Κι εμείς το ξέρουμε;
Το νιώθουμε;
Το ζούμε;
Έρχεσαι ξανά...
Σε μια εποχή που οι άνθρωποι βρισκόμαστε μες στον λαβύρινθο που φτιάξαμε με λογής λογής υλικά.
Πως να καταλάβουμε τον Ερχομό Σου;
Μέσα στην καλοπέραση, τη φιλαυτία, τον εγωισμό, την αδιαφορία για τον αδελφό, την άνεση, την ευδαιμονία μέσα στην οποία εγκλωβιστήκαμε τόσα χρόνια, και τώρα χυθήκαμε κι απεγνωσμένα ψάχνουμε τον μίτο πού θα μας βγάλει από την κρίση-λαβύρινθο.
Έρχεσαι και πάλι στη γη... θα καταλάβουμε επιτέλους ότι τα λαμπιόνια των μπαλκονιών μας ήταν ψευδαίσθηση φωτός; Ότι φωτίσαμε τους δρόμους, για να σκεπάσουμε τη σκοτεινιά εντός μας; Άφρονες, τόσα χρόνια, είπαμε στην καρδιά μας:
"Δεν υπάρχει Θεός".
Και τώρα;
Επιστρέφουμε;
Αποκηρύσσουμε την αφροσύνη;
Ημάρτομεν, Κύριε, ουδέν συνετηρήσαμεν...
Κάνε τ' αστέρι της Νύκταs εκείνης στη Βηθλεέμ να φωτίσει πραγματικά το έρεβος της ύπαρξής μας, να βρούμε το δρόμο του γυρισμού.
Το καντηλάκι του σπιτιού μας φτάνει να φωτίσει τό σκοτάδι του νου, την απελπισία της καρδιάς μας. Αρκεί να λυγίσουν τα γόνατα κι ο στεναγμός εκ βαθέων να συνοδευτεί με το λυτρωτικό:
"Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επὶ γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία".
Σταύρου Χατζηαντωνίου-Διαλούπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου