Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Η εξομολόγηση της Μάνας που δεν έγινε

Μία μάνα πήγε το παιδάκι της να εξομολογηθεί, όταν αυτή ήταν στο δημοτικό.
Σκεφτόταν, «θα το πάω τώρα, από μικρό, να το ‘χω σίγουρο ότι θα είναι προσεκτικό, ότι θα το φυλάξει ο Θεός και θα ‘ναι στο δρόμο του.
Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να έχω κάνει.
Έτσι σκεφτόταν.
Ήταν Τετάρτη Δημοτικού το παιδί της.
Έφτασαν στον ναό και λέει η μάνα στον πνευματικό
-Πάτερ, σας φέρνω το παιδάκι μου μικρό, μικρό, να το βάλουμε στο δρόμο του Θεού.
Και λέει ο πνευματικός:
-Άργησες πολύ να φέρεις το παιδί σου.
Ξαφνιάστηκε η μάνα.
-Πάτερ, τώρα αρχίζω και βλέπω ότι καταλαβαίνει μερικά πράγματα καλύτερα.
Όταν ήταν μικρό, δεν το έφερνα, διότι τι αμαρτίες να έχει ένα μικρό παιδί;
Και της απάντησε ο Ιερέας:
-Δεν εννοώ αυτό.
Δεν αναφέρομαι στο παιδί.
Λέγοντας πως άργησες να φέρεις το παιδί σου, εννοώ ότι έπρεπε, πριν απ΄ το παιδί σου, να ‘χεις φέρει τον εαυτό σου.
Και δεν αναφέρομαι στο τώρα, στα τωρινά σου χρόνια.
Που ήσουν τόσα χρόνια εσύ;
Δεν σε ήξερα όταν ήσουν είκοσι χρονών.
Δεν σε ήξερα όταν ήσουν δεκαπέντε.
Δεν σε ήξερα όταν ήσουν εσύ Τετάρτη Δημοτικού.
Εσύ, που ήσουν όταν πήγαινες Τετάρτη δημοτικού.
Που ήσουν από μικρό παιδί;
Το τι είναι το παιδί σου τώρα εξαρτάται από τι ήσουν εσύ τότε.
Εξαρτάται από το πώς μεγάλωσες εσύ.
Έπρεπε να έρθεις εσύ από τότε πριν γεννηθεί το παιδί σου γιατί ήδη του ετοίμαζες από εκείνη την στιγμή όχι μόνο τα γονίδια που πήρε από σένα, μας τις ψυχικές υποδομές και τον χαρακτήρα του.
Διότι, από σένα δεν πήρε μόνο το χρώμα των ματιών, των μαλλιών, το ύψος, την μορφή του προσώπου, το σχήμα του κορμιού και όλο το παρουσιαστικό του.
Πήρε και τον ψυχικό σου κόσμο, το εσωτερικό σου, την χάρη που σκόρπαγε η ψυχή σου.
Την χάρη που είχες ή που δεν είχες.

Πόσο ευθύνη έχουμε;

Από το βιβλίο "Αγάπη για πάντα" - του π. Ανδρέα Κονάνου

Το ψεύδος παρασύρει τον άνθρωπο στην αμαρτία και η ψυχή του θανατώνεται με τις κακές επιθυμίες

Το ψεύδος και οι κακές επιθυμίες είναι συνηθισμένο φαινόμενο στη ζωή των ανθρώπων.
Δημιουργούν τόσα κακά και συμφορές που σήμερα θεωρούνται μεγάλη μάστιγα στις σχέσεις των ανθρώπων.
Προκαλούν διαίρεση και διχόνοια.
Λογομαχίες, σκάνδαλα, αντιπάθειες και μίση.
Προκαλούν τους θυμούς, τις συκοφαντίες και τους πολέμους.
Στο εμπόριο, στις επιστήμες, στις τέχνες προκαλούν την εκμετάλλευση του πλησίον.
Κλοπές, καταχρήσεις, αρπαγή ξένων περιουσιών, σφετερισμός ξένων πραγμάτων.
Είναι καθημερινό φαινόμενο στις μέρες μας.
Όλα αυτά για να ικανοποιήσουν κάποιοι τις κακές τους επιθυμίες και στηριζόμενοι στο ψέμα.
Κατέστρεψαν συνανθρώπους τους, κατέστρεψαν την κοινωνία, έφεραν την οικονομική κρίση και την κοινωνική εξαθλίωση.
Ο Θεός καταδικάζει το ψέμα (9η εντολή του Δεκαλόγου) και την κακή επιθυμία (10η εντολή του Δεκαλόγου).
Ο Θεός η τέλεια αλήθεια τα αποστρέφεται και τα καταδικάζει.
"Άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται ο Κύριος", λέγει το Άγιο Πνεύμα δια του προφήτη Δαβίδ.
Αποστρέφεται τον άνθρωπο που για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του χρησιμοποιεί δόλο εις βάρος των άλλων.
Ο ίδιος Προφήτης προλέγει ότι ο δίκαιος Θεός θα παραδώσει εις όλεθρο και απώλεια τους λαλούντας το ψεύδος: "απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος".
Το φως είναι ασυμβίβαστο με το σκοτάδι.
Ο Θεός, η πηγή της αλήθειας, δε δύναται να ανεχθεί το ψέμα, το δημιούργημα του διαβόλου.
Αυτοί που χρησιμοποιούν το ψέμα για να ικανοποιήσουν τις κακές τους επιθυμίες μπορεί να νομίζουν προς στιγμή ότι ωφελούνται.
Κερδίζουν κάποια χρήματα, δόξα, γίνεται το δικό τους.
Η ωφέλεια όμως είναι προσωρινή, ο θρίαμβος εφήμερος.
Κάποτε θα αποδειχθεί η απάτη και θα μείνουν εκτεθειμένοι ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
Ακόμη και στην περίπτωση που το κακό μείνει ατιμώρητο στην παρούσα ζωή, κι’ αν φαίνονται ότι προκόπτουν και ευτυχούν με το ψέμα και την απάτη πανούργοι και καταχραστές ας μη εφησυχάζουν.
Ο Θεός θα κρίνει όλον τον κόσμο και θα αποδώσει εις έκαστο κατά τα έργα αυτού.
Κατά τη μεγάλη εκείνη μέρα οι άνθρωποι της αλήθειας και της τιμιότητας θα εισέλθουν με χαρά και αγαλλίαση στη βασιλεία των ουρανών. Θα αποκλεισθεί απ΄ αυτή "πας ο φιλών και ποιών ψεύδος" καθώς προλέγει το Άγιο Πνεύμα. (Αποκ. Κα΄27)

Τρύφωνας Παπαγιάννης,Θεολόγος

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Μια μικρή απάντηση σε όσους ενοχλήθηκαν από το άρθρο για τον σεισμό στην Κεφαλονιά και την Θεία Επέμβαση

Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος

Με αφορμή το άρθρο του Παναγιώτη Μακρή (που μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ) σχετικά με την επέμβαση ή μη της Παναγίας στον πρόσφατο μεγάλο σεισμό της Κεφαλονιάς, χρειάζονται ορισμένες διευκρινήσεις διότι διάφοροι κακόβουλοι "εξυπνάκηδες" διαστρεβλώνουν την ουσία του συγκεκριμένου κειμένου, φτάνοντας στο σημείο να πουν πως εμείς φταίμε «που δεν πατάει ο κόσμος στην Εκκλησία»!
Ενώ άλλοι ψευδέστατα αναμασούν ότι χαρήκαμε για τον σεισμό (!!!) και ότι ευχόμαστε να μας τιμωρήσει ο Θεός με άλλα παρόμοια δεινά!
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά:
- Το άρθρο ξεκινά κάνοντας αναφορά στις αισχρές αμαρτίες που διαπράττουμε προσωπικά και ως κοινωνία γενικότερα.
Ενοχλούνται κάποιοι επειδή μιλάμε γι' αυτές!
Και λένε πως "δεν έγινε γι' αυτό ο σεισμός"!
- Το ότι η νεοελληνική κοινωνία είναι ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΣΑΠΙΛΑ, ΤΗΝ ΑΘΕ ΪΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΟΛΑΣΙΑ, αυτό δεν ενοχλεί κανέναν (τους)!!
Μα πόσο υποκριτές είστε πια;
Δηλαδή δεν σας ενοχλούν οι παθογένειες, αλλά όσοι τις επισημαίνουν;
- Πάμε παρακάτω:
Οι ίδιοι θεωρούν πως παρουσιάζουμε τον Θεό ως "τιμωρό", που...καταδυναστεύει τους ανθρώπους και τους στέλνει σεισμούς για να τους "τιμωρήσει"!
Άρα - συμπληρώνουν οι Φαρισαίοι - "για ποιον Χριστιανισμό αγάπης μας μιλάτε, όταν ο ίδιος ο Χριστός μίλησε γι' αυτήν και συγχώρεσε όλους τους αμαρτωλούς;"
Πρόκειται για μεγίστη πλάνη και κακοδοξία!
Φανερώνει, εκτός από α-κατήχητους και κουτοπόνηρους ανθρώπους, αφού θέλουν μια Εκκλησία κομμένη και ραμμένη στα ΑΣΩΤΑ μέτρα τους!
Ας μάθουν λοιπόν ότι:
- Ο ληστής στον Σταυρό κέρδισε τον Παράδεισο ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΣΥΓΝΩΜΗ!
Όχι λέγοντας στον Χριστό "καλά έκανα όσα έκανα"!
- Ακόμα και στην πόρνη που συγχώρεσε ο Χριστός, της είπε ξεκάθαρα:
"ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙΣ ΞΑΝΑ"!
Δεν της είπε πήγαινε και συνέχισε ό,τι έκανες πριν!
Ναι λοιπόν!
Να συγχωρεθεί και ο πιο αμαρτωλός, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ!
Όχι να συνεχίσει να κυλιέται σαν γουρούνι στον βούρκο της ακολασίας και της αθεΐας!
Μερικοί ίσως βρουν σκληρά αυτά τα λόγια.
Δεν πειράζει.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ δεν είναι χάϊδεμα των αυτιών!
Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ!
Τότε μόνο θα βρούμε το έλεος του Θεού!
Όχι βρίζοντάς τον πριν, κατά τη διάρκεια (!!!) και μετά τον σεισμό ή άλλης καταστροφής!
Αυτά γράφω απευθυνόμενος σε όσους και όσες πιστεύουν λίγο, πολύ ή καθόλου, αλλά έχουν αγαθή προαίρεση.
Με τους υπόλοιπους, αισχρούς υβριστές που πιάνουν στο απύλωτο στόμα τους το Πανάγιο όνομα του Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου, δεν θέλω να έχω καμιά κουβέντα!

Ας κοιταχτούμε λοιπόν στον καθρέφτη!
Όχι τον εξωτερικό, αλλά αυτόν της ψυχής μας!
Κι όταν θα αντικρύσουμε τη βρώμα που έχουμε μέσα μας, ας την καθαρίσουμε ΜΕΤΑΝΟΩΝΤΑΣ.!

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/

Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε, μαζί χαμογελάμε

Μου είπες ότι ζεις ένα δράμα.
Ότι η ζωή σου βαδίζει απ'το κακό στο χειρότερο.
Ότι δεν έφταναν οι οικονομικές δυσκολίες και τα προβλήματα στη δουλειά
Απέκτησες και άλλο σταυρό!
Η υγεία σου που μαραίνεται σα φύλλο του φθινοπώρου...
Και πως ν' αντέξω;
Πες μου πώς...
Άνθρωπος είμαι.
Με πιάνει το παράπονο...
Αλλιώς τα περίμενα τα πράγματα και αλλιώς γίνονται.
Είναι πολύ δύσκολο.
Ένας Άγιος άνθρωπος μου είπε ότι όσο μεγαλύτερες γίνονται οι δυσκολίες τόσο πιο πολύ μας προσέχει ο Θεός.
Τόσο μεγαλώνουν οι ευεργεσίες του.
Γι' αυτό, χαμογέλα, Χαρμολύπη η ζωή μας...
Κάνε τον πόνο σου δάκρυ προσευχής.
Και θα δεις...
Θα δεις που όλα θα πάνε καλά, δεν είναι δυνατόν να μην πάνε καλά!
Ξέρει ο Θεός τι κάνει.
Μας δίνει σταυρό προσωπικό.
Μέχρι εκεί που αντέχουμε.
Μέχρι εκεί.
Όχι παραπάνω...
Και μην ξεχνάς πως δεν είσαι μόνος.
Είμαστε όλοι μαζί.
Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε, μαζί σφουγγίζουμε τα δάκρυα.
Μαζί χαμογελάμε!
Μια προσευχή βγαίνει απ'όλους μας μαζί και τρέχει προς το Θεό!
Ανεβαίνει με ελπίδα και φόρα στο θρόνο του!
Υπομονή και μην τα παρατάς!
Κάποτε θα γυρίσει η σελίδα.
Κάποτε όλα θ'αλλάξουν.

Πηγή: http://aoratigonia.blogspot.gr/

Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό.
Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο.
Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί.
Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του.
Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.
Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου; ρώτησε ο πατέρας.
Πατέρα μου και κύριέ μου, απάντησε ο γιος, πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;
Καλώς, παιδί μου, παρατήρησε ο βασιλιάς.
Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω.
Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου.
Πατέρα μου, απάντησε ο γιος, αυτό είναι αδύνατο.
Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;
Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του:
Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά.
Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν.
Ο γιος υπάκουσε.
Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα.
Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε:
Γιε μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;
Δεν πρόσεξα τίποτε.
Τι εννοείς, τίποτε,  τον ρώτησε ο βασιλιάς.
Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή.
Σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα.
Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά, είπε ο γιος.
Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο.
Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου.
Πολύ σωστή η παρατήρησή σου, είπε ο βασιλιάς.
Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου.
Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο.
Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια.
Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά.
Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς.

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Ισότητα των δύο φύλων

Ένας είναι ο Δημιουργός του ανδρός και της γυναικός και από μια σάρκα είναι και οι δύο.
Προέρχονται από μία εικόνα, και υπάρχει δι΄ αυτούς ένας νόμος, ένας θάνατος και μία ανάστασις.
Επίσης έχομε γίνει από άνδρα και από γυναίκα.
Κοινό είναι το χρέος το οποίο οφείλουν τα τέκνα προς τους γονείς.
Πως λοιπόν απαιτείς μεν να είναι σώφρων η γυνή, συ δε δεν ανταποδίδεις εκείνο το οποίον ζητείς;
Πως ζητείς εκείνο το οποίον δεν προσφέρεις;
Πως βγάζεις διαφορετικούς νόμους δια σώμα όμοιο και ισάξιο;
Εάν δε εξετάζεις και τα χειρότερα, άκουσε:
Διέπραξε αμαρτία η γυναίκα;
Το ίδιο έκαμε και ο Αδάμ.
Τους εξηπάτησε και τους δύο ο όφις.
Δεν επαρουσιάσθη το ένα πιο ασθενές και το άλλο πιο ισχυρό.
Θέλεις να εξετάσωμεν μήπως και τα καλύτερα;
Ο Χριστός με το πάθος του τους σώζει και τους δύο.
Έγινε άνθρωπος δια τον άνδρα;
Το ίδιο έγινε και δια την γυναίκα.
Απέθανε προς χάριν του ανδρός;
Σώζεται όμως και η γυναίκα με τον θάνατό του.
Λέγεται ότι προέρχεται από το σπέρμα Δαβίδ.
Νομίζεις ενδεχομένως ότι με αυτό τιμάται ο άνδρας;
Γεννάται όμως από την Παρθένον και αυτό είναι υπέρ των γυναικών.
"Θα γίνουν", μεν λοιπόν, λέγει, "οι δύο, μία σάρκα" (Γένεση β' 24).
Και αυτή η μία σάρκα ας έχει την ίδια τιμή

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Αισθάνθηκα σαν το τελευταίο σκύβαλο πάνω στη γη...

...Και ξαφνικά κοίταξα τον ταύρο.
Είχε στα μάτια την αθωότητα που έχουν όλα τα ζώα στα μάτια τους, και κοίταξε προς εμένα
Ήταν σαν κραυγή για δικαιοσύνη, βαθιά μέσα μου.
Το περιγράφω σαν να είναι μια προσευχή, διότι όταν κάποιος εξομολογείται, υπάρχει ελπίδα πως συγχωρείται.
Αισθάνθηκα σαν το τελευταίο σκύβαλο πάνω στη γη.
Στην φωτογραφία αποτυπώνεται η στιγμή της κατάρρευσης του ταυρομάχου Alvaro Munera, όταν συνειδητοποίησε την αδικία στην οποία πρωταγωνιστούσε, στη διάρκεια της τελευταίας του ταυρομαχίας.
Από εκείνη τη μέρα έγινε αντίπαλος των ταυρομαχιών.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Γιατί η Παναγία δεν επενέβη για να μην γίνει ο σεισμός στην Κεφαλλονιά;

Για τους κακοπροαίρετους που λένε "αν η Παναγία υπήρχε γιατί έγινε ο σεισμός", απαντάμε:
Πώς θέλετε η Παναγία να επέμβει να σταματήσει ο σεισμός την ώρα που:
1-Εσείς όλη την ώρα την βρίζετε και βλασφημάτε τον Θεό, τους Αγίους και την Πανάχραντη Μητέρα Του.
2-Γιατί να επέμβει η Παναγία την στιγμή που γίνονται 300.000 εκτρώσεις το χρόνο στην Ελλάδα.
3-Γιατί να επέμβει η Παναγία την στιγμή που ψηφίζετε άθεους, είστε άθεοι, δεν δίνετε σημασία στην Εκκλησία και στα Μυστήρια της και γενικά ζείτε μια ζωή απομακρυσμένη από τον Θεό. Τι κάνατε εσείς για χάρη Του και της Μητέρας Του ώστε και αυτοί να επέμβουν για να σας βοηθήσουν;
4-Γιατί να επέμβει η Παναγία την στιγμή που εσείς καταπατάτε καθημερινώς τον λόγο του Θεού και χωρίς να έχετε διάθεση μετάνοιας;
Καθότι, το πίπτειν ανθρώπινο, το μετανοείν Θείο και το εμμένειν δαιμονικό.
Εφόσον, εσείς εμμένετε στην αμαρτία και έχετε διαλέξει την οδό του διαβόλου και συστρατεύεστε με αυτόν, γιατί να επέμβει ο Θεός ή η Παναγία ή οι Άγιοι;
Γνωρίζετε κανέναν που να επεμβαίνει να βοηθήσει το αντίπαλο στρατόπεδο;
Πριν αραδιάσετε τις αρλούμπες σας αυτές, σκεφτήκατε ότι παρόλα αυτά και άλλα πολλά (που δεν αναφέρω, καθότι θα έπαιρνε πολύ χρόνο να τα απαριθμήσω), η Παναγία επενέβη για χάρη σας;
Παρόλο που εσείς την βρίζετε και αυτή και τον Μονογενή της Υιό και όλους του Αγίους, παρόλο που παραβιάζετε μονίμως τον Θείο νόμο χωρίς διάθεση μετάνοιας.
Παρόλα αυτά επενέβη για δική σας χάρη.
Απόδειξη, ότι το μόνο που έγινε ήταν μικροζημιές, ενώ θα έπρεπε να είχε βουλιάξει όλο το νησί και όλη η χώρα μαζί με εμάς.

Παναγιώτης Μακρής

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Μόνον ο Θεός γνωρίζει πόσοι υπάρχουν εκλεκτοί σ' αυτόν τον κόσμο

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό ο περίφημος Ρουμάνος ασκητής Κλεόπας Ιλιε βρισκόταν στο Ιερό ενός μοναστηριακού Ναού και διάβαζε γονατιστός την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως.
Μετά από λίγη ώρα μπήκε στην Εκκλησία για να προσευχηθεί μια γυναίκα που είχε έρθει στο Μοναστήρι από το βράδυ.
Προσκυνούσε όλες τις εικόνες και έκανε παντού μετάνοιες, διηγείται ο π. Κλεόπας.
Δεν γνώριζε ότι κάποιος ήταν μέσα στην Εκκλησία.
Την παρατηρούσα συνεχώς από την Ωραία Πύλη.
Εκείνη, αφού προσκύνησε τις εικόνες, γονάτισε στο μέσον της Εκκλησίας, ύψωσε τα χέρια της και έλεγε από την καρδιά της αυτά τα λόγια:
-Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!
 Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!
Είδα τότε ένα λαμπρό κίτρινο φως γύρω της και τρόμαξα!
Η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προσευχόταν σιωπηλά.
Η φωτεινή νεφέλη που την περιέλουζε, μεγάλωσε περισσότερο και μετά σιγά-σιγά εξαφανίστηκε.
Αφού έσβησε το Θείο φως, σηκώθηκε στα πόδια της και βγήκε έξω από την Εκκλησία.
Ήταν μια απλή γυναίκα από τα γειτονικά χωριά μας.
Ιδού λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής!
Να που οι λαϊκοί ξεπερνούν καμμιά φορά τους Μοναχούς!
Εγώ έκανα μετά προσκομιδή και από την μεγάλη μου συγκίνηση άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά μνημονεύσεως στο χέρι.
Μόνον ο Θεός γνωρίζει πόσοι υπάρχουν εκλεκτοί σ' αυτόν τον κόσμο...

Μοναχού Σεραφείμ

Είσαι ή ήσουν έτοιμη να γίνεις Μάνα

Μια πιστή Ρωσίδα πήγε στον πνευματικό της στην Ρωσία και του είπε:
Πάτερ, θέλω να πάρω την ευχή σας να κάνω οικογένεια.
Μου δίνετε την ευχή σας;
Θέλω να ευχηθείτε για μένα και να με ευλογήσετε.
Ήρθε η ώρα είμαι ώριμη πλέον στην ηλικία και θα παντρευτώ.
Και την ρωτά ο πνευματικός
Είσαι έτοιμη να φέρεις στον κόσμο έναν Άγιο.
Μπορείς το παιδί που θα μεγαλώσεις να δείξεις ένα τέτοιο κλίμα γύρω σου ώστε να πάρει αυτή την υποψία της Αγιότητας;.
Τότε σου δίνω την ευλογία μου.
Δεν την ρώτησε για άλλα πράγματα.
Δεν την ρώτησε αν έχει λεφτά, αν έχει δουλειά, αν έχει τα εξωτερικά στοιχεία που συνθέτουν ένα πετυχημένο γάμο.
Της είπε:
Μπορείς να εμπνεύσεις Αγιότητα σε αυτό το παιδί;
Μπορείς να το κάνεις Άγιο;
Εννοώντας μπορείς εσύ να είσαι Αγία για να δώσεις και στο παιδί αυτή την επιθυμία της Αγιότητας;
Τότε να έχεις την ευχή μου να ξεκινήσεις, αλλιώς το να κάνεις οικογένεια επειδή σε πήραν τα χρόνια, επειδή ήρθε η ηλικία, επειδή όλες οι φίλες σου και οι φίλοι σου έχουν κάνει οικογένεια, δεν είναι σωστό ξεκίνημα.
Δεν αρκεί αυτό.
Πρέπει να ξεκινήσει κανείς με σοβαρότητα αυτή την υπόθεση, με περίσκεψη, με ωριμότητα, και προσευχή.
Πόση ώρα, πόσους μήνες κρατά η κυοφορία;
Εννέα μήνες και τελειώσαμε;
Πέρασαν εννέα μήνες.
Κρατήσαμε τόσο καιρό το παιδάκι μας στα σπλάχνα μας, το φέραμε στην ζωή.
Και... τελειώσες;
Όχι. Ναι, το παιδί το έφερες στην ζωή, Άγιο όμως δεν το έκανες ακόμα.
Τους δίνεις τροφή μας δεν αρκεί για να χορτάσει.
Είναι και ο χαρακτήρας.
Του πήρε ωραίο δωμάτιο έβαλες και κλιματιστικό, μπράβο σου.
Έχεις βάλει και ζεστά χαλιά και υπολογιστή.
Αλλά χρειάζεται και ποιότητα ζωής το παιδάκι, δηλαδή να βοηθήσεις το παιδί σου να γνωρίσει τον εαυτό του.
Να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του, να γνωρίσει μέσα από τον κόσμο τον συνάνθρωπο του, να γνωρίσει το Θεό, να γνωρίσει την αλήθεια.
Έμαθες το παιδί σου να αγαπάει; έμαθες στο παιδί σου να προσεύχεται;
Έμαθες στο παιδάκι σου να γονατίζει να κάνει θυσίες και να ταπεινώνεται;
Του έχεις δείξει εσύ με το δικό σου παράδειγμα τι θα πει ταπείνωση;
Σε έχει δει το παιδί σου να υποχωρείς, να ζητάς συγνώμη;
Να χάνεις το δίκιο σου και να μην αντιμιλάς;.
Σε έχει δει το παιδί σου από τα μικρά του χρόνια να αντέχεις στον πόνο χωρίς να διαμαρτύρεσαι;
Σε έχει δει το παιδί σου να μην γκρινιάζεις και να μην αγανακτείς;
Σε έχει δει όταν αποτυγχάνεις κάπου να το παίρνεις σαν αφορμή να πλησιάσεις περισσότερο τον Θεό και την ταπείνωση;
Σε έχει δει να παραδέχεσαι ένα ΛΑΘΟΣ σου;
Τότε πραγματικά θα ξέρει το παιδί σου γιατί ζει και που πηγαίνει.
Θα ξέρει τον σκοπό που ζει σε αυτό τον πλανήτη και θα έχει πραγματικά αληθινούς ωραίους γονείς, οι οποίοι χωρίς να έχουν διαβάσει πολλά παιδαγωγικά, χωρίς να ασχολούνται μόνο με το παιδί τους, αλλά με αβίαστο και ξεκούραστο τρόπο μέσα από την δική τους πορεία προς τον Θεό, θα βοηθούν και τα παιδιά τους.
Και αυτό είναι πάρα πολύ ευλογημένο και αληθινό.
Είναι μια αγωγή που γίνεται από γενιά σε γενιά με τρόπο αθόρυβο και άδηλο.
Δεν φαίνεται αλλά γίνεται και επηρεάζει τον κόσμο όλο.

Από το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα"

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος

Η ψυχή που συγκινείται από τις ομορφιές του υλικού κόσμου φανερώνει ότι ζει μέσα της ο μάταιος κόσμος γι' αυτό έλκεται από την πλάση κι όχι από τον Πλάστη, από τoν πηλό κι όχι από τον Θεό.
Δεν έχει σημασία αν ο πηλός αυτός είναι καθαρός και δεν έχει λάσπη αμαρτίας.
Η καρδιά, όταν έλκεται από... κοσμικές ομορφιές, οι οποίες δεν είναι αμαρτωλές, αλλά δεν παύουν να είναι μάταιες, νιώθει κοσμική χαρά της ώρας, η οποία δεν έχει θεϊκή παρηγοριά, φτερούγισμα εσωτερικό με αγαλλίαση πνευματική.
Όταν όμως ο άνθρωπος αγαπά την πνευματική ωραιότητα, τότε γεμίζει και ομορφαίνει η ψυχή του.
Αν γνώριζε ο άνθρωπος, την εσωτερική ασχήμια του, δεν θα επιδίωκε εξωτερικές ομορφιές.
Μέσα η ψυχή του έχει τόσους λεκέδες, τόσες μουντζούρες, και θα κοιτάξουμε λ.χ. τα ρούχα μας;
Πλένουμε τα ρούχα μας, τα σιδερώνουμε κιόλας και είμαστε καθαροί, και μέσα είμαστε... μην τα ρωτάς!
Γι’ αυτό, αν λάβει υπ΄ όψιν του κανείς τι πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθίσει τόσο σχολαστικά να βγάλει και τον παραμικρό λεκέ από τα ρούχα του, γιατί αυτά είναι χίλιες φορές καθαρότερα από την ψυχή του.
Αλλά αν δεν έχει υπ’ όψιν του ο άνθρωπος την πνευματική σαβούρα που έχει μέσα του, ε, τότε κοιτάζει να βγάλει σχολαστικά και τον παραμικρό λεκέ!
Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψη όλη την φροντίδα του στην πνευματική καθαρότητα, στην εσωτερική ομορφιά κι όχι στην εξωτερική.
Τα πρωτεία να δοθούν στην ομορφιά της ψυχής, στην πνευματική ομορφιά και όχι στις μάταιες ομορφιές, γιατί και ο Κύριος μας είπε:
"Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος".

Χρειάζεται μόνο να πεις... ευχαριστώ Θεέ μου

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.
Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους.
Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε:
"Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής".
Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής.
Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο.
Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό.
Ο άγγελος μου είπε:
"Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης".
Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν.
Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ.
Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη.
Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού.
Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.
"Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών"  μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου.
 Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.
-Πώς γίνεται αυτό;
Δεν υπάρχει δουλειά εδώ- ρώτησα.
"Είναι λυπηρό" αναστέναξε ο άγγελος.
"Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια".
 -Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε; ρώτησα πάλι.
 "Πολύ απλά", απάντησε.
"Χρειάζεται μόνο να πεις... ευχαριστώ Θεέ μου"!

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Εικόν' αχειροποίητη



Εικόν`αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ΄είχα
Κι είχα για μόνο φυλαχτό μια της κορφής σου τρίχα.
Να σε χαρεί κι η άνοιξη μαζί με τα λουλούδια
Όπου ΄ναι σαν αμέτρητα, ζωγραφιστά τραγούδια.
Τη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ΄αρνηστής, αρνί μου...
Αγάπη μου αιώνια, αγάπη μου στερνή μου.
"Εικόν΄ αχειροποίητη"

Ποίηση: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Νίκος Μαστοράκης
Ερμηνεία: Μαρία Κώτη

Δεν είναι εχθροί, δεν είναι βάρος, είναι ο ίδιος ο Χριστός η ίδια η Υπεραγία Θεοτόκος

Προς Θεού συνάνθρωποι
Προς Θεού συνέλληνες
Με αφορμή τον χαμό των ζωών που χάθηκαν έξω από το Φαρμακονήση
Από του δυστυχείς μετανάστες που ζήτησαν βοήθεια
Που άπλωσαν τα ταλαιπωρημένα χέρια τους για να πιαστούν στη ζωή
Και η που η κακιά στιγμή δεν στάθηκε ικανή να τους ελεήσει
Εν όψει όσων γράφτηκαν ,για το θέμα
Και εν όψει όσων θα γραφτούν
Προσοχή...
Περνάμε εποχή μεγάλης δοκιμασίας
Προσοχή...
Μην γίνει η εποχή το τέλος της ελπίδας μας
Το τέλος των ιδανικών μας
Το τέλος και η απώλεια της ψυχής μας
Ας δώσουμε απλόχερα βοήθεια στους ανθρώπους που απλώνουν το χέρι μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα
Απ΄ όπου και αν προέρχονται
Δεν είναι εχθροί ,δεν είναι βάρος
ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΙΔΙΑ Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ
Και μας καλούν και μας δοκιμάζουν!
Αν πούμε όχι ,τίποτα πια δεν θα μας σώσει
Ποτέ πια το ψωμί δεν θα είναι νόστιμο
Ποτέ το νερό δεν θα μας δροσίσει,ποτέ πια δεν θα αισθανθούμε τη φρεσκάδα του καθαρού αέρα,
Γιατί θα έχουμε χάσει την ψυχή μας
Γιατί θα έχει σβήσει η φλόγα του Κυρίου στις καρδιές μας
Προσοχή...
Ας ανοίξουν τα μοναστήρια στη φιλοξενία
Ας αρχίσει το έργο της σωτηρίας
Ας γίνει πράξη το φιλεύσπλαχνο έργο της διδασκαλίας του Κυρίου και των Αγίων μας Πατέρων,
Μην αργούμε...
ΚΥΡΙΕ ΟΔΗΓΗΣΕ ΜΑΣ, ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ.

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Εκείνος που δεν ρισκάρει στην ζωή του, δεν κάνει τίποτα, δεν έχει τίποτα, είναι ένα τίποτα

Αν γελάς, κινδυνεύεις να φανείς ανόητος.
Αν κλάψεις, κινδυνεύεις να φανείς συναισθηματικός.
Αν στραφείς σε κάποιον, κινδυνεύεις να μπλεχτείς.
Αν εκφράζεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να φανερώσεις τον αληθινό σου εαυτό.
Η προσπάθεια, έχει μέσα της τον κίνδυνο της αποτυχίας.
Παρόλα αυτά πρέπει να ριψοκινδυνέψεις.
Επειδή ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι, να μην ρισκάρεις τίποτα.
Εκείνος που δεν ρισκάρει, δεν κάνει τίποτα, δεν έχει τίποτα, είναι ένα τίποτα.
Μπορεί να αποφεύγεις τον πόνο και την λύπη, όμως έτσι δεν μπορείς να μάθεις, να ωριμάσεις, να ζήσεις.
Έτσι όπως είσαι αλυσοδεμένος με την ασφάλεια σου, έχεις χάσει την ελευθερία σου.
Επειδή μόνο όποιος ριψοκινδυνεύει είναι ελεύθερος!

Το σπουδαιότερο σημείου του σώματός μας

Κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου, διηγείται κάποιος, ποιο κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας.
Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά.
Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα "νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε".
Εκείνη με διόρθωσε:
"Όχι", μου είπε, "υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας".
Συνέχισα να σκέφτομαι την ερώτηση μεγαλώνοντας.
Όταν συνειδητοποίησα πόσο φοβερό δώρο είναι η όραση και τι μεγάλες δυνατότητες έχει, έτρεξα στη μητέρα μου μάλλον σίγουρος αυτή τη φορά, και της είπα, "μάλλον είναι τα μάτια μας που βλέπουμε, το σημαντικότερο μέρος στο σώμα μας".
Με κοίταξε με αγάπη η μητέρα μου, χάρηκε που ασχολούμαι με το ερώτημά της και κάνω και μεγάλη πρόοδο, αλλά και πάλι με διόρθωσε:
"Όχι, δεν είναι τα μάτια.
Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο μας είναι τυφλοί.
Προσπάθησε ακόμα".
Προσπάθησα κι άλλες φορές και η μητέρα μου έβλεπε ότι ωριμάζω και προοδεύω, αλλά όσες φορές κι αν επανήλθαμε στο θέμα αυτό, δεν κατάφερα να βρω τη σωστή απάντηση.
Πέρυσι πέθανε ο παππούς μου.
Όλοι μας πονέσαμε και κλάψαμε.
Ακόμα και ο πατέρας μου έκλαψε, και το λέω αυτό γιατί άλλη μια φορά μόνο τον είχα δει να κλαίει στη ζωή μου.
Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου:
"Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας;" με ρώτησε τότε η μητέρα μου κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί πάντα νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο ανάμεσά μας και τίποτα παραπάνω.
Με είδε που παραξενεύτηκα και με πήρε κοντά της.
"Αυτό που θα σου πω αγόρι μου είναι πολύ σημαντικό", μου είπε, "και θέλω να το κρατήσεις μέσα στην ψυχή σου.
Λοιπόν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα σου είναι ο ώμος σου.
Και δεν είναι γιατί κρατάει το χέρι σου στη θέση του και μπορεί να κινείται, αλλά γιατί μπορεί να κρατήσει το κεφάλι ενός πονεμένου αγαπημένου σου την ώρα που κλαίει.
Όλοι μας θα χρειαστούμε έναν ώμο να γείρουμε και να ακουμπήσουμε την ώρα της θλίψης και του πόνου, αγόρι μου.
Σου εύχομαι να έχεις πάντα στη ζωή σου έναν τέτοιο ώμο, γεμάτο παρηγοριά για κείνους που θα κλάψουν και θα 'χουν ανάγκη τον ώμο της αγάπης σου για να γείρουν.
Όταν θα το έχεις καταλάβει αυτό που σου λέω και θα συμφωνείς, τότε θα είναι σημάδι ότι έχεις μεγαλώσει αρκετά και ότι ζεις σωστά τη ζωή σου".

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Εσύ είσαι ο κόσμος μου...

Η Αρετούλα αποζητούσε τα χάδια της μάνας όσο πιο συχνά γινόταν.
Είναι από τα παιδιά που λες πως έχουν ανακαλύψει  αυτό το πανάρχαιο φάρμακο.
Ακούς πως έχει τον τρόπο να ξυπνά κάποιες κρυφές δυνάμεις μέσα στο σώμα.
Την ώρα που εισβάλλει η αρρώστια ένα χάδι είναι αρκετό για να εμφανιστούν από το πουθενά πάνοπλα στρατεύματα για να αποκρούσουν την εισβολή.
Τούτο τον πόλεμο τον λες και μοναξιά, τον λες και απογοήτευση.
Έχει πολλά ονόματα.
Η Αρετούλα δεν ξέρει τόσα πολλά.
Της φτάνει να νιώθει την αγκαλιά της μάνας και ένα χάδι στα μαλλιά για να αναστηθεί η ψυχή, να δυναμώσει και να κάνει τη καρδιά να ξαναχτυπά.
Δεν περνά μέρα που να μη χρειάζεται τούτο το μαγικό φίλτρο.
Μαγικό επειδή όσο πιο πολύ παίρνει τόσο περισσότερο χρειάζεται.
Όσο πιο πολύ χρειάζεται τόσο περισσότερο η μάνα απλόχερα χαρίζει.
Μοιάζει με το φως του κεριού.
Το μεταλαμπαδεύεις και αστράφτει ο κόσμος.
Έτσι κι αγάπη.
-Είσαι η πιο καλή μαμά του κόσμου.. της είπε χθες καθώς μιλούσαν για ώρα για χίλια μύρια
-Και που το ξέρεις εσύ;
Έχεις γνωρίσει όλες τις μαμάδες του κόσμου; την πείραξε εκείνη
Η Αρετούλα την κοίταξε στα μάτια με όλη τους τη γλύκα
-Ναι αμέ... της είπε.
"Εσύ είσαι ο κόσμος μου"!

Τι μπορεί να είναι πιο ισχυρό από εμένα...

Κάποτε ήταν ένας λιθοξόος που δεν ήταν ικανοποιημένος από τον εαυτό του και την ζωή του.
Μια μέρα, περνώντας έξω από το σπίτι ενός πλούσιου εμπόρου, κοίταξε μέσα από την ανοιχτή πόρτα και θαύμασε τα όμορφα πράγματα και τους σημαντικούς επισκέπτες.
Πόσο σπουδαίος να είναι αυτός ο έμπορος... σκέφτηκε με ζήλια και ευχήθηκε να γίνει σαν αυτόν τον έμπορο.
Προς μεγάλη του έκπληξη, αμέσως μεταμορφώθηκε σε έμπορο, απολαμβάνοντας τις πολυτέλειες και την ισχυρή επιρροή, μα και την ζήλια των πιο φτωχών απ΄ αυτόν.
Σύντομα, ένας σημαντικός προύχοντας πέρασε από τον δρόμο, που τον μετέφεραν σε σέντια και συνοδευόμενος από στρατιωτικούς.
Όλοι, όσο πλούσιοι κι αν ήταν, υποκλίνονταν μπροστά του.
Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο προύχοντας... σκέφτηκε "εύχομαι να ήμουν προύχοντας"!
Αμέσως μεταμορφώθηκε σε ισχυρό προύχοντα, που όλοι φοβούνταν αλλά και μισούσαν.
Ήρθε το καλοκαίρι και οι πολύ ζεστές μέρες, κι ο προύχοντας ένιωθε άβολα μέσα στην σέντια του. Κοίταξε ψηλά τον ήλιο και σκέφτηκε πόσο ισχυρός είναι ο ήλιος;
"Εύχομαι να ήμουν ο ήλιος"!
Αμέσως έγινε ο ήλιος, να λάμπει πάνω από τον κόσμο, να λατρεύεται και να θαυμάζεται από τους ανθρώπους, αλλά και να καταριέται από τους αγρότες -που τους έκαιγε τα σπαρτά- και από τους εργάτες που υπέφεραν κάνοντας την εργασία τους.
Μα ξάφνου, ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο πέρασε από μπροστά του, εμποδίζοντάς τον να λάμψει παντού πάνω στη γη.
Πόσο ισχυρό είναι αυτό το σύννεφο... σκέφτηκε "εύχομαι να ήμουν σύννεφο"!
Αμέσως μεταμορφώθηκε σε βαρύ, μαύρο σύννεφο, που πλημμύριζε με το νερό του τα σπαρτά και τα χωρία, κι όλοι το καταριόνταν.
Μα σύντομα, κατάλαβε ότι παρασέρνονταν από μια μεγαλύτερη δύναμη, τον άνεμο.
Πόσο ισχυρός είναι ο άνεμος... σκέφτηκε "εύχομαι να ήμουν ο άνεμος"!
Αμέσως έγινε ο άνεμος, να φυσάει μανιασμένα ξεριζώνοντας δέντρα και καταστρέφοντας τις σκεπές των σπιτιών, κι όλοι να τον καταριόνται.
Σύντομα όμως βρέθηκε μπροστά σε έναν θεόρατο βράχο, που δεν μετακινούνταν καθόλου, παρά την δύναμη του ανέμου.
Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο βράχος... σκέφτηκε "εύχομαι να ήμουν βράχος"!
Αμέσως έγινε ένας δυνατός, τεράστιος βράχος.
Ότι πιο σταθερό πάνω στην γη.
Έτσι όπως στεκότανε απολαμβάνοντας την δύναμή του, άκουσε τον ήχο μεταλλικού εργαλείου πάνω στην επιφάνειά του και ένιωσε ν΄ αλλάζει η μορφή του.
Τι μπορεί να είναι πιο ισχυρό από εμένα;
Απόρησε...
Κοίταξε κάτω χαμηλά, και είδε έναν λιθοξόο...

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται

-Γιατί χάνουν την ηρεμία τους... απάντησε ο ένας.
-Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους; ξαναρωτά ο σοφός.
-Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος, είπε ένας άλλος μαθητής.
Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:
-Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο..
Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;
Γιατί όταν θυμώνουν δύο άνθρωποι, οι…καρδιές τους απομακρύνονται πολύ..και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά,για να καλύψει την απόσταση..
Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν΄ ακουστούν.
Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά..
Γιατί;
Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά.
Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.
Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν… παρά μονάχα ψιθυρίζουν.
Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.
Έτσι συμβαίνει όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.
Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:
-Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σαν απομακραίνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού!

Αγαπώ τον εαυτό μου αληθινά

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΟΔΟΧΗ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα κάνω μόνο ότι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ότι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό.
 Στην αρχή το ονόμαζα "υγιή εγωισμό".
Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι ΑΥΤΑΓΑΠΗ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο.
Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου.
Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν.
Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο.
Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο.
Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες.
Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!

Τσάρλι Τσάπλιν...

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).