Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
Και κάθε χώρα της με τα χωριά;
Κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει;
Κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
Αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
Που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
Μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
Και κάτι πού `χουμε μες την καρδιά
Και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
Και κράζει μέσα μας:
Εμπρός παιδιά!
Ιωάννης Πολέμης
Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
Και κάθε χώρα της με τα χωριά;
Κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει;
Κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
Αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
Που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
Μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
Και κάτι πού `χουμε μες την καρδιά
Και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
Και κράζει μέσα μας:
Εμπρός παιδιά!
Ιωάννης Πολέμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου