής αξίωσον και ημάς, προσκυνήσαί σου τα Πάθη και την Αγίαν Ανάστασιν, ως φιλάνθρωπος.

Ο Δημήτριος Σύλλας υπήρξε πρωτοψάλτης του Μητροπολιτικού Ναού των Τρικάλων.

Πηγή: http://proslalia.blogspot.gr/

Βρισκόμαστε στο κατώφλι της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής

Κυριακή της Τυρινής.
Ονομάζεται έτσι γιατί επιτρέπεται η κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων την Κυριακή αυτή, αλλά και την εεβδομάδα που προηγείται.Ο Απόστολος των εθνών μας καλεί να εγκαταλείψουμε τον αμαρτωλό τρόπο ζωής και να επιλέξουμε το δρόμο της αρετής που είναι λουσμένος από το φως του Χριστού. Αυτό  είναι  και  το  μήνυμα  που  στέλνει  η  Εκκλησία  μας,  λίγο πριν  εισέλθουμε  στο «Στάδιο  των  αρετών». Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι μια πορεία με  εσωτερικά χαρακτηριστικά, όπου καλούμαστε να γνωρίσουμε  τον  εαυτό  μας,  για  να  συναντήσουμε  τον  Θεό  μας αναστημένο  εκ  των  νεκρών,  αφού  περάσουμε  από  το  καμίνι  του Πάθους  και  του  Σταυρού.  Σ’ αυτή  την  πορεία,  που  εικονίζει  την πορεία  ολόκληρης  της  ζωής  του  Χριστιανού,  οφείλουμε να εγκαταλείψουμε  τα  πάθη  μας,  να  παλέψουμε  με  τις  αδυναμίες,  να αναμετρηθούμε με τον κακό εαυτό μας. Αυτά θα τα επιτύχουμε αφού χρησιμοποιήσουμε  τις  πνευματικές  εκείνες  δυνατότητες, που  μάς παρέχει η Εκκλησία μας,  για  τις  οποίες  ομιλεί ο Απόστολος Παύλος. Αυτές είναι οι αρετές. Οι αρετές – πνευματικά γυμνάσματα, στα οποία καλούμαστε να συναγωνιστούμε  την περίοδο  που  ανοίγεται  μπροστά  μας,  είναι  η νηστεία, η προσευχή, η  ταπείνωση, η  ελεημοσύνη, η  αγάπη, κυρίως, όμως, η μετάνοια. Όλα αυτά  τα πνευματικά κεφάλαια  συνθέτουν  τον καμβά του πνευματικού μας αγώνα και βοηθούν στην πνευματική μας ολοκλήρωση  και  τελική  ένωσή  μας  με τον  Θεό.  Πρέπει,  όμως,  να ξεκαθαρίσουμε  κάτι  πολύ  σημαντικό.  Οι  αρετές  από  μόνες  τους, προβαλλόμενες  ως  ανθρώπινα  κατορθώματα,  αποξενωμένες  από  την χάρη  του  Θεού,  οδηγούν στα  αντίθετα  από  τα  επιδιωκόμενα αποτελέσματα.  Αυτό  συμβαίνει,  γιατί  είναι  δυνατόν  να εξάρουν  τον εγωισμό μας, προκειμένου να πιστέψουμε στη δήθεν πνευματική μας αυτάρκεια. Όποιος οδηγείται σ’ αυτό το συμπέρασμα, την  ίδια στιγμή  καταστρέφει ότι έκτισε μέσα του.
Για  να  έχει  αποτελέσματα  ο  αγώνας  της  αρετής  και  να  μη γίνεται  μάταια,  πρέπει  να απογυμνωθεί  από  εξωτερικά χαρακτηριστικά, που  επιζητούν  την  ανθρώπινη  επιδοκιμασία και  να περιοριστεί  στο  εσωτερικό  πεδίο  της  ύπαρξής  μας.  Λέει χαρακτηριστικά  ο  Αββάς  Ησαΐας: «Εκείνος  ο  οποίος  κομπιάζει  και αγωνίζεται διά την αρετήν και δε φροντίζει να αποκρύπτεται, ώστε να μην  αντιλαμβάνονται  οι  άνθρωποι  την  καλήν  του  αυτήν  εργασίαν, ομοιάζει  προς οικίαν,  της  οποίας  έχουν  αφαιρεθεί  η  θύρα  και  τα παράθυρα  και  ως  εκ  τούτου,  ευκόλως εισέρχεται  εντός  αυτής  οποιοδήποτε ερπετόν θελήσει». Την  εσωτερική  διάσταση  των  αρετών διακηρύσσει  και  ένας  ακόμα  λαμπρός  εκπρόσωπος  της  ασκητικής  γραμματείας,  ο  Όσιος Ισαάκ ο Σύρος, που σημειώνει: «Αρετή δεν είναι επίδειξη πολλών και  διαφόρων  πράξεων  που επιτελούνται  μέσω  του  σώματος,  αλλά  το περιεχόμενο σοφότατης καρδιάς, την οποία στηρίζει η ελπίδα προς τον Θεό. Την καρδιά αυτή συνδέει προς τα κατά  Θεόν  επιτελούμενα έργα ο ορθός σκοπός» .
Στον  πειρασμό  της  επίδειξης  των  εξωτερικών  σχημάτων  της ευσέβειάς  τους,  των  αρετών  τους δηλ.  υποπίπτουν  συχνά  πολλοί αδελφοί  μας  Χριστιανοί,  κυρίως  σε  περιόδους  σαν  κι  αυτή της Μεγάλης  Τεσσαρακοστής. Έχουν  την ψευδαίσθηση  ότι  η  κατάκτηση των  αρετών  μπορεί από μόνη  της  να  εξασφαλίσει  την  σωτηρία  της  ψυχής και  την  ένωση με  τον Θεό. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι οι αρετές είναι εργαλεία δοσμένα από τον Θεό, τα οποία καθίστανται ενεργά και χρήσιμα όταν χρησιμοποιούνται ως καρπός Θείας φώτισης, έμπνευσης και  Χάρης,  που  δίδονται  σε καρδιές ταπεινές,  που  έχουν  μάθει  να εργάζονται μυστικά και ταπεινά.  Γι’ αυτό, ας  έχουμε πάντα  κατά νου,  αυτό  που έλεγε  ο Όσιος  Σεραφείμ  του  Σάρωφ  και  αυτό  ας  είναι  ο  σκοπός του αγώνα μας τη Σαρακοστή που  ξεκινά :  «Δεν  είναι  οι αρετές  ο  σκοπός  της  ζωής,  αλλά η απόκτηση  του Αγίου Πνεύματος».  Όταν Αυτό εντυπωθεί στη ζωή μας και πληρώσει την ύπαρξή μας, τότε οι αρετές  θα  είναι  το  φυσικό  επακόλουθο,  η  επιβράβευση  του  Θεού στον πνευματικό μας αγώνα.
Ένα άλλο φοβερό αμάρτημα στο οποίο αναφέρεται εδώ ο Απόστολος Παύλος είναι η κατάκριση, την οποία πρέπει να αποφεύγουμε όλοι ανεξαιρέτως με κάθε τρόπο από τη ζωή μας. Οι πιστοί θα λογοδοτήσουν ο καθένας ξεχωριστά γα τις πράξεις και τη ζωή του ενώπιον του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός μας τονίζει να μην κρίνουμε τους συνανθρώπους μας για να μην μας κρίνει και εμάς ο Θεός. Με το κριτήριο που κρίνουμε θα κριθούμε και με το μέτρο που μετράμε θα μετρηθούμε (Ματθ. 7,1-2). Η κατάκριση περιέχει εωσφορικό εγωισμό και εκβάλλει την αγάπη που πρέπει να δείχνουμε προς τους άλλους συνανθρώπους μας. Έτσι νουθετεί τους πιστούς να δέχονται τους άλλους χωρίς να τους κατακρίνουν. Αν κάποιος έχει ασθενική πίστη να τον δεχόμαστε και να τον στηρίζουμε και όχι να τον κατακρίνουμε. Ιδιαίτερα την περίοδο αυτή που ξεκινά η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να μην κατακρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Θέλοντας να μας φανερώσει πόσο φοβερό πράγμα είναι η κατάκριση μας λέει: «ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις ένα ξένο υπηρέτη;». Όλοι οι πιστοί είμαστε ίσοι μεταξύ μας δούλοι στον ίδιο Κύριο, πως είναι δυνατόν να κρίνουμε ο ένας τον άλλο. Το έργο αυτό ανήκει μόνο στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, που είναι ο μοναδικός κριτής της ζωής του κάθε ανθρώπου.
Ο Απόστολος Παύλος μας προειδοποιεί και μας συμβουλεύει. Ο υμνογράφος της  Εκκλησίας μας, βασισμένος στον Απόστολο Παύλο αναγγέλλει: «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται. Οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε....Και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τω εχθρώ αντιμαχησώμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην. Αντί  μαχαίρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν». Το στάδιο των αρετών έχει ανοίξει. Όσοι θέλετε να αγωνιστείτε εισέλθετε....Και αφού φορέσαμε την πανοπλία του Σταυρού, ας πολεμήσουμε τον εχθρό, έχοντας την πίστη σαν στέρεο τείχος και σαν θώρακα την προσευχή και περικεφαλαία την ελεημοσύνη. Στη θέση του μαχαιριού τη νηστεία, που βγάζει από την καρδιά κάθε κακία.
ΚΑΛΟ ΣΤΑΔΙΟ.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Τα γνωρίσματα του πράου ανθρώπου

Είναι πολλές οι αρετές που ταιριάζουν στους Χριστιανούς, απ” όλες όμως η πιο σπουδαία είναι η πραότητα.
Αυτό είναι το κατεξοχήν γνώρισμα του ανθρώπου που έχει τιμηθεί με το λογικό, δηλαδή η ημερότητα, η επιείκεια, η πραότητα, η ταπείνωση, η ησυχία, το να μην έλκεται σαν δούλος και παρασύρεται ή από το θυμό ή από τα άλλα πάθη, αλλά με το λογικό και την ορθή σκέψη να κατανικάει τα εσωτερικά άτακτα σκιρτήματα και να διασώζει την ευγένεια που προσιδιάζει στον άνθρωπο, και να μην εκπίπτει και κατα­ντάει στη θηριωδία των άλογων ζώων με τη νωθρότητα και την αδράνειά του.
Κάθε επιεικής και πράος εύκολα οδηγείται στη φιλανθρωπία και δεν θα ανεχόταν να παραμελήσει αυτούς που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη, γιατί τη φτώχεια των άλλων τη θεωρεί σαν δική του δυστυχία.
Ο φθόνος βέβαια είναι το πιο κακό από όλα τα πάθη· ο ενάρετος όμως και πράος δεν δέχεται μέσα στην ψυχή του το φοβερό αυτό πάθος, αλλά, όταν βλέπει τους αδελφούς του να προκόβουν, χαίρεται και ευχαριστείται μαζί τους, γιατί θεωρεί σαν δική του την αρετή των άλλων, γιατί νομίζει, ότι όσα αγαθά έχουν οι φίλοι του είναι κοινά και γι” αυτό χαίρεται μαζί τους στα ευχάριστα και λυπάται μαζί τους στα δυσάρεστα.
Αυτό κυρίως είναι το γνώρισμα του πράου, τις μεν αδικίες που γίνονται σ” αυτόν να τις παραβλέπει, τους αδικούμενους όμως να τους υπερασπίζεται, όπως ακριβώς έκαμε και ο Χριστός. Γιατί, όταν ανέβηκε στο Σταυρό έλεγε: «Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Αυτό προ πάντων είναι το γνώρισμα της πραότητας, το να καταλύει μεν κάθε κακία, να ελευθερώνει όσους είναι αιχμάλωτοι από αυτή, να εμποδίζει τους δαίμονες που καταστρώνουν δόλια σχέδια εναντίον μας, να απαλλάσσει δε από τα δεινά εκείνους που κυριεύτηκαν απ” αυτούς.
Τί τέλος πάντων είναι πραότητα και τί σκληρότητα; Γιατί, ούτε το να χτυπάει κανείς είναι γενικά δείγμα σκληρότητας, ούτε το να λυπάται είναι δείγμα πραότητας.
Αλλά πράος είναι εκείνος, που μπορεί να υπομένει τα αδικήματα που γίνονται σ” αυτόν και εκείνος που υπερασπίζεται τους αδικούμενους και γίνεται σφοδρός εκδικητής και υποστηρικτής εκείνων που βλάπτονται.
Όπως, εκείνος που δεν είναι τέτοιος, αλλά είναι νωθρός και κοιμισμένος και δεν διαφέρει τίποτε από ένα νεκρό ως προς τη δραστηριότητα, αυτός δεν είναι πράος ούτε επιεικής. Το να παραβλέπει δηλαδή κανείς τους αδικούμενους, το να μη θυμώνει εναντίον εκείνων που βλάπτουν και αδικούν, δεν είναι γνώρισμα αρετής, αλλά κακίας. Άρα δεν είναι δείγμα πραότητας, αλλά νωθρότητας και αδιαφορίας.
Δεν πείθονται, άνθρωπε, ότι ο Θεός μας είναι αληθινός, όταν αγανακτούμε και οργιζόμαστε και δυσανασχετούμε, αλλά όταν είμαστε επιεικείς και πράοι και ήπιοι και φερνόμαστε σαν πραγματικοί φιλόσοφοι, αντιμετωπίζοντας με απάθεια και υπομονή κάθε δυσκολία της ζωής και αντίδραση.
«Κάθε εσωτερική πικρία και οργή και θυμός και κραυγή ας λείψει εντελώς από σας μαζί με κάθε άλλη κακία. Να γίνεσθε δε καλοκάγαθοι, σπλαχνικοί, να χαρίζεσθε μεταξύ σας και να συγχωρείτε ο ένας τον άλλον, αν κάποιος έχει εναντίον του άλλου κάποια δυσαρέσκεια και αφορμή κατηγορίας, όπως και ο Θεός διά του Χριστού χαρίστηκε σε σας και σας συγχώρησε».
«Γίνεσθε λοιπόν μιμητές του Θεού». Βλέπετε, τί είδους άνθρωπος είναι ο πράος; Τίνος ονομάζεται μιμητής; Όχι των αγγέλων, ούτε των αρχαγγέλων, αλλά του Κυρίου των όλων.
Αν και εκείνοι (οι άγγελοι και αρχάγγελοι) είναι πραότατοι και γεμάτοι από κάθε αρετή. Ο Απ. Παύλος όμως ονόμασε τους ήμερους ανθρώπους μιμητές του Θεού, για να διδάξει τους ακροατές του, με τον τονισμό της μεγάλης τιμής, να είναι πολύ πράοι, ώστε καθένας που βρίζεται ή υποφέρει από κάτι άλλο φοβερό, να υποφέρει με πραότητα τις βρισιές και να συγκρατεί την οργή του, εφόσον, συγκρατώντας την οργή του, πρόκειται να γίνει μιμητής του Θεού.
Να μη μας διακατέχει καμιά ταραχή ή ανησυχία, αλλά να ζούμε με γαλήνη και ησυχία και με όλους να έχουμε ειρηνικές σχέσεις και να είμαστε ήμεροι και πράοι και επιεικείς, ώστε στο πρόσωπό μας να ανθίζουν όλα τα χρώματα της αρετής.
Σιωπούσε (ο Χριστός) και τα υπέφερε όλα με πραότητα, διδάσκοντας και εμάς να δείχνουμε σε κάθε περίσταση επιείκεια και μεγαλοψυχία.
Αυτόν λοιπόν ας μιμηθούμε. Γιατί δεν σιώπησε μόνον, αλλά … και όταν ονομάστηκε δαιμονισμένος και μανιακός από ανθρώπους που είχαν ευεργετηθεί με αμέτρητα αγαθά, και όχι μόνον μια και δύο, αλλά πολλές φορές, όχι μόνον δεν αμύνθηκε, αλλά και δεν έπαψε να τους ευεργετεί … Γιατί αυτό σημαίνει να είσαι μαθητής του Χριστού, το να είσαι πράος και επιεικής.
Πώς όμως θα ήταν δυνατόν να αποκτήσουμε αυτή την πραότητα; Αν σκεπτόμαστε συνεχώς τα σφάλματα και τις αμαρτίες μας, αν πενθούμε, αν δακρύζουμε. Γιατί η ψυχή, που ζει μέσα στην οδύνη, δεν μπορεί να εξάπτεται και να οργίζεται, γιατί ο άνθρωπος που πενθεί δεν έχει τη δύναμη και τη διάθεση να θυμώσει. Όπου υπάρχει λύπη, εκδιώκεται κάθε οργή· όπου επικρατεί συντριβή πνευματική, δεν χωράει η έξαψη και η αγανάκτηση. Γιατί, όταν το πνεύμα υποφέρει από πένθος, όχι μόνον δεν έχει ευκαιρία να αγανακτήσει, αλλά και στενάζει πικρά και κλαίει πικρότερα.

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Εκείνα που από εμάς περνάνε στον πλησίον είναι η ελεημοσύνη, η διδασκαλία, η αγάπη

Το να νηστεύεις, να μην κοιμάσαι σε κρεββάτι, να καλλιεργείς την αγνότητα της ψυχής και τους σώματος, να έχεις σωφροσύνη, είναι πράγματα τα οποία ωφελούν εκείνους που τα κάνουν.
Εκείνα όμως που από εμάς περνάνε στον πλησίον είναι η ελεημοσύνη, η διδασκαλία, η αγάπη.
Και εδώ άκουσε τον Παύλο που λέει:
Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε μ' ωφελεί.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

H ομορφιά δεν είναι μονάχα στη φύση

Είναι κι απάνω στον άνθρωπο, στο πρόσωπό του, στο σώμα.
Είναι και μέσα στην ψυχή του ανθρώπου.
Ένας που πλαταίνει την ψυχή του για να χωρέσει μέσα της τον κόσμο ολόκληρο, που σβήνει το "εγώ" του, το θυσιάζει δηλαδή για να επιτύχει κάτι που το κέρδος του να μοιραστεί στους άλλους, δεν κάμνει τίποτε άλλο παρά να φανερώνει την ομορφιά που είναι κρυμμένη μέσα μας.

Θεοδόσης Νικολάου

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Ψυχή έχουμε μόνο μία

Αν χάσεις χρήματα, μπορείς να αποκτήσεις πάλι
Το ίδιο, αν χάσεις το σπίτι σου, το ζώο σου, οτιδήποτε από τα υπάρχοντά σου.
Αν όμως, χάσεις την ψυχή σου, άλλη ψυχή δεν θα μπορέσεις ν΄ αποκτήσεις.
Κι αν όλος ο κόσμος είναι δικός σου κι αν κυριαρχείς στην οικουμένη
Δεν θα μπορέσεις, δίνοντας όσα έχεις και την οικουμένη ολόκληρη, ν΄ αγοράσεις μια ψυχή.
Φοράς όχι ένα άλλα χίλια βασιλικά στέμματα;
Αν το σώμα σου προσβληθεί από αγιάτρευτη αρρώστια, δεν θα μπορέσεις να αποκαταστήσεις την υγεία του, δίνοντας ακόμα και το βασίλειό σου ολόκληρο.
Κι ας εξουσιάζεις τόσα και τόσα υγιή σώματα, τα σώματα των υπηκόων σου.
Αυτό λοιπόν που δεν μπορείς να κάνεις για το σώμα σου πολύ περισσότερο δεν μπορείς να το κάνεις για την ψυχή σου.
Ο Θεός μας έδωσε δύο χέρια, δύο πόδια, δύο μάτια, δύο αυτιά.
Έτσι, αν το ένα απ΄ αυτά πάθει κάποια βλάβη, μπορούμε να εξυπηρετηθούμε με το άλλο.
Ψυχή, όμως μας έδωσε μόνο μία.
Αν τη χάσουμε, που θα βρούμε άλλη;
Ας φροντίσουμε λοιπόν, την αθάνατη ψυχή μας
Ας προτιμήσουμε τα ουράνια από τα γήινα και τα άφθαρτα από τα φθαρτά αγαθά τα οποία εύχομαι ν΄ απολαύσουμε όλοι, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

H θεία Πρόνοια

«Γι’ αυτό πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνεται  μόνον ότι μπορεί να βγει σε καλό, γιατί αγαπά το πλάσμα Του…»
Η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στη θεία Πρόνοια, η πίστη δηλ. του ανθρώπου ότι ο Θεός φροντίζει για τη διακυβέρνηση και συντήρηση της Δημιουργίας του και ειδικότερα για τη ζωή και τη σωτηρία του ανθρώπου, είναι προϋπόθεση της πνευματικής ζωής.
Ο Θεός, χωρίς να εμποδίζεται από τίποτε, φροντίζει και βοηθά τον άνθρωπο γι’ αυτά που του χρειάζονται και το πράττει σύμφωνα με τις δικές του εντολές (Ματ. Στ’ 25-34). Όταν ο Θεός φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού και τα κρίνα του αγρού, είναι δυνατόν να μη φροντίζει για τον άνθρωπο;
Η φροντίδα αυτή του Θεού φαίνεται και σ’ αυτά που ακολουθούν.
Στο Γεροντικό αναφέρεται η περίπτωση ενός κηπουρού που περιόρισε και τελικά σταμάτησε τις ελεημοσύνες που έκανε και άρχισε να μαζεύει χρήματα για τα γηρατειά του. Όταν μετά από καιρό αρρώστησε, άρχισε να ξοδεύει στους γιατρούς τα χρήματα που μάζεψε, και όταν τελικά αποφασίστηκε να κοπεί το πόδι του κατάλαβε το λάθος του. Μετανόησε που στήριξε τις ελπίδες του στο χρήμα και όχι στην Πρόνοια του Θεού και παρακαλούσε τον Θεό με όλη του την ψυχή να τον συγχωρήσει για το μεγάλο του σφάλμα. Τότε ο Άγγελος που παρουσιάστηκε, άγγιξε το πόδι και παρευθύς το έγιανε! Οι γιατροί το πρωί, που πήγαν να τον ακρωτηριάσουν, τον βρήκαν υγιέστατο!
Ένας πατέρα έξι μικρών παιδιών, φυσιοθεραπευτής σ’ ένα Νοσοκομείο των Αθηνών, πήγαινε τον περασμένο χρόνο στην Τράπεζα για να πάρει δάνειο 4,5 εκ. δραχμών, ώστε μαζί με 1,5 εκ. που ο ίδιος είχε εξοικονομήσει να αγοράσει ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο. Στο δρόμο συναντά ένα φίλο του, ο οποίος μαθαίνοντας το σκοπό του, τον πήγε στη δική του Τράπεζα και του έδωσε αυτός τα 4,5 εκ. χωρίς τόκο και χωρίς τακτό χρόνο εξόφλησης!
«Ο Θεός συχνά επιτρέπει να γίνει αυτό που είναι για το συμφέρον των πολλών. Δεν κάνει ποτέ ένα καλό μόνο του, αλλά τρία-τέσσερα καλά μαζί. Ούτε ποτέ επιτρέπει να γίνει ένα κακό, εάν δεν βγούν από αυτό πολλά καλά. Όλα τα αξιοποιεί για όφελός μας, και τα στραβά και τα επικίνδυνα… Γι’ αυτό πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνεται  μόνον ό,τι μπορεί να βγει σε καλό, γιατί αγαπά το πλάσμα Του. Μπορεί λ.χ. να επιτρέψει έναν μικρό πειρασμό, για να μας προστατέψει από ένα μεγαλύτερο. Μια φορά στο Άγιον Όρος ένας λαϊκός πήγε σε κάποιο πανηγύρι σε ένα μοναστήρι, έπεσε κάτω, και καθώς χιόνιζε, τον σκέπασε το χιόνι. Από τη σπιρτάδα που είχε η αναπνοή του άνοιξε μια τρύπα στο χιόνι. Κάποια στιγμή περνούσε ένας από εκεί και είδε την τρύπα. «Τι είναι εδώ, πηγή;», αναρωτήθηκε. Χτυπάει με το μπαστούνι, «ωχ!» φώναξε ο μεθυσμένος, και έτσι οικονόμησε ο Θεός να σωθεί». (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Τόμος Β΄ Πνευμ. Αφύπνιση, σελ. 256,7)
Ο Θεός, λοιπόν, μας φροντίζει και μας δίνει ό,τι μας χρειάζεται, ιδίως όταν βλέπει τον έστω και λίγο φιλότιμο αγώνα μας και τη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Αυτός που εγκαταλείπει τον εαυτό του και την οικογένειά του στα χέρια του Θεού, στην Πρόνοιά Του, χωρίς δικό του σχέδιο, ή χωρίς να επιμένει στο δικό του σχέδιο, όποτε είναι αναγκαίο να γίνει, προσελκύει την εύνοια και την ευλογία του Θεού!
Αυτό σημαίνει χριστιανός∙ άνθρωπος με πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Πηγή: http://makkavaios.blogspot.gr/

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Μυροβλήτισσα Παρθένε Παναγία μου

Μυροβλήτισσα Παρθένε Παναγία μου στοργική
Μήτερ του Θεού του Λόγου του Ιησού του Λυτρωτή.
Μάνα αληθινή σε έχω και σε σένανε προστρέχω
Ω γλυκειά μου Παναγιά των πιστών η σωτηρία.
Ελεείς και προστατεύεις κάθε τέκνο σου πιστό,
Το σκεπάζεις, το φυλάττεις απ’ τον ύπουλο εχθρό.
Στην εικόνα σου προστρέχω Παναγία μου και κοιτώ
Πλημμυρίζω από δέος και εσέ παρακαλώ.
Μάνα αληθινή σε έχω και σε σένανε προστρέχω
Ω γλυκειά μου Παναγία των πιστών η Σωτήρια.
Που νομίζετε ότι ελπίζω ο ταλαίπωρος εγώ
Στην γλυκειά την Παναγιά που’χει γιο της τον Χριστό.
Σε παρακαλούμε πάντες, γλυκυτάτη Παναγιά
Χαριζέ μας την ειρήνη και ψυχής παρηγοριά.
Ω αγάπη της ψυχής μου, ω ελπίδα μας γλυκειά
Ω φιλόστοργη Μαρία συ ελέησόν ημάς.
Μάνα αληθινή σε έχω και σε σένανε προστρέχω
Ω γλυκειά μου Παναγία των πιστών η σωτηρία.

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Όσο έχεις Χριστό, έχεις και ελπίδα

Μην απογοητεύεσαι...
Τα δύσκολα είναι για να παλεύουμε.
Τα εύκολα για να παίρνουμε ανάσες και να συνεχίζουμε.
Όσο κι αν βλέπεις ατέλειωτα εμπόδια και οδυνηρά αδιέξοδα, θυμήσου ότι πάντα υπάρχει τρόπος.
Έχε τη συνείδησή σου καθαρή, βασίσου στο πάνσοφο σχέδιο του Θεού για σένα και προχώρα.
Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς.
Ακόμη κι αν έσφαλες, ακόμη κι αν χρησιμοποίησες δόλιους τρόπους για να προχωρήσεις, θυμήσου ότι ποτέ δεν είναι αργά...
Μετανόησε...
Ζήτησε ειλικρινά τη βοήθεια Του και όλα θα αλλάξουν...
Με το σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά.
Πας ψηλά...
Όσο έχεις Χριστό, έχεις και ελπίδα!

Η ζωή είναι συναρπαστική…

Πολλές φορές κρεμασμένος πάνω στον πόνο περιμένεις να ανοίξουν οι ουρανοί να δεις λίγο φως.
Ξεχνάς ότι οι ουρανοί άνοιξαν με το "Τετέλεσται".
Μέχρι το τέλος όμως όλα παίζονται, όλα είναι αναστρέψιμα, όλα είναι πιθανά.
"Μηδένα προ του τέλους μακάριζε" όπως είπε και ο Σόλων.
Πολύμορφο δράμα η ζωή μας, που μέσα σε έρωτες και προδοσίες, σε ύβρεις και επαίνους, σε πάθη και αρετές ψάχνει με ελπίδα να βρει την αλήθεια.
Γι’αυτό και η ζωή είναι συναρπαστική, γιατί το αναπάντεχο σε προσμένει ακόμα και τότε που έχεις παραδοθεί στο τέλος, όπως τότε που η μικρή Μαρία νίκησε τον καρκίνο, όπως τον ληστή πάνω στον σταυρό που νίκησε τις προβλέψεις…

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Η ελευθερία των χριστιανών δεν μπορεί να αυτονομηθεί

Βρίσκει το νόημά της, όταν μπαίνει στην  υπηρεσία της αγάπης. Πάνω από την ελευθερία μας οι χριστιανοί πρέπει να τοποθετούμε την ωφέλεια των αδελφών μας και την οικοδομή της Εκκλησίας. Κανόνας συμπεριφορά μας πρέπει να είναι το «μη τιθέναι πρόσκομμα τω αδελφώ ή σκάνδαλον» (Ρωμ. 14,13). Όταν χρειάζεται να είμαστε πρόθυμοι να στερηθούμε την ελευθερία μας και να θυσιάσουμε τα δικαιώματά μας. Η αγάπη αυτή συνεπάγεται προσφορά και θυσία του εγωτικού εαυτού για την προκοπή και την εν Χριστώ σωτηρία των συνανθρώπων μας. Η αγάπη κατά τον απόστολο Παύλο «ου ζητεί τα εαυτής», «πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει» γι΄ αυτό και εκουσίως «υποτάσσεται» στην αδυναμία του αδελφού.
Παρόλο που σήμερα δεν υπάρχουν ειδωλόθυτα, οι σύγχρονοι άνθρωποι κινδυνεύουμε από την υποταγή στην πρακτική ειδωλολατρία. Η θεοποίηση των υλικών αγαθών και επιτευγμάτων των ανθρώπων στηρίζεται αποκλειστικά στις βιολογικές δυνάμεις και ικανότητες του ανθρώπου. Η προσωπική μας επιτυχία και ανέλιξη γίνεται με αθέμιτα μέσα και πατώντας «επί πτωμάτων». Η «Νέα Τάξη» των πραγμάτων μας αναγκάζει να έχουμε ατομικές διεκδικήσεις οι οποίες στηρίζονται στην προβολή και διεκδίκηση των λεγομένων ατομικών δικαιωμάτων του ανθρώπου και τα οποία φυσικά έρχονται σε αντίθεση με όλα όσα ο απόστολος Παύλος δίδασκε προς τους Κορινθίους. Με την έναρξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής έχουμε την ευκαιρία να αναλογισθούμε την προσωπική μας πορεία και πως αυτή έρχεται σε αντίθεση με το σημερινό μήνυμα που είναι η θυσιαστική αγάπη για τους συνανθρώπους μας.

Αδελφοί, βρώμα ημάς ου παρίστησι τω Θεώ∙ ούτε γαρ εάν φάγωμεν περισσεύομεν, ούτε γαρ εάν φάγωμεν υστερούμεθα

Ο Θεός μας έδωσε την ελευθερία του τι θα φάμε και τι όχι, αφού δεν είναι η τροφή που καθορίζει τη θέση μας απέναντί του, δεν είναι η τροφή που θα μας δώσει αξία ενώπιον του Θεού. «Αδελφοί, βρώμα ημάς ου παρίστησι τω Θεώ∙ ούτε γαρ εάν φάγωμεν περισσεύομεν, ούτε γαρ εάν φάγωμεν υστερούμεθα».  Το όλο θέμα ήταν καθαρά πνευματικό, και οι λέξεις «περισσεύομεν» και «υστερούμεθα» δεν αναφέρονται στο σωματικό χορτασμό αλλά στην πρόοδο την υστέρηση των αρετών. Η βρώση των ειδωλοθύτων ήταν μόνο η αφορμή. Η ρίζα του προβλήματος ήταν οι σχέσεις των ανθρώπων με το Θεό και με τους συνανθρώπους τους, η ελευθερία που μας έδωσε ο Θεός και πως αυτή η ελευθερία γίνεται κάποιες φορές αιτία σκανδαλισμού για τους αδελφούς μας.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Love Story

Ψυχοσάββατο

Ψυχοσάββατο. Μέρα ξεχασμένη για τους πολλούς του κόσμου. Ο θάνατος είναι άλλωστε για τη νοοτροπία της εποχής μας το τέρμα. Οι κεκοιμημένοι μάς πονούν, αλλά πρέπει να ζήσουμε. Να προχωρήσουμε. Και το μνημόσυνο είναι μόνο ατομική υπόθεση. Όταν συμπληρώνονται οι μέρες, οι σαράντα, ο χρόνος, θυμόμαστε. Πάμε στο ναό. Έρχονται και όσοι μας αγαπούν και όσοι αγαπούσαν τον κεκοιμημένο. Και φτάνει. Γιατί άραγε όλοι μαζί, να έχουμε δύο ημέρες το χρόνο στις οποίες να θυμόμαστε πάντας τους κεκοιμημένους. Έτσι δεόμεθα υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως πάντων των απ’ αιώνος κεκοιμημένων ορθοδόξων χριστιανών, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομονάχων, μοναχών, γονέων, προγονέων, πάππων, προπάππων, διδασκάλων, αναδόχων ημών εν τη πίστει…
Κι όμως. Στο ψυχοχάρτι του Σαββάτου των Απόκρεω, πριν την Κυριακή της ανάμνησης ότι θα έρθει η τελευταία Κρίση, όπως και το Σάββατο πριν την Πεντηκοστή, πριν την Κυριακή του ξεκινήματος της παρουσίας της Εκκλησίας στον κόσμο, αποτυπώνεται όχι μόνο η μνήμη, αλλά και η ελπίδα. Μνήμη ότι οι αγαπημένοι μας ουκ απέθανον αλλά κοιμώνται. Μνήμη ότι η αγάπη δεν νικήθηκε από το θάνατο. Ότι μπορεί ένα κομμάτι μας να έφυγε μαζί του, να τάφηκε στο χώμα, κι όχι μόνο από όσους γνωρίσαμε, αλλά και από όλους όσους έζησαν πολύ πριν από εμάς, απ’ αιώνος, όμως τίποτε δεν τελείωσε. Επειδή Χριστός Ανέστη ο θάνατος εσκυλεύθη. Επειδή Χριστός Ανέστη θα βρεθούμε ξανά με όλους όσους προηγήθηκαν. Κοντά στον Θεό των πνευμάτων και πάσης σαρκός. Εν τόπω φωτεινώ και χλοερώ και αναψύξεως. Και δεν θα είναι η συνάντησή μας μόνο εν πνεύματι. Δικό μας και δικό τους. Θα έρθει η ώρα που το σώμα τους και το δικό μας θα βγούνε από τις κρύπτες του θανάτου. Και θα ενωθεί η συμφυΐα, σε έναν τρόπο αιώνιο και χωρίς μετατροπή. Όπου ο έσχατος εχθρός θα καταργηθεί. Και θα είναι η ύπαρξη συνάντηση με το Φως και την γλυκύτητα της ωραιότητος του προσώπου του Χριστού και των Αγίων Του. Η Εκκλησία που δεν θα είναι μόνο μια πρόσκληση ένταξης στο σώμα του Χριστού, αλλά το ίδιο το Σώμα από το οποίο δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε.
Προγευόμαστε αυτή την χαρά να είμαστε μέλη του Σώματος κάθε φορά που τελούμε την Θεία Λειτουργία. Αυτήν στην οποία πιστεύουμε και ζούμε το διαρκές παρόν της Βασιλείας του Θεού. Της συνάντησης ζώντων και κεκοιμημένων, αγίων και αμαρτωλών, μελίσματος και μη διαίρεσης, βρώσεως και μη δαπανήσεως εν τω Χριστώ. Μόνο που τα δύο αυτά Σάββατα νιώθουμε τους κεκοιμημένους πιο κοντά μας. Γιατί δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε να θυμόμαστε. Αλλά όλο το σώμα του Χριστού. Και η μνημόνευση των ονομάτων, μακρόσυρτη υπό τον ήχο του «Κύριε ελέησον», μάς υπενθυμίζει ότι η αγάπη δεν είναι μόνο για τους οικείους και συγγενείς, αλλά για όλους που εν Χριστώ γίνονται οι κατεξοχήν οικείοι μας. Οι αδελφοί μας.
Ας βρεθούμε το απόγευμα της Παρασκευής και το πρωί του Σαββάτου στο ναό της γειτονιάς μας. Μεγαλύτεροι και μικρότεροι. Πρέπει να ζήσουμε, αυτό είναι δεδομένο. Έτσι κι αλλιώς ο θάνατος για μας δεν είναι τέρμα, αλλά μια στάση και ένα πέρασμα, ένα Πάσχα. Τη στάση την περνάμε μόνοι μας, ακόμη κι αν έχουμε την ώρα του θανάτου κοντά μας αυτούς που μας αγαπούνε. Ο θάνατος είναι η προσωπική μας έξοδος, στην οποία κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει, να καταλάβει, να συντροφεύσει. Μία ροπή όμως είναι η στάση. Και μπαίνουμε στο πέρασμα της ανάστασης. Συντροφευμένοι από όσους έχουν προηγηθεί και πρωτίστως όσους αγάπησαν το Θεό και τον άνθρωπο. Κι αυτοί θα μας οδηγήσουν στο να αναγνωρίσουμε Εκείνον που θανάτω τον θάνατον επάτησε.
Ας Τον παρακαλέσουμε λοιπόν. Και των κεκοιμημένων μνημόνευσον Σωτήρ μου, εν δόξη όταν έλθης. Των δικών μας και όλων των ανθρώπων. Να συναντιόμαστε στην αγάπη Σου!
Ψυχοσάββατο: να μην ξεχάσω…να δώσω τα ονόματα των νεκρών μου στην Εκκλησία, για να μνημονευτούν
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Πώς μετριέται ο Θεός;

Άλλοι μετράνε χρήματα στα πορτοφόλια και στους λογαριασμούς τους
Άλλοι μετράνε ρούχα, παπούτσια και κοσμήματα στις ντουλάπες και στα συρτάρια τους
Άλλοι μετράνε πτυχία
Άλλοι μετράνε τρόπους και χρόνο διασκέδασης
Άλλοι μετράνε ακίνητα, κότερα, αμάξια
Άλλοι μετράνε χιλιόμετρα και τόπους σε ταξίδια
Άλλοι μετράνε φίλους,
Άλλοι μετράνε σχέσεις
Μετράνε, μετράνε, μετράνε, κάθε λογής κοσμικές "επιτυχίες" και "συμφέροντα", με ημερομηνία λήξης στην καλύτερη περίπτωση και επιζήμιες και ψυχολέθριες στην χειρότερη!
Κι όλα αυτά γιατί;
Στην αιωνιότητα, τίποτε από αυτά δεν θα υπάρχει!
Άδικα τόσο μέτρημα! Ματαιότης, ματαιοτήτων...
-Μέτρησε τον Θεό, γιατί μονάχα Αυτός είναι αιώνιος!
Ποτέ δεν θα τελειώσει, όπως όλα τα υπόλοιπα!
-Και πως να τον μετρήσεις; πάλι ρωτάς... (είναι και Άπειρος θα πεις με απορία…)
-Κι όμως μετριέται!!
Αν θέλεις,
Τον έχεις μέσα στα χέρια σου
Τον έχεις μέσα στο νου σου
Τον έχεις μέσα στην καρδιά σου!
Σε ένα κομποσχοίνι και σε κάθε σκέψη
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς
Σε κάθε ανάσα, που κι αυτά μπορείς να τα κάνεις κόμπους ενός νοερού κομποσχοινιού!
Ο Θεός μετριέται με ευχές και προσευχές!
Για σένα, για τους άλλους και για όλον τον κόσμο…όποτε θέλεις, όπου θέλεις, όσες φορές θέλεις!
Του δίνεις τις δεήσεις σου και σού δίνει αιωνιότητα!
Βάλε τον Θεό στην ζωή σου
Βάλε τον Θεό και στο νου σου και στην σκέψη σου και στην καρδιά σου…παντού και πάντοτε!

Χορτασθήσομαι εν τω οφθήναι μοι την δόξαν Σου

Ερώτησαν κάποτε την Αγία Συγκλητική· τι διαφέρει ο άλλος κόσμος από τούτον εδώ οπού ζούμε τώρα; Και η μακαρία Συγκλητική αποκρίθηκε:
Το παιδί ενόσω βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μάνας του, ζει πολύ στενοχωρημένο, όντας ανακατωμένο μέσα στη λάσπη της μήτρας, ωσάν τυφλό.
Όταν όμως έλθει η ώρα του και γεννηθεί, λευτερώνεται από την στενοχώριαν εκείνη, όπου ήτανε κλειδωμένο, και χωρίς να το καταλάβει έρχεται σε ένα καινούριο κόσμο γεμάτον φως, ευρυχωρία και απόλαυση.
Ένα τέτοιο πράμα γίνεται και με την ψυχή του ανθρώπου. Στενοχωριέται μέσα στην κοιλιά τουτουνού του ψεύτικου κόσμου, έως ότου έβγει απ’ αυτόν και πάει στην άλλη ζωή την αιώνιο, όπου, αντί ήλιος βλέπει ν’ αστράφτει η όψη του Χριστού, αντί αέρα αναπνέει το Άγιο Πνεύμα και αντί θροφή γεύεται την Δόξα του Θεού.
Η πρώτη γέννα μας έχει και πείνα.
Η δεύτερη γέννα είναι Ανάστασις και Χόρτασις.
«Χορτασθήσομαι εν τω οφθήναι μοι την δόξαν Σου»

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Η Αγάπη δεν κρύβεται

Η αγάπη δεν φαίνεται στον θυμό και στην οργή αλλά στην υπομονή και στην συγχώρεση.
Η αγάπη δεν λυγίζει στο πόνο της καρδιά μας αλλά στην αγάπη του άλλου.
Η αγάπη δεν φανερώνεται εύκολα στο λόγο αλλά στη βλέμμα της ευσπλαγχνίας.
Η αγάπη δεν χαρίζεται στο σώμα του άλλου αλλά μέσα στην ταπεινή καρδιά.
Η αγάπη δεν φωνάζει στην αδικία του άλλου αλλά σιωπά στην ταπείνωση του εαυτού μας.
Η αγάπη δεν χάνεται μέσα στην βοή του κόσμου αλλά δείχνει την παρουσία της με την πλούσια αρετή της.
Η αγάπη δεν καταστρέφεται με την αδιαφορία αλλά βοηθεί με τον ενδιαφέρον της.
Η αγάπη δεν αδιαφορεί για την αδυναμία του άλλου αλλά ενδιαφέρεται για την σωτηρία του.
Η αγάπη δεν τρέχει μαζί με το θυμό αλλά τον προσπερνά με γρήγορο βηματισμό για να συναντήσει την αδελφή της την ταπείνωση.
Η αγάπη δεν κοιμάται χωρίς να συγχωρήσει τον άλλον.
Η αγάπη δεν κοιτά το παρελθόν αλλά κοιτά το μέλλον για να αγαπήσει περισσότερο τον άλλον.
Η αγάπη δεν καταδικάζει τον άλλον αλλά σταυρώνεται παρά να σταυρώσει.

Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε

"Αγαπάς με;" (Ιωάν. κα΄, 15).
Η ερώτηση που ετέθη από τον Ιησού στον Σίμωνα Πέτρο ισχύει και για τον καθένα μας. Είναι η ουσιαστική ερώτηση. Η απάντηση που θα δώσω προσδιορίζει τη σχέση μου με το Σωτήρα.
Θα τολμήσω να πω με τον Πέτρο: «Κύριε, Συ πάντα οίδας, Συ γινώσκεις ότι φιλώ Σε» (Ιωάν. κα΄, 17). Μα τόσο συχνά η ζωή μου, τα έργα μου, αναιρούν μια παρόμοια βεβαίωση.
Να ομολογήσω ταπεινά ότι δεν έχω αυτήν την αγάπη; Να πω με απλότητα, ίσως και με ειλικρίνεια: «Όχι, Κύριε, δεν Σ’ αγαπώ»;
Μια τέτοια όμως ριζική άρνηση δεν είναι σωστή. Διότι, ακόμη και στις χειρότερες πτώσεις μου, η ανάμνηση του Λυτρωτού, η μορφή Του, δεν σβήνουν εντελώς από την ψυχή μου. Δεν παύουν να με τραβούν. Περίπλοκη κατάσταση του αμαρτωλού, που ακόμη και στο βάθος της αθλιότητός του, κι όταν δεν έχει τη δύναμη να σπάσει τα δεσμά του, στρέφει με πόθο το κεφάλι προς τον Ιησού πλημμυρισμένος από τη νοσταλγία της ενώσεως μαζί Του.
Η μόνη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω είναι: "Κύριε, γνωρίζεις τα πάντα. Γνωρίζεις ότι θα ήθελα να σ’ αγαπώ. Δος μου την αγάπη Σου"…
"Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε" (Ιωάν. ιδ΄, 15). Τρομερή φράση. Με καταδικάζει. Το να τηρούμε το λόγο του Ιησού σημαίνει: να εφαρμόζουμε τα παραγγέλματά Του. Το νόημα της φράσεως, το νόημα το πιο φυσικό, θα ήταν: το δείγμα της αυθεντικής αγάπης για τον Ιησού είναι μια ζωή σύμφωνη με τα παραγγέλματά Του.
Ένα άλλο νόημα (που δεν αποκλείει το προηγούμενο) είναι:Μόνο εκείνος που αγαπά τον Ιησού μπορεί να τηρήσει το λόγο του Ιησού. Η αγάπη που προηγείται της υπακοής, που είναι προϋπόθεση υπακοής. Η υπακοή διατηρεί και προφυλάσσει την αγάπη, της δίδει συνέχεια και ασφάλεια. Αλλά η πηγή της υπακοής, το νόημά της και η εσωτερική της δύναμη βρίσκεται στην αγάπη.
Κύριε Ιησού, πως μπορώ να Σε υπακούσω, αν δεν Σ’ αγαπώ; Μετάστρεψέ με πρώτα, φέρε με στην περιοχή της αγάπης Σου. Τότε θα μάθω να Σε υπακούω. Είμαι πολύ αδύνατος να τηρήσω το λόγο Σου, αν δεν με κρατήσει, αν δεν με βαστάξει η αγάπη Σου. Εάν η καρδιά μου δεν είναι γεμάτη από την αγάπη Σου, εύκολα θα μπορεί να μπει ο πειρασμός και να την κατακτήσει. Γι’ αυτό και Σε ικετεύω: Γέμισε την καρδιά μου όπως γεμίζουν ένα ποτήρι με νερό ως τα χείλη. Έτσι ώστε να είναι αδύνατο να χωρέσει έστω και μια ξένη σταγόνα. Μόνο η ελπίδα που έχω ότι θα μου δώσεις την αγάπη Σου με κάνει να μην απελπίζομαι. Να μη χάνω την ελπίδα μου ότι θα τηρήσω κάποια μέρα το λόγο Σου…
«Μείνατε εν τη αγάπη τη εμή» (Ιωάν. ιε΄, 9). Το κείμενο δείχνει καθαρά ότι δεν πρόκειται για τη δική μας αγάπη προς τον Ιησού, αλλά για την αγάπη του ίδιου του Ιησού. «Μείνατε στην αγάπη που είναι δική μου, στην αγάπη που με κινεί, στην αγάπη που εκφράζει όλη τη φύση μου». Μα η αγάπη του Ιησού είναι η πηγή και η δύναμη και της δικής μας αγάπης προς τον Ιησού.

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Βοήθησέ με Κύριε...

Την ώρα του πάθους, γιατί σκοτίζεται ο νους μου.
Την ώρα του πειρασμού, γιατί παραλύει η θέλησή μου.
Την ώρα του πόνου, γιατί καίγονται τα σωθικά μου.
Την ώρα του ενθουσιασμού, γιατί δεν ελέγχω τις απόψεις μου.
Την ώρα της απελπισίας, γιατί νομίζω πως χάνεται το παν.
Την ώρα του θυμού, γιατί δεν ξέρω τι κάνω.
Την ώρα της αδυναμίας, γιατί μπορώ να πουληθώ και στο διάβολο.
Την ώρα του φόβου, γιατί τα έχω χαμένα.
Την ώρα της χαράς, γιατί μπορεί να μην αντέξω στο βάρος της.
Την ώρα της αγάπης, για να είναι γνήσια.
Γίνε, Κύριε, φωτισμός μου και αντιλήπτωρ μου στις μεγάλες, τις μοναδικές ώρες της ζωής μου.

Θυμός, οργή, κραυγή έκ τού στόματος υμών μή έξελθέτω

Γέροντα, τώρα τελευταία όλο νευριάζω και θυμώνω με το παραμικρό.
- Θυμός, οργή, κραυγή έκ τού στόματος υμών μή έξελθέτω!
Αυτό το παθαίνεις από τον υπέρμετρο εγωισμό σου.
"Οργή ανδρός, δικαιοσύνη Θεού ου κατεργάζεται".
Θα πρέπει ν' αντιδράς και να προσπαθείς να συγκρατείς τον εαυτό σου, και να προσεύχεσαι να σού δοθεί ταπείνωσης.
Να παρακαλείς και την Παναγία: «Υπεραγία Θεοτόκε, διά πρεσβειών τού φύλακος αγγέλου μου, των Αγίων Θεοδώρων και πάντων των Αγίων, χάρισε μου την ειρήνη τού Υιού σου».
Να παρακαλάς: «Κύριε δώσε μου διπλή την χάριν της επιγνώσεως της ελεεινότητας μου κι αναξιότητας μου, όπως έδωσες διπλή την χάριν τού Προφήτου ’Ηλίου στον Προφήτη Ελισαίο». Αυτά θα σου συμβαίνουν. Τα επιτρέπει κι ο Θεός, για να δεις τον εγωισμό σου, να ταπεινωθείς. Να δεις την αδυναμία σου.

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).