Αυτοί οι τύποι που αξίζουν, που είναι «η οικογένεια» που εσύ επιλέγεις, οι καλύτεροί σου φίλοι με λίγα λόγια. Αυτοί που ποτέ δεν κατάλαβες πως και πόσο “άνετα” τρυπώνουν στη ζωή σου και μερικοί πόσο αθόρυβα βγαίνουν από αυτή αφήνοντας πίσω τους ένα απαλό, νοσταλγικό άρωμα.
Στη λέξη φίλος βάλτε την παρέα σας. Μπορεί να ήταν παραπάνω από ένα πρόσωπα και φυσικά μπορεί να ήταν γένους θηλυκού. 2, 4, 6, 8. Αριθμός ζυγός, πολύ καλό αυτό, κανείς ακέραιος επομένως, κανείς δεν μένει μόνος.
Αν καθίσουμε να συλλογιστούμε, να ανατρέξουμε στο παρελθόν μας, θα μας έρθουν ουκ ολίγες ανθρώπινες φιγούρες στη μνήμη που κάποτε έφεραν τον τίτλο «φίλος» και τώρα φαντάζουν φαντάσματα.
Άνθρωποι που μοιραστήκαμε γέλια, δάκρυα, ξενύχτια, μεθύσια, βόλτες, τετράδια, φοβίες, ντροπές, στιγμές. Αμέτρητες στιγμές που έχουν κλειδωθεί καλά στο σεντούκι των αναμνήσεων και που πλαισιώνουν μία ολόκληρη ζωή, τη δική μας ζωή!
Για σκεφτείτε, όλοι είχαμε έναν παιδικό φίλο από τη γειτονιά ή από τον οικογενειακό μας κύκλο που είχαμε ματώσει τα γόνατα μας από το παιχνίδι μαζί του, είχαμε μοιραστεί το ποδήλατό μας και είχαμε ξημεροβραδιαστεί, μέεεεερες ατελείωτες, μέχρι να ακουστούν οι φωνές των μανάδων μας για να μαζευτούμε στο σπίτι.
Έπειτα ήρθαν οι πρώτες τάξεις του σχολείου, οι πρώτες φοβίες, οι πρώτες σκανταλιές, τα πρώτα "σκέφτομαι και γράφω". Και ήταν αυτός ο φίλος η αιτία που μας έκανε να ξυπνάμε με όρεξη κάθε πρωί σκεπτόμενοι ότι πάμε να τον συναντήσουμε και ότι θα περάσουμε μαζί του τα διαλείμματα.
Κι ήρθε η στιγμή που μεγαλώσαμε.
Νέο σχολείο, νέα πρόσωπα, νέες φοβίες, κι έτσι πάψαμε να είμαστε στην ίδια τάξη μαζί του και πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε πήρε κάποιος άλλος τη θέση του, ο διπλανός μας στο ίδιο θρανίο.
Όπου μαζί του κάναμε τις πρώτες κοπάνες, τα πρώτα σκονάκια και μαζί αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τη διαφορετικότητα των δύο φύλων και η σκέψη μας άρχισε να παίρνει πιο πονηρή διάσταση.
Τρέξτε όλοι γρήγορα πίσω ξεθάψτε από το χρονοντούλαπο τον φάκελο με την ένδειξη ''Λύκειο'' στο πλάι. Οι πρώτοι έντονοι προβληματισμοί «τι θέλω να γίνω στη ζωή μου», πρόγραμμα φορτωμένο μέχρι εκεί που δεν πάει, τα ερωτικά καρδιοχτύπια να βρίσκονται στο top10 και μέσα σε όλα αυτά ένα πρόσωπο που ξεχώριζε από όλα τα άλλα… ο φίλος μας! Αυτός με τον οποίο πριν φύγουμε για σπουδές δώσαμε όρκο παντοτινής φιλίας, αλλά ως γνωστόν «κάθε φορά που σχεδιάζουμε το μέλλον, ο Θεός γελάει μαζί μας».
Κι ύστερα; Ύστερα ήρθε η φοιτητική παρέα. Αφού πρώτα πέρασε ένας λόχος από υποψήφιους πάλι κάποιος κατάφερε να κερδίσει την διακεκριμένη θέση του «φίλου». Κι αυτή τη φορά ο δεσμός είναι πιο έντονος γιατί είσαι μακριά από το σπίτι σου, μακριά από τους «φίλους» σου, έχοντας να αντιμετωπίσεις πρωτόγνωρες καταστάσεις σε μία κρίσιμη ηλικία. Και με αυτή σου την παρέα μοιράζεσαι όλες σου τις «παιδικές αναμνήσεις» και κάνεις αναφορά συχνά - πυκνά στους φίλους του παρελθόντος.
Είναι αυτός ο φίλος που μας κουβάλησε στους ώμους του τα βράδια που δεν μπορούσαμε να βρούμε τον δρόμο του γυρισμού και μας ανέβαζε το ηθικό σε κάθε ερωτική απογοήτευση και μας έφτιαχνε σούπα με μαλλιά αγγέλων όταν αρρωσταίναμε (γιατί «η μαμά» μας ήταν μακριά). Ήταν αυτός που μας ωθούσε στις τρέλες αλλά παράλληλα μας έκανε κήρυγμα όταν έπρεπε και διαβάζαμε παρέα τις νύχτες στις περιόδους εξεταστικών.
Ακολουθούν οι φίλοι από τον χώρο εργασίας, από το γυμναστήριο ή τον χορό και πάει λέγοντας.
Και είναι όλοι αυτοί μαζί που έβαλαν στη ζωή σου χρώμα και την γέμισαν αξέχαστες στιγμές αλλά για κάποιο λόγο χαθήκατε.
Δεν αναφέρομαι σε φιλίες «ύπουλες», βρώμικες, όπου υπήρξε φθόνος ή συμφέρον και χάλασαν κάποια στιγμή. Αναφέρομαι σε όλα αυτά τα πολύ αγαπημένα μας πρόσωπα που ανήκουν πλέον στο παρελθόν αλλά πάντα η θύμησή τους συνοδεύεται από μία γλυκιά νοσταλγία και μία κρυφή επιθυμία να μάθεις «τι να κάνει άραγε, αυτή η ψυχή;».
Σε αυτούς που όλοι έχουμε πιάσει τους εαυτούς μας να αναζητούν στο διαδίκτυο ιδίως στα social media κάτι δικό τους, μία φωτογραφία, ένα γεγονός, σαν να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον κρυμμένο θησαυρό.
Σε αυτούς που μας βοήθησαν να πάμε τη ζωή μας ένα βήμα παραπέρα και συντέλεσαν με τον δικό τους τρόπο στο να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα κι ας μην εξακολουθούν να υπάρχουν ενεργά σε αυτή.
Σε όλους αυτούς που το ερώτημα «Γιατί να χαθούμε;» όσο κι αν το δουλεύουμε στο μυαλό μας, παραμένει αναπάντητο.
Συνήθως η απομάκρυνση από τα κολλητά μας φιλαράκια γίνεται σταδιακά. Η ρουτίνα της καθημερινότητας και οι τρελοί ρυθμοί που καλούμαστε να ακολουθήσουμε, μας κάνουν να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου με αποτέλεσμα να χανόμαστε με εκείνους που κάποτε δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε πως θα υπήρχε αύριο χωρίς αυτούς. Η δουλειά, η εξέλιξη μίας ερωτικής σχέσης, η δημιουργία οικογένειας, η αλλαγή βάσης (πόλης) είναι κάποιοι από τους βασικότερους λόγους.
Δεν μαλώσαμε… Δεν ειπώθηκε κανένα «αντίο»… Απλώς ο καθένας χάραξε τη δική του πορεία και οι δρόμοι μας κάπου εκεί χώρισαν. Μπορούμε πιστεύω όλοι με ευκολία να παραδεχτούμε ότι τους αγαπάμε το ίδιο όσο τότε που υπήρξαν συμπρωταγωνιστές στο σενάριο της ζωής μας και πως μόνο χαμόγελο μπορούν να σχηματίσουν στα χείλη μας και μια γλυκιά νοσταλγία.
Ας αφιερώσουμε λοιπόν αυτό το άρθρο σε όλους αυτούς που πέρασαν. «Ακούμπησαν» με τον καλύτερο τρόπο την ψυχή μας και μας χάρισαν αμέτρητες όμορφες, αξέχαστες στιγμές, αλλά για πολλούς και ταυτόχρονα για κανέναν λόγο χαθήκαμε...
Στα ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ μας!
Μαρία Σκαρλάτου
Πηγή: http://enfo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου