Πώς να βρεις το δίκιο σου; Αφορμή ένα τραγούδι (όπως συνηθίζεται εξάλλου).
Ζούμε σε ένα κόσμο που συμβαίνουν διάφορα παράλογα. Ψάχνουμε ανθρώπους να μας καταλάβουν, αλλά όταν έρθουμε κοντά σε μια άλλη ψυχή τρομάζουμε και φεύγουμε με γοργούς βηματισμούς. Μετρούμε υπόλοιπα λογαριασμών, μετρούμε τα "likes" αλλά ξεχνάμε να μετρήσουμε τις στιγμές που φεύγουν, τα λεπτά που μας αποχωρίζονται χωρίς να πουν μια λέξη.
Δε στρέφουμε το βλέμμα μας στον ουρανό πια, τα αστέρια, το φεγγάρι. Όλα αυτά τα "ρομαντικά" μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Μας κρατάει το ενδιαφέρον το καινούριο μας κινητό που θα μας αποβλακώσει με τα πολύχρωμα παιχνίδια του, η είδηση στην τηλεόραση που προκαλεί τρόμο, ποιος διάσημος πήγε στη Μύκονο.
Κρατάμε ομπρέλα μη βραχούμε από την βροχή και ξεχάσαμε ότι σαν παιδιά ανοίγαμε τα χέρια και αγκαλιάζαμε τις σταγόνες. Τρέχουμε να προλάβουμε το λεωφορείο, μπαίνοντας σε ένα ρόλο που υιοθέτησε ο διπλανός μας χωρίς να το πάρει χαμπάρι. Χωρίς να το πάρουμε εμείς χαμπάρι. Τρέχουμε, τρέχουμε ασταμάτητα να προλάβουμε μια ζωή που δεν μας πάει.
Μπαίνουμε σε γυάλινα κουτιά και αγχωνόμαστε γιατί δε θα καταφέρουμε να αγοράσουμε ποτέ σπίτι ή αυτοκίνητο ή το καινούριο κινητό. Έχουμε δώσει τόση αξία σε ανούσια πράγματα που έχουμε ξεχάσει τι γεμίζει τη ψυχή μας λουλούδια και χρώματα.
Ζούμε σε ένα κόσμο που συμβαίνουν διάφορα παράλογα. Ψάχνουμε ανθρώπους να μας καταλάβουν, αλλά όταν έρθουμε κοντά σε μια άλλη ψυχή τρομάζουμε και φεύγουμε με γοργούς βηματισμούς. Μετρούμε υπόλοιπα λογαριασμών, μετρούμε τα "likes" αλλά ξεχνάμε να μετρήσουμε τις στιγμές που φεύγουν, τα λεπτά που μας αποχωρίζονται χωρίς να πουν μια λέξη.
Δε στρέφουμε το βλέμμα μας στον ουρανό πια, τα αστέρια, το φεγγάρι. Όλα αυτά τα "ρομαντικά" μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Μας κρατάει το ενδιαφέρον το καινούριο μας κινητό που θα μας αποβλακώσει με τα πολύχρωμα παιχνίδια του, η είδηση στην τηλεόραση που προκαλεί τρόμο, ποιος διάσημος πήγε στη Μύκονο.
Κρατάμε ομπρέλα μη βραχούμε από την βροχή και ξεχάσαμε ότι σαν παιδιά ανοίγαμε τα χέρια και αγκαλιάζαμε τις σταγόνες. Τρέχουμε να προλάβουμε το λεωφορείο, μπαίνοντας σε ένα ρόλο που υιοθέτησε ο διπλανός μας χωρίς να το πάρει χαμπάρι. Χωρίς να το πάρουμε εμείς χαμπάρι. Τρέχουμε, τρέχουμε ασταμάτητα να προλάβουμε μια ζωή που δεν μας πάει.
Μπαίνουμε σε γυάλινα κουτιά και αγχωνόμαστε γιατί δε θα καταφέρουμε να αγοράσουμε ποτέ σπίτι ή αυτοκίνητο ή το καινούριο κινητό. Έχουμε δώσει τόση αξία σε ανούσια πράγματα που έχουμε ξεχάσει τι γεμίζει τη ψυχή μας λουλούδια και χρώματα.
Πηγή: http://enfo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου