Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Αφήστε το παρελθόν και προχωρήστε

Ένας σοφός άνθρωπος
Που καθόταν μπροστά σε ένα ακροατήριο
Είπε ένα πολύ πετυχημένο αστείο.
Όλοι γέλασαν με την ψυχή τους!
Μετά από ένα λεπτό...
Ξαναείπε το ίδιο ανέκδοτο
Αλλά αυτοί τη φορά, λιγότεροι γέλασαν.
Το επανέλαβε για ακόμα μια φορά
Μα κανείς από το κοινό δεν μειδίασε.
Εκείνος χαμογέλασε και είπε:
Όταν δεν μπορείτε να γελάτε με το ίδιο αστείο ξανά και ξανά
Τότε γιατί κλαίτε για το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά;
Αφήστε το παρελθόν και προχωρήστε...!

Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο

-Γέροντα, πως κάνετε ευχή για ένα θέμα;
Όλη η βάση που γίνεται η ευχή
Είναι να πονάει ο άνθρωπος.
Αν δεν πονάει...
Μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσκοίνι
Και η προσευχή του να μην έχει κανένα αποτέλεσμα.
Αν υπάρχει πόνος για το θέμα για το οποίο προσεύχεται
Ακόμη και με έναν αναστεναγμό
Κάνει καρδιακή προσευχή.
Πολλοί, όταν την στιγμή
Που τους ζητούν οι άλλοι να προσευχηθούν
Δεν έχουν χρόνο
Προσεύχονται με έναν αναστεναγμό για το πρόβλημά τους.
Δεν λέω να μην κάνει κανείς προσευχή
Αλλά, αν τυχόν δεν υπάρχει χρόνος, ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου
Είναι μια καρδιακή προσευχή
Ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής.
Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις και μετά προσεύχεσαι.
Αυτό είναι μεγάλο πράγμα!
Πριν πιάσεις το ακουστικό, πριν ακόμα καλέσεις, σε ακούει ο Θεός!
Και το πληροφορείται ο άλλος.
Να δείτε πως οι δαιμονισμένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι΄ αυτούς
Και φωνάζουν όπου κι αν βρίσκονται!
Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο
Δεν είναι ευχαρίστηση, "νιρβάνα".
Τι πόνος είναι;
Βασανίζεται με την καλή έννοια ο άνθρωπος.
Πονάει, βογκάει, υποφέρει, όταν κάνει προσευχή για οτιδήποτε.
Ξέρετε τι θα πει υποφέρει;
Ναι, υποφέρει, γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο του κόσμου
Ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου ανθρώπου.
Αυτήν την συμμετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταμείβει ο Θεός με την θεία αγαλλίαση.
Δεν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση
Αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια, επειδή συμμετέχει στον πόνο του άλλου.

Γέροντας Παΐσιος

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Τ΄ όνομά σου...




Ποίηση: Νικηφόρος Βρεττάκος
Διασκευή & Μελοποίηση: Τερψιχόρη Παπαστεφάνου
Ερμηνεία: Δανάη Μπαραμπούτη και η Χορωδία Τρικάλων


Τ' όνομά σου ψωμί στο τραπέζι
Τ' όνομά σου νερό στην ΠΗΓΗ.
Τ' όνομά σου αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.
Τ' όνομά σου παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.
Τ' όνομά σου δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.
Τ' όνομά σου ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι
Τ' όνομά σου μουρμούρισμα ρυακιών μεταξύ τους
Τ' όνομά σου μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο.
Τ' όνομά σου ρινίσματα ήλιου
Τ' όνομά σου στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ' όνομά σου στα χείλη των Αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ' όνομά σου ένα ελάφι βουλιαγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.
Τ' όνομά σου δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.
Τ' όνομά σου ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι
Τ' όνομά σου μουρμούρισμα ρυακιών μεταξύ τους
Τ' όνομά σου μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο.
Τ' όνομά σου πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια  μεσούρανα
Τ' όνομά σου Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ' όνομά σου Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων
Τ' όνομά σου αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ' όνομά σου αλληλούια πάνω στο Έβερεστ.

Η υπερηφάνεια εμποδίζει την ψυχή να μπει στο δρόμο της πίστεως

Η υπερηφάνεια εμποδίζει την ψυχή
Να μπει στο δρόμο της πίστεως.
Στον άπιστο δίνω μια συμβουλή.
Ας πει:
"Κύριε, αν υπάρχεις, φώτισε με
Και θα Σε υπηρετήσω μ΄ όλη μου την καρδιά
Και μ' όλη μου την ψυχή".
Και ο Κύριος θα φωτίσει οπωσδήποτε
Μια τέτοια ταπεινή σκέψη και προθυμία
Για την υπηρεσία του Θεού.
Δεν πρέπει όμως να λέει:
"Αν υπάρχεις, παίδεψε με".
Γιατί αν έρθει η τιμωρία
Είναι δυνατό να μη βρει τη δύναμη να ευχαριστήσει το Θεό και να μετανοήσει.
Όταν ο Κύριος σε φωτίσει, τότε ή ψυχή σου θα Τον αισθανθεί
Θα αισθανθεί πως την συγχώρησε και την αγαπάει.
Θα το μάθεις με την πείρα σου
Και η χάρη του Αγίου Πνεύματος θα μαρτυρεί στην ψυχή τη σωτηρία
Και θα θέλεις τότε να διακηρύσσεις σ΄ όλο τον κόσμο:
"Πόσο πολύ μας αγαπάει ο Κύριος!".
Ο Απόστολος Παύλος, όσο δεν γνώριζε τον Κύριο, Τον καταδίωκε.
Όταν όμως Τον γνώρισε, τότε γύρισε σ΄ όλη την οικουμένη κηρύσσοντας το Χριστό.
Για να σωθείς, είναι ανάγκη να ταπεινωθείς.
Γιατί τον υπερήφανο, και με τη βία να τον βάλεις στον παράδεισο, κι εκεί δεν θα βρει ανάπαυση.
Κι εκεί δεν θα είναι ικανοποιημένος και θα λέει:
"Γιατί δεν είμαι εγώ στην πρώτη θέση;".
Αντίθετα, η ταπεινή ψυχή είναι γεμάτη αγάπη και δεν επιδιώκει πρωτεία
Αλλά επιθυμεί για όλους το καλό και ευχαριστιέται με όλα.

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Πως μπορούν δύο παιδιά που αγαπιούνται να αποφεύγουν τις σαρκικές επαφές;

Μπορούν να το κάνουν αυτό κάλλιστα εάν, όντως
Έχουν σωστή σχέση με την πνευματική ζωή
Και εντάσσονται σωστά μέσα στην Εκκλησία.
Αυτό που ωφελεί πάρα πολύ
Είναι ο κοινός πνευματικός.
Και στους συζύγους
Και στους ερωτευμένους
Και στους αρραβωνιασμένους
Βοηθά πάρα πολύ, ο κοινός πνευματικός.
Διαφωνώ, όμως, με την κοινή εξομολόγηση των συζύγων
Δηλαδή, να εξομολογούνται την ίδια στιγμή.
Αυτό είναι λάθος.
Μια φορά συνέβη το έξης.
Ήλθε ένας κύριος και με βρήκε στο Άγιον Όρος και μου λέει.
Ο πνευματικός μας, ήθελε να εξομολογούμαστε την ίδια στιγμή, μαζί με τη σύζυγό μου.
Και το κάναμε.
Μια φορά, είπα, ότι έχω κακούς λογισμούς για την ιδιαιτέρα μου στην εργασία που εργαζόμουν.
Λογισμούς, όχι κάτι σημαντικό.
Από εκείνη τη στιγμή, έχει δύο χρόνια με παρακολουθεί, συνεχώς η γυναίκα μου.
Βλέπετε, ότι, η υποψία υπάρχει και χωρίς συγκεκριμένο γεγονός;
Φανταστείτε να υπάρχει, έστω, και ένα αμυδρό γεγονός.
Τότε, η υπόνοια της γυναίκας μεγαλώνει και γίνεται επιθετική.
Γι΄ αυτό η εξομολόγηση, θα γίνεται ξεχωριστά.
Μετά, ο πνευματικός, αν το κρίνει αναγκαίο
Θα τους καλεί και θα τους λέει μερικά πράγματα
Που είναι κοινού ενδιαφέροντος.

Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός

Αξίζουν τίποτε στα μάτια του Θεού οι καλές πράξεις που εσύ έχεις κάνει;

Ένας πατέρας, όταν γέρασε
Διένειμε την περιουσία του στα παιδιά.
Κράτησε ένα πολύτιμο δαχτυλίδι
Με ένα τεράστιο διαμάντι.
Αυτό, τους είπε, θα το δώσω σ' εκείνον
Που έχει κάμει την πιο καλή πράξη.
Έμενα, του είπε ο ένας
Μου είχε εμπιστευθεί ένας φίλος μου
Ένα τεράστιο χρηματικό ποσό.
Χωρίς κανένα χαρτί.
Χωρίς καμμιά απόδειξη.
Μπορούσα να τον γελάσω.
Και να τα κρατήσω όλα!
Μα του τα επέστρεψα όλα!
Δεν είναι σπουδαία πράξη αυτό;
Καλή είναι η πράξη σου, παιδί μου.
Αλλά αλλοίμονο αν δεν το έκανες αυτό.
Δεν θα ήσουν έντιμος άνθρωπος.
Θα ήσουν απατεώνας και καταχραστής.
Αν ενεργούσες αλλιώς, θα έπρεπε να εντρέπεσαι σε όλη σου την ζωή.
Εγώ, είπε ο δεύτερος, είδα μια φορά ένα παιδάκι,
Που είχε πέσει στην θάλασσα και από στιγμή σε στιγμή θα πνιγόταν.
Βούτηξα στη θάλασσα με τα ρούχα.
Και το έσωσα!
Δεν είναι σπουδαία η πράξη αυτή;
Έκανες, παιδί μου, απλώς το χρέος σου.
Τίποτε περισσότερο!
Αλίμονο να άφηνες το μικρό παιδί να πνιγεί!
Αυτό δεν το κάνουν ούτε οι άνθρωποι του υποκόσμου!
Εγώ, είπε ο τρίτος, βρήκα τον εχθρό μου να κοιμάται σε ένα απόκρημνο βράχο.
Είχε στον ύπνο του γυρίσει λίγο.
Και ήταν έτοιμος να πέσει κάτω και να σκοτωθεί.
Τον ξύπνησα και τον τράβηξα μακριά από τον βράχο.
Και σώθηκε.
Γεμάτος χαρά και με όψη που έλαμπε, είπε ο γέρος πατέρας:
Μπράβο, παιδί μου!
Αυτή είναι αληθινά σπουδαία πράξη.
Να κάνεις καλό στον εχθρό σου.
Και να τον σώζεις, από κακό που θα πάθαινε, χωρίς να του φταις εσύ.

Συ, αδελφέ μου, τι καλές πράξεις έχεις κάνει;
Αξίζουν τίποτε στα μάτια του Θεού;

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Άθως ο σιωπηλός και άγνωστος κόσμος

Ει αγαπάτε τους αγαπώντας ημάς ποία υμίν χάρις εστί και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι

Όταν μέσα μας...
Αρχίζει να κατασκηνώνει το Πνεύμα το Άγιον
Το πρώτο που μας διδάσκει και μας κατηχεί
Είναι να γνωρίσουμε τη δική μας ασθένεια
Να γνωρίζουμε τα δικά μας λάθη
Να γνωρίζουμε, με πάσαν ακρίβεια
Τις απροσεξίες που κάναμε και που κάνουμε
Και να προσπαθούμε να είμαστε αυστηροί στον εαυτό μας
Και επιεικείς στους άλλους.
Πραγματικά, ο άνθρωπος που δέχεται το Πνεύμα το Άγιο
Δέχεται αυτή τη χάρη τόσο έντονα
Που αγαπά τους ανθρώπους όπως είναι
Και όχι όπως θέλει αυτός να είναι.
Έχει σημασία, εν ονόματι του Χριστού, να δεχόμαστε όλους τους ανθρώπους όπως είναι
Διότι ο Χριστός μας λέγει:
"Ει αγαπάτε τους αγαπώντας ημάς ποία υμίν χάρις εστί;
Και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι".
Διότι ο εμπαθής άνθρωπος, ο αμαρτωλός, αυτό κάνει.
Αγαπά αυτόν που τον αγαπά.
Εκτιμά αυτόν που τον εκτιμά.
Αλλά, πρέπει να ξέρουμε ότι, η εμπαθής εκτίμηση και η εμπαθής αγάπη
Είναι απολύτως, έκφραση του εγωισμού του ανθρώπου.
Και ότι ο άνθρωπος κάνει, δρα και εργάζεται, υλοποιώντας τον εγωισμό του
Αυτός, αποτυγχάνει στη ζωή του, διότι τα έργα εξωτερικά μπορεί να φαίνονται καλά
Αλλά είναι προς το "θεαθήναι τοις ανθρώποις", και ο Θεός, δεν παίρνει τίποτε από αυτά.
Γι΄ αυτό σήμερα, το ότι οι άνθρωποι είναι μπερδεμένοι
Το ότι οι άνθρωποι είναι συγχυσμένοι, και δεν έχουν την ειρήνη του Χριστού, μέσα τους
Είναι γιατί δεν εργάζονται, κατά τρόπο Πατερικό, την πνευματική ζωή
Αλλά, την εργάζονται κατά τρόπον ιδιόρρυθμο, δηλαδή
Όπως ο καθένας νομίζει και εκτιμήσει, τι είναι η πνευματική ζωή.
Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος.
Ας πάρουμε μια ειδικότητα, σ΄ αυτή τη ζωή, πάνω στα υλικά και κτιστά πράγματα.
Ποτέ δεν  αυτοσχεδιάζουμε, αλλά,  ακολουθούμε τις υποδείξεις
Του ειδήμονος, διδασκάλου και καθηγητού (δηλ. αυτού που γνωρίζει).
Τότε, αν ακολουθήσουμε, τις υποδείξεις και τις κατευθύνσεις, του ειδικού επιστήμονα
Τότε θα πάρουμε και το βραβείο
Τότε θα πάρουμε και τη γραπτή βεβαίωση, ότι, έχουμε αυτό τον τίτλο
Και τότε θα μας αποδεχθούν και οι άνθρωποι, ότι έχουμε αυτή την ειδικότητα.
Εάν σ΄ αυτά, τα κτιστά πράγματα, απαιτούνται τέτοιες προϋποθέσεις
Για να μπορέσουμε να γίνουμε αποδεκτοί, πολύ περισσότερο, στην πνευματική ζωή
Που είναι όπως είπα προηγουμένως, τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών.

Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

40 Ευρώ για τον Χριστό

Τελείωσα με τα πράγματα στο σπίτι
Του "δύσκολου πελάτη" για να μπορέσει
Να το κατοικήσει το Σαββατοκύριακο.
Είχα αργήσει για να προλάβω την Εσπερινή Λειτουργία
Έτσι αντί για εκεί
Αποφάσισα να πάω στον προμηθευτικό σταθμό
Να πάρω πράγματα που χρειαζόμουν για το Σαββατοκύριακο.
Καθώς στάθμευα το φορτηγό μου
Πρόσεξα ανάμεσα στα δώδεκα ή περισσότερα άτομα
Που φόρτωναν τα αυτοκίνητά τους με πράγματα
Μια νεαρή κοπέλα με μωρό στην αγκαλιά της
Να περιφέρεται εδώ και εκεί ανάμεσα στα σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Την πέρασα για άλλο ένα πελάτη που έψαχνε για το αμάξι της.
Στάθμευσα το δικό μου φορτηγό
Και ακούω πίσω μου καθώς έβγαινα μια πνιγμένη φωνή:
-Κύριος… Κύριος…
Γυρνάω να δω, και είναι η κοπέλα.
Είναι λεπτή, μικροκαμωμένη, ίσως 1 και 50 σε μπόϊ και μοιάζει να είναι δεκαπέντε ετών
Αλλά το πρόσωπό της έχει όψη ταλαιπωρημένη και στραπατσαρισμένη μιας μεγαλύτερης ηλικίας.
Τα μάτια της είναι ένα ατσάλινο γαλάζιο και γυαλίζουν.
Η κακοβαλμένη μάσκαρα έχει γίνει μουντζούρα.
Η μύτη, το ένα φρύδι και το πάνω χείλι είναι τρυπημένα
Και καθώς σκουπίζει το μάτι της με την ανάποδη του καρπού της
Παρατηρώ πως έχει τατουάζ πάνω στο χέρι της, στον καρπό και πιο πάνω προς το μπράτσο.
Κρατάει ένα μωρό, πιθανόν ενός έτους.
Η μυτούλα του έχει μια κρούστα από ξεραμένη μύξα.
Στα μπρατσάκια του είναι τυπωμένα διάφορα "παιδικά τατουάζ"
Από εκείνα που δίνουν τα μηχανάκια που πουλάνε τσιχλόφουσκες.
Χρειαζόταν ένα μπάνιο το μικρό, αλλά δεν ήταν τόσο βρώμικο ώστε να μοιάζει εγκαταλελειμμένο. Τον σηκώνει και τον εναποθέτει πάνω στον γοφό της με το αριστερό της χέρι
Καθώς σκουπίζει με το δεξί το μάτι της.
-Κύριος… μου λέει με πνιγμένη φωνή.
-Σας παρακαλώ….
Σκύβω προς το μέρος της και βάζω το χέρι μου γύρω από τον ώμο της.
-Ηρέμησε γλυκειά μου... της λέω.
-Τι σου συμβαίνει;
-Μόλις μετακομίσαμε εδώ από την επαρχία.
-Αν δεν βρω 38 Ευρώ σε δέκα λεπτά, αυτοί θα πετάξουν όλα τα πράγματά μου στο πεζοδρόμιο.
-Ποιοι είναι οι αυτοί;
-Το Πανδοχείο Έξι εκεί πέρα… μου δείχνει με το χέρι, στην απέναντι μεριά της λεωφόρου.
Μίλησα λιγάκι μαζί της.
Είναι μόνη, χωρίς φίλο, σύζυγο, ή οικογένεια.
Την ρωτάω πως το ταΐζει το μωρό και μου λέει με τα γραμματόσημα δώρο των σούπερ-μάρκετ.
-Και τι θα κάνεις αύριο;
-Δεν ξέρω
-Πες μου το όνομά σου.
-Σίντυ
-Σε ποιο δωμάτιο μένεις στο πανδοχείο, ώστε αν βρω κάποιον να σε βοηθήσει
Να μπορέσω να σε βρω…
Με κοιτάζει.
Παρατηρώ ένα βλέμμα-αστραπή ενός "περπατημένου" ανθρώπου που υποψιάζεται τα πάντα.
Μετά μου λέει "238".
Της βάζω 40 Ευρώ στο χέρι.
Αρχίζει να κλαίει.
-Σας ευχαριστώ κύριε… σας ευχαριστώ…
-Δεν θέλω να φανώ αγενής, αλλά πρέπει να φύγω τώρα αμέσως
Επειδή πετάνε έξω τα πράγματά μου.
Αρπάζει πάνω της το μωρό και φεύγει τρέχοντας προς το πανδοχείο.
Εγώ γύρισα προς την άλλη κατεύθυνση και μπήκα μέσα στον προμηθευτικό σταθμό
Χωρίς να κοιτάξω πίσω.
Δεν θέλω να ξέρω αν όντως πήγε στο Πανδοχείο Έξι ή όχι.
Δεν θέλω να ξέρω αν πλήρωσε για μία διανυκτέρευση για τον εαυτό της και το μωρό
Ή αν αγόρασε μια δόση φτηνού ναρκωτικού για τον εαυτό της.
Δεν θέλω να ξέρω αν έπεσα θύμα μιας ομάδας γύφτων ή αν εξαπατήθηκα από ένα κορίτσι
Που μάθαινε τις τεχνικές επαιτείας.
Το μόνο που θέλω να μάθω σήμερα, την ημέρα που γεννήθηκε ο Θεός
Είναι το τι σημαίνει να αγαπά κανείς χωρίς κυνισμό
Το να αγαπά και αυτούς που σε εξαπατούν, σε απορρίπτουν και σε σκοτώνουν…
Το να δίνεις, χωρίς την προσδοκία της αμοιβής ή ανταπόδοσης…
Το να βλέπεις την εικόνα του Θεού κάτω από τις ουλές και τα σημάδια
Της ανθρώπινης αδυναμίας και ματαιότητας…
Θέλω να ξέρω τι σημαίνει να ελπίζεις.
Αν μπορώ να τα αποκτήσω όλα αυτά με σαράντα Ευρώ
Τότε εγώ είμαι εκείνος που ευεργετήθηκε…

Στήβεν Ρόμπινσον

Γιατί πάμε στην Εκκλησία;

Η λέξη "εκκλησία" δεν σημαίνει "σπίτι του Θεού"
Αλλά "συγκέντρωση ανθρώπων".
"Εκκλησία" είναι το σύνολο των χριστιανών
Όλου του κόσμου.
Μόνο που σ΄ αυτό πρέπει να προσθέσουμε
Τους Αγγέλους
Τους Αγίους
Τις ψυχές των νεκρών
Και τον Ίδιο τον Τριαδικό Θεό
Δηλαδή τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Το κτήριο, όπου τελείται η θεία Λειτουργία
Και οι άλλες χριστιανικές τελετές, ονομάζεται Ναός.
Επειδή όμως η Εκκλησία (οι χριστιανοί) συγκεντρώνεται στον Ναό
Γι΄ αυτό έχει καθιερωθεί, στην καθημερινή μας ομιλία, να λέμε "Εκκλησία"
Και να εννοούμε τον Ναό.
Η φράση "πάω στην εκκλησία" σημαίνει "πάω στη συνάντηση"
Πάω να συναντήσω τους άλλους
Που είναι μαζεμένοι στο Ναό
Για να λατρέψουμε τον Θεό όλοι μαζί.
Εκκλησία δεν είναι ο Ναός (το κτήριο), αλλά οι άνθρωποι πού είναι μέσα σ΄ αυτόν.
Ένας άδειος ναός δεν είναι εκκλησία.
Πολλοί χριστιανοί μαζεμένοι οπουδήποτε, στο όνομα του Χριστού
Π.χ. σ΄ ένα δρόμο ή σ΄ ένα χωράφι, είναι Εκκλησία και αγιάζουν τον δρόμο ή το χωράφι.
Ίσως λοιπόν τώρα καταλαβαίνουμε γιατί
Οι Άγιοι  διδάσκαλοι της χριστιανικής ζωής, παλαιοί και σύγχρονοι (και σήμερα υπάρχουν άγιοι)
Μας συμβουλεύουν να πηγαίνουμε στην εκκλησία.
Εννοούν να πηγαίνουμε στη Θεία Λειτουργία και τις άλλες ιερές τελετές
Όπου είναι συγκεντρωμένοι οι αδελφοί μας οι χριστιανοί
Μαζί με τους Αγγέλους, τους Αγίους και τον Θεό.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Μπορεί να εξομολογείται κανείς και σε ένα πνευματικό στον κόσμο και σε ένα Ιερομόναχο πνευματικό στο Άγιον Όρος;

Μπορεί να το κάνει αυτό.
Δηλαδή πως;
Συνδέεται με ένα πνευματικό
Που βρίσκεται σ΄ ένα μακρινό μοναστήρι
Και δεν μπορεί να πηγαίνει συχνά να εξομολογείται.
Μπορεί, να έχει ένα πνευματικό στον κόσμο, να εξομολογείται
Και όταν πηγαίνει, σ΄ αυτόν τον πνευματικό
Που τον έχει σε ευλάβεια και αναπαύεται μαζί του
Να τον ερωτά για διάφορα θέματα που τον απασχολούν.
Διότι πολλές φορές υπάρχει διαφορά.
Έχουμε ένα πνευματικό καθοδηγητή και ένα εξομολόγο.
Άλλο ο εξομολόγος και άλλο πνευματικός καθοδηγητής.
Σας λέω ένα παράδειγμα.
Έρχονται στο Άγιον Όρος αρκετοί.
Παίρνουν γραμμή από διαφόρους αγιορείτες πνευματικούς.
Στο Άγιον Όρος όμως, έρχονται μια φορά το χρόνο.
Εμείς, δεν τους λέμε, να εξομολογείστε σε μας μια φορά το χρόνο.
Θα βρείτε τον πνευματικό της ενορίας σας, και να εξομολογείστε εκεί
Και έχετε την καθοδήγηση, εφ΄ όσον το θέλετε, απ΄ εδώ.

Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός

Μάθε μας, Κύριε, να λέμε πάντοτε την αλήθεια Συ που είσαι η Αλήθεια και για την αλήθεια εθυσιάσθης

Πολλοί άνθρωποι λένε ψέματα και ανακρίβειες.
Βεβαιώνουν ανύπαρκτα περιστατικά
Ή πα­ρουσιάζουν τα γεγονότα τελεί­ως διαφορετικά
Απ' ότι έγιναν.
Και λένε ψέματα.
Άλλοι το κάνουν για αστείο
Άλλοι για να σκεπάσουν κάτι κακό που έκαναν.
Υπάρχουν γονείς που λένε στα παιδιά τους
Να πουν σε κάποιον που τους ζητεί στο τηλέφωνο
Ότι απουσιάζουν από το σπίτι.
Γίνονται οι ίδιοι δάσκαλοι του ψεύδους στα παιδιά τους.
Υπάρχουν άλλοι που λένε ψέματα, για να καλύψουν κά­ποιον φίλο τους.
Λησμονούν το σοφότατο γνωμικό:
"Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια".
Όλοι αυτοί αγνοούν τελείως τον θείο λόγο της Γραφής:
"Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους" (Κολασ. γ' 9).
Αγνοούν ότι η ψευδολογία είναι αμαρτία
Που μας εκθέτει ενώπιον του Θεού και ενώπι­ον των ανθρώπων.
"Βδέλυγμα Κυρίω χείλη ψευδή", σαλπίζει το ιερό βιβλίο των Παροιμιών (ιβ' 22).
Είναι σιχαμερά μπροστά στον Θεό τα χείλη που ψεύ­δονται.
Αλλά όπως ο Άγιος Θεός, έτσι και οι άνθρωποι βδελύσσονται τους ψευδολόγους.
Όταν αντιληφθούν ότι λένε ψέματα οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφονται
Δεν τους εμπιστεύ­ονται πλέον και δεν τους θέλουν κοντά τους.
Οι ψευδολόγοι νομίζουν ότι κερδίζουν, ενώ χάνουν.
Νομίζουν ότι σκεπάζουν το κακό που έκαναν, ενώ αργά ή γρήγορα αυτό ξεσκεπάζεται.
Αλλά και αν δεν αποκαλυφθούν αμέσως τα ψέματα που λένε, την ημέρα της Κρίσεως
Όμως όλα θα βγουν στην επιφάνεια.
Όποια εντροπή τότε για τους ανθρώπους που δεν αγαπούν την αλήθεια!
Οι ψευδολόγοι μόνον προσωρινά οφέλη καρπούνται από τα ψέματα που λένε.
Γι' αυτό λέει ο λαός:
"Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται".
Για την ακρίβεια δεν χαίρονται ποτέ.
Διότι πίνουν πολλά πικρά ποτή­ρια από την ένοχη συνείδησή τους.
Επίσης οι ψευδολόγοι είναι εκτε­θειμένοι και απέναντι του νόμου του Κράτους.
Αλλά και αν δεν πέσουν στα χέρια της δικαιοσύνης
Από τη δικαία Κρίση του Θεού δεν θα μπορέσουν να ξεφύγουν.
Ελεεινός και ταλαίπωρος ο άνθρω­πος που λέει ψέματα
Διότι εξομοιώνε­ται με τον διάβολο, που είναι ψεύτης και πατέρας του ψεύδους.
Ο διάβολος "ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού", μας είπε ο Κύριος (\ω. η' 44).
Το θέλημα του Θεού είναι να μη ψευδώμεθα
Αλλά να λέμε πάντοτε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.
Στην οικογένεια μας, στον χώρο της εργασίας μας, στις συναλλαγές μας, παντού.
Είναι ωραίο και θεάρεστο σε όλους τους ανθρώπους
Σε μικρούς και σε μεγάλους, σε απλοϊκούς και σε μορφωμένους, να λέμε πάντοτε την αλήθεια.
Δεν έχουμε δικαίωμα να τους ξεγελούμε με ψέματα
Ούτε να νοθεύ­ουμε διάφορα προϊόντα και κατόπιν να τα διαφημίζουμε ως τα καλύτε­ρα
Ούτε να παραποιούμε γεγονότα
Ούτε να πλαστογραφούμε έγγραφα
Ούτε να σκεπάζουμε τυχόν σφάλματα μας.
Αλλά με θάρρος και ταπείνωση να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεων μας
Οτιδήποτε κι αν μας κοστίζει.
Είναι προτιμότερο να πούμε την αλήθεια
Έστω κι αν τιμωρηθούμε για κάτι που φταίξαμε
Παρά να πούμε ψέματα και να γίνουμε ένοχοι ενώπιον του Θεού
Και αναξιόπιστοι ενώπιον των ανθρώπων.
Μακάριος και πανευτυχής είναι ο άνθρωπος που λέει την αλήθεια
Διότι μιμείται τον Θεό της αληθείας, που διακηρύσσει:
"Εγώ ειμί η αλήθεια" (Ιω. ιδ' 6).
Ο άνθρωπος που λέει την αλήθεια είναι ευάρεστος στον Θεό και ωφέλιμος στους ανθρώπους. Συνεπής στις υποχρεώσεις του, τίμιος σε κάθε δοσοληψία του, προσεκτικός στην εργασία του.
Δεν γνωρίζει την άπατη, δεν αγαπά την υποκρισία, είναι στολισμένος με κάθε καλό έργο
Και ζει με κάθε αρετή, γράφει ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος.
Επί πλέον ελκύει πλουσία την Χάρι και την ευλογία του Θεού
Έχει ειρήνη στην ψυχή του και είναι αναπαυμένος.
Ο Κύριος στην "επί του όρους ομιλί­α" Του διδάσκει σαφέστατα
Να είναι ο λόγος μας "ναι" όταν πράγματι είναι "ναι", και "όχι" όταν πράγματι είναι "όχι".
"Έστω ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου".
Το επί πλέον από αυτά είναι από τον πονηρό διάβολο τον πρώτο επινοητή και πατέρα του ψεύδους. "Το δε περισσόν τούτων έκ του πονηρού εστίν" (Ματθ. ε' 37).
Η αλήθεια μας καλύπτει και μας ασφαλίζει πλήρως.
Δεν χρειάζεται να λέμε ή να κάνουμε κάτι περισσότερο.
Μη θολώνουμε τα νερά.
Ποτέ λοιπόν ψέματα, αλλά να έχου­με την αλήθεια οδηγό στή ζωή μας!
Επίσης να μάθουμε και στα παιδιά μας να λένε πάντα την αλήθεια
Δίνοντας εμείς πρώτοι το καλό παράδειγμα.
"Αεί δει εθίζειν τους παίδας τ' αληθή λέγειν", διδάσκει ο Πλούταρχος
Ο οποίος, παρ' όλο που δεν ήταν Χριστια­νός, θεωρείται άριστος παιδαγωγός.
Μάθε μας, Κύριε, να λέμε πάντοτε την αλήθεια
Συ που είσαι η Αλήθεια και για την αλήθεια έθυσιάσθης.

Πηγή: https://sites.google.com/site/orfeasfm/home

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Τόλμησε να απλώσεις το χέρι σου στο σκοτάδι, για να τραβήξεις ένα άλλο χέρι στο φως

Μια σιλουέτα ανθρώπου στέκεται μπροστά σου.
Ίσως ένας φίλος.
Ίσως ένας εραστής.
Ίσως ένας τελείως άγνωστος.
Πρέπει να συνδεθείς μαζί τους.
Σε χρειάζονται για να μοιραστούν αυτή τη στιγμή.
Σε χρειάζονται
Να... ενδιαφερθείς χωρίς να σχολιάσεις.
Να... εκτιμήσεις χωρίς να συγκρίνεις.
Να... ακούσεις χωρίς να διακόψεις.
Να... ρωτήσεις χωρίς να φέρεις αντίρρηση.
Να... προκαλέσεις χωρίς να κοροϊδέψεις.
Να... συζητήσεις χωρίς να κριτικάρεις.
Να... χαμογελάσεις χωρίς δισταγμό.
Να... δώσεις χωρίς προσδοκία.
Να... είσαι άνετος χωρίς να πεις ψέματα.
Να... οδηγήσεις χωρίς να παραπλανήσεις.
Να... συγχωρήσεις χωρίς δυσαρέσκεια.
Να... αναπαυτείς χωρίς να κρίνεις.
Σε χρειάζονται να είσαι ακριβώς όπως πραγματικά είσαι!

Πηγή: http://baroqueen.blogspot.gr/

Μοναξιά και εγκατάλειψη


Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Αγνή Παρθένε Δέσποινα



"Αγνή Παρθένε Δέσποινα"
Ένας από τους πιο κατανυκτικούς ύμνους της Ορθοδοξίας
Από το Θετοκάριο του Αγίου Νεκταρίου.
Ο ύμνος "Αγνή Παρθένε Δέσποινα" είναι ένας μη λειτουργικός ύμνος
Που συνέθεσε ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης τον 19ο αιώνα κατά τη διάρκεια της θητείας του
Ως διευθυντής της Θεολογική Σχολής στην Ριζάρειο της Αθήνας.
Η παράδοση θέλει την Παρθένο να εμφανίζεται ενώπιον του Αγίου Νεκταρίου
Στο μοναστήρι της Αίγινας
Και να του ζητά να καταγράψει σε χαρτί έναν ιδιαίτερο ύμνο
Όπου οι αγγελικές χορωδίες ήταν έτοιμες να το ψάλλουν.
Αυτός ο Ύμνος ήταν ο "Αγνή Παρθένε Δέσποινα".
Εδώ, τον ακούμε σε μελοποίηση και ψαλμωδία
Από τους Πατέρες της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, του Αγίου Όρους.

Δημιουργία βίντεο: Διαμαντόπουλος Κυριάκος

Η πίκρα της αλήθειας

Πόσες φορές δεν το ακούμε
Και πόσες δεν το συνειδητοποιούμε
Στην καθημερινή μας ζωή!
Είναι πικρή ή αλήθεια.
Όταν λέ­γεται, όταν φανερώνεται
Δεν εκπλήσ­σει μόνο τον άνθρωπο
Αλλά και τον πληγώνει και τον πικραίνει κάποτε.
"Αλήθεια, αλήθεια", έλεγε ο στρατη­γός Μακρυγιάννης
"Πικριά όπου είσαι ούτε οι τρανοί σε ζυγώνουν ούτε οι προκομένοι".
Γι' αυτό και πολλοί λένε
Μη φανερώνεις ποτέ στον άλλο την αλήθεια
Μη του την αποκαλύπτεις, γιατί θα τον κάμεις να πονέσει.
Μπορεί όμως μια τέτοια στάση να γίνει αφ' ενός αποδεκτή
Και αφ' έτερου να εκφράζει το ποιόν της αληθείας;
Μπορεί δηλαδή να συμβιβασθούμε με το ψέμα, που είναι ή άρνηση της αληθείας
Και να βρίσκουμε ανάπαυση ψυχής;
Κάτι τέτοιο θα ήταν επιπόλαιος και επικίνδυ­νος συμβιβασμός με την καταστροφή και τον θάνατο.
Γιατί, αν εξετάσουμε λίγο βαθύτερα τα πράγματα
Δεν είναι η αλήθεια αυτή καθ' έαυτήν που μας ενοχλεί και μας ταράζει
Αλλά ο συμβιβασμός μας με το ψέμα.
Συμβαίνει δηλαδή αυτό που παθαίνει αυτός ο όποιος έχει καθήσει επί πολλές ώρες στο σκοτάδι
Και ξαφνικά βρίσκεται εκτεθειμένος στο φως.
Δεν είναι το φως αυτό που του δημιουργεί το πρόβλημα
Αλλά η επί πολύ χρόνο παραμονή του στο σκοτάδι.
Ή αυτό που παθαίνουμε όταν εί­μαστε άρρωστοι και εμπύρετοι:
Τότε και το πιο γευστικό και υγιεινό φαγητό μας φαίνεται άνοστο και αηδιαστικό.
Δεν είναι το φαγητό που είναι κακομαγειρεμένο
Αλλά ή αρρώστια μας που το εμφανίζει ως τέτοιο.
Το ίδιο συμβαίνει και με την αλήθεια.
Δεν φταίει αυτή για την όποια αντίδραση δημιουργεί
Αλλά το γεγονός ότι συνηθίσαμε το ψέμα.
Να γιατί αντιδρούμε και κάποιοι επαναστατούν και μάχονται κατά της αληθείας.
Να γιατί ερωτά με απορία ο απόστολος Παύλος τους Γαλατάς:
"Εχθρός υμών γέγονα άληθεύων ύμίν;" (δ' 16).
Έχω γί­νει λοιπόν ή εκλαμβάνομαι ως εχθρός σας μόνο και μόνο επειδή σάς λέω την αλήθεια;
Στις μέρες μας όλοι το βλέπουμε και όλοι το ζούμε:
Το πρόσωπο του Χριστού και η θεία του διδασκαλία
Όχι απλώς δεν συγκινεί και δεν ενθουσιάζει πολλούς από τούς σύγχρονους ανθρώπους
Αλλά τους διεγείρει εναντίον του.
Δεν είναι όμως αυτή τους η στάση αποτέλεσμα της προόδου τους
Αλλά εμφάνιση και αποκάλυψη της πλάνης και της ασθενείας τους.
Γιατί ο Χριστός είναι η αλήθεια που φωτίζει το σκότος τους.
Ο Χριστός είναι η αλήθεια που αποκαλύπτει τα πάθη τους.
Ο Χριστός είναι η αλήθεια που δημοσιοποιεί την ε­σωτερική τους ακαταστασία.
Γιατί ο Χριστός, και μόνον Αυτός, είναι η όντως αλήθεια
Όπως ο Ί­διος το έφανέρωσε στον άνθρωπο.
"Εγώ είμι η αλήθεια" (Ίω. ιδ' 6).
Και ο θειος του λόγος είναι αλήθεια.
Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει χαρακτηριστικά εις τον "Βίον του Μωυσέως":
"Ή γαρ διδασκαλία της αληθείας προς τας διαθέσεις των δεχόμε­νων τον λόγον συμμεταβάλλεται"
Δηλαδή, η διδασκαλία της αληθείας, ανάλογα με την εσω­τερική διάθεση του ακροατού
Με­ταβάλλει τα αισθήματα.
Η αλή­θεια είναι πάντοτε φως.
Η αλή­θεια ποτέ δεν είναι πικρή.
Αλλά ανάλογα με τη διάθεση και το ποιόν αυτού πού την ακούει
Φωτίζει και γλυκαίνει ή εναντιώνει τον άνθρωπο και τον πικραίνει.
Αλήθεια, τι πραγματικά επιθυ­μούμε;
Τι μας αρέσει;
Ένα ψέμα, το όποιο θα τέρπει τα αυτιά μας και θα θυμιατίζει τον αρρωστημένο εαυτό μας
Ή την αλήθεια, που θα μας πονά ενδεχομένως
Αλλά θα θρυμματίζει τον αρρωστημένο εγωισμό μας
Και σιγά-σιγά θα φωτίζει την ύπαρξή μας;
Τι επιλέγουμε καθημερινά στη ζωή μας;
Αυτόν που είναι η αλή­θεια και η ζωή, ή τον μισάνθρωπο διάβολο, τον πατέρα του ψεύδους
Και τον αίτιο του θανάτου, τον άνθρωποκτόνον;

Πηγή: https://sites.google.com/site/orfeasfm/home

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Να συγχωρείς για να σε συγχωρήσει περισσότερο ο Θεός

Συγχωρείτε τους πάντες
Συγχωρείτε κι όταν σας φταίξουν λίγο
Και όταν σας φταίξουν πολύ.
Η συγχώρηση δείχνει όχι μόνο ευγένεια ψυχής
Αλλά και μεγάλη καρδιά.
Αν δεν συγχωρέσουμε τους εχθρούς μας
Και το αίμα μας να χύσουμε για τον Χριστό
Στην κόλαση πηγαίνουμε.
Αν δεν συγχωρούμε τους άλλους
Βρισκόμαστε έξω του Παραδείσου!
Να μην δίνουμε την καρδιά μας
Στα μάταια και πρόσκαιρα του κόσμου τούτου
Και να μην σπαταλάμε άδικα τον καιρό μας σ΄ αυτά
Γιατί θα δώσουμε λόγο την ημέρα εκείνη.
Ο Πανάγαθος Θεός μας δίνει πλούσια τα αγαθά Του
Να τα μοιραζόμαστε μ΄εκείνους που έχουν ανάγκη
Αλλά εμείς τα κρατάμε όλα για τον εαυτό μας.
Αυτό δεν θα μας το συγχωρέσει ο Θεός...
Θα δώσουμε λόγο για την απονιά μας.

Οι σκέψεις του Θεού έχουν την ίδια δύναμη με τα λόγια Του

Ο Θεός μας είναι παντοδύναμος!
Η δύναμή Του είναι απερίγραπτη και χωρίς όρια.
Εκείνος δημιούργησε όλα τα κτίσματα
Δια του Λόγου Του:
Τω λόγω του Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν.
Δια του λόγου Του δημιούργησε το σώμα του ανθρώπου.
Δια του Λόγου Του το άψυχο χώμα
Μετασχηματίστηκε σε σώματα ανθρώπων σε ζώα και σε φυτά.
Δια του λόγου του Θεού το τρεχούμενο νερό
Μετασχηματίζεται σε ατμό και ο ατμός σε πάγο και χιόνι.
Δια του λόγου του Θεού το νερό στο αμπέλι μετατρέπεται σε κρασί
Και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου (Ψαλμοί 103,15).
Πόσο δύσκολο ήταν άραγε για τον Σαρκωθέντα Λόγο του Θεού, τον Κύριο Ιησού Χριστό
Το εν Κανά θαύμα της μεταβολής του ύδατος σε οίνο;
Για εμάς, τους σκοτισμένους από την αμαρτία ανθρώπους είναι τεράστιο θαύμα
Για τη φύση μας, την εξασθενημένη από την αμαρτία, είναι ένα άφθαστο θαύμα!
Μολαταύτα, για τον Θεό και Δημιουργό δεν είναι άραγε κάτι σύνηθες η θαυματουργία;
Όταν οι υπηρέτες γέμισαν τις έξι μεγάλες υδρίες με ύδωρ
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός τους είπε:
Αντλήσατε νυν και φέρατε τω αρχιτρικλίνω (Ιωάν. 2,8)
Ούτε καν τους είπε:
"Γένοιτο το ύδωρ οίνος" ...απλώς το σκέφθηκε.
Διότι οι σκέψεις του Θεού έχουν την ίδια δύναμη με τα λόγια Του!
Για ποιο λόγο αναφέρεται αυτή ως η "αρχή των σημείων" Του
Ενώ είναι φανερό ότι πολύ πριν από το θαύμα στην Κανά ο Κύριος επιτέλεσε και άλλα θαύματα;
Διότι, αδελφοί μου, η μεταβολή του ύδατος σε οίνο
Είναι το θεμελιώδες θαύμα του Χριστού, η πεμπτουσία όλων των θαυμάτων Του!
Η ανθρώπινη φύση διαλύθηκε με τα ιδία τα δάκρυά της και ήταν απαραίτητο να μεταβληθεί σε οίνο.
Η θεϊκή σπίθα στον άνθρωπο έσβησε και ήταν απαραίτητο να αναζωπυρωθεί.
Η ασθένεια είναι σαν το ύδωρ
Η υγεία είναι σαν τον οίνο
Οι ακαθαρσίες των πονηρών πνευμάτων είναι σαν το ύδωρ
Η καθαρότητα είναι σαν τον οίνο
Ο θάνατος είναι σαν το ύδωρ
Η ζωή είναι σαν τον οίνο
Η άγνοια είναι σαν το ύδωρ
Η αλήθεια είναι σαν τον οίνο.
Έτσι λοιπόν, όποτε ο Κύριος έκανε τους ασθενείς υγιείς
Τους ακάθαρτους κεκαθαρμένους
Τους νεκρούς ζώντες και τους ασώτους μετανοούντες κι επιστρέ­φοντες
Κατ΄ ανάγκην μετέβαλε το ύδωρ σε οίνο!
Ω Κύριε και Θεέ μας, Συ που θαυματουργικά μετέβαλες το ύδωρ σε οίνο
Πλησίασε τη θεϊκή φλόγα Σου στις σβησμένες καρδιές μας.
Μετάβαλε το ύδωρ της ύπαρξής μας σε Θείο οίνο, ώστε να μοιάσουμε μ΄ Εσένα
Και να συγκατοικήσουμε στην αιώνια Βασιλεία Σου
Μαζί με τους Αγίους εξαστράπτοντες αγγέλους Σου.
Γιατί σε Σένα ανήκει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση σ’ όλους τους αιώνες.
Αμήν.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ντροπή μας Έλληνες που δεν έχουμε τη δύναμη να λυτρώσουμε τη Πατρίδα και να δώσουμε μια ελπίδα στα παιδιά μας για το μέλλον τους

Η δασκάλα μας σήμερα
Μας ρώτησε πως περάσαμε το καλοκαίρι
Και όλα τα παιδιά είχαν να της πούνε
Πολύ ωραία πράγματα από τα μέρη
Που πήγανε διακοπές εφέτος εκτός από κανά δύο
Που οι γονείς τους δεν είχανε λεφτά
Και δεν πήγανε διακοπές αλλά καθήσανε εδώ
Και πηγαίνανε για μπάνιο με τα πούλμαν του Χαλούλου
Με τα οποία πηγαίνει και η γιαγιά μου
Όχι για να κάνει μπάνιο αλλά για να κάνει λέει αμμόλουτρα
Να της περάσει η μέση της που την πονάει.
Εμένα όμως η δασκάλα όταν ήρθε η σειρά μου δεν με ρώτησε γιατί ξέρει
Όπως το ξέρουνε όλοι στη γειτονιά μου, στου Γκύζη
Ότι ο μπαμπάς μου έπεσε το καλοκαίρι από την ταράτσα της πολυκατοικίας μας
Και έφυγε πολύ-πολύ μακριά
Πολύ πιο μακριά από εκεί που μπορούν να φτάσουν τα πούλμαν του Χαλούλου
Ή όποια άλλα πούλμαν.
Αν όμως με ρωτούσε θα είχα να της πω ένα σωρό πράγματα
Γιατί πριν να φύγει ο μπαμπάς μου
Μας είχανε κόψει το ρεύμα και η μαμά μαγείρευε τάχα μου στο πετρογκάζι, κάτι φαγητά
Που τα έφερνε κρυφά από την εκκλησία.
Όμως ο χαζούλιακας ο αδερφός μου, που είναι μικρός ακόμα
Και δεν καταλαβαίνει τι παναπεί να ζητάς ελεημοσύνη, της είπε μια μέρα
-Γιατί μαμά μαγειρεύεις ξανά το φαγητό αφού είναι μαγειρεύμενο;
Και η μαμά μου έβανε τα κλάματα, επειδή νόμιζε
Πως ούτε εγώ, ούτε ο αδερφός το είχαμε καταλάβει
Και νομίζαμε πως τα αγόραζε και τα μαγείρευε από μόνη της
Όχι πως στεκότανε στην ουρά να πάρει ένα πιάτο φαί, σαν να ήτανε ζητιάνα.
Τότε όμως εγώ έσωσα την κατάσταση και του εξήγησα του χαζού
Πως η μαμά δούλευε κάπου σαν μαγείρισσα και πως μαγείρευε εκεί και τα δικά μας φαγητά
Αλλά επειδή κρυώνανε μέχρι να μας τα φέρει καθότανε και τα ξαναζέσταινε…
Και θα της έλεγα ακόμα της δασκάλας, ότι ο μπαμπάς μου ήταν ενας πολύ περήφανος
Και μορφωμένος άνθρωπος κι όταν αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε στο σπίτι της γιαγιάς
Επειδή μας έδιωξαν από το δικό μας το σπίτι.
Δεν μπορούσε να το αντέξει, που η γιαγιά τον κατηγορούσε διαρκώς
Ότι ήταν ανίκανος και ηλίθιος και τεμπέλης
Και γι αυτό έπαιρνε ένα από τα λίγα βιβλία που του είχαν απομείνει
Αφού μετά που έκλεισε το μαγαζί μας, αναγκάστηκε να τα πουλήσει
Και πήγαινε στο πάρκο, να διαβάσει ολομόναχος.
Εγώ όμως που τον έβλεπα να γυρίζει αργά το βράδυ κατάκοπος
Έπεφτα στην αγκαλιά του και τον παρακαλούσα να μου πει τις ιστορίες
Που ήξερε να αφηγείται όπως κανένας άλλος
Και του έλεγα, μπαμπά μην δίνεις σημασία που σε λεει αυτή τεμπέλη
Γιατί εγώ δεν ξέρω κανέναν άλλον άνθρωπο που να φέρνει στο σπίτι του τόσες ιστορίες
Αντίθετα όλοι οι μπαμπάδες των φιλενάδων μου
Βαριούνται ακόμα και να χασμουρηθούν όταν τελειωνουν τα δελτια ειδησεων.
Όμως κανένας δεν δίνει λεφτά για να ακούει ιστορίες και ετσι ο μπαμπάς μου
Δεν είχε να πληρώσει το κράτος που του ζήταγε ένα σωρό λεφτά
Και επιπλέον δεν του έδινε ούτε το ρεύμα, ούτε το νερό που φαίνεται ότι ανήκουν στο κράτος
Και έτσι ο μπαμπάς μου αναγκάστηκε να έρθει μαζί μας, να μείνουμε όλοι μαζί στη γιαγιά
Και μπορεί μεν να γλίτωσε από το κράτος, δεν γλίτωσε όμως από τη γιαγιά.
Κι ακόμα θα της έλεγα ότι την ημέρα του δεκαπενταύγουστου
Που φεύγουνε όλοι από την Αθήνα για να πάνε σε κάποια παραλία
Ο μπαμπάς μου έφυγε μια και καλή, για να ταξιδέψει στις παραλίες του Θεού
Με εισιτήριο χωρίς επιστροφή, όπως βγάζουνε οι αλβανίδες στα πούλμαν του Χαλούλου
Επειδή μετά έρχονται οι άντρες τους και τις παίρνουνε με τα αυτοκίνητά τους.
Και θα της έλεγα επίσης ότι λίγες ημέρες πριν να φύγει ο μπαμπάς μου διάβαζε ένα βιβλίο
Που το λένε  "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι"
Και από αυτό μου αφηγούνταν ένα σωρό ιστορίες, για παιδιά σαν εμάς
Που ζούσανε σε κάποια άλλη χώρα του κόσμου αλλά που κι εκείνα σαν εμάς
Ανήκαν σε έναν άλλο θεό, πολύ κατώτερο από τον Χριστούλη
Ο οποίος δυστυχώς δεν έχει τη δύναμη να εξασφαλίσει στα δικά του παιδιά ούτε ένα μπουκάλι γάλα.
Όλα αυτά θα της έλεγα της δασκάλας, αν με ρώταγε
Και είμαι βέβαιη ότι θα της φαίνονταν πολύ πιο ενδιαφέροντα από όσα της είπανε τα άλλα παιδιά
Που έκαμαν κι αυτό το καλοκαίρι ότι κάμουν συνήθως τα καλοκαίρια όλα τα παιδιά του κόσμου
Αλλά που δεν τους περνάει από το μυαλό πως το επόμενο καλοκαίρι ή κάποιο άλλο καλοκαίρι
Μπορεί και αυτά να βρεθούν σε μια θέση σαν τη δικη μου.
Όμως η δασκάλα δεν με ρώτησε και εγώ δεν της είπα τίποτα.
Αλλά μετά που τελειώσαμε το μάθημα με πήρε παράμερα και με αγκάλιασε
Γιατί η δασκάλα μας είναι πολύ τρυφερή
Και μου είπε ότι ήθελε να μου δείξει κάτι που ήτανε μόνο για μένα.
Κατεβήκαμε μαζί στο γραφείο των δασκάλων
Και εκεί μου έδωσε μια ωραία καινούρια τσάντα
Που είχε μέσα όλα τα σχολικά είδη
Και μου εξήγησε ότι αυτά μου τα έκαμαν δώρο οι δάσκαλοι
Επειδή ήμουνα η πρώτη μαθήτρια της τάξης μου, την περασμένη χρονιά.
Εγώ δεν την πίστεψα γιατί ξέρω καλά ότι η δασκάλα μου
Και οι άλλοι δάσκαλοι ως και η διευθύντρια του σχολείου
Που είναι πολύ αυστηρή και της αρέσει το κράτος
Με λυπόντουσαν και από λύπηση μου τα χάριζαν.
Γι΄ αυτό γύρισα μετά και της είπα
-Κυρία άμα τα είχα ανάγκη πραγματικά θα τα έπαιρνα
Και δεν με πολυνοιάζει εμένα αν με λυπούνται
Ωστόσο να ξέρετε ότι τώρα πια έχουμε αρκετά χρήματα για να αγοράζουμε πράγματα
Και επιπλέον να πληρώνουμε και το κράτος, που μας ζητάει ολοένα και περισσότερα.
Αυτό της είπα και της γύρισα πίσω την ωραία τσάντα, για να τη δώσει σε κάποιο άλλο παιδί
Που ίσως την είχε περισσότερη ανάγκη από μένα.
Φυσικά δεν έκατσα να της εξηγήσω πως μετά που έφυγε ο μπαμπάς μου
Η μαμά μου που είναι πολύ όμορφη και τον αγαπούσε πάρα-πάρα πολύ
Ούτε έκλαψε, ούτε παραπονέθηκε, ούτε έβγαλε μια κουβέντα
Παρά μάζεψε λίγα πράγματα και αφού μας φίλησε εμένα και τον αδερφό μου
Μας είπε ότι θα έφευγε να βρει κάποια δουλειά
Για να μην ξανακούσει να της μιλάει η γιαγιά μου έτσι για τον μπαμπά.
Και ενώ ήταν ακόμα στην πόρτα, εμείς ακούσαμε τη γιαγιά που ωρύονταν και της φώναζε
-Τρελάθηκες μωρή, τι πας να κάνεις;
Όμως η μαμά μου ούτε που γύρισε να της απαντήσει και έκλεισε πίσω της την πόρτα με βρόντο.
Τώρα έρχεται που και που να μας δει
Και μας λέει πως εχει βρει μια πολύ καλή δουλειά σε μια άλλη πόλη
Και όποτε μας επισκέπτεται τα χέρια της είναι γεμάτα δώρα.
Λεφτά μας στέλνει συνέχεια και η γιαγιά μας αγοράζει αρκετά πράγματα
Και βάζει και κάποια στην άκρη  γιατί λέει ότι έτσι όπως πάμε
Ούτε ο διάβολος δεν θα βρίσκει δουλειά σε λίγο καιρό.
Ο αδερφός μου ο μπούρδας τη ρώτησε, αν η μαμά είναι πιο έξυπνη από τον διάβολο
Και γι΄ αυτό βρήκε δουλειά αλλά η γιαγιά έβαλε τα κλάματα και μουρμούρησε
Πως η μαμά μας αναγκάζεται να κάμει χειρότερα πράγματα κι από τον διάβολο
Για να μας στέλνει αυτά τα λεφτά, να πληρώνουμε το κράτος
Που είπαμε ότι τα θέλει όλα δικά του και δεν δίνει δεκάρα
Για το τι αναγκάζεται να κάμει ο κοσμάκης για να τα βρει…
Όχι, δεν της τα είπα αυτά
Γιατί δεν μου αρέσει να κουβεντιάζουνε τη μαμά μου, άνθρωποι
Που δεν έμαθαν ποτέ πόσο ερωτευμένη ήτανε με τον μπαμπά μου
Και πόσο ξετρελαίνονταν να της αφηγείται και αυτηνής ιστορίες
Και πολλές νύχτες περίμενε να αποκοιμηθώ εγώ, για να πάρει αυτή τη σειρά της να τον ακούει…
Όμως νομίζω πως η δασκάλα μου τα ξέρει όλα αυτά
Όπως τα ξέρουνε όλοι στη γειτονιά του Γκύζη και ίσως να ξέρει και περισσότερα από μένα
Γιατί όταν της είπα ότι χάρη στη μαμά μου έχουμε αρκετά λεφτά
Και δεν μου χρειάζεται η τσάντα
Γύρισε αλλού το πρόσωπό της και δάκρυσε.
Κι εγώ την τράβηξα από το μανίκι και της είπα
-Μην κλαις κυρία, γιατί μπορεί ο Χριστός να σταμάτησε στου Γκύζη
Εγώ όμως θα συνεχίσω και θα πάω παραπέρα.
Ακόμα και αν είναι να το κάνω σαν τη μαμά μου…

Για την αναμετάδοση: Λευτέρης Πανούσης…

ΝΑΙ ΡΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΚΛΑΨΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ!

Πηγή: http://logia-tou-aera.blogspot.gr/ 

Υπάρχουν αμαρτίες που δεν συγχωρούνται;

Υπάρχει μια αμαρτία, που δεν συγχωρείται ποτέ.
Η αμετανοησία.
Αυτός που δεν μετανοεί, δεν συγχωρείται.
Η αμετανοησία, θεωρείται βλασφημία
Κατά του Αγίου Πνεύματος.
Για όποιον ξέρει να μετανοεί
Και το μεγαλύτερο έγκλημα συγχωρείται.
Ενθυμούμαι, όταν, παιδιά πηγαίναμε στο κατηχητικό μας έλεγαν οι κατηχητές.
Να είστε καλά παιδιά για να σας αγαπά ο Θεός.
Αν, δεν είστε καλά παιδιά, δεν σας αγαπά ο Θεός.
Πόσο αστείο ήταν αυτό που μας έλεγαν!
Δεν μπορεί, να εξαρτάται, η αγάπη του Θεού, από τη δική μου διαγωγή.
Τότε δίνω εμπαθή ιδιότητα στο Θεό.
Μα, ο Θεός, είναι αγάπη και αγαπά το διάβολο, όπως ακριβώς, αγαπά και την Παναγία.
Άρα, είτε είμαι καλό, είτε είμαι κακό παιδί, με αγαπά ο Θεός!
Ο Θεός, έτσι και αλλιώς, με αγαπά.
Αλλά, δεν θέλω να γίνω, μόνο, καλό παιδί.
Η πνευματική κατάσταση, δεν είναι μια ηθική κατάσταση
Αλλά, είναι μια οντολογική, αγιοπνευματική κατάσταση.
Με την πνευματική ζωή, που ζω
Ανοίγω τις πόρτες της καρδίας μου να έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Αυτό κάνω.

Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Ιστορίες ανθρωπιάς

Ήταν μεσημέρι όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Στην άλλη άκρη της γραμμής
Ο γιος του ζευγαριού που επέστρεφε από τον πόλεμο.
-Ακούστε, λέει στους γονείς του
Θέλω να μου κάνετε μια χάρη, μια μεγάλη χάρη.
Έχω ένα φίλο, πολεμήσαμε μαζί
Και θέλω να τον φέρω στο σπίτι.
-Και το ρωτάς; ...είπαν με ένα στόμα αυτοί.
-Ναι αλλά έχει ένα πρόβλημα.
Έπεσε σε νάρκη σε μια μάχη
Και έχει χάσει το ένα χέρι και το ένα πόδι του.
Δεν έχει που να μείνει.
Τι λέτε;
-Θα του βρούμε εμείς ένα μέρος, λέει ο πατέρας.
-Όχι, αυτό δεν γίνεται, θα ήθελα να μείνει μαζί μας.
-Γιε μου, αυτό είναι πολύ δύσκολο.
Δεν ξέρεις τι μας ζητάς.
Ένας τέτοιος άνθρωπος θα μας ήταν εμπόδιο στη ζωή μας.
Θα πρέπει να τον φροντίζουμε.
Έχουμε όμως τις ζωές μας και δεν μπορούμε να αναλάβουμε μια τέτοια δέσμευση.
Σε αυτό το σημείο, ο γιος έκλεισε το τηλέφωνο.
Δεν ξανάκουσαν νέα από αυτόν για καιρό.
Ένα πρωινό, τους τηλεφώνησε η αστυνομία.
Θα χρειαστεί να αναγνωρίσουν ένα πτώμα.
-Μάλλον πρέπει να είναι ο γιος σας, τους είπαν.
Μέσα στη θλίψη, πήγαν εκείνοι στο νεκροτομείο, για την διαδικασία αυτή.
Με μεγάλη τους έκπληξη τότε είδαν ότι ο γιος τους είχε ένα πόδι και ένα χέρι…

Εμπειρία Θεού

Ακόμα απορώ και εξίσταμαι!
Σταματάει ο νους μου και δεν μπορώ να το χωνέψω.
Αν προσπαθήσω να εννοήσω το βάθος, σαλεύομαι.
Μόλις νοιώσω λίγο την αγαθότητα και το έλεος, συντρίβομαι.
Η σίγουρη αίσθηση της αναξιότητάς μου
Και της αχαριστίας μου απέναντι σ΄ όλα αυτά
Που μου χαρίστηκαν με κάνει να φρίττω, να τρέμω
Και να παραληρώ για τη συγκατάβαση και την καταδεκτικότητα.
Πόσο συγκαταβαίνουν προς την αναξιότητά μας
Ο Θεός και οι Άγιοί του!
Είχα κάποτε τη μεγάλη τιμή και ευλογία
Να μεταφέρω το Γέροντα Παΐσιο κάπου με το αυτοκίνητό μου.
Μέσα στη μεγάλη του απλότητα και ταπείνωση
Ξεχνιόμουν και εγώ και παρασυρόμουν σε μία... οικειότητα.
Έβλεπα μπροστά μου τον Πατέρα μου
Και λησμονούσα ότι ο Θεός κατοικούσε μόνιμα μέσα του.
Λησμονούσα ότι είχε πραγματώσει στο έπακρο τις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης
Και ότι είχε γίνει ένας Θεοφόρος.
Λησμονούσα ότι με το λόγο του διώχνει δαιμόνια
Ότι με ένα λόγο του ανίατες ασθένειες εξαφανίζονται
Ότι το πρόσωπό του έλαμψε σαν ήλιος μπροστά στα μάτια μου
Ότι... ότι... ότι με ατελείωτα χαρίσματα έχει τιμηθεί και στολισθεί
Από το Άγιο Πνεύμα, τη Χάρη Του Θεού.
Τα γνωρίζω καλά όλα αυτά και τα φυλάω βαθιά μέσα στα βάθη της ψυχής
Και παρακαλώ το Θεό με αγωνία και δάκρυα να μη μου τα κλέψει ποτέ από κει
Ο λυσσασμένος εχθρός μου, ο διάβολος.
Κι όμως... όταν βρισκόμουν με το Γέροντα, πολλές φορές
Η απλή και ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του
Η γεμάτη καλοσύνη και χιούμορ, με παρέσερνε στην οικειότητα
Από την οικειότητα κατρακυλούσα στην αναίδεια και το θράσος
Και άνοιξα το στόμα μου με όλη την αναισθησία και τη χαζομάρα μου και είπα.
-Γέροντα, πες μου για το Θεό, μίλησέ μου, πώς είναι;
Ο Γέροντας δε μίλησε κι εγώ εξακολουθούσα να οδηγώ, σε στροφές μάλιστα πάνω στο βουνό.
Θεέ μου!...
Άρχισα ξαφνικά να νοιώθω το Θεό παντού.
Μέσα στο αυτοκίνητο, έξω στα βουνά, μακριά στους απόμακρους Γαλαξίες.
Ήταν παντού, γέμιζε τα πάντα, αλλά δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά.
Μια ουσία που διαπερνούσε όλες τις άλλες, χωρίς να μπερδεύεται ή να συγχέεται μ΄ αυτές.
Μια δύναμη παντού παρούσα που όμως κανείς δεν την αντιλαμβάνεται, έξω από κάθε αντίληψη.
Δεν μπορεί κάποιος να την ανακαλύψει με δική του... αλαζονική προσπάθεια.
Μια δύναμη που μόνο... αυτοαποκαλύπτεται.
Όλα αυτά τα βουνά, τα αστέρια, τα δέντρα, οι άνθρωποι υπήρχαν και διατηρούνταν στη ζωή
Χάρις στη δική Του δύναμη.
Μπορούσε σε μια στιγμή μέσα να τα εξαφανίσει
Να πάψουν να υπάρχουν χωρίς θόρυβο ή πάταγο ή αντίσταση.
Όπως γυρίζουμε το διακόπτη και σε μια στιγμή χάνεται το φως.
Είναι τόσο παντοδύναμος και όμως τόσο... ευγενικός.
Δεν πιέζει κανένα με την παντοδυναμία Του ή την παρουσία Του.
Τόσο κοντά μας και τόσο αθέατος την ίδια στιγμή, για να μη νοιώσουμε κάποιο βάρος
Κάποια υποχρέωση από την παρουσία Του και μόνο.
Να μη μας βαρύνει καθόλου
Να μη μας δημιουργήσει καμία δέσμευση
Να μας αφήσει τελείως ελεύθερους, να κάνουμε ότι θέλουμε.
Όχι να εξαναγκαστούμε από την ομορφιά Του κατά κάποιον τρόπο.
Θα μπορούσε να επιβάλει την αγάπη Του όχι τίποτα με φόβους και δύναμη και ισχύ
Αλλά απλά και μόνο με τη γλυκύτητα της παρουσίας Του
Στην οποία καμία ύπαρξη δε θα μπορούσε να αντισταθεί.
Δεν το κάνει, από ένα άπειρο... ακατανόητο σεβασμό για την ελευθερία του ανθρώπου.
Δεν το κάνει, από αγάπη για τον άνθρωπο.
Μας αγαπάει τόσο πολύ, μας επιθυμεί τόσο σφοδρά που... καίγονται τα σπλάχνα Του
Από επιθυμία και αγάπη για μας.
Γι΄ αυτό αυτοπεριορίζεται, εξαφανίζεται από την αντίληψή μας
Και προσπαθεί με χίλιους τρόπους, με άπειρη σοφία, με τρομερή προσοχή και ενδιαφέρον
Σαν "μανιακός" εραστής να μας ελκύσει στην αγάπη Του.
Να μας ξυπνήσει
Να μας κινήσει το ενδιαφέρον
Να μας κάνει να καταλάβουμε και να Τον αγαπήσουμε.
Κάθεται και ασχολείται με τον καθένα μας προσωπικά
Και ταυτόχρονα με όλο το σύμπαν, ο Απειροδύναμος.
Και επειδή έχει ενδιαφέρον γι΄ αυτό το απέραντο σύμπαν
Δε μειώνεται ούτε κατ΄ ελάχιστο
Δεν υποτονεί ούτε κατά διάνοια η αγάπη και το ενδιαφέρον
Που έχει για τον καθένα μας προσωπικά.
Ο Θεός θέλει την αγάπη μας.
Δεν την απαιτεί.
Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που γεννιέται και ζει μόνο μέσα στον αέρα της ελευθερίας
Έξω απ΄ αυτόν παύει να υπάρχει, διαστρέφεται, αλλοιώνεται, πεθαίνει.
Γι΄  αυτό ο Θεός μας αφήνει τελείως ελεύθερους...
Για να κερδίσει την αγάπη μας, που μπορεί να γεννηθεί μόνο μέσα σ’ αυτή την ελευθερία.
Τι έχουμε εμείς και μας αγαπάει ο Θεός;
Κάποια ομορφιά;
Κάποια εξυπνάδα;
Κάποια δύναμη;
Κάποια αρετή;
Τίποτα!
Είμαστε ανύπαρκτοι μπροστά Του.
Και όχι μόνο δεν έχουμε κάτι που ν΄ αξίζει να μας αγαπήσει κανείς
Αλλά έχουμε και πάρα πολλά που βρωμάν και απωθούν και προτρέπουν ισχυρά
Κάποιον να μας αποστραφεί και να μας μισήσει.
Είμαστε μικρόψυχοι στη γενναιοδωρία Του
Ελάχιστης νοημοσύνης απέναντι σε μια απέραντη διάνοια
Πονηροί απέναντι στην εξυπνάδα Του
Άρπαγες, τη στιγμή που ολόκαρδα προσφέρει αυτό που μας χαρίζει πλούσια, ξέχειλα
Εμείς θέλουμε να το αρπάξουμε
Απαντάμε στην καλοσύνη Του με αρπακτικότητα και χλευασμό
Αχάριστοι προς τις ευεργεσίες Του
Αλαζονικοί στη συμπεριφορά απέναντι στην παντοδυναμία Του
Δόλιοι και ανεπαρκείς απέναντι στη Σοφία Του.
Θέλει να μας χαρίσει από τη Χάρη Του
Θέλει να μας δώσει ομορφιά, ζωή, Σοφία, δύναμη.
Δε θέλουμε να τα πάρουμε ως δώρα.
Ο εγωισμός μας τα καταστρέφει η υπερηφάνειά μας τα βρομίζει.
Δεν μπορούμε να κρατήσουμε κανένα από τα δώρα του λόγω της κακής μας προαίρεσης.
Κι αν κάτι απ’ αυτά μείνει στην ψυχή μας
Αμέσως φουσκώνουμε από υπερηφάνεια
Λες και το αποκτήσαμε με την αξία μας
Λες και δεν είναι χάρισμα, δώρο χωρίς κόπο.
Σηκώνουμε το φρύδι και κοιτάμε υπεροπτικά το διπλανό μας.
Σηκώνεται και το χάρισμα και φεύγει απ’ την ψυχή μας.
"Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν"
"Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον ανωθέν έστι καταβαινον, από τους Πατρος των Φωτων"
Τι να πω;
Που να σταματήσω;
Ένα μάτσο χάλια είμαστε.
Η πεσμένη ανθρώπινη φύση μας, που οικειοθελώς παραμείνει πεσμένη
Και βουτηγμένη μέσα στο βούρκο των παθών
Μόνο εμετό και ασφυξία προκαλεί από τη βρώμα της.
Όπως έλεγε και ο προφήτης Ησαΐας.
Δεν πρόκειται για ένα τραύμα που σαπίζει, για μια βαθιά πληγή που έχει...
Ο άνθρωπος όλος από την κορυφή μέχρι τα νύχια τα νύχια είναι μια πληγή.
Που να βάλεις γάζα;
Που φάρμακο;...
Χρειάστηκε ο Ίδιος ο Θεός, ο Χριστός να αναπλάσει απ΄ την αρχή
Με τη γέννησή Του, τη φύση μας που οικειοθελώς και μετά μανίας την αυτοκαταστρέψαμε.
Αυτός από συμπάθεια και αγάπη να αναπλάσει εξ αρχής.
Αυτό είναι η ανθρώπινη φύση σήμερα.
Δεν ήταν έτσι πάντοτε.
Δεν πλαστήκαμε έτσι, καταντήσαμε έτσι.
Οι επιλογές μας διαμόρφωσαν έτσι.
Διαλέγουμε συνέχεια το κακό και έτσι αυτοκαταστρεφόμαστε.
Και ενώ πλαστήκαμε όμορφοι, φωτεινοί, πολυδύναμοι, σοφοί και τιμημένοι
Κυρίαρχοι του υλικού σύμπαντος, αθάνατοι
Καταντήσαμε σήμερα θνητοί, σκοτεινοί, υποταγμένοι στις ανάγκες της υλικής ζωής
Στον πόνο, στην αρρώστια, στη θλίψη, στη φθορά, στο θάνατο.
Δεν έχουμε γνώση, δεν έχουμε σοφία, σαν τυφλοί περιφερόμαστε μέσα στον κόσμο
Σκοντάφτουμε και πέφτουμε και πληγωνόμαστε
Και δε γνωρίζουμε που σκοντάψαμε, γιατί πέσαμε
Ποιος μας βάζει τρικλοποδιές
Και προσπαθεί να μας ρίξει σε άγριες χαράδρες και να μας σκοτώσει
Για να καγχάσει και να πανηγυρίσει μέσα στην κακία του
Ο μισάνθρωπος, ο εφευρέτης της κακίας, ο πατέρας του ψεύδους
Ο δράκος ο αρχαίος, ο πανάρχαιος εχθρός μας, ο διάβολος.
Και ο Θεός μας αγαπάει.
Μας αγαπάει ακόμη.
Με μια αγάπη που καίει
Με μια αγάπη που τρέμει από λαχτάρα
Με μια αγάπη που αψηφά τον πόνο που της προκαλούμε
Με μια αγάπη που δέχεται να μπει στον κόπο μας
Που δέχεται να υποφέρει από την τρέλα της κακίας μας.
Ω. Θεέ μου!
Πόσο πόνο σου προκαλούμε!
Τόσο πολύ μας αγάπησε ο Θεός, ώστε δέχτηκε να γίνει άνθρωπος.
Συμμετρίασε το μεγαλείο Του στην ταπεινότητά μας.
Δέχτηκε ν΄ ανέβει στο Σταυρό.
Δέχτηκε ν΄ αφήσει το διάβολο με τις δολοπλοκίες του να Τον ανεβάσει στο Σταυρό
Και εκεί του συνέτριψε το κεφάλι προς χάριν μας.
Τώρα πια μπορούμε να νικάμε το διάβολο όποτε θέλουμε.
Κι όλα αυτά για το χατήρι μας.
Για μένα και για σένα.
Εξακολουθούσα να νοιώθω το Θεό και να τον καταλαβαίνω με την καρδιά μου.
Μια βαθιά ηρεμία με πλημμύρισε.
Κάθε φόβος εξαφανίστηκε.
Αφού υπάρχει ο παντοδύναμος Θεός
Αφού όλα τα γνωρίζει
Αφού είναι τόσο καλός
Αφού είναι τόσο σοφός
Αφού με αγαπάει τόσο πολύ, τι να φοβηθώ;
Είμαι μέσα στην αγκαλιά Του!
Είμαι μέσα στα φούχτα Του.
Ποιος μπορεί να μου κάνει τι;
Είμαι σίγουρος για την αρχή, την πορεία και το τέλος του κόσμου.
Χαιρόμουν, γιατί στο τέλος όπως και πάντοτε Αυτός θα είναι ο νικητής
Και η καλοσύνη και η Αγιότητα θα θριαμβεύσουν.
Πνεύμα ο Θεός!
Ύλη ο κόσμος.
Το πνεύμα διαπερνά την ύλη, τη στηρίζει στην ύπαρξη
Τη φέρνει στην ύπαρξη, τη διατηρεί στην ύπαρξη
Όμως είναι τελείως άλλο πράγμα από την ύλη.
Η ύλη είναι προορισμένη να χαθεί.
Το πνεύμα υπάρχει πάντα.
Ο χρόνος είναι αποτέλεσμα, ιδιότητα της ύλης.
Στον τρόπο ύπαρξης του πνεύματος δεν υπάρχει χρόνος.
Η αιωνιότης είναι ο τρόπος ύπαρξης του Πνεύματος.
Παρελθόν και μέλλον συμπίπτουν σ΄ ένα απέραντο παρόν.
Είναι ταυτόχρονα παντού από το άπειρο σύμπαν και μέσα στο αυτοκίνητό μου.
Είναι πολύ απλός στη φύση, όμως τόσο μυστηριώδης.
Πόσο βαθιά ικανοποιήθηκε η ψυχή μου!
Πόσο χάρηκα!
Πόσο ανακουφίστηκα!
Πόσο θέλω να το ξαναζήσω!
Χαίρομαι στη σκέψη ότι όταν πεθάνω θα αρχίσω, ελπίζω, να ζω κοντά Του.
Τόσο που... λαχταράω να πεθάνω.
Θα ήθελα να πεθάνω σήμερα, αν γνώριζα ότι θα Τον συναντούσα.
Φοβάμαι την αμαρτία μου, την κακία μου, μήπως με χωρίσει απ΄ Αυτόν.
Θυμάμαι που διάβασα στον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό
"Πιστεύομεν εις ένα Θεό, άυλον
Απεριόριστον, άπειρον, άναρχον, αιώνιον, παντοδύναμον
Αθάνατον, άχρονον, φως νοερό..."
Δε νομίζω αυτή η κατάσταση να κράτησε πολύ.
Άμα κρίνω από το δρόμο που έκανε το αυτοκίνητο, 3-4 χιλιόμετρα ίσως
Αλλά λόγω των πολλών στροφών πήγαινα σιγά.
Σίγουρα δεν ήμουν, όπως είμαι τώρα που γράφω.
Είχα πάθει μία αλλοίωση.
Μία αλλοίωση τόσο... ξεχωριστή.
Αλλοιώνεται ο άνθρωπος από πολλά πράγματα
Από το ποτό
Από τα ναρκωτικά
Από την ηδονή
Από το κλίμα
Από το νερό
Από τον πόνο
Τη θλίψη, το φόβο
Όμως... αυτή η αλλοίωση... δεν έχει ταίρι.
Είναι μοναδική.
Ζούσα σ΄ ένα είδος... έκστασης
Ένα είδος μέθης
Χωρίς όμως να έχω χάσει τις αισθήσεις μου και την επαφή με τον υλικό κόσμο.
Μία "νηφάλια μέθη", όπως τη χαρακτηρίζουν οι παλιοί ασκητές και Άγιοι στα συγγράμματά τους.
Λες και τράβηξε κανείς κάποιο πέπλο από το νου μου, από την ψυχή μου
Και άρχισα να ζω στον ίδιο μεν κόσμο
Αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο
Ενώ πρώτα ζούσα σ’ ένα μέρος του.
Φανταστείτε έναν κουφό που αρχίζει ξαφνικά να ακούει.
Στον ίδιο κόσμο ζούσε πριν, αλλά χωρίς τους ήχους.
Τώρα και ακούει.
Φανταστείτε έναν τυφλό που αρχίζει ξαφνικά να βλέπει.
Ο ίδιος κόσμος έχει τώρα και εικόνες και χρώματα.
Έτσι λοιπόν και εγώ στον ίδιο κόσμο ζούσα, μόνο που ένοιωθα και το Θεό
Και μέσα απ΄ Αυτόν πολλά-πολλά, βαθειά, σημαντικά και όμορφα πράγματα.
Ήμουν ξαφνικά μέτοχος και του υλικού και του πνευματικού κόσμου.
Φαντάζομαι κάπως έτσι θα ήταν παλιά οι άνθρωποι.
Ο Αδάμ και η Εύα στον Παράδεισο θα ήταν πολύ καλύτερα
Γιατί όπως λέει και η Αγία Γραφή
Έβλεπαν, άκουαν και συνομιλούσαν με το Θεό.
Τότε η ανθρώπινη φύση δεν είχε πάθει ακόμη την καταστροφή που έχω σήμερα εγώ.
Τα αισθητήρια πνευματικά όργανα δούλευαν καλά.
Τα δικά μου "πνευματικά μάτια" δε βλέπουν πια.
Σκεπάστηκαν με τις χοντρές φολίδες της κακίας μου.
"Τα πνευματικά μου αυτιά" δεν ακούν πια.
Βούλωσαν από τη λάσπη της αμαρτίας μου.
"Η πνευματική μου γλώσσα" παρέλυσε από την τεμπελιά της ψυχής.
Είμαι θαμμένος ολόκληρος μέσα στο βούρκο των παθών μου.
Κάποιος μ΄ έβγαλε για μια στιγμή από κει μέσα, και έζησα και εγώ λίγο σαν άνθρωπος.
Τώρα ζω πάλι σαν βρώμικος και άρρωστος άνθρωπος, κουφός, τυφλός και αναίσθητος.
Επιθυμώ άραγε στ΄ αλήθεια να ζήσω έτσι;
Αν μου το χάριζαν ξανά, θα το δεχόμουν με χαρά.
Τώρα γνωρίζω το δρόμο για να πάω μόνος μου εκεί.
Όμως δεν τον περπατώ αυτό το δρόμο και δε μου φταίει κανείς έξω από την τεμπελιά μου.
Γνωρίζω καλά ότι, αν δουλέψω στον αμπελώνα του Κυρίου μου Ιησού Χριστού
Θα φτάσω εκεί σίγουρα.
Και η δουλειά είναι να τηρήσω τις εντολές Του.
Η τήρηση των εντολών παράγει ένα πνευματικό έργο.
Απαιτείται κάποια ψυχική κυρίως προσπάθεια.
Τηρώντας τις εντολές μαθαίνει η ψυχή πολλά πράγματα
Και ταυτόχρονα καθαρίζεται και αρχίζουν σιγά-σιγά να λειτουργούν τα πνευματικά όργανα.
Δυστυχώς δεν κάνω αυτό που ο καθένας από σας ίσως να έκανε.
Γι΄ αυτό πιστεύω ότι είμαι άξιος κάθε μομφής και είμαι υπεύθυνος και απέναντί σας
Και σ΄ όλη την ανθρωπότητα, που μου χαρίστηκε ένας θησαυρός και δεν τον αξιοποιώ.
Είμαι λοιπόν ένας άχρηστος και αχάριστος άνθρωπος.
Το μόνο που μου μένει είναι να το διαπιστώνω, να το παραδέχομαι, να το ομολογώ.
Δεν απελπίζομαι όμως, γιατί γνωρίζω το έλεος και την αγάπη Του.
Ελπίζω να φιλοτιμηθώ... λίγο... κάποτε... με τη βοήθειά Του.
Αν ήμουν πραγματικά άνθρωπος με φιλότιμο, με καλή προαίρεση
Θ΄ αγωνιζόμουν τώρα με ζέση και ζήλο, όπως κάνει ο Γέροντας.
Προσέξτε κάτι ακόμα, παρακαλώ.
Προσέξατε τη γενναιοδωρία του Γέροντα, που μιμείται το Θεό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Τι του ζήτησα εγώ;
Λίγα λόγια...
Κάποιες κουβέντες.
Πως ανταποκρίθηκε στο αίτημά μου;
Με μια ολόθερμη πύρινη προσευχή που συγκίνησε το Θεό
Και έζησα εγώ ο άθλιος αυτήν την ανυπολόγιστη εμπειρία.
Τι πλούτος!
Τι γενναιοδωρία!
Θεέ μου, συγχώρα με!!
Πόσο πολύ πρέπει να με αγαπά για να προσεύχεται τόσο θερμά για μένα;
Όλα αυτά τα γράφω χωρίς κόπο, χωρίς σκέψη.
Δεν κάθομαι να κατασκευάζω διανοήματα, σαπουνόφουσκες του νου χωρίς περιεχόμενα.
Συνήθως οι άνθρωποι της εποχής μας δουλεύουν με το... κεφάλι.
Κάθονται, σκέφτονται – σκέφτονται, πιέζουν το νου τους, για να παράγουν σκέψεις και γνώσεις.
Γιατί νομίζουν ότι όργανο της γνώσης είναι μόνο η λογική.
Άσε που μερικοί από το πολύ ζόρισμα που κάνουν στο νου... ξεβιδώνονται
Άλλοι λίγοι άλλοι περισσότερο, και τρέχουν μετά τους ψυχίατρους.
Βουτηγμένοι μέσα στην άγνοια και στο σκοτάδι
Αγνοούμε όχι μόνο τον έξω κόσμο αλλά και τον έσω κόσμο, τον εαυτό μας.
Εκεί μέσα υπάρχει και άλλο γνωστικό όργανο, η πίστη.
Μέσα από την πίστη ζει κανείς πολλά πράγματα.
Τα ζει δεν τα σκέπτεται.
Μετά έρχεται ο νους, η λογική να τα τακτοποιήσει
Να τα κάνει σκέψεις, λόγια, γράμματα όσα από αυτά μπορούν να γίνουν σκέψεις και λόγια.
Τα περισσότερα δεν μπορούν να "μεταφρασθούν" στην ανθρώπινη γλώσσα.
Η ψυχή είναι πολύ πιο πλούσια, βαθιά, διεισδυτική και αισθαντική απ΄ ότι η γλώσσα μας.
Εύχομαι σ΄ όλους σας να θελήσετε να ζήσετε αυτά τα πράγματα.
Να μην τα διαβάσετε μόνο...
Να τα σκεφτείτε
Να τα συζητήσετε
Να τα κριτικάρετε και να τα καταναλώσετε, μόνο.
Εύχομαι να τα γυρέψετε στη ζωή σας, όπως άλλοι γυρεύουν τα χρήματα, τη δόξα.
Αν κάνετε όχι περισσότερο κόπο από έναν έμπορο
Αν δείξετε όχι περισσότερη επιμονή από έναν αθλητή ή χορευτή, θα πετύχετε, νομίζω.
Το Άγιον Όρος είναι μια πολύ καλή πόρτα, για να μπείτε στην Ορθοδοξία
Αλλά υπάρχουν και "Αγιορείτες" εκτός Αγίου Όρους
Άνθρωποι με χαρίσματα και αγάπη.
Όπως υπάρχουν και μη αγιορείτες, άνθρωποι
Εκτός της Αγιορείτικης Παράδοσης εντός του Αγίου Όρους.
"Αιτειτε και δοθησεται υμιν, ζητειτε και ευρησετε, κρουετε και ανοιγησεται υμιν" (Ματθ.7, 7).
Απογοητεύομαι και θλίβομαι, που δεν μπορώ να περιγράψω αυτή την εμπειρία.
Τα διαβάζω και δεν αντηχεί ούτε το ένα χιλιοστό απ΄ αυτήν την εμπειρία μέσα απ’ αυτό το κείμενο. Πως να περιγράψω;
Πως να πω πόσο αληθινό
Πόσο βαθύ
Πόσο έντονο
Πόσο ήρεμο
Πόσο χαρούμενο
Πόσο ικανοποιητικό
Πόσο ιαματικό
Πόσο τρυφερό
Πόσο ζεστό
Πόσο φιλικό
Πόσο προστατευτικό
Πόσο ζωογόνο...
Πόσο ιλαρό...
Πόσο, πόσο, πόσο απ΄ όλα τα καλά ήταν.
Θυμάμαι φράσεις από χριστιανικά παλιά κείμενα.
Ο Θεός γίνεται τα πάντα γι΄ αυτούς που τον αγαπούν:
Γίνεται τροφή, ένδυμα, ανάπαυση, παρηγοριά, γνώση, δύναμη... τα πάντα.
Κάποια στιγμή άρχισα να λέω στο Γέροντα αυτά που νοιώθω.
Δε μιλούσε.
Δεν ήθελε να μιλάω γι΄ αυτά.
Δεν ήθελε να καταλάβω ότι αυτός ήταν η αιτία.
Τι του έλεγα ο χαμένος;
Έλα, παππούλη, να σου δείξω τ΄ αμπέλια σου, που λέει και η φυλή μας.
Σιγά-σιγά, λίγο-λίγο, έσβησε,... χάθηκε,... αποτραβήχτηκε... η μάλλον έκλεισε η αντίληψή μου.
Το δώρο τελείωσε...
Τι άφησε πίσω;...
Ευγνωμοσύνη, βαθιά ικανοποίηση, αλλά και δίψα αγιάτρευτη γι΄ Αυτόν.
Πως μπορεί κανείς να είναι ταυτόχρονα και βαθιά ικανοποιημένος
Αλλά και να νοιώθει βαθιά την έλλειψή Του;
Να είναι πολύ χαρούμενος που Τον γνώρισε
Αλλά και μέχρι σπαραγμού λυπημένος που Τον έχασε;
Τι φτωχοί που φαντάζουνε οι γιόγκι και οι Γκουρού!
Τι ψεύτικοι!
Τι κακομοίρηδες!
Βουτηγμένοι μέσα στη βασικότερη άγνοια
Πλανεμένοι μέσα σε ψεύτικες φαντασιώσεις
Παινεύονται και φουσκώνουν γι΄ αυτά που ξέρουν,... για τις εμπειρίες τους!
Μα αν δε γνωρίζεις το Θεό, τότε τι γνωρίζεις;...
Αν δεν κατέχεις το βασικότερο, το κεντρικότερο, τότε τι κατέχεις;...
Μοιάζουν με κάτι γύφτους που στολίζονται με φανταχτερά χρώματα
Με χτυπητά κοσμήματα, με κραυγαλέο και άσχημα επιδεικτικό τρόπο
Μακριά από κομψότητα και ήθος.
Και αφού στολιστούν έτσι, πάνε σε περιβάλλον από πολλές γενιές αριστοκρατικό
Για να παινευθούν, χωρίς να φαντάζονται οι δύστυχοι πόσο περισσότερο εξευτελίζονται.
Έχουμε Θεό αληθινό, αριστοκράτη.
Έχουμε Θεό που μας έδωσε το δικαίωμα να τον αποκαλούμε Πατέρα.
Έχουμε Θεό που μας αποκαλεί παιδιά Του.
Έχουμε Θεό που έγινε άνθρωπος για μας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό
Που δεν ντρέπεται όχι να μας αποκαλεί, αλλά να γίνει αδελφός μας.
Δεν έχουν τίποτα οι καημένοι...
Μόνο ψεύτικα, άψυχα είδωλα, χιλιάδες φανταστικές θεότητες
Θεωρίες και πρακτικές που δεν οδηγούν πουθενά.
Γυρίζουν στο κενό και δε συναντούν τίποτε άλλο παρά την ψευδαίσθηση και την πλάνη
Με την οποία τους κρατά αιχμαλώτους ο διάβολος.
Μέχρι να τους καταστρέψει ή να τους κάνει όργανά του...
Και τα δύο για την αιώνια ταλαιπωρία τους.

Διονύσιος Φαρασιώτης

Απόσπασμα από το βιβλίο: Οι Γκουρού, Ο Νέος και ο Γέροντας Παΐσιος

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Οι νέοι και η Εκκλησία



Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε
Στο "Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό" ο γνωστός κληρικός π. Ανδρέας Κονάνος
Που ασχολείται με θέματα πνευματικού ενδιαφέροντος και κυρίως τη νεολαία.

Υπομονή χειάζεται και προσευχή, για να μη πέφτουμε σε λάθη

Η πνευματική ζωή έχει χαρές μεγάλες.
Πετάς, φεύγεις απ΄τον κόσμο, δε λογαριάζεις τίποτε...
Γίνεστε παιδιά που κατοικεί ο Θεός στην καρδιά σας.
Η προσευχή όλα τα τακτοποιεί.
Τη θάλασσα μπορεί να την περπατάς.
Εκμηδενίζει τις αποστάσεις.
Τις βουλήσεις των ανθρώπων μεταβάλλει.
Δίνει θάρρος, πίστη και υπομονή στη ζωή μας πάντοτε.
Την ένωση της ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε.
Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης
Θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός στην καρδιά σας
Η Παναγία να σε διαφυλάει, ο Χριστός να κατοικήσει στην καρδιά σου.
Αυτό είναι παιδί μου η τελειότητα.
Θέλω όταν σε πλησιάζω να μου μιλάει ο Χριστός από την καρδιά σου
Και εσύ πάλι να ακούς τον Νυμφίο σου να μιλάει μέσα απο τη δική μου ψυχή
Και τότε είναι το πραγματικό μυστικό πανηγύρι.
Η χάρη του Θεού, η πνευματική ένωση τον μεταμορφώνει
Γίνεται άλλος άνθρωπος, φεύγει ο φόβος.
Με την απεριόριστη χάρη δε φοβάται τον θάνατο.
Θεωρεί τη ζωή αυτή, όσο καλή και αν φαίνεται σκλαβιά.
Υπομονή χειάζεται και προσευχή, για να μη πέφτουμε σε λάθη.
Για να απολαύσεις τις χαρές, της πνευματικής ζωής
Πρέπει να καλλιεργήσεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου
Την προσευχή, την υπομονή και την σιωπή.
Χωρίς την προσευχή δεν είναι εύκολο να υπομένεις, ούτε να σιωπάς.
Με τη χάρη του Θεού, αυτά εφάρμοσα στη ζωή μου.
Μας βοηθούν να έχουμε τον Χριστό κάτοικο στην καρδιά μας.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου

Ο θάνατος του σώματος
Είναι άραγε η προϋπόθεση
Για την είσοδο στη Βασιλεία του Χριστού;
Πως μπορούμε να αναπτύξουμε την ικανότητά μας
Να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού
Σύμφωνα με το Άγιο Πνεύμα;
Ένα μόνο έχει σημασία
Να φυλάξουμε την ένταση της προσευχής και της μετάνοιας.
Τότε ο θάνατος δε θα είναι ρήξη
Αλλά μετάβαση στη Βασιλεία για την οποία θα έχουμε ετοιμασθεί
Με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού
Με την προσευχή και την επίκληση του Ονόματός Του:
"Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου".

Ξέχνα τις προκαταλήψεις μιας ζωής, ξέχνα τη ντροπή και τον εγωισμό σου, και ζήτα Του βοήθεια


Όταν... νιώθεις τα πάντα να καταρρέουν γύρω σου
Όταν... νιώθεις να πνίγεσαι και δεν έχεις κάπου να κρατηθείς
Όταν... η απελπισία σε κυριεύει και πουθενά δεν βλέπεις τη λύση..
...Θυμήσου τότε που κορόϊδευες κάποιους ανθρώπους
Ως "γραφικούς", επειδή νιώθουν ότι υπάρχει "Κάποιος"
Στον οποίο μπορούν να στραφούν στις δυσκολίες της ζωής
Κάποιος που απαντάει σε προσευχές.
Αυτούς που ξεπερνούν προβλήματα σαν τα δικά σου
Με χαμόγελο και ελπίδα!
Όταν... βλέπεις το παιδί σου να κατρακυλάει στα χαμηλά σκαλοπάτια της κοινωνίας
Και οι συμβουλές σου πάνε στο βρόντο
Όταν... δεν βρίσκεις τον τρόπο να το συγκρατήσεις
Και βλέπεις όλους σου τους κόπους να χάνονται μαζί του...
...Θυμήσου αν ποτέ το δίδαξες τις υψηλές αρχές της πίστης
Την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον.
...Θυμήσου πόσο χρόνο αφιέρωσες να του μιλήσεις για τη σοφία του Θεού
Που μας αποκαλύφθηκε απ' Αυτόν.
... Θυμήσου αν το δίδαξες να προσεύχεται
Και τι παράδειγμα του έδωσες εσύ ο ίδιος γι' αυτό....
...Θυμήσου τότε που μπροστά του κορόιδευες όσους πιστεύουν "ακόμα" σε Θεό.
Όταν... αυτά για τα οποία κοπίασες γίνονται συντρίμια
Και βλέπεις ότι όλη σου η ζωή χάθηκε γύρω από τα υλικά για τα οποία εργάσθηκες
Αυτά που τώρα πλέον γκρεμίστηκαν, και άφησαν το κενό μιας εξ ίσου κενής και άδικης ζωής...
...Θυμήσου αν ποτέ οικοδόμησες στην αφθαρσία, για πράγματα
Που η φωτιά, το σκουλήκι και ο κλέφτης δεν τα φθείρουν
Για πράγματα που μένουν απείραχτα από κάθε φθορά και καταστροφή
Που ακολουθούν την ψυχή στην αιωνιότητα.
...Θυμήσου πόσο χρόνο αφιέρωσες γι' αυτά, και κλάψε για το χρόνο που έχασες!
Όταν... ανησυχείς για τη βία γύρω σου και φοβάσαι να κοιμηθείς αν δεν ελέγξεις την κλειδαριά...
...Θυμήσου ότι ΕΣΥ ήσουν αυτός που υποτιμούσες (ή πολεμούσες) όσους έχουν ακόμα ιδανικά
Και ζουν με συνείδηση ακέραια, και βαδίζουν "με το σταυρό στο χέρι".
ΕΣΥ ήσουν αυτός που ζητούσες την "απελευθέρωση" του ανθρώπου από την πίστη στον Θεό.
Και τώρα που τόσοι σε ακολούθησαν σε μια ζωή χωρίς συνείδηση, τι παραπονιέσαι;
Όταν... παρατηρείς την οργή της φύσης γύρω σου
Και ανησυχείς για τον κόσμο που θα παραδώσεις στα παιδιά σου
Ακόμα και για τον κόσμο που θα ζήσεις εσύ ο ίδιος τα επόμενα χρόνια...
...Θυμήσου αν σεβάστηκες ποτέ αυτή την κτίση.
Αν την έβλεπες ως δώρο του  Θεού, ή ως αντικείμενο εκμετάλλευσης.
...Θυμήσου ότι εσύ ήσουν αυτός που πίστευες στην παντοδυναμία του ανθρώπου πάνω στη φύση
Και στην αυτοδιαχείρισή του, μακριά από τον Θεό.
Όταν... αγανακτείς για την ανθρώπινη ανοησία και μυωπισμό
Και μοιάζουν όλοι γύρω σου παράλογοι...
...Θυμήσου ότι έζησες μια ζωή στη ματαιότητα, χωρίς σκοπό που να διαμένει.
...Θυμήσου ότι όλοι οι στόχοι που έθεσες τριγύρω σου, δεν καρποφόρησαν για πάντα
Και ούτε μοιάζει να καρποφορήσουν στο μέλλον...
Για όσο μέλλον σου μένει ακόμα...
Όταν... οι άνθρωποι που αγαπάς σε προδίδουν και σε απογοητεύουν
Με την υποκρισία και την αχαριστία τους...
...Θυμήσου, με ποιο κριτήριο επέλεξες τη συντροφιά τους;
...Θυμήσου αν ποτέ κι εσύ ευχαρίστησες Εκείνον που σου χάρισε όλα όσα έχεις.
Όταν... βυθίζεσαι στα προβλήματα και στις ασθένειες
Που σου δημιούργησε μια "ανέμελη" και ηδονοθηρική ζωή...
...Θυμήσου τότε που θεωρούσες τον εαυτό σου "απελευθερωμένο"
Και γελούσες με όσους ζούσαν τη ζωή τους στην εγκράτεια και στον αγώνα της πίστης.
Τώρα ποιος είναι πιο ελεύθερος;
Όταν... νιώθεις τον θάνατο να έρχεται, και πανικόβλητος ακούς την ανάσα του να σε πλησιάζει
Όταν... η ζωή σου, (όσο καλή ή κακή, μεγάλη ή σύντομη κι αν ήταν), φθάνει στο τέλος της
Όταν... απ' όσα έζησες και χάρηκες (ή δεν χάρηκες)
Τίποτα πια δεν απομένει ως μέλλον ή ελπίδα για σένα
Όταν... νιώθεις να σε κυριεύει ΤΟ ΤΕΛΟΣ, (αυτό που για όλους μας φθάνει κάποτε μοιραία)
Και αντιλαμβάνεσαι ότι ΟΥΤΕ ΕΣΥ θα ξεφύγεις από τη μοίρα κάθε ανθρώπου, τότε...
...Θυμήσου τη ζωή που έζησες μακριά απ' Αυτόν ΤΟΝ ΜΟΝΟ που μπορεί να σε λυτρώσει.
Αυτόν που σ' έπλασε, και που σε άφησε να ζήσεις τόσο καιρό
Στη μεγάλη και υπέροχη περιπέτεια της ζωής.
Ίσως να την έζησες μακριά Του, μα τώρα ο χρόνος σου τελειώνει.
Φοβάσαι, και ίσως ντρέπεσαι να Του ζητήσεις βοήθεια.
Ίσως νιώθεις την αχαριστία σου και το κενό μιας ζωής χωρίς νόημα, χωρίς Θεό
Μα πλέον είναι για σένα αργά!
...Θυμήσου τη στιγμή εκείνη τα λόγια μου.
Γιατί όσο ακόμα η καρδιά σου χτυπάει, κι όσο μπορείς ακόμα να σκεφθείς
Όπως κι αν έζησες, και όσο κι αν ντρέπεσαι, (θυμήσου τον ληστή)
Εκείνος που σε κάλεσε σε ύπαρξη, σε ξέρει, και σ' ακούει, και σε περιμένει!
Ξέχνα τις προκαταλήψεις μιας ζωής, ξέχνα τη ντροπή και τον εγωισμό σου, και ζήτα Του βοήθεια! Επικαλέσου τον!
Που ξέρεις;
Ίσως δεν χάθηκαν ακόμα όλα!
Ίσως μια σπίθα αληθινής μετάνοιας να είναι αρκετή, για να ξαναφουντώσει η ελπίδα και η Ζωή.
Όσο ακόμα χτυπάει η καρδιά σου!
Μην το αμελήσεις!
......................
Η ζωή μας δεν είναι σπαρμένη με "ρόδα".
Είναι όμως σπαρμένη με "νάρκες".
Με συχνά επώδυνες ευκαιρίες, που σε μια καλοπροαίρετη καρδιά
Μπορούν να ανάψουν "σπίθες" μετανοίας
Και να φουντώσουν τη φωτιά της "Όντως Ζωής"
Όσο αυτή η καρδιά χτυπάει ακόμα!

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Η ιστορία του μικρού Ανδρέα

Κάποτε ήταν ένα μικρό παιδάκι που τον έλεγαν Ανδρέα.
Ο Ανδρέας ήταν ένα πολύ χαρούμενο παιδί
Και οι γονείς του τον αγαπούσαν ολόψυχα.
Ο Ανδρέας μπορούσε να παίζει ελεύθερα
Να τρέχει, να πηδάει, και να παίζει παντού
Σε όλους τους χώρους του σπιτιού.....
Εκτός από ένα χώρο : το καθιστικό.
Ένας μόνο κανόνας υπήρχε στο σπίτι του Ανδρέα:
"Ου παίξεις μέσα στο καθιστικό".
Ο Ανδρέας ήταν κατά βάση ένα ευχαριστημένο παιδί
Όμως, περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο
Είχε μέσα του την επιθυμία να παίξει μέσα στο καθιστικό.
Κάθε φορά που περνούσε από κοντά, η επιθυμία του να παίξει εκεί μέσα μεγάλωνε.
Όλο και περισσότερο μεγάλωνε η εμμονή του να παίξει μέσα στον απαγορευμένο χώρο.
Μια μέρα, όταν απουσίαζαν οι γονείς του σε γειτονικό σπίτι, ο Ανδρέας άρπαξε την ευκαιρία!
Μπήκε μέσα στο απαγορευμένο δωμάτιο.
Έτρεξε γύρω-γύρω.
Πηδούσε εδώ και εκεί.
Πεταγόταν από πολυθρόνα σε καναπέ και πίσω πάλι.
Πόσο πολύ διασκέδαζε!
Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί του απαγορευόταν τόσο απόλυτα να παίζει εκεί μέσα.
Μα, αυτό ήταν το πιο διασκεδαστικό δωμάτιο του σπιτιού τους!
Και σε μια στιγμή, συνέβη.
ΚΡΑΑΑΑΤΣ !!!
Το πανάκριβο, αγαπημένο βάζο.... σπασμένο.... θρύψαλα....
Σκορπισμένα τα κομμάτια του στο πάτωμα....
Ο Ανδρέας σταμάτησε το παιχνίδι.
Μη ξέροντας τι να κάνει, έσπρωξε γρήγορα-γρήγορα τα θραύσματα του βάζου
Κάτω από τα καλύμματα της μεγάλης πολυθρόνας.
Μετά από λίγη ώρα, επέστρεψαν οι γονείς του.
Διαισθάνθηκαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το παιδί τους
Αλλά εκείνο τους είπε πως όλα είναι εντάξει.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, και ο Ανδρέας σταμάτησε εντελώς το παιχνίδι.
Σταμάτησε να παίζει στο χωλ, στον κήπο, ακόμα και στο δωμάτιο παιχνιδιού.
Ελάττωσε και τα υπαίθρια παιχνίδια με τους φίλους του.
Σταμάτησε τελείως και το τρέξιμο, και έπεσε σε μελαγχολία.
Οι ώμοι του άρχισαν να γέρνουν.
Δεν χαμογελούσε πια.
Έπαψε να είναι εκείνο το χαρούμενο, ευχαριστημένο παιδί που ήταν κάποτε.
Όταν τον ρωτούσαν για την κακοκεφιά του, το μόνο που τους έλεγε ήταν:
"Όλα είναι μια χαρά".
Τα μάτια του δεν κυττούσαν πλέον προς το καθιστικό με την ίδια φλέγουσα επιθυμία
Αλλά με ένα θλιμμένο και έντρομο δέος.
Εκεί, κάτω από την επίσημη πολυθρόνα του πατέρα του
Ήξερε πως βρίσκονταν κρυμμένα τα θραύσματα ενός ακριβού βάζου....
Πέρασαν εβδομάδες.  Μήνες.
Η προσωπικότητα του Ανδρέα βυθιζόταν όλο και περισσότερο, κάτω από το βάρος της ενοχής....
Και τότε συνέβη.
Μια μέρα, καθώς έσερνε τα βήματά του στο χωλ του σπιτιού
Είδε την μητέρα του να βγαίνει από το φρικτό εκείνο δωμάτιο.
Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν.
Εκείνος κατάλαβε...
Εκείνη κατάλαβε...
Ωχχχχ.
Πάγωσε από τον τρόμο.
Μέχρι που είδε την μητέρα του να χαμηλώνει προς το μέρος του
Και να του ανοίγει ορθάνοιχτα την αγκαλιά της ...
Και μετά συνέβη...
Τα δάκρυα μετανοίας άρχισαν να κυλούν σαν ποτάμι στα μάγουλά του
Και έτρεξε να χωθεί μέσα στην αγκαλιά της μητέρας του.
-Γιατί;  ...του είπε με παράπονο.
-Γιατί δεν μου το είπες;
Δεν χρειάστηκε να της πει περισσότερα.
Η μητέρα του είχε ήδη δει τον φόβο και την θλίψη στα μάτια του.
Και εκείνη την στιγμή, έμαθε και τον λόγο της μελαγχολίας του παιδιού της.
Αλλά εκείνη την στιγμή γνώρισε και ο Ανδρέας για πρώτη φορά το θαύμα της συγχωρητικής αγάπης.
Μήπως και εμείς δεν κάνουμε το ίδιο;
Όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος
"Ο γαρ κατεργάζομαι ου γινώσκω ου γαρ ο θέλω τούτο πράσσω, αλλ΄ ο μισώ τούτο ποιώ"
(Δεν γνωρίζω αυτά που κάνω, διότι δεν κάνω αυτό που θέλω, αλλά κάνω αυτό που μισώ).
Σαν τον Αδάμ και την Εύα στην Εδέμ, που και αυτοί είχαν μόνο μία εντολή να τηρήσουν
Έτσι και εμείς παραβαίνουμε τις εντολές του Θεού
Και προσπαθούμε να κρύψουμε τις αμαρτίες μας κάτω από τα πέπλα του σκότους.
Ζούμε με τον φόβο της ανακάλυψης.
Αυτό επηρεάζει την διάθεσή μας, τις σχέσεις μας με τους γύρω μας
Και την σχέση μας με τον Θεό.
Και όμως, όπως η μητέρα του Ανδρέα
Έτσι και ο Θεός λαχταρά να απελευθερωθούμε
Από τα δεσμά της θρυμματισμένης και γεμάτης αμαρτία ζωής μας.
Και Εκείνος θα μας αγκαλιάσει το ίδιο στοργικά, όπως η αγάπη της μητέρας...
Αν, φυσικά, εμείς Τον αφήναμε...

Πηγή: http://www.oodegr.com/

Ο κίνδυνος της αναισθησίας

- Γέροντα, μερικές φορές μου ζητούν λαϊκοί
Να προσευχηθώ για ένα πρόβλημά τους.
Το κάνω, χωρίς όμως να νιώσω πόνο.
Εδώ υπάρχουν δύο περιπτώσεις:
Η πρώτη είναι επικίνδυνη
Η δεύτερη έχει πνευματική αντιμετώπιση.
Όταν ο Μοναχός ξεχνά τους δικούς του
Και δεν σκέφτεται και τους άλλους
Δηλαδή δεν προσεύχεται για τον κόσμο
Τότε αυτό είναι πολύ κακό.
Ερχόμαστε δηλαδή στο Μοναστήρι...
Εγκαταλείπουμε τους δικούς μας
Και φθάνουμε να ξεχάσουμε τους δικούς μας, πόσο μάλλον τους άλλους.
Αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πνευματικά
Αλλά δεν συμμετέχουμε στον πόνο των άλλων πνευματικά.
Δεν προχωρούμε πνευματικά, για να μπορέσουμε να νιώσουμε τα προβλήματά τους
Και υπάρχει κίνδυνος να φθάσουμε σε μια αναισθησία.
Αρχίζει σιγά-σιγά μία αδιαφορία και γίνεται η καρδιά πέτρα.
Στην δεύτερη περίπτωση πονά κανείς για όλο τον κόσμο
Αλλά νιώθει και μια παρηγοριά
Γιατί σκέφτεται ότι ο άλλος που υποφέρει θα έχει μισθό από τον Θεό, θα είναι μάρτυρας.
Με αυτόν τον λογισμό νιώθει βαθιά σιγουριά και έχει μια εσωτερική χαρά.
Σ’ αυτήν την περίπτωση η καρδιά δεν είναι πέτρινη αλλά θεϊκή.
Αν δεν προσέξουν οι καλόγεροι, μπορεί να γίνει η καρδιά τους πολύ σκληρή.
Οι κοσμικοί βλέπουν ατυχήματα, την δυστυχία των άλλων, και πονούν.
Εμείς δεν την βλέπουμε και μπορεί να ζητάμε όλο για τον εαυτό μας.
Αν δεν κάνουμε δηλαδή λεπτή εργασία, για να νιώσουμε την δυστυχία των άλλων
Και να κάνουμε γι' αυτούς καρδιακή προσευχή, θα γίνουμε σκληρόκαρδοι.
Θα φθάσουμε σε σημείο να θέλουμε το βόλεμά μας
Και θα γίνει η καρδιά μας πέτρινη με την αδιαφορία, πράγμα που είναι αντιευαγγελικό.
Ο Μοναχός πρέπει να ενδιαφέρεται, να πονάει και να προσεύχεται γενικά για τον κόσμο.
Αυτό δεν του φέρνει περισπασμό
Αλλά αντιθέτως βοηθιέται και ο ίδιος με την προσευχή, βοηθάει και τους άλλους.
-Γέροντα, ενώ βλέπω τα χάλια μου, κάνω πιο πολλή προσευχή για τους άλλους.
Μήπως είναι καλύτερα να μην προσεύχομαι για τους άλλους
Και να προσεύχομαι μόνο για τον εαυτό μου;
Από ταπείνωση;
Αν είναι από ταπείνωση, να λες στον Θεό με πολλή ταπείνωση:
"Θεέ μου, τέτοιος που είμαι, δεν πρέπει να με ακούσεις.
Αλλά δεν είναι αδικία να υποφέρουν οι άλλοι εξ αιτίας μου;
Γιατί, εάν είχα πνευματική κατάσταση, παρρησία, θα με άκουγες και θα τους βοηθούσες.
Φταίω και εγώ, που ο άλλος υποφέρει.
Τώρα όμως τι φταίει να υποφέρει εξ αιτίας μου;
Σε παρακαλώ, βοήθησέ τον".
Εξαρτάται δηλαδή πως τοποθετείσαι για τους άλλους.
Νιώθεις ότι δεν είσαι άξιος
Αλλά τυχαίνει, βλέπεις έναν πονεμένο, στενοχωριέσαι, πονάς, προσεύχεσαι.
Όταν λ.χ. βλέπω εν αν τυφλό, αισθάνομαι τον εαυτό μου ένοχο
Γιατί, αν είχα πνευματική κατάστασή, θα μπορούσα να τον θεραπεύσω.
Ο Θεός μας έδωσε την δυνατότητα να γίνουμε Άγιοι, να κάνουμε θαύματα
Όπως έκανε και Εκείνος.
Αναγνωρίζουμε την μεγάλη ή μικρή μας πνευματική αρρώστια
Και ταπεινά ζητούμε την σωματική υγειά για τον συνάνθρωπό μας, ως ένοχοι για την αρρώστια του. Γιατί, εάν είχαμε πνευματική υγειά, θα είχε θεραπευθεί προ καιρού και δεν θα παιδευόταν. '
Όταν τοποθετούμαστε σωστά, ότι είμαστε ένοχοι για όλη την κατάσταση του κόσμου και λέμε
"Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς", βοηθιέται και ο κόσμος όλος.
Και για τα χάλια του πρέπει να πονέσει κανείς και να ζητήσει το έλεος του Θεού.
Φυσικά, αν φθάσει σε μια πνευματική κατάσταση, τότε για τον εαυτό του δεν ζητάει τίποτε.
Βλέπω ότι πολλές φορές πιάνουμε στραβά το "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με"
Και δήθεν από ταπείνωση δεν λέμε "ελέησον ημάς"
Δεν προσευχόμαστε για τους άλλους παρά μόνο για τον εαυτό μας.
Γι' αυτό και μερικές φορές μας παρεξηγούν εμάς τους Μοναχούς οι κοσμικοί
Και λένε ότι είμαστε εγωιστές και ότι φροντίζουμε να σώσουμε μόνον τον εαυτό μας.
Το "ελέησόν με" είναι για να μην πέσουμε σε υπερηφάνεια.
Η ευχή ενός ταπεινού ανθρώπου, που πιστεύει ότι είναι χειρότερος από όλους
Έχει περισσότερη αξία από την αγρυπνία που κάνει ένας άλλος με υπερήφανο λογισμό.
Όταν προσευχόμαστε με υπερηφάνεια, κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

Γέροντας Παΐσιος

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).