Από τη στενοχώρια στη θλίψη και στην κατάθλιψη

Η ψυχή δεν πλάσθηκε από τον Θεό

Για να πιέζεται, άγχεται, ταράζεται και συγχύζεται

Αλλά για να ειρηνεύει, να γαληνιά, να ελπίζει

Να υπομένει, ν' αγαπά, και να χαίρεται.

Η μη εμπιστοσύνη στον Θεό και τον πλησίον

Δημιουργεί συνήθως την αγχωτική στενοχώρια.

Η ολιγοπιστία αυξάνει την ανασφάλεια, την ανησυχία

Την αγωνία και την απιστία.

Κατάληξη είναι η δαιμονική απόγνωση.
Κύρια αιτία ο πολύς εγωισμός, που σκοτίζει τον νου
Και εξαίρει τη φιλαυτία.
Η πίστη συνδράμει στην απελευθέρωση του ανθρώπου
Από τα δεσμά και του εγωκεντρισμού.
Η φιλαδελφία και φιλανθρωπία φυτεύει
Στην καρδιά του ανθρώπου το πανεύοσμο άνθος της ειρήνης
Που έχει ως λίπασμα πάντοτε την ευαγγελική αυτοθυσιαστική αγάπη.
Η εμπιστοσύνη στον Θεό καλλιεργεί την προσευχή
Και η ταπεινή δέηση απολυμαίνει την ψυχή
Από μικρόβια άγχους, αβεβαιότητος και απελπισίας.
Το έργο αυτό ολοκληρώνεται με την συνειδητή μετοχή
Στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.
Σήμερα όμως ο άνθρωπος δεν ζητά ριζικές λύσεις στα προβλήματά του
Αλλά πρόχειρες, γρήγορες και φθηνές.
Έτσι με την παραμικρότερη στενοχώρια
Γεμίζει αντικαταθλιπτικά φάρμακα.
Τα προμηθεύεται και τα καταναλώνει ευχάριστα
Ακόμη και προληπτικά προκειμένου...να μην κουραστεί.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/