Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Εσύ...


Εσύ με έπλασες
Εσύ με φώτισες με το άγιο βάπτισμα
Εσύ συγχωρείς τις αμαρτίες μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα Σου. Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά Σου.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Σημάδια της παρουσίας του Χριστού

Ο Χριστός, όπως τότε που εδίδασκε, όπως τότε που έκανε τους χωλούς να πηδούν και να περιπατούν, τους τυφλούς να αναβλέπουν, τους νεκρούς να εγείρωνται, έτσι ακριβώς είναι μπροστά μας αυτήν την ώρα. Δεν τον φέρομε απλώς στην σκέψη μας, αλλά πραγματικά έρχεται μπροστά μας, γίνεται παρών Εκείνος, ο διδάσκαλος, ο προφήτης, ο θαυματουργός. Είναι τώρα μπροστά μας ο Χριστός που σταυρώθηκε, που αναστήθηκε, που αναλήφθηκε! Όλα αυτά που βλέπομε εδώ μέσα, οι πολυέλαιοι, ο ιερεύς, η αγία Τράπεζα, το Ευαγγέλιον, τα τίμια δώρα, η είσοδος η μικρά και η μεγάλη, τα πάντα γίνονται σημάδια της παρουσίας του Χριστού.

Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Η πιο όμορφη εικόνα

Όμορφη για να διώχνει την ασχήμια μας...
Λαμπρή για να φωτίζει το σκοτάδι μας...
Αληθινή για να νικάει το ψεύδος μας...
"Μεγάλη" για να θυμίζει πόσο μικροί είμαστε....
Αγνή για να καθαρίζει τα πάθη μας...
Λυτρωτική, γιατί για εμάς βάφτηκε με αίμα Θεικό...
Χριστέ μου, σε προσκυνώ και σου ζητώ να γίνεις οδηγός μου...

Εκκλησία, το μεγάλο Νοσοκομείο

Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.
Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους.
Για ασφαλισμένους και ανασφάλιστους.
Για πλούσιους και για άπορους.
Για επώνυμους και ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους.
Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο και αν είναι.
Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο:
Μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής, όπως η αιμορροούσα.
Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο Παύλος.
Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία η Αιγυπτία.
Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας.
Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος!

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα

Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε έχω αιτία να είμαι χαρούμενος.
Όμως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα.
Άδικα περιμένουμε.
Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα.
Εκεί είναι η ομορφιά της.
Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή.
Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις.
Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία.
Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.
Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.
Στον περίπατο με έναν φίλο, με ένα ζώο ή με έναν καλό φίλο.
Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.
Στην χειραψία που είσαι παρών.
Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών.
Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.
Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Καταφυγή και προστασία στην Παναγία

Μερικές φορές η ψυχή μου κρύβει μέσα της πολλή αγάπη και θέλω να την στείλω και δεν γνωρίζω που να την στείλω. Και τότε την απευθύνω εις την Μανούλα μου, την Παναγία και την παρακαλώ αυτή να παρηγορήσει όποιον υποφέρει και βασανίζεται, όποιον τον πικραίνουν οι αυταρχικοί χαρακτήρες, όποιον φλέγουν τα πάθη.
Η αγάπη προς την Παναγία μας είναι κάτι το πολύ τρυφερό και άγιο. Δεν μπορείς να σκεφθείς την Παναγία μας και να μη πλημμυρίσεις από συναισθήματα ιερά και άγια.
Η αγάπη προς την Παναγία μας διαπορθμεύει την ψυχή μας εις τον μέλλοντα αιώνα, δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Είναι κάτι που δεν εκφράζεται, αλλά σε κάνει να σκιρτάς από χαρά προς αυτή που είναι η κιβωτός της σωτηρίας και ταμείον των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην σου.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Δεν γίνεται να ζεις στη φύση και να είσαι άθεος

Χθες βράδυ κοιμηθήκαμε παρέα με βροχές και σκληρούς αέρηδες. Το νερό κτυπούσε τα πορτοπαράθυρα και σε συνδυασμό με τον δυνατό άνεμο προσπαθούσε να ξυπνήσεις τους φόβους μας. Το ιλαρό φως του καντηλιού και η εικόνα Εκείνου που μας αγαπάει δεν άφηναν περιθώρια στις σκιές να ξεμυτίσουν. Ένα ζεστό κρεβάτι, μια όμορφη συντροφιά και η θαλπωρή των ανθρώπινων σχέσεων, είναι γεύση παραδείσου, που όμως τα πάθη μας, και η τελειοθηρική εμμονή μας για κάτι δήθεν «ανώτερο» και «ιδιαίτερο» δεν μας αφήνουν εκτιμήσουμε και να χαρούμε. Είναι αυτή η αδυναμία μας, να αποδεχθούμε την έλλειψη των πραγμάτων, που μας κάνει εξαντλητικά να αναζητούμε το τέλειο.Ξημέρωσε ο Θεός την κτίση του, η βροχή κόπασε και περπάτησα για κάμποση ώρα, στα βήματα Εκείνου, που όλη νύχτα έπλενε και ξεδιψούσε το κορμί της Γης. Χωράφια μουσκεμένα, δέντρα καλά πλυμένα, γη σε οργασμό από την συνουσία, ζώα στον αγώνα της τροφής, άνθρωποι με ανάσες που θολώνουν τα τζάμια.
Τότε κατάλαβα, γιατί η αθεΐα αναπτύχθηκε στα αστικά κέντρα.
Γιατί είναι αδύνατον να ζεις με την φύση και να είσαι άθεος…

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

O δρόμος της ευτυχίας

Ο άνθρωπος είναι σε όλα αχόρταγος.
Θέλει να απολαύσει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάσει όλα.
Και γι' αυτό βασανίζεται.
Οποίος, όμως, φτάσει σε μια κατάσταση, πού να ευχαριστιέται με τα λίγα, και να μη θέλει πολλά έστω και κι αν μπορεί να τα αποκτήσει , εκείνος λοιπόν εiναι ευτυχισμένος.
Οι άνθρωποί δεν βρίσκουν πουθενά ευτυχία, γιατί επιχειρούν να ζήσουν χωρίς τον εαυτό τους. Αλλά όποιος χάσει τον εαυτό του, έχει χάσει την ευτυχία. Ευτυχία δεν είναι το ζάλισμα, πού δίνουν οι πολυμέριμνες ηδονές και απολαύσεις, αλλά η ειρήνη της ψυχής και η σιωπηλή αγαλλίαση της καρδιάς. Γι' αυτό είπε ο Χριστός: «Ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως : ουδέ ερούσιν, ιδού ώδε, ή ιδού εκεί. Ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί».
Ξέρω καλά, τι είναι η ζωή που ζούνε οι λεγόμενοι κοσμικοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι, δηλαδή, πού διασκεδάζουνε, που ταξιδεύουνε, που ξεγελιούνται με λογής- λογής θεάματα, με ασημαντολογίες, με σκάνδαλα, με τις διάφορες ματαιότητες. Όλα αυτά, από μακριά φαντάζουνε για κάποιο πράγμα σπουδαίο και ζηλευτό! Από κοντά, όμως, απορείς για την φτώχεια που έχουνε, και το πόσο κούφιοι είναι οι άνθρωποι που ξεγελιούνται με αυτά τα γιατροσόφια της ευτυχίας. Βλέπεις δυστυχισμένους ανθρώπους, που κάνουνε τον ευτυχισμένο! Κατάδικους, πού κάνουνε τον ελεύθερο! Άδειοι από κάθε ουσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη η ψυχή τους! Kαι γι' αυτό ανύπαρκτη και η «ευτυχία», τους! Τελείως αποξενωμένοι από την Βασιλεία του Θεού!
Αλλά πώς να γίνει ψωμί, σαν δεν υπάρχει προζύμι; Και πώς να μην είναι όλα άνοστα, αφού δεν υπάρχει αλάτι;
Μη φοβάσαι, αδελφέ μου, να μείνεις μοναχός με τον εαυτό σου! Μη καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα, για να τον ξεχάσεις! Γιατί όποιος έχασε τον εαυτό του, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημο του θανάτου.
Αγάπησε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, περισσότερο από τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων. Περισσότερο από κάθε τιμή και δόξα ετούτου του κόσμου. Και μοναχά ΄τότε, θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου. Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μόνο ο Χριστός, που σε καλεί πονετικά και που σου λέγει: «Εγώ ειμί η οδός».

Από το βιβλίο «ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ»Φώτη Κόντογλου

Αρματωμένος την Αρματωσιά του Θεού... Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης

Σήμερα είναι η γιορτή του αγίου Δημητρίου, μεγάλη γιορτή για όλη την Ελλάδα, πλην ιδιαίτερα για τη Θεσσαλονίκη, που είναι και η πατρίδα του. Εκεί θα γίνει φέτος μεγαλύτερη πανήγυρη, επειδή γιορτάζουνε τα εγκαίνια της φημισμένης εκκλησιάς του, που κάηκε στα 1917 και τώρα είναι πάλι ξανακαινουργιευμένη από την υπηρεσία του υπουργείου της Παιδείας.
Η πρώτη εκκλησιά ήτανε ένα χτίριο από τα πιο αρχαία της χριστιανοσύνης, χτισμένη εκατό χρόνια ύστερα από τα 303 μ.X., που μαρτύρησε ο άγιος Δημήτριος. Αλλά κάηκε ύστερα από 300 χρόνια και ξαναχτίσθηκε τον καιρό που βασίλευε ο Λέοντας ο Σοφός. Αυτά τα ιστορικά και κάθε άλλη πληροφορία για το χτίριο, για τα ψηφιδωτά που στολίζουνε τους τοίχους, για τις τοιχογραφίες, μπορεί κανένας να τα μελετήσει καταλεπτώς σε  ένα χρήσιμο βιβλίο που έγραψε τελευταία στην απλή γλώσσα ο ξεχωριστός βυζαντινολόγος Ανδρέας Ξυγγόπουλος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Ο άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυο παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Αυτοί είναι κάτω στη γη, κ  οι δυο αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι. Τα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυο αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι  άλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Κι ο μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι ο άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο. Αυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: «Ντυθήτε την αρματωσιά του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθήτε στα στρατηγήματα του διαβόλου. Γιατί το πάλεμα το δικό μας δεν είναι καταπάνω σε αίμα και σε κρέας, αλλά καταπάνω στις αρχές, στις εξουσίες, καταπάνω στους κοσμοκράτορες του σκοταδιού σε τούτον τον κόσμο και καταπάνω στα πονηρά πνεύματα στον άλλον κόσμο. Για τούτο ντυθήτε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να βαστάξετε κατά την πονηρή την ημέρα, κι  αφού κάνετε όσα είναι πρεπούμενα, να σταθήτε. Το λοιπόν, σταθήτε γερά, έχοντας περιζωσμένη τη μέση σας με αλήθεια, και ντυμένοι με το θώρακα της δικαιοσύνης και με τα πόδια σας σανταλωμένα για να κηρύξετε το Ευαγγέλιο της ειρήνης κι  αποπάνω από όλα σκεπασθήτε με το σκουτάρι της πίστης, που με δαύτο θα μπορέσετε να σβήσετε όλες τις πυρωμένες σαγίτες του πονηρού. Και φορέσετε την περικεφαλαία της σωτηρίας και το σπαθί του πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού». Αυτός ο ηρωικός και καρτερικός χαραχτήρας, που έχουνε οι πολεμιστές οπού μαρτυρήσανε για τον Χριστό σαν άκακα αρνιά, ανάγεται στα πνευματικά.
Ο άγιος Δημήτριος περισκεπάζει όλη την οικουμένη, όπως λέγει το τροπάρι του, αλλά ιδιαίτερα προστατεύει τη Θεσσαλονίκη, που τη γλύτωσε πολλές φορές και στέκεται κι  ανθίζει ως τα σήμερα, καινούριος μέγας Αλέξαντρος, που η δύναμή του και η αντρεία του δεν χαθήκανε με το θάνατό του, όπως έγινε στον Αλέξαντρο, αλλά ζει και φανερώνεται στον αιώνα, σε  όσους τον παρακαλάνε με θερμή καρδιά. Η πατρίδα του βρίσκεται ολοένα σε κίνδυνο και σε σκληρές περιστάσεις κι  ολοένα τον κράζει να τη βοηθήσει και να τη γλυτώσει. Και φέτος, ύστερα από τόσες γενεές που προστρέξανε με δάκρυα στην προστασία του, πάλι θα δράμουνε οι βασανισμένοι χριστιανοί στην εκκλησία του και θα κλάψουνε και θα ψάλλουνε πάλι το τροπάρι που λέγει: «Φρούρησον, πανεύφημε, την σε μεγαλύνουσαν πόλιν από των εναντίον προσβολών, παρρησίαν ως έχων προς Χριστόν τον σε δοξάσαντα».
Ο άγιος Δημήτριος, ο μεγαλομάρτυς και μυροβλύτης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στα 260 μ.X. Οι γονιοί του ήτανε επίσημοι άνθρωποι κι ο Δημήτριος κοντά στη φθαρτή δόξα που είχε από το γένος του, ήτανε στολισμένος και με χαρίσματα άφθαρτα, με φρονιμάδα, με γλυκύτητα, με ταπείνωση, με δικαιοσύνη και με κάθε ψυχική ευγένεια. Όλα τούτα ήτανε σαν ακριβά πετράδια που λάμπανε απάνω στην κορόνα που φορούσε, κι  αυτή η κορόνα ήτανε η πίστη στον Χριστό. Εκείνον τον καιρό βασίλευε στη Ρώμη ο Διοκλητιανός κι  είχε διορισμένον καίσαρα, στα μέρη της Μακεδονίας και στα ανατολικά, ένα σκληρόκαρδο και αιμοβόρον στρατηγό που τον λέγανε Μαξιμιανό, θηρίο ανθρωπόμορφο, όπως ήτανε όλοι αυτοί οι πολεμάρχοι, που βαστούσανε κείνον τον καιρό με το σπαθί τον κόσμο, ο Διοκλητιανός, ο Μαξέντιος, ο Μαξιμίνος, ο Γαλέριος, ο Λικίνιος, πετροκέφαλοι, αγριοπρόσωποι, δυνατοσάγωνοι, πικρόστομοι, με λαιμά κοντά και χοντρά σαν βαρέλια, αλύπητοι, φοβεροί. Αυτός διώρισε τον Δημήτριο άρχοντα της Θεσσαλονίκης κι  όταν γύρισε από κάποιον πόλεμο, μάζεψε τους αξιωματικούς στη Θεσσαλονίκη για να κάνουνε θυσία στα είδωλα. Τότε ο Δημήτριος είπε πως είναι χριστιανός και πως δεν παραδέχεται για θεούς τις πελεκημένες πέτρες. Ο Μαξιμιανός φρύαξε και πρόσταξε να τον δέσουνε και να τον φυλακώσουνε σ΄ ένα λουτρό. Όσον καιρό ήτανε φυλακισμένος, ο κόσμος πρόστρεχε με θρήνο κι  άκουγε τον Δημήτριο που δίδασκε το λαό για την πίστη του Χριστού. Ένα παλληκαρόπουλο, ο Νέστορας, πήγαινε κι  αυτός κάθε μέρα κι  ἄκουγε τη διδασκαλία του. Εκείνες τις ημέρες, παλεύανε πολλοί αντρειωμένοι μέσα στο στάδιο κι ο Μαξιμιανός χαιρότανε γι’ αυτά τα θεάματα· μάλιστα είχε σε μεγάλη τιμή έναν μπεχλιβάνη που τον λέγανε Λυαίο, άνθρωπο θηριόψυχο και χεροδύναμο, ειδωλολάτρη και βλάστημο, φερμένον από κάποιο βάρβαρο έθνος. Βλέποντας ο Νέστορας πως τους είχε ρίξει κάτω όλους αυτός ο Λυαίος, και πως καυχιότανε πως είχε τη δύναμη του Άρη και πως κανένας ντόπιος δεν αποκοτούσε να παλέψει μαζί του, πήγε στη φυλακή και παρακάλεσε τον άγιο Δημήτριο να τον βλογήσει για να ντροπιάσει τον Λυαίο και τον Μαξιμιανό και τη θρησκεία τους. Κι ο άγιος Δημήτριος έκανε την προσευχή του και τον σταύρωσε και παρευθύς έδραμε ο Νέστορας στο στάδιο και πάλεψε με κείνον τον άγριο το γίγαντα και τον έριξε χάμω και τον έσφαξε. Τότε ο Μαξιμιανός έγινε θηρίο από το θυμό του και μαθαίνοντας πως ο Νέστορας ήτανε χριστιανός και πως τον είχε βλογήσει ο Δημήτριος, πρόσταξε να τους σκοτώσουνε. Σαν πήγανε στη φυλακή οι στρατιώτες, τρυπήσανε τον Δημήτριο με τα κοντάρια και έτσι πήρε το αμάραντο στέφανο, στις 26 Οκτωβρίου 296· μάλιστα είναι γραμμένο πως σαν είδε τους στρατιώτες να ρίχνουνε τα κοντάρια καταπάνω του, σήκωσε ψηλά το χέρι του και τον πήρανε οι κονταριές στο πλευρό, για να αξιωθεί το τρύπημα της λόγχης που δέχτηκε ο Χριστός στην πλευρά του και έβγαλε αίμα και νερό η λαβωματιά του. Τον Νέστορα τον αποκεφαλίσανε την άλλη μέρα έξω από το κάστρο. Οι χριστιανοί σηκώσανε τα άγια λείψανα και τα θάψανε αντάμα, κι  από τον τάφο έβγαινε άγιο μύρο που γιάτρευε τις αρρώστιες, για τούτο τον λένε και μυροβλύτη. Απάνω στον τάφο χτίσθηκε εκκλησιά, τον καιρό που βασίλεψε ο μέγας Κωνσταντίνος. Στα κατοπινά χρόνια χτίσθηκε η μεγάλη εκκλησιά η τωρινή και στα 1143 ο βασιλέας Μανουήλ ο Κομνηνός έστειλε και πήρε στην Κωνσταντινούπολη την εικόνα του αγίου και την έβαλε στο μοναστήρι του Παντοκράτορος που ήτανε χτισμένη η εκκλησία του από τους Κομνηνούς και που τη λένε σήμερα Ζεϊρέκ και την είχανε κάνει παλαιότερα τεκέ οι ντερβίσηδες. Στα εικονίσματά του είναι ζωγραφισμένος απάνω σε κόκκινο αντρειωμένο άλογο, που κοιτάζει σαν άνθρωπος, ομορφοσελωμένο, στολισμένο με χάμουρα και με γκέμια χρυσά, με τα μπροστινά ποδάρια σηκωμένα στον αγέρα, με την ουρά ανακαμαριασμένη, αλαφιασμένο από τον Λυαίο που κείτεται ματοχωμένος χάμω, τρυπημένος από το κοντάρι του αγίου Δημητρίου. Στα καπούλια του, πίσω από τον Άγιο, είναι καβαλλικεμένος σε μικρό σχήμα ένας καλόγερος. Είναι ο επίσκοπος Γαβριήλ, δεσπότης του Δαμαλά, που τον πιάσανε σκλάβο οι κουρσάροι μπαρμπερίνοι στα 1603 και τον πουλήσανε στο Αλγέρι, στον μπέη, που τον επήρε στο σεράγι του. Κάθισε κάμποσα χρόνια σκλάβος και παρακαλούσε μέρα νύχτα με δάκρυα να τον λευτερώσει ο άγιος Δημήτριος. Όπου, μια μέρα σαν αύριο, παραμονή του  αγίου Δημητρίου, τον είδε στον ύπνο του πως πήγε με τ  άλογο και τον έβαλε καβάλα και φύγανε από την Αραπιά. Και σαν ξύπνησε το πρωί, βρέθηκε λεύτερος στη Θεσσαλονίκη και δόξασε το Θεό και τον άγιο Δημήτριο και μπήκε σε ένα καράβι και πήγε στον Πόρο κι  από τότε στα εικονίσματά του ζωγραφίζανε και το δεσπότη.
Λοιπόν σήμερα θα προστρέξουνε πάλι οι Θεσσαλονικιώτες και  οι άλλοι χριστιανοί στη μεγάλη πανήγυρη και θα παρακαλέσουνε με συντριβή τον ένθερμο προστάτη τους να τους δώσει βοήθεια σε τούτες τις δεινές περιστάσεις. Και θα μαζευτούνε ο λαός ο ορθόδοξος και οι άρχοντες και οι δεσποτάδες και παπάδες και καλόγεροι γιατί η Θεσσαλονίκη είναι η κιβωτός που σώθηκε η ορθόδοξη λατρεία από τον κατακλυσμό της φραγκολεβαντινιάς που πάγει να μας πνίξει με τους ανούσιους νεωτερισμούς της. Εκεί θα συναχτούνε οι καλοί οι ψαλτάδες που ψέλνουνε ακόμα με κείνη τη σοβαρή ψαλμωδία που κρατά από τότε που θεμελιώθηκε η σεβάσμια τούτη εκκλησία, πούναι το καύχημα και η παρηγοριά της Ανατολής, ύστερα από την Αγιά Σοφιά της Κωνσταντινούπολης. Και στη λειτουργία, θα ψάλουνε στους Αίνους τα εξαίσια προσόμοια που είναι γεμάτα πόνο και ελπίδα και αγιασμένον ενθουσιασμό. Τάχει συνθέσει ένας από τους γλυκύτερους ποιητές της εκκλησίας μας, ο άγιος Θεοφάνης ο Γραπτός, ψυχή πονεμένη και καρτερική. Και θα σας εξηγήσω με λίγα λόγια πως βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και μελώδησε αυτά τα συγκινητικά τροπάρια.
Αυτός ο άγιος μαζί με τον αδελφό του τον Θεόδωρο λέγονται «Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί». Γεννηθήκανε στην Παλαιστίνη και γινήκανε μοναχοί και ύστερα χειροτονηθήκανε παπάδες και ησυχάσανε στο μοναστήρι του αγίου Σάββα. Ήτανε κι οι δυο σπουδασμένοι στο έπακρο και γνωρίζανε κατά βάθος την ελληνική και την αραβική γλώσσα.
Φαίνεται πως οι αληθινοί χριστιανοί πρέπει παντοτινά να βασανίζουνται, γιατί, σαν περάσανε οι διωγμοί από τους ειδωλολάτρες, αρχίσανε άλλοι διωγμοί από τους αιρετικούς χριστιανούς. Κι όσοι βασανισθήκανε από τους ειδωλολάτρες γινήκανε μάρτυρες, κι όσοι βασανισθήκανε από τους χριστιανούς αιρετικούς γινήκανε ομολογητές. Τέτοιοι ομολογητές είναι και γράφουνται και τα δυο τούτα αγιασμένα αδέλφια, ο Θεόδωρος κι ο Θεοφάνης. Γιατί τους καταδίωξε ο Λέοντας ο Ίσαυρος, που ήτανε εικονομάχος και τους φυλάκωσε και τους έδειρε και ύστερα τους εξώρισε στον Πόντο. Κι ο μεν Θεόδωρος τελείωσε τον αγώνα στη δεύτερη εξορία που τους έστειλε ο Θεόφιλος, ο τρίτος εικονομάχος αυτοκράτορας ύστερα από τον Λέοντα, και πέθανε σε ένα ερημονήσι που το λέγανε Αρουσία, μέσα σε μεγάλα δεινά και σε στερήσεις. Ο δε Θεοφάνης εξωρίσθηκε στη Θεσσαλονίκη κ εκεί, σκλάβος και τυραννισμένος, σύνθεσε με κλαυθμό ψυχής αυτά τα τροπάρια, που με δαύτα ικετεύει τον άγιο Δημήτριο να γλυτώσει τη χριστιανοσύνη από τους ασεβείς και τυραννικούς ανθρώπους, και τη Θεσσαλονίκη από τους βαρβάρους που τη ζώνανε. Και λέγουνται Γραπτοί, επειδή ο Θεόφιλος πρόσταξε και τυπώσανε με πυρωμένο σίδερο απάνω στα μέτωπά τους ένα αδιάντροπο ποίημα που έκανε κάποιος αυλοκόλακας. Ο άγιος Θεοφάνης, άμα πέθανε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, ψηφίσθηκε επίσκοπος Νικαίας και εκοιμήθη, γέροντας γεμάτος από πνευματική ευωδία, στα 850 μ.X. Ο Νικηφόρος Κάλλιστος τον λέγει ηδύφωνον μουσικόν αυλόν κι ο Σουΐδας ποιητήν. Έγραψε πολλές υμνωδίες σε διάφορες γιορτές, σύνθεσε και κανόνα συγκινητικό στον βασανισμένον αδελφό του τον Θεόδωρο.
Από τα τροπάρια των Αίνων που είπαμε, το πρώτο έχει περισσότερον πόνο και πάθος και σ΄ αυτὸ συνεταίριαξε ο ποιητής τεχνικά τη θλίψη του για το διωγμό της ορθοδοξίας με το υμνολόγημα του αγίου και με την καρτερική ελπίδα για τη σωτηρία της θεοσκέπαστης Θεσσαλονίκης, που και κείνον τον καιρό βρισκότανε σε αγωνία. Αυτά τα τροπάρια ταιριάζουνε πάντα στις δεινές δοκιμασίες που πέρασε απανωδιαστά η Θεσσαλονίκη από τον καιρό του Διοκλητιανού ίσαμε σήμερα. Παρακάτω βάζω αυτό το τροπάρι και το μεταγυρίζω στην απλή γλώσσα, πλην χωρίς να μπορέσω να σιμώσω στο πρωτόγραφο:
«Δεύρο, μάρτυς Χριστού, προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως και ρύσαι κεκακωμένους τυραννικαίς απειλαίς και δεινή μανία της αιρέσεως· υφ  ης ως αιχμάλωτοι και γυμνοί διωκόμεθα, τόπον εκ τόπου διαρκώς διαμείβοντες και πλανώμενοι εν σπηλαίοις και όρεσιν. Οίκτειρον ουν, πανεύφημε, και δος ημίν άνεσιν· παύσον την ζάλην και σβέσον την καθ  ἡμῶν αγανάκτησιν, Θεόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος».
«Έλα, μάρτυρα του Χριστού, σε μας, που έχουμε μεγάλη ανάγκη από τη συμπονετικιά σου την επίσκεψη και γλύτωσέ μας από τις τυραννικές φοβέρες κι από τη δεινή μανία της αιρέσεως· που μας κατατρέχει σα νάμαστε σκλάβοι και περπατούμε γυμνοί δώθε και κείθε κι  ἀλλάζουμε ολοένα τόπο με τόπο και πλανιόμαστε σαν τ΄αγρίμια στα βουνά και στα σπήλαια. Λυπήσου μας, πανεύφημε, και δώσε μας ανάπαψη, πάψε τη ζάλη και σβήσε την αγανάχτηση που σηκώθηκε καταπάνω μας, παρακαλώντας το Θεό, που δίνει στον κόσμο το μέγα έλεος».

Πηγή: http://www.pemptousia.gr/

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Η ελπίδα μας στο Θεό

Αλίμονό μας αν, φροντίζοντας υπερβολικά για τον εαυτό μας, δεν επιρρίπτουμε την μέριμνά μας και την ελπίδα μας στον Θεό, ο οποίος φροντίζει για μας! Αν δεν ομολογούμε ότι οφείλουμε σ' Εκείνον τα αγαθά που χρησιμοποιούμε στην παρούσα ζωή, πως μπορούμε να προσδοκούμε από Αυτόν τα αγαθά που μας υποσχέθηκε στην μέλλουσα ζωή; Ας μην είμαστε ολιγόπιστοι, αλλά καλύτερα ας ζητούμε "πρώτον την βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν" σύμφωνα με τον λόγο του Σωτήρα μας (Ματθ. στ΄ 33).

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Μη φοβάσαι τον πόνο

Ο φόβος του πόνου, ο φόβος της δοκιμασίας, ο φόβος του πειρασμού μας καθηλώνει στην νέκρωσή μας, στην ανωριμότητά μας και στην ανικανότητά μας να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε και εν τέλει να ζήσουμε. Αυτό ο κόσμος το θεωρεί ιδανικό: δηλαδή την άρνηση του πόνου. Και νομίζει έτσι ότι θα βρει την χαρά. Και θεωρείται ευλογημένος ο άνθρωπος που δεν έχει πόνο.
Ο άνθρωπος που δεν έχει πόνο μπορεί να ορίζεται ευτυχισμένος, αλλά δεν είναι χαρούμενος και δεν έχει ζωή μέσα του. Γιατί ο ευτυχισμένος γίνεται υπερήφανος και ο υπερήφανος δεν μπορεί να αγαπά ούτε να αγαπηθεί. Ο υπερήφανος -δηλαδή ο εγωιστής- δε μπορεί να έχει σχέση.

Απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου

Τίποτε δε χάθηκε... μη στεναχωριέσαι

Αν νιώθεις αποδυναμωμένος απ'τη σφοδρότητα των πειρασμών, αν βλέπεις πως κοντεύεις να λυγίσεις, ακόμα και αν έπεσες, μη στεναχωριέσαι.
Μην απελπίζεσαι.
Τίποτε δεν τελείωσε ακόμα.
Τίποτα δεν χάθηκε.
Αφού ακόμα είσαι ζωντανός, αφού ακόμα έχεις τη δυνατότητα, γονάτισε και προσευχήσου.
Ο Θεός, ο σταυρωμένος Θεός, ποτέ δεν έπαψε να μας αγαπά.
Όπως είμαστε.
Γεμάτοι σφάλματα, γεμάτοι αμαρτίες, γεμάτοι πάθη και σκοτεινιά.
Ποτέ δεν είναι αργά για να ξαναπροσπαθήσεις!

Πηγή: http://aoratigonia.blogspot.gr/

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Ένα ακριβό προνόμιο

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να αφήνουμε τον Θεό να κάνει κουμάντο στα δικά μας πράγματα και εμείς να ασχολούμαστε με τα του ουρανού. Ο ίδιος μας έδωσε αυτή τη δυνατότητα. Να μην φροντίζουμε για τα πράγματα της ζωής εμείς, αλλά να έχουμε το ακριβό προνόμιο να φροντίζουμε για τα του ουρανού.
Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών...

π.Ανδρέας Κονάνος

Δεν είναι ο άνθρωπος φερέγγυος αλλά ο Θεός

Το ζήτημα της υπάρξεως του Θεού και της Θείας του Οικονομίας θα καταστρεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας συνήθειες. Αλλά το ζήτημα του Θεού, ανεξάρτητα απ' όλους εμάς θα πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό και η οντότητά του δεν έχει αρχή και τέλος δεν μπορεί να αφήσει το «επίγειο σπίτι» του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του, των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιόνται σε ένα σημείο και των οποίων η οντότητα είναι μία κουκκίδα.Δεν είναι ο άνθρωπος φερέγγυος αλλά ο Θεός και πιστός εγγυητής της Βασιλείας της αγάπης στη γη...

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Θυμός και οργή

Ο θυμός διαφέρει από την οργή. Θυμός μεν είναι η οργή σε κατάσταση εκρηκτική, ενώ η οργή είναι η διάθεση να προκαλέσεις λύπη σε εκείνον που σε λύπησε.

Μέγας Αθανάσιος

Ο θυμός (όταν σωστά τον χειρίζεται ο άνθρωπος) είναι το νεύρο της ψυχής, διότι τονώνει στην προσπάθεια των καλών έργων.
Ο θυμός που εκδηλώνεται όταν πρέπει και όπως πρέπει, ισχυροποιεί την υπομονή και την εγκράτεια. Όταν όμως ενεργεί αντίθετα προς τον ορθό λόγο, γίνεται τρέλα.
Θυμός είναι έξαψη και απότομο ξέσπασμα του πάθους, ενώ οργή είναι μόνιμη λύπη και διαρκή ορμή για την ανταπόδοση αυτών που προκάλεσαν τη λύπη (δηλαδή εν θερμό εκδίκηση).
Κανείς να μη επιτιμά με εμπάθεια τους αμαρτάνοντες. Διότι το να ελέγχει κανείς με θυμό και οργή τον συνάνθρωπό του δεν σημαίνει ότι τον ελευθερώνει από την αμαρτία, αλλ’ ότι πέφτει ο ίδιος σε σφάλματα.
Μπορεί να κατορθώσει κάποιος να μη οργίζεται, όταν πιστεύει ότι βλέπει πάντοτε με τη σκέψη του τον Θεό και τον πάντοτε παρόντα Κύριο. Διότι ποιος υπήκοος μπροστά στον άρχοντα τολμά ποτέ να κάνει κάτι που τον δυσαρεστεί;

Μέγας Βασίλειος

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Ευτυχία... δυστυχία.... θάνατος

Αυτή η ζωή δεν θα μπορούσαμε να την φανταστούμε χωρίς τρία πράγματα: την ευτυχία, τη δυστυχία και το θάνατο. Κάτι από την ευτυχία, λίγο από τη δυστυχία και ο θάνατος καταστούν δυνατή αυτή την ζωή.
Η ηθική χημεία αυτού του κόσμου είναι ακόμα πιο παράξενη από τη φυσική χημεία.
Η ευτυχία είναι δώρο Θεού, η δυστυχία επιτρέπεται με την άδεια του Θεού, ενώ ο θάνατος είναι η νίκη του Θεού.
Η συνεχής ευτυχία χωρίς την προσθήκη της δυστυχίας, θα γινόταν βαρετή και άχρωμη.
Η συνεχής δυστυχία χωρίς θάνατο θα έκανε αυτή την ζωή κόλαση χωρίς έξοδο.
Στην ευτυχία οι άνθρωποι δεν θέλουν ή θέλουν να θυμηθούν τον Θεό.
Στην δυστυχία οι άνθρωποι θέλουν ή δεν θέλουν να θυμηθούν τον Θεό.
Ενώ στον θάνατο αναγκάζονται να θυμηθούν τον Θεό.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Στάχτη είμαι και πηλός...

Τίποτε δεν είναι τυχαίον εις τον κόσμο.Την ζωή μας και όλα τα της ζωής μας τα διοικεί ο Δεσπότης Χριστός.Εις τον πόνον και τας πικρίας μας έρχεται εις συνάντησιν το Άγιο Πνεύμα και εξάγει χαράν θεοδώρητον. Δεν αντιλαμβανόμεθα πολλάκις την παρουσίαν του,διότι είμεθα απερροφημένοι από την καθημερινότητα των μεριμνών μας.
Όμως Aυτό, πνέον όπου θέλει, πνέει και εις την καρδίαν μας και την δροσίζει .Ως βάλσαμον χύνεται επάνω μας η θεία παράκλησις. Το έλεος του Θεού κατέρχεται από τον ουρανόν και πλημμυρίζει την ζωήν μας. Όσον πιο πολλαί είναι αι οδύναι μας τόσο περισσότεραι αι επισκέψεις του Θεού.
Ανοίγεις τα πνευματικά βιβλία και βλέπεις να σου μιλά ο Θεός. Νιώθεις αμέσως το φτερούγισμα του Πνεύματος. Νιώθεις  να απαντά  ο Θεός στις απορίες σου. Βλέπεις να διαλύει τα σκοτάδια σου, να ανοίγει τους δρόμους σου, όταν υπάρχει μπροστά σου αδιέξοδο. Βλέπεις να μην αφήνει κανένα σημάδι σκοτεινό  μέσα στο περασμά σου. Τότε γεμάτος χαρά φωνάζεις “νυν ηρξάμην λαλήσαι προς τον Κύριο μου. Εγώ δε ειμί γη και σποδός”. Άρχισα να κουβεντιάζω με τον Θεό μου, με τον Χριστόν μου. Και τι είμαι εγώ που μιλάω μαζί του;
Στάχτη είμαι, πηλός είμαι.
Μου κάνει όμως αυτήν την χάρη ο Θεός.

Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν...

Είναι δύσκολο και οδυνηρό να περπατάς ξυπόλητος ανάμεσα στ’ αγκάθια. Όταν όμως ο ξυπόλητος άνθρωπος πεθαίνει της δίψας κι η πηγή με το νερό είναι μετά τα’ αγκάθια, δε θ’ αποφασίσει γρήγορα να βαδίσει πάνω σ’ αυτά, μ’ όλο που τα πόδια του θα πληγωθούν, για να πλησιάσει στο νερό; Ή μήπως θα προτιμήσει να καθίσει πάνω στο χλωρό γρασίδι που είναι πριν από τα’ αγκάθια και να πεθάνει της δίψας;
Κάποιοι άνθρωποι που είναι άρρωστοι από την αμαρτία λένε: «Δεν μπορούμε να πάρουμε τόσο πικρό φάρμακο». Κι έτσι ο γιατρός που αγαπά το ανθρώπινο γένος, πήρε πρώτος το φάρμακο, το πικρότερο φάρμακο, μ’ όλο που ήταν υγιής. Και το έκανε αυτό μόνο για να δείξει στους αρρώστους πως αυτό δεν είναι αδύνατο. Αλήθεια, πόσο πιο δύσκολο είναι στον υγιή άνθρωπο να πάρει και να καταπιεί το φάρμακο που είναι για τους αρρώστους! Εκείνος όμως το πήρε, ώστε οι θνητοί άρρωστοι να οδηγηθούν στην απόφαση να το πάρουν και αυτοί.
«Δεν μπορούμε να περπατήσουμε ξυπόλητοι πάνω στα αγκάθια, λένε οι άνθρωποι που είναι άρρωστοι από την αμαρτία, όσο και να διψάμε και όσο καθαρό και να’ ναι το νερό από την άλλη μεριά». Κι έτσι ο Κύριος, που αγαπά το ανθρώπινο γένος, βάδισε ο ίδιος ξυπόλητος πάνω στ’ αγκάθια. Και τώρα καλεί από την άλλη μεριά τους διψασμένους στην πηγή με το δροσερό νερό.
«Είναι δυνατό, μας λέει. Βάδισα μόνος μου πάνω στα πιο αιχμηρά αγκάθια και πατώντας τα, τα άμβλυνα, τα μαλάκωσα. Ελάτε λοιπόν».
«Αν το φάρμακο είναι ο σταυρός, δεν μπορούμε να το πάρουμε. Και να ο σταυρός είναι ο δρόμος, δεν μπορούμε να τον βαδίσουμε». Αυτό λένε όλοι εκείνοι που η αμαρτία τους έκανε άρρωστους. Κι έτσι ο Κύριος, που αγαπά το ανθρώπινο γένος, σήκωσε πάνω Του το βαρύτερο σταυρό, για να μας δείξει πως κι αυτό είναι δυνατό.
«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι». Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, πρέπει να απαρνηθεί τον παλιό και αμαρτωλό εαυτό του, να πάρει πάνω του το σταυρό των θλίψεων και των δοκιμασιών και τότε ας με ακολουθήσει.
Ο Κύριος δεν οδηγεί τους ανθρώπους στο σταυρό πριν απ’ Αυτόν. Τους καλεί να τον ακολουθήσουν, αφού Εκείνος πρώτος κουβάλησε τον Σταυρό. Έγινε ο πρώτος στα πάθη κι ο πρώτος στη δόξα.
Ήρθε και για να αποδείξει πως όλ’ αυτά που οι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατα, τελικά είναι δυνατά…ότι Αυτός τα έκανε δυνατά!

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Η αρχή του ημερολογίου

Κάθε μέρα ν’ αμαρτάνεις και κάθε μέρα να μετανιώνεις, τούτο δεν μπορείς να το πάρεις για πρόοδο, αλλά σαν ποδοβολητό στο ίδιο μέρος του βαδίσματος μπροστά. Έως ότου η μετάνοια να υπερέχει και η αμαρτία να μειωθεί, οι μέρες μας θα είναι γεμάτες με το χτίσιμο και γκρέμισμα ενός  και του ίδιου πύργου.
Πρέπει, λοιπόν, να μεριμνήσεις, ώστε μία μέρα να μπορέσεις να δείξεις κάτι από το χθεσινό χτίσιμο αγκρέμιστο.
Τούτη θα είναι η πρώτη μέρα της ζωής σου.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Η προδοσία του Ιούδα ήταν αναγκαία;

Νομίζετε ότι εκείνος που προγνωρίζει μία πράξη είναι υπεύθυνος και ανεύθυνος αυτό που διαπράττει το κακό;
Αν ένας γιατρός προλέγει την εξέλιξη μίας νόσου, είναι υπεύθυνος για τη νόσο; ΌΧΙ!
Υπεύθυνος λοιπόν είναι αυτός που πράττει το κακό και όχι αυτός που το προλέγει. Αυτό ακριβώς έγινε και με τον Θεό. Προείδε και προείπε την προδοσία του Ιούδα. Ευθύνεται ο Θεός που προλέγει το κακό; ΌΧΙ!
Η πρόγνωση του Θεού δεν δεσμεύει την ελευθερία του ανθρώπου και άρα και του Ιούδα. Ο Ιούδας δεν πρόδωσε τον Χριστό για να εκπληρωθεί η προφητεία, αλλά επειδή θα γινόταν η προδοσία και το γνώριζε ο Θεός γι’ αυτό προλέχθηκε.
Ας μην λέμε λοιπόν, ότι δεν φταίει ο Ιούδας γιατί ήταν προορισμένη η προδοσία! Αν δεν τον πρόδιδε ο Ιούδας ίσως θα τον πρόδιδε κάποιος…. αλλά ας μην συζητούμε και θεολογούμε με όλα αυτά τα «εάν δεν γινόταν αυτό θα γινόταν το τάδε; ή το τάδε;», διότι οδηγούμαστε σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: « Αιτία της σωτηρίας μας δεν είναι η κακία του Ιούδα που πρόδωσε τον Χριστό, αλλά η μεγάλη σοφία του Χριστού, που γνωρίζει τόσο εύκολα να μεταχειρίζεται την πονηρία των άλλων για την δική μας σωτηρία».Ο Ιούδας φταίει γιατί δεν μετανόησε. Δεν αισθάνθηκε πόνο για το κακό ούτε πήγε να ζητήσει συγγνώμη από το διδάσκαλό του. Μόνο μία στιγμιαία μεταμέλεια έδειξε. Έτσι έφθασε στην απόγνωση και αυτοκτόνησε. Η αυτοκτονία είναι η χειρότερη αμαρτία (διότι είναι προϊόν της απογνώσεως, δηλαδή αμφισβητείς την φιλανθρωπία και το έλεος του Θεού-απορρίπτεις την Θεία βοήθεια και θέτεις τέρμα στην ζωή που σου χάρισε ο Κύριος)
Και να σκεφθεί κανείς πως ο Κύριος τον προειδοπίησε για να ξυπνήσει την κοιμισμένη του συνείδηση. «Ο μεν Υιός του ανθρώπου, υπάγει καθώς γέγραπται περί αυτού. Ουαί δε τω ανθρώπω εκείνω δι’ ου ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται. Καλόν ην αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος…» (Ματθ. 26,24)

π. Γεώργιος Καλπούζος

Πηγή: http://imverias.blogspot.gr/

Πως να ξεκινάς πνευματικά την μέρα σου

Του Αρχιεπισκόπου Κοστρομά
Πίεζε τον εαυτό σου να ξυπνάς νωρίς το πρωί με σταθερό ωράριο. Μόλις ξυπνήσεις, στρέψε το νου σου στο Θεό:
Κάνε το Σημείο του Σταυρού και ευχαρίστησε Τον για τη νύχτα που πέρασε και όλους τους οικτιρμούς Του προς εσένα.
Ζήτησε Του να καθοδηγεί όλες σου τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες, ώστε οτιδήποτε λες ή κάνεις να είναι ευάρεστο σε Αυτόν.
Καθώς ντύνεσαι, να θυμάσαι ότι είναι παρών ο Κύριος και ο Φύλακας Άγγελός σου. Ζήτησε από τον Κύριο Ιησού Χριστό να σου φορέσει το χιτώνα της σωτηρίας.
Αφού πλυθείς, ξεκίνα την πρωινή προσευχή. Να προσεύχεσαι γονατιστός, με συγκέντρωση, σεβασμό και πραότητα, όπως αρμόζει μπροστά στα μάτια του Παντοδύναμου. Ζήτησε Του να σου δώσει πίστη, ελπίδα και ευσπλαχνία, καθώς και την ήρεμη δύναμη για να αποδεχθείς όλα όσα μπορεί να σου φέρει η νέα ημέρα – τις δυσκολίες και τα προβλήματα. Ζήτησε Του να ευλογεί τους κόπους σου.
Ζήτησε βοήθεια, για να ολοκληρώσεις κάποιο συγκεκριμένο έργο που εκτελείς, για να καταφέρεις να μείνεις αλώβητος από κάποια συγκεκριμένη αμαρτία.
Αν γνωρίζεις ανάγνωση, διάβασε κάτι από την Αγία Γραφή, ειδικά από την Καινή Διαθήκη και τους Ψαλμούς. Διάβασε με προσήλωση για να λάβεις τον πνευματικό φωτισμό, που θα φέρει την καρδιά σου στη μετάνοια.
Αφού διαβάσεις λίγο, να σταματάς και να συλλογίζεσαι αυτά που διάβασες, και έπειτα να συνεχίζεις παρακάτω και να αφουγκράζεσαι όσα ο Κύριος λέει στην καρδιά σου.
Προσπάθησε να αφιερώσεις τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά συλλογιζόμενος τις διδασκαλίες της Πίστης μας και την ψυχική ωφέλεια από αυτά που διάβασες.
Πάντοτε να ευχαριστείς τον Κύριο που δε σε άφησε να χαθείς μέσα στις αμαρτίες σου, αλλά φροντίζει για σένα και με κάθε πιθανό τρόπο σε οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών.
Με αυτά που σου είπα, να ξεκινάς κάθε πρωί σαν μόλις εκείνη τη στιγμή να αποφάσισες να γίνεις Χριστιανός και να ζήσεις σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Αν έχεις απορία...


Η προσευχή είναι έργο τόσο μεγάλης σημασίας στην πνευματική ζωή που, εάν κανείς ήθελε να λύσει την απορία του κατά πόσο βρίσκεται στην οδό προς την τελειότητα της πνευματικής ζωής, θα έπρεπε να παρατηρήσει τι πρόοδο έχει στην προσευχή.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Θέλω να ζήσω με Σένα

Δεν θέλω, δεν επιθυμώ να ζήσω πολύ.
Θέλω να ζήσω με Σένα.
Το πολύ, το ζωντανό και ατέλειωτο είσαι Εσύ.
Έλα και κάμε το θέλημά Σου σε μένα.
Έλα όπως θέλεις και όταν κρίνης.
Έλα σαν αύρα, σαν ευλογία, αν το νομίζης σωστό.
Έλα σαν κεραυνός δοκιμασίας και κατάσκαψέ μου το είναι, αν νομίζης ότι έτσι πρέπει. Ξέρω ότι αυτό που θα ακολουθήσει την επίσκεψή Σου, μ' οποιοδήποτε τρόπο κι αν έλθεις, θα είναι αυτό το βαθύτατο που επιθυμώ και δεν μπορώ να το εκφράσω, και δεν μπορώ να το βρω πουθενά, έξω από Σένα.
Γι' αυτό Εσένα ζητώ και περιμένω.
Έχω απογοητευθεί από τον εαυτό μου.
Μόνο Εσύ μένεις.
Και έρχομαι προς Σε τον ιατρό, το φωτισμό και τον αγιασμό των ψυχών και των σωμάτων.
Έρχομαι άρρωστος, όπως είμαι, και εγκαταλείπω σε Σένα τη ζωή μου άπασα και την ελπίδα.

π. Βασίλειος Ιβηρίτης

Στο Άγιον Όρος...

Στο Όρος δεν βλέπεις ούτε ξεκουράζεσαι ούτε κατηχείσαι.
Στο Όρος μυσταγωγείσαι.
Σιωπάς και προσεύχεσαι.
Προτιμάς να φαντάζεσαι, να ποθείς, να "σκαλίζεις" με τον εσωτερικό σου κόσμο, αλλά να μην έχεις την ανάγκη να δεις, να βεβαιωθείς, να γνωρίσεις. Δεν σου χρειάζεται κάτι τέτοιο. Αντιλαμβάνεσαι την έκπληξη, αλλά αποφεύγεις να την ψηλαφείς. Αισθάνεσαι το μυστήριο, αλλά αρνείσαι την έρευνά του. Η πίστη είναι ισχυρότερη από την όποια απόδειξη. Η αίσθηση της θεϊκής παρουσίας πιο έντονη από κάθε ευλογημένη αναστροφή.
Η γοητεία του Όρους βρίσκεται στο ότι κρύβεται...

Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου "Φωνή αύρας λεπτής"

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Αγαπήστε τη σιωπή


Μη λέτε πολλά... κρατήστε τη γλώσσα.
Αγαπήστε τη σιωπή.
Αν την συνηθίσετε, μετά δεν θα θέλετε να ομιλήτε.
Τόσο είναι όμορφη η σιωπή.

Γέρων Ιερὠνυμος της Αίγινας

Η συγκομιδή του πόνου

Το τριαντάφυλλο όσο όμορφο κι΄ αν είναι βγάζει μαζί κι' αγκάθια .
Τα ωραία συνοδεύονται με πόνο, αλλά κι ο πόνος βγάζει στη χαρά.
Συνήθως το ουράνιο τόξο υψώνεται ύστερα από την μπόρα.
Πρέπει να προηγηθούν οι καταιγίδες για να ξαστερώσει ο ουρανός.
Τα πιο θαυμάσια αγάλματα έχουν τα περισσότερα κτυπήματα..
Οι μεγάλες ψυχές οφείλουν την μεγαλοσύνη τους στα κτυπήματα του πόνου.
Τα χρυσά και βαρύτιμα κοσμήματα περνούν πρώτα απ' την φωτιά.
Οφείλουμε λοιπόν, ν' αποδεχόμαστε τον πόνο που μας επισκέπτεται, σαν μια ευλογία του Θεού.
Το σιτάρι συμπιέζεται και λιώνει μέσα στη γη, αλλά τότε καρποφορεί την ζωή.
Πλούσια και ευλογημένη του πόνου η συγκομιδή.
Μεγάλη η ευλογία του Θεού στον αγρό των δακρύων.
Ευλογία που την βιώνουν όσοι με το χάρισμα της διακρίσεως αληθινά πιστεύουν .

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Το μυστικό...

Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας.
Δεν είπε ο Κύριος "Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και... ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν";
Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ότι επιθυμούμε.
Και κοιτάξτε το μυστικό.
Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα.
Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με το Θεό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε "Δώσ'μου τούτο, εκείνο...".
Είναι αρκετό να λέμε "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με".
Δε χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας.
Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του.

Απόσπασμα απ'το βιβλίο "Βίος και Λόγοι" του γερ.Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Ο νους μας στον Θεό

Έχοντας το νου σου στο Θεό, να είσαι ευσεβής, δηλαδή χωρίς φθόνο, αγαθός, εγκρατής, πράος, να δίνεις όσο μπορείς, να είσαι κοινωνικός, ειρηνικός και τα παρόμοια. Γιατί αυτή είναι η αναφαίρετη περιουσία της ψυχής, το να είσαι αρεστός στο Θεό με τις παραπάνω αρετές. Να μην κρίνεις κανένα, ούτε να λες ότι ο τάδε είναι κακός και αμάρτησε, αλλά καλύτερα να αναζητείς τα δικά σου αμαρτήματα και να εξετάζεις τη ζωή σου αν είναι αρεστή στο Θεό. Τι μας ενδιαφέρει αν ο άλλος είναι κακός;

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Ο "Γείτων" Θεός

Ο Θεός είναι πιο κοντά σε κείνον που δοκιμάζει μια έκτακτη συμφορά, παρά ο πλούσιος γείτονάς του, που μένει κλεισμένος μέσα στο άνετο σπίτι του, "ευφραινόμενος καθ' ημέραν λαμπρώς".
Τι μεγάλη ενίσχυση και παρηγοριά για μας τους πονεμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους να σκεπτόμαστε ότι ο Θεός είναι ο πραγματικός και μοναδικός "γείτονας" μου!
Ας μη λησμονούμε την προτροπή του Αγ. Ιακώβου που λέγει:
"Εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν".

Υψοποιός ταπείνωση

Ρωτήθηκε κάποτε ένας ερημίτης.
Πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους επαίνους και τα εγκώμια;
Και απάντησε.
Να έχετε ταπείνωση και να γνωρίζεται καλά τον εαυτό σας.
Να σας πω ένα παράδειγμα.
Όταν σκαλίζω στο ξύλο την μορφή αγίου και τελειώνω, νομίζω ότι είναι καλή.
Την ξανακοιτάω μετά από λίγο και βλέπω ότι έχει ελλείψεις.
Αν βάλω τον φακό θα δω ότι δεν είναι τίποτα το σπουδαίο.
Το ίδιο πάλι και με τα χέρια.
Βλέπουμε ότι είναι καθαρά.
Αν βάλουμε όμως τον φακό, θα δούμε ότι έχουν βρωμιά και πολλά μικρόβια.
Έτσι, να κοιτάμε προσεκτικά τον εαυτό μας και θα Βλέπουμε ότι δεν είμαστε τίποτα κι ας λέει ο κόσμος.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Ύστερα από μία κουραστική μέρα, μας είναι απαραίτητη η βραδυνή προσευχή

Το βράδυ, κατάκοπος καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για προσευχή
Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;
Μα πως είναι δυνατό!
Να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο, έστω και εξουθενωμένος σωματικά;
Μήπως οι οποιεσδήποτε διασκεδάσεις ξεκουράζουν τον άνθρωπο;
Όχι, αυτές τον καταπονούν περισσότερο, ενώ η προσευχή έλκει τη θεία χάρη, που αναπαύει σώμα και ψυχή.
Δεν προσεύχεστε, λοιπόν...
Ή είστε θυμωμένοι με το Θεό ή πιστεύετε ότι δεν Τον έχετε ανάγκη.
Γιατί να προσευχηθώ;
Αναρωτιέστε.
Νιώθετε αυτάρκεια και αυτοϊκανοποίηση.
Είστε χορτάτοι!
Και δεν θέλετε να ζητάτε...
Κάθε βράδυ, όσο κουρασμένοι κι αν είστε, μην παραλείπετε να καταφεύγετε σ' Εκείνον.
Να προσεύχεστε γονατιστοί ή καθισμένοι.
Και όταν μπορείτε, να σηκώνεστε όρθιοι.
Δεν έχει τόση σημασία ή στάση, φτάνει να προσεύχεστε.
Να ευχαριστείτε τον Κύριο για την ημέρα που πέρασε, όσο δύσκολη κι αν ήταν.
Να Τον παρακαλάτε για μια καλή νύχτα και να ζητάτε συγχώρηση
Με βαθειά μετάνοια για τα σφάλματά σας.
Προσευχή τη νύχτα στο κρεβάτι.
Στη διάρκεια της νύχτας, όποτε ξυπνάτε για λίγο και πριν σας ξαναπάρει ό ύπνος.
Να προσεύχεστε έτσι όπως είστε ξαπλωμένοι.
Αυτό δεν είναι κακό.
Απεναντίας μάλιστα, αν συνηθίσετε να λέτε την ευχή ή κάποιον ψαλμό στα μεσοδιαστήματα του ύπνου θα διώχνετε όλους τους κακούς λογισμούς, που σας πολεμούν εκείνη την ώρα.

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Η οικογένεια σήμερα

Η συζήτηση για την οικογένεια δεν μπορεί παρά να αρχίζει από τη συζυγία, τη σχέση που αποτελεί την αρχή, τη συνέχεια και το τέλος της. Η συζυγία, στην καλύτερη εκδοχή, είναι η δια βίου ένωση και συμπόρευση στη ζωή δύο ανθρώπων, μιας γυναίκας και ενός άνδρα, με μια βαθύτατη ψυχοσωματική και διαπροσωπική σχέση που έχει σκοπό να ολοκληρωθούν και οι δύο ως πρόσωπα και να δημιουργήσουν οικογένεια. Η σταθερή αυτή ένωση και η ζέστη σχέση μεταξύ των συζύγων, δημιουργούν συγχρόνως και το ανθρώπινο ψυχικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο γεννιέται και αναπτύσσεται η νέα ύπαρξη και ζωή. Κάθε άνθρωπος γεννιέται μέσα σε μια συζυγία και όταν μεγαλώσει, αν δεν επιλέξει την αγαμία για ιερό σκοπό, αναζητεί την ευτυχία του, σταθερή και αδιατάρακτη, σε μια ολοκληρωμένη συζυγική σχέση.  Από την ποιότητα της συζυγίας εξαρτάται κατά κύριο λόγο η ευτυχία του, είτε είναι μέλος της συζυγικής σχέσης, είτε παιδί που γεννήθηκε απ’ αυτή.
Αλλά όλοι γνωρίζουμε τι είναι η συζυγία από την προσωπική εμπειρία που έχουμε γι’ αυτή. Και η κάθε συζυγία είναι μοναδική, με τα χαρίσματά της και τις αδυναμίες της, στοιχεία διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Είναι μοναδική από τα πρόσωπα που τη συγκροτούν, από την ιστορία τους, την ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα τους, την ωριμότητα και την καλλιέργειά  τους. Είναι ξεχωριστή στο βαθμό που οι σύζυγοι έχουν ταιριάξει τις ζωές τους, από τον τρόπο που βιώνουν καθημερινά τη σχέση τους και συνύπαρξή τους, από το πώς χειρίζονται τα μικρά και μεγάλα θέματα της οικογενειακής ανάπτυξης και λειτουργίας, από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα στις σχέσεις τους, τα δυσάρεστα ή και τα τραγικά που κάποτε μπορεί να έλθουν στην πορεία.
Να γιατί χαρακτηρίζω τη συζυγία ως μία δημιουργική σχέση και πορεία και μια γοητευτική περιπέτεια ζωής. Μια διαδρομή δηλαδή και εξέλιξη που αρχίζει πολύ πριν από τον γάμο και συνεχίζεται μετά από αυτόν, με στιγμές ευτυχίας και δημιουργίας, αλλά και απροσδόκητες αλλαγές και γεγονότα που συχνά προκαλούν ένταση, ταλαιπωρία, έγνοιες και κινδύνους για ό,τι πολύτιμο ο καθένας έχει επενδύσει στην απόφασή του να δημιουργήσει οικογένεια. Προσθέτω τη λέξη γοητευτική για να περιγράψω τη συζυγία και ως μια ιδιαίτερη δύναμη ομορφιάς, ακτινοβολίας και έλξης, υποδηλώνοντας ότι μπορεί να ασκεί γοητεία σε όλη τη διάρκεια της ζωής, μια γοητεία που μπορεί να αναδύεται και διατηρείται, ακόμη και στην πιο μεγάλη περιπέτεια.
Η συζυγία ως γοητευτική περιπέτεια, αντέχει στο χρόνο και την καθημερινότητα, γίνεται ακένωτη πηγή ικανοποίησης και δημιουργίας, αποτρέπει την οδύνη και τις συνέπειες της σύγκρουσης ή της διάλυσης, γίνεται για μικρούς και μεγάλους, για γονείς και παιδιά ασάλευτο θεμέλιο ύπαρξης και ζωής.
Η επιτυχία ή η αποτυχία να συγκροτηθεί μια συζυγική κοινότητα που να ανταποκρίνεται στο όραμα και τις προσδοκίες των ανθρώπων, των νέων ανθρώπων, είναι υπόθεση όλων. Κάθε θετική επομένως προσπάθεια της επιστήμης και των θεσμών προς την κατεύθυνση στήριξης, ενίσχυσης και ανανέωσης αυτής της σχέσης, συνιστά πολύτιμη προσφορά στη σημερινή οικογένεια.
Αλλά η ευθύνη ανήκει πιο πολύ στα πρόσωπα που αποφασίζουν τον γάμο, σε αυτούς που είναι προσωπική τους εμπειρία και η γοητεία και η περιπέτεια της συζυγίας.

Αλέξανδρου Κακαβούλη, καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης

Πηγή: http://www.enromiosini.gr/

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Η αρετή και η εποχή μας

Αρετή σιωπηλή και διακριτική.
Αυτό μας φαίνεται αδιανόητο σήμερα.
Ζούμε σ' ένα κόσμο που με περισσή οίηση διαλαλεί κι αυτοεγκωμιάζει τις κάποιες αρετές του, τις αμφίβολες, που προβάλλει με κομπασμό τα καλά του έργα αλλά που ξέρει να καλύπτει τα σφάλματα του, τα εγκλήματά του, τις συναλλαγές και τα συμφέροντά του μ' ένα χιτώνα αρετής, φανταχτερό, καμωμένο για να ξιπάζει τους αφελείς.
Η αρετή όμως, η με αφοσίωση εφαρμογή του θελήματος του Θεού στη ζωή μας, ένα μονάχα ταιριαστό ένδυμα έχει. Το ένδυμα της σιγής. Γιατί η αρετή δε γίνεται, δεν ασκείται για κοινωνικούς λόγους. Ασκείται και λάμπει εν σιγή για την αγάπη του Θεού και μόνο, αφού Αυτός είναι το αμετακίνητο κέντρο του βίου μας.
Το άθλημα της αρετής είναι το μέγιστο άθλημα του ανθρώπου. Κι είναι σχεδόν ξεχασμένο στην εποχή μας. Οι σημερινοί άνθρωποι προτιμούν τα εύκολα, τα ευχάριστα, τα έργα που αποδίδουν αμέσως, γιατί πια έχουν χάσει από τα στήθη τους τη θερμουργό πίστη στην αιωνιότητα κι έχουν υποτάξει τη ζωή τους στην πραγματικότητα του θανάτου. Έτσι όμως ο κόσμος γίνεται θηριώδης. Ο ένας άνθρωπος φοβάται και δεν μπορεί να εμπιστευθεί τον άλλο. Ξαφνικά, όλοι αισθανόμαστε να ζούμε σε απελπιστική ερημιά. Αποκομμένοι απ' το Θεό, αποκομμένοι από τους άλλους, έχουμε συντρόφους της ανομίας κι όχι της αρετής, ζούμε ζωή γεμάτη ευκολίες, αλλά ζωή σκληρή, πέτρινη, ξερή και καταδικασμένη.

Κώστας Τσιρόπουλος

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Η μετάνοια της ψυχής μου

Ξύπνησε η σκοτεινή μου μνήμη μέσα στο χειμώνα της απάτης, προσμένοντας τα κύματα μιας έναστρης αγάπης.
Ξύπνησε ο πόθος μου μέσα στην γυαλιστερή βιτρίνα της ζωής, προσμένοντας να λάβει έστω λίγη θαλπωρή.
Απόψε θέλω να δω
Απόψε θέλω να γευτώ
Απόψε θέλω να θελήσω
Απόψε θέλω να ξυπνήσω
Απόψε θέλω πια να ζήσω...
Ξύπνησα θέλοντας να συντρίψω το καβούκι της ζωής μου, ακουμπώντας με αγωνία στην μετάνοια της ψυχής μου...
Ξύπνησα σε κόσμο απόκοσμο και απρόσμενα τότε χάθηκα και βρέθηκα εκεί όπου λες... ότι πάντα άνηκα.
Απόψε δυνατά θε να βοήσω...
Απόψε θέλω να ξεφύγω!
Απόψε θέλω να γυρίσω!
Απόψε θέλω πια να ζήσω...

Ότι κάνεις να το κάνεις με φιλότιμο, για τον Χριστό και όχι από κενοδοξία για το ''μπράβο''

Λίγο αν μας εγκαταλείψει η Χάρις του Θεού, τίποτε δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Είναι απλά τα πράγματα. Έχει, ας υποθέσουμε, κάποιος μερικές ικανότητες και υπερηφανεύεται γι' αυτές. Πρέπει να σκεφθεί: Που τις βρήκε; Του τις έδωσε ο Θεός. Αυτός τι έκανε; Τίποτε. Δίνει λ.χ. ο Θεός σε κάποιον λίγο παραπάνω μυαλό και μπορεί να έχει μια μεγάλη επιχείρηση και να ζει άνετα.
Να υπερηφανευτεί ότι τα καταφέρνει; Λίγο να τον εγκαταλείψει ο Θεός, μπορεί να χρεοκοπήσει και να πάει φυλακή.
Όταν κάποιος κάνει κάτι ταπεινά και με αγάπη και δεν βρει αναγνώριση, μπορεί να του έρθει και ένα παράπονο. Αυτό είναι ανθρώπινο -όχι φυσικά ότι και αυτό είναι σωστό, αλλά τότε έχει κανείς κάποια ελαφρυντικά. Όταν όμως απαιτεί την αναγνώριση, αυτό είναι βαρύ έχει μέσα εγωισμό και ανθρωπαρέσκεια. Όσο μπορείς, να κινείσαι ταπεινά. Ότι κάνεις να το κάνεις με φιλότιμο, για τον Χριστό και όχι από κενοδοξία για να ακούσεις το «μπράβο» από τους ανθρώπους.
Όταν ο άνθρωπος δε δέχεται τα «μπράβο» από τους ανθρώπους και εργάζεται μόνο για τον Θεό, τότε ανταμείβεται από τον Θεό και σ' αυτήν τη ζωή με την άφθονη Χάρη Του και στην άλλη με τα αγαθά του Παραδείσου.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Στο γειτόνεμα ετούτο τ΄ ουρανού

Ταξίδεμα στα ερημικά καταφύγια
Στην Σκήτη του Αγίου Βασιλείου
Αδημονώντας για κείνη την ορθρινή σιωπή
Στο γειτόνεμα ετούτο τ΄ ουρανού.
Για σκιάδι στο στρατί του μεγάλου δρυμού
Δρύες
Λεπτοκαρυές
Σφενδάμνια κι αγριόλευκες.
Τα λιγοστά χορτάρια
Στο μικρό τούτο μονοπάτι
Π΄οδηγεί στο ξεμοναχιασμένο ασκηταριό
Δεν ποδοπατήθηκαν ακόμη.

Από την ποιητική συλλογή "Αγιονορείτικο διαβατικό" του Βασίλη Χαραλάμπους

Απανθίσματα θεοπρεπών ρημάτων

Ο Κύριος ήλθε και θυσιάστηκε για να μας σώσει.
Όλη του η ζωή είναι προσφορά αγάπης και άγρυπνη μέριμνα.
Εξέρχεται από το σπίτι για να δεχθεί τον άσωτο υιό που επιστρέφει.
Αφήνει τα ενενήκοντα εννέα πρόβατα και ζητά το απολωλός.
Κυκλοφορεί εν ετέρα μορφή στον αγρό της ιστορίας συμπορευόμενος με αυτούς που ζητούν την αλήθεια.
Μεροληπτεί από αγάπη για τη σωτηρία όλων.
Γυρεύει αφορμή να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Ξεπερνά τη δικαιοσύνη η φιλανθρωπία του.
Ζητά να συγχωρηθούν οι σταυρωτές του, όχι γιατί ματώνουν, αλλά γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν.
Στην προτροπή προς τον πρεσβύτερο υιό της παραβολής του ασώτου:
"Ευφρανθήναι και χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ην ανέζησε, απολωλός και ευρέθη". Εμείς απαντούμε:
Εσύ είσαι αίτιος, που δέχεσαι το γιο σου που έφαγε την περιουσία σου μετά πορνών.
Δεν ζούμε τη χαρά της επιστροφής και της μετάνοιας του ασώτου( και ποιος δεν είναι άσωτος;) αλλά αντιπαραθέτουμε οικονομική ζημιά και ηθική εκτροπή, ως δίκαιοι οικονομολόγοι και ηθικολόγοι.
Μέσα στην Εκκλησία που είναι ο Θεάνθρωπος, όλα είναι κοινωνία ζωής και αγάπης. Ο άνθρωπος λυγίζει μπροστά στη χάρη της ταπεινώσεως και τη θυσία του Θεανθρώπου. Σιωπά και ακούει Αυτόν που κάνει φανερά τα αφανή και παρόντα τα μέλλοντα. Ούτε η ζωή χωρίς Αυτόν έχει νόημα. Ούτε ο θάνατος με Αυτόν είναι απειλή. Δι' Αυτού η ζωή αγιάζεται και ο θάνατος "τεθανέτωται".
Μέσα στην Εκκλησία δεν πλησιάζεις διανοητικά το είδωλο κάποιας αλήθειας, αλλά συναντάς με όλη σου την ύπαρξη τη δύναμη της Ζωής. Μπορούν όλοι δια της υπομονής, συντριβής και μετανοίας να γίνουν κοινωνοί αυτής της σωτηρίας. Να δεχθούν με μια αφή όλη την υγεία και τη σωτηρία σαν την αιμορροούσα. Με μια γεύση όλη η χρηστότητα. "Γεύσασθε και ίδετε, ότι χρηστός ο Κύριος". Με ένα άγιο Μαργαρίτη- Σώμα και Αίμα Χριστού- όλο τον παράδεισο. "Μια ροπή" συντριβής όλη η θεολογία.
"Χαίροις, Σταυρέ, δι' ου ανεγνωρίσθη μια ροπή Ληστής θεολόγος κραυγάζων. Μνήσθητι μου, Κύριε εν τη Βασιλεία σου".
Και τα δέχονται όλα αυτά μυστικώς οι ταπεινοί, ανώνυμοι και συντετριμμένοι.

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Κύριε, αξίωσέ με να αντιληφθώ την δύναμη των λόγων της Αγίας Γραφής

Ώσπου να δεχθεί ο άνθρωπος τον Παράκλητο, χρειάζεται τις Θείες Γραφές, για να εντυπωθεί η μνήμη των αγαθών στην καρδιά του, για να ανανεώνεται μέσα του η κίνηση προς το αγαθό, με την συνεχή ανάγνωση.
Γιατί δεν απέκτησε ακόμη την δύναμη του Πνεύματος, που διώχνει από τον νου την λήθη.
Και η λήθη είναι, που σβήνει τις ψυχοφελείς μνήμες από τον νου και τον κάνει, να σκορπίζεται και να περιπλανιέται.Μην πλησιάσεις στα λόγια των μυστηρίων της Αγίας Γραφής, αν πρώτα δεν προσευχηθείς και δεν ζητήσεις την βοήθεια του
Θεού, λέγοντας "Κύριε, αξίωσέ με να αντιληφθώ την δύναμη που έχουν"
Γιατί πρέπει να ξέρεις πως η προσευχή είναι το κλειδί των αληθινών νοημάτων,που είναι κρυμμένα μέσα στις Θείες Γραφές.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Όπως θα προσευχόσουν για σένα

Όταν συγκινείσαι από τα βάσανα και την ψυχική ταλαιπωρία των άλλων και παρακινείσαι να κάνεις προσευχή γι' αυτούς με «καρδίαν συντετριμμένην», να ζητάς να τους ελεήσει ο Θεός και να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους, όπως θα προσευχόσουν και για τις δικές σου αμαρτίες. Δηλαδή να δέεσαι στον Θεό με δάκρυα. Να προσευχηθείς για τη σωτηρία τους όπως θα προσευχόσουν για τη δική σου σωτηρία. Αν το κατορθώσεις αυτό και το συνηθίσεις, θα λάβεις από το Θεό πολλά πνευματικά χαρίσματα, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που αγαπά την ψυχή και θέλει τη σωτηρία των άλλων. Το ίδιο το Αγίο Πνεύμα θέλει να μας σώσει με κάθε δυνατό τρόπο, αρκεί εμείς να μην Του εναντιωθούμε, να μη σκληρύνουμε τις καρδιές μας. «Τὸ Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» (Ρωμ. η' 26).

Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης

Μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση

Ω άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση, και ο Κύριος θα σου χαρίσει να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής. Κι αν θέλεις να προσεύχεσαι καθαρά, γίνε ταπεινός, γίνε εγκρατής, εξομολογήσου ειλικρινά και θα σε αγαπήσει η προσευχή. Γίνε υπάκουος, υποτάξου ευσυνείδητα στις αρχές, μείνε ευχαριστημένος με όλα, και τότε ο νους σου θα καθαριστεί από μάταιους λογισμούς. Να θυμάσαι πως σε βλέπει ο Κύριος, γι' αυτό πρόσεχε, μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό, μην τον κατακρίνεις και μη τον στενοχωρήσεις ούτε μ' ένα βλέμμα, και το Πνεύμα το Άγιο θα σε αγαπήσει και θα σε βοηθήσει σε όλα.

Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Ο Θεός άρχισε να εκτυπώνεται, αφού έπαψε να βιώνεται και να επιβιώνει

Τροφή μου είναι τα βιβλία, γράμματα τρώω -με τα γράμματα τρέφομαι.
Βιβλιοφάγος και γραμματοφάγος, για αυτό είμαι μονίμως πεινασμένος και διψασμένος.
Σαν να μου έχουν πέσει τα αυτιά και δεν ακούω τους λόγους Εκείνου: "Εμόν βρώμα έστιν, ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με" (Ίω. 4, 34).
Το γράμμα αποκτείνει, το πνεύμα ζωοποιεί.
Όλη η σοφία του ανθρώπου και όλη η επιστήμη δεν είναι τάχα ένα κομποσκοίνι από γράμματα; ο άνθρωπος έγινε γραμματισμένος, έγινε όλος ένα αλφάβητο και νομίζει πώς έγινε το αλφάβητο όλου του κόσμου και του Θεού. Ο πολιτισμός μας γεννήθηκε μέσα στα τυπογραφεία, και κάθε τί το πολιτισμένο υποκλίνεται μπροστά στα γράμματα, σε αυτά τα λεπτεπίλεπτα είδωλα.
Έτσι, τα γράμματα έγιναν ο θησαυρός και οι εκτιμητές κάθε αξίας. Ακόμα και ο Θεός άρχισε να «εκτυπώνεται», αφού έπαψε να βιώνεται και να επιβιώνει. Τα τυπογραφεία μεταμορφώθηκαν σε ναούς, σε βασίλεια των γραμμάτων, αυτός είναι ο πολιτισμός μας.
Βασίλευσε το γράμμα και σήμερα σκοτώνει την Ευρώπη, αφού "το γράμμα αποκτείνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί" (Β' Κορ. 3,6).

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Εκ των λόγων σου δικαιωθήσεται και εκ των λόγων σου καταδικασθήσει

Με όσα λέγει και εκφράζει με τη γλώσσα του ο άνθρωπος φανερώνει τις εσωτερικές του διαθέσεις, τις αρχές του, τον χαρακτήρα του, ολόκληρο τον ψυχικό του κόσμο. Και αν θελήσει προς στιγμή να υποκριθεί και να δείξει άλλη εικόνα του εαυτού του, έπειτα όμως θα έλθουν τα πράγματα για να φανερώσουν την πραγματική του ποιότητα.
Με όσα λέγει καθένας μπορεί να επιδράσει στον πλησίον του κατά τρόπο ωφέλιμο ή κατά τρόπο επιζήμιο. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο αυτό που επιβεβαιώνει ο Χριστός, ότι δηλ. από τα λόγια του ο καθένας ή θα δικαιωθεί ενώπιον του Θεού και θα εύρη τη σωτηρία, ή θα καταδικασθεί και θα καταντήσει στην απώλεια. Τα όσα λέμε είναι ο καθρέπτης του εαυτού μας και από αυτό θα κριθεί το αιώνιο μέλλον μας.
Λόγια αλήθειας και συμβουλές χρήσιμες και λόγια παρηγοριάς και αγάπης είναι φυσικό να οδηγούν στη σωτηρία. Αντίθετα ψευδολογίες και ύβρεις και αισχρολογίες και συκοφαντίες και βλασφημίες, είναι αδύνατο να μην επισύρουν την οργή του Θεού και την καταδίκη.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Ο πόνος είναι τρομερός, αλλά η δύναμη σου είναι μεγάλη, κι ο Θεός σου έρχεται...

Ο Πόνος υπάρχει...
Δεν πρέπει κανείς να φοβάται να μιλήσει γι΄ αυτόν ή να τον κοιτάξει κατά πρόσωπο.
Είναι μέσα σου ο πόνος.
Είναι καλό να τον γνωρίζεις.
Αλλά αν μια μέρα θα εκδηλωθεί στην ψυχή σου, όπως η θύελλα στους κήπους μας, με μια τέτοια δύναμη, που θα νιώθεις χαμένος, τότε θυμήσου ότι υπάρχει ένα σωσίβιο που μπορείς ν' αρπάξεις:
Η Προσευχή, και ότι σου μένει ένας Θεός.
Και με την Προσευχή, δεν εννοώ μερικές φράσεις που επαναλαμβάνονται από συνήθεια ή πρόληψη, αλλά την φωνή της ψυχής που χωρίς δύναμη πετιέται προς την άλλη αυτή Ανώτερη Δύναμη:
Θεέ μου...
Θεέ μου...
Κι αυτό είναι.
Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται να ειπωθεί.
Οι λέξεις είναι ανώφελες.
Αυτό το κάλεσμα θα πάει όπου πάνε οι φωνές μας, τα δάκρυα κι οι πόθοι μας.
Κι ο Θεός θα έρθει, γιατί ο Θεός έρχεται πάντα.
Αλλά εσύ ενώ ο Θεός σου έρχεται, μείνε όρθιος, μέχρι το τελευταίο όριο της δυνάμεως σου, στάσου εργάσου και κάνε το καθήκον σου.
Ο Πόνος είναι τρομερός, αλλά η δύναμη σου είναι μεγάλη, κι ο Θεός σου έρχεται...

Λέγε πρώτος εσύ τα αμαρτήματά σου για να δικαιωθείς

Εμείς όμως όταν διαπράττουμε τα αμαρτήματα τολμάμε να τα διαπράττουμε κατά τρόπον αναίσχυντο και προκλητικό· όταν όμως πρόκειται να τα ομολογήσουμε, τότε ντρεπόμαστε και αποφεύγουμε, ενώ έπρεπε να κάνομε τούτο με μεγάλη προθυμία.
Διότι δεν είναι ντροπή το να κατηγορείς τα αμαρτήματα, αλλά δικαιοσύνη και αρετή· εάν δεν ήταν δικαιοσύνη και αρετή δεν θα έδινε γι' αυτήν ο Θεός αμοιβή.
Το ότι πράγματι έχει αμοιβές η εξομολόγηση, άκουσε τί λέγει· «Λέγε πρώτος εσύ τα αμαρτήματά σου για να δικαιωθείς». Ποιός ντρέπεται να πράξει κάτι από το οποίο θα γίνει δίκαιος; Ποιός ντρέπεται να ομολογήσει τα αμαρτήματα, για να απαλλάξει τον εαυτόν του από τα αμαρτήματα; Μήπως σε προτρέπει να τα ομολογήσεις για να σε τιμωρήσει; Όχι βέβαια για να τιμωρήσει, αλλά για να συγχωρήσει.
Στα κοσμικά δικαστήρια συμβαίνει να επέρχεται η τιμωρία μετά την ομολογία της ένοχης. Για τούτο και ο ψαλμός υποπτευόμενος ακριβώς αυτό, μη τυχόν δηλαδή φοβούμενος κανείς τιμωρία μετά την εξομολόγηση αρνηθεί να εξομολογηθεί τα αμαρτήματά του, λέγει· «εξομολογηθείτε στον Κύριο τα αμαρτήματά σας, διότι είναι αγαθός, διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα». Μήπως δεν γνωρίζει τα αμαρτήματα σου, εάν εσύ δεν τα ομολογήσεις;
Λοιπόν τι περισσότερο γίνεται σε σένα όταν δεν τα ομολογείς; Μήπως μπορείς να διαφύγεις την προσοχή του; Και αν ακόμα δεν τα πεις εσύ, εκείνος τα είδε· αν δε τα πεις εσύ εκείνος τα λησμονεί.
Διότι λέγει· «Ιδού εγώ είμαι ο Θεός εκείνος ο οποίος από αγάπη εξαλείφω τις αμαρτίες σου, και δεν τις ενθυμούμαι». Βλέπεις; «Εγώ δεν θα τις ενθυμηθώ» λέγει· διότι τούτο είναι ίδιον της φιλανθρωπίας· συ να τις θυμηθείς για να σου γίνει αφορμή σωφρονισμού.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Ρωτώ και ρωτώ συνέχεια...

Πότε;
Ρωτώ και ρωτώ συνέχεια.
Απάντηση καμιά.
Αγωνιά η ψυχή.
Τρέμει στην ιδέα της απόλυτης μοναξιάς.
Γιατί η μοναξιά τούτη φέρνει εξαθλίωση, φέρνει δυστυχία.
Κι όσο περνά ο χρόνος θαρρείς πως έρχεται η παράκληση να διώξει δάκρυα και θλίψη.
Μα είναι τόσος ο πόνος, τέτοιο το παράπονο που ακόμα και η παρηγοριά τούτη φαντάζει μικρή.
Σε κάθε κόμπο, σε κάθε ευχή κι ένα δάκρυ, ένας αναστεναγμός, ένας θρήνος.
Και χάνεται πλέον το μυαλό συναντώντας μια αγαπημένη χάνεται ο νους στο έρωτα της καρδιάς.
Και ταπεινά κι αθόρυβα τα δυο θα γίνουν ένα.
Κι ωσάν φωνή αύρας λεπτή όλα θα αλλάξουν φωτιζόμενα και αλλοιωμένα.
Όχι πλέον για να παρηγορήσουν, αλλά κατά χάριν να θεώσουν και ν' αγιάσουν.
Να δώσουν αθάνατο φιλί στο φθαρτό μου σκεύος.

Ο άνθρωπος σε πορεία προς τον Θεό

Ο άνθρωπος δεν είναι μία ύπαρξη στατική, ένα καλάμι ριζωμένο στο έλος της γης. Είναι μια προσωπική ύπαρξη σε πορεία προς το αιώνιο και απόλυτο μέλλον του, δηλ. τον Θεό.
Ο άνθρωπος δεν είναι μια τέλεια στιγμή, που ορίζει μια περίοδο ζωής, δακρύων και αθλιότητας, αλλά ένα ζωντανό βέλος που διασχίζει το φράγμα της ζωής και προχωρεί προς το στόχο του, τον Θεό.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι εκ φύσεως χριστιανική, πράγμα που κάνει τον άνθρωπο να είναι ανήσυχος αναζητητής του Δημιουργού του:
"Ανήσυχη είναι η ψυχή μας, ω Θεέ, μέχρις ότου σε βρει και αναπαυθεί σε σένα". ( ι. Αυγουστίνος)
Ο άνθρωπος είναι νοσταλγός του Θεού, όπως το περιγράφει ο προφήτης Δαβίδ:
"Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε ο Θεός" (Ψαλμ. 41,1).

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό

Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν' αποκομίζουμε απ' αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος.
Γι' αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.
Αλλά γιατί αναφέρω τις θλίψεις αυτής της ζωής; Μήπως και η απειλή του αιωνίου κολασμού δεν αποτελεί τη φιλανθρωπία του Θεού καλύτερα από την υπόσχεσή Του για την ουράνια βασιλεία; Γιατί, αν δεν υπήρχε η απειλή του αιωνίου κολασμού, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα κέρδιζαν τη σωτηρία. Δεν είναι, βλέπεις, αρκετή για μας, τους ράθυμους, η υπόσχεση των ουράνιων αγαθών. Ο φόβος της κολάσεως πιο πολύ μας παρακινεί στην αρετή.
Γι' αυτό, λοιπόν, υπάρχουν η λύπη και η αθυμία, όχι για να μας κυριεύουν όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή όταν χάνουμε χρήματα ή όταν δοκιμάζουμε κάποια αποτυχία, αλλά για να μας βοηθούν στον πνευματικό μας αγώνα. Ας λυπόμαστε όχι για τη θλίψη ή τη βλάβη που μας προξενεί κάποιος, αλλά για τις αμαρτίες μας, με τις οποίες λυπούμε το Θεό. Γιατί οι αμαρτίες διώχνουν μακριά μας το Θεό, ενώ οι θλίψεις, που δοκιμάζουμε από άλλους ανθρώπους, Τον κάνουν να μένει κοντά μας ως προστάτης.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και όχι δικαστήριο των ψυχών

Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων.
Τίποτα δεν κάνει τόσο χαρούμενη τη ζωή μας, όσο η ευχαρίστηση που νιώθουμε στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία συντηρούν τη χαρά τους οι χαρούμενοι, στην Εκκλησία αποκτούν την ευθυμία οι στεναχωρημένοι και την ευφροσύνη οι λυπημένοι, στην Εκκλησία βρίσκουν την ανακούφιση οι ταλαιπωρημένοι και την ανάπαυση οι κουρασμένοι.
«Ελάτε» λέει ο Κύριος, «κοντά μου όλοι, όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι (με θλίψεις και αμαρτίες), κι εγώ θα σας ξεκουράσω» (Ματθ. 11:28).
Τι πιο ποθητό θα μπορούσε να υπάρξει απ' αυτή τη φωνή;Τι πιο γλυκό απ' αυτή τη πρόσκληση; Ο Κύριος σε προσκαλεί στην Εκκλησία για πλούσιο γεύμα. Σε μεταφέρει από τους κόπους στην ανάπαυση κι από τα βάσανα στην ανακούφιση. Σε απαλλάσσει από το βάρος των αμαρτημάτων σου. Γιατρεύει τη στεναχώρια με την ευχαρίστηση και τη λύπη με τη χαρά.
Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος και χαρούμενος, παρά μόνο εκείνος που ζει για τον Χριστό. Αυτός ξεπέρασε όλα τα κακά και δεν φοβάται τίποτα!

Άγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Το βάσανο των αριθμών

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής μας είναι ο βασανισμός των αριθμών. Οι αριθμοί ρυθμίζουν τη ζωή μας και τις σχέσεις μας.. Μικροί, στυγνοί, άτεγκτοι καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Πρόκειται για μικροσκοπικούς τύραννους της ζωής. Με βάση αυτούς υπολογίζουμε το ανεξόφλητο χρέος της αγάπης, μετράμε το μέγεθος της τιμής και της αξίας του ανθρώπου, υπολογίζουμε την έκταση και την ποιότητα της χαράς.
Οι μικροί αυτοί και άψυχοι τύραννοι πρέπει κάποια στιγμή να περάσουν στο περιθώριο της ζωής μας. Και αυτό μπορεί να γίνει όταν κάνουμε μονάδα μέτρησης και ρυθμιστή της ζωής μας την Αγάπη. Κάποτε πρέπει επιτέλους να μάθουμε να μετράμε τον εαυτό μας και τους άλλους, τα δικά μας και τα ξένα, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας, με το μέτρο της αγάπης. Οι ψυχροί αριθμοί χωρίζουν, προκαλούν και υποδουλώνουν, ενώ η αγάπη ελευθερώνει, ενώνει και αδελφοποιεί.
Με το μέτρο της αγάπης ο Θεός ρυθμίζει τις σχέσεις Του με τους ανθρώπους. Η μεγάλη αγάπη Του έρχεται και γράφει την ιστορία της σωτηρίας μας. Με το ίδιο μέτρο μας κάλεσε ο Κύριος να ρυθμίζουμε τις μεταξύ μας σχέσεις. "Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους". Χωρίς το μέτρο της αγάπης οι αριθμοί τελικά θα γίνουν οι εφιάλτες και οι νεκροθάφτες της ζωής και του πολιτισμού.

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).