Παράδεισος ίσον καλοσύνη

Από αυτήν την ζωή γεύεται κανείς
Σε κάποιο βαθμό, ανάλογα με το πόσο ζει
Σύμφωνα με το θέλημα του Θεού
Ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.
Ή θα ζήσουμε ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου
Από εδώ και θα πάμε και στον Παράδεισο
Ή θα ζήσουμε ένα μέρος της κολάσεως
Και  Θεός φυλάξοι!
Θα πάμε στην κόλαση.
Παράδεισος ίσον καλοσύνη.
Κόλαση ίσον κακοσύνη.
Κάνει κανείς μια καλοσύνη, αισθάνεται χαρά.
Κάνει μια στραβοξυλιά, υποφέρει.
Όσο περισσότερο καλό κάνει, τόσο περισσότερο αγάλλεται.
Όσο περισσότερο κακό κάνει, τόσο περισσότερο υποφέρει η ψυχή του.
Ο κλέφτης νιώθει χαρά;
Δεν νιώθει χαρά.
Και να βρει κανείς κάτι στον δρόμο, αν το κρατήσει και πει
Ότι είναι δικό του, ανάπαυση δεν θα έχει!
Ούτε ξέρει σε ποιόν ανήκει
Ούτε αδίκησε κάποιον
Ούτε το κλέβει, και όμως δεν αναπαύεται.
Πόσο μάλλον να το κλέψει!
Ακόμη και όταν κανείς λαμβάνει
Πάλι δεν νιώθει την χαρά που νιώθει όταν δίνει.
Πόσο μάλλον όταν κλέβει ή όταν αδικεί, να νιώθει χαρά!
Γι΄αυτό, βλέπεις, οι άνθρωποι με την αδικία τι πρόσωπα έχουν, τι γκριμάτσες κάνουν!