Τα δάκρυά σου διαμάντια

Θα κάνουμε υπομονή και θα γίνουμε άγιοι άνθρωποι.
Και θα κλαις.
Να μάθεις να κλαις.
Και να μάθεις, όταν κλαις, να κάνεις τα δάκρυά σου διαμάντια στα πόδια του Κυρίου και να λες:
Κύριέ μου, δε κλαίω στο κενό και στο πουθενά.
Κλαίω μπροστά σου.
Και τα δάκρυά μου μπορεί να πέφτουν στη γη και να γίνεται λάσπη το χώμα, αλλά αυτή η λάσπη μπροστά σου είναι σαν διαμάντι.
Γιατί είναι μπροστά στον Κύριο τα δάκρυά σου.
Να μάθεις να κλαις μπροστά στο Χριστό.
Κι όχι στο κενό.
Να κλαις όχι από τα νεύρα σου και από το πείσμα σου και από το "γιατί" και το "πώς", αλλά να κλαις και να λες:
Κύριε, δίνε μου το όραμα της Βασιλείας σου.
Μάθε με να βλέπω μακρυά.
Κάτι κρύβεται σ'αυτό το βάσανο.
Κάπου το πας.
Πού το πας, Κύριε;
Και θα σου πει:
Το πάω κατά τον Παράδεισο.
Κατά κει το πάω.
Εκεί θέλω να σε πάω.
Να σε σώσω θέλω...

Απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου