Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά να έχουμε


Έρχεται η πρωτοχρονιά, τι δώρο θέλω απ΄τον Άγιο Βασίλη

Λίγο πριν φύγει ο χρόνος αυτός, πρέπει κάποια στιγμή, να κάτσουμε όλοι μας ,μόνοι με τον εαυτό μας για λίγη ώρα και να κάνουμε μια ανασκόπηση του χρόνου που φεύγει.
Να αναλογιστούμε τις πράξεις μας, τα λόγια που είπαμε, τα λάθη που πιθανόν να κάναμε, τις επιτυχίες μας και γενικά να δούμε πως οι αποφάσεις μας και οι ενέργειες μας , επηρέασαν ή άλλαξαν την ζωή μας ή την ζωή άλλων ανθρώπων, προς το καλύτερο η το χειρότερο.
Σαν μια εξομολόγηση στον εαυτό μας.
Και αφού αφιερώσουμε κάποια ώρα σε αυτήν την διαδικασία, θα πρέπει να καταλήξουμε σε συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν να είμαστε ακόμη καλύτεροι την χρονιά που θα έρθει. Μια υπόσχεση αν θέλετε ,για μια καλύτερη πορεία. Μία επανεκκίνηση.
Αν το έκαναν όλοι οι άνθρωποι αυτό, με πόση θετική ενέργεια άραγε θα έμπαινε ο νέος χρόνος για την ανθρωπότητα; Αφήνουμε όλα τα σκουπίδια να τα πάρει μαζί του ο παλιός και ξαναγεννιόμαστε μέσα στην χάρη της αγάπης και της ελπίδας. Ο Θεός ακούει αυτούς που προσπαθούν.
Αυτό λοιπόν θα ζητήσω και εγώ να είναι το δώρο μου από τον Νέο χρόνο. Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να πράξουν την ανασκόπηση τους εφέτος. Όλοι οι άνθρωποι να αναγεννηθούν ξανά μέσα στη ελπίδα και την αγάπη.

John Fenix

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Οι ερωτήσεις σου, οι απαντήσεις μου...

Μου’ πες με απογοήτευση και πίκρα:
Γιατί πάτερ μου σε νοιάζουν τόσο τα σαρκικά κι ερωτικά μου κι όχι η μοναξιά μου;
Γιατί με ρωτάς μονάχα για τις ασωτίες μου, κι όχι για τη θλίψη μου;
Οι καταχρήσεις μου σε προβληματίζουν, μα οι απορρίψεις κι ακυρώσεις της ζωής μου, σε συγκινούν, άραγε, καθόλου;..
Η αμαρτία μου συζητιέται, μα η βασανιστική αϋπνία μου προσπερνιέται, με τη φράση: πες μου τις αμαρτίες σου τώρα!
Η ανύπαρκτη αυτοεκτίμησή μου σπάνια τονώνεται κοντά σου, ενώ οι ενοχές μου διαρκώς ενισχύονται.
Γιατί δεν με ρωτάς για το κενό μου;
Γιατί δεν σε νοιάζει αν μ’ αγαπά κανείς;
Περιεργάζεσαι τόσο συχνά το σκοτάδι μου, και σπάνια το φως μου. Πάτερ!…
-----------------------------------------------------------------------------
Εσύ, φίλε μου, είπες αυτά.
Μα εγώ σιώπησα.
Δεν είχα το θάρρος να σου πω ότι δεν ξέρω να εξομολογώ αλλιώς.
Ούτε μπορούσα να παραδεχτώ ότι αυτά που ρωτάς, μου φαίνονται πολύ ψυχολογικά, μακρινά, περίεργα και κινέζικα.
Κι ότι, αυτό που συχνά σου λέω, ότι δήθεν όλα αυτά ¨δεν είναι ορθόδοξα και πατερικά¨, είναι η ύστατη προσπάθειά μου να κρύψω πάλι πίσω απ’ τη μεγάλη πλάτη του Θεού τη δική μου φτώχεια, το δικό μου έλλειμμα, και την ανύπαρκτη αυτογνωσία μου.
Είμαι τόσο άψαχτος ο ίδιος, φίλε μου...
Αν μπορείς, συγχώρα με.

Πηγή: https://www.facebook.com/AndreasKonanos

Αγιότητα είναι...

Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. «Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει.» αγ. Πορφύριος. Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.
Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. Ενώνει τα διαιρεμένα. Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί.
Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες.
Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής. Ευαισθησία που αναγεννά την πρωπτωτική ματιά. Τότε που τα πάντα ήταν έκπληξη και θαυμασμός. Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετά το ίδιο ή επαναλήψιμο. Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα. Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής.
Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.
Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς.
Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν. Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. Αθωότητα που προασπίζεται είναι "ευγενής "ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.
Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.
Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.
Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.
Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Βηθλεέμ...

Ήλθες αργά, πολύ αργά…
Δεν έχει τόπο η καρδιά να σου χαρίσει.
Ήλθαν εδώ απ’ το πρωί ξένοι πολλοί, περαστικοί,
Κι έχει γεμίσει.
Μα, στάσου, έχω μια σπηλιά
σε μια απόμερη γωνιά εκεί πιο πέρα.
Μπορείς για λίγο να σταθείς,
Μα άλλο πια μη ν’ ενοχλείς, θα φτάσει η μέρα.
Πώς με κοιτάς; πώς να στο πω;
Δεν έχω μέρος πιο καλό, πιο βολεμένο.
Άγνωστε σήμερα στη γη
Γιορτάζω το θείο παιδί και δεν προφταίνω.
Να! Θα σ’ ανάψω εδώ φωτιά
Με λίγα φρύγανα ξερά…
Μα συ δακρύζεις…
Οι ξένοι μου με καρτερούν.
Δεν τους ακούς που τραγουδούν;
Μην μ’ εμποδίζεις.
Ξένε, παράξενα κοιτάς…
Πες μου ποιος είσαι, τι ζητάς;
Δεν σε γνωρίζω.
Μια Βηθλεέμ, μικρή, φτωχή,
Σαν τότε πούχες γεννηθεί, λες, σου θυμίζω.
Μίλησε κι άλλο αγνή φωνή,
Να φτερουγίσει μου η ψυχή
Νιώθω βαθειά μου.
Έλα πιο μέσα στην καρδιά,
Μη φεύγεις μη …
Μορφή γλυκιά
Μείνε κοντά μου.

Μ. Λαμπρινού

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Όλη μέρα κάνω βλακείες, ανοησίες, λάθη, αμαρτίες

Όλη μέρα κάνω βλακείες, ανοησίες, λάθη, αμαρτίες.
Μα έρχονται κι οι στιγμές που έχω μια συναίσθηση για όλα αυτά.
Και μια επίγνωση.
Και μετανιώνω.
Και σηκώνω τα μάτια μου ψηλά κι αρχίζω πάλι.
Γι’ αυτό είναι όμορφη η ζωή.
Διότι μου δίνει διαρκώς λευκές σελίδες, να ξαναγράψω την αλφάβητο.
Κάθε μέρα απ’ την αρχή.
Για περίπου 90 χρόνια, λευκές σελίδες, ξανά και ξανά.
Κι ο Χριστός;
Ω, Αυτός!
Φως ατέλειωτο, να λιώνει τη σκουριά μου στο θεϊκό κορμί Του.
Να σβήνει όλα τα λάθη μου με το γλυκό Του αίμα.

Από τον Σταυρό δεν κατεβαίνουμε αλλά μας κατεβάζουν...

Εγώ θα στο πω απλά και ανθρώπινα, στο δικό μου πνευματικό επίπεδο που είναι χαμηλό και γήινο, γιατί κουράστηκα από τις υψηλές αναλύσεις.
Μην περιμένεις η ζωή να σε ρωτήσει εάν και πόσο αντέχεις.
Μην περιμένεις να βρεθούνε οι τέλειες συνθήκες για να πεις θα ζήσω.
Μην περιμένεις να διαμορφωθούν οι ιδανικές καταστάσεις για να γελάσεις.
Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο πατέρα ή μάνα για να μην έχεις τραύματα.
Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο σύζυγό γιατί απλά δεν θα βρεις ποτέ.
Μην περιμένεις να κάνεις τα τέλεια παιδιά, γιατί απλά δεν υπάρχουν.
Μην περιμένεις να συναντήσεις του τέλειους φίλους, γιατί ούτε εσύ είσαι.
Μην περιμένεις να δουλέψεις στην ιδανική δουλειά γιατί απλά θα μείνεις άνεργος.
Μην περιμένεις να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να λες, "ουάου θα πάω για δουλειές....." Ξέχνα το.
Μην περιμένεις να βρείς το τέλειο σπίτι για να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα.
Μην περιμένεις να έχεις την τέλεια παρέα για να πας ένα περίπατο.
Μην περιμένεις να δοθούν όλες οι απαντήσεις για να σταματήσουν οι ερωτήσεις.
Μην περιμένεις να δεις τον Θεό ως ον που κατεβαίνει από τους ουρανούς ή ως χέρι που βγαίνει απο το υπερπέραν. Απλά δεν θα συμβεί και θα χάσεις και την ευκαιρία να τον συναντήσεις στην καθημερινότητα σου.
Μην περιμένεις να βρεις τον αναμάρτητο και τέλειο πνευματικό, γιατί απλά δεν υπάρχει. Και όπου νομίζεις ή σε έπεισαν ότι τον είδες, φεύγα μακριά είναι της φαντασίας σας.
Γενικά στην ζωή αυτή, δεν υπάρχουν τέλειες καταστάσεις, τέλειες συνθήκες, τέλεια πρόσωπα. Αυτά μετά το πέρας της εδώ παράστασης.
Οπότε συμφιλιώνομαι με την αδυναμία μου, την ατέλεια του άλλου και του κόσμου που με περιβάλει και ζω όπως μπορώ και όσο μπορώ με δοξολογία και ευχαριστία.
Δεν μπορώ πάντα; ναι, αλήθεια είναι!! Ούτε εγώ μπορώ. Κανείς δεν τα καταφέρνει πάντα και είναι καλά. Ακόμη και οι άγιοι έχουν τις κακές μέρες και περιόδους τους.
Αλλά δεν τρελαίνομαι σε αυτές τις φάσεις, δεν αυτομαστιγόνομαι, δεν χάνω την ψυχραιμία μου, ούτε βιάζομαι να φύγει το κακό που με βρήκε.
Κυρίως δεν λέω όλη μέρα γιατί και γιατί; Μαααα... και δώστου γιατί;

Απλά καλέ μου φίλε μέχρι να μάθεις το γιατί θα έχει τελειώσει η ζωή!

π. Λύβιος 

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Ο πειρασμός, ο πόνος, η λύτρωση

Ο πειρασμός έρχεται ύπουλα, κρυφά, απροειδοποίητα. Έρχεται όμως καλοντυμένος, με λευκό κουστούμι, με πρόσωπο γαλήνιο, με χέρια γεμάτα ρόδα και μια ζεστή αγκαλιά που ξέρει πολύ καλά ότι είναι το μόνο που ζητάς. Και δεν μπορείς να αντισταθείς. Το κουρασμένο σώμα σου, η πληγωμένη ψυχή σου, το ταραγμένο μυαλό σου είναι όλα τους αδύναμα, ανίκανα να αντιδράσουν. Έτσι το μόνο που σου μένει να αφήσεις τα πάντα στα χέρια Του. Τότε αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια. Το μυαλό σου σταματά να λειτουργεί και υπακούει μόνο  στη δική Του βούληση. Η ψυχή σου γίνεται ξένη κι ανυπόφορη, καθώς αδειάζει από τα γνωστά σε σένα συναισθήματά της και γίνεται απλά το μέσον με το οποίο εκείνος καταστρέφει ό,τι καλό υπάρχει γύρω σου. Τέλος το κορμί σου γίνεται μια μαριονέττα που τις κρεμάει λεπτές αντέννες και την υποχρεώνει να τον διασκεδάζει. Κι ο χρόνος περνά. Κι εσύ όλο και περισσότερο απομακρύνεσαι από τον παλιό σου εαυτό. Το μυαλό συνηθίζει στην υπακοή, η ψυχή όλο και περισσότερο αδειάζει, φτωχαίνει και σταματά να νιώθει το κόσμο γύρω της, ενώ το σώμα γίνεται πια δύσκαμπτο, αφού ακολουθεί τις ίδιες συγκεκριμένες κινήσεις που του έχει ορίσει. Κι ο χρόνος συνεχίζει να περνά κι εσύ αρχίζεις να πονάς. Έναν  πόνο που ξεκινά από την άκρη των δακτύλων σου και σιγά σιγά διαπερνά όλο σου το σώμα, φτάνει στην καρδιά σου και πληγώνει την ψυχή σου, καταλήγει στο κεφάλι σου και σου ματώνει το μυαλό. Και εκείνη τη στιγμή που νιώθεις ότι η ζωή σου τελειώνει, ότι ο θάνατος είναι η σωτηρία σου, ότι ο Θεός σου σε έχει εγκαταλείψει, εμφανίζεται Εκείνος χωρίς να σου μιλάει. Κρατά στο χέρι του ένα μαντήλι και σιγά σιγά αρχίζει και σου σκουπίζει τις πληγές του μυαλού σου, της ψυχής σου και του σώματός σου. Ούτε εσύ του λες τίποτα. Δεν μπορείς να του πεις τίποτα. Απλά αφήνεις τα μάτια σου να γεμίσουν δάκρυα χαράς και γαλήνης. Άλλωστε τι λόγια μπορούν να εκφράσουν εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή της λύτρωσης, τη στιγμή της πιο όμορφης συνάντησης;

Βασίλης Παπαδημητρόπουλος

Τι είναι για εσένα τα Χριστούγεννα;

Μια ζεστή κουβέρτα.
Φωτάκια να αναβοσβήνουν.
Το σπίτι να μυρίζει μέλι. Και κανέλα.
Χαρούμενα παιδάκια με κόκκινες μύτες.
Τρίγωνα κάλαντα μες στη γειτονιά.
Σκούφοι και κασκόλ απαλά.
Γιορτινά τραγούδια.
Στο ριπήτ.
Η Μελωδία της Ευτυχίας.
Ζεστή σοκολάτα και μπισκότα με γάλα.
Πολύχρωμες συσκευασίες να κλείνουν μέσα δώρα για αυτούς που αγαπώ.
Η κουζίνα γεμάτη βιτάμ, ζάχαρη και αλεύρι και τα μανίκια ανασηκωμένα, εσύ ανασκουμπωμένη να φτιάχνεις γλυκά με μεράκι.
Εκείνος να φέρνει ξύλα για το τζάκι.
Να ανάβει τη φωτιά και να παίζετε επιτραπέζια στο χαλί.
Ένα τρυφερό χαμόγελο.
Παιχνιδιάρικες ματιές.
Πασπαλισμένες με χρυσόσκονη ευχές.
Πράξεις που νικούν τη μοναξιά, διώχνουν το εγώ και αγκαλιάζουν.
Τον διπλανό, τον ξένο, τον γνωστό, τον φίλο και τον δικό σου άνθρωπο.
Εσύ να δίνεις λίγο από τον χρόνο σου, περισσότερη από την καλή σου διάθεση για να σκορπίσεις το μήνυμα των Χριστουγέννων.
Θυμάσαι;
Αυτό της αγάπης, του μοιράσματος, της αλληλεγγύης.
Ελπίδα.
Δώσιμο.
Νοιάσου για τον άλλον.
Οπότε, εγώ, θα σ’ αφήσω μ’ αυτή την ευχή:
Το 2015 να είσαι το χαμόγελο κάποιου κάθε μέρα που περνά.
Να είσαι ο λόγος που κάποιος κάθε μέρα θα γίνεται χαρούμενος.
Καλές γιορτές να έχουμε!

Πηγή: http://sforsummer.wordpress.com/

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Ο Χριστός για όλους τους Χριστιανούς είναι το άλφα και το ωμέγα, η αρχὴ και το τέλος, ο σωτήρας τους, η ελπίδα τους, η ευτυχία τους

Το στοιχείο που αναγνωρίζει τους πιστούς και τους ενώνει δεν είναι η κοινή εθνικότητα και καταγωγή, ούτε αν είναι δούλοι ή ελεύθεροι, άνδρες ή γυναίκες, αλλὰ το ότι όλοι αποτελούν μέλη του τιμίου σώματος του Χριστού, δηλαδὴ το ότι είναι Χριστιανοί. Ο Χριστός είναι ο ίδιος για όλους τους ανθρώπους, όπου γης κι αν κατοικούν, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, σ’ όποια κοινωνικὴ διαβάθμιση κι αν ανήκουν. Ο Χριστὸς τους ενώνει όλους με την κοινὴ πίστη. Συγκλονιστικὲς οι ειδήσεις του αποστόλου Παύλου. Όταν ατενίζουμε προς μια δόξα αιώνια και μια θέση δίπλα στο θρόνο του Χριστού, είναι φυσικό οι καρδιές μας να μαγνητίζονται από τον κόσμο εκείνο και να μας ενθαρρύνουν να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να ζούμε για την ώρα εκείνη. Αλήθεια, τι είναι εδώ στον κόσμο αυτόν τόσο ελκυστικό και γοητευτικό και λαμπρό και χαροποιό και μόνιμο και προσιτό; Τίποτε. Κι όμως πόσοι έχουν ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τους για τη σωστή επιλογή; Πόσοι έχουν ξυπνήσει απὸ το λήθαργο της αμαρτίας και αγρυπνούν για την εξασφάλιση των προϋποθέσεων; Για να εξασφαλίσει ο Χριστιανός την ποθητή θέωση, το όραμα του κάθε Χριστιανού, αυτό επιτυγχάνεται με τη χάρη του Χριστού, μέσα από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Χριστούγεννα ευτυχισμένα δεν γίνονται χωρίς εσένα

Ο καθένας μπορεί να απευθύνει το συγκεκριμένο λόγο σε οποιοδήποτε πρόσωπο! Φίλο, σύζυγο, αδερφό, γονέα συγγενή… Κανείς όμως, δεν θα τον απευθύνει στο πρόσωπο που θα έπρεπε να το πούμε...
Στο πρόσωπο που η συγκεκριμένη πρόταση εκφράζει ακριβώς το νόημά της και βρίσκει πλήρη ανταπόκριση στην έννοια της...
Στο πρόσωπο που χωρίς αυτό, πραγματική ευτυχία δεν πρόκειται να γνωρίσουμε...
Στο πρόσωπο που αν μη τι άλλο, η συγκεκριμένη μέρα του ανήκει καθώς μιλάμε για τη Γέννησή Του! Το πρόσωπο αυτό δεν είναι άλλο από τον Ιησού Χριστό μας!
Δεν μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι αν δεν έχουμε στην καρδιά μας τον Χριστό! Μπορεί να γευόμαστε προσωρινές στιγμές ευτυχίας, που τη μια στιγμή υπάρχουν και την άλλη γίνονται παρελθόν... Γίνονται, στην καλύτερη περίπτωση, ανάμνηση! Η ευτυχία, όμως, που προσφέρει ο Κύριός μας σε όσους πιστεύουν σε Αυτόν κι ενεργούν σύμφωνα με το θέλημα Του, είναι αιώνια!
Όλοι μας, έχουμε συνδέσει την ευτυχία με επίγεια πράγματα και καταστάσεις! Ακούς παντρεμένα ζευγάρια που χώρισαν επειδή δεν ήταν ευτυχισμένα, φίλους που «χάθηκαν» επειδή δεν περνούσαν καλά, οικογένειες που διαλύθηκαν γιατί δεν υπήρχε αγάπη στα μέλη της!
Ο λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά είναι γιατί στις ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχει πια ο Χριστός! Για να ευτυχίσεις με κάποιον άλλον, πρέπει να βλέπεις τον Θεό μέσα σε αυτόν! Τότε τα αισθήματα είναι γνήσια και η ευτυχία στερεή και πραγματική!

Πηγή: http://paparokades.blogspot.gr/

Το άστρο της Βηθλεέμ

Και πάλι Χριστούγεννα! Το άστρο της Βηθλεέμ ξεπροβάλλει μέσα απο το ζοφώδη και ομιχλώδη ορίζοντα της σημερινής πραγματικότητος, της οικονομικής υφέσεως και κρίσεως, της πολιτικής αστάθειας, της ανεργίας και της πτωχεύσεως, των συρράξεων και των πολέμων. Ανατέλλει για να μας γεμίσει χαρά. Με τη χαρά των Μάγων, αυτή που αισθάνθηκαν οι σοφοί της Περσίας που χρόνια καρτερούσαν να το δούν, να ανατείλει. Είχαν διαβάσει στα βιβλία τους και το πρόσμεναν από χρόνια. Γι’ αυτό και η χαρά τους ήταν ανείπωτη. Πως προσμένουμε όλοι μας τον ερχομό ενός αγαπημένου μας προσώπου; Πως προσμένουμε τη γέννηση ενός παιδιού μας; Πως προσμένουμε τις μεγάλες γιορτές μας; Η αγωνία της προσμονής αυξάνει τη χαρά μας, γι’ αυτό και τις μεγάλες στιγμές της ζωής μας νιώθουμε ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση.
Τι πρόσμεναν οι Μάγοι; Μα, την έλευση του Μεσσία, που θα συνοδευόταν από ένα φωτεινό αστέρι διαφορετικό από τα άλλα αστέρια του ουρανίου στερεώματος. Ένα θεικό αστέρι που θα τους οδηγούσε στον τόπο της γεννήσεως του Θείου Βρέφους, αυτού του άγνωστου, για το οποίο προφήτευαν οι γραφές. Γι’ αυτό και χαίρονταν και πανηγύριζαν μόλις το αντίκρισαν. «Ιδόντες τον αστέρα εχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα» (Ματθ. β΄ 10). Πως να μη χαρούν; Πως οι καρδιές τους να μη γεμίσουν από θεικό ενθουσιασμό και υπερκόσμια χαρά; Το αστέρι αυτό επιβεβαίωνε τις γραφές και τους έδειχνε ότι η πορεία των συλλογισμών τους βρισκόταν στη σωστή κατεύθυνση. Ότι οι κόποι τους, αλλά και η οδοιπορία που είχαν ξεκινήσει δεν θα ήταν χωρίς αίσιο τέλος. Ήταν όχι μόνο σοφοί, αλλά και πιστοί στην έλευση του ουράνιου Βασιλιά, στον οποίο θα τους οδηγούσε αυτό το αστέρι. Έτσι, το ακολούθησαν με επιτυχία. «Καί ιδού ο αστήρ ον είδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς, έως ελθών έστη επάνω ου ην το παιδίον» (Ματθ. β΄ 9).
Η χαρά των Μάγων είναι και χαρά δική μας. Όλων των πιστών που βαδίζουμε το δρόμο προς τη Βηθλεέμ των ουρανών. Ο Χριστός άφησε τους ουρανούς και ήλθε στη γήινη Βηθλεέμ, για να μας ανεβάσει όλους στην ουράνια. Εκεί που Αυτός βρίσκεται όχι ως φτωχό βρέφος, αλλά ως Θεός Παντοδύναμος. Αυτός μας έχει στείλει το αστέρι της εντολής της αγάπης και του ασφαλούς μας ταξιδίου μέσα από αυτή στη πάμφωτη Βηθλεέμ της αιωνιότητας. Μας φωτίζει το αστέρι Του το σκοτεινό μονοπάτι της ζωής και, αλλοίμονο σε εμάς, όταν δεν το ξεχωρίσουμε και παραμένουμε περπατώντας στο σκοτάδι. Δεν θα φθάσουμε ποτέ να τον προσκυνήσουμε στη φάτνη των ουρανών. Δεν θα χαρούμε τη μεγάλη χαρά των Μάγων, που θα γίνει και δική μας χαρά, όταν δεχθούμε το θεικό αστέρι οδηγό στη ζωή μας, πυξίδα στην απλανή εκπλήρωση του φυσικού μας προορισμού, του προορισμού μας «συν Χριστώ είναι» (Φιλιπ. α΄ 23), της ατελεύτητης συνυπάρξεώς μας με το Χριστό μας, το εφετό των καρδιών μας.
Οι Μάγοι χάρηκαν, γιατί το αστέρι σφράγιζε την επιτυχή τους πορεία. Ας χαιρόμαστε και εμείς αυτή τη μεγάλη χαρά. Ας χαιρόμαστε, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί με σαφή προσανατολισμό προς την Άνω Βηθλεέμ. Ας χαιρόμαστε, γιατί είμαστε γνώστες των σκοτεινών σχεδίων των δυνάμεων του σκότους, γνώστες της πανουργίας του αντιχρίστου, του οποίου «τα νοήματα ουκ αγνοούμεν» (Β΄ Κορ. β΄ 11). Αυτή η γνώση δεν θα μας αποτρέψει από την πορεία μας προς τον όλεθρο. Ας χαιρόμαστε, γιατί το αστέρι των Μάγων θα μας οδηγήσει στο Λυτρωτή μας, όταν κάνουμε φάτνη την καρδιά μας με μετάνοια, εξομολόγηση, ώστε με τη θεία κοινωνία να δεχθούμε το βρέφος Ιησού, το οποίο ζητάει να αναπαυθεί στις αγνές, τις καθαρές καρδιές μας. Ας χαιρόμαστε, γιατί στην ευλογημένη πατρίδα μας, το νέο Ισραήλ, υπάρχουν πιστοί που υπέρ πάντας αγαπούν το Θείο Βρέφος, άνθρωποι κάθε ηλικίας και επιπέδου, απλοί οικογενειάρχες, αξιωματούχοι του πνεύματος και της πολιτείας που έχουν αναγεννηθεί με την αγάπη του Χριστού μας και ως τρόπαιο την περιφέρουν στην δύσμοιρη κοινωνία μας.
Έφθασαν και τα φετεινά Χριστούγεννα! Ημέρα χαράς, ημέρα αγάπης! Όμως ο Χριστός μας γεννάται καθημερινά στις καρδιές μας και η αγάπη δεν συμβολίζει μόνο αυτή την εύσημη ημέρα. Η αγάπη αποτελεί και πρέπει να αποτελεί για τους Χριστιανούς καθημερινό μας βίωμα. Αυτή θα μας γεμίσει με χαρά. Με τη χαρά της προσφοράς που είναι χαρά προσφοράς στο νεογέννητο Χριστό. Αμυδρή η χαρά που σκορπίζουν τα φανταχτερά στολίδια των ημερών, οι χριστουγεννιάτικες μελωδίες και τα δώρα, χαρά που εξανεμίζεται με την πάροδο των εορτών. Μετά από αυτές παραμένουν τα σκοταδιασμένα πρόσωπα και τα χλωμά τοπία.
Ανείπωτη η εσωτερική χαρά που δίνει η κενωτική αγάπη στις ανάγκες των άλλων, μικρών και μεγάλων, όλων εκείνων που, όπως και εμείς, περιμένουν να υποδεχθούν τη γέννηση του Χριστού μας, αυτή που με το άστρο της φωτίζει τις καρδιές μας με ελπίδα, με θαλπωρή, με ζεστασιά, αυτή τη ζεστασιά των χνώτων των ζώων του ταπεινού σπηλαίου της Βηθλεέμ. Η κοινωνία μας χρειάζεται καθημερινά Χριστούγεννα και το αστέρι της αγάπης δεν πρέπει να αφήσουμε να δύσει την επόμενη ημέρα της εορτής.
Τα φετεινά Χριστούγεννα, όμως, δεν είναι ίδια με αυτά των περασμένων χρόνων. Η οικονομική κρίση και η γενικότερη ανασφάλεια για το μέλλον με πρώτιστη την ανεργία, ιδίως των νέων μας, έρχεται να επισκιάσει τη χαρά των εορτών. Δεν αφήνει το αστέρι της χαράς να καταυγάσει τις καρδιές μας. Όμως ο Χριστός μας «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ΄ 8). Το αστέρι της Βηθλεέμ δεν δύει ποτέ θυμίζοντάς μας ότι ο Χριστός είναι το μοναδικό φως, «ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωινός» (Αποκ. κβ΄ 16). Η «αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α΄ Κορ.ιγ΄ 8) και φωτίζει την πορεία μας προς τη Βηθλεέμ του ουρανού, τη Βηθλεέμ της χαράς και της ατελεύτητης αγαλλιάσεως.
Έφθασαν και τα φετεινά Χριστούγεννα! Ημέρα χαράς, ημέρα αγάπης! Όμως ο Χριστός μας γεννάται καθημερινά στις καρδιές μας και η αγάπη δεν συμβολίζει μόνο αυτή την εύσημη ημέρα. Η αγάπη αποτελεί και πρέπει να αποτελεί για τους Χριστιανούς καθημερινό μας βίωμα. Αυτή θα μας γεμίσει με χαρά. Με τη χαρά της προσφοράς που είναι χαρά προσφοράς στο νεογέννητο Χριστό. Αμυδρή η χαρά που σκορπίζουν τα φανταχτερά στολίδια των ημερών, οι χριστουγεννιάτικες μελωδίες και τα δώρα, χαρά που εξανεμίζεται με την πάροδο των εορτών. Μετά από αυτές παραμένουν τα σκοταδιασμένα πρόσωπα και τα χλωμά τοπία.

Χαράλαμπος Μπούσιας - Δρ., Υμνογράφος

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επὶ γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία

Έρχεσαι ξανά στη γη μας...
Κι εμείς το ξέρουμε;
Το νιώθουμε;
Το ζούμε;
Έρχεσαι ξανά...
Σε μια εποχή που οι άνθρωποι βρισκόμαστε μες στον λαβύρινθο που φτιάξαμε με λογής λογής υλικά.
Πως να καταλάβουμε τον Ερχομό Σου;
Μέσα στην καλοπέ­ραση, τη φιλαυτία, τον εγωισμό, την αδιαφορία για τον αδελφό, την άνεση, την ευδαιμονία μέσα στην οποία εγκλωβιστήκαμε τό­σα χρόνια, και τώρα χυθήκαμε κι απεγνωσμένα ψάχνουμε τον μίτο πού θα μας βγάλει από την κρίση-λαβύρινθο.
Έρχεσαι και πάλι στη γη... θα καταλάβουμε επιτέλους ότι τα λαμπιόνια των μπαλ­κονιών μας ήταν ψευδαίσθη­ση φωτός; Ότι φωτίσαμε τους δρόμους, για να σκεπάσουμε τη σκοτεινιά εντός μας; Άφρονες, τόσα χρόνια, είπαμε στην καρδιά μας:
"Δεν υπάρχει Θεός".
Και τώρα;
Επιστρέφουμε;
Αποκηρύσσουμε την αφροσύνη;
Ημάρτομεν, Κύριε, ουδέν συνετηρήσαμεν...
Κάνε τ' αστέρι της Νύκταs εκείνης στη Βηθλεέμ να φωτίσει πραγματικά το έρεβος της ύπαρξής μας, να βρούμε το δρόμο του γυρισμού.
Το καντηλάκι του σπιτιού μας φτάνει να φωτίσει τό σκοτάδι του νου, την απελπισία της καρδιάς μας. Αρκεί να λυγίσουν τα γόνατα κι ο στεναγμός εκ βαθέων να συνοδευτεί με το λυτρωτικό:
"Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επὶ γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία".

Σταύρου Χατζηαντωνίου-Διαλούπη 

Ένα διαμάντι που λαμπυρίζει στη Μεσόγειο...

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με...

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού!
Το όνομα Σου προσκυνούν άγγελοι και άνθρωποι.
Το όνομα Σου τρέμουν οι δυνάμεις του Άδου.
Το όνομα Σου είναι έμπιστο όπλο προς εκδίωξη των εχθρών.
Το όνομα Σου καταφλέγει αμαρτίες και πάθη.
Το όνομα Σου παρέχει δύναμη στους αγώνες, επανασυγκροτεί τον διασκορπισμένο νου στην ακεραιότητα του και τον πλουτίζει με αρετές προς εκπλήρωση των εντολών Σου.
Το όνομα Σου επιτελεί θαύματα και μας ενώνει μαζί Σου, χαρίζει ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω και στην αιώνια ζωή τη Βασιλεία των Ουρανών.
Χάριν αυτού εγώ, ο ανάξιος δούλος Σου, σε ικετεύω: αποδίωξε από εμάς την πνευματική άγνοια, φώτισε με την επίγνωση της θεϊκής Αληθείας και δίδαξε μας απλανώς εν ταπεινώσει, μετά προσοχής, με αίσθημα μετανοίας και συντριβής με τα χείλη, τον νου και την καρδιά κατά τη μοναχική υπόσχεση να κάνουμε αδιαλείπτως την προσευχή αυτή.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό/ή».
Διότι Συ είπες, Κύριε, με τα Άχραντα χείλη Σου: «ότι αν αιτήσητε εν τω ονόματι μου, τούτο ποιήσω».
Ούτως, πρεσβείαις της Μητρός Σου (απαριθμούμε όσους αγίους επιθυμούμε) και όλων των οσίων Πατέρων μας εν τω ονόματι Σου ζητώ την ευχή του Παναγίου και Παντοδυνάμου Ονόματος Σου: επάκουσόν μου, Συ, που υποσχέθηκες να ακούς όλους, όσους σε επικαλούνται εν αληθεία. Διότι είναι δικό Σου το να ελεείς και να σώζεις και να χαρίζεις την ευχή στον ευχόμενο προς δική Σου δόξα, συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι.
Αμήν.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Η αξία της προσευχής

Ψάχνοντας βρήκα ένα ωφέλιμο κείμενο του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη και το θεώρησα ως καταλληλότερο για να αρχίσει αυτή η ιστοσελίδα. Καλή ανάγνωση!
Ο Απόστολος Παύλος μας δίνει συμβουλές μεγάλης σημασίας στη Αποστολική Περικοπή αυτής της Κυριακής (Ρωμαίους 12, 6-14). Με λίγες φράσεις διατυπώνει με σαφήνεια τα καθήκοντά μας απέναντι στο Σωτήρα μας Χριστό. Ιδιαίτερη σημασία και σοβαρότητα δίνει στό θέμα της προσευχής.

1. Τι είναι η Προσευχή;
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός έδωσε έναν υπέροχο ορισμό: «Η Προσευχή είναι η ανύψωσις του πνεύματος προς τον Θεόν».
Εμείς οι άνθρωποι, που είμεθα τόσο μικροί, αποσύρουμε γιά λίγη ώρα την σκέψη μας, με την προσευχή, από τη γη και την αφήνουμε να ανεβεί ψηλά και να συναντήσει τον πλάστη του ανθρώπου και όλης της δημιουργίας.
Πλησιάζουμε το Θρόνο Του και συνομιλούμε μαζί Του, σε μιά ατμόσφαιρα φιλίας και αγάπης. Του λέμε τις χαρές μας και τις λύπες μας και Του αναθέτουμε τις αγωνίες και τους πόνους της καρδιάς μας. Εκείνος τα ακούει σαν καλός πατέρας και ειλικρινής φίλος.

2. Είναι αναγκαία η προσευχή;
Όλοι οι λαοί αναγνωρίζουν την ανάγκη της προσευχής, διότι είναι έμφυτο στον άνθρωπο να πιστεύει στο Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος μας έδωσε το παράδειγμα. Παντού και πάντοτε προσηύχετο προς τον Ουράνιο Πατέρα Του και μέχρι την τελευταία του στιγμή, από τον σταυρό Του, προσηύχετο γιά τους σταυρωτάς Του.
Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από την προσευχή μας. Ούτε οι δοξολογίες μας Του προσθέτουν δόξαν και λάμψιν. Εμείς, επειδή μόνοι μας δεν μπορούμε να επιτύχουμε σε τίποτε, έχουμε την ανάγκη του Θεού.
Η προσευχή είναι η ζωή της ψυχής μας. Όποιος δεν προσεύχεται είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό, σαν το σπίτι χωρίς θεμέλια, σαν το πουλί χωρίς φτερά!...
Τί θα λέγαμε για ένα γλύπτη που θέλει να φτιάξει ένα άγαλμα χωρίς τη σμίλη; ή για ένα στρατιώτη που θέλει να πολεμήσει χωρίς όπλο; Έτσι και ο Χριστιανός δεν μπορεί να κερδίσει τον παράδεισο χωρίς την προσευχή.
Γι’ αυτό πρέπει να δουλεύουμε και να προσευχόμεθα, να σκεπτόμεθα και να προσευχόμεθα, να αγρυπνούμε και να προσευχόμεθα, να υποφέρουμε και να προσευχόμεθα, να ευτυχούμε και να προσευχόμεθα.

3. Μερικοί όροι:
Ο Δαυϊδ επιθυμούσε «η προσευχή του να ανεβαίνει σαν θυμίαμα στο θρόνο του Θεού».
Για να είναι όμως τέτοια η πρεσευχή μας χρειάζεται:
α) Προσοχή και ευλάβεια. Προσευχή χωρίς προσοχή και ευλάβεια, είναι σαν να στέλωμεν ένα γράμμα χωρίς διεύθυνση.
β) Πίστις και εμπιστοσύνη. Προσευχή χωρίς πίστη και εμπιστοσύνη είναι σαν να γράφαμε ένα γράμμα και να το αφήναμε επάνω στο γραφείο λέγοντας: «Δεν θα μου απαντήσουν, ποιος ο λόγος να το στείλω»;
Ο Χριστιανός πρέπει να επιμένει στην προσευχή και να πιστεύει ότι ο Θεός θα κάμει το καλύτερο. Μπορεί κάποτε αυτό που ζητούμε να μην είναι προς το συμφέρον μας. Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από εμάς.
Δεν πρέπει ποτέ να μεμψιμερούμε κατά του Θεού αν, από αγάπη, μας αρνηθεί κάτι που ζητήσαμε.
Άλλοτε πάλι αργεί να μας το δώσει, για να δοκιμάσει την πίστη μας. Δεν πρέπει όμως ποτέ να χάνωμε την πίστη μας.

4. Αποτελέσματα της προσευχής:
Στην Παλαιά και στη Καινή διαθήκη, είναι άπειρα τα παραδείγματα που φανερώνουν ότι:
α)   Η προσευχή είναι όπλο ανίκητο.
β)  Η προσευχή δίνει ευλογία στη δουλειά και κάνει τους κόπους μας να καρποφορούν.
γ) Η προσευχή δημιουργεί ατμόσφαιρα γαλήνης, όπως λέει και ο ποιητής:
Ας έλθει η βροχή και το χαλάζι,
κι άς σπάσουν οι ουρανοί μ’ ορμή στη γη
Εσένα έχω πατέρα, τί με νοιάζει;
δ) Η προσευχή ενώνει τα μέλη της οικογενείας και τα συνδέει με ιερούς δεσμούς αγάπης.
«Ένα παιδί πνίγεται», ακούστηκε μια φωνή σ’ ένα χωριό, που βρισκόταν κοντά σ΄ένα ορμητικό ποτάμι.
Πράγματι, έτρεξαν όλοι και είδαν ένα παιδί που επάλευε για να σωθεί.
Αμέσως έφεραν ένα σχοινί και ο καλύτερος κολυμβυτής του χωριού το εζώστηκε στη μέση του και, αφού έδωσε την άλλη άκρη στους συγχωριανούς του, ερρίχτηκε στα νερά του ποταμού.
«Τραβήξτε το σχοινί» εφώναξε σε λίγο, μόλις άρπαξε το παιδί. Οι χωρικοί κοιτάχτηκαν με αγωνία. Κανείς δεν είχε φροντίσει να κρατήσει την άλλη άκρη του σχοινιού. Το δυνατό ρεύμα παρέσυρε τους δύο άμοιρους ανθρώπους και επνίγηκαν!

Πηγή: https://www.askitikon.eu

H αγάπη, η ταπείνωση και η υπακοή

"Η Εκκλησία σαν σύνολο, και ο κάθε χριστιανός καλείται να βιώνει την πορεία προς την αγιότητα, όπως την δέχεται και την βιώνει η Εκκλησία, καλείται να μετέχει στην αγιότητα του Θεού και της Εκκλησίας Του.
Κύρια στοιχεία αγιότητας για τον κάθε πιστό είναι: η αγάπη, η ταπείνωση και η υπακοή. Η αγάπη μέσα στην Εκκλησία δεν είναι μια φίλαυτη ενέργεια, που γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, αλλά μια αγάπη λυτρωτική, είναι θυσία, για τον άλλον. Και το πιο κύριο στοιχείο της αγιότητος είναι η υπακοή της πίστης (Ρωμ. 1,5), η υπακοή της αληθείας (Α’ Πέτρ. 1,23) και απλά η ακοή (Ρωμ. 10,17).
Στην Έξοδο (κεφ. 15,25-26) ο Κύριος μας το ξεκαθάρισε, τι απαιτεί από εμάς, με λόγια σταράτα: «Εάν ακοή ακούσεις της φωνής Κυρίου του Θεού σου, και τα αρεστά αυτώ ποίησης, και ενωτίση ταις εντολαίς αυτού, και φυλάξεις πάντα τα δικαιώματα αυτού», τότε θα γίνεις και θα είσαι μέλος άγιο της αγίας Εκκλησίας Του".

Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου

Ελάτε όλοι, με πίστη ας προεορτάσουμε τα Γενέθλια του Χριστού

Ο προεόρτιος εορτασμός της Γεννήσεως του Κυρίου ξεκινά για τα καλά πέντε μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Οι ακολουθίες κάθε μιας από αυτές τις ημέρες καλούν τους πιστούς να προετοιμαστούν για την εορτή και να προετοιμάσουν την πανήγυρή της.
«Ας προσαρτήσουμε λαοί τα Γενέθλια του Χριστού και αφού υψώσουμε το νου ας πάμε με τη διάνοια στη Βηθλεέμ και ας δούμε με τους λογισμούς της ψυχής την Παρθένο που σπεύδει να γεννήσει στο Σπήλαιο τον Κύριο των όλων και Θεό μας· του οποίου βλέποντας ο Ιωσήφ το μέγεθος των θαυμάτων νόμιζε πως θεωρούσε άνθρωπο να σπαργανώνεται ως βρέφος· εννοούσε όμως από τα φαινόμενα πως είναι Θεός αληθινός, που παρέχει στις ψυχές μας το μέγα έλεος».
«Ας προεορτάσουμε λαοί τα Γενέθλια του Χριστού και αφού υψώσουμε το νου ας πάμε με τη διάνοια στη Βηθλεέμ και ας δούμε το μέγα μυστήριο που στο σπήλαιο συντελείται. Διότι άνοιξε η Εδέμ αφού ο Θεός προβάλλει από Παρθένο Αγνή, παραμένοντας ο ίδιος τέλειος και στη θεότητα και στην ανθρωπότητά Του. Ας κραυγάσουμε λοιπόν· Άγιος ο Θεός, ο Πατέρας που αρχή δεν έχει, Άγιος Ισχυρός, ο Υιός που σαρκώθηκε· Άγιος Αθάνατος, το Πνεύμα που την παρηγοριά προσφέρει. Τριάδα Αγία, δόξα σε Σένα».
«Προεορτάσωμεν πιστοί! Αναχθώμεν τη διάνοια! Επάραντες τον νουν!». Αυτά δεν είναι απλά επιφωνήματα ενθουσιαστικής ευλάβειας και συναισθηματικής αφοσιώσεως για τους λίγους παράξενους ανθρώπους που αρέσκονται σε τέτοιου είδους πράγματα. Είναι προτροπές και εντολές που είναι ουσιαστικές για την πνευματική ζωή όλων των ανθρώπων που πρέπει να τις προσέχουν και να υπακούουν σαν να εξαρτιόταν η ζωή τους από αυτές. Γιατί στ' αλήθεια εξαρτάται.
Δημιουργηθήκαμε για να δοξάζουμε τις δωρεές του Θεού και τον ίδιο το Θεό. Αυτός είναι ο λόγος της υπάρξεώς μας. Είναι η ουσία της ζωής μας. Κάθε ανθρώπινη αμαρτία, συμπεριλαμβανομένου και του «προπατορικού αμαρτήματος», του Αδάμ και της Εύας, είναι η αποτυχία να εορτάσουμε πρεπόντως αυτό που ο Θεός είναι και κάνει, για χάρη εκείνων που έχουν πλασθεί κατ' εικόνα και ομοίωσή Του.
Ο αμαρτωλός εορτασμός, ο οποίος σε τελευταία ανάλυση δεν είναι καθόλου εορτασμός αλλά απλά αμαρτία, είναι εκείνος που αποκλείει το Θεό και επιχειρεί να ευχαριστηθεί με κάτι άλλο παρά με Αυτόν και με την παρουσία και τη δράση Του στον κόσμο. Με άλλα λόγια, είναι ο εορτασμός των δώρων του Θεού χωρίς αναφορά στο δωρεοδότη Θεό. Και το αναπόφευκτο αποτέλεσμά του, απαραίτητα και οργανικά, είναι το ανικανοποίητο, η θλίψη, η μελαγχολία και τελικά ο ίδιος ο θάνατος.
Η περίοδος των Χριστουγέννων είναι μια περίοδος εορτασμού, καιρός χαράς και ευφροσύνης. Όμως πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και πολλών που θεωρούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς, είναι στερημένοι από το χαρούμενο πνεύμα του εορτασμοί. Βρίσκουν αυτή την περίοδο εκνευριστική και ονειρική, απογοητευτική και καταπιεστική, και παραδέχονται ακόμα, μερικές φορές, ότι είναι ευχαριστημένοι όταν τελειώνει! Ο προφανής λόγος γι' αυτό είναι το ότι εορτάζουν λανθασμένα. Μερικοί άνθρωποι δεν υμνούν καθόλου το Θεό και τις δωρεές Του, συμπεριλαμβανομένης της δωρεάς του Ιησού Χριστού. Υμνούν τις σαρκικές ηδονές και λαγνείες.
Μπορεί να είναι πολύ αστείοι, όμως η αυθεντική χαρά τους ξεφεύγει. Φτάνουν στο τέλος της «θερινής περιόδου» εντελώς ξεροψημένοι, ενώ λαχταρούν ακόμα περισσότερο, γιατί αυτό που ήδη έχουν, οτιδήποτε κι αν είναι, δεν είναι σίγουρα αρκετό, και, εν πάση περιπτώσει, τώρα τελείωσε και πέρασε.
Άλλοι έρχονται στην εορταστική περίοδο με τη σταθερή πρόθεση να εορτάσουν το δώρο του Θεού, το Σωτήρα. Είναι υπερσοβαροί. Σφίγγουν τις γροθιές και τα δόντια τους, αποφασισμένοι να το «παίξουν» «θρησκευόμενοι» και «πνευματικοί». Αλλά όταν τελειώσει η περίοδος απομένουν άδειοι και νεκροί γιατί ξόδεψαν τις δυνάμεις τους κοιτώντας τους άλλους, καταδικάζοντας την ανόητη συμπεριφορά τους, γενόμενοι έτσι δυστυχισμένοι εξαιτίας αυτού. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που αντί να γεμίσουν από τις ανθρώπινες χαρές της περιόδου με τη θεία χάρη του Κυρίου, καταστρέφουν τον άγιο χρόνο για τους ίδιους, τις οικογένειες και τους φίλους τους, καταρώμενοι την «εκκοσμίκευση» και την «εμπορευματοποίηση» που μολύνουν την εορτή, αντί να ευλογούν το Θεό και να απολαμβάνουν την πανήγυρη γι' αυτό που πραγματικά είναι. Ενώ επιπλήττουν τους φίλους τους γιατί δεν «κράτησαν το Χριστό στα Χριστούγεννα», τον έχουν στην πραγματικότητα αποκλείσει από το δικό τους εορτασμό με τη φαρισαϊκή αυτοδικαίωσή τους και την καταδίκη των αδελφών τους για τους οποίους ήλθε και πέθανε ο Χριστός, είτε το γνωρίζουν είτε όχι.
Εορτάσωμεν πιστοί! Όμως ας εορτάσουμε ορθά. Ας πάμε στη Βηθλεέμ και όχι στα σπίτια των άλλων. Ας ανυψώσουμε το νου μας προς τον Κύριο και όχι να τον αφήσουμε να περιπλανάται στη ζωή του πλησίον μας. Ας συγκεντρωθούμε στο Θεό και ας αγαλλιάσουμε μέσα στο έλεος και στην αγάπη Του για τον κόσμο, ακόμα και τον «εκκοσμικευμένο» και «εμπορευματοποιημένο» κόσμο όπου βασιλεύει ο διάβολος. Ας μην καταστρέψουμε την εορτή για μας και τους αγαπημένους μας, εξαιτίας του τι οι άλλοι κάνουν ή δεν κάνουν. Ας αγωνιστούμε να κρατήσουμε το «Χριστό στα Χριστούγεννα» πρώτα απ' όλα για τους εαυτούς μας, κρατώντας το Χριστό μέσα μας και τους εαυτούς μας στο Χριστό. Τότε τα Χριστούγεννα θα είναι η θεόσδοτη γιορτή που πράγματι είναι, η γιορτή της ελεύσεως του Θεού στο πρόσωπο του Υιού Του. Μόνο με αυτόν τον τρόπο ο εορτασμός μας θα είναι ευάρεστος στον Κύριο, πλήρης για μας και εμπνευσμένος για τους άλλους. Γιατί θα αποτελεί τότε μια ζωντανή μαρτυρία εκείνου που στ' αλήθεια είναι μια γιορτή όταν είναι αυτό που ο Θεός την προόρισε να είναι.
Ο κόσμος σήμερα χρειάζεται επειγόντως θείο εορτασμό. Και αυτό κάνουν πολλοί Χριστιανοί και Χριστιανικές Εκκλησίες. Γιατί, ενώ μερικοί διασκεδάζουν και κάποιοι άλλοι τους καταδικάζουν γιατί κάνουν έτσι, ούτε οι μεν ούτε οι δε είναι πραγματικά ευχαριστημένοι και ειρηνευμένοι. Γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος χωρίς την παρουσία του ελεήμονος Θεού που αγαπά τα πλάσματά Του και έρχεται να θεραπεύσει και να συγχωρήσει την ανοησία και την αμαρτία τους. Και κανένας εορτασμός δεν είναι αληθινά ικανοποιητικός χωρίς τη σπλαχνική παρουσία της αγάπης του Θεού.
«Ελάτε όλοι, με πίστη ας προεορτάσουμε τα Γενέθλια του Χριστού και νοερά τον ύμνο προβάλλοντάς τον ως αστέρι, ας κραυγάσουμε μαζί με τους μάγους και τους ποιμένες δοξολογίες. Ήλθε η σωτηρία των θνητών, από κοιλιά παρθενική, να ξανακαλέσει τους πιστούς».
«Κάθε ρύπο εμπάθειας απορρίπτοντες επάξια, χάρη στην παρουσία του Χριστού, ας αναλάβουμε γνώμη γεμάτη σύνεση, διότι έρχεται χωρίς ρύπο κανένα να φορέσει τη σάρκα και να δωρίσει σε όλους θεία αναγέννηση διά του πνεύματος».
«Κοιτάζοντας το Χριστό που ταπεινώνεται ας υψωθούμε, από πάθη που κάτω μας κυλούν. Με ζήλο καλό ας μάθουμε από την πίστη να μη φρονούμε υψηλά κι ας ταπεινωθούμε πνευματικά έτσι, ώστε με τα υψηλά έργα μας να εξυψώσουμε Αυτόν που γεννιέται».

π. Thomas Hopko

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Ακολούθησέ Τον σήμερα

Τα πονηρά πνεύματα επιζητούν πάντοτε να εμποδίζουν ό,τι κάνουμε για τη σωτηρία μας.
Αλίμονο, έτσι χλιαροί όπως είμαστε, λέμε στον εαυτό μας, “Περίμενε, δεν έχω κάνει ακόμα το τάδε, δεν έχω δοκιμάσει ακόμα το δείνα… Θα μετανοήσω αργότερα, αφού τα κάνω όλα αυτά, θα μετανοήσω, Θεέ, και θα πάψω να λοξοδρομώ δεξιά κι αριστερά”.
Αυτό ακριβώς είναι που θέλουν να κάνουμε τα πονηρά πνεύματα. Θέλουν να αναβάλλουμε τη σωτηρία μας για αύριο ή για μεθαύριο και ούτω καθεξής μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Αλλά οι Άγιοι Πατέρες λένε, “Ακολούθα τον Κύριο, ακολούθησέ Τον σήμερα!”.

Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/

"Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών"

Λίγες μόνο μέρες μας χωρίζουν από την κοσμοχαρμόσυνη ημέρα της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Οι χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες των ναών θ' αντιλαλούν στα πέρατα της οικουμένης και θ' ακούμε και πάλιν τους αγγέλους να δοξολογούν το μεγάλο και παράδοξο μυστήριο της σάρκωσης του άναρχου Θεού.
Για τον συνειδητό χριστιανό, που γνωρίζει τι πιστεύει και γιατί ζει, το μυστήριο της σαρκώσεως είναι συγκλονιστικό όχι μόνο γιατί φανερώνει την άφατη κένωση του Θεού για το δικό μας πλουτισμό, αλλά κυρίως γιατί σαν διαρκές μέσα στην Εκκλησία γεγονός, δίνει την δυνατότητα στους ανθρώπους όλων των εποχών να το βιώσουν στην εποχή τους. "Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου. Σήμερον ο άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται".
Αυτό το "σήμερον" δεν είναι λογοτεχνική έκφραση. Είναι μια πραγματικότητα. Σήμερα, μέσα στην Εκκλησία γεννάται ο Χριστός. Σήμερα μέσα σ΄ ένα κόσμο που μαστίζεται από τη βία και την τρομοκρατία, "ο ειρήνης πρύτανης προέρχεται Χριστός, ειρηνεύσαι τα σύμπανατα".
Γιατί ενανθρώπησε
Γιατί ενανθρώπησε ο Θεός; Ο θεοφώτιστος ερμηνευτής των Γραφών ιερός Δαμασκηνός και όλοι οι πατέρες που εγκωμίασαν με ιερές συγγραφές το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού καταλήγουν στην ακόλουθη απάντηση: "Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο εκείνο για το οποιο δημιουργώντας τον, τον προώρισε. Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα, λογικό και ελεύθερο, προορισμένο να είναι όπως και ο δημιουργός του, τέλεια ενάρετος, πράγμα κατορθωτό για την ανθρώπινη φύση. Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον άνθρωπο σε πλήρη κοινωνία μαζί του για να μείνει άφθαρτος, τον ανέβασε στην αθανασία. Εμείς όμως αυτά τα γνωρίσματα της θείας φύσεως τα αλλοιώσαμε με την παράβαση της εντολής και περάσαμε στην παράταξη της κακίας με αποτέλεσμα να χάσουμε την κοινωνία με το Θεό.
Επειδή, λοιπόν, ο Θεός μας πρόσφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, χρειάσθηκε να κατέβει αυτός στο χείριστο, δηλαδή να προσλάβει τη δική μας φύση, ώστε να μας ξαναδώσει τον αρχαίο προορισμό. Κι ακόμα να μας διδάξει το ενάρετο ήθος της βιωτής, αυτό το ήθος που ο ίδιος με την επίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο. Κι ακόμα να μας ελευθερώσει από τη φθορά, φέρνοντάς μας πάλι σε κοινωνία με τη ζωή του, με τη δική του ανάσταση. Ποιός λοιπόν να μη θαυμάσει του Κυρίου την συγκατάβαση; Θαύμα πάσαν έννοιαν εκπλήττον και συνέχον είναι το μεγάλο αυτό γεγονός. Ο δημιουργός της κτίσεως πλάθεται μέσα στα σπλάχνα της αγίας κόρης. "Ο άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται".
Αγαπητοί, εδώ και αρκετές μέρες η Εκκλησία συνεχώς μας προτρέπει να υψωθούμε από τα γήινα στα ουράνια, να εγκαταλείψουμε τα μάταια και να ποθήσουμε τα αιώνια. "Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γης, υψώθητε...". Ας μη μείνουμε, λοιπόν, μόνο στην εξωτερική προετοιμασία. Ας ευπρεπίσουμε την καρδιά μας με την αγάπη και τη μετάνοια. Ας ετοιμασθούμε κατάλληλα για να κοινωνήσουμε. Μακριά από την Εκκλησία, χωρίς θεία Λειτουργία και Θεία Κοινωνία, τα Χριστούγεννα είναι χωρίς Χριστό.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Αγώνας επιβίωσης Χριστουγέννων

Μετρώντας αντίστροφα για τα Χριστούγεννα, από τη μία σκέφτομαι το εορταστικό κλίμα, τα φωτάκια των στολισμένων δέντρων, τα λαμπάκια στους δρόμους της πόλης και τους γενικότερους στολισμούς.
Και από την άλλη, σκέφτομαι πόσο ανεπηρέαστους μπορούν να μας αφήσουν τα νέα που λένε ότι το 1/3 του πληθυσμού έχει γίνει φτωχότερο, η ανεργία έχει εκτροχιαστεί, αγαθά όπως το νερό και το ρεύμα έχουν γίνει είδη πολυτελείας και έχουν κοπεί από πολλούς που δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους και πάει λέγοντας.
Νομίζω, (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω) πως όλους μας αγγίζουν αυτά τα δεδομένα. Ακόμα και όσους δεν πλήττονται άμεσα, άλλα σίγουρα έχουν δει μεγάλη διαφορά στο βιοτικό τους επίπεδο.
Θα συμφωνήσω, με το editorial που διάβασα σ' ένα περιοδικό, πως τα φετινά Χριστούγεννα θα γιορταστούν όπως πραγματικά τους αξίζει. Με λιγότερες υπερβολές, με αλληλοβοήθεια, με περισσότερη αγάπη και συμπαράσταση στον συνάνθρωπο.
Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι και με λιγότερα υλικά αγαθά. Θα πρέπει να το έχουμε στο νου μας σ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οι γιορτές απλώς μας το υπενθυμίζουν και μας το υπογραμμίζουν.
Ήλπιζα πως φέτος δεν θα με πιάσει η μελαγχολία των γιορτών. Διαπιστώνω όμως, πως δεν θα μπορέσω να την αποφύγω λαμβάνοντας υπόψιν όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Εύχομαι η λάμψη από τα λαμπάκια να μιλήσει μέσα μας, να μας φωτίσει και να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Ελένη Πολυματίδου

Πηγή: http://enfo.gr/

Της αρετής η στάσις, κακίας έστιν αρχή

Πολλοί καλοπροαίρετοι χριστιανοί και ίσως πραγματικοί πνευματικοί αγωνιστές κυριαρχούνται συχνά από την αίσθηση μιας πνευματικής αυτάρκειας.
Ίσως ο αστικοποιημένος τρόπος εκκλησιαστικής ζωής αλλά και άλλοι ασφαλώς παράγοντες, προσδιοριστικοί πάντως  του είδους και της ποιότητας της ατομικής πνευματικότητος και ευσέβειας, συντελούν συχνά σε μια αίσθηση ικανοποιητικού, κατά περίπτωση, τρόπου πνευματικής μας ζωής.
Σκεπτόμαστε δηλ σε πολλές περιπτώσεις (ενσυνείδητα ή «λεληθότως»), ότι με τις πνευματικές μας προσπάθειες, που έχουμε ήδη καταβάλει, έχουμε προχωρήσει σε κάποιο ανώτερο επίπεδο πνευματικής ζωής. Εξάλλου η τάση να αντιλαμβανόμαστε την εικόνα του εαυτού μας σε σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους, μας δίνει, επίσης συχνά την αίσθηση ενός βαθμού «υπεροχής»! Έτσι καταλήγουμε σε κάποιο είδος πνευματικής αυτοσυνειδησίας, το οποίο, όπως νομίζουμε, μας ταιριάζει «αναπαυτικά»! Μας ικανοποιεί στο βαθμό μιας αυτάρκειας αγωνιστικής!
Το αποτέλεσμα τέτοιων ενδόμυχων σκέψεων και διαλογισμών ή αισθημάτων αντανακλά ένα στερεοποιημένο τύπο πνευματικής ζωής, με εσώτερο συναισθηματικό πυρήνα την αυτάρκεια. Σε μια τέτοια περίπτωση φαίνεται σαν να σταματήσαμε τον αγώνα μας σε κάποιο σημείο της πνευματικής μας πορείας. Σαν να κάναμε κάποια στάση διαρκείας, με το δικαίωμα που (δήθεν) μας δίνει η αίσθηση των πνευματικών αγώνων και κόπων, που έχουμε ήδη καταβάλει!
Για μια τέτοια περίπτωση ακριβώς, ο άγιος Μάξιμος θα σημειώσει· «Της αρετής η στάσις κακίας εστίν αρχή». Αφορμή για τη διατύπωση της βασικής αυτής αξιωματικής αρχής της ορθοδόξου πνευματικότητας έδωσε στον άγιο Μάξιμο ερώτηση του μαθητού του αββά Θαλασσίου, σχετικά με μια απορία σε χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης.
Η γραφική απορία του αββά Θαλασσίου ανεφέρετο στο Έξοδ. δ’ 25 εξ. όπου σημειώνεται ότι, πορευόμενος ο Μωϋσής προς τον Φαραώ, για να μεταφέρει τις εντολές του Θεού, σχετικά με την απελευθέρωση των Ισραηλιτών από τη δουλεία των Αιγυπτίων και ενώ ευρίσκετο σε κάποιο κατάλυμα, στο οποίο στάθμευσε για να αναπαυθεί από την κόπωση της πορείας, «άγγελος Κυρίου εζήτει αυτόν αποκτείναι».
Η απορία του αββά Θαλασσίου είναι εύλογη· εφόσον ο Θεός απέστειλε τον Μωϋσή σε επιτέλεση έργου τόσο σπουδαίου, πώς «άγγελος Κυρίου» ζητούσε να τον φονεύσει μέσα στο κατάλυμα;
Ο άγιος Μάξιμος, διά της μεθόδου της αναγωγής των ιστορικών γεγονότων σε σχήματα και διαδικασίες πνευματικής ζωής, «ως προκάλυμμα περιαιρών το γράμμα του πνεύματος», μας βοηθεί να κατανοήσουμε «νοεροίς όμμασιν» την «εν πνεύματι δύναμιν» της ιστορίας.
Ο Μωϋσής, κατά τον άγιο Μάξιμο, είναι στην προκειμένη περίπτωση «ο νους»! Ο τελευταίος, εφόσον αγωνίζεται εναντίον των αισθητών και δημιουργεί ήθος ψυχικής καθαρότητας, όπως είναι «η παθών εστερημένη έξις», γίνεται επιδεκτικός μιας παιδαγωγίας εκ μέρους του Θεού, αποτέλεσμα της οποίας είναι η μετοχή του στη θεωρία των όντων. Σ’ αυτή την κατάσταση επιτρέπει ο Θεός στο νουν να μεταλάβει γνώσεως «κρυφίας τε και μυστικής, κατά το αφανές της καρδίας».
Αλλά ο προικισμένος με τη χάρη αυτής της γνώσεως νους, «ως διατελών οπωσδήποτε εισέτι υπό την κυριαρχία της ανθρωπείας φύσεως», εφόσον δηλ. φορεί ακόμη σάρκα και ευρίσκεται «καθ’ οδόν» προς την απόκτηση της αρετής διά της εργασίας των εντολών, καλείται «να εξέλθη εκ της γης της Αιγύπτου», από τη δουλεία στη σάρκα και την αίσθηση.
Κατά τον άγιο Μάξιμο, ο χαριτωθείς με την μετοχή του στη θεωρία των όντων νους είναι κάτοχος «των θείων νοημάτων», τα οποία, στην περίπτωση αυτή, είναι εγκλωβισμένα στον πηλό της σάρκας, «ανοήτως πονούμενα». Όπως οι Ισραηλίτες καταπονούνταν και ταλαιπωρούνταν, κάτω από τη δουλεία των Αιγυπτίων και αναζητούσαν την ελευθερία τους, έτσι και τα θεία αυτά νοήματα, βιούμενα υπό τη δεσποτεία της «υλικής συνθέσεως της υπάρξεως», τρόπον τινά, ταλαιπωρούνται και υποφέρουν, χωρίς νόημα λυτρωτικό.
Για τον τελευταίο αυτό λόγο, ο νους καλείται να αγωνίζεται για την έξοδό του από τη δουλεία των παθών, με τη συνεργεία και βοήθεια πρώτον της σοφίας, που έχει αποκτήσει από τη γνώση της θεωρίας των όντων και δεύτερον «του εξ’ αυτής γεννηθέντος ευγενούς τρόπου τε και λογισμού, της κατά τον βίον σεμνής πολιτείας». Με αυτούς τους ορούς καλείται να βαδίσει την οδόν της αρετής «την μηδαμώς επιδεχομένην των εν αυτή βαδιζόντων στάσιν αλλ’ αεικίνητον και οξύν εχόντων κατά σκοπόν της ψυχής, προς το βραβείον της άνω κλήσεως τον δρόμον. Επειδή της αρετής η στάσις, κακίας εστίν αρχή…»!
Στην ιστορική αφήγηση της στάσεως του Μωϋσή στο κατάλυμα, ως λόγος απειλής θανάτου του, εκ μέρους του αγγέλου του Θεού, προβάλλεται η ακροβυστία του υιού της Σεπφώρας, της γυναίκας του Μωϋσή. Ο τελευταίος, πριν  αναλάβει το έργο της εξόδου των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, είχε προσταχθεί από το Θεό «να καθαρθεί διά περιτομής». Αλλά στο κατάλυμα (κατά τη «στάση») «απέκτησε υιόν ακρό­βυστο».
Αναγωγικά, δηλ. ως προς τον καθαρθέντα από τα πάθη νουν, ο λόγος της απειλής του με θάνατο, είναι η απόκτηση, κατά τη στάση του στην οδό των αρετών, εμπαθούς λογισμού («ακροβύστου υιού»).
Ο νους, εφόσον σταματήσει, κατά την πορεία του στην οδό των αρετών, μοιραίως, (κατ’ αναπόφευκτο τρόπο) ελκύεται από τα εκατέρωθεν της οδού υλικά πράγματα και επομένως ασχολείται εμπαθώς με τα αισθητά. Στην περίπτωση αυτή «τον καθαρόν και διόλου (τελείως) περιτετμημένον τρόπον τε και λογισμόν της ευσεβούς διαγωγής», καθιστά ακρόβυστο (εμπαθή) και βέβηλο.
Τότε ακριβώς ο λόγος (η δημιουργική αιτία του νου), ο οποίος παρακολουθεί και ελέγχει την πορεία του νου στην οδό των αρετών, ως «άγγελος κατά συνείδησιν», απειλεί θάνατο, για το γεγονός ότι «η κατ’ αρετήν στάσις» γίνεται αιτία αποκτήσεως εμπαθούς λογισμού.
Είναι άξιο προσοχής το γεγονός ότι ως ιδιαίτερα σημαντικό χαρακτηριστικό της «στάσεως», κατά την πορεία του πνευματικού αγωνιστή, στην οδό των αρετών, ο άγιος Μάξιμος επισημαίνει την ανεπίγνωστη (ασυνείδητη) υποκλοπή του νου από τους εμπαθείς λογισμούς.
Η στάση, ενώ μερικές φορές  κατανοείται εύλογα ως ανάπαυση από τους κόπους των πνευματικών αγώνων και ως αναγκαία αναψυχή για την περαιτέρω συνέχιση των αγώνων αυτών, εντούτοις, κατά την πατερική αντίληψη, έχει πάντοτε τον κίνδυνο της επιστροφής στην αιχμαλωσία των εμπαθών λογισμών.
Ο κίνδυνος αυτός είναι συχνά θανάσιμος, επειδή ακριβώς «λεληθότως» διολισθαίνει ο πνευματικός αγωνιστής στο «κατά διάνοιαν πάθος», κατά την στάση της αρετής. Η εμφατική χρησιμοποίηση από τον άγιο Μάξιμο δύο φορές του επιρρήματος «λεληθότως», για την επισήμανση της ανύποπτης αυτής επιστροφής στην κυριαρχία εμπαθών λογισμών, ύστερα από κάποιες πνευματικές κατακτήσεις στην περιοχή της ψυχικής καθαρότητας, υπογραμμίζει την ανάγκη της εγρηγόρσεως και της νήψεως, ως υπέρβαση ασυνείδητων παθογόνων ενδοψυχικών διεργασιών, που απειλούν άμεσα τον αναπαυόμενο στις πνευματικές δάφνες του…πνευματικό αγωνιστή!

Ιωάννη Κορναράκη, Ομότιμου Καθηγητού Παν/μίου Αθηνών

Πηγή: http://www.askitikon.eu/

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Προσεγγίζοντας την πιο όμορφη εποχή του χρόνου μέσα από τα μάτια ενός παιδιού



Ελπίζουμε ότι αυτή η ενθαρρυντική ιστορία αγάπης του Σαμ για τον φίλο του Μόντι να υπενθυμίσει στους ανθρώπους πως τα Χριστούγεννα μπορούμε να κάνουμε κάτι επιπλέον για τους φίλους μας και τους αγαπημένους μας.

Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του…

Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως λέγει:
Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην μπείτε σε πειρασμό.
Αγωνίζου τον αγώνα τον καλό και ο Θεός θα σε ενισχύει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας.
Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του. Προσέχετε και τα μικρά ακόμη παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπίζεστε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα, προσπέστε στο Θεό που έχει τη δύναμη να σας ανορθώσει. Η μεγάλη λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια.
Οι υπερβολικές λύπες και απελπισίες είναι βλαβερές και επικίνδυνες, και πολλές φορές παροξύνονται από το διάβολο για ν’ ανακόψουν την πορεία του αγωνιστή.
Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα: πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαριά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.
Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεσθε στο Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.
Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου όμως και με την επιμέλεια νικούνται. Τίποτε να μη σας απελπίζει.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Το χαμόγελο γεννάει χαμόγελο

Χωρίς την ψυχική ειρήνη, η πολιτική και κοινωνική ειρήνη είναι ψεύτικη

Ο κακόμοιρος ο κόσμος διψά ειρήνη. Μα χωρίς την απομέσα ειρήνη, δεν μπορεί να γίνη ειρήνη εξωτερική. Χωρίς την ψυχική ειρήνη, η πολιτική και κοινωνική ειρήνη είναι ψεύτικη. «Ειρήνη αφίημι υμίν, είπε ο Χριστός στους μαθητές Του κατά το Μυστικό Δείπνο, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν. Ου καθώς ο κόσμος δίδωσι, εγώ δίδωμι υμίν». Πρόσεξες για να δης καλά τί λέγει ο Χριστός; «Ου καθώς ο κόσμος δίδωσι, εγώ δίδωμι υμίν». «Δεν σας δίνω, λέγει, εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος», την ψεύτικη, την οργισμένη ειρήνη, την ανειρήνευτη ειρήνη, την ειρήνη που στ’ αληθινά δεν έχει ολότελα ειρήνη και ησυχία.
Τέτοια είναι η ειρήνη που μπορεί να κάνη ο κόσμος, οι άνθρωποι, που τρώγονται με τα πάθη τους και που τους κατατρώγει η περηφάνεια, η ματαιοδοξία-φιλαργυρία, η σκληροκαρδία και η απονιά στους άλλους, η μανία της ακολασίας και η επιθυμία της καλοπέρασης. Όλα τούτα τα πάθη είναι οργισμένα και όχι ειρηνικά. Αυτά κάνουνε τους ανθρώπους να μαλώνουνε, να εχθρεύονται ο ένας τον άλλον, αυτά λιγοστεύουνε την αγάπη, που είναι δα πολύ λίγη ανάμεσά τους, και φέρνουνε την παραζάλη, την έχθρα, «την έριδα» που λέγανε οι αρχαίοι. Με άλλα λόγια, φέρνουνε τη βασιλεία του διαβόλου επί της γης, και όχι τη βασιλεία του Θεού, που είναι η ειρήνη.

Φώτης Κόντογλου

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Δώσ' μου τ' αγαθά Σου, Κύριε

Κύριε Ιησού Χριστέ, φιλόγαθε Κύριε, μετάβαλε την φιλαμαρτήμονα γνώμη μου σε αγαθή και σπουδαία προαίρεση, σε επιθυμία των μυστικών Σου αγαθών, σε όρεξη μεγάλη για τη βασιλεία Σου, σε φόβο και τρόμο της αιωνίου κολάσεως.
Βάλε στην ψυχή μου την επιθυμία της απολαύσεως των ουρανίων αγαθών, για να περιφρονήσω τις μάταιες κοσμικές ηδονές, και προγευτώ τα αγαθά της αιώνιας ζωής, και ζω στον κόσμο σαν υπερκόσμιος, καθώς συ, Κύριε, Δημιουργέ θαυμαστέ, έπλασες εξ αρχής τον άνθρωπο και έτσι τον θέλεις πάντοτε να ζει.
Λάμψε μέσα μου, Ήλιε της δικαιοσύνης, φως του κόσμου, τις γλυκιές και ζωογόνες ακτίνες Σου, και ζέστανε την παγωνιά της αγνώμονης γνώμης και φύσης μου. Φώτισε τις γνωστικές δυνάμεις της ψυχής μου. Σόφισε το νου μου. Στήριξε τη διάνοια μου. Εξασφάλισε μου τη δόξα. Κατεύθυνε τη φαντασία μου. Φρούρησε το αίσθημα μου. Τις θυρίδες των αισθήσεων μου παιδαγώγησε. Τα μάτια μου σωφρόνισέ τα να βλέπουν καθαρά και δυνατά. Άνοιξε τ' αυτιά της ψυχής μου να ακούνε και να συναισθάνονται τη δική Σου σοφία και τα άγια λόγια Σου, και με φωνή αγαλλιάσεως και δοξολογικού ήχου εορτάζοντος. Γλύκανε την όσφρηση μου και κάνε την να τρέξει στην ευωδία του νοητού μύρου Σου, Νυμφίε ωραιότερε από κάθε άνθρωπο.
Κυβέρνησε τη γεύση και την αφή μου. Κάνε να απλώνω τα χέρια μου για να σε δοξολογώ και για να κάνω πλούσια το καλό στον πλησίον μου. Τα πόδια μου να τρέχουν πρόθυμα την ευθεία οδό των εντολών Σου και να ευαγγελίζονται την ειρήνη.
Φύτεψε στην καρδιά μου τον αγνό φόβο και σεβασμό για Σένα και κάνε την καρδιά μου να πετάει απ' την αγάπη Σου...
Αμήν.

Πριν εξομολογηθείς ψάξε...

Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος. Όταν θέλεις να κοινωνήσεις, βρες μια εκκλησία που να τελεί την Θεία Ευχαριστία και είσελθε να κοινωνήσεις. Όταν όμως θες να μιλήσεις για την καρδιά σου, πρόσεχε, που και σε ποιόν θα πας.
Να ιδρώσεις πριν επιλέξεις το πρόσωπο που θα δει και θα ακούσει τις πιο εσώτερες παρθενικές φωνές σου.
Εγώ δεν είμαι άγιος, μα θα πω κάτι επιπλέον.
Εαν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εαν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εαν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές.
Προσευχήσου, αναζήτησε, οχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον "αγιορείτη", τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. Τίποτε απο αυτά. Έναν παπά που να ζεί τον Χριστό στην καρδιά και την ζωή του. Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λεει το γεροντικό, να έχει καρδιά!!! Καρδιά ανθρώπου!!
Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, "μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς".
Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το οτι ζείς και αναπνέεις.
Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές.
Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά. Μια φορά, ένας παππούλης, απο αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια "το ύφασμα σου, ήταν απο μετάξι. Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται..."

π. Χαράλαμπος(Λίβυος)Παπαδόπουλος

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Φως στην οικουμένη



Το διαδικτυακό περιοδικό Πεμπτουσία υπό την αιγίδα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου πραγματοποίησε την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014 στο συνεδριακό κέντρο του πανεπιστημίου Πατρών την συναυλία "Φως στην οικουμένη" όπου τραγούδησε και χόρεψε Ελληνικούς και Ρώσικους χορούς η παιδική χορωδία του ορφανοτροφείου "Παραμυθία" της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Μαλογιαροσλάβετς Ρωσίας. Τη Χορωδία συνόδεψε το μουσικό συγκρότημα του γνωστού συνθέτη Χρίστου Τσιαμούλη με τραγουδίστρια την Καίτη Κουλλιά. Η καταληκτήρια ομιλία της εκδήλωσης δόθηκε από τον Γέροντα Εφραίμ, Καθηγούμενο της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου με επίκαιρο θέμα τα Χριστούγεννα.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ... σαν σήμερα 16 Δεκεμβρίου του 1803, εξήντα (60) Σουλιώτισσες χόρεψαν το χορό του Ζαλόγγου! Τιμή και δόξα! Να μην τους αφήσουμε στη λήθη! Χρέος δικό μας ακατάλυτο, η θύμησή τους!

Το 1803, είναι η χρονιά της συντέλειας. Το Σούλι με τις τόσες θυσίες και τους ακόμη περισσότερους ηρωϊσμούς πέφτει. Το τραγούδι τώρα πια ένας θρήνος.Ένας Ηπειρώτικος θρήνος ένα μοιρολόι που μέσα στη λιτότητά του τα λέει όλα. Τον πόνο της καταστροφής. Την ανυποχώρητη κραυγή “Θάνατος ή λευτεριά”. Οι γυναίκες προτιμούν το Ζάλογγο, ο Σαμουήλ την ολοκαυτωματική ανατίναξη:
Ένα πουλάκι ξέβγαινε ψηλά από το Σούλι.
Παργιώτες το ρωτήσανε, Παργιώτες το ρωτάνε:
-“Πουλάκι πούθεν έρχεσαι, πουλί μου πού πηγαίνεις;”.
-“Από το Σούλι έρχομαι και στη Φραγκιά πηγαίνω”.
-“Πουλάκι πες μας τίποτε, κανά καλό μαντάτο”.
-“Αχ τι μαντάτο να σας πω, τι να σας μολογήσω;
Πήραν το Σούλι πήρανε, πήραν τον Αβαρίκον
πήραν την Κιάφα την κακή, επήραν και το Κούγκι
κι έκαψαν τον Καλόγερο με τέσσερις νομάτους”.
η 12η Δεκεμβρίου του 1803.Ημέρα-απαρχή της Μεγάλης Εξόδου των υπερήφανων Αετών του Σουλίου που σφραγίστηκε με την Μεγάλη Θυσία τους στο μοναστήρι του Σέλτσου της Βρεστενίτσας (Πηγες -΄Αρτας) τον Απρίλιο του 1804.Προτιμησαν να πεθάνουν λεύτεροι παρα να ζήσουν στη σκλαβιά.Ετσι δίδαξαν στις επομενες γενιές την αρετή της Ελευθερίας.Την Μνήμη των δεινών και της θυσίας των οφείλουμε να την διατηρήσουμε σαν άσβεστη φλόγα ιστορικής παρακαταθήκης παραδίδοντάς την και εμείς στην επόμενη γενιά.
Γράφει ο Χρήστος Καπερώνης
Να μήν τους αφήσουμε στη λήθη! Χρέος δικό μας ακατάλυτο, η θύμησή τους.Σ’αυτούς τους Ήρωες αφιερώνονται και τα παρακάτω λόγια του του μεγάλου λογοτέχνη και ζωγράφου μας, του
Φώτη Κόντογλου”Οι λαοί που ζούνε με πόνο και με πίστη τυπώνουνε πιο βαθειά τον χαραχτήρα τους στον σκληρό βράχο της ζωής, και σφραγίζουνται με μια σφραγίδα που δεν σβήνει από τις συμφορές κι από τις αβάσταχτες καταδρομές, αλλά γίνεται πιο άσβηστη. Με μια τέτοια σφραγίδα είναι σφραγισμένη η Ρωμιοσύνη. Τα έθνη που εξαγοράζουνε κάθε ώρα τη ζωή τους με αίμα και μ’ αγωνία, πλουτίζουνται με πνευματικές χάρες, που δεν τις γνωρίζουνε οι καλοπερασμένοι λαοί. Αυτοί απομένουνε φτωχοί από πνευματικούς θησαυρούς και από ανθρωπιά, γιατί η καλοπέραση κάνει χοντροειδή τον μέσα άνθρωπο».
12η Δεκεμβρίου 1803- Η συνθήκη της παράδοσης του Σουλίου
Μαύρη μέρα ξημέρωσε για το Σούλι .Σαν σήμερα πριν από 200 ακριβώς χρόνια το Μαρτυρικό Σούλι μετά από σκληρή πολιορκία του Αλή πασά αναγκάζεται να υπογράψει συμφωνία με τον τύραννο κάτω από το βάρος των δεινών και της πείνας που επέφερε ο ολοσχερής αποκλεισμός του.. Δεν άντεχαν άλλο πλέον. Οι καπεταναίοι του Σουλίου με επικεφαλής τους Φώτο Τζαβέλα και Νότη Μπότσαρη , βάζουν με βαριά καρδιά την υπογραφή τους σε μια συμφωνία που ο πανούργος Αλή πασάς δεν θα την σεβαστεί ποτέ.
Έτσι η Μεγάλη Έξοδος για τους Σουλιώτες αρχίζει .Με δάκρυα και πόνο εγκαταλείπουν για πρώτη φορά τις πατρογονικές εστίες, παίρνοντας τα υπάρχοντά τους ο καθένας , ότι μπορούσε και μαζί με τις οικογένειές τους ,αρχίζουν το μεγάλο ταξίδι. Πίσω τους όμως άφηναν την ψυχή τους να φυλάει καραούλι στο Σούλι .Άφηναν τους τάφους των προγόνων με τον όρκο ότι πολύ σύντομα θα επιστρέψουν πίσω. Άφησαν όμως και στο Κούγκι τον μπουρλοτιέρη τους τον καλόγηρο Σαμουήλ, για να επιδώσει τα διαπιστευτήρια τους στους Τουρκαλβανούς που έφτασαν.Δεν γνώριζαν όμως τι τους επεφύλασσε ακόμη η μαύρη μοίρα τους. Αν την γώριζαν…. δεν θα έφευγαν ποτέ από το Σούλι γιατί ο τύραννος, άλλα είχε κατά νου….
16η Δεκεμβρίου του 1803. Δίνεται το σύνθημα για την Μεγάλη Έξοδο..
Ενα τμήμα περίπου 1.500 ανδρών με επικεφαλής τους Φώτο Τζαβέλα, Δήμο Δράκο και Τζίμα Ζέρβα, κίνησαν κατά την Πάργα που ήταν υπό Ρωσικό έλεγχο ελπίζοντας στην προστασία των Ευρωπαίων. Καθ’ οδόν καταδιώχθηκαν από τους Τουρκαλβανούς αλλά τελικά έφτασαν στην Πάργα με ασφάλεια και από εκεί πέρασαν στην Κέρκυρα όπου την κατείχαν ήδη οι Ρώσοι. Το 1807 θα περιέλθει στους Γάλους.
Το δεύτερο τμήμα 800 περίπου νοματαίων με επικεφαλής τον Κουτσονίκα και Κίτσο Μπότσαρη χτυπήθηκε την ίδια κιόλας μέρα 16 Δεκεμβρίου αφού ο Αλής αθέτησε την συμφωνία . Τους επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στο Ζάλογγο όπου έγινε σφοδρότατη μάχη, αποδεκατίστηκαν και ακολούθησε η θυσία των γυναικών με τον επικό χορό του Ζαλόγγου. Χέρι –χέρι εξήντα[60] ηρωικές Σουλιώτισσες ασπαζόμενες τα παιδιά τους και ρίχνοντας τα στον γκρεμό, τα ακλουθούσαν μία μία. Ένας άφθαστος ηρωισμός που έφτασε στα πέρατα της οικουμένης.
Οι ορδές του Αλή Πασά αφού εξόντωσαν τους Σουλιώτες από τα περισσότερα χωριά τους, στις 23 Δεκεμβρίου 1803 στράφηκαν στη Ρηνιάσα, ένα μικρό χωριό μεταξύ Πρέβεζας και Άρτας. Εκεί είχαν καταφύγει μετά τη συνθηκολόγηση είκοσι εφτά σουλιώτικες οικογένειες χωρίς αρχηγό και ως επί το πλείστον γυναικόπαιδα. Όμως το εχθρικό λεφούσι που τις έζωσε βρήκε μια μόνη αντίσταση. Μια ηρωίδα Σουλιώτισσα, τη Δέσπω Σέχου-Μπότση γυναίκα του Γιωργάκη Μπότση που σκοτώθηκε στο Σούλι.
Μετά τη συνθηκολόγηση, η Δέσπω, πήρε τη φαμίλια της και τ’ άρματά της και τράβηξε κι’ αυτή τον δρόμο του ξεριζωμού.. Σαν έφτασαν στη Ρηνιάσα κατέφυγαν σε ένα παλιό πύργο που βρισκόταν στην άκρη του χωριού τον πύργο του Δημουλά, όπως τον έλεγαν. Εκεί η Δέσπω αποφάσισε ν’ αντισταθεί. Οι Τουρκαλβανοί προσπαθούν να παραβιάσουν την εξώπορτα, οι γυναίκες αντιστέκονται με τα λιγοστά όπλα.. Σε λίγο όμως ένα άνοιγμα του μαντρότοιχου τους αφήνει και μπαίνουν στον αυλόγυρο.
Οι γυναίκες εξακολουθούν να τους ρίχνουν. Αυτοί ορμούν με κραυγές μα πριν προλάβουν να τις πιάσουν ζωντανές, όπως ήλπιζαν, μια φοβερή λάμψη κι’ ένας κρότος τρομερός αντήχησε ολόγυρα. Όλα έγιναν ερείπια που τους καταπλάκωσαν. Τι είχε γίνει. Η Δέσπω αφού αντιστάθηκε ως την τελευταία στιγμή, σύναξε γύρω τις κόρες, νύφες κι εγγόνια. Έριξε κάτω όσο μπαρούτι τους είχε απομείνει κι αφού έστειλε από μακριά χαιρετισμό στο Σούλι, έβαλε φωτιά και ανατινάχθηκαν μαζί με τους Τουρκαλβανούς .
Το τρίτο τμήμα με επικεφαλής τον Νότη Μπότσαρη έφτασε στο Βουργαρέλι τόπος γνώριμός τους ,για να εγκατασταθούν . Όταν όμως έμαθαν τα γεγονότα του Ζαλόγγου και της Ρηνιάσας, κατάλαβαν ότι έρχεται η σειρά τους. Εκεί έφτασε και ο Κίτσος Μπότσαρης [διασωθείς από το δεύτερο τμήμα].Έτσι όλη η φάλαγγα αποτελούμενη από 1.148 νοματαίους όπως αναφέρει ο Πουκεβίλ και τα λιγοστά υπάρχοντα τους, κίνησε μέσα στο καταχείμωνο για τη Βρεσθενίτσα , [σημερινές Πηγές ,Ιστορική έδρα του δήμου Γ. Καραϊσκάκη] με σκοπό να διέλθουν την γέφυρα Κοράκου και από εκεί στο αρματολίκι των Αγράφων. Εκεί όμως συνάντησαν την άρνηση των κλεφταρματωλών των Αγράφων φοβούμενοι και αυτοί αντίποινα του Αλή πασά.
Έτσι παρέμειναν στην Βρεσθενίτσα .Εν τω μεταξύ έμαθαν ότι ο Αλής στέλνει στρατεύματα εναντίον τους . Διάλεξαν τότε ως έσχατη λύση να αμυνθούν σ την Ιερά Μονή Σέλτσου, που απέχει 5 χιλιομ. από τις Πηγές. Είναι χτισμένη στο φρύδι του φαραγγιού της Γκούρας του Αχελώου, φύσει και θέσει οχυρά , απροσπέλαστη, αλλά συνάμα και αόρατη παγίδα για τους ηρωικούς Σουλιώτες, αφού απεδείχθη εκ των πραγμάτων ότι δεν υπήρχε δίοδος διαφυγής . Ίσως όμως και να το ήξεραν .Ίσως εν γνώσει τους κλείστηκαν εκεί για ένα τετράμηνο μέχρι τις 23 Απριλίου του 1804 περιμένοντας την λύτρωση της αθανασίας , με έναν ηρωικό θάνατο.
Άλλωστε δεν είχαν και άλλη λύση . ..Καθ ‘όλη τη διάρκεια της εκεί παραμονής των έτυχαν φροντίδας και ανεφοδιασμού των κατοίκων της Βρεστενίτσας αλλά και των γύρω χωριών των Ραδοβιζίων και των χωριών της Αργιθέας. Διακόσιοι [ 200] Ραδοβιζινοί συντάχθηκαν στο πλευρό τους , και πολέμησαν μέχρις εσχάτων. Γνώριζαν πλέον, ότι δεν θα ξαναπατήσουν τα Άγια χώματα του Σουλίου ούτε τους πατρογονικούς τάφους θα προσκυνήσουν, αλλά και ούτε καν δικό τους τάφο θα γευτούν ποτέ… Από αυτούς σώθηκαν μόνο 40{κατ άλλους 80]. Διακόσια πενήντα[250 ] γυναικόπαιδα έγραψαν το δικό τους Έπος, πέφτοντας στον γκρεμό που έχασκε πάνω από τον Αχελώο ποταμό, για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Ανείπωτη θυσία ….
¨Ένα νέο Ζάλογγο….
«Ύστερα από νικηφόρο, αλλά άπελπιν αγώνα, κατά ασυγκρίτως υπερτέρων δυνάμεων, χίλιοι Σουλιώτες και Ραδοβιζινοί πίπτουν ηρωϊκώς στις 23 Απριλίου 1804, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου. Από τους υπερχιλίους μαχητές άνδρας και γυναίκας, εσώθησαν μόνον 80 με τον Κίτσο. Εκεί εχάθη το άνθος του Σουλίου.» αναφέρει ο ιστορικός.
Ο δε Πουκεβίλ γράφει. ‘’Δεν χωρεί ιστορικού νους ότι στο Σέλτσο μέσα σε μια μέρα, χάθηκαν τρεις γενεές Μποτσαραίων’’
Όταν οι υπόλοιποι Σουλιώτες μετά από 15 χρόνια, το 1820 θα ξαναπατούσαν στο Σούλι, αυτοί θα έλειπαν από το προσκλητήριο …Είχαν μείνει για πάντα στο Σέλτσο ξεχασμένοι και αγνοούμενοι της ιστορίας . Παρών θα είναι μόνο ο Μάρκος Μπότσαρης που έζησε 13χρονος την τραγωδία του Σέλτσου, και ο Νότης Μπότσαρης , άξιοι συνεχιστές των προγόνων τους Για δεκαετίες, η θυσία τους θα μείνει απρόσιτη από τις γραφίδες της ιστορίας και τα αδιάκριτα μάτια των κατά καιρούς εθνοαποδομιστών και των αντιρρησιών της- Ρεπούση ,Ψιμούλη ,Κουλούρη και Σια…
Έτσι κορυφώθηκε και έληξε το δράμα της Εξόδου από το Σούλι, διακόσια χρόνια πριν σαν σήμερα.Ως ελάχιστη ένδειξη Τιμής και Δόξας στη Θυσία τους αυτή, ας είναι και το παραπάνω Ενθύμημα- αφιέρωμα με το Χρονικό των γεγονότων και της θυσίας των Σουλιωτών που επακολούθησε της Φυγής .Χρέος όλων μας , να τιμούμε την μνήμη τους, και να μην τους ξεχάσουμε ΠΟΤΕ…

Πηγή: http://kapistrinews.blogspot.gr/

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Δυστηχώς ζούμε στην εποχή της πορνογραφικής πανδημίας, το πορνό είναι παντού γύρω μας

Η πορνογραφία στις μέρες μας είναι πιο δημοφιλής από ότι το ποδόσφαιρο, στους άνδρες. Στην πραγματικότητα, έχει γίνει χόμπι και είμαστε κατακλυσμένοι από αυτό. Το πορνό είναι στους υπολογιστές μας, στα smartphones και στην καλωδιακή ή τη δορυφορική τηλεόραση μας. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο στα ξενοδοχεία μας, ακόμα και σε πολλά καταστήματα λιανικής πώλησης και σε βενζινάδικα. Για πολλούς άνδρες – και όλο και περισσότερες γυναίκες – είναι μέρος της καθημερινής τους ζωής.
Η πορνογραφία παραβιάζει την αγνότητα, επειδή διαστρέφει τη συζυγική πράξη, δηλαδή την οικεία παροχή των συζύγων μεταξύ τους. Ενταφιάζει την αξιοπρέπεια των συμμετεχόντων (ηθοποιοί, πωλητές, το κοινό) αφού καθένα από αυτά γίνεται αντικείμενο βασικής απόλαυσης και παράνομων κερδών για κάποιους ".
Στη ζωή του Χριστού, ο Αρχιεπίσκοπος J. Fulton Sheen έγραψε: "Η ποινή σε εκείνους που ζουν πολύ κοντά στη σάρκα, είναι να μην καταλάβουν ποτέ το πνεύμα." Η σκληρή πορνογραφία στο Διαδίκτυο προσφέρει έναν ωκεανό διαστροφής. Οδηγεί το μυαλό, εκεί όπου ποτέ δεν πρέπει να πάει, προκαλεί ηθική χαλάρωση και στασιμότητα και την αφήνει να παραπαίει σε μια ύπουλη θάλασσα αμαρτίας. Αυτή είναι η μοίρα εκείνων που δίνονται στην πορνογραφία: Βρίσκονται μόνοι με τις εικόνες τους μέσα σε μια ακόρεστη όρεξη για περισσότερα.
Μολονότι καταπλήσσει πολλούς, οι χρήστες της πορνογραφίας θέτουν τελικά τη θρησκεία, το γάμο, την οικογένεια, την εργασία και τη φιλία, σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην επιθυμία τους για την πορνογραφία. Μπορεί να θέλουν να αλλάξουν, να πάνε πίσω τη ζωή τους όπως ήταν πριν το πορνό, αλλά οι περισσότεροι θα επιστρέψουν και θα κυλήσουν ακόμη περισσότερο. Η Dr MaryAnne Layden, διευθύντρια του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια στο πρόγραμμα σεξουαλικών τραυμάτων και Ψυχοπαθολογίας στο Κέντρο για την Γνωστική Θεραπεία, παρομοιάζει την πορνογραφία με το κρακ. Σε μια παρουσίασή της στην Γερουσία των ΗΠΑ το Νοέμβριο του 2004, σημείωσε, "Το υλικό αυτό είναι ισχυρό, εθιστικό και εμφυτεύεται μόνιμα στον εγκέφαλο."
Δυστυχώς, για τον τακτικό καταναλωτή της πορνογραφίας, η εξομολόγηση και η μεταμέλεια δεν επαρκούν συνήθως για να τους απομακρύνουν από την πορνογραφία, επειδή όπως τα ναρκωτικά, η πορνογραφία δεν είναι απλά μια κακή συνήθεια -είναι συχνά ένας εθισμός.
Μια επιθυμία που δεν επαρκεί…
Ο εθισμός στην πορνογραφία είναι πλέον κοινός τόπος μεταξύ των ενηλίκων και είναι ακόμη και ένα αυξανόμενο πρόβλημα για τα παιδιά και τους εφήβους. Λίγοι οι οποίοι είναι εθισμένοι, θα λάβουν βοήθεια και οι συνέπειες μπορεί να είναι μακροχρόνιες και σοβαρές.
Η εθιστική δύναμη της πορνογραφίας, είναι αποτέλεσμα της μακράς διάρκειας ή μερικές φορές μακροχρόνιων νευροπλαστικών αλλαγών στον εγκέφαλο. Ο ψυχίατρός Norman Doidge, συγγραφέας του επιτυχημένου βιβλίου "Ο εγκέφαλος που αυτομεταβάλλεται" (Penguin, 2007), γράφει: "Η πορνογραφία, προσφέροντας μια ατελείωτη βάση δεδομένων σε σεξουαλικά αντικείμενα, προκαλεί υπερδραστηριότητα στα ορεκτικά συστήματα του εγκεφάλου. Οι θεατές του πορνό αναπτύσσουν νέους χάρτες στον εγκέφαλό τους, βάση των φωτογραφιών και βίντεο που βλέπουν. Επειδή ο εγκέφαλός μας λειτουργεί βάση της αρχής " Ή το χρησιμοποιείς ή το χάνεις", όταν θα αναπτυχθεί μια νέα περιοχή χάρτης, θα κάνει τα πάντα για να την κρατήσει ενεργοποιημένη. Ακριβώς όπως και οι μυς μας γίνονται ανυπόμονοι για άσκηση, εάν καθόμασταν όλη την ημέρα, το ίδιο ισχύει και για την αίσθηση της πείνας μας . Θέλει να τονωθεί ".
Με την πορνογραφία, με άλλα λόγια, το σύστημα ευχαρίστησης του εγκεφάλου μας, που διεγείρει τις επιθυμίες μας, ενεργοποιείται, αλλά δεν υπάρχει πραγματική ικανοποίηση. Αυτό εξηγεί γιατί οι χρήστες μπορούν να περάσουν ατελείωτες ώρες ψάχνοντας για πορνογραφικό υλικό στο διαδίκτυο.
Ο Dr. Doidge σημειώνει περαιτέρω, ότι οι θεατές πορνό αναπτύσσουν ανοχές, ούτως ώστε να χρειάζονται όλο και ψηλότερα επίπεδα διέγερσης. Έτσι, συχνά μετακινούνται σε πιο σκληρή, πιο αποκλίνουσα πορνογραφία. Πάνω από μια δεκαετία, η Margaret A. Healy, επίκουρος καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Fordham, και ο Muireann O’Brian, πρώην επικεφαλής της υπηρεσίας "Τέλος στην παιδική πορνογραφία, πορνεία και τη σωματεμπορία" (ECPAT), παρατήρησε ένα σύνδεσμο μεταξύ ενηλίκων και της παιδικής πορνογραφίας. Από τότε, δεκάδες νυν και πρώην αρχές επιβολής του νόμου, έχουν επισημάνει, ότι πολλοί ενήλικες καταναλωτές πορνό, θα μεταβούν τελικά στην παιδική πορνογραφία, ακόμη και αν δεν είναι παιδόφιλοι και δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για το εν λόγω υλικό από την αρχή. Αυτά τα σημαντικά ευρήματα, ενισχύουν εν μέρει, την επικράτηση της παιδικής πορνογραφίας στον κόσμο σήμερα.
Βλέποντας πορνό, αλλάζει η στάση του χρήστη απέναντι στο σεξ, τον ή την σύζυγό του και την κοινωνία. Αυτός ή αυτή που χρησιμοποιεί τις σεξουαλικές φαντασιώσεις του για να διεγερθεί και προσπαθεί να βρει εταίρους προκειμένου να εφαρμόσει τις πορνογραφικές σκηνές που έχει στο μυαλό του, είναι πιο πιθανό να εμπλακεί σε σεξουαλική παρενόχληση και σεξουαλική επίθεση και βλέπει το σεξ ως ένα περιστασιακό, μη οικείο προνόμιο αναψυχής. Η Dr. Laydon και άλλοι κλινικοί ψυχολόγοι έχουν αναφέρει ότι κατά ειρωνεία της τύχης, η στυτική δυσλειτουργία συνήθως συνδέεται με την συνεχή χρήση πορνό στους άνδρες. Ένας λόγος για αυτό, είναι ότι η συνεχής αναζήτηση της σεξουαλικής εικόνας, συχνά συνοδεύεται από αυνανισμό, λόγω της δυσαρέσκειας με ένα σύζυγο. Τελικά, η σύζυγος δεν μπορεί να "ανταγωνιστεί", ενδεχομένως, την εικόνα που έχει ο άνδρας για τις γυναίκες στον φανταστικό κόσμο των πορνογραφικών βίντεο και των φωτογραφιών. Ο τακτικός καταναλωτής πορνό, δημιουργεί ο ίδιος την απογοήτευση και σχεδόν πάντα τη διάλυση του γάμου του.
Η οικογενειακή αγάπη, προορίζεται να είναι ένα ολοκληρωτικό και μακροχρόνιο "δόσιμο" σε έναν πιστό σύντροφο. Είναι μία έμπιστη και ανιδιοτελής προσφορά. Αντίθετα, το πορνογραφικό σεξ είναι εγωιστικό, ταπεινωτικό και μηχανικό. Υπάρχει μι "ηθική καλοσύνη" στο γάμο, η οποία είναι πίστη. Αυτή η αγαθότητα μπορεί να επιτευχθεί επαρκώς μόνο βάσει της αποκλειστικής συνεργασίας και των δύο μερών. Πάρα πολλοί άνθρωποι χάνουν αυτή τη μοναδική αγαθότητα που προσφέρει ο γάμος και προτιμούν να εγκατασταθούν στον προσωρινό, διεστραμμένο και κενό ενθουσιασμό της πορνογραφίας.
Προστατεύοντας τα παιδιά μας
Ένας πατέρας έχει καθήκον να κρατήσει τα παιδιά του μακριά από την πορνογραφία και την ιερή υποχρέωση να δώσει το παράδειγμα της καθαρότητας στην οικογένειά του. Και ποιό καλύτερο παράδειγμα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένας πατέρας, σχετικά με το κακό που προκαλεί η πορνογραφία, από τα λόγια του Χριστού; "Αλλά μπορώ να σας πω ότι αυτός που κοιτάζει μια γυναίκα με σφοδρή επιθυμία, έχει διαπράξει ήδη μοιχεία μαζί της μέσα στην καρδιά του".
Εάν έχετε γίνει ένας καταναλωτής πορνό, αναρωτηθείτε το εξής: Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που δήλωσε πίστη στη γυναίκα του την ημέρα του γάμου μας; Η πιστότητα δεν μπορεί να διατηρηθεί αν κάποιος είναι εθισμένος στην πορνογραφία. Οι σύζυγοι των χρηστών πορνό, αισθάνονται ότι οι σύζυγοί τους διαπράττουν μοιχεία. Οι άσχημες υποθέσεις του μυαλού είναι εξίσου καταστροφικές, όσο και οι υποθέσεις της καρδιάς.
Οι δικηγόροι διαζυγίων, αναφέρουν υψηλή αντιστοιχία ανάμεσα στην χρήση της πορνογραφίας και των διαζυγίων. Μια μελέτη του 2004 στις Κοινωνικές Επιστήμες με τίτλο "Οι κοινωνικοί δεσμοί Ενηλίκων και η χρήση της πορνογραφίας στο Διαδίκτυο" ,αποκάλυψε ότι τα άτομα που είχαν εξωσυζυγική σχέση, είχαν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσουν πρόσβαση σε πορνό στο Διαδίκτυο, απ’ ότι εκείνοι που δεν είχαν εξωσυζυγικές σχέσεις. Περαιτέρω, εκείνοι που είχαν εμπλακεί σε πληρωμένο σεξ, είχαν 3,7 φορές μεγαλύτερη τάση να παρακολουθούν πορνό στο Διαδίκτυο, από εκείνους που δεν είχαν ".
Εάν είσαστε εθισμένος στο πορνό, τα παιδιά σας μπορεί να σας ακολουθήσουν. Πολλοί εξαρτημένοι στην πορνογραφία, αναφέρουν ότι η πρώτη έκθεσή τους στο πορνό, ήταν η ανακάλυψη της συλλογής πορνό του γονέα τους, που τους οδήγησε σε μια ζωή σεξουαλικής σύγχυσης και εκμετάλλευσης. Μια έρευνα του 2006 του Εθνικού Κέντρου για τα Εξαφανισμένα και Κακοποιημένα Παιδιά, αποκάλυψε ότι το 79 % της νεολαίας απέκτησε ανεπιθύμητη έκθεση στην πορνογραφία, μέσα στο σπίτι τους.
Για ένα παιδί, η πορνογραφία ομαλοποιεί το σεξουαλικό "κακό", σύμφωνα με τη Dr Sharon Cooper, παιδίατρο στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας. "Η έρευνα έχει δείξει ότι ο προμετωπιαίος φλοιός του εγκεφάλου – το "σπίτι" της ορθής κρίσης, η κοινή λογική, ο έλεγχος των παρορμήσεων και των συναισθημάτων -δεν είναι απολύτως ώριμος, μέχρι τα παιδιά να φτάσουν 20-22 χρονών" εξηγεί. Η εισαγωγή της πορνογραφίας στον προμετωπιαίο φλοιό του εγκεφάλου, είναι ως εκ τούτου καταστροφική για βασικούς τομείς της ανάπτυξης ενός παιδιού και μπορεί να του αλλάξει όλη του τη ζωή. "Όταν ένα παιδί βλέπει ενήλικη πορνογραφία, … ο εγκέφαλός τους θα τους πείσει ότι στην πραγματικότητα βιώνουν αυτό που βλέπουν," πρόσθεσε η Dr. Cooper. Με άλλα λόγια, αυτό που βλέπει ένα παιδί στο πορνό, πιστεύει ότι είναι η πραγματικότητα.
Κάποια παιδιά στην πραγματικότητα θα μιμηθούν αυτό που βλέπουν στην πορνογραφία και θα πειραματιστούν με τα αδέλφια τους, συγγενείς ή φίλους. Πολλές μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά που εκτίθενται στην πορνογραφία, ξεκινάνε τη σεξουαλική δραστηριότητα σε μικρότερη ηλικία, έχουν περισσότερους συντρόφους ή πολλαπλούς συντρόφους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μια μελέτη του 2001 στο περιοδικό Pediatrics, διαπίστωσε ότι οι έφηβες που εκτίθενται σε ταινίες το πορνό, κάνουν σεξ πιο συχνά και έχουν μια ισχυρή επιθυμία να μείνουν έγκυες.
Υπάρχει βοήθεια και ελπίδα
Ευτυχώς, υπάρχουν οργανώσεις, σύμβουλοι και πηγές, που παρέχουν βοήθεια σε όσους πάσχουν από τις δυσμενείς επιπτώσεις της πορνογραφίας στα παιδιά τους, στο γάμο τους, στις σχέσεις τους και στην κοινωνία. Πολλοί που έχουν εθιστεί -ενήλικες και παιδιά – έχουν βοηθηθεί μέσω της παροχής συμβουλών ή σε απευθείας σύνδεση με φορείς που προσφέρονται να παρέχουν υπηρεσίες απεξάρτησης.
Είναι κρίσιμο, ωστόσο, ότι κάθε άτομο και κάθε οικογένεια πρέπει να κάνει έναν έλεγχο της πραγματικότητας. Ρωτήστε τον εαυτό σας αν εσείς και η οικογένειά σας προστατεύεστε από τη μάστιγα της πορνογραφίας. Έχετε επαρκή άσκηση του γονικού ελέγχου ή πρόγραμμα φιλτραρίσματος στον υπολογιστή του σπιτιού σας; Έχετε τον υπολογιστή σε κοινόχρηστο χώρο μέσα στο σπίτι σας; Αν έχετε παιδιά, τους έχετε μιλήσει για το πνευματικό και κοινωνικό κόστος της πορνογραφίας; Έχετε συνδρομητικά ή δορυφορικά κανάλια στην τηλεόρασή σας, που προβάλλουν συχνά ταινίες πορνό;
Αν βλέπετε πορνογραφικό ή άσεμνο υλικό, κάνετε κακό στην ίδια σας την ψυχή και ίσως στα παιδιά και τη σύζυγό σας. Η αγία γραφή μας προειδοποιεί: "Εάν τα μάτια σας, σας αναγκάζουν να αμαρτήσετε, τότε να τα βγάλετε… " (Μαρκ. 9:47).Τουλάχιστον, βεβαιωθείτε ότι ο υπολογιστής σας τόσο στο σπίτι όσο και στο γραφείο είναι προστατευμένος και ότι έχετε έναν "υπεύθυνο φίλο" – ίσως η σύζυγός σας ή ένας καλός φίλος- ο οποίος έχει πρόσβαση στον υπολογιστή σας και τις τοποθεσίες που επισκέπτεστε. Τέλος, λάβετε μέρος στον πόλεμο κατά της πορνογραφίας. Αξίζει να αγωνιστείτε για εσάς, την οικογένειά σας.

Πηγή: http://www.ambelosalithini.gr/

Ποια είναι η σωτηρία της Ελλάδος

«ΚΥΡΙΕ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ, ΕΠΙ ΣΟΙ ΗΛΠΙΣΑ» (ΔΑΥΙΔ)
Μελετώντας κανείς την παγκόσμια Ιστορία ποιο είναι το πρώτο αβίαστο συμπέρασμα που βγάζει; Ότι πολλοί μεγάλοι και τρανοί λαοί εξαφανίστηκαν στο διάβα των αιώνων. Γιατί; Λέγει ο Δαυίδ «είδα τον ασεβή να έχει υψωθεί υπέρμετρα και να χαίρεται δια την επίγεια δόξα του και να κομπάζει για την δύναμή του. Παρήλθε όμως ο καιρός και ιδού, δεν υπήρχε πουθενά, και τον ανεζήτησα και δεν βρέθηκε ούτε ο τόπος που κατοικούσε». Χάθηκαν, λοιπόν, τόσοι λαοί, εξαφανίστηκαν από τον χάρτη και έσβησαν, λόγω της ασέβειάς των. Πώς νοείται, όμως, αυτή η ασέβειά τους, ώστε να αξίζουν τον όλεθρο;
Ο Δαυίδ περιγράφει αυτήν την ασέβεια πολύ καλά. «Κατανοεί, αναγνωρίζει, αισθάνεται ο αμαρτωλός τον δίκαιο και ζητεί να τον θανατώσει». Διακρίνει, δηλαδή, ο ασεβής την ανωτερότητα του δικαίου και επειδή δεν μπορεί να τον πλησιάσει στο ελάχιστο επιζητά τον όλεθρο και την καταστροφή του. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Λονδίνου κάποτε ακούστηκαν τα εξής λόγια «Μέχρι σήμερα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Από εδώ και στο εξής θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Ήταν δυνατόν αυτή η αναγνώριση να λησμονηθεί από εκείνους που με δηλητήριο φωλιάζει εντός τους το αίσθημα της κατωτερότητας; Είναι διαχρονική η αντίδρασή των: «Βγάζουν απ’ το θηκάρι το ξίφος οι αμαρτωλοί, τεντώνουν τα τόξα τους και ζητούν ευθέως να καταβάλουν εκείνους που είναι άμωμοι στην καρδιά τους και φτωχοί και πένητες». Αλήθεια, η φτωχή Ελλάς ουδέποτε ηξίωσεν πλούτον ή εγένετο εκ των ισχυρών κρατών. Είχεν, όμως, ανθρώπους με ευθύτητα στην καρδιά, δικαίους, θεοσεβείς που μεγαλουργούσαν γι’ αυτό και έπρεπε να φύγει απ’την μέση.
Η σωτηρία των δικαίων, κατά τον Δαυίδ, είναι πεντακάθαρο και ποια είναι και πώς επέρχεται. «Η σωτηρία των δικαίων ευρίσκεται στον Κύριο και θεό τους. Και υπερασπιστής αυτών είναι Αυτός ο Κύριός τους σε καιρό θλίψεως Ο Κύριος θα βοηθήσει αυτούς και θα τους σώσει και από τον όλεθρο που τους ετοιμάζουν οι αμαρτωλοί. Και τούτο γίνεται απλά μόνο και μόνο διότι οι δίκαιοι ήλπισαν σ’ Αυτόν». Μα ποιοι είναι οι δίκαιοι, ποια τα γνωρίσματά των και είναι άραγε οι σύγχρονοι Έλληνες τέτοιας κατηγορίας; Οι δίκαιοι είναι αυτοί που δεν ζήλεψαν και ούτε επιθυμούν τα πονηρά έργα και την ανομία, αυτοί που δεν πόθησαν και ούτε ποθούν την πρόσκαιρη ευημερία, εκείνη που συνοδεύει όσους με παρανομία κατάφεραν να ευοδωθούν με πλούτο και δόξα τα έργα των. Εκείνοι που τελικά δεν διευρώθησαν από την κακία, ώστε να καταντήσουν και αυτοί επιζητούντες τα πονηρά μέσα και έργα. Δίκαιοι είναι οι ευλογούντες τον Κύριο και θεό τους, αυτοί που παρεξέκλιναν απ’ το κακό διά παντός και ποιούν μόνο αγαθά έργα. Εκείνοι που στην καρδιά τους έχουν μόνο τον Νόμο του Θεού, που μελετούν τη θεάρεστη σοφία ώστε απ’ την ομιλία τους να εκρέει δικαιοσύνη και αγαθότητα, εκείνοι που εν τέλει φυλάσσουν εντός τους την ακακία και έχουν στον νου τους μόνο τη διάπραξη της ευθύτητας.
Είναι η σύγχρονη Ελλάς τόπος δικαίων; Και ωσάν «παρατηρούν οι αμαρτωλοί τους δικαίους και τρίζουν τα δόντια των εναντίον των» πώς έχομεν εμείς την απαίτηση «ο Κύριος να περιγελάσει αυτούς τους ασεβείς, να συντρίψει τα τόξα τους και να συντρίψει τα απλωμένα χέρια τους που πάνε να φονεύσουν αυτούς», εφόσον άπαντα ταύτα γίνονται μόνο όταν υπάρχουν δίκαιοι; Και κραυγάζει ο Δαυίδ, για όνομα του Θεού: Έλληνες ελπίσατε στον Κύριο και θεό σας, πράττετε μόνο την χρηστότητα, κατατρυφήστε στον Νόμο του Θεού σας και αυτός «δώσει υμίν πάντα τα αιτήματα της καρδιάς υμών».

Του φιλολόγου Νικολάου Γεωρίου Κατσούλη

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).