Του είπα
Μύστης μέγας, θαυματοποιός.
Να σκέφτομαι κι η σκέψη μου
Τα σύμπαντα να σχίζει.
Ένα μου νεύμα μοναχά
Την πλάση να γλυκαίνει
Κι όμως δεν είναι δύσκολο
Ψιθύρισε γελώντας…
Πρώτα να γίνεις πράσινο, δέντρο οπωροφόρο
Δίχως καμία διάκριση απλόχερα να δίνεις
Στους πεινασμένους που περνούν
Τους θρεπτικούς καρπούς σου
Μετά πουλί μελωδικό
Ελεύθερο να φτερουγάς στον ανοιχτό ουρανό
Δωρίζοντας το πιο γλυκό, σπάνιο κελάηδημα σου
Μέχρι στον ασυνείδητο που πάει να σε σκοτώσει
Κι ύστερα ρόδο κόκκινο.
Να σε ξηλώνουν απ΄ τη γη κι εσύ να συνεχίζεις
Σκορπίζοντας το άρωμα σου
Τον έρωτα με χάρη να υμνείς
Τέλος αγαπημένε μου, να γίνεις η Αγάπη!
Αγάπη όμως άχρονη, άφθαρτη και αιώνια
Για να χωρέσεις στην καρδιά ολάκερο τον κόσμο
Κι αν το πετύχεις και αυτό
Τότε έγινες Θεός μου!
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
Ελευθερώστε τον Γέροντα Εφραίμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου