-Τίποτα μωρό μου...λίγο κουρασμένη είμαι.
-Δεν είσαι κουρασμένη, στεναχωρημένη είσαι.
-Ναι αγάπη μου, είμαι στεναχωρημένη.
Υπάρχει ένα πρόβλημα που με απασχολεί και σκέφτομαι τρόπους για να το λύσω.
Αυτό μπορεί να μου πάρει λίγο χρόνο, αλλά όταν το λύσω θα είμαι χαρούμενη.
-Μπορώ να σε βοηθήσω;
-Oχι καλέ μου, δεν μπορείς.
-Φυσικά μπορώ.
Θα πάρω τον κροκόδειλο (το λούτρινο πράσινο κροκόδειλο), θα τον αφήσω στο κρεβάτι σου να κοιμηθεί μαζί σου. Αυτός μόλις τον αγκαλιάζεις, παίρνει τη στεναχώρια σου και την εξαφανίζει. Έτσι το πρωί, θα ξυπνήσεις χαρούμενη.
Τάδε έφη, ένα πεντάχρονο πλάσμα με αντίληψη ώριμου άντρα.
Και σε κάνει να αναρωτιέσαι, από τη μια αν πραγματικά καταλαβαίνει, και από την άλλη αν εσύ σαν γονέας πρέπει να λειτουργείς απέναντί του σαν να απευθύνεσαι όχι σε παιδί, αλλά σε ενήλικο άνθρωπο.
Διχασμένες οι γνώμες.
Να μην καταλάβει (που σημαίνει ότι ξέρεις ότι καταλαβαίνει), να μην ανησυχήσει (που σημαίνει ότι ξέρεις ότι ανησυχεί), να μη στεναχωρηθεί (που σημαίνει ότι ξέρεις ότι στεναχωριέται).
Μήπως όμως τελικά πρέπει να καταλάβει, πρέπει να ανησυχήσει, πρέπει να στεναχωρηθεί;
Μήπως τελικά η γυάλα που πας να το κλείσεις μέσα, έχει αποκλειστική χρήση μόνο για χρυσόψαρα;
Μήπως πρέπει να κατανοήσει ότι η ζωή δεν είναι μόνο χαρούμενες στιγμές, δεν είναι γελαστοί και ευτυχισμένοι άνθρωποι, δεν είναι βολικά δομημένες καταστάσεις, αλλά μια διαρκής αναζήτηση που σε προτρέπει, αντί να μάθεις το παιδί να την αποφεύγει, να το μάθεις απλώς να στέκεται ισότιμα και να την παλεύει;
Δύσκολη η καλογερική.
Δύσκολη και κοπιαστική.
Γιατί για να μπορείς να τα σκεφτείς όλα αυτά, πρέπει να έχεις μιλήσει λίγο παραπάνω με τον εαυτό σου.
Πρέπει εσύ σαν γονέας να έχεις καταφέρει να λύσεις από μόνος σου τις περισσότερες από τις παραπάνω απορίες, και να έχεις τουλάχιστον καταλήξει σε μια συγκεκριμένη και σταθερή αντιμετώπιση.
Προφανώς θα υπάρχουν πισωγυρίσματα, προφανώς θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις ανάλογα με την περίπτωση.
Και πίσω θα κάνεις, και λάθος θα κάνεις.
Και οι καταστάσεις καμιά φορά θα σε σπρώξουν σε δρόμους που δεν τους είχες καν στη φαντασία σου.
Ακόμα και η ίδια η προσωπικότητα ενός παιδιού θα διαμορφώσει την πορεία που θα το διδάξεις τους τρόπους, το πού θα πρέπει να το αφήσεις μόνο του και πού θα βάλεις πλάτη για να το στηρίξεις όταν χρειαστεί.
Πάντα όμως στο μυαλό σου, πρέπει να έχεις ένα πράγμα: τα παιδιά έχουν ένστικτο.
Λειτουργούν με αυτό χωρίς να το καταλαβαίνουν, αλλά είναι ιδιαίτερα ισχυρό.
Έχουν αντίληψη για αυτά που συμβαίνουν γύρω τους και τις περισσότερες φορές έχουν ισχυρή γνώμη.
Το ότι κάποια από αυτά δεν τη μετουσιώνουν σε λόγια, έχει να κάνει με το χαρακτήρα τους.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς ή δεν υπάρχει τρόπος να τη μάθεις.
Μπορεί να είναι αθώα και απονήρευτα, αλλά αυτή η αθωότητα στην ψυχή τους τα κάνει να ξεχωρίζουν το κακό από μακριά.
Αρκεί να παρατηρήσεις τις αντιδράσεις τους, για να δεις αν κάτι πραγματικά τους αρέσει η όχι.
Αν φοβούνται κάποιον άνθρωπο. Αν δεν περνάνε καλά ή αν το πιο απλό πράγμα γίνεται η πιο όμορφη εικόνα στο μυαλό τους.
Τα παιδιά προσαρμόζονται στις συνθήκες.
Προϋπόθεση να βρεις τον τρόπο, ώστε κάθε αλλαγή στη ζωή τους να συνδυάζεται με κάτι καινούργιο, όμορφο, καλύτερο από το προηγούμενο.
Και μέσα σε όλα αυτά δεν εννοώ τίποτε σχετικό με την παροχή υλικών αγαθών.
Τα παιδιά δεν είναι ευτυχισμένα επειδή έχουν μεγάλο σπίτι, μεγάλο δωμάτιο, πολλά παιχνίδια, αμέτρητα ρούχα.
Μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένα, αρκεί να έχουν πολλή αγάπη και ανάλογη μεταχείριση.
Αρκεί να καταλαβαίνουν ότι η παρουσία τους και η γνώμη τους είναι υπολογίσιμη.
Μη φανταστείς ποτέ ότι δεν θα αναγνωρίσουν τη θλίψη στο πρόσωπο σου, μη φανταστείς ποτέ ότι δεν θα διακρίνουν το άγχος σου, μη φανταστείς ποτέ ότι μπορείς να κρυφτείς .
Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η αλήθεια. Την αλήθεια τα παιδιά την αποδέχονται και τη συγχωρούν.
Αντίθετα, το ψέμα τα μπερδεύει, δεν έχουν τρόπο διαχείρισής του.
Και όταν το καταλαβαίνουν αντιδρούν ανεξέλεγκτα.
Θεωρούν ότι τα προδίδεις με όλους τους τρόπους. Σταματάνε να σε εμπιστεύονται.
Και εκεί χρειάζεται διπλάσια προσπάθεια για να ξανακερδίσεις την εμπιστοσύνη τους.
Είναι σαφώς προτιμότερο να γνωρίζουν μια κατάσταση από το να ζουν στην άγνοιά τους.
Η γνώση δημιουργεί σταθερότητα, ενώ αντίθετα, η άγνοια, μόνο φόβο.
Δείξε του τον τρόπο να μη φοβάται, μάθε του πώς μπορεί να αντιμετωπίζει την κάθε κατάσταση, σπάσε τη γυάλα και μείνε δίπλα του.
Είναι ο μόνος τρόπος για να ακούσεις κάποια στιγμή
"Μπορώ να σε βοηθήσω μαμά..."
Πηγή: http://www.eyedoll.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου