Ρώτησε ένας ακόμα επισκέπτης.
-Βοηθάει πολύ. Βοηθάει και στη δοξολογία του Θεού.
Όταν τα έχουμε όλα άφθονα, ξεχνάμε το Θεό.
Στο Σινά το νερό ήταν ελάχιστο.
Από ένα βράχο έτρεχε σταγόνα – σταγόνα και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο.
Το λίγο αυτό νερό το εκτιμούσα πολύ κι ευχαριστούσα συνέχεια το Θεό, πού μου το έδινε.
Μ’ αυτό έκανα όλες τις δουλειές.
Έπινα, πλενόμουν, έπλυνα τα ρούχα και κρατούσα λίγο και για τα πουλάκια και τα ποντικάκια, πού με συντρόφευαν.
Ένιωθα ευγνωμοσύνη για αυτό το νερό.
Αργότερα, όταν ήρθα στο Άγιο Όρος, στη σκήτη των Ιβήρων, άλλαξαν τα πράγματα.
Εκεί υπήρχε άφθονο νερό.
Η στέρνα ξεχείλιζε.
Όμως, έχασα κάτι πολύ σημαντικό.
Δεν αισθανόμουν την ανάγκη να ευχαριστήσω το Θεό.
Στο Σινά βούρκωναν τα μάτια μου από ευγνωμοσύνη για το λίγο νερό, ενώ στη σκήτη ξεχάστηκα απ’ την αφθονία του νερού.
Γέροντας Παΐσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου