Συγνώμη

Στα ξανθά μαλλιά του καλοκαιριού
Βρίσκεις λίγη παρηγοριά
Τώρα που η δύση της ζωής σου
Φωτίζει το τέλος της βόλτας σου.
Βγαίνεις κάθε βράδυ στο παράθυρο
Εδώ και δύο χρόνια
Φορώντας το γνώριμο κιτρινιασμένο φανελλάκι σου
Και παρατηρείς τον κόσμο που πηγαινοέρχεται άσκοπα.
Σ' αυτήν την ήρεμη καλοκαιρινή βραδιά
Η μόνη σου συντροφιά ειναι η μικρή, παράξενη γειτονίτσα.
Κοιτάς προς το δωμάτιό σου περιμένοντας
Να πεις στη γυναίκα σου όσα δεν της είπες
Τα 53 χρόνια που ήσασταν παντρεμένοι
Βλέποντας ένα ζευγαράκι να φιλιέται από κάτω, αλλά δεν μπορείς...
Η γυναίκα σου έχει πεθάνει εδώ και 2 χρόνια.
Παρατηρώντας γονείς να κάνουν βόλτα τα παιδιά τους
Λαχταράς να δώσεις στα δικά σου παιδιά όση αγάπη
Δεν σ' άφησε ο εγωισμός σου να τους δώσεις, αλλά δεν μπορείς...
Τα παιδιά σου σ' έχουν αφήσει να συμβιβαστείς με τη μοναξιά σου.
Ακούς δύο μωρά να ουρλιάζουν προσπαθώντας να αρθρώσουν μια λέξη
Κι εύχεσαι να μπορούσες να δεις τα δικά σου εγγόνια
Που προσπαθούν να αρθρώσουν τις πρώτες τους λέξεις...
Η Αγγελικούλα θα είναι 2 χρονών πια... αλλά δεν μπορείς...
Τα εγγόνια σου δεν τα γνώρισες ποτέ.
Κανείς να σου πει "αγάπη μου, γύρισα"
Κανείς να σε αποκαλέσει μπαμπά
Κανείς να σε συλλαβίσει παππού...
Κανείς να σε φωνάξει...
Παραδέξου το..
Εσύ φταις..
Κλείνεις το παράθυρο και σκέφτεσαι ότι αύριο αντί να μένεις αμέτοχος στο μπαλκόνι σου
Ίσως κάνεις έναν περίπατο στη γειτονιά..
Ίσως φορέσεις και το ξεχασμένο ριγέ πουκάμισο
Που σου είχε κάνει δώρο προ δεκαετίας ο γιος σου, να το φοράς σε ειδικές περιπτώσεις...
Έτσι σου είχε πει με όλη την αγάπη που ένας γιος μιλάει στον πατέρα του...
Ίσως αύριο ζητήσεις συγνώμη...
Μμμ μου πηγαίνει ακόμα το ίδιο καλά, αναφωνείς
Ενώ κοιτάζεσαι στον καθρέφτη (εδώ και μήνες μιλάς στον εαυτό σου)
Και πέφτεις να κοιμηθείς χωρίς να το βγάλεις από πάνω σου
Όχι μόνο γιατί σε ζεσταίνει
Αλλά γιατί σου θυμίζει...
Όμως το βράδυ τα ξανθά μαλλιά του καλοκαιριού σε τυλίγουν απαλά
Και σιγά-σιγά σε πνίγουν στο βαθύ λήθαργο της αιωνιότητας.
Δεν πρόλαβες ποτέ...

Μαριλένα Παππά