Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί
Χωρίς να κινούμαστε από στερεότυπα
Χωρίς να δρούμε και να σκεφτόμαστε βάσει της Πίστεως
Χωρίς να επιβάλλεται από κάποιον νόμο
Χωρίς τη φοβέρα κάποιου "μπαμπούλα"
Το να σηκωθείς στο λεωφορείο για να καθίσει
Κάποιος ηλικιωμένος
Κάποιος τραυματίας
Κάποια έγκυος γυναίκα, ήταν κάτι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.
Δεν το σκεφτόσουν καν ("να σηκωθώ - να μην σηκωθώ")
Αυτομάτως τα πόδια εκινούντο
Το σώμα σηκωνόταν
Και τα χείλη έλεγαν "καθίστε".
Και όταν το έκανες αυτό
Δεν αισθανόσουν ότι έκανες "μιά καλή πράξη"
Απλά έκανες το αυτονόητο
Αυτό που κανένας νόμος και διάταξη
Δεν μπορεί να το επιβάλλει
Παρά η στοιχειώδης αυτοσυναίσθηση του απλούστατου γεγονότος
Πως "είμαι άνθρωπος".
Τίποτα παραπάνω.
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό μου αρχείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου