Τα περισσότερα τα έχουν αυτοί που τα δικαιούνται και ξέρουν να τα εκτιμούν: τα παιδιά και οι νέοι.
Σήμερα είδα ένα κορίτσι να δακρύζει.
Άγνωστο σε μένα το κορίτσι αυτό, αλλά τα μάτια της χαράκωναν μέσα μου τη σιγουριά και την τακτοποίηση.
Ήταν δάκρυ για την αγάπη...
Γύρισα στο σπίτι και τελείωσα αυτό...
Στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Όπως πολλές φορές.
Όμως τώρα δεν λαχταράς να τον διασχίσεις και να έρθεις που σε περιμένω.
Μόνο κοιτάς αμήχανα το ρολόι σου.
Μιλάς στο διπλανό σου, τάχατες άνετα, και γελάς επίτηδες δυνατά.
Μάλλον για να κρύψεις την πληγή σου που φωνάζει.
Ο δρόμος που μας χωρίζει.
Κι ανάμεσά μας σπασμένα όνειρα, μιλημένες ελπίδες και πονεμένες αγκαλιές.
Κάποτε ο δρόμος αυτός ήταν ένα ποτάμι ορμητικό που πέφταμε κι οι δυο μας μέσα για να χαθούμε.
Τώρα είναι ένα καλοστρωμένο δάπεδο που δεν το πατάμε για να μην το λερώσουμε.
Κάθομαι και σε κοιτάζω στο απέναντι πεζοδρόμιο να κάνεις την παράστασή σου.
Σε λίγο θα φύγεις.
Επιδεικτικά και δήθεν άνετα.
Ξέρεις όμως ότι δεν μπορείς να πας πουθενά.
Θυμάσαι εκείνα τα δυο σου δάκρυα που κάποτε με άγγιξαν;
Ακόμη δεν μπορώ να τα ξεπλύνω, ποτέ δεν θα πάψουν να σε ανατέλλουν.
Καλημέρα, αγάπη...
Πηγή: http://theologosnaf.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου