Αυτό το «κάποτε» το λέγαμε ζωή...το «τώρα» πως;

Μου ήρθε ένα  e-mail από κάποιο φίλο
Κι εστιάζεται στην διαφορά που υπάρχει
Στο «κάποτε»
Που είναι (όσο κι αν φαίνεται περίεργο) τόσο κοντά
Και στο «τώρα».
Με λίγα λόγια, κάποτε οι εποχές ήταν τέσσερις
Τώρα είναι μόλις δύο.
Κάποτε δουλεύαμε οκτάωρο
Και τώρα έχουμε χάσει το μέτρημα.
Είχαμε χρόνο να βγούμε με τους φίλους μας
Για ένα καφέ ή για ένα ποτό
Και τώρα τα λέμε μέσω facebook και skype.
Κάποτε ζητούσαμε συγγνώμη από κοντά.
Σήμερα το λέμε και με SMS
Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε έναν περαστικό
Και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.
Σήμερα μας το λέει ο navigator.
Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά.
Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και...αρρωσταίνουμε.
Αφήναμε τα βράδια τα σπίτια μας ξεκλείδωτα
(Καμιά φορά και με τα κλειδιά έξω από την πόρτα)
Και τώρα κλειδαμπαρωνόμαστε
Και χρειαζόμαστε συναγερμούς, κάμερες, αισθητήρες υαλόθραυσης
Και ποιος ξέρει τι άλλο
Για να κοιμόμαστε σχετικά ήσυχοι.
Παίζαμε ποδόσφαιρο στις αλάνες με τους φίλους μας
Και τώρα τα παιδιά μας παίζουν ποδόσφαιρο στο PlayStation.
Είχαμε δύο κανάλια τηλεοπτικά και πάντα κάτι ενδιαφέρον βρίσκαμε να δούμε
Ενώ τώρα έχουμε πάνω από 100 και δεν υπάρχει τίποτα να μας βγάλει
Από την μονοτονία και την βαρεμάρα.
Στα 65 τετραγωνικά του σπιτιού μας χωρούσε όλη η αγάπη της οικογένειας
Ενώ τώρα 200 τετραγωνικά είναι λίγα για να στεγάσουν την ματαιοδοξία μας.
Τα περιοδικά φιλοξενούσαν συνεντεύξεις
Σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών
Ενώ τώρα φιγουράρει ο νικητής του Big Brother κι άλλοι παρόμοιοι.
Ο μέσος Έλληνας ήταν γελαστός στα 1.000 κυβικά του μικρομεσαίου αυτοκινήτου του
Ενώ τώρα πέφτει σε κατάθλιψη που ο γείτονάς του έχει Cayenne
Κι αυτός ένα τζιπ 2.000 χιλιάδων κυβικών.
Τα παιδιά των γονιών μας βλέπανε στην τηλεόραση παιδικά
Με τον Μίκυ, τον Γκούφυ, τον Ποπάϋ
Ενώ τα δικά μας παιδιά «μορφώνονται»
Βλέποντας παιδικά που ξεπερνούν σε βία το «Γεννημένοι Δολοφόνοι» του...Ταραντίνο.
Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με την φωνή
Ενώ τώρα τραγουδάνε με το μπούτι και τους κοιλιακούς.
Κάποτε ζούσαμε με ένα μισθό
Ενώ τώρα περιμένουμε να ζήσουμε με τα λεφτά που θα πάρουμε.
Κάποτε καταφέρναμε χωρίς δραχμή στην τσέπη να είμαστε ευτυχισμένοι
Ενώ τώρα έχοντας σχεδόν τα πάντα τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
Αυτό το «κάποτε» το λέγαμε ζωή...
Το «Τώρα» πως;