Διαβάζοντας μερικά από αυτά τα κείμενα είδα πολλούς πολίτες να ρίχνουν ευθύνες στην τότε Δύση για την Άλωση της Πόλης και να κάνουν συγκρίσεις με την σημερινή τραγική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας και, φυσικά να ρίχνουν και πάλι ευθύνες στη σημερινή Δύση επειδή δεν μας σώζει.
Το ζήτημα της ευθύνης των Δυτικών στην Άλωση της Πόλης αλλά και της στάσης ορισμένων Βυζαντινών που προτιμούσαν το τούρκικο φέσι από την παπική τιάρα, είναι ζήτημα που έχει απασχολήσει πολλάκις τους ιστορικούς και θα συνεχίσει να τους απασχολεί. Οι ευθύνες των δυτικών της εποχής της πτώσης της Πόλης (γιατί κανείς δεν μπορεί να κάνει λόγο το 1453 για Βυζαντινή Αυτοκρατορία), είναι τεράστιες αλλά το ίδιο τεράστιες για την έλλειψη συνεννόησης είναι και οι ευθύνες των αντιδυτικών της Πόλης.
Η σύγκριση με την σημερινή κατάσταση θα έπρεπε να αποτελεί πηγή διδαγμάτων για να μη επαναλαμβάνουμε ως έθνος τα ίδια λάθη.
Αν φτάσαμε σήμερα εδώ που έχουμε φτάσει την κύρια ευθύνη την έχουμε οι ίδιοι. Γιατί απολαύσαμε την περίοδο των παχέων αγελάδων χωρίς να νοιαστούμε για την περίοδο της κρίσης και της οικονομικής καχεξίας.
Ζούσαμε σαν τον τζίτζικα χωρίς να μας απασχολεί το αύριο και ο οικονομικός χειμώνας που ερχόταν. Αλλά και όσοι επισήμαναν το πρόβλημα λοιδωρήθηκαν και καταδικάσθηκαν από τον λαό στο περιθώριο της πολιτικής ιστορίας.
Αλλά και όταν μετά από πόνο και κόπο, φυσικά με τη βοήθεια και τον δανεισμό των εταίρων μας οι οποίοι φυσικότατα αποκόμισαν οφέλη – ο δανεισμός είναι διαφορετικός από τη φιλανθρωπία και δεν πρέπει να τα συγχέουμε- καταφέραμε να φθάσουμε σε ένα σημείο και να λέμε ότι έρχεται η ώρα να βγάλουμε το κεφάλι από το νερό και να πάρουμε ανάσα, ακόμα και τότε επιλέξαμε να ακούσουμε και να καθοδηγηθούμε από τις σειρήνες της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας. Λες και δεν είχαμε διδαχθεί τίποτα από τις δυσκολίες του παρελθόντος… Λες και είχαμε συνολικά ως λαός απολέσει τη μνήμη μας.
Μπροστά στις εύκολες λύσεις και στις υποσχέσεις παραμερίσαμε κάθε σκέψη για συνέχιση της προσπάθειας που οι ίδιοι είχαμε ξεκινήσει…
Φυσικά έγιναν λάθη. Φυσικά εκείνοι που ήταν επικεφαλής της προσπάθειας δεν ακολούθησαν την σωστή πολιτική. Φυσικά υπάρχουν ευθύνες σε όσους μας κυβέρνησαν γιατί ο λαός για να κάνει σωστές επιλογές πρέπει να έχει πλήρη γνώση. Όμως όπως όλα δείχνουν η νέα άλωση ίσως είναι αντίστοιχη της παλαιάς. Και αν η 29η Μαΐου έχει καταγραφεί στην ιστορία του ελληνισμού ως η ημέρα πτώσης του συμβόλου μιας αυτοκρατορίας που άνθισε και προσέφερε φώτα στον πολιτισμό επί 1000 χρόνια, η σημερινή πτώση του ελληνισμού δεν έχει ημερομηνία σύμβολο. Ξεκίνησε από το 1981 όταν στη ζωή μας μπήκε ως κυρίαρχη η λογική της ήσσονος προσπάθειας, η λογική του βολέματος, η λογική του «ωχαδερφισμού», η λογική του «δεν βαριέσαι», η λογική της αναξιοκρατίας, η λογική του «όλοι ίδιοι είναι», η λογική της ρεμούλας, η λογική του λαϊκισμού…
Όταν αυτά με την προτροπή πολιτικών ηγεσιών και την ανοχή πνευματικών ηγεσιών γίνονται καθημερινότητα, τότε σίγουρα ο τόπος στον οποίο όλα αυτά γίνονται τρόπος ζωής σύντομα φτάνει στο σημείο που έχει φθάσει η σημερινή Ελλάδα.
Η νέα άλωση του ελληνισμού, δεν έχει σχέση με πτώση τειχών, αλλά με την πτώση αξιών και αρχών πάνω στις οποίες αυτό το έθνος είχε αντέξει ακόμα και όταν ήταν υπόδουλο, και με τις οποίες είχε κυριαρχήσει πνευματικά σε ολόκληρη την οικουμένη.
Η νέα άλωση του ελληνισμού είναι χειρότερη από την άλωση του 1453, γιατί χωρίς αξίες και χωρίς αρχές δεν μπορείς να φθάσεις στο 1821.
Η λέξη «πρέπει» στη νεοελληνική νοοτροπία έχει αντικατασταθεί από τη λέξη «θα», γιατί έχουμε μάθει αντί για τις σκληρές αλήθειες και το ρεαλισμό να γοητευόμαστε και να ακολουθούμε τον εύκολο δρόμο των υποσχέσεων και του λαϊκισμού.
Γίναμε ένας λαός που λατρεύουμε το μεγαλείο του παρελθόντος, αλλά για τα σημερινά δεινά δεν αναζητούμε ποτέ – και φυσικά δεν αναγνωρίζουμε- τις δικές μας ευθύνες. και βέβαια όταν δεν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας δεν μπορούμε να εργασθούμε για να δημιουργήσουμε συνθήκες που θα επιτρέψουν την επανάληψη επιτυχιών που οδηγούν σε νέο μεγαλείο.
Η υπευθυνότητα όμως και η λεβεντιά δεν βρίσκονται στο μυαλό των Ελλήνων που κάποιοι προσπαθούν να βάλουν στο μίξερ και να το πολτοποιήσουν, αλλά στο DNA τους.
Αυτό το DNA πρέπει να αναζητήσουν πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες και να το αφυπνίσουν. Να γίνουμε ξανά Έλληνες και όχι κακέκτυπα των προγόνων μας. Διαφορετικά η νέα άλωση θα αποδειχθεί χειρότερη από την παλιά…
Γιώργος Κοντογιάννης
Πηγή: https://apopseisgr.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου