Αν και δεν διαφωνώ στην καυτηρίαση της ματαιοδοξίας, όπου υπάρχει, ωστόσο δεν μπορώ, από το φόβο μήπως γίνω ματαιόδοξος, να βλέπω παντού ματαιοδοξία και ματαιόδοξους ανθρώπους.
Γιατί δεν είναι το γράψιμο ματαιοδοξία:
1. Γιατί το γράψιμο είναι θεραπεία και καμιά θεραπεία δεν είναι ματαιοδοξία.
2. Γιατί το γράψιμο θεραπεύει την αληθινή ανάγκη της ψυχής για αναγνώριση.
3. Το ότι πολλοί θεωρούν το γράψιμο ματαιοδοξία οφείλεται στο ότι δεν κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στην αληθινή ανάγκη της αναγνώρισης και στην ψευδοανάγκη της δημοσιότητας.
4. Η πίκρα της ξενιτιάς δεν είναι επειδή δεν γνωρίζουμε τον ξένο τόπο, αλλά γιατί ο ξένος τόπος δεν μας γνωρίζει. Η πίκρα της ξενιτιάς, λοιπόν, είναι η πίκρα της αποξένωσης.
5. Αν δεν ικανοποιούμε την αληθινή ανάγκη της ψυχής για αναγνώριση θα νιώσουμε την πίκρα της αποξένωσης. Αυτό είναι το θέμα του "Ξένου" του Καμύ.
6. Ο Μερσώ, ο ήρωας του Καμύ στον "Ξένο" εύχεται τη στιγμή που οδηγείται στο θάνατο, να τον γνωρίσουν έστω και υβρίζοντάς τον, παρά να μην τον γνωρίσει κανείς.
7. Ακόμα κι οι πιο σκληροτράχηλοι εγκληματίες δεν αντέχουν στην αποξένωση.
8. Η βαρύτερη ποινή στους αντάρτες στο βουνό, βαρύτερη κι απ΄ την ποινή του θανάτου, ήταν η ποινή της "γενικής περιφρόνησης".
9. Μη αναγνώριση είναι μη αποδοχή. Τον πόνο από την αποστέρηση της αναγνώρισης, την εκφράζει ο Καμύ με αυτά τα λόγια: "Δεν έχω που να ακουμπήσω την ψυχή μου".
10. Τον πιο μεγάλο πόνο της αποξένωσης εξέφρασε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς με τα λόγια, "αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίναι".
(Οι αλεπούδες έχουν φωλιές, και τα πουλιά έχουν καταφύγια. ο Υιός όμως του Ανθρώπου δεν έχει που να γείρει το κεφάλι). (Ματθ. 8,20)
Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Πηγή: http://moschoblog.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου