Μελετώντας κανείς την παγκόσμια Ιστορία ποιο είναι το πρώτο αβίαστο συμπέρασμα που βγάζει; Ότι πολλοί μεγάλοι και τρανοί λαοί εξαφανίστηκαν στο διάβα των αιώνων. Γιατί; Λέγει ο Δαυίδ «είδα τον ασεβή να έχει υψωθεί υπέρμετρα και να χαίρεται δια την επίγεια δόξα του και να κομπάζει για την δύναμή του. Παρήλθε όμως ο καιρός και ιδού, δεν υπήρχε πουθενά, και τον ανεζήτησα και δεν βρέθηκε ούτε ο τόπος που κατοικούσε». Χάθηκαν, λοιπόν, τόσοι λαοί, εξαφανίστηκαν από τον χάρτη και έσβησαν, λόγω της ασέβειάς των. Πώς νοείται, όμως, αυτή η ασέβειά τους, ώστε να αξίζουν τον όλεθρο;
Ο Δαυίδ περιγράφει αυτήν την ασέβεια πολύ καλά. «Κατανοεί, αναγνωρίζει, αισθάνεται ο αμαρτωλός τον δίκαιο και ζητεί να τον θανατώσει». Διακρίνει, δηλαδή, ο ασεβής την ανωτερότητα του δικαίου και επειδή δεν μπορεί να τον πλησιάσει στο ελάχιστο επιζητά τον όλεθρο και την καταστροφή του. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Λονδίνου κάποτε ακούστηκαν τα εξής λόγια «Μέχρι σήμερα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Από εδώ και στο εξής θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Ήταν δυνατόν αυτή η αναγνώριση να λησμονηθεί από εκείνους που με δηλητήριο φωλιάζει εντός τους το αίσθημα της κατωτερότητας; Είναι διαχρονική η αντίδρασή των: «Βγάζουν απ’ το θηκάρι το ξίφος οι αμαρτωλοί, τεντώνουν τα τόξα τους και ζητούν ευθέως να καταβάλουν εκείνους που είναι άμωμοι στην καρδιά τους και φτωχοί και πένητες». Αλήθεια, η φτωχή Ελλάς ουδέποτε ηξίωσεν πλούτον ή εγένετο εκ των ισχυρών κρατών. Είχεν, όμως, ανθρώπους με ευθύτητα στην καρδιά, δικαίους, θεοσεβείς που μεγαλουργούσαν γι’ αυτό και έπρεπε να φύγει απ’την μέση.
Η σωτηρία των δικαίων, κατά τον Δαυίδ, είναι πεντακάθαρο και ποια είναι και πώς επέρχεται. «Η σωτηρία των δικαίων ευρίσκεται στον Κύριο και θεό τους. Και υπερασπιστής αυτών είναι Αυτός ο Κύριός τους σε καιρό θλίψεως Ο Κύριος θα βοηθήσει αυτούς και θα τους σώσει και από τον όλεθρο που τους ετοιμάζουν οι αμαρτωλοί. Και τούτο γίνεται απλά μόνο και μόνο διότι οι δίκαιοι ήλπισαν σ’ Αυτόν». Μα ποιοι είναι οι δίκαιοι, ποια τα γνωρίσματά των και είναι άραγε οι σύγχρονοι Έλληνες τέτοιας κατηγορίας; Οι δίκαιοι είναι αυτοί που δεν ζήλεψαν και ούτε επιθυμούν τα πονηρά έργα και την ανομία, αυτοί που δεν πόθησαν και ούτε ποθούν την πρόσκαιρη ευημερία, εκείνη που συνοδεύει όσους με παρανομία κατάφεραν να ευοδωθούν με πλούτο και δόξα τα έργα των. Εκείνοι που τελικά δεν διευρώθησαν από την κακία, ώστε να καταντήσουν και αυτοί επιζητούντες τα πονηρά μέσα και έργα. Δίκαιοι είναι οι ευλογούντες τον Κύριο και θεό τους, αυτοί που παρεξέκλιναν απ’ το κακό διά παντός και ποιούν μόνο αγαθά έργα. Εκείνοι που στην καρδιά τους έχουν μόνο τον Νόμο του Θεού, που μελετούν τη θεάρεστη σοφία ώστε απ’ την ομιλία τους να εκρέει δικαιοσύνη και αγαθότητα, εκείνοι που εν τέλει φυλάσσουν εντός τους την ακακία και έχουν στον νου τους μόνο τη διάπραξη της ευθύτητας.
Είναι η σύγχρονη Ελλάς τόπος δικαίων; Και ωσάν «παρατηρούν οι αμαρτωλοί τους δικαίους και τρίζουν τα δόντια των εναντίον των» πώς έχομεν εμείς την απαίτηση «ο Κύριος να περιγελάσει αυτούς τους ασεβείς, να συντρίψει τα τόξα τους και να συντρίψει τα απλωμένα χέρια τους που πάνε να φονεύσουν αυτούς», εφόσον άπαντα ταύτα γίνονται μόνο όταν υπάρχουν δίκαιοι; Και κραυγάζει ο Δαυίδ, για όνομα του Θεού: Έλληνες ελπίσατε στον Κύριο και θεό σας, πράττετε μόνο την χρηστότητα, κατατρυφήστε στον Νόμο του Θεού σας και αυτός «δώσει υμίν πάντα τα αιτήματα της καρδιάς υμών».
Του φιλολόγου Νικολάου Γεωρίου Κατσούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου