Αλλά μιλά στην καρδιά και στην ψυχή.
Η ανθρώπινη ιστορία πέρασε με βοή
Βασίλεια υψώθηκαν και έπεσαν
Πολιτισμοί φτιάχθηκαν και αιματηροί πόλεμοι έγιναν
Αλλά αυτό που έμεινε αμετάβλητο πάνω στη γη
Και σ' αυτή την ταραγμένη και τραγική ιστορία
Είναι η φωτεινή εικόνα της γυναίκας.
Μια εικόνα φροντίδας, αυτοπροσφοράς, αγάπης και συμπόνιας.
Δίχως αυτή την παρουσία, χωρίς αυτό το φως
Ο κόσμος μας, ανεξάρτητα από τις επιτυχίες
Και τα κατορθώματά του, θα ήταν ένας κόσμος τρόμου.
Μπορεί να ειπωθεί χωρίς υπερβολή
Πως η ανθρωπιά του ανθρωπίνου γένους
Διασώζεται και συντηρείται από τη γυναίκα
Συντηρείται όχι με λόγια και ιδέες
Αλλά με τη σιωπηλή παρουσία της που φροντίζει και αγαπά
Και αν συνεχίζεται ακόμη η μυστηριώδης γιορτή της ζωής
Παρά το κακό που επικρατεί στον κόσμο
Αν ακόμη αυτή η γιορτή εορτάζεται
Σε κάποιο πάμφτωχο δωμάτιο, σ' ένα γυμνό τραπέζι
Τόσο χαρούμενα όσο και σ' ένα παλάτι
Τότε η χαρά και το φως αυτής της γιορτής
Ανήκει σ' αυτή, στη γυναίκα, στην αγάπη
Και την αφοσίωσή της που ποτέ δε σβήνει.
«Και υστερήσαντος οίνου...» (Ιωάν. 2, 3)
Αλλά όσο είναι Αυτή εδώ η Μητέρα υπάρχει αρκετό κρασί
Αρκετή αγάπη, αρκετό φως για τον καθένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου