Κι όσο εμείς τον γυροφέρνουμε και με τον φόβο μας τον γιορτάζουμε
Τόσο εκείνος στρογγυλοκάθεται και φορτώνει την καμπούρα με χρόνια.
Επειδή καμπούρα όμως έχουν μόνο οι προσκυνημένοι, ας διαχωρίσουμε από τώρα την θέση μας. Από δω ας πάνε εκείνοι που τώρα φόρτωσαν άλλον έναν χρόνο στην καμπούρα τους
Και από εκεί ας πάνε εκείνοι που πέρασαν με επιτυχία άλλη μια τάξη στο σχολείο της ζωής.
Ο χρόνος είναι "καιρός" δηλαδή είναι ευκαιρία.
Κι επειδή στη ζωή μας οι ευκαιρίες είναι λίγες και μετρημένες, εξ ου και πολύτιμες, κι ο χρόνος είναι μετρημένος.
Όχι με την αριθμητική του σχολείου αλλά με την αριθμητική της καρδιάς.
Πόσο επιτρέψαμε στον εαυτό μας να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που περνούν και φεύγουν από μπροστά μας;
Ευκαιρία είναι ο πλησίον μας.
Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο φυλακισμένος, ο αναγκεμένος.
Τα νιάτα και τα γηρατειά είναι κερδισμένες ή χαμένες ευκαιρίες.
Τίποτε άλλο.
Στα νιάτα βάλε την δυνατότητα και στα γηρατειά την ενοχή.
Κανένα μυστήριο δεν υπάρχει στο γιατί γερνάει ο άνθρωπος.
Επειδή το ερώτημα από την αρχή είναι λάθος.
Δεν φταίει ο χρόνος για τα γηρατειά.
Μόνο το ξερό μας το κεφάλι φταίει που ψάχνουμε να βρούμε την χαμένη μας ευκαιρία μόνο εκεί που έχει φως.
Και μένουμε εκεί.
Και γερνάμε ψάχνοντας.
Δίχως να πάμε λίγο παραπέρα.
Να φωτίσουμε και το παραπέρα.
Να ανάψουμε το φως.
Για μας και τους άλλους.
Κι ύστερα μια μέρα έχουμε ξεμείνει από χρόνο, από ευκαιρίες και μας τρώνε οι τύψεις και πεθαίνουμε...
Δημήτρης Καραβασίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου