Βηθλεέμ...

Ήλθες αργά, πολύ αργά…
Δεν έχει τόπο η καρδιά να σου χαρίσει.
Ήλθαν εδώ απ’ το πρωί ξένοι πολλοί, περαστικοί,
Κι έχει γεμίσει.
Μα, στάσου, έχω μια σπηλιά
σε μια απόμερη γωνιά εκεί πιο πέρα.
Μπορείς για λίγο να σταθείς,
Μα άλλο πια μη ν’ ενοχλείς, θα φτάσει η μέρα.
Πώς με κοιτάς; πώς να στο πω;
Δεν έχω μέρος πιο καλό, πιο βολεμένο.
Άγνωστε σήμερα στη γη
Γιορτάζω το θείο παιδί και δεν προφταίνω.
Να! Θα σ’ ανάψω εδώ φωτιά
Με λίγα φρύγανα ξερά…
Μα συ δακρύζεις…
Οι ξένοι μου με καρτερούν.
Δεν τους ακούς που τραγουδούν;
Μην μ’ εμποδίζεις.
Ξένε, παράξενα κοιτάς…
Πες μου ποιος είσαι, τι ζητάς;
Δεν σε γνωρίζω.
Μια Βηθλεέμ, μικρή, φτωχή,
Σαν τότε πούχες γεννηθεί, λες, σου θυμίζω.
Μίλησε κι άλλο αγνή φωνή,
Να φτερουγίσει μου η ψυχή
Νιώθω βαθειά μου.
Έλα πιο μέσα στην καρδιά,
Μη φεύγεις μη …
Μορφή γλυκιά
Μείνε κοντά μου.

Μ. Λαμπρινού

Πηγή: http://www.diakonima.gr/