Ο χρόνος κι ο κόσμος της φθοράς

Όπως λοιπόν όλα, τα πάντα
Έτσι κι εμείς οι άνθρωποι
Είμαστε παίγνια στα χέρια αυτού
Του ακαταμάχητου γίγαντα
Που είναι μαζί ευεργέτης μας και τύραννός μας.
Και δεχόμαστε το ποτήρι
Που μας κερνά με το ένα χέρι του
Και που`ναι γεμάτο γλυκό κρασί
Και πίνουμε και τ`άλλο που κρατά στ`άλλο χέρι του
Και που έχει μέσα το πικρό φαρμάκι.
Τι είναι λοιπόν αυτό το σκληρό παιχνίδι
Που παίζει μ`εμάς αυτό το τέρας
Που δεν έχει μήτε μορφή, μήτε φωνή, μήτε τίποτα
Απ`ό,τι έχουνε όσα πλάσματα γεννά και σκοτώνει
Και που το παίζει δίχως να γελά, μήτε να κλαίει
Αδιάφορος  κι ανέκφραστος, κρύος σαν φάντασμα
Αυτός ο ίδιος που ανάβει τη φλόγα της ζωής !
Αλλοίμονο!
Αυτή την άσπλαχνη μυλόπετρα που τ`αλέθει όλα στον κόσμο
Τη γιορτάζουμε κάθε πρωτοχρονιά
Και τη ευχαριστούμε για όσα μας έκανε πριν
Και για όσα θα μας  κάνει ύστερα
Για τα πολλά κακά που θα πάθουμε απ`αυτή
Κοντά στα λίγα καλά που θα μας φέρει και που θα μας τα πάρει βιαστικά.
Τούτος ο υλικός κόσμος είναι το βασίλειο του χρόνου
Που τον κάνει ν`ανθίζει και να μαραίνεται αδιάκοπα.
Η φθορά είναι ο σκληρός νόμος που έβαλε απάνω του τούτος ο τύραννος.
Μ`αυτή την άσπαστη αλυσίδα βαστά και τον άνθρωπο σκλάβο ανήμπορο κάτω από τα πόδια του. Μόνο μια ελπίδα υπάρχει γι`αυτόν, να γλιτώσει από τη φθορά
Ο Χριστός, ο λυτρωτής, ο καθαιρέτης της φθοράς.
Ναι.
Μοναχά ο Χριστός , που είναι ο Λόγος του Πατρός και που πήρε απ`Αυτόν κάθε  εξουσία
Θα δώσει την αφθαρσία στους αγαπημένους του
Καταργώντας και τον χρόνο και τον τόπο και κάθε τι από τον κόσμο της ύλης
Από τον κόσμο της φθοράς.

Φώτης Κόντογλου