Θάνατος, δεν είναι η βιολογική διακοπή των λειτουργιών του ανθρώπινου σώματος, αλλά η χωρίς μετάνοια υποδούλωση του ανθρώπου στα πάθη και στην αμαρτία

Ο άνθρωπος πλάστηκε από το Θεό αθάνατος.
Ο θάνατος εισήλθε στον άνθρωπο
Με την πτώση των πρωτοπλάστων:
Είπεν ο Κύριος τω Αδάμ:
Εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τόν άρτον σου
Έως του αποστρέψαι σε εις τήν γήν, εξ’ ης ελήφθης
Ότι γή εί και εις γην απελεύσει» (Γεν. 3,19).
Ταυτόχρονα όμως οι πρωτόπλαστοι άκουσαν το μήνυμα
Για τη μελλοντική λύτρωση του ανθρώπινου γένους
Από τη φθορά και το θάνατο δια μέσου κάποιου απογόνου τους:
"Το σπέρμα της γυναικός θα συντρίψει την κεφαλή του όφεως
Και το σπέρμα αυτού θα τραυματίσει την πτέρνα εκείνου" (Γεν. 3,15).
Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού
Προσέλαβε πραγματικά και χωρίς τροπή την ανθρώπινη φύση και γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία.
Ο Θεάνθρωπος Ιησούς με το πάθος, τον εκούσιο σταυρικό θάνατο και την ανάστασή Του
Λύτρωσε οριστικά εμάς τους ανθρώπους από την απελπιστική φθορά και το θάνατο και μας χάρισε την αιώνια ζωή:
"Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και μέγα έλεος".
Ο Κύριος λοιπόν με την Ανάστασή του καταπατά το θάνατο
Δίδει τη ζωή σε εκείνους που ήταν καταδικασμένοι να παραμείνουν στα μνήματα
Και διασφαλίζει την εκ νεκρών ανάσταση όλων των θανόντων.
Αυτό άλλωστε φαίνεται ξεκάθαρα και στο εφύμνιο της Πασχαλινής περιόδου:
"Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος".
Έτσι λοιπόν το γεγονός του θανάτου καθίσταται ένα πέρασμα από την πρόσκαιρη ζωή στην αιώνια.
Βέβαια, είναι κατά την ανθρώπινη φύση μας σχεδόν αδύνατο να μην δειλιάσουμε, να μην πονέσουμε
Και να μην θρηνήσουμε μπροστά στο γεγονός του θανάτου
Επειδή όπως προαναφέρθηκε είναι κάτι που αρχικά ήταν κάτι εντελώς ξένο προς εμάς.
Ο ίδιος ο Κύριος ως τέλειος άνθρωπος δακρύζει μπροστά στο θάνατο του φίλου του Λάζαρου (βλ. Ιωαν.11,35)
Και Τον κυριεύει αγωνία όταν πλησιάζει η σύλληψη και η σταύρωσή Του:
"Η αγωνία Τον κυρίεψε και προσευχόταν πιο πολλή ώρα.
Ο ιδρώτας του γινόταν σαν σταγόνες αίματος κι έπεφτε στη γη" (Λουκ. 22,44).
Επίσης για το θάνατο του Κυρίου θρηνούν οι μαθητές Του (πρβλ. Λουκ. 23,17)
Και οι μυροφόρες γυναίκες (πρβλ. Ιωαν. 19,11).
Εντούτοις, λόγω της βεβαιότητας της Αναστάσεως, ο πόνος μπροστά στο γεγονός του θανάτου
Δεν μας οδηγεί στην απελπισία, αλλά είναι συνυφασμένος με θεία παρηγοριά.
Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος αναφέρει χαρακτηριστικά:
Χωρίς Θεό δεν ερμηνεύεται ο πόνος.
Με λάθος πάλι Θεό, δεν παρηγορείσαι.
Τι φοβερό που η Εκκλησία μας κηρύσσει Θεό Εσταυρωμένο!
Πόσο τίμιο και πόσο αληθινό!
Πόσο επαναστατικό για τη σκέψη μας και πόσο ανατρεπτικό!
Ομολογεί Θεό που είναι για μεν τους Έλληνες μωρία, για δε τους Ιουδαίους σκάνδαλο.
Θεό εκούσια ηττημένο, που δεν Τον αντέχει η ορθή λογική.
Θεό που ομολογείται με θυσία τόσων μαρτύρων και θριαμβεύει.
Θεό που διωκόμενος ζωντανεύει και θανατούμενος ανασταίνεται.
Επιβάλλεται βέβαια να σημειώσουμε πως κατά την πατερική παράδοση θάνατος
Δεν είναι η βιολογική διακοπή των λειτουργιών του ανθρώπινου σώματος
Αλλά η χωρίς μετάνοια υποδούλωση του ανθρώπου στα πάθη και στην αμαρτία.
Παράλληλα, ζωή έχουμε κατά το μέτρο που μένουμε στο Θεό και ο Θεός σε μας.
Άλλωστε, η μνήμη του βιολογικού θανάτου αποτελεί σημαντικό εφόδιο
Για να καρπωθούμε την πραγματική ζωή και να αποφύγουμε τον πνευματικό θάνατο.