Κανείς δεν με είχε αγαπήσει αληθινά για αυτό που είμαι.
Όλοι με "αγαπούσαν", αν είχαμε ωραίο πρόσωπο, σώμα, μάτια.
Αν όμως πάθαινα ένα ατύχημα
Και έχανα το πόδι μου ή παραμορφωνόταν το πρόσωπο μου
"Εγώ" πάλι δεν θα ήμουν το ίδιο πρόσωπο;
Κι όμως καμιά δεν θα έμενε δίπλα μου.
Καμιά δεν με αγαπούσε αληθινά.
Καμιά δεν αγαπούσε το βαθύτερο πυρήνα της ύπαρξης μου, τον εαυτό μου.
Ούτε καν σχετιζόταν μαζί μου.
Σχετιζόταν μόνο με την επιφάνεια το σώμα.
Οι φίλοι μου, γιατί με αγαπούσαν;
Για το μυαλό;
Τις ιδέες;
Για την μαγκιά;
Για τις γνώσεις;
Μα αν δεν είχα πάει πανεπιστήμιο, πάλι δεν θα ήμουν ο ίδιος;
Το ίδιο πρόσωπο;
Αν χτυπούσα το κεφάλι και γινόμουν λίγο βαρύς στο νου...
Ο βαθύτερος πυρήνας μου, η ψυχή μου, δε θα ήταν πάλι ο ίδιος;
Ποιος θα με αγαπούσε τότε;
Κανείς.
Ακόμη και η αγάπη των γονιών μου δεν ήταν καθαρή.
Την σκίαζαν κάποιες προσδοκίες.
Κάποια επιθυμία ανταπόδοσης στο μέλλον.
Εκτός από την φυσική αγάπη με αγαπούσαν για κάποιους λόγους.
Γιατί ήμουν έξυπνος, γιατί ήμουν καλός μαθητής, γιατί θα τους φρόντιζα στα γεράματα.
Μα δεν υπήρχε κανείς να με αγαπάει για αυτό που ήμουν;
Άδολα χωρίς συμφέρον, χωρίς να περιμένει καμιά ανταπόδοση;
Δεν είχε σημασία αν ήμουν έξυπνος ή χαζός, όμορφος ή άσχημος, καλός η κακός.
Υπήρχα εγώ, πίσω και πέρα απ΄ όλα αυτά τα επιφανειακά πράγματα, ο αληθινός εαυτός μου.
Ήθελα κάποιος να με αγαπήσει έτσι, χωρίς λόγο μόνο γιατί υπήρχα.
Να αγαπήσει το βαθύτερο πυρήνα της ύπαρξης μου και όχι τα κοινωνικά φτιασιδώματα.
Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά βλέπουν το άλλον
Πέρα από μια βιολογική υπόσταση, και τμήμα ενός κοινωνικού επιπέδου.
Απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Διονύσιου Φαρασιώτη
"Οι γκουρού, ο νέος και ο Γέροντας Παΐσιος" από τις εκδόσεις Θεσσαλονίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου