Να μπει στο δρόμο της πίστεως.
Στον άπιστο δίνω μια συμβουλή.
Ας πει:
"Κύριε, αν υπάρχεις, φώτισε με
Και θα Σε υπηρετήσω μ΄ όλη μου την καρδιά
Και μ' όλη μου την ψυχή".
Και ο Κύριος θα φωτίσει οπωσδήποτε
Μια τέτοια ταπεινή σκέψη και προθυμία
Για την υπηρεσία του Θεού.
Δεν πρέπει όμως να λέει:
"Αν υπάρχεις, παίδεψε με".
Γιατί αν έρθει η τιμωρία
Είναι δυνατό να μη βρει τη δύναμη να ευχαριστήσει το Θεό και να μετανοήσει.
Όταν ο Κύριος σε φωτίσει, τότε ή ψυχή σου θα Τον αισθανθεί
Θα αισθανθεί πως την συγχώρησε και την αγαπάει.
Θα το μάθεις με την πείρα σου
Και η χάρη του Αγίου Πνεύματος θα μαρτυρεί στην ψυχή τη σωτηρία
Και θα θέλεις τότε να διακηρύσσεις σ΄ όλο τον κόσμο:
"Πόσο πολύ μας αγαπάει ο Κύριος!".
Ο Απόστολος Παύλος, όσο δεν γνώριζε τον Κύριο, Τον καταδίωκε.
Όταν όμως Τον γνώρισε, τότε γύρισε σ΄ όλη την οικουμένη κηρύσσοντας το Χριστό.
Για να σωθείς, είναι ανάγκη να ταπεινωθείς.
Γιατί τον υπερήφανο, και με τη βία να τον βάλεις στον παράδεισο, κι εκεί δεν θα βρει ανάπαυση.
Κι εκεί δεν θα είναι ικανοποιημένος και θα λέει:
"Γιατί δεν είμαι εγώ στην πρώτη θέση;".
Αντίθετα, η ταπεινή ψυχή είναι γεμάτη αγάπη και δεν επιδιώκει πρωτεία
Αλλά επιθυμεί για όλους το καλό και ευχαριστιέται με όλα.
Η περηφάνια ως αυτοπεποίθηση - αυτοεκτίμηση και η ταπεινότητα δεν είναι αλληλοαναιρούμενες ιδιότητες, μπορούν κάλλιστα να συνυπάρξουν σε κάποιες ψυχές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ περηφάνια όμως ως αλαζονεία - έπαρση ναι, αποκλείει όντως την ταπεινότητα :
"Η μυρωδιά της έπαρσης, της απληστίας και της ακολασίας θα σε προδώσει – όπως το σκόρδο που έφαγες – μόλις ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις", Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί
Είμαι περήφανα ταπεινός και η έπαρση μου προκαλεί την ίδια αηδία που προκαλούσε στον Ρουμί. Αντιφατικό; Καθόλου.