Άργησα τόσο να το καταλάβω!

Από τα χέρια των γονιών μου
Που δεν ήταν ποτέ ενωμένα
Ξέφυγε όλη η ισοροπία της ψυχής μου.
Δια παντός.
Άργησα τόσο να το καταλάβω!
Μια ζωή κάθιζα στο σκαμνί τον εαυτό μου
Με την κατηγορία πως δεν είχε τη δύναμη, ή την ικανότητα
Η την εξυπνάδα, να κερδίσει αυτή την τόσο ζηλευτή ισορροπία.
Μια ζωή εμπιστεύθηκα κι ακολούθησα
Σαν πεινασμένο σκυλί, τσαρλατάνους, τυχοδιώκτες
Αγύρτες, ταχυδακτυλουργούς, χρυσοθήρες
Ιδίως, αυτούς τους χρυσοθήρες, πολύ τους αγάπησα
Ψάχνοντας να βρω τα κομματάκια
Που μου έλειπαν, για να σχηματήσω την εικόνα της προσωπικότητάς μου.
Μια ζωή παρασύρθηκα από καθοδηγητές
Χάσκοντας, σαν διψασμένη κότα, να με φωτίσουν
Με τις θεωρίες τους.
Μια ζωή άνοιγα ληγμένες κονσέρβες γνώσης
Για να ταίσω την ψυχή μου και να την φέρω στα ίσα της.
Χαράμισα χρόνο πολύτιμο σ αυτές τις περιπλανήσεις.
Σιγά!
Μην έχει ισοροπία το λουλούδι της μανόλιας
Όταν το φοβερίζει ο Νοτιάς.
Μήπως είδε κανείς, απ'ολους εσάς
Κάτι πιο όμορφο σε αυτή τη γή;

Αλκυόνη Παπαδάκη.

Πηγή: http://sxeseis.gr/