"Παντάνασσα" η Μεσίτρια του Κόσμου

Δέσποινα και Ηγουμένισσα, του Μετοχίου Μάνα
Της λίμνης συ Αρχόντισσα και του βορρά το τάμα
Σαν σταύρωσαν το τέκνο σου, πως άντεξες το δράμα;
Όταν η γη ξεσκίστηκε και οι ποταμοί στεγνώσαν
Τραβήχτηκαν οι θάλασσες και τα βουνά ματώσαν
Πως χώρεσε η ψυχούλα σου τόσο μεγάλο πόνο
Που έδωσαν στο τέκνο σου, χολή και άδικο πόνο;
Αρχάγγελοι και άγγελοι σαν ήρθαν να θρηνήσουν
Στα όρη που γονάτισαν, να το μοιρολογήσουν
Όταν τα έγκατα έγιναν μαζί, με τα επουράνια ένα
Κι όλα μαζί μανούλα μου, πονούσαν για τον Έναν
Έσφιξες την καρδούλα σου, ω του Γενάρχου Αιτία
Σαν γνώριζες Πανάχραντη και των Αγίων, Αγία
Του πλάστη και δημιουργού την θέληση την θεία
Πως έστειλε το σπλάχνο του για την ελευθερία.
Κι Εσένα σα σε φύλαγε στου ιερού τον θρόνο
Και άγγελος σε ανέθρεψε, με ένα σκοπό του μόνο
Για να χωρά η καρδούλα σου, κάθε ανθρώπινο πόνο.
Του κόσμου η Μεσίτρια, έγινες Παναγία
Κι επάξια Παντάνασσα Σεπτή, κράζουμε ω Κυρία!
Ταχυκαρκινολύτρια θαυμαστή των Μοναζόντων Μάνα
Σκέπαζε Βατοπαίδα μου την Βόρεια Ελλάδα.
Κι απ΄το χρυσό το σύνθρονο με τη ματιά σου μόνο
Μεσίτευε βασίλισσα, κράτα μακριά τον πόνο.

Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού