Εκείνον στον οποίο οφείλει την έλευσή του στη ζωή.
Ο χριστιανός όμως εκτός από το φυσικό πατέρα του
Έχει και πνευματικό πατέρα.
Αυτόν που τον αναγέννησε πνευματικά
Που τον εισήγαγε στην εν Χριστώ ζωή
Και που τον κατευθύνει στο δρόμο της σωτηρίας.
Η φυσική γέννηση μας φέρνει στη ζωή.
Μας εντάσσει στην ανθρώπινη κοινότητα.
Και η εν Χριστώ αναγέννησή μας - μια αλλιώτικη γέννα
Μας εισάγει στην κοινωνία της Εκκλησίας
Και μας χαρίζει τη δυνατότητα να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού.
Στην πρώτη Εκκλησία, όπου οι πιστοί στην πλειονότητά τους σχεδόν
Λάμβαναν το βάπτισμα σε ώριμη ηλικία, πνευματικός πατέρας για κάποιον χριστιανό
Ήταν ο εκκλησιαστικός ποιμήν εκείνος που τον κατηχούσε, του παρείχε το βάπτισμα
Και στη συνέχεια τον χειραγωγούσε στηv εν Χριστώ ζωή.
Σήμερα, πού όλοι σχεδόν λαμβάνουμε το βάπτισμα σε νηπιακή ηλικία.
Πνευματικός πατέρας ενός χριστιανού συχνά δεν είναι ο ιερεύς που τον βάπτισε
Αλλά εκείνος που σε κάποια στιγμή της ζωής του τον οδήγησε στην ενσυνείδητη πίστη
Και τον κατευθύνει στη συνεπή χριστιανική ζωή.
Το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου μας επιτρέπει να δούμε
Το μυστήριο της πνευματικής πατρότητας σε όλη του την πνευματική ομορφιά.
Ο Παύλος είναι ο πνευματικός πατέρας των χριστιανών της Κορίνθου
Όπως και πολλών άλλων πόλεων.
Απευθυνόμενος προς τους χριστιανούς της Κορίνθου, γράφει:
Ουκ εντρέπων υμάς γράφω ταύτα, αλλ' ως τέκνα μου αγαπητά νουθετώ
Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ' ου πολλούς πατέρας.
Εν γαρ Χριστώ Ιησού δια του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα (Α' Κορ. 4, 14).
Ο Παύλος, λοιπόν, για τους χριστιανούς της Κορίνθου
Δεν ήταν απλώς ο παιδαγωγός και ο δάσκαλος εν Χριστώ, αλλά ο πατέρας.
Αυτός που τους είχε αναγεννήσει πνευματικά.
Αυτός που τους είχε εισαγάγει στην o οικογένεια των λυτρωμένων.
Η αποστολική του καρδιά φλεγόταν από την αγάπη για τα πνευματικά του παιδιά.
Και αυτή η εν Χριστώ πατρική αγάπη αποτελούσε
Την κινητήρια δύναμη των αποστολικών φροντίδων του.
Ήθελε να τους μεταδώσει όχι μόνο το Ευαγγέλιο αλλά και την ψυχή του (Α' Θεσσ. 2, 8).
Αγωνιζόταν με πόνο να μορφώσει μέσα τους το Χριστό (Γαλ. 4, 19).
Δεν σταματούσε να νουθετεί "ένα έκαστον" και "μετά δακρύων"
Επιδιώκοντας την πνευματική τους οικοδομή και τη σταθεροποίησή τους στην εν Χριστώ ζωή.
Η Παύλεια αυτή αντίληψη για το περιεχόμενο και τη σημασία της πνευματικής πατρότητας
Διαπερνά ολόκληρη την ορθόδοξη πνευματική παράδοση.
Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ένας από τους πλέον γνησίους φορείς της
Στον οποίο θα αναφερθούμε συχνά, γράφει σε ένα πνευματικό του τέκνο:
Συνελάβομεν σε δια διδασκαλίας, ωδινήσαμεν δια μετανοίας, απετέκομεν δε σε
Δι' υπομονής πολλής και οδυνών και πόνων σφοδρών και καθημερινών δακρύων (Επιστ. 3, 1-3).
Καθώς παρατηρούμε, η πνευματική γέννηση παραλληλίζεται προς τη φυσική γέννηση
Και όπως η δεύτερη έτσι και η πρώτη περιλαμβάνει τρία στάδια:
Τη σύλληψη, την κυοφορία και τον τοκετό.
Στην καλύτερη κατανόηση του ρόλου του πνευματικού πατέρα μας βοηθούν
Και δύο άλλες εικόνες που συναντούμε συχνά στα κείμενα των Αγίων Πατέρων μας.
H πρώτη είναι αυτή της αναβάσεως σ' ένα δύσβατο ψηλό βουνό.
Αυτός που για πρώτη φορά επιχειρεί να αναρριχηθεί, χρειάζεται να ακολουθήσει
Ένα συγκεκριμένο μονοπάτι.
Πρέπει να έχει μαζί του ως συνοδίτη και οδηγό κάποιον
Που να έχει ξανανεβεί και να γνωρίζει το δρόμο.
Αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του πνευματικού πατέρα.
Συνοδίτης και οδηγός στην πνευματική μας πορεία, στην εν Χριστώ ζωή μας.
Η δεύτερη εικόνα είναι από τον χώρο της φυσικής ασκήσεως του σώματος
Από τον χώρο του αθλητισμού.
Όλοι όσοι αθλούνται σε οποιοδήποτε άθλημα έχουν ανάγκη
Από έναν έμπειρο οδηγό, τον προπονητή
Που τους εισάγει στα μυστικά του αθλήματος και τους κατευθύνει με πολλή φροντίδα
Κατά τη διάρκεια των προπονήσεων.
Ανάλογη είναι και η αποστολή του πνευματικού πατέρα:
Γνώστης ο ίδιος εκ πείρας της εν Χριστώ ζωής
Αναλαμβάνει να μυήσει σ' αυτήν τα πνευματικά του παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου