Πως ξεγελιόμαστε

Νομίζουμε πως εμείς θα το φτάσουμε
Πως θα το αγγίξουμε…
Μόνο και μόνο προαίρεση καλή να έχεις…
Ξεχαστήκαμε κολυμπώντας σε μικρές νιρβάνες
Που μας χάρισε Αυτός που χαρίζει…
Σαν να το κάναμε κτήμα πια…
Σαν να τελείωσε ο αγώνας…
Ένα σύννεφο, και έφυγε…
Η έρημος…
Η ευλογημένη έρημος που μας φιλοξενεί
Και δεν αφήνει να ξεχαστούμε τελείως…
Μας θυμίζει πως όλα είναι Χάρη…
Που μόνο Αυτός δίνει και αποσύρει σε μια στιγμή…
Η ευλογημένη έρημος που μας μαθαίνει να υπομένουμε τους ήχους χωρίς αντίλαλο
Και να προσμένουμε τα αόρατα, τα μη φανερά…
Ένα πρόσωπο…
Βγαίνεις ξαφνικά από ροζ κήπο με άρωμα γαρδένιας και πατάς στην άμμο…
Άμμο απέραντη και ατελείωτη…
Εκεί έχεις για παρέα τα άσπλαχνα κοράκια που περιμένουν το δείπνο…
Μια συνάντηση με τον εαυτό σου τεντωμένη στα άκρα αντοχής…
Μια αναθεώρηση ξανά και ξανά…
Μέχρι που θα μας στείλει τις πρώτες σταγόνες και θα βγουν τα άνθη της ερήμου…


Πηγή: http://anemonpnoi-magdalini.blogspot.gr/