Για σε ξυπνώ βαθιά χαράματα

Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας  1928

Θεέ μου, Θεέ μου
Για σε ξυπνώ βαθιά χαράματα.
Σε πόθησε η ψυχή μου, σε διψά.
Πόσες φορές η σάρκα μου
Σ' αυτή τη δύσβατη έρημο, την άνυδρη
Σε σένα στράφηκε.
Έτσι μπροστά σου φανερώθηκα
Στον άγιο σου τόπο
Να δω τη δύναμή σου και τη δόξα σου.
Γιατί είναι το έλεός σου ανώτερο
Από αναρίθμητες ζωές.
Εσέ τα χείλη μου θα υμνούν
Κι εσέ θα εγκωμιάζουν.
Έτσι τη ζωή μου εσένα θα ευλογώ
Και στ' όνομά σου το άγιο
Για προσευχή τα χέρια μου θα υψώνω.
Σαν από πλούσια εδέσματα
Θα χορτασθεί και θα ευφρανθεί η ψυχή μου
Και σε θα υμνεί το στόμα μου
Μ' αγαλλιάσεως χείλη.
Αφού στο στρώμα μου το βράδυ
Μονάχα εσέ στη σκέψη μου είχα
Βαθιά χαράματα ξυπνούσα
Κι είχα προς σε τον νου και την καρδιά.
Γιατί βοηθός μου πάντα υπήρξες
Και κάτω από τη σκέπη των πτερύγων σου
Θα πλημμυρίζω από αγαλλίαση και χαρά.
Πίσω από σένα προσκολλήθηκε η ψυχή μου
Και το δεξί σου χέρι με υποστήριξε.

Ψαλμός 62ος (στίχοι 1-10)
Απόδοση στα νέα Ελληνικά