Και ήχος των καμπανών
Και μόλις φτάνει στ' αυτιά
Αμυδρά ακουστός ο παφλασμός των κυμάτων.
Χλωμές ακτίνες της αυγής
Φωτεινή έκταση
Και στα σύννεφα τα μοναστήρια
Σαν σιλουέτες βουνών.
Αρχαία λάμψη εικόνων
Λαμπυρίζουν τα καντήλια.
Μια διαθήκη, ένας νόμος
Για πολλά χρόνια αδιάλειπτα.
Σκουπίζω το δάκρυ της λήθης
Με βαρύ χέρι.
Στο σπίτι από τον Άθω θα φέρω ελπίδα κι ειρήνη.
Για μια στιγμή σώθηκα
Μέσα στην άγνοια μου
Στην ομίχλη υψώθηκα
Πάνω από τη βρωμερή πραγματικότητα.
Της αιώνιας σοφίας την απάντηση
Έχω ήδη λάβει
Σαν μακρινό φως αστεριού
Αχνοφέγγει στην ψυχή.
Δημήτριος Μιζγκούλιν
Υπέροχο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή