Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Ο κυριευμένος από το πλέγμα κατωτερότητας, εξωτερικά, μοιάζει με τον ταπεινό

Ο ταπεινός, έλεγε δεν είναι
Μια προσωπικότητα διαλυμένη.
Έχει συνείδηση της καταστάσεώς του
Αλλά δεν έχει χάσει το κέντρο της προσωπικότητάς του.
Ξέρει την αμαρτωλότητά του, τη μικρότητά του
Και δέχεται τις παρατηρήσεις
Του πνευματικού του, των αδελφών του.
Λυπάται, αλλά δεν απελπίζεται.
Θλίβεται, αλλά δεν εξουθενώνεται και δεν οργίζεται.
Ο κυριευμένος από το πλέγμα κατωτερότητας
Εξωτερικά και στην αρχή, μοιάζει με τον ταπεινό.
Αν, όμως, λίγο τον θίξεις ή και τον συμβουλεύσεις
Τότε το αρρωστημένο εγώ εξανίσταται, ταράζεται
Χάνει κι' αυτή τη λίγη ειρήνη που έχει.
Το ίδιο, έλεγε, συμβαίνει και με τον παθολογικά μελαγχολικό
Σε σχέση με το μετανοούντα αμαρτωλό.
Ο μελαγχολικός περιστρέφεται κι' ασχολείται με τον εαυτό του και μόνο.
Ο αμαρτωλός, που μετανοεί κι' εξομολογείται, βγαίνει από τον εαυτό του.
Αυτό το μεγάλο έχει η πίστη μας
Τον εξομολόγο.
Τον πνευματικό.
Έτσι και το 'πες στο Γέροντα κι' έλαβες τη συγχώρεση, μη γυρνάς πίσω...

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Τώρα αυτό πως να στο πω




Στίχοι:      Πάνος Μουζουράκης
Μουσική:  Πάνος Μουζουράκης
Εκτέλεση: Πάνος Μουζουράκης

Βαδίζω τυφλά με λέξεις κεριά...
Αφήνω να ακουστεί η ομορφιά στη σιωπή...
Φροντίζω να πέφτει αργά...
Μου λείπεις γιατί...
Σε θέλω γιατί...
Με κάνεις να τρέμω από φόβο μη σε χάσω πριν σε ξεπεράσω...
Μα είσαι δικιά μου και πάντα θα είσαι..
Κι ας είσαι κοντά μου... και ας μην είσαι...
Ψάχνω τρόπο μες στα όνειρά μου..
Λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου...
Να σου δείξω πως τα 'χω χαμένα...
Για να σε σώσω...να σωθώ από μένα...
Βαδίζω απαλά με λέξεις κλειδιά...
Σφραγίζουν πόρτες, κλειδώνουν γερά...
Θωρώ το πρόσωπό σου να γελά...
Μου λείπεις γιατί...
Σε θέλω γιατί...
Είναι πικρό να πίνεις τα δάκρυά σου, τώρα ξεκουράσου...
Μα είσαι δικιά μου και πάντα θα είσαι...
Και ας είσαι κοντά μου... και ας μην είσαι...
Ψάχνω τρόπο μες στα όνειρά μου...
Λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου...
Να σου δείξω πως τα 'χω χαμένα
Για να σε σώσω....να σε σώσω από μένα
Πως να σε σώσω από μένα...

Πηγή: http://www.youtube.com/user/GEORGIA1773 

Η αιώνια Επανάσταση

Σ΄αυτό του το όραμα ποντάρουν όλοι
Όσοι θέλουν να τον κερδίσουν.
Κι όμως εδώ βρίσκεται το βασικό ορθόδοξο μήνυμα
Στην επαγγελία του Θεού
Για ένα νέο κόσμο ειρήνης και δικαιοσύνης
Με αλλαγμένο όχι μόνο τον κόσμο
Μα και τον άνθρωπο με τους θεσμούς
Και τις δομές της κοινωνίας του.
Κι όλο αυτό δε βρίσκεται
Σ' ένα φανταστικό εξωγήϊνο χώρο
Αλλά μέσα στον κόσμο και την ιστορία.
Έχουμε μάλιστα και μια πρόγευση αυτού του κόσμου
Στο πρόσωπο του Χριστού, στους ασκητές και τα κοινόβια
Στους παλαιούς και νέους αγίους, που διατηρούν την ελπίδα μας.
Αυτή την εσχατολογική προοπτική ενός νέου κόσμου
Διακηρύσσει πάντα η Ορθοδοξία, μετέχοντας
Στην ελπίδα των νέων για ένα καλύτερο κόσμο.
Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν συνεχή αγώνα για την αλλαγή του σημερινού κόσμου.
Και ο αγώνας έχει σαν συνέπεια την αντίθεση με τους κρατούντες
Με το πάσης φύσεως κατεστημένο.
Αυτή την αντίθεση την ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον η Ορθοδοξία.
Γιατί οι περισσότεροι Άγιοι και Πατέρες της ήρθαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο
Σε αντίθεση με τους ισχυρούς της εποχής τους.
Η αγάπη τους για την αλήθεια και η άρνησή τους
Να υποτάξουν το Ευαγγέλιο σε κάθε λογής σκοπιμότητες
Ήταν κάτι που δε μπορούσε να συγχωρέσει εύκολα η εξουσία
Ακόμα και όταν είχε χριστεπώνυμο μανδύα.
Έτσι αγωνίστηκαν οι πατέρες και εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν
Και πέθαναν αγωνιζόμενοι για το ελπιδοφόρο μήνυμα του Χριστού
Χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις
Με νεανικό ενθουσιασμό
Αιώνια νέοι.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!

Του Γιώργου Μάλφα

Εβδομήντα χρόνια μετά…
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας
Τραγουδάς «Γυναίκες Ηπειρώτισσες»
Υψώνεις αμήχανα σημαίες
Χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες…
Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ».
Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις.
Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις.
Τρέμεις τις συνέπειες…
Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου.
Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα
Και τους ηρωισμούς της γενιάς του.
Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά
Την ελευθερία που σου χάρισε!
Έφτιαξες τη ζωή σου…
Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό.
Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς.
Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο.
Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες
Που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες.
Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα
Να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα
Να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων».
Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες
Που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου
Να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου
Να… φυλάξουν τα παιδιά σου.
Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου
Και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς.
Συναλλάχθηκες μ’ αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ’ το τραπέζι κάμποσες φορές
Δεν θυμάσαι και συ πόσες…
Για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου
Το διακανονισμό της εφορίας
Το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα
Το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία
Τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο.
Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης
Κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα
Και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας.
Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση»
Εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας
Των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.
Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά.
Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή.
Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ’ το στόμα.
Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται
Καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ’ το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης.
Στενάχωρα όλα.
Μέσα μας, γύρω μας, παντού.
«Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της».
Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη.
Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό».
Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος
Των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους.
Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.
Πεθαίνω σαν χώρα!
Ακούς την κραυγή;
Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε;
Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι
Από αόρατο χέρι στους δρόμους
Δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας...
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση:
Κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν!
Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων
Η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι.
Όχι παιχνίδια με τις λέξεις!
Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση;
Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή;
Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό
Την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;
«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»
Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας
Έχει κάτι να σου πει:
Ποιος είναι ο πατριώτης;
Αυτοί ή εμείς;
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια.
Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας.
Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν
Και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του;
Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα
Ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Εδώ θα παραμείνουμε
Δε θα φύγει κανείς
Κυνηγημένε απ’ όλους Καπετάνιε!
Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες!
Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας
Την ανάγκη, την οργή μας
Μα δεν θα εγκαταλείψουμε.
Γι’ αυτό…
Τα καράβια μου καίω δεν θα πάω πουθενά…
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
Ένα χάδι ως τώρα 
Πάντα εδώ θα γυρνώ
Από πείσμα και τρέλα θα ζω 
Σε τούτη τη χώρα 
Ώσπου να βρω νερό
Γιατί ανήκω εδώ.
Σταυρωμένη πατρίδα  μες στα μάτια σου είδα  της ανάστασης φως.
Απόσπασμα από το τραγούδι Τα καράβια μου καίω του Ν. Πορτοκάλογλου

Πηγή: http://santorinischool.blogspot.com/

Η δύναμη της Αγάπης

Ποια μπορεί να είναι η δύναμη της Αγάπης;
Η κλασική, "ρομαντική" εκδοχή
Αυτή της άμετρης δύναμης της αγάπης
Που ακούγεται τόσο εύκολα
Από τα χείλη ονειροπόλων ανθρώπων
Που ακόμη την ψάχνουν όμως δεν την ξέρουν
Ακόμη και να τους έχει αγγίξει
Εκείνοι μπορεί να μην το κατάλαβαν ποτέ
Με κάνει και νοιώθω αμήχανα..
Πιστεύω και εγώ στην παντοδυναμία της αγάπης
Αλλά δεν νομίζω ότι μέσα μας έχουμε καταλάβει
Ορθά αυτή τη ‘’παντοδυναμία’’..
Είμαστε πάντοτε προσκολλημένοι στα εγωιστικά μας πιστεύω
Και πιστεύουμε στην δύναμη της αγάπης
Όσο εκείνη μας χαρίζει αυτό που θέλουμε
Αυτό που επιφανειακά σβήνει τις δίψες μας και ξεγελά τις μοναξιές μας.
Σκέφτομαι, πως ίσως (ίσως λέω, γιατί
Και εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία
Των ανθρώπων που εγωιστικά ψηλαφίζουν την αγάπη)
Ίσως αυτή η δύναμη της Αγάπης
Να μην έχει καθόλου να κάνει με υπερπήδηση εμποδίων
Και αιώνιο ‘’δεσμό’’ ανθρώπων στο όνομά της..
Ίσως έχει να κάνει με τη δύναμή της να μεταμορφώνει τον άνθρωπο
Να του δίνει νέες μορφές, ανώτερες, αγγελικές σχεδόν
Να του δίνει τη θέληση να ριχτεί στην μεγάλη μάχη
Στην οποία ο καθένας από εμάς οφείλει να μπει για να γίνει ΦΩΣ..
Στη μάχη έναντι στον κακό μας εαυτό.
Η Αγάπη έρχεται, μας απλώνει το χέρι, και μας λέει:
Κοίτα με, για μένα αξίζει να μπεις σε αυτή τη μάχη
Θα είμαι εκεί να φωτίζω τον δρόμο σου για να φτάσεις στη νίκη
Ο δρόμος αυτός θα έχει πόνο πολύ, σκιές, μοναξιά ίσως
Αλλά εάν παλέψεις στο όνομά μου
Εγώ θα σου δώσω την δύναμη που χρειάζεσαι για να βγεις νικητής
Για να γίνεις ΦΩΣ, να γίνεις σάρκα μου, να γίνεις παιδί της Αγάπης...!
Αυτή πρέπει να είναι, πιστεύω, η δύναμη της Αγάπης.
Με καλεί να μπω σε αυτή τη μάχη και μου δίνει όλα τα όπλα για να κερδίσω.
Οι περισσότεροι όμως από εμάς, γυρνάμε την πλάτη
Στο χέρι που μας απλώνει η Αγάπη για να αγωνιστούμε.
Την  κρατάμε δίπλα μας και στέκουμε ακίνητοι μέσα στη ζωή μας
Θαρρώντας πως είναι δυνατόν ποτέ να γίνουμε ΦΩΣ
Δίχως πορεία μέσα στο σκοτάδι.
Είναι σαν να έχει κανείς ένα θησαυρό
Και από φόβο μην τον χάσει τον κρατά κλειδωμένο και ζει για πάντα φτωχός.
Έτσι ζούμε όσοι δειλιάζουμε να μπούμε σε αυτό το μονοπάτι...
Φοβισμένοι και φτωχοί.
Όλα αυτά βέβαια φαντάζουν θεωρητικά και μακρινά..
Κάθε αρνητική σκέψη που έρχεται από την εγωιστική μου φύση
Για να ‘’λερώσει’’ την μορφή του αγαπημένου
Η αγάπη μου δίνει την δύναμη να την αντιπαλέψω
Ώσπου δεν είναι πια παρά απόηχος
Για να μου θυμίζει πόσο ποταπός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος
Σαν δεν ακούει με τα αυτιά της αγάπης.
ΔΕΝ έχω να περιμένω ανταπόδοση, αμοιβαιότητα ή κέρδος άλλο
Παρά μόνο το ίδιο το αίσθημα της Αγάπης
Που είναι απο μόνο του το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσα να ζητήσω
Αφου με ολοκληρώνει, με ανυψώνει, με κάνει Υπερ-άνθρωπο (πολύ δύσκολο
Αφου μεγαλώσαμε μαθαίνοντας πως όλα πρέπει να έχουν κάποιο προσωπικό κέρδος)
Τίποτε άλλο δεν ζητάω, τίποτε άλλο δεν επιθυμώ
Παρά να νοιώθω την αγάπη να πλημμυρίζει το μέσα μου
Να φτιάχνει ρυάκια, ποταμούς
Να συνενώνεται σε μία θάλασσα απέραντη, βαθιά, ομιλούσα θάλασσα..
Για αυτή τη θάλασσα μέσα μας.
Για αυτή και μόνο ζούμε, αναπνέουμε, οσμιζόμαστε τον κόσμο.
Αρκεί να μάθουμε να ταξιδεύουμε πάνω στα κύματά της
Να σπάμε τα φράγματα που την εμποδίζουν να κυλά ανεμπόδιστη μέσα μας.
Αυτή είναι ίσως η δύναμη της Αγάπης.
Η δύναμη της θάλασσας μέσα μας.

Πηγή: http://apostagmatakardias.blogspot.com/ 

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Κύριε, σώσον με.

Μετά την τελευταία πέτρα
Το βάδισμα πάνω στη θάλασσα της πίστης.
Εκεί, ο καθένας και οι δισταγμοί του.
Όμως, «θαρσείτε».
Αυτός, μετά τον χορτασμό
"Περιπατών επί της θαλάσσης"
Έρχεται.
Ενάντιος ο άνεμος
Αλλά "μη φοβείσθε".
Ώρα "τετάρτη δε φυλακή της νυκτός".
Μια νύχτα λευκή
Σαν την αγρύπνια της φωτογραφίας.
Γεννάει φαντάσματα.
"Ελθέ".
Και εγώ, ολιγόπιστος σαν άλλος Πέτρος
Ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα Του.
Έπειτα, βυθίζομαι, κραυγάζοντας...
"Κύριε, σώσον με".

Πηγή: http://neotitathiras.blogspot.com/ 

Μα κάνει στ'αλήθεια θαύματα;

Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος γιορτάζει!
Η πόλη του
Η Θεσσαλονίκη
Η Ελλάδα
Και όλος ο κόσμος τιμούν τη μνήμη του...
Στο Ναό του στη Θεσσαλονίκη
Πολλοί επισκέπτες προσέρχονται καθημερινά.
Άλλοι να τον προσκυνήσουν και να προσευχηθούν.
Άλλοι από περιέργεια
Άλλοι από ιστορικό ενδιαφέρον
Άλλοι γιατί δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν...
Καθημερινά πολλοί πηγαίνουν.
Μα κάνει στ'αλήθεια θαύματα;
Ρωτούν πολλοί.
Και σκέφτομαι το πόσο μας έχει φάει η ανούσια καθημερινότητα όλους μας.
Χάνουμε την ουσία της ζωής
Το νόημά της...
Είμαστε ικανοί να πιστέψουμε σε διάφορα άλλα (άστρα, κάρμα,τύχη, όνειρα, κλπ)
Αλλά όμως όταν μας μιλούν για κάποιον Άγιο
Για τα θαύματά του
Για τα μυστήρια της Εκκλησίας
Τότε γινόμαστε σκεπτικιστές.
Τότε θυμόμαστε πως μας φταίνε οι Παπάδες, τα Βατοπέδια, τα χρυσά Άμφια, κλπ...
Τι να πει κανείς;
Ώρες-ώρες, γινόμαστε αξιολύπητοι.
Ας κάνουμε μια στροφή 180 μοιρών και ας δούμε λίγο την καρδιά μας.
Ας κοιτάξουμε τον ατακτοποίητο εσωτερικό μας κόσμο.
Ας παρακαλέσουμε τον Μέγα Μυροβλήτη Δημήτριο να μας βοηθήσει
Ώστε να μαλακώσει λίγο η καρδιά μας...
Να νικήσουμε τους Λυαίους μας, δηλαδή τα πάθη μας...
Άγιε του Θεού Δημήτριε πρέσβευε υπέρ ημών...

Πηγή: http://aoratigonia.blogspot.com/

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Φίλοι ψυχής ή φίλοι του σώματος;

Σπουδαία λέξη η λέξη ΦΙΛΙΑ.
Γλυκιά, ζεστή, τόσο οικεία..
Όλοι έχουμε κάνει προσπάθειες
Για να διεκδικήσουμε στη ζωή μας τη φιλία
Και άλλοτε αποτύχαμε και άλλοτε
Αν  είμαστε τυχεροί, βγήκαμε νικητές.
Τί σημαίνει όμως είσαι φίλος μου;
Πως ερμηνεύεται μέσα μας αυτή η λέξη
Πως ορίζεται αυτή η σχέση;
Τι μου προσφέρει;
Τι ευθύνη συνεπάγεται για εμένα τον ίδιο
Απέναντι σε αυτή τη σχέση;
Δύσκολο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις ε;
Λέμε, είσαι φίλος μου, είσαι άνθρωπός μου
Είσαι σύντροφός μου
Είσαι ο έρωτας μου
Αλλά όταν έρχεται η στιγμή να ερμηνεύσω αυτές τις λέξεις
Ζορίζομαι, στριμώχνομαι, αναβάλλω τη διαδικασία
Και καθυστερώ αυτό το ξεκαθάρισμα μέσα μου.
Αν δεν το κάνω όμως τι..;
Πολύ απλά, κάτι φοβάμαι.
Και αυτό που φοβάμαι είναι ίσως ότι θα συνειδητοποιήσω
Πόσο σαθρά θεμέλια έχουν οι κάθε λογής σχέσεις μου με τους άλλους
Ή θα καταλάβω ότι είμαι λάθος απέναντι στους ανθρώπους που έχω γύρω μου
Ή στην πιο δυστυχή των περιπτώσεων, ότι έχω βάλει
Λάθος ταμπέλες σε λάθος ανθρώπους...
Επιβάλλεται όμως να μπω σε αυτό το ξεκαθάρισμα μέσα μου.
Επιβάλλεται να δω κατάματα τον εαυτό μου και τους άλλους
Κι ας με κάνει κομμάτια αυτό που θα δω, κι ας βρεθώ στο τέλος "Μόνος".
Μόνος  πάντα σε εισαγωγικά, γιατί δεν είμαι ποτέ μόνος.
Οι φίλοι μου είναι φίλοι ψυχής ή φίλοι σώματος;
Ζούμε σε μια εποχή που εύκολα θα ονομάσουμε κάποιον φίλο.
Είναι όντως φίλος εκείνος με τον οποίο θα μοιραστώ
Κάποιες στιγμές διασκέδασης ή κάποιες στιγμές τρέλας;
Είναι φίλος αυτός που έτυχε να μοιράζομαι μαζί του κοινές παρέες
Που εύκολα θα τον αντικαθιστούσα με κάποιον άλλο πιο αστείο
Πιο πνευματώδη, πιο εύκολα προσαρμόσιμο στις ορέξεις και τις ανάγκες μου;
Λυπάμαι που σου πετάω κατάμουτρα την αλήθεια της "Μοναξιάς" σου
Αλλά αυτός είναι φίλος σώματος
Δηλαδή φθαρτός, δηλαδή κάλπικος...
Και εσύ που επιλέγεις τέτοιου είδους φίλους, υποτιμάς τον εαυτό σου
Και πιθανότατα το κάνεις γιατί ΦΟΒΑΣΑΙ...!
Φοβάσαι να ανοίξεις τον εαυτό σου και να τον προσφέρεις σε κάτι πιο ουσιαστικό
Και σε κάτι που "Κοστίζει" περισσότερο, γιατί καλείσαι να ρισκάρεις..
Λες, γιατί να ρισκάρω την ψυχή μου;
Ας δεθώ επιδερμικά, αδιάφορα, προσωρινά, ΑΦΟΒΑ.
Γιατί να ρισκάρω την ψυχή μου...
Να την ρισκάρεις, για να κερδίσεις τον ουρανό!!!
Γι’ αυτό να την ρισκάρεις!
Κι αν την ρισκάρεις, στο τέλος, να είσαι σίγουρος ότι θα την κερδίσεις!
Πίστεψέ με, καλέ μου άνθρωπε, εάν "Ρισκάρεις" να ανοίξεις την ψυχή σου
Αν την προσφέρεις στον άλλο απλόχερα, τότε είσαι καταδικασμένος να την κερδίσεις!!
Μην σπαταλιέσαι σε λυκοφιλίες, σε σχέσεις με ημερομηνία λήξης..
Πάντοτε ανικανοποίητος θα νοιώθεις μέσα σου, πάντοτε μισός..
Τι άχαρο θέαμα να κυκλοφορείς στου κόσμου τις λεωφόρους "Μισός"..
Μισή καρδιά, μισή ανάσα, μισές συγκινήσεις..
Μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου
Μην τον τιμωρείς τόσο σκληρά, τόσο άσπλαχνα.
Τα μισά να τα μισείς.
Δέσου με φίλους ψυχής...
Φίλος ψυχής!
Πανέμορφη έκφραση, πανέμορφη εικόνα...!
Φαντάσου δύο ψυχές αγκαλιασμένες, να αγγίζουν η μια την άλλη
Να κοιτούν η μία την άλλη με αγάπη!
Αγαλλιάζει η καρδούλα σου και μόνο στην σκέψη ε;
Βλέπεις τι ευλογία αρνείσαι στον εαυτό σου;
Βλέπεις...;
Ένας φίλος ψυχής θα βλέπει πάντα πίσω από τις μάσκες σου
Πίσω από τις άμυνές σου
Πίσω από τις πόρτες και τα παράθυρα που επίμονα θα χτίζεις για να κρυφτείς..
Ένας φίλος ψυχής θα βλέπει πάντοτε τα δάκρυά σου και θα ραγίζει μέσα του..
Θα κρατά στα χέρια του την καρδιά σου και θα νοιώθει την ευθύνη..
Να νοιώθεις ΠΑΝΤΑ την ευθύνη!
Η Αγάπη είναι ευθύνη!!
Μα, θα σκεφτείς, ευθύνη η Αγάπη;
Η Αγάπη είναι να περνάω και να νοιώθω Εγώ καλά!
Να είμαι καλά...
Πόσο ψέμα κρύβεται πίσω από αυτές τις λέξεις...
Σε Αγαπώ θα πει έχω ευθύνη απέναντί σου!
Θα πει έχω αναλάβει την ευθύνη να σε προσέχω
Να σε προστατεύω
Να σε φροντίζω, πάντοτε βέβαια χωρίς να σε πνίγω
Χωρίς να σου κόβω την ανάσα.
Σε κρατάω αγκαλιά, αλλά ανάμεσά μας αφήνω να κυκλοφορεί αέρας
Να αναπνέεις.
Ο αληθινός φίλος ποτέ δε θα σε κοιτάξει επιτιμητικά
Ποτέ αδιάφορα.
Πάει να πει πως δε θα σε κοιτάξει με βλέμμα κάποιου που είναι πάνω από εσένα
Αλλά πάντοτε θα σε κοιτάει στεκούμενος στο ίδιο ύψος με το ύψος των ματιών σου.
Πάει να πει δεν θα σε κοιτάξει ποτέ αδιάφορα, με μάτια άδεια από φροντίδα.
Πάντοτε στο βλέμμα του Ακόμη κι αν θέλει να σε ''Μαλώσει''
Το βλέμμα του θα είναι στοργικό.
Ξεχώρισε τους φίλους από το τρόπο που σε κοιτάνε
Και όχι από αυτά που σου λένε.
Χάραξε γραμμές και διαχώρισε τους φίλους της ψυχής από τους φίλους του σώματος.
Ο φίλος της ψυχής θα σου κρατήσει το χέρι για να φτάσετε μαζί στον παράδεισο.
Θα σου σταθεί ακόμη και αν τον πονά η ευθύνη που συνεπάγεται η αγάπη που σου έχει.
Θα πονά για σένα και αυτό ποτέ δεν θα τον κάνει να σταματά
Να αγωνίζεται για σένα, με εσένα, απέναντι σε όλα.
Απέναντι σε εγωισμούς
Απέναντι στις επιρροές και τις κακοπροαίρετες παρεμβολές του κόσμου
Απέναντι σε όλα.
Μοιράσου τα δώρα που έχεις
Για να γίνεις ολόκληρος, πλήρης
Ένας μικρός ήλιος...!

Πηγή: http://apostagmatakardias.blogspot.com/

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Η απομόνωση της ηδονής

Όταν λοιπόν επιδιώκουμε
Να ικανοποιήσουμε τη φιληδονία μας
Τότε θα επιθυμούμε τη γυναίκα μας
Με τον ίδιο τρόπο
Που θα επιθυμούσαμε οποιαδήποτε άλλη
Ίσως, μάλιστα, να επιθυμούσαμε
Περισσότερο κάποια άλλη, που μας υπόσχεται
Περισσότερη ηδονή απ' τη γυναίκα μας.
Μ' αυτήν την έννοια  και μόνο μ' αυτήν 
Μπορεί να δεχτεί κάποιος
Το παράδοξο απόφθεγμα του Τολστόϊ
Που λέει ότι ο λόγος του Ευαγγελίου
Πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού Αναφέρεται και στην επιθυμία της συζύγου.
Φυσικά, το κακό δεν βρίσκεται στην ηδονή καθ' εαυτήν
Αλλά στην εγωϊστική αναζήτηση της απομονωμένης ηδονής.
«Σαρκικός πόθος», με την έννοια αυτή
Σημαίνει την απόσπαση της ηδονής από την ενότητα της αγάπης
Το να κλέψει κάποιος την ηδονή απ' την αγάπη.
Είναι γεγονός ότι όποιος επιθυμεί τη γυναίκα του μ' αυτόν τον τρόπο
Ταλαιπωρείται συνεχώς από φιλήδονα αισθήματα
Που στρέφονται προς άλλες γυναίκες.
Μόνο όταν αγαπούμε τη γυναίκα μας πραγματικά
Σαν πρόσωπο
Όταν την αγαπώ «συζυγικά»
Παίρνουμε και απέναντι στις άλλες γυναίκες τη σωστή στάση.
Μια κοινωνία σωμάτων, που δεν κλείνει μέσα της
Τη χαρούμενη κατάφαση προς τον άλλο, είναι πορνεία.
Δεν έχει σημασία αν το ποθούμενο αντικείμενο
Είναι το σώμα της πόρνης ή η νόμιμη σύζυγος;
Ένα μεγάλο μέρος του «πολιτισμού» μας συνίσταται
Στο να εξασφαλίζει στη διάχυτη φιληδονία του άνδρα
Μια τέτοια απρόσωπη σεξουαλική απόλαυση.
Βιβλία, εικονογραφημένες φυλλάδες, κινηματογραφικές ταινίες
Θέτουν στη διάθεση του στρατιές ολόκληρες από λαχταριστές γυναίκες.
Διαφημίσεις με σεξουαλικό περιεχόμενο του γνέφουν από κάθε γωνιά.
Μπορεί να νοικιάσει ένα γυναικείο σώμα για όσο καιρό θέλει.

Theodor Bovet

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Μόνον αγάπα τον Χριστό μας.

Είναι σοφός ο άνθρωπος ο οποίος πιστεύει
Αγαπά τον Θεόν και υπομένει.
Μη ανησυχείτε δια το μέλλον σας.
Αναθέσατε το εις την Θεία Πρόνοια.
Μη σκέπτεστε και βάζετε βάρος στο κεφάλι σας.
Δεσμεύετε την διάνοια σας με την αγάπη του Θεού.
Τον Θεόν να θεωρείται πως είναι εμπρός σας
Και να του λέτε τα παράπονα σας.
Και οι δοκιμασίες κάνουν καλό.
Μη φοβηθείς.
Ο Χριστός μας σαράντα μέρες αγωνίσθηκε στην έρημο
Αλλά έπειτα Άγγελοι τον υπηρετούσαν.
Είναι πολύ στοργικός ο Χριστός μας.
Συχνά, για ωφέλειά μας, επιτρέπει και δυνατή λύπη.
Για λίγο νοιώθουμε πως μας εγκατέλειψε
Αλλά μετά επειδή λυπάται
Μας αγαπά
Μας πνίγει το έλεος Του, ή στοργή Του.
Μη φοβηθείς ποτέ!
Μόνον αγάπα τον Χριστό μας.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Μη θυμώνεις...

Δεν θυμώνουμε όταν δεν περιμένουμε
Τίποτε από κανένα.
Μπορούμε να μην περιμένουμε
Τίποτε από κανένα;
Τι σημαίνει δεν περιμένω
Τίποτε από κανένα;
Ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος
Θεωρούσε ως αρετή το να απέχουμε
Από οτιδήποτε δεσμεύει την ελευθερία μας.
Το ρητό των στωικών είναι το "ανέχου και απέχου".
Οι στωικοί πρεσβεύουν ότι δεν πρέπει να ταυτίζει κανείς
Τα ξένα πράγματα με τα δικά του.
Ξένα θεωρούνται αυτά που δεν είναι στη δύναμή μας.
Δεν πρέπει να λυπούμαστε αν δεν αλλάζουν
Κι αν δεν είναι όπως θα θέλαμε να είναι.
Πολλά βάσανα προέρχονται από αυτήν την σύγχυση.
Ο Επίκτητος μας λέει να μη θυμώνουμε για κανένα.
Η συμβουλή του είναι "να μη δίνεις σημασία σ΄ αυτό"
Μια θαυματουργική συμβουλή.
Για μας τους ορθοδόξους χριστιανούς υπάρχει κάτι πιο βαθύ
Από τη διάκριση των πραγμάτων σε δικά μας και ξένα.
Είναι η αναζήτηση του Θεού.
Για μας η ζωή είναι αναζήτηση του Θεού.
Για τον ορθόδοξο χριστιανό η διάκριση είναι με κριτήριο την παρουσία του Θεού.
Το να μη δίνουμε σημασία σε κάτι δικό μας ή ξένο
Σημαίνει ότι δεν είναι ο Θεός εκεί.
Δε δίνουμε σημασία σε κάτι, αν δεν είναι ο Θεός εκεί.
Δεν περιμένω τίποτα θα πει δε βάζω καρδιά σε τίποτα.
Δεν μπάζω τους λογισμούς της διάνοιας στην καρδιά μου
Για να σκοτίσουν το νου μου.
Αφήνω τη λογική να είναι λογική.
Λογική είναι να ξέρεις π.χ. τι χρωστάς στο κράτος που ολοένα ζητάει φόρους.
Δεν βάζω καρδιά στα πράγματα σημαίνει δεν αφήνω τη λογική
Να είναι ζωντανό αίσθημα γιατί θα με φθείρει.
Για μας όλα είναι φθορά, αν δεν είναι ο Θεός εκεί.
Ο Θεός δεν είναι στη λογική.
Ο Θεός υπερβαίνει τη λογική.
Όλα εκτός απ΄ το Θεό είναι φθορά.
Δεν περιμένω τίποτε από κανένα γιατί δεν είναι ο Θεός εκεί.
Και δεν θυμώνω με κανένα.
Η ζωή μου είναι αναζήτηση του Θεού.
Δεν κυνηγάς πράγματα, λέει ο ποιητής.
Ό,τι σου φέρνει ο Θεός πρέπει να το δεις με αγάπη
Και σεβασμό και με ευγνωμοσύνη.
Ό,τι σου φέρνει ο Θεός είναι μυστικό.
Θα περιμένεις την κάθε στιγμή να ανοίγει σαν λουλούδι
Και θα το βλέπεις με αγάπη.
Όταν βλέπεις τα πράγματα έτσι δε βλέπω
Πως θα βρεις προβλήματα και αμφιβολίες για πράγματα.

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Πηγή: http://moschoblog.blogspot.com/ 

Μην στενοχωριέσαι! Κοίτα ψηλά...

Κάπου είχα ακούσει
Πως καμία προσευχή δεν πάει χαμένη...
Κάθε ικεσία που βγαίνει ειλικρινά, γεμάτη δάκρυα
Ποτέ δεν χάνεται...
Κατευθείαν πηγαίνει στον δικό Του θρόνο.
Εκείνος, φίλε μου, πάντα σε κοιτάζει.
Όχι βλοσυρά, όχι σαν κακός εκδικητής.
Μα σαν στοργικός Πατέρας
Έτοιμος να σε σηκώσει αν χτυπήσεις
Έτοιμος αν στενοχωρηθείς να σε παρηγορήσει...
Όμως, έχεις και μια Μητέρα ακόμα.
Την δική Του Μητέρα που και εσένα αγαπάει
Όσο δεν φαντάζεσαι...
Είναι η πιο γλυκιά Μητέρα του κόσμου.
Όποτε την χρειαστείς και Την ζητήσεις
Αμέσως θα έρθει.
Αν από την καρδιά σου Την φωνάξεις,
Εκείνη στη στιγμή θα είναι δίπλα σου.
Ξέρεις πώς;
Με ένα χάδι.
Ένα αθόρυβο, ουράνιο χάδι.
Η αγκαλιά της Παναγίας είναι η πιο μεγάλη
Η πιο σίγουρη
Η πιο στοργική
Η ωραιότερη...
Περιμένει μονάχα από σένα να προσπαθείς.
Να αγαπάς το Παιδί Της και να προσεύχεσαι.
Όσα είναι τα άστρα τ'ουρανού, ας είναι και οι προσευχές σου.
Γι'αυτό, αδερφή και αδερφέ
Σε σένα που αυτη τη στιγμη διαβάζεις αυτό το κείμενο σου λέω:
Μην στενοχωριέσαι!
Κοίτα ψηλά...

Πηγή: http://paparokades.blogspot.com/ 

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Μόνο ο απελπισμένος απελπίζεται!

Μόνο ο απελπισμένος απελπίζεται!
Θάρρος χρειάζεται
Προκειμένου να αποφύγουμε
Καταστάσεις απελπισίας.
Ψηλά οι καρδιές
Ψηλά η ελπίδα.
Δεν θα πεθάνουμε
Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια ενός τραγουδιού:
Όταν ξυπνάς κάθε πρωί
Με φως να ντύνεσαι
Μια άλλη μέρα στη ζωή
Μην το ξεχνάς
Μη λες ''δεν θέλω, δεν μπορώ''
Μην απελπίζεσαι κι ας βλέπεις γκρίζο τον καιρό να ξεκινά.
Όπου κι αν πας, αυτό που αγαπάς
Πάρε μαζί κι ό,τι ποθείς, μην τ' αρνηθείς
Αν θες παντού να ζεις μην απελπίζεσαι
Στα σκοτάδια μην κρύβεσαι
Και στο φως να στολίζεσαι
Και στη βροχή κι όταν γκρεμίζεσαι
Και στη λύπη βυθίζεσαι
Στη ζωή να χαρίζεσαι απ' την αρχή.
Κι αν έρθει η μέρα να σε βρει
Νύχτα μη γίνεσαι
Κάποιοι κρυμμένοι θησαυροί έχουν σωθεί.
Άσ' την ψυχή σου να χαρεί
Μη φυλακίζεσαι
Κι αν έρθει αγάπη να σε βρει
Καλώς να 'ρθεί.

Πίσω απο τα δικά μας αδιέξοδα βρίσκονται οι λεωφόροι του Θεού

Φώτισε τις λεωφόρους Σου, Κύριε
Όταν εμείς βλέπουμε μόνο αδιέξοδα και γκρεμούς!
Φώτισε τις διεξόδους Σου, Κύριε
Όταν εμείς αισθανόμαστε
Ένα πελώριο μαύρο να μας πλακώνει!
Φώτισε τις οδούς της Γαλήνης Σου, Κύριε
Όταν ο πόνος σαν αγκάθια ματώνει την καρδιά μας!
Σώσε μας, Κύριε
Όταν η απελπισία μας ρίχνει στον σκοτεινό λάκκο
Δώσε μας ξανά την ελπίδα Σου
Όχι για να γίνουν όσα επιθυμούμε
Αλλά για να αντέξουμε όσα δεν έρχονται
Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε
Όταν το θέλημά Σου και το θέλημά μας συγκρούονται βίαια
Για να μπορέσουμε να Σε εμπιστευθούμε πραγματικά
Ότι κι αν επιτρέπεις στη ζωή μας.
Έλα, Κύριε, όμως γρήγορα
Έλα χωρίς άλλη καθυστέρηση στην ψυχή μας!
Μην έρθεις να μας κρίνεις
Γιατί δεν θα 'χουμε σωτηρία.
Έλα με το Έλεός Σου και την Αγάπη Σου.
Κύριε, ανήμπορος κοιτάζω τον ουρανό Σου προσμένοντας βοήθεια...
Τας χείρας μου διεπέτασα προς Σε
Και η ψυχή μου ξεραμένη, νεκρή, κενή ως γη ανυδρός Σοι...
Εισάκουσόν μου ταχὺ, Κύριε, γιατί εξέλιπε το πνεύμα μου...
Κύριε, μη αποστρέψῃς το πρόσωπόν σου απ᾿ εμού
Μη!
Και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον...
Κύριε ελέησον...
Κύριε ελέησον...
Κύριε ελέησον ημάς.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάς

Ο Θεός ως πατέρας όλων των ανθρώπων
Δέχεται κάθε αμαρτωλό πίσω στην αγκαλιά Του.
Δεν υπάρχει ανθρώπινη αμαρτία
Που ο Θεός να μην τη συγχωρεί
Όταν ο άνθρωπος το θελήσει και το ζητήσει.
Για την Εκκλησία μεγαλύτερη αμαρτία είναι η απελπισία
Η αντίληψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι
Που ο Θεός δεν μπορεί να συγχωρήσει.
Όμοια με τον Θεό, που ποτέ δεν παύει να αγαπά
Και να συγχωρεί τον αμαρτωλό
Πρέπει και οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο.
Η ανταπόκριση ή όχι του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού
Δημιουργεί την κόλαση ή τον παράδεισο.
Κόλαση είναι η ανικανότητά μου να αγαπήσω τον συνάνθρωπο
Η αδυναμία μου να τον θεωρήσω ως αδελφό και φίλο.
Η αυτοκαταδίκη μου στην απομόνωση και τον ατομικισμό
Εισάγει την εμπειρία της κόλασης.
Ο Θεός δεν είναι τιμωρός.
Τιμωρός γίνεται ο εγωκεντρισμός μου
Που μου στερεί την αίσθηση της οικειότητας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
Μήπως ο πατέρας δεν κάλεσε και τον μεγάλο γιο
Για να εισέλθει στη γιορτή και να ευφρανθεί;
Ο ίδιος ο μεγαλύτερος γιος δεν ήθελε και γι' αυτό προγεύεται το μαρτύριο της κόλασης
Να μην μπορεί να συμμετάσχει στη χαρά
Να ζει στον τόπο της αγάπης και να αρνείται να αγαπήσει.
Κόλαση είναι ο αυτοακρωτηριασμός των υπαρκτικών μου δυνατοτήτων.
Ενώ είμαι δημιουργημένος για να αγαπώ και να αγαπιέμαι
Αρνιέμαι την αγάπη ως γνώμονα ζωής
Και έτσι η ζωή μου ολόκληρη μετατρέπεται σε βάσανο και ταλαιπωρία.
Όπως αριστοτεχνικά το συνόψισε ο Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι στο αριτούργημά του
«Αδελφοί Καραμάζοφ»
«Κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάς».
Την κόλαση αυτή γεύεται καθημερινά ο έγκλειστος στη φιλαυτία πεπτωκώς άνθρωπος.
Εθελούσια αποκομμένος από κάθε βαθύ υπαρξιακό δεσμό
Βιώνει συνεχώς τη μοναξιά, την αποξένωση, την ανωνυμία.
Κόλαση είναι η ελεύθερη εκλογή του ανθρώπου να απομακρύνεται από τον Θεό
Την πηγή και το πλήρωμα της αγάπης.
Αντίθετα, παράδεισος είναι η ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού
Η εμπειρία της ένωσης μαζί Του.
Τελικά, παράδεισος και κόλαση είναι η στάση μας απέναντι στην αγάπη.
Η αποδοχή της είναι παράδεισος και ζωή.
Η άρνησή της είναι κόλαση και θάνατος.
Η εκλογή επαφίεται στον άνθρωπο.

Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Πάντα ψίθυρος

Αυτό είναι η πίστη μας!
Ένας ψίθυρος!
Κάτι που δε φαίνεται
Αλλά πηγάζει απ'την ψυχή μας.
Και όταν η ψυχούλα μας διακριτικά
Μας βρει έτοιμους να την ακούσουμε
Μόνο τότε μιλά.
Μόνο τότε εκφράζεται...
Και τα λόγια της απλά μία θεϊκή λεπτή αντανάκλαση.
Που δε θέλει να μας κλέψει την ελευθερία μας.
Να πώς αποδεικνύεται η δυνατότητα θέωσής μας.
Να πώς αποδεικνύεται ότι έχουμε ουράνιο προορισμό!
Πως είμαστε πλασμένοι για να ενωθούμε μαζί του.
Ζήσε όσο πιο ελεύθερα μπορείς.
Ζήσε όσο πιο αληθινά μπορείς.
Ζήσε όσο πιο αθόρυβα μπορείς.
Όλα να γίνονται κρυφά, που έλεγε και ο γερ.Πορφύριος.
Και έτσι, θ' αφήνεις την ψυχή σου να αναπνέει.
Θ' ανοίγεις το παράθυρό της και θα βλέπεις την ατέλειωτη θέα...
Την πανέμορφη θέα Του. Ήρεμα και μυστικά...
Και όταν η ψυχή σου μιλά, καλύτερα εσύ να σιωπάς.
Και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις
Γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος
Για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου"
Θα έλεγε ο Άγιος Σιλουανός.

Πηγή: http://www.pentapostagma.gr/ 

''Α, ρε Μαμά"

Έβαζες ψεύτικες φωνές
Γελούσες κι έκανες πως κλαις
Κι εγώ παιδί
Α, ρε μαμά.
Πίσω μου τρέχεις μια ζωή
Με ένα πιάτο και μια ευχή
Τότε με κράταγες σφιχτά
Τώρα κοιτάς από μακριά.
Μέσα απ' τα δόντια να μιλάς
Σ' ακούω σαν τώρα
''Μη με σκας''
''Δεν θα σε ανεχτεί κανείς"
''Θα πας χαμένος, θα το δεις''
Α, ρε μαμά.
Ύστερα λόγια στο χαρτί
''Συγνώμη, σ' αγαπώ πολύ''
''Είμαι δω''
Α, ρε μαμά.
Ζωγράφιζες και μια καρδιά
Με νίκαγες με ζαβολιά
Κι έβαζες πάντα στο πικάπ το δίσκο
Με το Ave Maria  Ave Maria...
Χανόσουνα στη μουσική
Εσύ γινόσουν το παιδί
Κι εγώ ένας άγγελος στη γη
Να σε προσέχω μια ζωή.
Τις πόρτες άνοιγες στο φως
Να μπει ο ήλιος κι ο θεός
Να μας φυλάει
Α, ρε μαμά.
Τα βράδια ήσουν μια αγκαλιά κι ανάμεσα απ' τα φιλιά
Έκανες τη φωνή λαγού, το λύκο και την αλεπού.
Και όταν γύριζα αργά
''Θα σου τα πάρω τα κλειδιά''
''Θα βρεις τις πόρτες πια κλειστές"
''Θα με πεθάνεις, αυτό θες";
''Α, ρε μαμά".
Μαμά, που πας;

Είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι
Σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου
Το ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Και αφιερώνεται σε κάθε μητέρα.
Τα ωραιότερα και ομορφότερα τραγούδια έχουν αφιερωθεί στην γυναίκα
Και δικαιολογημένα γιατί το αξίζουν πραγματικά.
Στην γυναίκα σύζυγο
Στην γυναίκα εργαζόμενη
Στην γυναίκα νοικοκυρά
Στην γυναίκα...
Και τέλος στην Γυναίκα Μάνα.
Ίσως να υπάρχει ενδόμυχα μια αντρική ζήλια
Αλλά ουδέποτε ένας άντρας θα μπορούσε να συγκεντρώσει
Όλα αυτά τα "προσόντα στο πακέτο του ενός".
Όμως και ο άντρας μετέχει αυτής της κατάστασης
Όσο του επιτρέπει η φύση του
Σαν παιδί κοντά στην μάνα του
Σαν σύζυγος κοντά στην εργαζόμενη σύζυγο
Αλλά και σαν πατέρας κοντά στην σύζυγο  μητέρα.
Εξ' αντανακλάσεως γευόμαστε κι' εμείς
Και μετέχουμε στην όλη αγάπη που δικαιωματικά αξίζει στην γυναίκα.
Ίσως τελικά να μη μας αξίζει
Αλλά μας το δωρίζει από αγάπη η σύζυγος του καθενός μας.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Χρειάζεται να μεταμφιεζόμαστε για να έρθουμε πιο κοντά;




Ένας άνδρας στέκεται στο κέντρο μιας πλατείας στην Ελβετία
Ντυμένος ως ένα γλυκύτατο αρκουδάκι.
Οι περαστικοί στην αρχή είναι διστακτικοί και ντροπαλοί!
Δεν τον πλησιάζουν...
Αλλά μετά, ένας ένας όλοι αρχίζουν να τον πλησιάζουν και να τον αγκαλιάζουν.
Μέχρι και ένα σκυλάκι φαίνεται να χαίρεται
Με την αγκαλιά του μεγάλου λούτρινου αρκούδου.
Έτσι, η πλατεία μοιάζει σαν να έχει στηθεί μια γιορτή από δωρεάν αγκαλιές.
Αυτή είναι η συγκινητική και ιδιαιτέρως έξυπνη διαφήμιση
Του οργανισμού "Pro Infirmis" της Ελβετίας
Ο οποίος βοηθά άτομα με ειδικές ανάγκες.
Στην ουσία αποδεικνύεται ως πείραμα:
Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι δείχνουμε κάποια εμπάθεια στα άτομα με ειδικές ανάγκες
Και λίγοι θα καθόντουσαν δίπλα στον άνδρα
Που κρύβεται μέσα στο αποκριάτικο κουστούμι.
"Χρειάζεται να μεταμφιεζόμαστε για να έρθουμε πιο κοντά;"
Αναρωτιέται στο τέλος ο άνδρας με ειδικές ανάγκες
Βγάζοντας το "κουστούμι παραλλαγής".
"Ελάτε πιο κοντά"
Κλείνει η διαφήμιση.
Η μουσική που πλαισιώνει τη διαφήμιση είναι το "Funeral" των "The Band Of Horses".

Να πως πρέπει να ζητάς κάτι, από το Θεό:

Κύριε, Εσύ βλέπεις ότι χρειάζομαι το τάδε πράγμα
Ή ότι υποφέρω από τη δείνα συμφορά.
Βοήθησέ με, όπως ξέρεις και όπως θέλεις!
Γενηθήτω το θέλημα Σου…,
Μ’ αυτή την εσωτερική τοποθέτηση
Να προσεύχεσαι πολύ.
Όχι μια φορά, εστω και παρατεταμένα
Ούτε για μια μέρα μόνο
Αλλά για εβδομάδες, μήνες, χρόνια…
Όλο να ικετεύεις, όλο να κραυγάζεις:
Κύριε, βοήθησέ με!
Κύριε, λύτρωσέ με!
Ωστόσο, ας μη γίνει ό,τι θέλω εγώ, μα ό,τι θέλεις Εσύ.
Αυτό ακριβώς έλεγε και ο Χριστός στη Γεθσημανή
Όταν προσευχόταν στον Πατέρα Του.
Και η χήρα της ευαγγελικής παραβολής
Βρήκε τελικά το δίκιο της από τον άδικο εκείνο δικαστή
Μόνο και μόνο επειδή δεν κουράστηκε να τον παρακαλάει για πολύ καιρό.
Κάποιος σοφός είπε το λόγο τούτο:
Πρέπει να γίνεις φορτικός στο Θεό και στους άγιους Του!

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

"Παντάνασσα" η Μεσίτρια του Κόσμου

Δέσποινα και Ηγουμένισσα, του Μετοχίου Μάνα
Της λίμνης συ Αρχόντισσα και του βορρά το τάμα
Σαν σταύρωσαν το τέκνο σου, πως άντεξες το δράμα;
Όταν η γη ξεσκίστηκε και οι ποταμοί στεγνώσαν
Τραβήχτηκαν οι θάλασσες και τα βουνά ματώσαν
Πως χώρεσε η ψυχούλα σου τόσο μεγάλο πόνο
Που έδωσαν στο τέκνο σου, χολή και άδικο πόνο;
Αρχάγγελοι και άγγελοι σαν ήρθαν να θρηνήσουν
Στα όρη που γονάτισαν, να το μοιρολογήσουν
Όταν τα έγκατα έγιναν μαζί, με τα επουράνια ένα
Κι όλα μαζί μανούλα μου, πονούσαν για τον Έναν
Έσφιξες την καρδούλα σου, ω του Γενάρχου Αιτία
Σαν γνώριζες Πανάχραντη και των Αγίων, Αγία
Του πλάστη και δημιουργού την θέληση την θεία
Πως έστειλε το σπλάχνο του για την ελευθερία.
Κι Εσένα σα σε φύλαγε στου ιερού τον θρόνο
Και άγγελος σε ανέθρεψε, με ένα σκοπό του μόνο
Για να χωρά η καρδούλα σου, κάθε ανθρώπινο πόνο.
Του κόσμου η Μεσίτρια, έγινες Παναγία
Κι επάξια Παντάνασσα Σεπτή, κράζουμε ω Κυρία!
Ταχυκαρκινολύτρια θαυμαστή των Μοναζόντων Μάνα
Σκέπαζε Βατοπαίδα μου την Βόρεια Ελλάδα.
Κι απ΄το χρυσό το σύνθρονο με τη ματιά σου μόνο
Μεσίτευε βασίλισσα, κράτα μακριά τον πόνο.

Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού

Όπου υπάρχει Αγάπη, θα υπάρχει επίσης Πλούτος κι Ευτυχία!

Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της
Όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες
Φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής
Να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού .
Παρ' όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:
Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε.
Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι.
Αυτοί την ρωτάνε:
Ο άντρας σου είναι στο σπίτι;
Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη.
Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες.
Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό.
Ας έρθουν τώρα που επέστρεψα!...
Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι
Μιας και ήταν ακόμη εκεί.
Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι μαζί, της λένε οι τρεις γέροντες.
Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί!
Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται:
Είμαι ο Πλούτος, της λέει.
Της συστήνει, μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία.
Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη.
Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άντρα σου και διαλέξτε
Ποιος από τους τρεις μας θα έρθει να φάει μαζί σας.
Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν οι γέροντες.
Ο άντρας ενθουσιάζεται και λέει:
Τι τυχεροί που είμαστε!
Να έρθει ο Πλούτος!
Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε!
Η σύζυγός του όμως δε συμφωνούσε:
Και γιατί να μην έχουμε τη χαρά της Ευτυχίας;
Η κόρη τους που άκουγε από μια γωνιά, τότε, τους λέει:
Δε θα'ταν καλύτερα να καλούσαμε την Αγάπη;
Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη!
Ας ακούσουμε αυτό που λέει η κόρη μας, λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.
Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.
Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά:
Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη;
Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας.
Η Αγάπη τότε ξεκινά να προχωρά προς το σπίτι...
Και οι δύο άλλοι να την ακολουθούν!
Έκπληκτη η γυναίκα, ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία:
Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη.
Γιατί έρχεστε κι εσείς;!
Και απαντούν κι οι τρεις γέροντες μαζί:
Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή την Ευτυχία, οι άλλοι δύο θα έμεναν απ' έξω.
Τώρα όμως που κάλεσες την Αγάπη...
Όπου πάει η Αγάπη, πάμε κι εμείς μαζί της!
Δεν έχει σημασία πού!
Όπου υπάρχει Αγάπη, θα υπάρχει επίσης Πλούτος κι Ευτυχία!

Πηγή: http://eleftheroiellines.blogspot.com/ 

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Αυτό το «κάποτε» το λέγαμε ζωή...το «τώρα» πως;

Μου ήρθε ένα  e-mail από κάποιο φίλο
Κι εστιάζεται στην διαφορά που υπάρχει
Στο «κάποτε»
Που είναι (όσο κι αν φαίνεται περίεργο) τόσο κοντά
Και στο «τώρα».
Με λίγα λόγια, κάποτε οι εποχές ήταν τέσσερις
Τώρα είναι μόλις δύο.
Κάποτε δουλεύαμε οκτάωρο
Και τώρα έχουμε χάσει το μέτρημα.
Είχαμε χρόνο να βγούμε με τους φίλους μας
Για ένα καφέ ή για ένα ποτό
Και τώρα τα λέμε μέσω facebook και skype.
Κάποτε ζητούσαμε συγγνώμη από κοντά.
Σήμερα το λέμε και με SMS
Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε έναν περαστικό
Και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.
Σήμερα μας το λέει ο navigator.
Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά.
Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και...αρρωσταίνουμε.
Αφήναμε τα βράδια τα σπίτια μας ξεκλείδωτα
(Καμιά φορά και με τα κλειδιά έξω από την πόρτα)
Και τώρα κλειδαμπαρωνόμαστε
Και χρειαζόμαστε συναγερμούς, κάμερες, αισθητήρες υαλόθραυσης
Και ποιος ξέρει τι άλλο
Για να κοιμόμαστε σχετικά ήσυχοι.
Παίζαμε ποδόσφαιρο στις αλάνες με τους φίλους μας
Και τώρα τα παιδιά μας παίζουν ποδόσφαιρο στο PlayStation.
Είχαμε δύο κανάλια τηλεοπτικά και πάντα κάτι ενδιαφέρον βρίσκαμε να δούμε
Ενώ τώρα έχουμε πάνω από 100 και δεν υπάρχει τίποτα να μας βγάλει
Από την μονοτονία και την βαρεμάρα.
Στα 65 τετραγωνικά του σπιτιού μας χωρούσε όλη η αγάπη της οικογένειας
Ενώ τώρα 200 τετραγωνικά είναι λίγα για να στεγάσουν την ματαιοδοξία μας.
Τα περιοδικά φιλοξενούσαν συνεντεύξεις
Σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών
Ενώ τώρα φιγουράρει ο νικητής του Big Brother κι άλλοι παρόμοιοι.
Ο μέσος Έλληνας ήταν γελαστός στα 1.000 κυβικά του μικρομεσαίου αυτοκινήτου του
Ενώ τώρα πέφτει σε κατάθλιψη που ο γείτονάς του έχει Cayenne
Κι αυτός ένα τζιπ 2.000 χιλιάδων κυβικών.
Τα παιδιά των γονιών μας βλέπανε στην τηλεόραση παιδικά
Με τον Μίκυ, τον Γκούφυ, τον Ποπάϋ
Ενώ τα δικά μας παιδιά «μορφώνονται»
Βλέποντας παιδικά που ξεπερνούν σε βία το «Γεννημένοι Δολοφόνοι» του...Ταραντίνο.
Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με την φωνή
Ενώ τώρα τραγουδάνε με το μπούτι και τους κοιλιακούς.
Κάποτε ζούσαμε με ένα μισθό
Ενώ τώρα περιμένουμε να ζήσουμε με τα λεφτά που θα πάρουμε.
Κάποτε καταφέρναμε χωρίς δραχμή στην τσέπη να είμαστε ευτυχισμένοι
Ενώ τώρα έχοντας σχεδόν τα πάντα τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
Αυτό το «κάποτε» το λέγαμε ζωή...
Το «Τώρα» πως;

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Πέστε τα στην Παναγία

Αυτά πού θέλετε να πείτε στα παιδιά σας
Να τα λέτε με την προσευχή σας.
Τα παιδιά δεν ακούν με τα αυτιά
Μόνο όταν έρχεται η Θεία Χάρις που τα φωτίζει
Τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε.
Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας
Πέστε το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει.
Η προσευχή σας αυτή θα γίνει ζωογόνος πνοή
Πνευματικό χάδι, πού χαϊδεύει
Αγκαλιάζει, έλκει τα παιδιά...
Ο γ. Πορφύριος πίστευε στην αξία
Που έχει η προσευχή για την πνευματική ζωή του ανθρώπου
Και συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά πώς να προσεύχονται:
Να εύχεσαι έτσι απλά, απλά και ταπεινά, με πίστη απλή
Χωρίς να περιμένεις να σου απαντήσει ο Θεός.
Χωρίς να δεις το χέρι Του ή το πρόσωπό Του ή το φωτισμό Του.
Τίποτα!
Να πιστεύεις!
Εφ’ όσον μιλάς με το Θεό, μιλάς πραγματικά με το Θεό.

Πηγή: http://stratisandriotis.blogspot.com/ 

Έψαχνα να Σε βρω

Σε πολλούς τόπους.
Σε πολλούς ανθρώπους.
Σε πόνους και χαρές.
Σε γκρεμούς συναρπαστικούς, μα μάταιους.
Νόμιζα πως Σε είχα βρει.
Δεν κρατούσε για πολύ.
Πονούσα και πάλι απ΄την αρχή.
Κρατιόμουν απ΄το τίποτα
Με την ελπίδα να του δώσω μορφή
Όνομα, όραμα, να το κάνω «κάτι».
Πόσα χρόνια έζησα έτσι;
Και γιατί;
Γιατί δεν Σε είχα βρει πιο νωρίς;
Γιατί δε Σε είχα αγαπήσει;
Γιατί δεν είχα τολμήσει να σε κοιτάξω κατάματα;
Γιατί επέμενα να επιλέγω το σκοτάδι;
Διότι το σκοτάδι μου ήταν οικείο.
Το γνώριζα.
Το είχα περπατήσει και ήξερα να του αφήνομαι.
Σαν το πρεζάκι που πονά για λίγη ακόμα πρέζα
Ξανά και ξανά και από την αρχή ξανά.
Το σκοτάδι μοιάζει λιγότερο φοβιστικό από το φως
Όταν φοβάσαι τι θα φανερώσει το φως.
Τι θα δείξει.
Ποιος θα δείξει ότι είμαι.
Τις αμαρτίες μου.
Πως θα αντέξω να ζω με τις αμαρτίες μου;
Πως θα μπορέσεις ακόμα κι Εσύ να με αγαπήσεις με τις αμαρτίες μου;
Έτσι σκεφτόμουν επίμονα.
Είχα παραδώσει την ψυχή και το σώμα μου αλλού.
Και ήμουν καλά έτσι.
Έτσι νεκρός.
Έχει μία διεστραμμένη γλύκα αυτός ο θάνατος.
Νομίζεις ότι είσαι καλά όταν τον ζεις.
Νομίζεις ότι έτσι είναι η ζωή
Και έτσι θα είναι για πάντα και δεν μπορείς να ξεφύγεις
Οπότε γιατί να προσπαθήσεις;
Και ξάφνου δεν ξέρω πως
Έρχεται η στιγμή που Σε είδα ολοφάνερα.
Όχι, δεν ήταν κάποια τυφλή πίστη που με οδήγησε σε Εσένα
Αλλά μία εμπειρία
Ένα φως.
Ζεστό.
Υπέροχο.
Ήσυχο.
Παρηγορητικό.
Ένα φως αγάπης
Της δικής Σου αγάπης για μένα.
Πως μπορείς να με αγαπάς έτσι;
Πως μπορείς να με αγαπάς τόσο;
Σκύβω το κεφάλι μου και τρέχω ευτυχισμένος στην αγκαλιά Σου.
Όλα είναι καλώς καμωμένα εδώ.
Λύθηκαν πια τα μέσα μου.
Αφήνομαι στο μυστήριό Σου και βαδίζω προς Εσένα.
Σε δοξολογώ και Σε αγαπώ.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Ρώτησα....

Τι αγαπώ, σαν αγαπώ Εσένα Κύριε…
Και ποιος είν’ ο Θεός μου;….
Ρώτησα τη γη, κι αυτή μου είπε:
Δεν είμαι εγώ Θεός
Κι όλα που είναι πάνω της
Το ίδιο μ’ ομολόγησαν.
Ρώτησα τη θάλασσα με τα βάθη της
Κι όλα τα ζωντανά
Που μέσα της κινούνται
Και πήρα απάντηση:
Θεός σου εμείς δεν είμαστε
Ψάξε ψηλά, πιο πάνω από μας.
Ρώτησα τους ανέμους…
Και λάλησε ολάκερο τ’ αγέρα το βασίλειο
Με όσα κατοικούσανε μέσα του:
Δεν είμαι εγώ Θεός.
Ρώτησα τον ουρανό, τον ήλιο
Τη σελήνη και τ’ αστέρια:
Ούτε και εμείς είμαστε ο Θεός που ζητάς.
Κι’ εγώ είπα σ’ όλα τα πράγματα
Που είναι γύρω μου παντού:
Πέστε μου λοιπόν κάτι
Για το Θεό μου, μιας κι εσείς
Δεν είσαστε αυτός ελάτε
Πέστε μου κάτι γι’ Αυτόν.
Κι αυτά ύψωσαν μια κραυγή
Κι είπαν με δυνατή φωνή:
Αυτός μας δημιούργησε!
Η ερώτηση μου ήταν η σκέψη μου
Η απάντηση τους ήταν
Η ομορφιά τους.

Πηγή: http://agiabarbarapatras.blogspot.com/ 

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Εγώ σε αγαπάω μαμά!!!

Γεια σου μαμά
Είμαι το μωρό σου.
Δεν με ξέρεις ακόμα
Είμαι μόνο μερικών εβδομάδων.
Θα με γνωρίσεις σύντομα, το υπόσχομαι.
Έχω καστανά μαλλιά και καστανά μάτια...
Ε λοιπόν δεν είμαι έτσι ακόμα
Αλλά θα γίνω όταν γεννηθώ.
Θα είμαι ο μοναχογιός σου.
Δεν θα έχω μπαμπά αλλά δεν πειράζει
Θα έχουμε ο ένας τον άλλον.
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γ.....ιατρός.
Σήμερα, έμαθες ότι ............είσαι έγκυος μαμά.
Ήσουν τόσο χαρούμενη.
Χαμογελούσες.
Έχεις το ποιο ωραίο χαμόγελο μαμά.
Όλη την μέρα μου μιλούσες και ένιωθα τόση ασφάλεια μαμά.
Σ'αγαπάω Μαμά.
Όταν μεγαλώσω υπόσχομαι να σε κάνω τόσο περήφανη.
Θα γίνω γιατρός.
Σήμερα είπες στον μπαμπά για μένα ...
Δεν ήταν χαρούμενος μαμά.
Είπε ότι δεν με θέλει.
Γιατί δεν με θέλει μαμά;
Τι του έκανα;
Ένιωσα έναν δυνατό κρότο και μετά σε ακούω να κλαίς.
Σε χτύπησε μαμά!
Γιατί το έκανε αυτό μαμά;
Μετά σε αγκάλιασε και σου ζήτησε συγγνώμη κι εσύ τον συγχώρεσες..
Όταν γεννηθώ, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να σε χτυπήσει ξανά.
Λες ότι σ'αγαπάει μαμά.
Αλλα εγώ δεν τον νομίζω.
Πάνε τρείς μέρες που σταμάτησες να μου μιλάς, ή να αγκαλιάζεις την κοιλίτσα σου.
Γιατί μαμά;
Δεν με αγαπάς πια;
Εγώ σε αγαπάω μαμά.
Σε ακούω να μιλάς με έναν γιατρό.
Κάτι πρόκειται να γίνει μαμά.
Φοβάμαι, Μαμά.
Αρχίζω και πονάω.
Σταμάτησε τους, βοήθησε με Μαμαααα...
Τώρα είμαι στον παράδεισο μαζί με τα αγγελάκια μαμά.
Μην ανησυχείς, είμαι καλά.
Γιατί το έκανες αυτό μαμά;
Ήθελα τόσο πολύ να αντικρίσω το χαμογελό σου, να δω τον ήλιο,να γίνω γιατρός.
ΝΑ ΖΗΣΩ.
Δεν πειράζει μαμά αν σταμάτησες να με αγαπάς.
Μπορώ να σε δω από εδώ που είμαι οπότε δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
Συγγνώμη αν έκανα κάτι κακό μαμά.
Θέλω να με αγαπάς και πάλι!
Εγώ σε αγαπάω Μαμά!!!

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Ο Πατέρας μου....

Ο πατέρας μου συνήθιζε να παίζει
Με τον αδελφό μου και μένα στον κήπο.
Η μάνα μας έβγαινε έξω και φώναζε:
«Θα χαλάσετε το γκαζόν!».
Κι εκείνος της απαντούσε:
«Δεν μεγαλώνουμε γκαζόν, αγόρια μεγαλώνουμε!» 
Harmon Killebrew

Υπάρχουν τρία στάδια στη ζωή ενός άνδρα:
Πρώτο στάδιο: να πιστεύει στον Αη-Βασίλη.
Δεύτερο στάδιο: να μην πιστεύει στον Αη-Βασίλη.
Τρίτο στάδιο: να είναι ο ίδιος Αη-Βασίλης.
Ανώνυμος

Το πιο σημαντικό έργο που ένας πατέρας
Μπορεί να κάνει για τα παιδιά του
Είναι ν΄ αγαπάει τη μάνα τους
Theodore M. Hesburgh
Όταν έλθει η εποχή που ένας άντρας αντιλαμβάνεται
Πως μάλλον ο πατέρας του είχε δίκιο για χιλιάδες πράγματα
Συνήθως έχει ο ίδιος ένα γιο που τον θεωρεί λάθος!
Charles Wadsworth

Υποτίθεται πως κάθε άντρας μπορεί να γίνει πατέρας.
Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω για να γίνει «μπαμπάς»
Ανώνυμος

Οταν ήμουν έφηβος 14 ετών, ο πατέρας μου
Ήταν τόσο αλαζόνας που δεν τον άντεχα λεπτό.
Περιέργως, όταν έφτασα τα 21 ένιωσα μεγάλη έκπληξη
Από το πόσο πολλά κατάφερε να μάθει μέσα σε επτά μόλις χρόνια!
Μαρκ Τουαίν

Πραγματικά πλούσιος είναι ο άντρας που έχει παιδιά
Που τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά του
Ακόμα κι όταν τα χέρια του είναι άδεια
Ανώνυμος

Δεν έχει τόση σημασία ποιος ήταν αληθινά ο πατέρας μου
Αλλά ποιος θυμάμαι εγώ πως ήταν.
Anne Sexton

Eίναι όντως αξιέπαινο να πάει ένας πατέρας τον γιο του για ψάρεμα.
Υπάρχει όμως ένα ιδιαίτερο μέρος στον παράδεισο
Για τον πατέρα που θα πάει την κόρη του για ψώνια
John Sinor

Οι καλοί μπαμπάδες δίνουν στα παιδιά τους ρίζες και φτερά.
Ρίζες για να νιώθουν που είναι το σπίτι τους
Και φτερά για να πετάξουν μακριά ελεύθερα
Jonas Salk

Mπαμπάδες, αγαπήστε κι αποδεχτείτε τα μέλη της οικογένειάς σας
Γι΄ αυτό που πραγματικά είναι
Ακόμα κι αν η προσωπικότητά τους είναι πολύ διαφορετική από τη δική σας.
Τα κουνέλια δεν πετούν
Οι αετοί δεν κολυμπούν
Οι γάτες δεν έχουν φτερά.
Σταματήστε τώρα τις συγκρίσεις.
Υπάρχει άφθονος χώρος για όλους στο δάσος!
Chuck Swindoll

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Άγιε Άγγελε...

Ο εφεστώς της αθλίας μου ψυχής
Και ταλαιπόρου μου ζωής
Μη εγκαταλείπεις με τον αμαρτωλόν
Μηδέ αποστής απ' εμού δια την ακρασίαν μου
Μη δώης χώραν τω πονηρό δαιμόνι
Κατακυριεύσαι μου τη καταδυναστεία
Του θνητού τούτου σώματος
Κράτησον της αθλίας και παρειμένης χειρός μου
Και οδήγησον με εις οδόν σωτηρίας.
Ναι, Άγιε Άγγελε του Θεού
Ο φύλαξ και σκεπατής της αθλίας μου ψυχής και του σώματος
Πάντα μοι συγχώρησον
Όσα σοι έθλιψα πάσας τας ημέρας της ζωής μου
Και ει τι ήμαρτον την σήμερον ημέραν
Σκέπασον με εν τη παρούση νυκτί
Και διαφύλαξον με από πάσης επηρείας του αντικειμένου
Ινα μη εν τίνι αμαρτήματι παροργίσω τον Θεόν
Και πρέσβευε υπέρ εμού προς τον Κύριον
Του επιστηρίξαι με εν τω φόβω αυτού
Και άξιον αναδείξη με δούλον της Αυτού αγαθότητος.
Αμήν.

Δειλός ή αγωνιστής; Πρέπει να διαλέξεις!

Είναι αδύνατον να αποφύγεις
Τους πειρασμούς σ'αυτή τη ζωή!
Παιδί μου
Ποτέ δε θα'σαι ασφαλής σ'αυτή τη ζωή.
Αλλά, όσο ζεις
Σου είναι απαραίτητα τα πνευματικά όπλα.
Γιατί;
Επειδή γύρω σου υπάρχουν πολλοί εχθροί
Που θα σε πολεμούν απ'όλες τις πλευρές.
Αν λοιπόν, δεν σκεπαστείς απ'όλες τις πλευρές
Με την ασπίδα της υπομονής
Σίγουρα θα πληγωθείς άμεσα!
Στερέωσε την ελπίδα σου με ειλικρίνεια στο Χριστό.
Αγωνίσου διαρκώς με ανδρεία!
Και με χέρια στιβαρά να απομακρύνεις τα εμπόδια που θα βρίσκεις στο δρόμο σου.
Το μάννα δίδεται στον νικητή και μόνον.
Ο κλήρος των δειλών είναι δυστυχία και μόνο.

Πηγή: http://aoratigonia.blogspot.com/

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Στο στήθος μου ένα βάρος

Στο στήθος μου ένα βάρος
Για χρόνια ένοιωθα πολλά
Κι΄ αργότερα κατάλαβα
Πως είχα μια βαριά καρδιά.
Γιατί η καρδιά μου βάραινε;
Αναρωτιόμουνα
Ήθελα πολύ να μάθω
Και συλογιζόμουνα.
Ποιος γιατρός θα μ΄ εξετάσει
Την καρδιά μου για να δει;
Δεν εγνώριζα κανέναν
Που στ΄ αλήθεια να μπορεί.
Όμως κάποτε μου είπαν
Πως υπάρχει ένας γιατρός
Δωρεάν θα μ΄ εξετάσει
Λέγετε ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.
Τον εφώναξα να έρθει
Την καρδιά μου για να δει
Μου είπε έχεις αμαρτία
Η καρδιά γι΄ αυτό πονεί.
Μόνο αν σε καθαρίσω
Με το Αίμα μου εγώ
Η καρδιά σου θα ασπρίσει
Απ΄ το μαύρο το κακό.
Δέχτηκα για να το κάνει
Και έτσι κοίταξα ψηλά
Εκεί που ήταν καρφωμένος
Στον Σταυρό του Γολγοθά.
Τώρα έγινα παιδί Του
Δεν Τον βλέπω στον Σταυρό
Μα Τον βλέπω κάθε μέρα
Βασιλιά στον Ουρανό.
Μεσιτεύει για τον κόσμο
Που πιστεύει εις Αυτόν
Και στον βούρκο πάντα ψάχνει
Να βρει τον αμαρτωλόν.
Μη σκληρύνεις την καρδιά σου
Στην φωνή που σε καλεί
Το μεγάλο σου φορτίο
Να το πάρει Αυτός μπορεί.

Πηγή: http://agioritis.pblogs.gr/ 

Τo αιώνιο παρόν της Αγάπης...

Η αγάπη συμβαίνει πάντα στο παρόν.
Το αιώνιο παρόν του Θεού.
Ο χρόνος των αγγέλων.
Ο χρόνος της ψυχής.
Είναι το τώρα.
Ο Πέτρος τώρα λέει "Σ΄ αγαπάω"
Κι η άρνηση του παρελθόντος σβήνεται.
Εκείνος λέει, τώρα "Βλέπεις"
Κι η τύφλωση του παρελθόντος λύνεται.
Εκείνος λέει, είμαι ο  Όν  και υπάρχει αιωνιότητα.
Η συγνώμη είναι το τώρα.
Αποδέχομαι τη συγνώμη σου
Σημαίνει σε αποδέχομαι όπως είσαι τώρα
Γιατί το όπως ήσουν χθες, δεν υπάρχει.
Δεν κρίνω, σημαίνει αντιλαμβάνομαι ένα πράγμα τώρα.
Με απόλυτη αθωότητα.
Χωρίς να με επηρεάζουν οι εμπειρίες του παρελθόντος που χρωματίζουν το σήμερα.
Σε βλέπω σαν για πρώτη φορά.
Είμαι άπειρος και άπειρος.
Χωρίς πείρα και χωρίς πέρας.
Αγαπάω σημαίνει, τώρα που σε βλέπω γίνομαι εσύ.
Είμαστε αχώριστοι.
Είμαστε ένα.
Είμαστε το παν.
Πιστεύω πως αυτή η αγάπη δεν γνωρίζει τέλος.
Όχι μόνο όσο ζει ο άνθρωπος, αλλά και πέρα από τον θάνατό του.
Πιστεύω στην αθανασία της αγάπης.
Πιστεύω πως όλα θάβονται κάτω απ΄ το χώμα, εκτός από την αγάπη.
Πιστεύω πως η αγάπη έρχεται από τον Θεό και επιστρέφει στον Θεό.
Πιστεύω πως η αγάπη είναι ίδια η αιωνιότητα κι ότι όποιος αγαπάει, μένει στον αιώνα.
Πιστεύω πως ο απλησίαστος Θεός, είναι αγάπη και μόνο με την αγάπη πλησιάζεται.
Πιστεύω πως οι Άγιοι δεν φοβούνται τον Θεό, γιατί τον αγαπάνε.
Πιστεύω σ΄ Εκείνον, που είναι η ίδια η αγάπη του Θεού στους ανθρώπους κι η μόνη απάντηση.

Ελεωνόρα Σταθοπούλου

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Νοσταλγίες

Νοσταλγία = Νόστος + Άλγος.
Νόστος σημαίνει την επιστροφή
Του ξενιτεμένου στην πατρίδα του...
Άλγος είναι ο πόνος...
Με άλλα λόγια, νοσταλγία είναι ο πόνος
Που νοιώθουμε σαν θέλουμε
Να επιστρέψουμε στον εαυτό μας
Σε αυτά που αγαπάμε και αποτελούν πατρίδα για μας..
Ίδιον των δεσμών του ανθρώπου με τα αισθήματά του
Είναι και η νοσταλγία που νοιώθει για όσα πια έχουν χαθεί 
Ή είναι μακριά ή δεν του δίνουν πια τη γεύση
Που του έδιναν κάποτε.
Κι αν με επισκέπτεται η νοσταλγία, τότε τι;
Τί είναι αυτό που θέλει να μου πει;
Πως ο καθένας μας μπορεί να αξιοποιήσει
Αυτό το συναίσθημα και να το κάνει βίωμα
Να το μετουσιώσει σε πράξη;
Σε τι με βοηθά;
Σε νοσταλγώ σημαίνει ακόμη σε αγαπώ;
Πολύ πιθανό..
Μερικές φορές όμως σημαίνει ότι θέλω πίσω την εικόνα
Που κάποτε είχα φτιάξει για σένα
Ή την εικόνα που εσύ επιμελώς είχες πλάσει για να σε αγαπώ.
Νοσταλγία σημαίνει ότι κάτι μέσα μου επαναστατεί.
Βιώνει το μέσα μου μία απώλεια και αρνείται να τη δεχτεί.
Είναι σαν ένα μικρό παιδί κουλουριασμένο στην άκρη του δωματίου
Που κλαίει, φωνάζει, απαιτεί..
Δε μπορούμε όμως πάντοτε να ικανοποιούμε τα καπρίτσια του μικρού παιδιού μέσα μας
Και έτσι το αφήνουμε να κλαίει ή το ξεγελάμε δίνοντάς του ένα αρκουδάκι
Που μοιάζει με αυτό που χάσαμε.
Είμαι ικανός να ξεπεράσω τις δυσκολίες ΜΟΝΟΣ μου.
Δεν χρειάζομαι τίποτα και κανέναν.
Είμαι δυνατός, είμαι, είμαι, είμαι...
Έτσι φερόμαστε όλοι στον εαυτό μας συχνά.
Θρέφουμε μέσα μας ένα κακομαθημένο ΕΓΩ και αρνούμαστε
Να ακολουθήσουμε με πίστη τα συναισθήματά μας.
Ίσως τελικά να είναι λάθος να πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε καλύτερα το καλό μας
Όταν ελέγχουμε τα συναισθήματά μας.
Γιατί, εάν δεν ορίζονται οι πράξεις μας από τα συναισθήματά μας
Τότε από τι ορίζονται;
Τι άλλο μένει;
Από την λογική, από τον εγωισμό, από τις  κοινωνικές μας νόρμες.
Τι βρίσκεται πιο κοντά όμως στη ζωή;
Τα συναισθήματα ή οι συμβάσεις της λογικής;
Ίσως το λάθος κρύβεται στην πεποίθηση(εγωιστική κατά βάση) όλων μας
Ότι ζούμε για να είμαστε ευτυχισμένοι, μακάριοι, πλήρεις
Από κάθε τι που έχουμε ανάγκη..
Και το κυνηγάμε αυτό το ανέφικτο με μανία..
Λόγω αυτής της αντίληψης πνιγόμαστε στην απελπισία..
Γιατί κυνηγάμε το ανέφικτο...
Και το μη ουσιώδες..
Ζωή σημαίνει λαμβάνω εμπειρία κάθε συναισθήματος που πηγάζει από μέσα μου
Και βιώνω τις καταιγίδες που γεννιούνται από την ένωσή του
Με τα συναισθήματα των άλλων γύρω μου.
Αυτό άλλοτε θα με κάνει ευτυχισμένο
Άλλοτε θα με τσακίσει και θα με ρίξει σε βαθιά θλίψη
Σε κάθε περίπτωση όμως όλες αυτές οι εμπειρίες μαρτυρούν ότι ΖΩ.
Επιστρέφοντας λοιπόν στις νοσταλγίες
Είναι ίσως αυτές οι πιο γλυκές μαχαιριές της αγάπης..
Είναι ένα πέπλο ανάλαφρο, διάφανο, που κυματίζει
Πάνω από τον ουρανό μου και με τυλίγει.
Και νοιώθω ζωντανός, βιώνω ξανά όσα είναι ουσία για μένα..
Η νοσταλγία είναι αγγελικό συναίσθημα..
Γιατί έχει την ‘ιδιοτροπία’ να παίρνει τις άσχημες, μικροπρεπείς στιγμές μας
Και να τις χρωματίζει με ομορφιά
Έτσι που να μοιάζει πως ποτέ
Δεν μας άφησαν γεύση πίκρας στα χείλη.
Έτσι που η χαμένη κατάσταση, το χαμένο πρόσωπο, να μοιάζει αψεγάδιαστο.
Άτιμες νοσταλγίες, πόσο μοιάζετε με φουρτούνες...!
Έρχεστε και φεύγετε  κατά κύματα, χτυπάτε την ακτή με ορμή και θόρυβο
Και κάθε που φεύγετε, σέρνετε μαζί σας κομμάτια αναμνήσεων πολύτιμα
Και τα μεγεθύνετε, γίνονται κύματα πελώρια
Που επιστρέφουν με ολοένα μεγαλύτερη ορμή...
Ό,τι σκέψη και να ξεδιπλώσω πάντα καταλήγω στην ίδια αρχή: 
Η θάλασσα η απέραντη, η άστατη που κυλά
Και σμιλεύει βράχους
Εξαφανίζει στεριές
Και ανακαλύπτει καινούργιες...
Αυτή η θάλασσα μέσα μας...
Όλα μέσα από εκείνη υπάρχουν
Όλα μέσα της γεννιούνται
Και όλα μέσα της πεθαίνουν...
 

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Τα χέρια ενώνω απόψε και κάνω προσευχή.

Εσύ!
Που τις καρδιές ακούς...
Που χωρίς λέξεις γράφεις το μελλούμενο
Αόρατο και ορατό.
Εσύ!
Που στις κορυφές κοιμίζεις όλες μας τις πίκρες
Για να ευλογήσεις την αυγή όλες τις χαρές
Που χωρίς δάκρυα κλαις για τον πόνο μας.
Εσύ!
Που με δροσοσταλιές ποτίζεις το αγκάθινο στεφάνι μας
Και το κάνεις μύρο και ευχή...
Σε εσένα προσεύχομαι απόψε με ανάσες.
Άκου και δέξου τούτο τον ταπεινό ψίθυρο της ψυχής μου Κύριε.
Κλείσε μέσα στην στοργική σου αγκάλη τους Ανθρώπους.
Σφράγισε με αγάπη το στόμα των Θηρίων.
Προστάτεψε τις μνήμες μας από την λήθη.
Γιγάντωσε την θέληση για Αλήθεια.
Στείλε όραμα δικαιοσύνης.
Κάνε να γλυκάνει η αλμύρα που βρέχει τα χείλη μας.
Δώσε σημάδι να πορευόμαστε στον Δρόμο σου.
Εσύ
Που το αίμα έκανες βροχή
Και νότισες τις ψυχές μας για να ανθίσουν.
Εσύ
Που έχεις το άρωμα
Από όλα τα λουλουδιού της γης και ουρανού.
Εσύ Δέσποτα και Κύριε μου
Ευλόγησε μας..

Πηγή: http://logiaanemoy.blogspot.com/ 

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).