Το ατύχημά μου κι εγώ

Κύριε
Αναμφισβήτητα  είναι κακό
Και το λέω χρησιμοποιώντας
Την πιο επιεική έκφραση.
Το παραδέχομαι, ότι είναι.
Το σκέπτομαι συνεχώς.
Με καίει.
Μ΄ αφήνει νύχτες ξάγρυπνο.
Έχω κλάψει πολύ.
Κι έχω προσευχηθεί γι’ αυτό όσο ποτέ άλλοτε.
Ζήτησα συγχώρηση.
Ικέτεψα έλεος.
Ποτέ δεν προσπάθησα να δικαιολογηθώ.
Το κακό έγινε.
Τρομερό!
Δεν είναι μόνο ότι δεν το ήθελα.
Μα, ούτε και θυμάμαι τίποτε.
Όταν ύστερα από καιρό μου το είπαν με τράνταξε.
Το παραδέχθηκα.
Πίστεψα, πως έγινε.
Τι σημασία μπορεί να έχει
Ότι έγινε μια ώρα που έκανα το ιερό χρέος μου
Και το καθήκον μου;
Έγινε.
Κι είχα κι εγώ συμμετοχή.
Έπαιξα κι εγώ ρόλο.
Κύριο.
Χωρίς να θυμάμαι τίποτα…
Μα, Κύριε, το κακό αυτό δεν το έκανα εγώ.
Εγώ το έπαθα.
Και πλήρωσα γι’ αυτό πολύ ακριβά σε οδύνη και πόνο.
Πέθανα πολλές φορές.
Μαρτύρησα.
Δεν έκανα το κακό.
Το έπαθα.
Θα το ζω σ’ όλη μου τη ζωή.
Τα σημάδια του μείναν ανεξίτηλα επάνω μου.
Στο σώμα και στην ψυχή μου.
Κύριε, γιατί να υπάρχουν τόσο κακοί άνθρωποι
Χειρότεροι πολλές φορές από το κακό, που να μου το θυμίζουν;
Τι να πω όμως και για τόσους άλλους πολύτιμους
Κι αγαπημένους Κηρυναίους αδελφούς που βοηθάνε
Να γίνεται ανάλαφρος ο σταυρός μου;
Ας έχεις δόξα Εσύ για ότι επέτρεψες .
Ας είναι ευλογημένο το Όνομά Σου για ό,τι έγινε.
Η ζωή μου ας μάθω πια να είναι μια υποταγή στο θείο Σου θέλημα.
Αμήν.
Από το βιβλίο:"Ακουσέ με" (κραυγές ικεσίας)

Πηγή: http://eisdoxantheou-gk.blogspot.com/