Η υποκρισία χρωματίζει τη ζωή μας και οι μάσκες εναλλάσσονται στον αγώνα να φανούμε καθώς πρέπει

Η περιχαράκωση με το λεπτό φράχτη του εγώ, δεν αφήνει περιθώρια για αλλαγή στη ψυχή μας.
Η πληθώρα των κοινωνικών και υλικών αγαθών μούδιασε την πνευματική μας ύπαρξη και η δαιμονική ακηδία λεηλάτησε τη δίψα για κάτι ουράνιο.
Η φυλακή μας στο εφιαλτικό εγώ σιδηρόφρακτη, και οι φύλακές της σφίγγουν όλο και περισσότερο με λουλουδένια δεσμά της ψυχής μας.
Λέμε ότι ζούμε χριστιανικά, προετοιμαζόμαστε για τις μεγάλες γιορτές με νηστεία, προσευχή και εγκράτεια, συμμετέχουμε στα μυστήρια και όμως σφίγγουμε περισσότερο τα δεσμά μας, γιατί περνά μέσα μας η αδιόρατη σκέψη, ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους.
Ποιο είναι το λάθος μας;
Γιατί τούτος ο καρκίνος της εωσφορικής φιλαυτίας έγινε ο ύπουλος δυνάστης μας;
Μόνο ένας δρόμος μπορεί να μας ελευθερώσει από αυτό το πεδίο της υπερβαρύτητας του εγώ μας.
Είναι ο δρόμος της ΥΠΑΚΟΗΣ!
Μόνο αν αφουγκρασθούμε τι λέει ο διπλανός μας, αν σπάσουμε τις αποφάσεις μας στο επιτίμιο, αν απαρνηθούμε την εξυπνάδα μας στις συμβουλές των πνευματικών μας, αν κάνουμε το θέλημα του εχθρού μας δικό μας θέλημα, αν με λεβεντιά και φιλότιμο απαρνηθούμε τα θελήματα για χάρη του εσταυρωμένου Χριστού μας, θα δούμε να λάμπει μέσα μας συμπαντική ελευθερία και να πλημμυρίζει φως η σκοτεινή και άνυδρη φυλακή μας.

Γιάννης Χορταριάς