Μέσα στο χάος των καιρών

Με τεταμένη προσοχή, με ενδιαφέρον, με φόβο και αγωνία παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό τη δραματική εξέλιξη συγκλονιστικών γεγονότων στην πατρίδα μας και σ’ όλο τον κόσμο. Αναστατώσεις, μεταναστευτικά κινήματα, αλλοιώσεις στη σύνθεση των πληθυσμών, οικονομική κρίση, τρομοκρατικές ενέργειες, βομβαρδισμοί, εγκλήματα, οικολογική καταστροφή, τρομακτικοί σεισμοί, πυρηνικά ατυχήματα, απειλές πολέμων, κατάργηση των ηθικών φραγμών, κυριαρχία του συμφέροντος, επικράτηση του ψεύδους και της αδικίας…
Πώς πορεύεται έτσι ο κόσμος; Πού πάει η κοινωνία μας; Τι θα γίνει αύριο; Πώς θα ζήσει η νέα γενιά; Πόσο ακόμη θα αντέξει ο πλανήτης; Μήπως οδηγούμαστε σε κάποια αναπόφευκτη καταστροφή;
Τέτοια και παρόμοια ερωτήματα βασανίζουν τις ψυχές μας καθώς βλέπουμε τη σταθερή πορεία των πραγμάτων προς το χειρότερο και δεν διακρίνουμε στον ορίζοντα κάποια στοιχεία, που να δικαιολογούν ελπίδα για το καλύτερο. Όλα φαίνονται σκοτεινά, όλα δύσκολα και απογοητευτικά.
Πίσω μας στέκει ο Θεός
Όλα όμως είναι κάτω από το βλέμμα του Θεού. Όλα, και τα δυσάρεστα και τα πιο δύσκολα και θλιβερά, τα γνωρίζει Εκείνος. Και δεν τα γνωρίζει απλώς, αλλά και τα ελέγχει και τα χρησιμοποιεί, για να κάνει τελικά το δικό του άγιο και σωτήριο θέλημα.
Μάλιστα! Δεν πιστεύουμε μόνο σε Θεό-Δημιουργό, στον παντοδύναμο Κύριο, που με το κυριαρχικό πρόσταγμά του έφερε τα πάντα από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Πιστεύουμε και στον Θεό-Κυβερνήτη του παντός, στον Θεό που αφού δημιούργησε τον κόσμο δεν τον άφησε στην τύχη του, αδιαφορώντας για την περαιτέρω πορεία του, αλλά τον κρατεί στα παντοδύναμα χέρια του και τον οδηγεί στον έσχατο προορισμό του. Πιστεύουμε στον Θεό που παρακολουθεί τα πάντα με το πατρικό του βλέμμα, και κυβερνά τα πάντα με τη στοργική και πανάγαθη πρόνοιά του.
Αφού όμως αυτή είναι η πραγματικότητα, πώς εξηγείται όλη αυτή η δυσάρεστη κατάσταση μέσα στην οποία ζούμε; Πού είναι ο Θεός μέσα σ’ αυτόν τον αναστατωμένο και αλλοπρόσαλλο κόσμο;
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο κόσμος φθάνει σε τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις, διότι ο άνθρωπος που δρα μέσα σ’ αυτόν είναι ελεύθερος και έχει τη δυνατότητα, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, να παρεκτρέπεται και να οδηγεί τη ζωή του σε αδιέξοδα. Επομένως δεν φταίει ο Θεός για το κατάντημα του κόσμου. Φταίει ο άνθρωπος που κάνει κατάχρηση της εξουσίας που τού έχει δοθεί από τον Θεό.
Ο πανάγαθος Θεός βέβαια μπορεί με την παντοδυναμία και την πανσοφία του να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και το χειρότερο κακό. Και όχι μόνον αυτό· μπορεί ακόμη και το χειρότερο κακό να το χρησιμοποιήσει για να φέρει ένα αγαθό αποτέλεσμα. Και αυτό κάνει. Και τίς σημερινές δυσάρεστες καταστάσεις τίς χρησιμοποιεί, για να ταρακουνήσει τους ανθρώπους, να τους ξυπνήσει από τον πνευματικό τους λήθαργο, να τους συνετίσει, να τους οδηγησει σε μετάνοια και επιστροφή στο νόμο του. Και τότε να δώσει πλούσια τη χάρη του σε ανθρώπους και λαούς και σ’ όλο τον κόσμο και να αλλάξει το πρόσωπο τής γης.
Πίστη και επιστροφή
Εμείς δύο πράγματα πρέπει να προσέξουμε:
Το πρώτο είναι να μη μας καταλαμβάνει πανικός μπροστά στη θλιβερή πορεία των πραγμάτων του κόσμου. «Ου φοβηθησόμεθα εν τω ταράσσεσθαι την γην και μετατίθεσθαι όρη εν καρδίαις θαλασσών», λέει ο ιερός Ψαλμωδός (Ψαλμ. με΄ 3). Δεν θα φοβηθούμε, και αν ακόμη συμβούν οι αναστατώσεις και ανατροπές, πού περιμένουμε κατά τη συντέλεια τού κόσμου. Δεν θα ταραχθούν οι ψυχές μας και τότε που θα σείεται εκ θεμελίων η γη και όταν ξεκολλήσουν από τη θέση τους τα βουνά και μετατεθούν στην καρδιά της θάλασσας. Και σ’ εκείνες ακόμη τις κοσμογονικές μεταβολές δεν θα φοβηθεί, θα μείνει ατάραχη η ψυχή μας. Γιατί; Το λέγει από την αρχή του Ψαλμού ο ιερός συγγραφέας του: «Ο Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσι ταις ευρούσαις ημάς σφόδρα» (στίχ. 2). Ο παντοδύναμος Θεός είναι η καταφυγή και η δύναμή μας, ο πανίσχυρος βοηθός μας στις βαριές θλίψεις που μας έχουν βρει.
Για να έχουμε όμως τη βεβαιότητα στην παντοδύναμη προστασία του Κυρίου, πρέπει να Τον ακολουθούμε πιστά και να συμμορφώνουμε τη ζωή μας προς το άγιο θέλημά του. Μετάνοια επομένως για τις αμαρτίες μας και πιστή τήρηση των αγίων εντολών του Θεού, είναι το δεύτερο που πρέπει να μας διακρίνει σε καιρούς κρίσιμους, όπως είναι οι καιροί στους οποίους ζούμε.
Όσο ο κόσμος επιμένει να βαδίζει την οδό τής απωλείας, τόσο οι πιστοί να μένουμε ανυποχώρητοι στην πίστη μας και ακριβείς στην κατά Θεόν ζωή μας. Για να μένουμε μέσα στη δίνη των καιρών και στην παγκόσμια αναστάτωση ατάραχοι, εἰρηνικοί και άφοβοι, με αμετακίνητη την ελπίδα μας στην πανάγαθη πρόνοια του Θεού και στην ακαταμάχητη προστασία του.

Πηγή: http://www.xfd.gr/