Το Αρχιερατικό αξίωμα του Χριστού

Ο Χριστός κατέχει τρία αξιώματα, το προφητικό, το αρχιερατικό, και το βασιλικό,  τα οποία υπάρχουν ταυτόχρονα στο πρόσωπό του και αφορούν στο απολυτρωτικό του έργο, το έργο δηλαδή της σωτηρίας των ανθρώπων. Τα ονόματα αυτά μόνο διαφορετικό όνομα έχουν αφού στην ουσία είναι αδιαίρετα και μεταξύ τους ενωμένα στο ένα και το αυτό πρόσωπο του θείου λυτρωτή. Θα πρέπει να τονιστεί ακόμη  ότι οι προφητείες κάνουν αναφορά στο πρόσωπο του Μεσσία παρουσιάζοντας τον αυτό ως προφήτη, ιερέα και ως βασιλιά. Όμως και ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του (1, 30) αναφέρει ότι « εγενήθη ημίν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις», σαφώς μιλάει εδώ ο Απόστολος για το απολυτρωτικό έργο του Χριστού, παρουσιάζει όμως και τις επί μέρους πλευρές του. Συγκεκριμένα το προφητικό με το «σοφία» , το αρχιερατικό με το «δικαιοσύνη τε και αγιασμός» και το βασιλικό με το «απολύτρωσις». Στην παρούσα όμως περικοπή (Εβρ. 4,14-5,6) ο Απόστολος Παύλος κάνει αναφορά στο αρχιερατικό αξίωμα του Χριστού, αξίωμα  το οποίο αξίζει το κόπο  να το προσεγγίσουμε θεολογικά.
Αυτό  είναι το κέντρο  και η καρδιά του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου. Το αρχιερατικό αξίωμα του Κυρίου περιλαμβάνει όλα τα φοβερά, οδυνηρά και εξευτελιστικά βασανιστήρια αλλά και παθήματα τα οποία είχε υποστεί ο Κύριος  με την ενανθρώπηση του από το πτωχό και λιτό σπήλαιο της Βηθλεέμ μέχρι τον οδυνηρό και μαρτυρικό Γολγοθά. Κεντρικό σημείο των παθημάτων του ο σταυρικός θάνατος, τον οποίο  αποδέχτηκε χωρίς κανένα ενδοιασμό και για χάρη μας και αντί των αμαρτιών όλου του ανθρώπινου γένους, αλλά και του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.
Η συγκεκριμένη περικοπή (Εβρ. 4,14 - 5,6) αναφέρεται σε μία θεμελιώδη ιδιότητα του Θεανθρώπου Κυρίου, την αρχιερατική.  Είναι ο Αρχιερέας της Καινής Διαθήκης. «Έχοντες ουν αρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τους ουρανούς, Ιησούν τον υιόν του Θεού, κρατώμεν της ομολογίας». Ο Χριστός πρόσφερε  την υπέρτατη σταυρική θυσία για να απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος. Σε αντίθεση με τους αρχιερείς και ιερείς της Παλαιάς Διαθήκης οι οποίοι θυσίαζαν ζώα για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους  ο Χριστός πρόσφερε αλλά και θυσίασε τον ίδιο τον εαυτό του, έδωσε σαν λύτρα την «ψυχήν αυτού» (Ματθ. 20,28) , την ζωή του, προκειμένου να μας εξαγοράσει από την κατάρα του νόμου και να μας χαρίσει τη θεία υιοθεσία.(Γαλ.3,13 και 4,5).
Η αρχιεροσύνη του Χριστού έχει τις ρίζες της στην ίδια την ύπαρξη του: Όντας αληθινός  άνθρωπος, που μοιράζεται την ένδεια μας ως τον πειρασμό, και ταυτόχρονα αληθινός Υιός του Θεού, ανώτερος από τους Αγγέλους, είναι ο μοναδικός και αιώνιος Αρχιερεύς, «την εντελεστέραν και ζώσαν θυσίαν υπέρ παντός του κόσμου ιερουργήσας», καθώς διδάσκει ο Άγιος Επιφάνιος  Κύπρου. Και συνεχίζει ο ίδιος  Πατέρας : «Αυτός ιερείον, αυτός θύμα, αυτός ιερεύς, αυτός θυσιαστήριον αυτός Θεός, αυτός άνθρωπος, αυτός βασιλεύς, αυτός αρχιερεύς, αυτός πρόβατον, αυτός αρνίον, τα πάντα εν πάσιν υπερ ημών γενόμενος». Η αρχιεροσύνη του Χριστού βάζει τέλος στην παλαιά ιεροσύνη. Στο εξής μεσολαβητής για τα πάντα είναι εκείνος και όχι οι αρχιερείς της Παλαιάς Διαθήκης, είναι ο μεσίτης και ο μέγας Αρχιερεύς της Νέας Διαθήκης.

Χρίστου Θεοδώρου , Θεολόγου