Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα είναι παρμένο από το 11ον κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής του αποστόλου Παύλου και σ’ αυτό θίγεται το σημαντικό ζήτημα της πίστης. Ξεκινώντας την περικοπή γίνεται αναφορά στον Μωϋσή. Ένα πρόσωπο το οποίο είναι γνωστό σε όλους ανεξαιρέτως τους Εβραίους λόγω της σπουδαιότητας την οποία διαδραμάτισε μέσα στην ιστορία του αρχαίου Ισραήλ.
Ανατρέχοντας στην Παλαιά Διαθήκη και πιο συγκεκριμένα στα δύο πρώτα κεφάλαια του βιβλίου της Εξόδου, βλέπουμε να μας περιγράφεται η ζωή του Μωϋσή. Το πώς γλιτώνει από τη διαταγή του Φαραώ, ώστε να μην τον ρίξουν στα νερά του ποταμού Νείλου για να πνιγεί, το ότι τον παίρνει και τον υιοθέτει η κόρη του Φαραώ, η οποία τον δίδει στην ίδια του τη μητέρα για να τον θηλάζει και αργότερα το πώς έζησε μέσα στα βασιλικά ανάκτορα μέχρι την ηλικία των σαράντα ετών.
Η παραμονή κοντά στην μητέρα του, έστω και για κάποιο χρονικό διάστημα, μέχρι να απογαλακτιστεί και να τον παραδώσει στην κόρη του Φαραώ ήταν αρκετή ώστε να πάρει ότι χρειαζόταν αναφορικά με την καταγωγή και την πίστη των πατέρων του και πως ότι οι ομοεθνείς του ήταν αυτοί που δούλευαν σαν σκλάβοι, φτιάχνοντας τα μεγάλα έργα του Φαραώ. Ζώντας κάτω από την προστασία της κόρης του Φαραώ ο Μωϋσής διδάχθηκε όλη την σοφία των Αιγυπτίων και πήρε όλα όσα χρειαζόταν για ν ανελιχθεί σ’ ένα μεγάλο αιγύπτιο ηγέτη. Αυτά όλα όμως που είχε λάβει ως μέλος της Φαραωνιτικής οικογένειας, δεν του στάθηκαν εμπόδιο στο να ξεχάσει αυτά τα οποία διδάχθηκε όταν θήλαζε από την μητέρα του. Σε κάποια περιοδεία που έκανε, συνάντησε έναν αιγύπτιο που χτυπούσε έναν εβραίο. Αυτό προκάλεσε την οργή του Μωυσή, ο οποίος σκότωσε τον αιγύπτιο και τον έκρυψε στην άμμο. Όταν μαθεύτηκε αυτό, ο Φαραώ ζητούσε να σκοτώσει τον Μωϋσή, ο οποίος για να γλυτώσει καταφεύγει στην γη Μαδιάμ, που βρίσκεται βορειοδυτικά της Αραβικής χερσονήσου. Εκεί παντρεύετε την Σεπφόρα και αποκτά δύο υιούς, τον Γηρσόμ και τον Ελιεζέρ.
Καθώς έβοσκε τα πρόβατα του κοντά στο όρος Χωρήφ, ο Θεός εμφανίζεται στον Μωϋσή δια μέσου της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου και του αναθέτει ένα μεγάλο έργο: να βγάλει τον λαό του από την Αίγυπτο υποσχόμενος σ’αυτόν την παραχώρηση της γης Χαναάν. Ο Μωϋσής διστάζει και λέει: «Ποιος είμαι εγώ που θα πάω στον Φαραώ και θα βγάλω τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο;». Εξάλλου για ν’ αποφύγει αυτό το οποίο τον προστάζει ο Θεός, επικαλείται ότι είναι βραδύγλωσσος και τραυλός. Ο Θεός του απαντά: «μην φοβάσαι γιατί θα είμαι μαζί σου». Συνεχίζοντας ο Μωϋσής Τον ρωτά όταν πάει και τους πει ότι: «Ο Θεός των Πατέρων με έστειλε σ’ εσάς» κι αυτοί τον ρωτήσουν ποιο είναι το όνομα του. τι θα τους πει; Και αυτός του απαντά ότι: «Εγώ ειμί ο Ων». Τότε ο Μωϋσής πηγαίνει και κάνει αυτό που τον προστάζει ο Θεός. Λέει στον Φαραώ ν’ αφήσει ελεύθερους τους Ισραηλίτες να φύγουν, αλλά αυτός αρνείται και τότε μεγάλες καταστροφές πλήττουν την Αίγυπτο. Οι γνωστές 10 πληγές του Φαραώ. Μετά από αυτές τις καταστροφές ο Φαραώ, δίνει τελικά την εντολή του να φύγουν ελεύθεροι οι Ισραηλίτες. Φεύγοντας οι Ισραηλίτες πήγαν στο Σίνα όπου παρέλαβαν τις πλάκες με τις 10 εντολές που έδωσε ο Θεός στον Μωϋσή. Εξαιτίας όμως της απιστίας που έδειχναν προς τον Θεό, καταδικάστηκαν σε 40 χρόνια περιπλάνησης στην έρημο μέχρι να φτάσουν στην γη της επαγγελίας. Αναμφίβολα ο Μωϋσής, αποτελεί την μεγαλύτερη προσωπικότητα που υπήρξε ποτέ στην Παλαιά Διαθήκη, αφού αξιώνεται να μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό και να επιτελέσει αυτά τα μεγάλα έργα τα οποία έχει επιτελέσει.
Συνεχίζοντας την περικοπή, ο Απόστολος Παύλος, αναφέρεται στους Δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, τους οποίους δεν περιγράφει ένα-ένα γιατί δεν θα τον επαρκούσε ο χρόνος που έχει στην διάθεση του. Έτσι κάνει ονομαστική αναφορά σε τέσσερις από τους Κριτές: τον Γεδεών, τον Βαράκ, τον Σαμψών και τον Ιεφθάε και σε δύο Προφήτες τον Δαβίδ τον βασιλέα και τον Σαμουήλ. Μέσα από αυτούς ο Απόστολος Παύλος θέλει να μας δείξει την μεγάλη πίστη την οποία έδειξαν, έτσι ώστε να καταφέρουν να νικήσουν τους διάφορους εχθρούς, οι οποίοι εμφανίστηκαν κατά την διάρκεια της ιστορίας του Ισραήλ. Η διακυβέρνηση που έκαναν στον λαό του Θεού, ήταν πάντοτε με γνώμονα την δικαιοσύνη. Μέσα από την πίστη που έδειχναν στις εντολές του Θεού, κατόρθωναν να πραγματοποιούνταν όλα όσα τους υποσχόταν ο Θεός.
Οι προφήτες Δανιήλ και Δαβίδ καθώς και ο Σαμψών, κατάφεραν να φράξουν τα στόματα των λεόντων. Δείχνοντας πίστη και υμνώντας τον αληθινό Θεό οι Τρείς Παίδες έσβησαν την φωτιά της καμίνου στην Βαβυλώνα, στην οποία τους έριξε ο βασιλιάς της Βαβυλώνας. Ο προφήτης Ηλίας, ο προφήτης Ελισσαίος και ο Δαβίδ ο βασιλέας, γλύτωσαν από την σφαγή. Ο πρώτος από την Ιεζάβελ, ο δεύτερος από τον βασιλιά της Συρίας και ο τρίτος από τον Σαούλ. Μέσα από την πίστη θεραπεύτηκε ο βασιλιάς Εζεκίας από την ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε. Στους πολέμους με την δύναμη της πίστης, ο Ιησούς του Ναυή, οι Κριτές, ο Δαβίδ, οι Μακκαβαίοι αλλά και αυτοί που επέστρεψαν από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία κατάφεραν να νικήσουν τα εχθρικά στρατεύματα, αλλά και τα διάφορα έθνη που τους παρεμπόδιζαν και ν’ ανοικοδομήσουν την Ιερουσαλήμ.
Συνεχίζοντας, ο Απόστολος Παύλος την αναφορά του στους Δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης κάνει αναφορά σε κάποιες γυναίκες, οι οποίες πήραν αναστημένα τα νεκρά τους παιδιά. Μέσα από την Παλαιά Διαθήκη γνωρίζουμε ότι αυτές είναι η Σαραφθία, της οποίας ανέστησε τον γιο ο προφήτης Ηλίας και η Σομανίτιδα της οποίας ανέστησε το παιδί ο προφήτης Ελισσαίος. Ακολουθούν άλλοι οι οποίοι βασανίστηκαν με την μέθοδο του τυμπανισμού. Ο τυμπανισμός αποτελούσε μια οδυνηρή μορφή βασανισμού, όπου οι βασανιστές έδεναν τεντωμένο το σώμα αυτού που επρόκειτο να βασανίσουν σ’ ένα όργανο τιμωρίας κυκλικού σχήματος ονόματι τύμπανο. Στη συνέχεια τον κτυπούσαν με ρόπαλα και λουριά μέχρι θανάτου. Άλλοι δοκίμαζαν εμπαιγμούς και ταπεινώσεις όπως ο προφήτης Ελισσαίος και ο Σαμψών καθώς και οι Ιουδαίοι της εποχής των Μακκαβαίων. Άλλοι μαστιγώθηκαν όπως ο προφήτης Μιχαίας, ο Ελεάζαρος, οι 7 Μακκαβαίοι και στην Καινή Διαθήκη οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης. Άλλοι φυλακίστηκαν όπως είναι οι Προφήτες Ιερεμίας, Μιχαίας και ο Ανανίας, ο Ιωνάθαν, ο Μακκαβαίος και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος αλλά και πολλοί από τους Αποστόλους στην Καινή Διαθήκη. Άλλους τους λιθοβόλησαν, όπως ο Ναβουθαί που ήλθε να του πάρει το αμπέλι του η Ιεζάβελ, ο Ζαχαρίας ο γιός του Ιωδάε, ο προφήτης Ιερεμίας και ο πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκονος Στέφανος. Ο προφήτης Ησαΐας, θανατώθηκε με πριόνι από τον βασιλέα Μανασσή. Ο Ουρίας, οι Προφήτες Μιχαίας, Μαλαχίας και Ιωάννης ο Πρόδρομος καθώς και ο Απόστολος Ιάκωβος θανατώθηκαν με μαχαίρι.
Άλλοι έζησαν μια ζωή όπου συνεχώς περιπλανιόντουσαν, ζούσαν φτωχικά με θλίψεις και πολλές στερήσεις όπως ο Ματταθίας και οι γιοί του, ο Ιούδας ο Μακκαβαίος με τους άνδρες του, ο προφήτης Ηλίας με τον Ελισσαίο και άλλους Προφήτες καθώς και τόσοι Άγιοι της Εκκλησίας μας.
Η πίστη και η ελπίδα που έδειξαν οι Δίκαιοι αυτοί άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης αποτελεί πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση. Η πίστη είναι η δύναμη με την οποία αντιμετώπισαν με καρτερία τους διάφορους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που είχαν στη ζωή τους. Πολλές φορές απογοητευόμαστε και κλονίζεται η πίστη μας γιατί δεν έχουμε όπως εμείς θέλουμε την απάντηση του Θεού στις διαφορές αιτήσεις μας προς αυτόν. Αυτό όμως δεν είναι σωστό γιατί ενώ όλοι αυτοί οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης υπέστησαν και υπέφεραν όλα αυτά, πιστεύοντας ότι θα πετύχουν κάτι πολύ μεγαλύτερο, εμείς έχουμε τις υποσχέσεις και το Ευαγγέλιο του Χριστού, τα οποία αποτελούν ανεξάντλητη πηγή δυνάμεως κατά την περίοδο των διαφόρων δοκιμασιών μας.
Τα όσα κατάφεραν οι Δίκαιοι αυτοί άνδρες, αλλά και όλοι οι πιστοί κατά τη διάρκεια των αιώνων, φαίνονται ακατανόητα αν δεν έχουμε υπόψη μας τη δύναμη η οποία απορρέει μέσα από τη μεγάλη πίστη που έτρεφαν προς τον αληθινό Θεό. Αν δεν είχαν τέτοια φλογερή πίστη δεν θα υπέμειναν διωγμούς, μαρτύρια και θάνατο, μένοντας πιστοί στις εντολές του Θεού, αλλά θα ακολουθούσαν το ρεύμα της εποχής τους ζώντας μέσα στην καλοπέραση που τους υπόσχονταν οι βασανιστές τους.
Και σήμερα βλέπουμε και γινόμαστε μάρτυρες ανθρώπων οι οποίοι εξαιτίας της πίστης τους στον αληθινό Θεό διώκονται και θανατώνονται. Βλέπουμε να εξορίζονται από τις εστίες τους, να κτυπιόνται και να μαστιγώνονται αλύπητα μέχρι θανάτου, να λιθοβολούνται δημόσια, να αποκεφαλίζονται, να καίγονται και να υπομένουν τόσα άλλα που μπορεί να σκεφτεί κάποιος και εν τούτοις αυτοί να μην υποχωρούν και να μένουν πιστοί στον αληθινό Θεό έχοντας κατά νουν τις υποσχέσεις του Θεού προς τους πιστούς του. Προσδοκούν τη μέλλουσα Πόλη, τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη του Θεού από την πρόσκαιρη δόξα και ευημερία. Με τέτοια πίστη να ευχόμαστε και μείς να μας δυναμώνει ο Θεός ώστε να διέλθουμε και μείς το πέλαγος της ζωής μας μένοντας σταθεροί στην αληθινή πίστη προς το Θεό.
Αμήν.
Διακόνου Φιλίππου Φιλίππου, Θεολόγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου