Η αφιέρωσή του…

Αν να κρατάς μπορείς την ψυχραιμία σου
Όταν οι άλλοι γύρω σου τη χάνουν
Και το σφάλμα ρίχνουνε σε σένα
Αν τον εαυτό σου μπορείς να εμπιστεύεσαι
Όταν σ’ αμφισβητούνε όλοι
Αλλά την αμφισβήτησή τους τους την επιτρέπεις
Μπορείς να περιμένεις χωρίς αυτή η προσμονή να σε κουράζει
Κι όταν σου λένε ψέματα εσύ να μην βουλιάζεις μες στο ψέμα
Κι όταν οι άλλοι σε μισούν εσύ να μην παραδίνεσαι στο μίσος
Χωρίς ωστόσο ανώτερος να δείχνεις
Ή τις σοφίες σου με στόμφο να ξεστομίζεις.
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς χωρίς
Να γίνονται τα όνειρα οι αφέντες σου
Αν να σκέφτεσαι μπορείς
Χωρίς να γίνονται οι σκέψεις ο σκοπός σου
Αν το θρίαμβο και την καταστροφή μπορείς κατάματα να βλέπεις
Και ίδια να φέρεσαι στους δυο αυτούς απατεώνες
Αν αντέχεις μπορείς ν’ ακούς την αλήθεια που έχεις πει
Να διαστρεβλώνεται από αγύρτες
Ώστε παγίδα για ανόητους να γίνει
Ή συντρίμμια να θωρείς εκείνα που ήταν η ζωή σου όλη
Κι εσύ να σκύβεις να τα ξαναχτίζεις μ’ εργαλεία παλιωμένα
Αν όλα όσα κέρδισες μπορέσεις να μαζέψεις
Και να τα παίξεις όλα για όλα σ’ ένα παιχνίδι
Και να τα χάσεις
Και πάλι απ’ την αρχή να ξαναρχίσεις
Κι ούτε μια λέξη για τον χαμό τους να μην πεις
Αν ν’ αναγκάσεις μπορείς
Την καρδιά σου και τα νεύρα και το σθένος
Να σε υπηρετήσουν ενώ καιρό πολύ τα έχεις χάσει
Κι όρθιος να μείνεις
Όταν τίποτε μέσα σου δεν έχει μείνει
Παρά μονάχα η θέληση όρθιος να κρατηθείς
Αν μπορείς με πλήθη να μιλάς κι ενάρετος να μένεις
Με βασιλιάδες να περπατάς κι την απλότητα σου να μη χάνεις
Αν ούτε φίλοι ούτε εχθροί μπορούν να σε πληγώσουν
Αν όλους τους υπολογίζεις μα υπερβολικά κανέναν
Αν μπορείς τη στιγμή που δε συγχωρείς
Εξήντα δευτερόλεπτα να μείνεις
Στο «αξίζει» από εκεί ν’ απομακρυνθείς
Τότε δική σου είναι η Γη κι όλα όσα πάνω έχει
Και  το κυριότερο
Θα είσαι Άνθρωπος