Εμείς οι σημερινοί Έλληνες....

Με την ευκαιρία των Αγίων ημερών που διανύουμε
Και μετά από μια συζήτηση που είχα με φίλους την ημέρα του Αγίου Διονύσιου
Αναρωτιέμαι γιατί εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, καταλήξαμε
Στο να γίνουμε σαν αυτούς που σταύρωσαν τότε το Χριστό.

Λέω εμείς γιατί δε θα ήθελα να βγάλω τον εαυτό μου έξω

Παριστάνοντας τον κριτή εκ του ασφαλούς.

Εμείς οι σημερινοί Έλληνες

Δεν έχουμε ακόμα αναλογιστεί τις δυνατότητές μας.

Δεν σταθήκαμε ακόμα αντάξιοι της προτίμησης του Θεανθρώπου.

Αναρωτιέμαι καμιά φορά:

Χριστέ μου, πως αντέχεις και μας σκεπάζεις ακόμα με τη Θεία Χάρη Σου;

Παναγία μου, γιατί μας ευνοείς "σκανδαλωδώς";
Δεν είμαστε εμείς που σε βλαστημάμε;
Σε καμία άλλη χώρα δεν ακούς αυτά που ακούς στην Ελλάδα!
Παρόλα αυτά συνεχίζουν και μας παρέχουν ακλόνητη αγάπη.
Δεν θα υπήρχαμε χωρίς το Χριστό και την Παναγία.
Τη χώρα μας όμως την έχουν σκεπάσει ως γνωστόν
Η ψευτοκουλτούρα, ο ωχαδερφισμός, η ηττοπάθεια και ο εγωκεντρισμός
Που χαρακτήριζε εκείνη την εποχή τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους.
Δε διαλέγουμε πλέον το δρόμο της Αρετής φοβούμενοι

Μήπως τρυπηθούμε από τα αγκάθια ή μήπως σκοντάψουμε στις πέτρες.

Αντίθετα ακολουθούμε με λαχτάρα το δρόμο της Κακίας
Ο οποίος όντας στρωμένος με ροδοπέταλα
Προσφέρει άνετη διαδρομή με αμφίβολο όμως προορισμό.
Υπάρχει όμως ελπίδα.
Σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη:
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται
«Ο Μανολιός άπλωσε το χέρι, άγγιξε το γόνατο του Παπά Φώτη
Που χε βυθιστεί σε συλλογισμούς και δε μιλούσε:»
- Πως πρέπει να ν’ αγαπούμε το Θεό, γέροντά μου, ρώτησε.
- Αγαπώντας τους ανθρώπους, παιδί μου.
- Και πώς πρέπει ν’ αγαπούμε τους ανθρώπους;
- Μοχτώντας να τους φέρουμε στο σωστό δρόμο.
- Και ποιος είναι ο σωστός δρόμος;
- Ο ανήφορος...